Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

11 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

LadyStardust
Youtube ster

LadyStardust schreef:
With Rosalie33

Ik:
Simon Cliff Moon - 19 - Heeft controle over vuur

Jij: Meisje + begin (Good Luck, babe ♡)

Rosalie33
Youtube ster

rosalie33 schreef:
Ik: Jennifer Elisabeth Morgan - 18 - dochter van Poseidon

Mijn begin komt hieronder \^-^/

Rosalie33
Youtube ster

rosalie33 schreef:
Met haar handen in haar vestzakken liep Jennifer naar buiten. De frisse buitenlucht drong haar neus binnen en zorgde ervoor dat er een lichte glimlach op haar gezicht ontstond. Plotseling vergat ze even waarom ze naar buiten ging en waar ze was, maar algauw herstelde ze zich en liep ze de straten in. Een lange tijd verlangde Jennifer ernaar om weer een lange wandeling te maken door de buurt. Ze was een enorm buitenmensje, maar doordat ze haar examens binnenkort had zat ze hard te studeren in haar kamer. Vandaag was dat niet het geval. Ze had zichzelf voorgenomen om deze dag lekker te ontspannen. Het was iets dat Jennifer niet vaak deed, maar op het moment dat ze het deed genoot ze er enorm van. Vandaag had ze dus besloten om lekker door het park te wandelen.
Voorzichtig stak ze haar oortjes in en zette ze haar muziek luid aan. De zon was al erg warm, en voor het eerst in haar leven vond ze het niet erg om de warmte van de zon te voelen. Sinds ze klein was had ze een hekel aan bepaalde warmte. Zo was ze op de logeerpartijtjes nooit bij het haardvuur te vinden, en lag ze in de zomer nooit in de zon bruin te bakken. Meestal lag ze in de zee of zat ze in de schaduw een boek te lezen. Het is bizarre was wel dat ze behoorlijk goed tegen de wat koudere temperaturen kon. In de winter had ze het bijna nooit koud, zelfs niet toen het begon te vriezen. Haar vrienden vonden het maar vreemd, maar zelf wist ze wel hoe dit alles kon gebeuren. Ze was de dochter van Poseidon. Halfgodin van de zee en daarom ook een geboren waterrat.
Er verscheen een zwakke glimlach op Jennifer's gezicht toen ze het beekje, dat aan het begin van het park lag, naderde. Ze had altijd het gevoel dat ze dichterbij haar vader was als ze in contact was met het water. Heel even kwam ze tot stilstand en staarde ze naar het wateroppervlak. Helaas had Jennifer Poseidon al een hele tijd niet gezien. Hij had het druk op de Olympus, veel drukker als het aan Jennifer lag. Ze vroeg zich al een tijdje af waar hij het dan zo druk mee had, maar daar gaf hij liever geen antwoord op. Ze vond het maar vreemd, maar ach, het is en blijft een god.
De glimlach op Jennifer's gezicht werd steeds groter toen ze omringd werd door de bomen en de geur van het gras het neus binnendrong. Ja, dit was echt genieten. Ze had een standaard rondje dat ze liep, en dat ging zoals gewoonlijk weer langs een klein riviertje. Het riviertje lag wat dieper in het bos, dus het duurde nog wel eventjes voor ze er was. Meestal nam ze dan een korte pauze en probeerde ze met haar vader te communiceren. Helaas antwoordde hij nooit, maar ergens had ze het gevoel dat hij haar toch hoorde.

LadyStardust
Youtube ster

LadyStardust schreef:
'Dus ze moet gewoon mee naar hier?' Vroeg hij nog een keer voor de zekerheid, zijn voet al boven de parel hangend. 'Dit is verdomme de vijfde keer dat je het me vraagt. Naar het park, haal dat kind, Cliff!' De frustratie was erg duidelijk aanwezig bij Hades. De naam die hij voor hem gebruikte, Cliff, was niet zijn werkelijke voornaam, maar Hades weigerde de naam Simon te gebruiken. Het herinnerde hen beiden aan de persoon wie Simon ooit was, tot hij hier mee naartoe werd gesleept, tegen zin wil in. Hij had niets tegen beide namen, dus veel deed het hem niet, als was het soms wat verwarrend. Het maakte dat Simon geïrriteerd met zijn ogen rolde en snel de parel vertrapte, voordat hij daar weer over zou gaan zeuren. Hoe het meisje eruit zag wist hij wel, al vergat hij steeds opnieuw haar naam, vandaar dat hij het op zijn handpalm geschreven had. Jennifer. De verhalen die Simon over haar gehoord had leken haar niet echt een slechte naam te geven, sterker nog, ze klonk best vriendelijk. Helaas dacht zijn vader hier anders over, en een eigen mening werd door hem niet gewaardeerd.
Met een kleine glimlach keek hij om zich heen. Dus dit was het park? Zo slecht was deze plek eigenlijk nog niet, en als hij niet op een missie was zou hij hier zeker nog even blijven, al was dat nu voor hem geen optie. Traagzaam begon hij te lopen, opzoek naar het meisje. De zoektocht duurde echter niet te lang, aangezien hij na een kleine tien minuten lopen een meisje zag, wie vrijwel exact op Jennifer leek. Dat moest haar wel zijn. Althans, daar ging hij maar van uit. Lichtelijk lachend liep hij op haar af en sloeg zijn arm rond haar schouders. Hij trok de oortjes uit haar oren. 'Hey-' Voor enkele seconden onderbrak hij zichzelf en keek hij naar de naam op zijn handpalm. 'Jennifer! Één woord en je bent er geweest. Sorry dat ik het zo bruut moet zeggen, maar je gaat met mij mee.' Zonder te aarzelen of ook maar te wachten op antwoord pakte hij een parel uit zijn broekzak en gooide deze op de grond, waarna hij er snel op trapte.
Lang duurde het niet voordat ze zich in de Onderwereld bevonden en Simon even kuchtte. 'Ehh... Welkom in de hel en sorry dat het zo loopt, maar ik zal je helaas op moeten sluiten.' Een zwakke glimlach vertoonde hij haar, onderwijl hij even lachte, al was het voornamelijk uit ongemakkelijkheid. Dit soort klusjes waren ook nieuw voor hem, en hij wist niet waarom hij hiervoor aangewezen was. 'Ehh... Anyway... Come with me, or well, you don't really have a choice actually.' Zonder pardon pakte hij haar pols vast en trok haar mee richting de kerkers, waar hij haar, lichtelijk voorzichtig, in een cel duwde.

Rosalie33
Youtube ster

rosalie33 schreef:
Kort sloot ze haar ogen en genoot ze van de alles om haar heen. Dit had ze te lang niet meer gedaan merkte ze toen ze de zonnestralen door het bladerdak voelde. Haar boeken waren enorm stoffig vergeleken met de buitenlucht. Het was zo fris, maar tegelijkertijd ook zo prettig. Ze kon hier wel dagenlang zo blijven staan.

There's so much on my mind
I don't know where to start
There's a light in your eye filling up the dark
Though I lost myself
I know it's not the end
You're my shooting star
You make my hart ascend

Geschrokken keek Jennifer opzij toen haar muziek abrupt stopte. 'Simon?' Lichtelijk verward keek ze naar de jongen die zijn arm rond haar schouders had geslagen. Qua lengte verschilden de twee best wel, dus moest ze aardig omhoog kijken. Jennifer was te verward om nog te reageren op wat hij zei en op wat hij allemaal deed. Kort schudde ze haar hoofd toen hij zei dat ze met hem meeging. Waarheen? Snel keek Jennifer om zich heen, maar zij waren de enigen hier.
Een enorme hittevlaag golfde langs haar gezicht toen Simon en zij in de Onderwereld waren. Met grote ogen keek ze hem aan, hopend op een uitleg. 'Simon wat heeft dit te betekenen?' Bracht ze ietwat in paniek uit toen hij zei dat hij haar moest opsluiten. Ruw probeerde ze haar pols los te trekken uit zijn greep, maar helaas lukte het haar niet. Voor ze het wist zat ze in één van de meest duistere kerkers die er bestonden. Nou, dit was de duisterste kerker die er was. Nog steeds met grote ogen draaide Jennifer zich om naar Simon. Ze pakte door de tralies heen zijn bovenarm beet en keek hem doordringend aan. 'Simon, waarom ben ik hier? Je weet dat het hier te warm is voor mij,' waarschuwde ze hem. Niet te geloven dat ze hem ooit nog zou tegenkomen. Haat had ze niet voor hem, ze had enkel een hekel aan hem. Dat hij de zoon van Hades was maakte dat gevoel van ergernis nog erger.
Zachtjes kneep ze in zijn arm. 'Je vader is er toch niet..?' Vroeg ze na een tijdje. Jennifer had niks met Hades. Sterker nog, na alle verhalen die haar vader haar wel eens had verteld was ze wat bang geworden van die man. 'K-kun je mij niet gewoon laten gaan, Simon? Alsjeblieft, ik wil hier niet zijn,' zei ze vervolgens wat zachter, bang dat iemand haar zou horen. Ze moest hier weg zien te komen, want langer zou ze het echt niet volhouden in de hel.

LadyStardust
Youtube ster

LadyStardust schreef:
Hij bleef staan zodra ze zijn bovenarm beet pakte en hij keek haar even aan, de gebruikelijke glimlach nog altijd te vinden op zijn gelaat. 'Ehh... Iets met jouw vader, en Hades. Lang verhaal, en ik ben het grootste deel vergeten.' Murmelde hij, ietwat afwezig met zijn gedachten, proberend om de herinneringen naar boven te halen. Waar ging dit alles nu ook alweer om? 'Te warm? Oh ja, natuurlijk... Wil je wat water? Of helpt dat niet? Wacht nee, dat mocht ik je niet geven.' Natuurlijk wilde hij haar dit niet echt aandoen, ze had hem immers ook niets misdaan, al kon hij ook miet ingaan op het woord van zijn vader.
'Cliff! Have you got her yet, or have you forgotten your mission again?' De luidestem van Hades werd hoorbaar bivenaan de trap, evenals voetstappen die aangaven dat hij naar hen toe kwam. 'Does this answer your question?' Fluisterde hij tegen Jennifer. Het gestalte kwam de kerkers in gelopen, hoog boven hen uit torende. Hij was zeker boven de twee meter, wat een stuk langer was dan Simon, laat staan Jennifer. 'Ik heb haar... Maar mag ik haar misschien wat water geven? Want het is hier natuurlijk-' Zijn zin werd bruut verstoord door Hades, die hem een fikse klap tegen zijn achterhoofd gaf. 'Natuurlijk niet, idioot! Je weet verdomme toch wie haar vader is?' 'Je kan haar niet zomaar ontvoeren en haar vervolgens in een cel dumpen die veel te warm is voor haar, zonder haar ook maar iets te drinken aan te bieden!' Frustratie kwam bij Simon naar boven, wegens het onmenselijke gedrag van Hades. Misschien had hij hier iets beter over na moeten denken, want hij wist dat zijn vader hier absoluut niet goed op zou reageren. 'What are you saying, Cliff?' Begon hij, een dreigende toon in zijn stem, 'That I'm wrong? Are you sure you want to do this again?' Simon wist maar al te goed wat hij ermee bedoelde en zette dan ook voorzichtig een stapje naar achteren. De laatste keer dat hij in ging op Hades' woorden brak hij zijn neus en belandde hij bijna tussen de zielen in het vuur. 'Nee, het spijt me.' Murmelde hij, zonder Hades ook maar aan te durven kijken. 'Let op dat kind. En geen water!' Snauwde Hades nog voordat hij de kerkers verliet. Traagzaam liet Simon zich op de grond zakken, zijn rug tegen de stenen muur achter zich gedrukt. Zijn vrij dunne gestalte zat wat onderuitgezakt, zijn hoofd wat hangend onderwijl zijn ogen gericht stonden op de grond. Normaal gesproken was hij vrolijker dan dit, al zorgde Hades er keer op keer voor dat hij de blije emoties tijdelijk even verloor, puur door de woede die hij hem liet merken. Waarom hij zo snel boos werd was ook voor Simon een raadsel, al wilde hij niet graag uitzoeken wat de oorzaak was. Langzaam hief hij zijn hoofd op, kijkend maar het meisje, 'Stel alsjeblieft geen vragen.'

Rosalie33
Youtube ster

rosalie33 schreef:
De verwarring was duidelijk van haar gezicht af te lezen toen hij begon over hun vaders. Iets tussen die twee, dat had ze wel verwacht, maar waarom zat zij dan hier? Even werden haar ogen wat groter toen hij over wat water begon. Dat wilde ze maar al te graag op dit moment. Ze had het te warm om nog te denken aan het besturen van water en wilde het alleen maar drinken. 'Het is oké, ik overleef het wel,' zei ze met een zwakke glimlach.
Van schrik liet Jennifer zijn arm los toen zij Hades hoorde. Ze pakte de tralies beet en keek met grote ogen naar haar oom, die met grote stappen in hun richting kwam. Voor een moment wierp Jennifer een nog een blik op Simon, maar algauw keek ze weer naar Hades. Ze keek naar de twee en zag dat Hades plotseling uithaalde naar hem. Een kleine kreet verliet haar mond, maar die wist ze te onderdrukken door de mouw van haar vest tegen haar mond te drukken. Het verbaasde Jennifer hoe brutaal hij tegen zijn vader inging. Dapper vond ze het, zeker tegenover deze god, maar ze wist ook dat Hades hier niet al te vrolijk op ging reageren. 'Simon, het is oké, echt,' zei ze zachtjes, bijna onverstaanbaar. Kort slikte ze toen Hades nog wat zei en vervolgens de kerkers verliet. Een ietwat opgelucht gevoel ging er door haar heen toen hij helemaal weg was en Simon en zij weer alleen waren. Vanaf een afstandje bekeek ze hem. Zijn vader had duidelijk een grote invloed op hem, aangezien hij nu enorm stil was en er gewoon verslagen bij zat. 'Gaat het wel?' Vroeg ze na een tijdje. Ze drukte zich wat dichter tegen de tralies aan om de koelte van de stangen wat beter te voelen. Ze had het ontzettend warm hier beneden en kon niet wachten om de hel te verlaten. Kort keek ze Simon aan toen hij dat zei. 'Sorry, ik eh, zal mijn best doen,' zei ze wat zachter. Zuchtend trok ze haar vestje uit en gooide het in het hoekje van haar cel. 'De volgende keer dat Hades komt hoop ik trouwens wel op een kleine uitleg van dit alles,' mompelde ze zowat onverstaanbaar. Jennifer kon er niet tegen als ze niet wist wat er gaande was. Ze wilde altijd weten wat er aan de hand was zodat ze zich kon voorbereiden op wat komen gaat, maar in dit geval ging dat helaas niet. Ze liet zich tegen de muur in de cel zakken en staarde wat voor haar uit. En nu maar wachten, dacht ze bij zichzelf.

LadyStardust
Youtube ster

LadyStardust schreef:
'I hate that guy.' Zei hij zacht, ook al wist hij dat Hades hem niet langer kon horen. Ook Simon zat hier tegen zijn wil in, al jaren. Zijn ziel was hem afgenomen, wat maakte dat hij niets in kon brengen tegen Hades. Zelf had Hades geen kinderen, wat ervoor zorgde dat hij iemand anders nodig had voor zijn vuile klusjes. Het was niet alsof Simon zelf een halfgod was, het enige bijzondere aan hem was dat hij controle had over vuur. Hij kan het besturen, oproepen en hij is immuun tegen vuur. 'Ik voel me prima, voor hoever dat wil hier.' Hij schudde traagzaam zijn hoofd. 'Je kent mijn verhaal waarschijnlijk wel, ik zit hier ook niet vrijwillig.' Hij keek haar even aan, niet zeker of ze het eigenlijk wel wist, al had hij een vermoeden dat zijn verhaal niet lang geheim was gebleven in Camp Halfblood, waar het allemaal gebeurt was. Het was daar dat Hades hem meenam naar de Onderwereld en hem vervolgens zijn ziel ontnam. Hij had geen keuze meer. Zolang zijn ziel veilig opgeborgen stond was Simon nog in leven, maar het kostte niet veel om daar verandering in te brengen. En hij wist dat Hades hem kon doden zonder er ook maar enige emotie bij te voelen. Helaas was Simon nog niet klaar met leven, verre van dat zelfs.
Hij stond op, zijn wenkbrauwen gefronst, onderwijk hij even naar Jennifer keek. 'Ik ga wat water voor je halen.' Hij was niet zo harteloos als Hades leek te zijn, en hij wilde haar hier niet dood laten gaan door de hitte. Een zwakke glimlach vertoonde hij, maar meer emotie kwam er bij hem momenteel niet van af. Hij haatte deze plek, en het koste hem dagelijks nog moeite om vrolijk te blijven. Wat snel liep hij de trap op, naar boven, toch amper hoorbaar om te voorkomen dat Hades hem zou horen. Hij wist dat hij rond dit uur van de dag vaak bij het haardvuur zat, en met een beetje geluk kon hij een andere route nemen zonder dat hij zijn positie vrij zou geven. Een glas water halen duurde een kleine tien minuten, en Hades leek niets door te hebben, dus baande hij zich snel weer een weg naar de kerkers, het glas water nog altijd vindbaar in zijn hand. Hij stond weer stil voor Jennifers cel, waar hij haar het glas aanreikte, wat ervoor zorgde dat er wat water morste, en op zijn arm belandde. Een sissend geluid kwam er van af, en Simon zette zijn tanden op elkaar. Jennifer kon niet tegen de hitte, en Simon kon niet tegen water. Het zorgde bij hem voor brandwonden, waardoor het al snel leek alsof het water zijn huis vrijwel op deed lossen, of in zijn geval, doofde.

Rosalie33
Youtube ster

rosalie33 schreef:
Langzaam keek ze op toen Simon weer ging praten. 'Wie niet?' Zuchtte ze zachtjes. Ze legde haar hoofd in haar nek en knikte kort toen hij dat zei. Natuurlijk kende ze zijn verhaal. Hades had zijn ziel van hem afgenomen en hield hem in de Onderwereld vast. Jennifer vond het altijd afschuwelijk. Hoe kon je nou zo harteloos zijn om een kind mee te nemen naar de hel? Kort slikte ze, in de hoop dat ze dat nare gevoel weg kon slikken.
Het leek alsof het steeds warmer werd in de kerkers, en Jennifer begon zich langzamerhand zorgen te maken. Ze moest water hebben om af te koelen, want het was echt absurd warm. Ook moest ze uitkijken met vuur, maar dat was hier gelukkig niet. Jennifer keek Simon aan toen hij plotseling opstond. Een ontspannen glimlach verscheen op haar gezicht zonder dat ze dit wilde. 'Bedankt,' wist ze uit te brengen. Hij was echt niet zoals Hades. Simon had tenminste een hart en leefde met je mee, terwijl Hades dat nooit deed. Jennifer had altijd een hekel aan Simon omdat hij bij Hades hoorde, maar diep van binnen wist ze dat dat niet het geval was. Hij wilt hier ook niet zijn en doet er alles aan om te overleven. Een gevoel van medelijden ging weer door haar. Ze had wel te doen met die jongen, zeker omdat ze wist wat er voorafging aan zijn tripje naar de Onderwereld.
Na een tijdje kwam Simon gelukkig terug. Ze was wat ongerust geworden omdat het wat lang duurde, en even dacht ze zelfs dat Hades hem had gezien, maar gelukkig was dat niet het geval. Wat moeizaam kwam ze overeind en liep ze naar de tralies toe. Voor ze het glas aannam zag ze wat er gebeurde toen het in contact kwam met Simon's huid. Haar ogen werden groot en ietwat geschrokken keek ze Simon aan. Gauw nam ze het glas aan, zette ze het achter zich neer in de cel en nam ze zijn arm. 'Gaat het?' Vroeg ze. Ze wreef heel voorzichtig met haar duim over de plek waar het water viel. Het was vrij logisch dat dit gebeurde, maar alsnog schrok ze. Zoiets gebeurde ook wanneer zij te dicht bij vuur kwam of wanneer haar huid zelfs in contact kwam met vuur. Dan sprongen de blaren op haar huid of ontstonden er zelfs enorme brandwonden. Simon's huid was warmer dan de hare, en het verschil voelde ze ook doordat ze zijn arm vasthield. Prettig voelde het nu niet, zeker niet nu het al zo warm was. Gauw liet ze zijn arm los en pakte ze het glas weer van de grond. 'Bedankt Simon. Je wilt niet weten hoe blij ik hiermee ben,' zei ze met een klein glimlachje. Ze had de kracht niet om hier uit te breken, daar was ze nu te uitgeput voor. Jennifer nam een klein slokje uit het glas en voelde dat ze het al ietsjes koeler kreeg. Ze moest erg zuinig doen met dit water, want ze wilde niet dat Simon zich nog in de nesten ging werken door steeds wat water te halen voor haar.

LadyStardust
Youtube ster

LadyStardust schreef:
'Ik kan niet tegen water... Maak je er maar geen zorgen over.' Murmelde hij, onderwijl hij weer plaatsnam op de geond, op vrijwel de exact zelfde plek als voorheen. Met een pijnlijk gezicht keek hij naar de wond op zijn arm, het deed pijn, dat zeker, maar het was niet ondraaglijk. Toch moest hij het helen, anders zou Hades nog vragen gaan stellen. Zonder op te kijken zette hij zijn hand in de fik, die hij vervolgens tegen de wond aan drukte. Langzaam verdween het, en de pijn nam snel af. Traagzaam liet hij het vuur verdwijnen en trok hij zijn hand weg, waarmee hij niet veel later een pakje sigaretten uit zijn broekzak tevoorschijn haalde. Veel zaten er niet meer in het kartonnen doosje, hooguit drie, waarvan hij er nu weer één pakte en aanstak met zijn wijsvinger. Het pakje reikte hij uit naar Jennifer, met een opgetrokken wenkbrauw. 'Wil je ook?' Vroeg hij met een kleine glimlach aan haar. Het antwoord kon hij eigenlijk al wel raden, al weerhield het hem er niet van om het haar alsnog aan te bieden.
Hij wist dat roken slecht was voor mensen, maar dit gevaar was niet voor hem. De slechte stoffen en het rook bevonden zich vrijwel ten alle tijden in zijn lichaam, en door zijn bouw, wist hij dat het niet schadelijk was. Het was voor hem meer het laatste beetje plezier dat hij had hier in de hel. Één van de weinige redenen waarom hij zo nu en dan weg mocht, voor een nieuw pakje. Hij rookte veel, niet alleen omdat hij er werkelijk van genoot, maar ook zodat zijn sigaretten sneller op raakten en hij weer terug naar de mensenwereld mocht om nieuwe te halen. Meestal had hij een tijdslimiet van tien tot vijftien minuten, maar dat heeft hem nooit tegengehouden van alsnog proberen om terug te kunnen keren naar Camp Halfblood. De parels konden hem niet in het kamp zelf krijgen, het verste dat hij komen kon was voor de poort.

Rosalie33
Youtube ster

rosalie33 schreef:
Met het glas water in haar schoot staarde Jennifer naar het vuur op Simon's hand. Vanaf deze afstand vond ze het prima dat hij vuur gebruikte, maar dichterbij moest hij op dit moment echt niet komen. Ze was uitgeput, wat best gek was omdat ze niks deed. De hitte zorgde ervoor dat ze uitgeput raakte, omdat haar lichaam er alles aan doet om wat koel te blijven in deze ruimte. Even keek Jennifer naar het glas water dat al bijna leeg was. Ze baalde enorm dat ze het zo snel heeft leeggedronken. Maar wat moest ze anders doen? Dit laatste beetje zou ze nog bewaren. Misschien kon ze, als ze weer wat op kracht was, een poging doen om uit deze verschrikkelijke kerkers te komen. Met die gedachte zette ze het glas water weer op de grond en legde ze haar vest in een propje eroverheen, zodat het niet opviel.
Simon's stem zorgde ervoor dat ze uit haar gedachtes werd geschud. 'Oh nee hoor bedankt,' zei ze hoofdschuddend. Ze glimlachte zwak naar hem en trok vervolgens haar benen op. Ze sloeg haar armen eromheen en keek vanaf een afstandje naar hem. Hij was veel aardiger dan ze had gedacht. Jennifer zuchtte zacht en haalde haar vestje van het water af. Ze richtte haar hand er nonchalant op en merkte dat het water uit het glas kwam. Met een schuine glimlach keek ze ernaar. Het kostte haar veel meer moeite dan normaal, maar dat maakte haar op dat moment niet zoveel uit. Het gaf haar een rustgevend gevoel wanneer ze in contact stond met water. 'Water,' zei ze zachtjes. Haar ogen werden groot toen ze zich iets realiseerde. Ze kon met haar vader communiceren. Gauw keek ze naar Simon en kreeg ze een soort schuldgevoel. Nee, dit kon ze niet maken. Simon had zijn best gedaan om dit te halen zonder gesnapt te worden door haar oom, die het hem had verboden dit te doen, en dan zou zij Simon en zichzelf in gevaar brengen door Poseidon om hulp te vragen. Nee, dat kon ze echt niet doen. Met het laatste beetje kracht dat ze nog in zich had deed ze het water terug in het glas, bedekte ze het en ging vervolgens op de grond liggen. Ze staarde naar het plafond en voelde haar ogen dichtvallen. Jennifer wilde niet in slaap vallen, maar de verleiding was te groot. Blijf wakker Jen, sprak ze zichzelf streng toe, en met moeite lukte het haar om wakker te blijven.

LadyStardust
Youtube ster

LadyStardust schreef:
Hij volgde haar bewegingen, maar zei er niets over. Hij vond het immers allemaal wel prima, aangezien hij het niemand toegunde om hier vast te zitten. Het feit dat hij nog vrij rond kon lopen maakte dat hij zich alleen maar schuldiger voelde voor het meisje. Langzaam blies hij wat rook uit, onderwijl hij het water dat ze uit het glas had weten te halen in de gaten hield. Hij wist niet voor hoeverre ze te vertrouwen was, en dit kon evengoed haar weg terug naar de mensenwereld zijn. Plotseling kreeg hij een idee, en met grote ogen keek hij naar Jennifer. 'I-ik heb misschien een manier om je hier weg te krijgen, maar je moet me wel beloven dat je je mond houdt.' Sprak hij zacht, terwijl hij opstond en naar de tralies liep. 'Ik zeg dat ik nieuwe sigaretten ga halen, oftewel, ik ben even weg... Dan kan ik naar het kamp, de mensen waarschuwen en met wat hulp van hen kun je hier misschien weg.' Hij sprak ongelooflijk zacht, angstig dat Hades hem horen zou. Zonder te wachten op antwoord van Jennifer begon hij te lopen. 'You'd better not say a word to him.' En met die woorden vertrok hij.
Traagzaam liep hij op Hades af, en toch was angst ver te vinden bij de jongen. Als hij het zou vertonen zat hij immers nog zwaarder in de problemen. 'I'm gonna get some nieuwe cigarettes.' Sprak hij enkel, en Hades knikte slechts, ongeboeid in de acties van de jongen, wetende dat hij nog altijd controle had over zijn acties. Simon rolde met zijn ogen en pakte een parel, die hij voor zich op de grond legde, met zijn gedachten bij Camp Halfblood vertrapte hij het en stond niet veel later aan de rand van het bos. Waarom stond hij niet voor de poort? Nu moest hij nog verder lopen. Zonder er verder nog bij stil te staan begon hij te rennen, hopend dat Hades het niet meteen door zou hebben. Het was inmiddels een kleine tien minuten verder toen Simon de poort bereikte en voorzichtig naar binnen stapte. Maar helaas, nog voordat hij iets kon zeggen of doen voelde hij een hand op zijn schouder. Hades. Snel draaide hij zich om en stond binnen een oogwenk weer in de Onderwereld. Met grote ogen keek hij naar het gestalte voor hem, onzeker over hoe boos de god zou zijn. Voorzichtig zette hij enkele stappen naar achteren, waarna hij zich omdraaide en probeerde zo snel mogelijk bij hem uit de buurt te komen. Een enkele keer was het hem immers gelukt om zo aan Hades' woede te ontsnappen. Zonder echt na te denken rende hij de kerkers in, mischien om Jennifer te waarschuwen, misschien om een andere reden, maar dit leek hem momenteel zjn beste optie.

Rosalie33
Youtube ster

rosalie33 schreef:
Jennifer draaide gelijk haar hoofd opzij toen Simon opeens over een ontsnappingspoging begon. 'Maar wat als Hades erachter komt?' Fluisterde ze. Gauw krabbelde ze overeind en liep ze wat moeizaam naar de tralies toe. 'Simon, dit is te riskant voor ons beide,' zei ze vervolgens ietwat angstig. Jennifer wilde niet dat hij zich voor haar in de nesten ging werken, maar ze kon nu niet meer terug. 'Bedankt,' ze ze nog op een gedempte toon voordat hij wegging. Toen Simon weg was probeerde Jennifer zo snel mogelijk te handelen ze zocht naar alle mogelijke oplossingen die er waren, maar helaas had het allemaal geen succes. Kort keek ze naar het water. In een handomdraai had ze het water, zwevend boven haar hand. Als ze hier nou iets mee kon doen... Haar ogen scanden de hele ruimte, en tot haar grote verbazing zag ze dat de sleutels van de kerkers op de grond lagen, helemaal aan de andere kant van haar cel. Ze zou er nooit bijkomen, maar met het water wel. Jennifer duwde het water vooruit, en voor ze het wist had ze de sluitels te pakken. Ze trilde zo erg dat het haar niet lukte om het slot te openen, maar toen het lukte pakte ze haar vest en liep ze de cel uit. Het water had ze nog steeds met veel moeite op haar hand. Het koste haar veel te veel energie, en tot haar grote schrik viel het water op de grond. 'Nee,' fluisterde ze ietwat paniekerig. Dit was het enige wat haar nog een beetje kon redden. Ze slikte kort maar besloot om door te lopen. Toen ze de kerkers uit was keek ze om zich heen. Jennifer had geen flauw idee waar ze was op dit moment. Ja, in de Onderwereld, maar waar? Ze besloot om door een gang te lopen en kwam uiteindelijk bij een klein kamertje uit. Haar ademhaling was zwaar, en met moeite kon ze het onder bedwang houden. Hades was nergens te bekennen en dat zorgde voor een ongerust gevoel. Voorzichtig liep ze de kamer in, waar het nog warmer was door het haardvuur dat er was. Ze sloeg haar armen over elkaar en deed haar best om niet om te vallen of om veel geluid te maken. Dat laatste lukte haar helaas niet, sterker nog, ze struikelde over het tapijt en viel met een harde klap tegen de grond aan. Kreunend kwam ze overeind, wat nog best moeizaam ging. Ze greep naar haar hoofden keek vlug om zich heen. Gelukkig hoorde ze niemand deze kant op komen, wat dus betekende dat niemand haar hoorde. Met veel moeite kwam ze weer overeind. Jennifer klopte wat stof van haar broek af en wilde de kamer verlaten toen ze plotseling wat gegrom hoorde. Het was niet eens zo heel hard, maar wel zodanig hard dat ze het net hoorde. Het gegrom kwam steeds dichterbij en Jennifer bleef verstijfd van de zenuwen staan. Toen het plotseling stil werd besloot ze om de kamer te verlaten. Tevergeefs. Kerberos, de driekoppige hond, stond haar buiten de kamer op te wachten. Een harde gil verliet haar mond terwijl de hond hard gromde naar haar. Gauw sloeg ze haar hand voor haar mond toen ze iets hoorde. Snel draaide Jennifer zich om en liep ze een willekeurige kant op. Ze wist niet waar ze heen moest, maar ze wist wel dat ze weg moest van Kerberos en Hades.
'En waar denkt Jennifer heen te gaan?' Verstijfd van de angst bleef Jennifer staan. Langzaam draaide ze zich om en zag ze Hades staan. Hij zag er woedend uit, en Jennifer had al een idee waarom. Simon was gesnapt. Ze zette een paar stappen achteruit en struikelde vervolgens over haar eigen voet heen. Ze was te vermoeid om nog op te staan en merkte dat ze ieder moment kon inzakken. Simon alsjeblieft, dacht ze bij zichzelf. Simon kom alsjeblieft hierheen.

LadyStardust
Youtube ster

LadyStardust schreef:
Vlug rende hij de kerkers in en tot zijn verbazing trog hij Jennifer's cel leeg aan, met de sleutel nog in het slot gestoken. Ze was ontsnapt. Maar ze was de Onderwereld nog niet uit, dat wist hij gewoon, ze kende deze plek niet, en Kerberos was er natuurlijk ook nog. Een ijzige gil trok zijn aandacht, wetende dat het Persephone niet zijn kon. Geen moment stond hij meer stil, en haastig rende hij de kerkers weer uit, waar hij Jennifer en Hades weer aantrof. Hij hield Hades vanuit zijn ooghoek in de gaten, onderwijl hij Jennifer overeind hielp. 'Persephone!' De kwade schreeuw van Hades deong met geweld zijn gehoor binnen. 'Wat?' Hoe snel Persephone hier gekomen was, was voor Simon een raadsel, maar op het moment zijn kleinste zorg. 'Breng Jennifer terug naar haar cel... Ik heb nog wat af te handelen met Cliff.' Natuurlijk wilde ze er iets van zeggen, maar Hades was onmogelijk om te praten, dus probeerde ze het niet eens meer. 'Kom maar mee, en haast je niet.' De vriendelijke stem van Persephone werd hoorbaar onderwijl ze Jennifer vastpakte en haar ondersteunde tijdens het lopen.
Hades liep dreigend op hem af, zijn ogen woedend op hem gericht. 'Ik liet je gaan, met het vertrouwen dat je alleen wat sigaretten zou gaan halen... Maar nee, je moest weer eens dom doen, of niet, Cliff?' Antwoorden deed Simon al niet meer, hij liet het allemaal maar gewoon over zich heen komen. Veel kon hij niet doen tegen Hades. Hij was niets vergeleken met hem. Enkele minuten lang werd Simon flink in elkaar geslagen door Hades. Genadeloos en zeker niet bang om zijn botten te breken. 'En als je verstandig bent doe je dit niet nog een keer.' Met die woorden liet de god hem alleen, bloedend en met helse pijn.
Op de één of andere manier kwam Simon toch weer in de kerkers terecht, waar hij opnieuw tegenover Jennifer's cel te zitten kwam. Ditmaal zag hij er echter slecht uit. Zijn neus bloede, zijn oog was blauw en ook langs zijn mondhoek droop een dun straalte bloed naar beneden. Dit alles weerhield hem er echter niet van om alsnog een sigaret aan te steken en geruisloos tegenover Jennifers cel te roken.

Rosalie33
Youtube ster

rosalie33 schreef:
'H-hades alsjeblieft, ik wil weten wat er gaande is!' Zei ze bang. Jennifer probeerde nogmaals overeind te komen, maar alweer lukte het haar niet. Een vermoeide zucht verliet haar mond, en op dat moment kwam Simon. 'Simon,' fluisterde ze met een ernstig gezicht. Ze klemde zich vast aan hem terwijl hij haar overeind hielp, te bang om alleen tegenover Hades te staan. Ze had Hades nog maar één keer eerder gezien en wilde het daar ook bij houden, maar helaas zit ze nu bij hem in de Onderwereld.
Het geschreeuw van Hades liet haar enorm schrikken, met als gevolg dat ze gelijk ineen kromp. Ze pakte Simon nog wat steviger beet en zag tot haar grote verbazing dat Persephone al binnen een tel bij ze stond. Jennifer keek van Hades naar Persephone en begon langzaam haar hoofd te schudden. 'Oom,' begon ze voorzichtig. Ze voelde hoe Persephone haar overnam van Simon en goed ondersteunde. 'Oom laat hem alsjeblieft heel!' Smeekte ze vervolgens. Gauw keek ze naar Persephone, die vriendelijk tegen haar zei dat ze zich niet hoefde te haasten. De manier waarop ze sprak gaf Jennifer het gevoel dat ze wel moest luisteren en niet iets anders moest flikken. Langzaamaan kwamen ze weer dichter bij de kerkers, waar ze Jennifer weer opsloot. 'Persephone wacht!' Zei Jennifer snel. Ze wankelde naar de tralies en pakte haar arm beet. 'Zeg me dat Hades hem niet te erg toetakelt.' De angst was duidelijk van haar gezicht af te lezen, net als de bezorgdheid. Het droevige gezicht van Persephone vertelde Jennifer al genoeg. Jennifer verstevigde zonder enig idee haar greep om Persephone haar arm en keek haar doordringend aan. 'Zeg alsjeblieft tegen Hades dat ik heel snel wil weten wat er allemaal gaande is,' zei ze nog voordat ze haar losliet. Een zwakke glimlach verscheen op Persephone's gezicht. Met een kort knikje verliet ze de kerkers en liet ze Jennifer weer alleen achter.
Jennifer schoot gelijk overeind toen ze iemand aan hoorde komen. 'Simon?' Zei ze zachtjes voor het geval dat Hades eraan kwam. Tot haar grote opluchting zag ze Simon. Haar ogen werden groot toen ze zag in wat voor staat hij was. 'Simon!' Jennifer sprong gelijk overeind en rende naar de tralies toe. Het duizelde haar, maar dat deed er op dat moment niet toe. 'Het spijt me zo, Simon. Ik weet dat mijn oom zo hardhandig is, maar dit is gewoon... Ziek.'

LadyStardust
Youtube ster

LadyStardust schreef:
Simon haalde zijn schouders op, alsof hij nergens last van had. 'Ik ben het wel van hem gewend.' Antwoorde hij, zonder op te kijken van de grond. Met de rug vanzijnhand veegde hij wat bloed weg vanonder zijn neus. Langzaam blies hij wat rook uit, en binnen de kortste keren was er geen spoor meer van te bekennen. 'Je weet dat ik hier ook tegen mijn wil vastzit, toch?' Murmelde hij, lichte irritatie boven komende, voor het eerst sinds tijden. Alles had hij ervoor over om hier weg te kunnen. Alles. Helaas ging dat zo makkelijk nog niet, Hades was op al zijn trucs voorbereid. 'Ik wil terug naar het kamp... Terug naar mijn vrienden, eindelijk weer eens voelen hoe het is om vrij te zijn.' Zijn stem was amper hoorbaar en waarom hij het haar vertelde wist hij zelf ook niet, al voelde het goed om het eindelijk eens aan iemand kwijt te kunnen.
Geschrokken keek hij op bij het horen van voetstappen, al waren ze lichter en niet zo dreigend als die van Hades, dus hij kon het niet zijn. Persephone. Haar gedaante kwam langzaam aan het licht, met een gezichtsuitdrukking die niets goeds kon betekenen. 'Hij gaat oorlog voeren met Poseidon.' Zij ze lichtelijk buiten adem, en met de paniek duidelijk hoorbaar. Simon's ogen werden groot. 'Als Hades wint gaat Jennifer eraan. En Simon, lieverd, jij moet meevechten aan Hades' kant.' Hij doofde zijn sigaret en schudde traagzaam zijn hoofd. Hij zou niet meevechten met Hades, vergeet het maar. Al betekende het zijn einde, hij weigerde de god mee te helpen. 'Je weet wat hij je aandoet als je weigert... Ik heb geprobeerd met hem te praten, maar hij heeft al een besluit gemaakt.' Ging ze verder. Traagzaam schudde ze haar hoofd, waarna ze de kerkers weer verliet.

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld