Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

Er was eens... |RPG gesloten|

Lost
Youtube ster

Lost schreef:

18+ WAARSCHUWING, omdat sommigen van ons zich niet kunnen inhouden wat seksueel getinte scènes en grof taalgebruik betreft.

©Lost

En ze leefden noglang en gelukkig
.‘En ze leefden nog lang en gelukkig.’ Wie kent deze woordenniet? Ieder sprookje heeft eenzelfde einde. Kikkers veranderen in prinsen, prinsessen worden gewekt door een ware liefdeskus en de wereldvernietigende slechteriken verliezen aan het einde alles wat het lief is.
Tot er iets gebeurde wat niemand verwachte.
Op de nacht van 31 december 2016 wordt er een vreemdemisdaad gepleegd: de geheime eerst exemplaren van de opgetekende verhalen van de gebroeders Grimm, Hans Christian Andersen‎ en de andere groten der aarde worden gestolen. Of beter gezegd: de laatste bladzijden van alle sprookjes
verdwijnen op mysterieuze wijze in de donkere nacht.De magie raakt verbroken. De sprookjeswerelden spattenuiteen, de personages verdwijnen in grote zwarte gaten en komen terecht op de enige plek waar het nog leefbaar is: planeet aarde, 1 januari 2017.Hier is niets wat het lijkt. Zullen onze geliefdesprookjesfiguren als eindzin “en ze leefden nog lang en gelukkig” krijgen, of zal het lot een andere twist aan hun magische levens geven? En de slechteriken, zullen zij eindelijk het einde krijgen waar zij zo naar verlangen?En tot slot: wat was nou eigenlijk de hele bedoeling van ditgeheel? Wat wilde de dief met deze erfgoedvernietiging precies bereiken?

Spelers:Lost: Rapunzel
Amichan: ?
Geanne: De boekenworm
Savagery: De Gelaarsde Poes
Tsundoku: De Wolf
Vigilante: The Beast
Sylvie: Het Lelijke Eendje
Dauntless: en combinatie van ezelsvel en de prinses met detwaalf ramen

Nog even voor jullie:-

- Zorgervoor dat je de verhaallijn van je sprookjespersonage vrij goed kent, als je daarvoor kiest.
-          Verzin DE EINDSITUATIE waar het sprookje gestrand is. Dus bijvoorbeeld in die van Snow en Charming het moment dat Snow een giftige appel heeft ingenomen. Daar vervolgt het verhaal zich.
-          Ik denk dat de meesten van jullie de voorkeur geven aan derde persoon enkelvoud, dus ik denk dat we dat maar moeten doen?
-          Ik heb nog een verrassing voor jullie in petto. Want ja, wie is die dief nou?

Introductie
De nacht viel pas lang na sluitingstijd van de kleinebibliotheek. Het kleine gebouwtje met roodgeverfde kozijnen was verlaten, de lampen waren gedicht en het ‘gesloten’-bordje hing aan de deurklink in de wetenschap dat niemand het zou stelen.Want niemand kwam hier ooit.Het was koud. De handen van Al waren spierwit weggetrokken,de sjaal om zijn nek was tot over zijn neus opgetrokken tegen de gure wind, maar het hielp niets. Zijn jas was gescheurd, waardoor de wind dwars door zijn schamele kleren kon waaien en het hem tot op het bot toe verkleumde.
De bibliothecaris ging uit van de goedheid van de mens,zoveel was duidelijk. Het gejatte breekijzer wist Al soepel tussen het hout van de deur en de deurpost te duwen. Een korte ruk, een luide plof, en hij was binnen.Al vond het niet gek dat er niemand kwam in deze schijnbaarverlaten plaats. Het was er stoffig, vies, de boeken waren duidelijk niet van deze tijd en iets aan het licht en het zachte gekraak van de planken onder zijn voeten was onheilspellend. Het voelde alsof de muren oren hadden gekregen.Hij haatte het hier. Zijn allerslechte herinneringen warenverbonden aan deze plek, maar hij wist dat hij die momenten vandaag moest blokkeren alsof ze niet bestonden. Hij mocht nu niet falen, want hij wist dat dit zijn enige mogelijkheid was. Zijn allerlaatste kans.
Met beoefende vingers gleed hij langs de gigantischeboekenkasten vol halfvergaan papier en kilo’s stof. Er was geen logica te vinden in de volgorde waarin de boeken waren uitgestald. Geen alfabet, geen thema’s, niet op basis van het land van oorsprong. Op sommige kaften was niet eens een titel opgetekend.
Niets. Niet een van de boeken die hij zocht kon hij vinden.
Gefrustreerd sprong Al van de houten ladder af, maar inplaats van het welbekende gekraak van het hout te horen, klonk er een holle en doffe klap.Nieuwsgierig sprong hij een paar keer op en neer en ook opde plek ernaast, maar het geluid was er duidelijk anders. Hij zakte door zijn knieën, voelde aan de uiteinden van de houten vloerplanken en trok er lichtjes aan.
De plank gaf mee.
Hij wist niet hoe snel hij de plank omhoog moest tillen. De emoties van de afgelopen maanden leken als een bom te exploderen in zijn lichaam. De angst. De eenzaamheid door het ontheemd zijn. De teleurstelling, moedeloosheid en de wanhoop. Het deed zijn vingertoppen heftig trillen, waardoor hij genoodzaakt was de plank te laten vallen.
Alsof het zo moest zijn viel het schaarse licht precies opde kleine spleet in de vloer. Al knipperde met zijn ogen tegen het opgewaaide stof en greep voorzichtig in het gat. Zijn handen omklemden iets hards, een bundel en toen hij het omhoog haalde, moest hij moeite doen om het niet gelijk weer te laten vallen.
Dit was het. Hij had het gevonden.
In vervaagde letters prijkten de woorden Grimms Märchen opde voorkant van de donkerbruine kaft. Op de volgenden Hans Christian Andersen, Charles Perrault Wilhelm Hauff, Madame d'Aulnoy en Giambattista Basile. Hij had geen idee wie hetwaren, maar er was iets magisch met deze geschriften. Het schreeuwde fictieve nonfictie en zo begerig als hij was, sloeg hij de boeken open.
En hij begon te scheuren.
Hele pagina’s verdwenen door één beweging van zijn hand.Heel selectief begon hij alle laatste pagina’s van de sprookjes los te rukken uit hun kaft. Stukken perkament en lint verdwenen in zijn binnenzak, volgeschreven met kleurrijke tekeningen en schuingedrukte teksten.De boeken begonnen te trillen, alsof de aarde op haarfundamenten begon te schudden. De boekenkasten begonnen gevaarlijk heen en weer te bewegen, waardoor honderden boeken van hun plaats verschoven en een stofwolk zo groot als een zandstorm deden opwaaien.Maar Al was niet bang. Hij scheurde het laatste perkamentlos uit zijn favoriete raamvertelling, stopte het nauwkeurig in zijn binnenzak en keek liefdevol op de boeken neer.
‘Ik zal jullie binnenkort terug zien,’ fluisterde hij, voorhij opstond en hij weer in de duistere nacht verdween.

Succes dames!

Anoniem
Youtube ster

Vigilante schreef:
Een hartverscheurende brul rolde over zijn lippen. Ze was weg, zijn Belle was weg en dit keer voor goed. Zijn handen grepen de balkonrand, opzoek naar houvast. Het weer leek zich naar zijn stemming te vormen, de wind begon te huilen en blies zijn manen voor zijn ogen. Hoe had hij ooit zo naïef kunnen zijn om te denken dat iemand zo mooi als zij, hem, een monster, lief zou kunnen hebben? Zijn handen klemden zich steviger om de reling, waardoor zijn nagels zich in het hout boorden. Zijn ogen gleden met een gepijnigde blik over de poort waar ze net doorheen was gegaan. Hij had haar niet tegen kunnen houden. Hij had geen ‘nee’ kunnen zeggen tegen haar smeekbede of ze alsjeblieft terug mocht naar haar vader. De gedachte aan haar pure gezicht vol verdriet deed hem zijn blik van de poort afwenden. Nee, het was beter zo. De vloek had toch nooit verbroken kunnen worden, één blik op zijn afschuwelijke gezicht deed iedereen al wegrennen. De liefde was niet voor hem weggelegd. Zijn uiterlijk was een vloek die hem voor eeuwig zal achtervolgen.
Een zachte geklop op de deur deed hem terugkeren uit zijn gedachtestroom.
‘Monsieur, bent u íen daar?’ De angst voor de reactie die hij zou krijgen was duidelijk merkbaar in zijn stem. De schaduwfiguur op het balkon draaide zich met een ruk om naar de deur, zijn nagels kraste over het hout.
‘Ga weg, Lumière. Ik ben niet in de stemming,’ snauwde Het Beest.
‘Mâhr Monsieur, ‘et iest driengend.’ Lumières stem trilde. Hij wist dat hij zijn heer beter niet kon storen, maar in dit geval ging het om leven en dood. ‘Madame Têute iest weg, elle est parti!’ Niet helemaal begrijpend wat hem werd gezegd en geïrriteerd dat hij werd gestoord, stampvoette hij naar de deur toe en trok hem open.
‘Wat?’ Een kaars keek hem angstig in de ogen.
‘Oh, uwe Hoogkhèid, es iest vréseliek!’ Lumière hopte de kamer binnen, zijn kandelaararmen in de lucht zwaaiend. ‘ ‘et Meisje verdween en èr was un scheure en Madame werd erien gesogèn! Ene Pendule gieng erachteráan!’ De kaars liet zich snotterend tegen een nachtkastje vallen. ‘Al’oewel iek en Pendule niet altijte overwèg kònden, oh Monsieur, iek wilde ‘em niet wèg!’ Terwijl de kaars uitgebreid de tijd nam om alle goede momenten tussen hem en Pendule op te noemen, begon de wereld om hun heen te draaien, de vaste grond brokkelde af onder hun voeten. De angst sloeg in.
‘Hoe…’ was het enige wat Het Beest over zijn lippen kon krijgen. De grond brak open en alles werd zwart.

Kreunend en compleet in shock door wat hem net was overkomen, opende Het Beest zijn ogen. Waar was hij? Waar was zijn kasteel gebleven? In een poging om overeind te komen, greep hij naar het eerste object naast zich en probeerde zichzelf overeind te trekken. Een harde bonk en een hoop gegrauw volgden al snel. Het object dat hij had gegrepen bleek een boekenkast te zijn en een van de boeken was door zijn kracht naar beneden gevallen, recht op zijn hoofd.
‘Die verdomde boeken ook,’ gromde hij, terwijl hij over de zere plek wreef. De klap had hem echter wel weer bij zinnen gebracht. Stomverbaasd keek hij naar de arm, zíjn arm, waarmee hij over zijn hoofd wreef. ‘Dit… hoe…’ Zo snel als hij kon krabbelde hij overeind. Hij bekeek zijn armen, zijn vingers, zijn nágels. Een vreugdelach galmde door de ruimte. Hij kneep zichzelf, de plek op zijn arm werd wit, daarna rood en de pijn was duidelijk geen verbeelding. Nogmaals lachte hij, danste hij door de ruimte. ‘Lumière!’ Zijn stem, zijn oude, vertrouwde stem klonk hem zoet in de oren.
Hij was vrij.

Savagery
Youtube ster

Savagery schreef:
Maandenlang stond Féline aan Ralphs zijde. Hij was een arme molenaarszoon die Féline tot hem had geroepen. "Ik wil rijk worden," zei hij. "En mijn liefde vinden bij de prinses van Aragon." Het was een wens van hem, die Féline beloofde te vervullen. Het enige wat ze vroeg in ruil was eten, geld en onderdak. Meer moest ze niet hebben, aangezien ze al de rest met haar manipulatieve kant wel kon regelen. Ze was nog nooit zo lang bij eenzelfde man gebleven, wat resulteerde in hetgeen dat zelden gebeurde; ze kreeg onnoemelijke en verboden gevoelens voor hem. Ze hield het geheim, en beloofde zichzelf er nooit over te beginnen. Ralphs wens was om met de prinses van Aragon te trouwen, en dat was de enige missie die Féline zich kon veroorloven. Niets meer, niets minder. Féline stond met Ralph voor haar neus. De volgende dag zou de bruiloft van Ralph en zijn prinses plaatsvinden. "Ik smeek het je, blijf in het kasteel," vroeg Ralph hopeloos. Féline drukte haar kaken op elkaar en keek hem pijnlijk in de ogen. Het was een kwelling om tegen te spreken, maar voor haar eigen goed was Féline geobligeerd het te doen. "Dat gaat niet Ralph, ik heb je gegeven wat je wou. Nu moet ik gaan," zei ze rechtuit, haar gevoelens in een donker hoekje verstopt. Ralph keek om zich heen, controlerend als een boef die ontsnapte uit de gevangenis. "Féline, je t'aime," zei hij. Zijn stem kraakte en trilde, zijn ogen vol wanhoop. Zijn vingers zochten de hare, waarna hij ze teder vastnam. Verstijf bleef Féline in zijn grijze ogen staren, tot ze zag dat Aragons prinses haar dodelijk aankeek. Féline trok haar hand terug, en besloot het handvat van haar primitief geweer vast te nemen. Het gebeurde vrijwel onbewust, je kon het een reflex noemen. "Je hebt lef, Féline," begon de prinses met een opgeheven neus. Haar hand besloot ze te vervlechten met die van Ralph. Hij die Féline vol ongeloof aankeek, en de spanning moest verdragen. "Hierbij verban ik je van Aragon, je hebt Ralphs liefdeswens volbracht," begon ze met een geslepen grijns op haar gezicht. Ze zette een dikke nadruk op het woord 'liefdeswens', waarbij ze in Ralphs hand kneep. Féline keek hem vol onmacht aan, wachtend tot hij protest ging tonen; hij keek verbitterd de andere kant op. Voor Féline iets kon zeggen, verheef de prinses haar stem opnieuw. "Het is tijd om te gaan, gelaarsde poes."Juist op dat hartbrekende moment stopte de tijd voor Féline. Zowel letterlijk als figuurlijk. Iedereen stopte met bewegen, en het geluid was in vacuüm opgezogen. Féline was de enige die haar ledematen kon gebruiken; haar ogen gericht op Ralph. "Ralph?" vroeg ze. Haar stem ging over tot een eindeloze echo. In een ogenblik werd de atmosfeer gevuld met verblindend licht. Alle woorden die Féline ooit had gezegd, raasden als kogels door de lucht. Het laatste wat ze hoorde, waren de pijnlijke woorden van de kroonkoniging van Aragon. "Het is tijd om te gaan, gelaarsde poes."Féline sloot haar ogen en vormde haar lichaam tot een bolletje; zo breekbaar als glas.

De ruimte werd gevuld door een dodende stilte. Alpha opende haar ogen terug en keek vol verbazing rondom zich. Ze was omgeven door boeken, zowel oud als nieuw. Ze waren elk netjes opgestapeld in hoge rekken, die elk een eigen categorie hadden. Elk een eigen verhaal. De 'katin' hoorde doffe knallen, komend uit de kleine ramen. Lichtflitsen, gevolgd door verscheidene kleuren en patronen vulden de ruimte waarin ze zich bevond met kleurrijk licht. In haar hand had ze een bepaald boek ik handen; de kaft bedekt door een harde lederen laag. Daarop stond haar bijnaam in sierlijke letters gegraveerd. "De Gelaarsde Poes"

Anoniem
Levende legende

Miroh schreef:
Hayden Nomura
Het was oudjaarsavond, de meeste mensen hadden geweldige plannen waarvan de hoofdrol vaak alcohol was. Maar Hayden had dit jaar besloten om zijn oudjaarsavond niet zo door te brengen. Oudjaarsnacht had niet een hele grote betekenis voor hem. Zijn vingers gleden over het verouderde papier en sloegen de bladzijde om, met volle aandacht gleden zijn ogen over de letters die op het papier gedrukt stonden. Meditations, Hayden las de Engelse versies van de boeken en was weer terug begonnen bij het eerste boek. Hij had de boeken van Marcus Aurelius al vaker gelezen omdat ze zo fascinerend waren. Het was het enige waarin je echt een blik keek in het brein van de grootse man.

Vele harde knallen lieten hem opschrikken uit het boek, dat moest vast betekenen dat het nu officieel nieuwjaarsdag was. Een zucht verliet zijn lippen toen zijn telefoon als een gek begon te trillen van de meerdere berichtjes die hij binnen kreeg. Zijn ogen gingen naar de klok die aan de wand hing en even gaapte hij. Een boekenlegger legde hij in het boek en hij sloot deze. Misschien moest hij maar gewoon naar huis gaan en zijn bed in, dan kon hij morgen weer op tijd hier staan. Hayden kroop onder het bureau vandaan en stond op van de grond, het waren altijd de apartere plekken waar hij het fijnste las. Waar hij helemaal in het boek werd gezogen. Normaal gezien had hij er graag een goede fles whisky bij gehad, maar aangezien hij terug moest op zijn motor en er nu genoeg politie op straat was wilde hij dat vanavond niet riskeren.
Geklingel en gejuich hoorde hij waardoor hij het boek op het bureau neerlegde en nieuwsgierig naar de plek toe ging waar het kabaal vandaan leek te komen. “Oh verdorie,” mompelde hij, toen hij zag dat de grote ruit ingegooid was met een baksteen. Waarschijnlijk had eén of andere dronken idioot bedacht dat dit wellicht leuk was. Hayden greep naar zijn leren jack en opende de deur naar buiten. “En welke idioot heeft dit bedacht?” riep hij luid met zijn zware, dominante stem. Hij moest maar weer verzien of hij dit vergoed zou krijgen van de verzekering, zeker als hij niemand aan kon wijzen als dader. Hij hoopte maar dat de verzekeringslui een ongelofelijk gelukkig nieuwjaar hadden en het hem gunde het vergoed te krijgen.
Hayden vloekte nogmaals en ging weer de bibliotheek binnen,sloeg de deur hard achter zich dicht en stapte over de vele scherven glas heen.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Alsjeblieft koningin, wees vergevingsgezind. Ik ben nog zo jong. Er is nog zoveel dat ik wilde doen."
"U was op de hoogte van de gevolgen. U heeft genoeg tijd gehad u te bedenken en voor het aannemen van de uitdaging kon u zich ten alle tijden terugtrekken. U weigerde, werd gevonden en zult daar nu de consequenties van dragen." Dit was de dertiende keer dat ze deze woorden had moeten uitspreken. Ze had de jongeman vanuit het vijfde raam gezien. Best zielig dat ze hem vanuit het vijfde al had kunnen spotten, maar het zij zo. Na de dood van haar echtgenoot had Camille zijn plaats op de troon ingenomen. Natuurlijk verwachtten de raadsheren dat ze met een nieuwe man zou trouwen. Een vrouw op de troon was geheel ongebruikelijk. Camille weigerde lange tijd. Haar uiteindelijke voorstel schokte de raad, maar ze hield koppig vol.
"Als dit u laatste woorden waren, dan gaan we nu over tot de executie. Ze voerde de daad zelf uit. Het was haar opdracht en bijgevolg stond ze erop alle verantwoordelijkheid te dragen. Ze kuste haar vingers en drukte die zachtjes op het voorhoofd van de jongeling vooraleer een kap over diens hoofd te plaatsen. Ze nam plaats naast de guillotine. Een menigte had zich op de binnenplaats van het paleis verzameld. De onthoofding van een huwelijkskandidaat was altijd een groots spektakel. Het was ijzig stil toen Camille haar hand op de hendel legde en het mes de hals van de jongen doorkliefde. Ze keek toe hoe zijn hoofd zich van zijn romp scheidde, dat deed ze bij elk van hen als teken van respect. Zwijgend keerde ze terug naar het paleis. Enkele dienaars zouden het lichaam begraven en de familie inlichtten. Haar handelswijze was allesbehalve goed voor de relaties tussen haar koninkrijk en anderen, maar ze weigerde er verandering in te brengen. Haar vroegere naam ezelsvel was zo slecht nog niet bedacht. Het paste perfect bij haar koppigheid. Ze sloot zichzelf op in de torenzaal. Bij de eerste jongens had ze gehuild. Nu voltrok het gebeuren zich haast emotieloos. Raam per raam ging ze voorbij tot ze bij het dertiende halt hield. Zonder de woorden uit te spreken toonde het raam haar eerste geliefde, die zich bevond in een andere wereld dan de hare. Een wereld die ze niet kende en nooit zou kunnen bereiken. Ze had soldaten uitgezonden op zoek naar alle mogelijke soorten magie, maar geen enkele had de macht haar naar een andere wereld te vervoeren. In haar rechterhand hield ze een steen vast, die ze op de binnenplaats had opgeraapt. Ze moest hem vergeten. Als ze haar land wilde leiden, moest ze afstand doen van dit aanslepende verleden. Ze klemde haar kaken op elkaar, haar lichaam weigerde de steen omhoog te brengen, tranen rolden over haar wangen terwijl ze hem met al haar kracht tegen het raam wierp. Geschokt zette ze enkele passen achteruit. In plaats van lucht bevond zich achter het raam een zwarte leegte. Een leegte die steeds in grootte toenam. Ze zette het op een lopen, probeerde zich in een laatste poging vast te klampen aan de deur, maar zowel zijzelf als haar gehele paleis verdwenen in de duisternis.

Waar was ze? Waar waren haar ramen, de troonzaal, haar paleis? Versuft keek ze om zich heen zoekend naar een verklaring. Het enige wat ze zag waren boeken, rijen en rijen aan boeken. Eens hadden ze netjes geordend gestaan,, nu was de gehele bibliotheek een grote chaos. Rekken waren omgevallen bladeren lagen her en der verspreid en overal zaten mensen die net zoals niet niet begrepen wat er zonet was gebeurd.

Account verwijderd

schreef:
Haar witte veren beweegde mee op de wind. Steeds hetzelfde ritme. Zachtjes zwom ze naar de drie zwanen. Binnen in haar brande angst. Dan stop haar lichaam met zwemmen. Haar hoofd boog naar beneden maar op het moment dat haar snavel het wateroppervlak raakte begon het water hevig te schudden. De drie zwanen klapten met hun vleugels, in een fractie van een seconden kwamen hun veren vrij en weg waren ze .

Verschikt schrikte Sylvana wakker. Het water druipte van haar lichaam. Snel besefte ze zich dat haar veren vervangen waren voor een huid. Ze greep naar haar snavel maar ook deze was verdwenen. Om haar heen was het donker. Op de grond lagen boeken verspreid. Mensen lagen kreundend op de grond. Haar rug steunde tegen een boekenkast. Was dit de hel? Met haar armen om haar lichaam geklemd, stond ze voorzichtig op om vervolgens weer te vallen. Sylvana probeerde het opnieuw maar tevergeefs, en begroef haar gezicht in haar handen. Wie waren deze mensen?Een hartverscheurende snik was te horen en de tranen rolden over haar wangen. Het was een grote choas van verwarde mensen.

Anoniem
Internationale ster

amichan schreef:
Mijn karakter is de koning uit Broertje en Zusje (als je 't niet kent zou ik het even opzoeken!!)

Het is doodstil in de kamer. Je hoort helemaal niets- zelfs geen ademhaling. De koningin, mijn vrouw, die voor me staat, schudt de kussen goed en legt de baby, die in haar armen waren, voorzichtig onder de dekens. Ze doet een stapje achteruit en treurig zegt ze:'Hoe zal het met mijn zoon en broer verder gaan? Vaarwel- het is met mijn bezoek gedaan.' Met grote ogen kijk ik haar aan en ik steek mijn hand uit naar haar:'Nee!' roep ik nog snel uit, maar het is te laat. Zij, die al doorzichtig en wit was, is nu voor verdwenen uit mijn zicht. Verschrikt val ik door mijn knieën op de grond. Is dit de laatste keer dat ik haar heb gezien? Maar waarom?Huilend blijf ik op de grond zitten als er opeens een gedachte door me heen schiet- wat als ze ergens buiten is? Wat als ze nog niet weg is, maar nog buiten rondzwerft? Zonder na te denken sta ik op en veeg ik de tranen die over mijn wangen rolden, weg.

Ik ben nog maar net het kasteel uit als alles om me heen door de grond begint te zakken. Om me heen wordt alles zwart en ik voel dat ik naar een rare plek wordt gebracht- of als het ware wordt gezogen. Verbaasd val ik neer in de zwartheid.

Anoniem
Levende legende

Miroh schreef:
Hayden Nomura
Hij liep terug het kleine kantoortje in, griste de sleutels van het bureau af en deed de kast met de belangrijke bestanden en de werklaptop op slot. Het boek dat hij zo compleet in gezogen was sloot hij. Zijn jas deed hij dicht en zijn vingers drukte op de knop waarmee het licht in heel het gebouw aanging. Nu hoefde hij alleen nog maar zijn gewoonlijke ronde te doend door de bibliotheek heen om te controleren of alles op slot was. Zo nu en dan waren er nou eenmaal mensen die een raam open hadden gezet maar deze vervolgens weer niet dicht hadden gedaan.

Het leek misschien apart om zo secuur te zijn met het op slot doen van alles en met het beveiligen van de bibliotheek. Maar wat de meeste mensen niet wisten was dat er in precies deze bibliotheek een schat van grote waarde lag. Goed verborgen en nooit had hij openlijk bekend dat het hier lag, lichtelijk paranoia was hij wellicht aangezien hij oprecht bang was dat ze gestolen zouden worden. Naast de hoge geldwaarde hadden ze voor hem ook een grote persoonlijke waarde hadden. Het waren dé boeken die hem als kind gefascineerd hadden en misschien wel ervoor hadden gezorgd dat hij nu deze baan had.
Open ramen sloot hij en boeken die op de grond lagen legde hij terug in de kast waar hij hoorde. Het was bijna een ritueel geworden om dit elke avond weer te doen, het was echt de afsluiting van de dag. Het doffe geluid van het licht versleten houd bij elke stap was nog goed te horen, het was zo rustig en kalm in de bibliotheek terwijl het buiten een complete vuurwerk chaos was. Bijna twee compleet verschillende werelden.

Hayden zijn hand sloot om de deurknop heen, waarna hij deze omdraaide en de deur open duwde. Schok was op zijn gezicht te zien en aan de ene kant wou hij de deur dichtgooien, de politie bellen. Maar zijn lichaam stond stil, zijn ogen gleden over de ruimte heen, over de verschillende personen in de kamer. Ze leken verward en de kamer zelf was een ongelofelijke chaos geworden. Het duurde dan ook een paar seconden tot hij zag hoe zag hoe de vloerplanken los lagen waar de schatten als een zooitje om de het gat in de vloer lagen. En vele vloekwoorden, van een godver tot een kutzooi verlieten zijn lippen.

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld