Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

22 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

O' What doesn't kill you makes you stronger

Rosalie33
Youtube ster

rosalie33 schreef:
Fanfiction orpg met Labyrinthine, gebaseerd op The 100

Ik: Cara Jackson - 16 jaar - gevangene op de Ark

Jij: jongen + de eer om te beginnen. ♥

Anoniem
Princess of Pop

Labyrinthine schreef:
Aiden Broock - 17 jaar - gevangene op de Ark

Ze zeggen dat het zwaar is om zulke keuzes te moeten maken. Ze zeggen dat zij het ook liever op een andere manier zagen. De vraag die door mijn hoofd heen luidt is of dat wel echt zo is. De politiek is al één pot nat, het zijn mensen die geen gevoelens hebben. Dat blijkt maar uit de honderden mensen die zij de ruimte in hebben gestuurd en de honderden gevangenen die, wanneer zij achttien zijn. hetzelfde lot tegemoet zullen lopen, of zweven. Altijd had ik gedacht dat het echte criminelen waren. Gewelddadige, moordlustende mensen die niet in een samenleving kunnen functioneren. Dat heb ik altijd gedacht, totdat de mensen om mij heen verdwenen. Zij zouden een bedreiging voor de samenleving zijn, omdat ze een stukje brood hadden gestolen. Zij zouden een bedreiging voor de samenleving zijn, omdat zij hun kinderen probeerde te redden. Ik leerde omgaan met de regels en ik leerde ze zo goed dat ik ze wist te omzeilen. Het is altijd goed gegaan, tot dat Kane zich er mee begon te bemoeien. Kanselier Jaha genoot er van mij eindelijk te pakken te hebben gekregen. Spijt? Gevoelens? Nee, dat hebben die mensen niet. Zij zijn alleen maar blij wanneer er weer iemand de doodstraf krijgt, zodat zij langer kunnen ademen.

Een stel vuisten bonken op mijn celdeur. Slaperig wrijf ik in mijn ogen en roep geïrriteerd dat diegene moet kappen. Het luikje klappert open en ik zie het gezicht van Jason, een van mijn vrienden die bij de bewaking zit. "Ze sturen jullie weg, ze sturen jullie weg," roept hij uit. Niet begrijpend sta ik op en loop naar de deur. "Jason, wat bedoel je? Jason! Jason kom terug, wat bedoel je?" Ik spits mijn oren en hoor verschillende celdeuren open gaan. Meiden die schreeuwen en jongens die antwoorden eisen. Het duurt niet lang of ook mijn celdeur wordt geopend. Direct word ik beetgegrepen en krijg ik een stel handboeien om. "Hé, wat is dit? Hé!" Het heeft geen zin. Natuurlijk niet, maar dat betekend niet dat ik het niet kan proberen. Direct weet ik mij door een paar bewegingen uit hun greep te krijgen. Snel sprint ik naar voren tussen de andere gevangenen door. Een aantal van hen ken ik. Zij hebben bij mij in de klas gezeten, of die ken ik wegens de bekendmaking van hun misdaden. "Aiden stop!" Ik negeer de stem, maar al gauw word ik gevloerd en lig ik plat op mijn gezicht. Een stel schoenen komen in mijn gezichtsveld. Met een ruk word ik omhooggetrokken en sta ik oog in oog met kanselier Jaha. Zijn gezicht staat strak. "Wil je weten wat er aan de hand is?" vraagt hij met een grimas. Een walm van alcohol komt in mijn gezicht terecht. "Prima." Hij doet een stap naar achteren en kijkt naar de hele groep, die nu stil is gevallen. "Vandaag wordt een belangrijke dag in de geschiedenis. Want vandaag worden jullie naar de aarde gestuurd om te zien te overleven."

Rosalie33
Youtube ster

rosalie33 schreef:
Met een bonkend hart luisterde Cara naar alle geluiden buiten haar cel. Dichtslaande deuren, angstige kreten, en de zware stemmen van de bewakers. Cara trok haar benen op en sloeg haar armen er omheen. Ze had geen idee wat er gaande was buiten haar cel, maar ze wist dat het niets goeds kon betekenen. In de twee jaar dat ze hier zat was het nog nooit zo rumoerig geweest. Kort fronste ze haar wenkbrauwen. Zouden de achttienjarigen opgehaald worden om geëxecuteerd te worden? Nee, daarvoor hoorde ze teveel geluiden. Zoveel achttienjarigen waren er niet, dat kon gewoon niet. Geschrokken keek ze op toen ze in de cel naast haar geluid hoorde. Het meisje in de cel naast haar begon hard te gillen en te bonken. Een rilling liep over Cara's rug heen bij het horen van het gegil. De angst die ze al voelde werd steeds groter en groter. Ze kneep haar ogen dicht en hoorde nog geen minuut later haar celdeur openslaan. '204,' galmde een zware stem door haar cel heen. Voorzichtig keek ze op en zag ze tot haar grote schrik drie bewakers voor haar staan. 'M-maar het is mijn tijd nog niet. Ik heb nog 2 jaar!' Bracht Cara uit. Een bewaker trok haar ietwat hardhandig omhoog aan haar arm en gebaarde dat een andere bewaker moest komen met een koffertje. 'Wat zit daar in?' Vroeg Cara, wijzend naar de koffer. Zonder een antwoord te geven stroopte de bewaker de mouwen van haar jasje op. Ze deed haar best om zich los te trekken, maar ze wist dat ze niks kon beginnen tegen deze bewakers. Een metalen armband kwam tevoorschijn uit de koffer en werd doorgegeven aan de bewaker die haar vasthield. 'Hé, wat is dat?' Vroeg Cara nogmaals, hopend op een antwoord. De bewaker trok haar pols hard naar zich toe en duwde de pinnen in haar huid. Een kleine gil verliet haar mond. Het maakte de bewakers duidelijk niks uit, want ze duwde haar zonder pardon de gangen op.
Chaos, misschien was dat het beste woord waarmee ze de situatie in de gangen kon omschrijven. Overal werden tieners uit hun cel gehaald, allemaal met dezelfde armband om als zij. Met veel moeite wisten de bewakers Cara bij zich te houden, aangezien ze uit paniek om zich heen aan het slaan was. 'Laat mij gewoon gaan!' Smeekte ze de mannen. Uiteindelijk lukte het een bewaker om haar armen op haar rug te krijgen en haar zo door de gangen mee te nemen. Na een tijdje kwamen ze aan op een open plek, waar wel tientallen kinderen stonden. Cara werd losgelaten en de bewakers voegden zich samen, zodat niemand meer weg kon komen. Ietwat ongemakkelijk sloeg Cara haar armen om zich heen, terwijl ze zocht naar een mogelijke uitgang. Helaas was die nergens te bekennen. Het geschreeuw van de tieners viel plotseling stil. Cara keek voorzichtig op, en zag kanselier Jaha op de menigte neerkijken. De woorden die hij uitsprak liet haar mond openvallen. 'De Aarde?' Vroeg ze ongelovig. Nee, dat kon niet. Ze wist dat de Aarde 97 jaar geleden verwoest was en er geen enkel teken van leven meer mogelijk kon zijn. Was dit gewoon een zelfmoordmissie? Haar ogen werden groot en even had ze het idee dat de paniek weer zou toeslaan, maar gelukkig kon ze zichzelf beheersen.

Anoniem
Princess of Pop

Labyrinthine schreef:
"De aarde? Waar heb je het over? In de lessen die wij hebben gehad hebben we geleerd dat ze onbewoonbaar is geworden! Wat willen jullie? Al deze kinderen nu al vermoorden, maar het laten klinken als een belangrijke missie? Alleen maar om jullie meer tijd te geven?" Woest spring ik op kanselier Jaha af, straf heb ik toch al. Wat zou dit dan nog uit kunnen maken? Ook een aantal anderen beginnen nu te joelen. Een bewaker grijpt mij bij mijn arm en al gauw zie ik dat het Jason is. "En jij hoort hier bij? Echt waar Jason, na alles?" Hij slaat zijn ogen neer en duwt mijn arm naar voren, waardoor kanselier Jaha een armband om mijn pols doet. Ik trek mijn wenkbrauwen op wanneer er een aantal naalden in mijn lichaam prikken.
"Het is waar dat de zuurstof op begint te raken," begint hij in een poging de menigte weer stil te krijgen. "Het is waar dat wij jullie wegsturen om de mensen hier meer tijd te geven. Maar het is niet zo dat wij jullie de dood in sturen. Dit is een belangrijke missie. Door middel van deze armbanden kunnen wij jullie in de gaten houden en krijgen wij signalen door of de aarde bewoonbaar is. Zodra dit is bevestigd doordat jullie daar op vrije voeten leven, dan kunnen wij allemaal komen. Dan hebben jullie hierboven een heleboel levens gered." Hij sluit zijn handen ineen en knikt dan kort. Dat was waarschijnlijk een signaal, want direct komen alle bewakers in actie en leiden ze ons naar een luchtschacht. Ik krijg de 'eer' om als eerste naar binnen te mogen. Ik word direct in een stoel gezet en vastgemaakt met verschillende beugels. Vlak na mij komen er nog meer binnenstromen. Dit voelt niet goed. Mijn handen beginnen te zweten en bij het zien van al deze jongeren wordt het knagende gevoel alleen maar erger. Dit kunnen zij niet maken. Ik wist dat onze overheid slecht was en alleen maar slechte daden kende, maar dit gaat te ver. Hoe hebben zij iedereen zover kunnen krijgen hiermee in te stemmen?
En dan schiet iets mij te binnen. De ouders. De ouders kunnen geen eens afscheid nemen van hun kind. Het is een gruweldaad. Zelfs als de 18-jarige worden afgezweven hebben de ouders en familie een moment om afscheid te nemen. Er vormt zich een brok in mijn keel die ik niet meer weg kan slikken. Het heeft geen zin om mijn mond nog te openen, niemand zal naar ons luisteren.

Rosalie33
Youtube ster

rosalie33 schreef:
Cara keek gelijk op toen ze een jongen hoorde praten. Ze ging wat op haar tenen staan om te zien wie het was, en kon nog maar net een glimp van hem opvangen. Aiden, schoot er door haar hoofd. Hoe ze bij die naam kwam wist ze niet zo snel, maar als het goed was heeft ze wel eens wat lessen met hem gevolgd. Ze schrok toen ze zag dat de jongen kanselier Jaha aanviel en had bijna de neiging om ernaartoe te gaan, maar de bewakers waren haar voor. Ze zag hoe hij van Jaha werd weggetrokken en vervolgens een armband omkreeg. Nog steeds vroeg Cara zich af wat voor armbanden dit waren. Kort wierp ze een blik op de hare. De pinnen die in haar arm zaten voelde ze gelukkig niet meer, anders had ze dat ding allang afgedaan.
De stem van kanselier Jaha vulde weer de ruimte en trok de aandacht van Cara weer. Hij legde uit wat de kinderen op Aarde moesten doen en wat de armbanden deden. Haar hand gleed naar de pols waar de armband aan zat. Het koude metaal liet een lichte tinteling achter op haar vingers, en kort daarna voelde ze een rilling over haar rug lopen. Ergens vond Cara het wel gaaf dat ze naar de Aarde mochten om te kijken of ze weer leefbaar was, maar aan de andere kant vond ze het ook best eng. Wat als er nog giftige dampen hangen daar en ze allemaal doodgaan? Ze gaan dan wel met z'n allen, dacht ze nog bij zichzelf.
Plotseling kwam de menigte in beweging. Iedereen werd in richting van de luchtschacht geleid, waarna iedereen één voor één naar binnen ging. De jongen van net zat al vast in een stoel, en even overwoog Cara om naast hem te gaan zitten. Gauw liep ze door en ging ze ergens schuin tegenover hem zitten. Ze keek hem kort aan en wist hem een droevige glimlach toe te werpen. Ze deed haar riem vast en zuchtte diep. Wat had ze nog te verliezen? Niets. Haar vader werd op haar tiende de ruimte ingeschoten omdat hij tegen de regels in was gegaan, en haar moeder stierf twee jaar geleden, nog voordat ze gearresteerd werd. De ruimte stroomde langzaam vol met hysterische jongens en meisjes, die stuk voor stuk plaatsnamen in de lege stoelen. Ook al wilde Cara het niet toegeven, ze was doodsbang. Ze klemde haar handen om de rode stof die haar in de stoel hield. De riem sneed niet in haar, maar comfortabel was het nou ook niet. Het meisje dat naast haar kwam zitten had betraande wangen en jammerde dat ze haar moeder nog wilde zien. Dat gaat hem niet worden, dacht Cara bij zichzelf. Kort sloot ze haar ogen en luisterde ze naar de spanning in het schip. Ze hoopte zo dat dit alles snel voorbij was.

Anoniem
Princess of Pop

Labyrinthine schreef:
Twee jongens strompelen voorbij. Monty en Jasper, die hebben ook een aantal lessen met mij gedeeld. Wanhopig wisselen we een aantal blikken uit, tot dat zij ook vastgebonden op hun stoel zitten en hevig met elkaar in discussie gaan. Overal zijn er wel meiden die kreten uitstoten en huilen. Ik sluit mijn ogen en druk mijn hoofd tegen de leuning aan in de hoop afleiding te vinden. Ik probeer de geluiden af te sluiten, maar het is bijna onmogelijk in deze chaos. Wanneer ik weer even opkijk maak ik kort oogcontact met een van de weinige meiden die niet loopt te blèren. Haar zwakke glimlach ziet er pijnlijk uit. Ik weet niet veel van haar, alleen dat ook zij geen ouders meer heeft. En zo zijn er hier nog genoeg waarvan op zijn minst een van de ouders er niet meer is. Er blijven mensen binnendruppel die ik allemaal wel van gezicht ken. "Clarke," fluister ik wanneer een van de laatste naar binnen wordt gebracht. Al gauw kruizen onze blikken elkaar. Even blijft ze staan en kijkt wanhopig toe, maar dan wordt ook zij vooruit geduwd. Ik schud mijn hoofd en bal mijn handen tot vuisten. Ik hoop maar dat het goed gaat komen, want anders hebben zij de dood van honderd minderjarige op hun naam!
Zodra de laatste is vastgezet en de deuren zijn gesloten wordt er direct een motor gestart. Er komt een heleboel lawaai vanuit alle kanten. Een stem probeert het geluid te overstemmen, pas later heb ik door dat het nogmaals kanselier Jaha is. Ik neem de moeite niet om mij in te spannen om te kunnen horen wat hij zegt. Het enige waar ik aan kan denken wanneer ik zijn stem hoor, is hoe hij vertelede dat mijn ouders misdadigers waren. Hij had altijd al een hekel aan mij gehad. Volgens mij genoot hij er van om te zien hoeveel pijn ik had. Afscheid kon ik niet van hen nemen, want ze waren al weg.
De heleboel begint extreem te schudden. Mijn hoofd zwaait alle kanten uit, dus druk ik mij zo veel mogelijk in mijn stoel om nog meer schuddingen de baas te wezen. Na een korte explosie en nog meer getril wordt de boel weer rustig. Ik voel hoe ik een stukje omhoog kom uit mijn stoel en de druk om mij heen verdwijnt. Een zwakke glimlach vormt zich om mijn mond. Voorzichtig weet ik de riemen die mij op mijn plaats houden los te maken en zweef ik echt los. Een aantal andere hebben zich ook al kunnen bevrijden en halen gekke stunten uit. Hoewel het fijn voelt om zo vrij te zijn, ga ik alweer snel terug naar mijn stoel en maak mijzelf vast, je weet maar nooit wat er kan gebeuren.

Rosalie33
Youtube ster

rosalie33 schreef:
De laatste mensen kwamen de ruimte in, net zoals haar grote vriend Jasper. 'Jasper!' Riep Cara met grote ogen. Hij keek op toen hij zijn naam hoorde en zag Cara toen zitten. Gauw nam hij plaats in de lege stoel naast haar, waarna Monty volgde en weer naast Jasper ging zitten. De angst was duidelijk bij allebei de jongens te zien. 'Dit kan niet waar zijn. Konden we niet gewoon hier blijven?' Vroeg Jasper. Langzaam schudde Cara haar hoofd. Ze pakte Jaspers hand en kneep er vervolgens zachtjes in. 'Misschien is het beter zo. We vinden wel een manier om te overleven, echt waar.' Het verbaasde Cara hoe rustig ze nog klonk. Het liefst gilde ze het uit, maar dat had weinig nut. Iedereen was nu zo gespannen, dat als er één iemand los zou gaan, er waarschijnlijk een massahysterie zou komen. Ze besloot daarom om gewoon diep adem te halen en te blijven zitten op haar plek.
Een schok ging er door Cara heen toen het schip met een enorm kabaal loskwam en als een gek begon te schudden. Angstig greep Cara haar riemen weer beet en kneep ze haar ogen stijf dicht. Het gegil werd weer harder, maar toen het schip wat rustiger werd en ze plotseling voelde hoe de zwaartekracht afnam, stierf het weer weg. Cara opende langzaam haar ogen en zag hoe ook de anderen een stukje uit hun stoel omhoog kwamen. Een aantal jongens deden hun riemen los en zweefden door de ruimte heen. Cara keek met grote ogen naar Jasper die alleen maar zijn hoofd schudde. Dit konden de jongens niet doen. 'Hé, ga in je stoel zitten! Straks gaan we de dampkring door val je te pletter door de zwaartekracht!' Zei Cara vervolgens. Ze wilde niet dat er iemand gewond raakte door zo'n idiote actie.
Plotseling begon het schip ontzettend te schudden. Geschrokken keek Cara op toen de lichten begonnen te flikkeren en de enige jongen die nog door de lucht zweefde opeens door de zwaartekracht tegen de grond werd getrokken. Een kleine gil verliet haar mond, en angstig keek ze om zich heen. Een aantal lampen begaven het en zorgden ervoor dat er hier en daar wat donkere plekken waren in het schip. 'Cara rustig, we overleven het zoals je net al zei!' Probeerde Jasper haar te kalmeren. Hij greep haar hand en kneep er even in. Helaas werkte het niet en werd de angst alsmaar groter toen het schip nog harder begon te schudden.

Anoniem
Princess of Pop

Labyrinthine schreef:
Er gebeurde zoveel in een korte tijd, dat het niet echt doordrong. De jongen die zojuist nog in de lucht had gezweefd, lag nu platgedrukt tegen de vloer aan. Mijn ogen werden er steeds door aangetrokken, terwijl ik er helemaal niet naar wil kijken. Het geluid nam iets af net op het moment dat ik zei: "Nou, dat was de eerste al en we zijn nog niet eens op de grond." Direct kreeg ik boze blikken op mij geworpen, maar ik trok mij er niet meer zoveel van aan. Nog even en we zouden de grond raken, maar daar gaan we nu toch nog veel te snel voor? Alarmen begonnen te rinkelen en het schip begon nog meet te schudden. Angstige kreten vroegen zich af wat er aan de hand was, net als ik. We gaan veel te hard. We gaan veel te hard op de aarde af, er moet iets aan de hand zijn! Er moet iets mis zijn gegaan. Angstig kijk ik om mij heen en weet de blik van Monty te vangen, die mijn gevoel alleen nog maar meer bevestigd. Ook Jasper, die zich vastklampt aan het meisje waar ik zojuist nog oogcontact mee had gehad, kan het niet langer meer houden. De druk wordt plots zo hoog dat mijn hoofd er pijn van doet en ik bang ben dat mijn ogen uit mijn hoofd zouden ploppen. Het bloed raast door mijn lichaam heen en mijn hartslag is duidelijk voelbaar. Net op het moment dat ik het uit zou willen schreeuwen, laat een harde klap mij schrikken. Mijn lichaam schiet alle kanten op, de riemen waren zo stevig nog niet. Mijn lichaam knalt neer op de grond, vlak bij de deur waar we eerder in waren gegaan. Alles voel pijnlijk en beurs aan, maar ik krabbel direct overeind. Een van de meiden vlakbij wist zich al los te maken en komt bezorgd naar mij toe. Ik sla haar behulpzaamheid af. "Alles gaat prima," mompel ik. Een andere jongen, Murphy, komt lachend naar mij toe. "Dat was nog eens een smakkerd." Direct kijk ik naar de jongen die eerder gevallen was. Een aantal andere blijven stil om hem heen staan. Hoofdschuddend draai ik mij om naar de deur. "Nou, zullen we dan maar?" Net op het moment dat ik de hendel omlaag wil trekken hoor ik: "Stop."

Rosalie33
Youtube ster

rosalie33 schreef:
Het geschreeuw nam af, en net op dat moment hoorde Cara de jongen tegenover haar wat zeggen. Alle boze blikken die hij kreeg verbaasde haar. Ergens had hij wel gelijk. Ze hadden nog niet eens de grond bereikt of er was al iemand doodgegaan. En hoe? Door zo'n idiote actie. Op het moment dat Cara wat wilde zeggen begonnen er allemaal alarmen af te gaan. Nee, niet weer, dacht ze toen er weer een enorme paniek ontstond. Ze drukte zichzelf wat meer in haar stoel en probeerde rustig te blijven, maar helaas ging dat niet meer. Ze greep Jaspers arm vast en kneep er in. De snelheid waarmee het schip de grond naderde lag hoger dan het waarschijnlijk had moeten zijn. Veel hoger. De druk in het schip werd daarom ook groter, waardoor Cara het idee had dat ze ieder moment uit elkaar zou klappen. Ze liet Jasper los, trok haar benen op en legde haar handen over haar oren heen, alsof ze daarmee alles van zich af kon schermen. De druk werd steeds hoger en hoger, en uiteindelijk gaf Cara een frustrerende gil, in de hoop dat alles zou stoppen. En dat deed het ook. Met een harde klap kwam het schip tot stilstand. In het schip werd het steeds stiller, en keek iedereen hijgend om zich heen. Voorzichtig liet Cara haar handen zakken, deed ze haar riem los en stond ze op. De jongen waar ze net nog contact mee had lag onderuit op de grond. Geschrokken liep ze op hem af, maar ze werd afgeremd door Murphy, die het allemaal wel grappig vond. Ze keek hem met een opgetrokken wenkbrauw aan maar hield verstandig haar mond. Ze wist hoe Murphy kon zijn, aangezien ze wel eens wat lessen met hem heeft gehad. Hij kan behoorlijk boos worden als je iets verkeerds zei, en eigenlijk vond Cara dat wel uitdagend, maar op dit moment kon er beter geen gevecht komen tussen twee mensen.
De menigte komt plotseling tot stilte door iemand die "stop" roept. Cara duwde de mensen opzij en kwam uiteindelijk vooraan te staan, waar de jongen van net bij de hendel staat. Met een schuine glimlach keek ze hem aan. 'De lucht kan giftig zijn jongens, we kunnen die hendel niet zomaar overhalen,' klonk Clarke's stem. Met een onhoorbare zucht keek Cara haar aan. 'Wat wil je dan dat we doen? We moeten juist kijken of het hier leefbaar is. En daarbij, als de lucht toch giftig is gaan we in ieder geval met z'n allen dood,' zei ze, alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Cara draaide zich om naar de jongen bij de hendel. Ze liep naar hem toe en legde haar hand op de zijne. 'Wat dacht je ervan?' Zei ze met een lichte grijns, waarna ze langzaam de hendel overhaalde. Ze stapte weer weg van de jongen en ging voor het luik staan, dat langzaam openging. Een fel zonlicht scheen in hun gezichten, en heel even moest Cara haar ogen dichtknijpen. Heel even keek ze achterom, naar de mensen die met grote ogen naar buiten keek. Vervolgens draaide ze zich om, en liep ze langzaam het platform op. Cara keek naar het gras om haar heen, dat nog groener was dan ze had durven dromen. De bomen om het schip heen waren schitterend, net zoals ze had gelezen tijdens de lessen. Beetje bij beetje schuifelde ze naar het einde van het platform en bleef daar staan, alsof daar een muur was waar ze niet doorheen kon. Tóch sprong ervan af en kwam ze met een zachte, doffe klap op het gras onder haar. Cara's glimlach werd steeds groter, en ze kon het niet laten om gillend haar armen in de lucht te gooien. 'We hebben het gehaald!

Anoniem
Princess of Pop

Labyrinthine schreef:
Langzaam draai ik mij om. Ik wil al met mijn ogen rollen, tot ik zie wie het is. "Clarke," zucht ik en wil er net tegenin gaan als iemand anders het al doet. Een beetje verontwaardigd kijk ik haar aan, maar verder trek ik mij er niks van aan. "Ze heeft gelijk Clarke, hierbinnen blijven zitten wachten tot de voorraden op zijn heeft ook geen zin. Als de lucht vervuild is, dan sterven we sowieso wel." Op datzelfde moment voel ik een hand op de mijne. Ik trek mijn wenkbrauwen op en zeg: "Samen?" Als een blijk van bevestiging drukt zij tegen mijn huid en samen halen we de hendel over.
Ik weet niet wat ik had verwacht, maar een mengsel van zoveel verschillende geuren en kleuren absoluut niet. De koele lucht wrijft over mijn lichaam heen. Langzaam zet ik een stap naar voren en adem deze koele lucht in. Het voel heerlijk aan. De verschillende kleuren zijn prachtig. Nooit gedacht dat ik hier zo van ondersteboven zou zijn. Er verschijnt een glimlach op mijn gezicht en ik ga haar gauw achterna. Eenmaal op het zachte gras draai ik een rondje om mijn eigen as. "Nou waar wachten jullie nog op?" vraag ik om mij heen wijzend.
Het duurde even voor iedereen aan de nieuwe omgeving gewend was. Uiteindelijk heeft ieder wel een plekje gevonden om te kunnen wennen. Raven en Clarke komen de shuttle uitgelopen, ze kijken niet blij. "We zijn verkeerd gedropt," zegt Clarke. Ze schud haar hoofd en gooit haar handen in de lucht. "We hoorden in Mount Weather te zitten! We hoorde daar te landen!" Ze wijst ergens heen, maar ik begrijp niet goed waarnaar. Ook een aantal andere volgen haar vinger. Na een tijd begrijp ik pas wat ze bedoelt, een hele grote berg wel heel ver van ons vandaan. Ik haal mijn schouders op en draai mij naar haar om. "Dus? We zijn nu hier, wat zal het verschil zijn geweest?" Ik loop weer naar de shuttle toe om de laatste beetje voorraden te halen. Het is niet veel, maar het is iets. "Ze wilden ons daar hebben voor een reden," zegt Raven nu. Opnieuw haal ik mijn schouders op. "Wat maakt het nou uit?" Zuchtend pak ik de laatste doos op en breng ook deze naar buiten. Alles staat nu bij elkaar. Een van de jongens wil wat uit een doos pakken. "Hé!" schreeuw ik en loop op hem af. "Wat denk je wat je aan het doen bent?" vraag ik hem en duw zijn hand weg. Verward kijkt hij om zich heen en dan weer naar mij. "Ik wil wat eten, na deze reis heb ik best wat trek gehad," antwoord hij. Ik ken de jongen niet, maar Clarke blijkt hem wel te kennen. Direct komt zij naast hem staan en kijkt mij streng aan.
"Iedereen mag toch wel wat eten?" vraagt ze en wil de doos zelf open maken. Nu begint Murphy zich er ook mee te bemoeien.
"Dat eten is voor iedereen, je kan niet zomaar wat gaan pakken wanneer je zelf wil dame," zegt hij en komt naast mij staan.
"Nou ik denk dat iedereen wel wat te eten wil," zegt de jongen weer.
"Hou je bek Finn, het is nog geen eens avond! We hebben al zo weinig!" Murphy kijkt de jongen boos aan.
"Murphy heeft gelijk. We eten pas als de avond valt," sta ik hem bij.
"En wie ben jij om dat te bepalen?" Clarke zet een stap naar voren en kijkt mij uitdagend aan.
Lachend kijk ik om mij heen. Iedereen heeft zich nu om ons heen verzamelt.
"Misschien is dit dan wel het moment om die rol te bepalen, vind je niet? We kunnen hier niet met zijn allen rond stampen en zelf bepalen wat we doen."
"Mijn vader is de kanselier, ik denk dat jij wel de minste recht hebt om de leidende rol op je te nemen!" Roept iemand vanuit de menigte. Hij zet een stap naar voren. Wells.
"Dus dan zou jij de leider moeten zijn wil je zeggen? Jouw vader heeft al onze ouders de lucht in geschoten! Jij bent vast net zo erg als hem. Niemand wil zo'n hufter als jou hier überhaupt hebben!" schreeuwt Murphy hem toe. Ik leg mijn hand op zijn borst. Zijn hartslag is gaan stijgen en zijn spieren trekken steeds opnieuw samen. Nu begint iedereen zich er mee te bemoeien en te schreeuwen. Het is weer één grote chaos.

"Hé!" Schreeuw ik na een tijdje. Eindelijk wordt het weer wat rustiger, maar nog steeds is niemand het er over eens wie hier nou de leiding zou moeten nemen. Ik schud mijn hoofd en ga op een van de kisten staan. "Wie zijn bek nu niet dichthoud krijgt helemaal geen voedsel meer!" Er is nog wat geroezemoes, maar verder blijft iedereen even verstijfd staan. Murphy begint te lachen en klapt in zijn handen. Opnieuw komt Wells naar voren en schud zijn hoofd. "Mijn vader zou dit..." Hij kan zijn zin niet afmaken, want op dat moment krijgt hij een vuist in zijn gezicht, de vuist van Murphy. "Jouw vader kan niemand hier iets schelen! Waarom zouden we hem eigenlijk helpen? Waarom zouden we eigenlijk willen laten weten dat het hier leefbaar is?" Hij begint hysterisch te lachen en geeft Wells nog een klap tegen zijn hoofd. "Murphy, kappen! Murphy!" Ik pak hem bij zijn schouders beet en trek hem tegen de grond aan. Hij begint te schreeuwen over hoe oneerlijk alles is en hoe graag hij kanselier Jaha zou willen wreken. En dan begint er een lichtje te branden. De armbanden. "Je hebt gelijk," fluister ik en werp een blik op de armbanden. Nu valt hij eindelijk stil. Langzaam stap ik van hem af. Hij grijpt een mes, maar niet om iemand nog pijn te doen, maar de armband los te wrikken.

Rosalie33
Youtube ster

rosalie33 schreef:
Met grote ogen keek Cara om zich heen. Het is nog veel mooier dan ze had verwacht. De geur van het gras, de stralende zon en de bomen die overal en nergens wat schaduw brengen in het bos. Het klopt, het klopt gewoon allemaal. Met een tevreden glimlach draaide ze zich om naar de rest van de groep, waar Clarke en Raven met een kaart stonden. 'He, wat is er?' Vroeg Cara aan ze. 'We zijn verkeerd geland,' zucht Raven. 'Mount Weather, dat is onze bestemming.' Cara knikte langzaam als ze dat zegt. Mount Weather. Langzaam liep ze richting Clarke, die wijzend naar een enorme berg stond. 'Dan gaan we daar toch heen?' Zei Cara vervolgens, negerend wat de jongen zei. Ze konden er beter maar heengaan om te kijken wat er daar was, dan hier blijven op deze plek.
Plotseling onderbrak het geschreeuw van Aiden haar gedachtes. Ze draaide zich om en zag Aiden tegen een jongen praten die wat wilde pakken uit een doos. Cara liep er samen met Jasper en Monty heen, die ondertussen al bij haar stonden. Eenmaal bij de jongens, kwam ook Murphy ertussen gesprongen. Er gaat een hele discussie over het eten dat blijkbaar in de dozen zat. Net op dat moment kwam Clarke ertussen, die ook weer een discussie met de jongens aanging. Uiteindelijk, en dat had Cara stiekem al voorspeld, barstte er een vechtpartij los tussen Murphy en Wells.
Met over elkaar geslagen armen keek Cara naar de jongen die Murphy vasthield. Murphy werd schreeuwend en wel tegen de grond gedrukt, maar trok uiteindelijk een mes. Cara deinsde wat achteruit, maar zag tot haar grote verbazing wat Murphy deed. 'Murphy, laat die armband nou gewoon om,' zei ze zonder erbij na te denken. Cara ging tussen de menigte door naar voren en ging bij Murphy staan. Hij keek haar met samengeknepen ogen aan, maar dat weerhield haar er niet van om weg te lopen. 'Hoezo? Vind jij het dan prima dat wij godverdomme als een stel testapen naar deze klote aarde worden gestuurd om te kijken of die lafaards uiteindelijk nog een poot hierop kunnen zetten?' Schreeuwt hij woedend naar mij. 'Natuurlijk vind ik dat niet!' Kaatste ze vervolgens terug. Ze wist dat Murphy een punt had, en zette daarom ook weer wat stappen achteruit, om aan te geven dat hij zijn gang moest gaan.

Anoniem
Princess of Pop

Labyrinthine schreef:
Het duurde niet lang of hij had zijn armband los gewrikt. Ik griste het mes uit zijn handen en maakte die van mij ook los. "Wie is de volgende?" Niemand reageerde. Murphy klakte met zijn tong en pakte het mes terug. "Nu hebben jullie nog een keus," zegt hij. Ik werp hem een boze blik toe, maar ga er verder niet tegen in. "Prima," mompel ik en doe een stap naar voren. "Wie voor de avond valt zijn armband nog niet af heeft gedaan, zal ook geen eten krijgen." Opnieuw wordt er veel geschreeuwd, maar het heeft effect. Een aantal jongens zoals Zach komen naar ons toe om de armband los te wrikken. Jasper en Monty kijken weifelend toe en kijken uiteindelijk naar het meisje van net. Ik trek mijn wenkbrauwen op, maar zeg er verder niets van.
"Dit slaat helemaal nergens op, Aiden," sist Clarke. Hoofdschuddend loopt ze bij mij vandaan. "Raven en ik gaan naar Mount Weather. Wie mee wil heeft de vrije keuze!" Lachend kijk ik naar de twee meiden. Raven houdt de kaart al omhoog. "Doe wat jullie willen," bijt ik hen toe. Daarna richt ik mij op de volgende die zijn armband af wil doen. "Je kunt ons niet dwingen de armbanden af te doen voor voedsel! Onze ouders moeten weten dat we in leven zijn, de overheid moet weten dat de Aarde leefbaar is," zegt Wells bot. "Als je hen niet voor wil liegen, mag je het ook met de dood bekopen hoor!" valt Murphy hem aan. De sfeer is gespannen en ik merk dat niemand zich meer op zijn gemak voelt. Er komen nu al verschillende kampen. "Hier zijn geen regels," merkt iemand op. "Want niemand is hier de baas."

Rosalie33
Youtube ster

rosalie33 schreef:
De klik bevestigde dat Murphy zijn armband los had gekregen. Uitdagend keek hij de menigte rond. Plotseling voelde Cara dat Monty haar voorzichtig aanstootte. 'Nee jongens, niet doen,' fluisterde ze hoofdschuddend. Toegeven aan Murphy zou ze nooit doen. Jasper twijfelde erg, dat was duidelijk te zien. Cara pakte gauw zijn arm beet en vertelde hem duidelijk dat de Ark zou denken dat hij dood was, net als zijn ouders. Gelukkig luisterde hij en viel hij stil. Ook Monty viel stil en weigerde zijn armband te laten verwijderen.
Cara draaide zich gauw om naar Raven en Clarke, die zeiden dat ze naar Mount Weather gingen. 'Klinkt gezellig, wij drieën gaan ook mee!' Zei Cara terwijl ze naar de meiden liep. De jongens kwam achter haar aangelopen en vonden het zo te zien ook beter om weg te gaan bij deze groep. 'Gezellig?' Herhaalde Clarke. 'Wat? Alles is op dit moment gezelliger dan die kleuters,' antwoordde ze met een opgetrokken wenkbrauw. 'En daarbij is het handig als we gelijk de buurt wat gaan verkennen,' vulde Raven haar aan. De meiden glimlachten zwak naar elkaar en keken vervolgens naar Clarke. 'Oké, morgenochtend komen we terug met eten voor het kamp!' Zei ze, meer tegen Murphy, Wells en de jongen die bij ze stond. 'Kom, dan gaan we.'
Met een grote glimlach liepen ze een heuvel af. 'Wat is het toch mooi hier,' zuchtte Cara terwijl ze om zich heenkeek. 'Ja, maar we moeten wel even doorlopen,' zei Clarke. 'Sorry hoor,' mompelde ze met een onschuldige glimlach. Hoe serieus Clarke ook wilde overkomen, het lukte haar niet. Ook zij werd afgeleid door al het moois dat ze zag. De felgekleurde bloemen, of de paarse en blauwe besjes die aan de struiken hingen. Het leek gewoon net een sprookje.

Anoniem
Princess of Pop

Labyrinthine schreef:
De avond begon te vallen. Murphy begon al met het opentrekken van de eerste kist en bekeek de inhoud. Er zat inderdaad niet veel in. Hier zouden we maximaal drie dagen op kunnen teren. Zij die hun armband af hadden laten doen kregen van ons een portie. Het waren er misschien zo'n veertig, meer niet. Sommige kwamen in de rij staan om hun armband af te laten doen en toch wat eten te krijgen, maar de meeste bleven koppig zitten. Het is hun eigen keuze, wij bieden hun een eerlijke deal aan. Waarom zouden wij informatie blijven doorspelen aan zij die daarboven zitten, terwijl zij ons de dood in wilde sturen? Terwijl zij onze ouders de dood in hébben gestuurd. In het midden van het kamp hebben we een vuur gemaakt. Het valt mij op dat we nog geen dier hebben gezien. Echt vlees hebben wij zelden gehad. Meestal was het nagemaakt en zat het vol met volgespoten stoffen. Ik zou nu wel een echt stuk vlees lusten. Zuchtend staar ik naar boven, de hemel in. Het is bizar wat er vandaag is gebeurd. Nog maar een paar uur geleden zaten wij nog daarboven, opgesloten in onze cel, wachtend op de dood. En nu zitten wij hier, lopen wij op vrije voeten en hebben wij de mogelijkheid te doen wat wij willen. "Zullen ze nog terugkomen?" vraagt Murphy terwijl hij de kant op tuurt waarin ze waren vertrokken. Wells voelt zich blijkbaar persoonlijk aangevallen en werpt een schuwe blik onze kant op. "Ze weten heus wel wat ze doen," mompelt hij. Ik draai met mijn ogen en kijk de andere kant uit. "Is dat zo? En weet jij dat ook? En jouw vader?" werpt Murphy hem toe. Ik weet niet wat het met hem is, maar hij is niet erg vriendelijk ingesteld. Wells staat op en loopt zijn kant op. "Ik lijk in niets op mijn vader," spuugt hij uit. Nu staat ook Murphy op en gaat recht voor hem staan. "Is dat zo? Volgens mij lijk jij precies op hem! Jij zou er vast ook geen moeite mee hebben om iemand zo de dood in te sturen!" "Hoho, hou," voor ik mijn zin af kan maken zijn de eerste klappen alweer uitgedeeld. Een aantal andere staan ook op en willen een poging doen de jongens uit elkaar te halen. Maar dan grist Murphy een mes vanaf een van de kratten en drukt deze tegen de keel van Wells.

Rosalie33
Youtube ster

rosalie33 schreef:
Zuchtend liep het vijftal door. Ze waren al uren onderweg, maar konden helaas niks vinden. Wel hebben ze schitterende dingen gezien onderweg, zoals een tweekoppige hert, heel veel bloemen en zelfs stromend water. Nu liep de groep bergafwaarts mee met een riviertje, in de hoop dat ze nog wat konden vinden. Mount Weather kwam naar hun idee toch wel dichterbij, maar ja, hoe kan het ook anders als je al uren ronddwaalt?
'He jongens, kijk!' Monty wees naar een liaan die aan een van de bomen hing. 'Ik ben bang dat we dit moeten proberen,' zei hij wat lachend. De groep stopte met lopen en begon zachtjes te grinniken. 'Ik ga wel!' Zei Jasper met een een grote glimlach. Hij rende richting de liaan en keek Cara eventjes in haar ogen. Ze knikte met een glimlachje naar hem, om aan te geven dat hij het gewoon moest doen. Jasper verstevigde zijn greep om de liaan, trok het naar achteren en sprong toen. De vier hielden hun adem in toen hij slingerde, maar tot iedereens grote opluchting landde Jasper veilig aan de andere kant van de oever. Joelend gooide hij zijn armen in de lucht en ontving hij het geklap en gejuich van de anderen. 'Goed zo Jasper!' Riep Cara, terwijl ze haar duim in de lucht stak. 'Yes, volgende!' Riep Jasper blij naar ze. 'Jij mag Clarke,' zei Cara met een kleine glimlach. 'Echt?' Met een grote glimlach keek ze richting de overkant. 'Ga nou maar,' grinnikte ze. 'He jongens!' De stem van Jasper onderbrak het gelach en gepraat van Clarke en Cara. Ze keken allemaal naar Jasper toen hij een metalen plaat oppakte van de grond en het met stralende ogen aan de rest toonde. 'We hebben het gehaald, Mount Weather!' Riep hij. Met grote ogen lazen de anderen wat er op de metalen plaat stond. 'Niet, we hebben het gewoon gehaald!' Joelde Clarke. De groep was door het dolle heen en hun geluk kon niet meer op. Mount Weather, ze waren er gewoon. Net op het moment dat Clarke de liaan beet wilde pakken, suisde er een lang voorwerp met een hoge snelheid langs ze heen. De groep draaide zich om in de richting van het ding en zag dat het een lange stok was. Een speer. De speer ging met een volle vaart op Jasper af en raakte hem in zijn borst. Geschrokken keken de anderen toe. 'Jasper?!' Riep Cara geschrokken. 'Jongens, laag blijven!' Waarschuwde Monty de meiden. Bang verscholen ze zich achter de rotsen. 'Er zijn anderen,' fluisterde Cara in zichzelf. Clarke keek haar benauwd aan. 'We zijn hier niet alleen.'
Nog in shock keerde de vier terug naar het kamp, waar ondertussen al een vuurtje was gemaakt. Cara's ogen werden groot toen ze zag wat er allemaal gaande was in het kamp. 'He!' Raven liep gelijk naar voren toe en haalde Murphy van Wells af, terwijl Cara bij Clarke bleef. Samen liepen ze naar Aiden toe. 'Aiden,' begon Clarke. 'We hebben geen eten gevonden,' vervolgde Cara voorzichtig. 'We hebben Mount Weather wel gevonden, althans, Jasper vond het. Jasper is alleen neergehaald door een speer en is dus meegenomen door anderen,' zei ze vervolgens. 'Ja het klinkt waarschijnlijk heel raar, maar we zijn dus niet de enige hier. Er zijn dus al mensen die alles hebben overleefd,' vulde Clarke haar vervolgens aan. Zwijgend keken de meiden elkaar aan. Er was teveel gebeurd die middag en beide waren ze kapot. Jasper was weg, en dat was nog wel het ergste dat er was gebeurd vonden ze.

Anoniem
Princess of Pop

Labyrinthine schreef:
Er was een heel gevecht gaande en niemand durfde zich er echt tussen te werpen. Zelf kon ik ook niet veel betekenen, het leek wel alsof Murphy een waas voor zijn ogen had en niet meer helder kon denken. Opnieuw worden er een heleboel klappen uitgedeeld. Ook de woorden vliegen door de lucht. "Doe dan iets!" roept Zach die wanhopig zijn armen in de lucht gooit. Ik draai met mijn ogen en wil net ingrijpen, maar op dat moment hoor ik mijn naam. Ik draai mij om naar de meiden die gechoqueerd op de groep af komen lopen. Direct valt het mij op dat er iemand ontbreekt, maar voor ik vragen kan stellen beginnen ze al met praten. Nu ben ook ik geschokt. Al die jaren hadden we gedacht dat niemand de kernoorlog had overleefd. De straling was te heftig voor mensen om te overleven. De dampen zouden iedereen uitgeroeid hebben. Alles was een grote leugen. "Andere overlevende?" Ik sla mijn ogen neer en wrijf door mijn haren heen. "Murphy, trommel een paar jongens bij elkaar. We gaan Jasper redden," beveel ik hem. Hij wrijft over zijn zere plekken en kijkt mij nonchalant aan. "Dit is je kans om het goed te maken," zeg ik terwijl ik naar Wells kijk. "Oké, oké prima," mompelt hij en wijst een aantal jongens aan. Ik ga op een van de kratten staan en kijk de groep om mij heen aan. De meeste kijken doodsbang. "De rest van jullie brengt alles naar binnen en blijft daar. Zij die redelijk kunnen vechten houden buiten de wacht. Wees altijd bereid om een aanval en houd je ogen open! Verdedig jezelf, verdedig elkaar!"
Heel de weg loopt Monty te jammeren over zijn vriend, het begint vervelend te worden. Het liefst had ik een aantal van deze groep achtergelaten in het kamp, maar ze stonden er op om mee te gaan. Uiteindelijk heb ik hen hun zin gegeven en zijn wij dus onderweg naar de plek waar Jasper meegenomen is. "We weten niet of hij nog leeft," zeg ik op een gegeven moment. Het klinkt bot, maar het lijken mij geen aardige mensen. Als ze iemand al met een speer doorboren en hem vervolgens ontvoeren, dan zou dit één grote valstrik kunnen zijn. "We moeten proberen zo onzichtbaar mogelijk te blijven," zeg ik daarna. Het is een onmogelijke taak. Waarschijnlijk hebben ze ons al vanaf het begin af aan in de gaten gehouden. Het zal vast erg opvallen, een ruimteschip die uit de lucht komt vallen. We hebben waarschijnlijk mazzel gehad dat ze niet direct op ons af zijn gekomen. Ik denk dat een ontmoeting met deze mensen geen pretje zou zijn. "Kom op, we moeten het tempo er in houden," zeg ik wat harder. Murphy loopt er verveelt achteraan. Wells is ook meegekomen, hoewel mij dat geen slim plan leek, maar hij wilde het doen voor Clarke, dat zag ik direct.

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld