ORPG ~ A god's envy - Forum

ORPG < Virtual Popstar

ORPG ~ A god's envy

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:

Finitude, the luck of humanity
Where gods sit on clouds
Dreaming to be cleaved from eternity
~ by Joy

Seraphine Thompson ~ 18 ~ Dochter van Apate godin van bedrog en dromen ~ Kan illusies opwekken

Hadrian Lionheart ~ 19 ~ Zoon van Charon ~ Ziet geesten en kan zelf een geestenvorm aannemen (onzichtbaar en doorzichtig)

Account verwijderd

schreef:

Manuela Jones ~ 19 ~dochter van Aphrodite ~ kan mensen in hypnose brengen en laten doen wat ze wilt

Stephan Johnson ~ 20 ~ zoon van Ares ~ bovenmenselijk sterk

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Welkom in kamp halfbloed" zei Seraphine glimlachend tegen de jongen die voor haar voeten lag. Hij had enkele schrammen en blauwe plekken, maar het had veel erger gekund. De doodsangst in zijn ogen was best schattig. "Geen zorgen de harpijen kunnen niet voorbij deze barrière. Terwijl jij even bewusteloos lag te wezen hebben we ze uitgeschakeld. Ik ben Seraphine." Ze stak haar hand uit en trok de jongen overeind.
"Hadrian" zei hij verdwaasd. Tot voor kort was zijn leven doodnormaal geweest. Hij woonde met zijn moeder in een appartement. Ging naar school en zat vast in een leven van dagelijkse routine. Totdat Echo plots voor zijn deur stond. Haar bezoek was onverwachts. Ze zaten in dezelfde klas, maar hadden nauwelijks contact. "Pak je spullen we vertrekken." was het eerste wat ze zei toen hij de deur opende. Daarna stak ze een heel verhaal af over hoe zijn vader of moeder een god was en werd alles nog een stuk vreemder. Bij het horen van het woord halfgod, liet zijn moeder de pot water vallen, die ze net op het vuur had willen zetten. Meteen rende ze naar Hadrians kamer en begon zijn kleren in een rugzak te proppen. Ze huilde, bood haar excuses aan voor al die jaren van leugens. Ergens had ze gehoopt dat haar zoon normaal was, dat dit hem nooit zou overkomen, daarom had ze gezwegen, maar nu bracht het enkel problemen met zich mee. Hun afscheid was snel en verwarrend. Zijn moeder beloofde te schrijven, maar was onzeker of haar brieven hem zouden bereiken. Voor hij het goed en wel besefte stond hij buiten en trok Echo hem mee naar zijn motor. Hij was koppig en weigerde te vertrekken voor hij een logische uitleg had gekregen. Ze kwam met een verhaal, maar logisch was het allesbehalve. Het waren de stemmen die hem overtuigden te vertrekken. Hadrian hoorde van jongs af aan stemmen en zag personen die anderen niet konden zien. Door de jaren heen had hij het weten te onderdrukken, maar in situaties als deze moest het natuurlijk weer komen opsteken.
Tijdens hun reis was duidelijk geworden dat Echo wel degelijk de waarheid had gesproken. Ze werden gevolgd door drie vrouwen. Eenmaal ze de rand van een gigantisch woud bereikten en er geen andere omstaanders waren veranderden deze vrouwen in monsterlijke wezens. Net op het nippertje bereikten ze het kamp.
"Ik breng je naar de ziekenzaal, daar kan je even opknappen. Coole motor trouwens, jammer dat er zo weinig van overblijft." Hadrian draaide zich met een ruk om, om het hoopje schroot te zien dat eens zijn motor was geweest. Jaren had hij ervoor gespaard en gewerkt. "Geen zorgen een zoon van Hephaistos weet hem wel op te knappen. Ik zit hier al langer en heb zo mijn connecties. Ik moet verder aan de poort wachten op nieuwe aankomende studenten, iemand anders zal je wel rondleiden. Leuk om je te ontmoeten Hadrian we zien elkaar later nog wel."

Account verwijderd

schreef:
Stephan liep over de grote grasvlakte rond en zag hoe nieuwelingen een voor een binnen kwamen. Sommigen perfect normaal in orde, anderen uitgeput of gewond door de tocht die ze hadden moeten maken om hier te geraken en de obstakels die in hun weg hadden gelegen. Hij wist hoe het was aangezien hij deze tocht ook had moeten doorstaan een jaar geleden en niet de makkelijkste. Hij zag hoe een meisje aangeslenterd kwam, zonder enkele verwondingen maar duidelijk geteisterd door de vermoeidheid. Met enkele passen liep hij naar haar toe en nam haar bij de arm vast. 'Welkom, je naam?', vroeg hij en wachtte op haar reactie. 'Manuela', zei ze terug en keek ongelovig om haar heen. Haar vader had haar altijd verteld hoe speciaal ze was en dat er haar een unieke toekomst te wachten lag maar nooit ging hij er verder op in, nu werd het voor haar allemaal duidelijk. Ze was een dochter van de godin Aphrodite, zo werd haar verteld en dat verklaarde waarom ze mensen kon verleiden alsof het niets was en hen alles kon laten doen wat ze maar wenste. Het was een gave waar ze maar al te graag gebruik van maakte om alles gedaan te krijgen waar ze geen verdere moeite in wou steken. Ze was beeldschoon volgens velen, maar bleef ondanks al deze woorden van lof toch bescheiden en trouw aan zichzelf. 'Kom, ik breng je naar de rest', zei Stephan en trok haar bij haar arm verder door naar binnen waar de andere nieuwelingen samenkwamen. Hun training zou vandaag starten, er was geen tijd om te wachten. Wat er met haar zou gebeuren wist Stephan niet, dat was niet zijn taak om over te beslissen. Enkel de sterksten van de sterksten verdienen een plaats bij de goden en het was dan ook nodig om al je talenten nuttig te gebruiken. Manuela volgde de jongen naar binnen en keek aandachtig om zich heen waarna ze zich neerzette bij enkele anderen die er even verbaasd en ongelovig als haar uitzagen. Ze voelde blikken op haar gericht maar probeerde er niet te veel aandacht aan te schenken. Ze wist niet waarom ze hier was en wat ze met haar zouden doen maar aan de gezichten van de anderen te zien voorspelde het niet veel goeds.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Hadrian had eindelijk de ziekenzaal weten te bereiken daar kreeg hij een klein blokje te eten. Het rook en smaakte verrukkelijk. Hij voelde zich meteen beter. Er werd hem uitgelegd dat dit ambrosia was. Samen met nectar had het een helende werking op halfgoden. Daarna had hij Echo opgezocht en tot zijn grote verbazing was hij erachter gekomen dat ze niet zoals hij benen had, maar bokkenpoten. "Ik ben een faun en wij fauns krijgen de opdracht halfgoden op te zoeken en ze naar het kamp te brengen wanneer de tijd daar rijp voor is, maar ik leg je alles later nog wel uit. Eerst moet je naar Chiron. Hij is een centaur trouwens. Gaap hem alsjeblieft niet zo aan als je met mij doet. Het is nogal ongemakkelijk. "Sorry" zei Hadrian haastig en richtte zijn blik op zijn schoenen. Hij voegde zich bij de andere nieuwelingen en nam ergens achteraan plaats. Hij was nog altijd te verward om nieuwe sociale contacten te leggen. Niet veel later maakte Chiron zijn intreden. Zijn paardenpoten trokken inderdaad meteen de aandacht, maar Hadrian probeerde zoveel mogelijk op zijn gezicht te focussen. "Welkom in kamp halfbloed. Zo te zien zijn er veel nieuwelingen vandaag. Jullie worden zo snel mogelijk in een huis ingedeeld. Zij die reeds weten wie hun goddelijke ouder is kunnen al een bed worden toegewezen. De andere verblijven tot dan in het huis van Hermes. Het kan even duren voor je goddelijke ouder zich bekend aan je maakt, maar geen zorgen het zal gebeuren. Verder wordt van jullie verwacht dat jullie alle lessen en trainingen volgen. Vanaf dit jaar zal er een wedstrijd plaatsvinden waarin ieders zijn kracht en intelligentie tentoon kan spreiden. Als er nog vragen zijn mogen jullie die altijd stellen."

Account verwijderd

schreef:
Manuela staarde voor zich uit met een blik op oneindig, wachtend op een verklaring voor de dingen die op dat moment door haar hoofd heen spookte. Ze was een halfgodin, dat wist ze nu zeker. Ze was een afstammeling van de godin van de liefde en schoonheid maar voor de rest was alles voor haar verborgen op dit moment. Ze schrok op uit haar gedachten waar ze zo diep in gezonken was en kijkt op als ze Chiron ziet binnekomen. Zijn vreemde lichamelijke kenmerken trokken haar aandacht al probeerde ze zich meer te focussen op wat hij te vertellen had, het zou vast nuttig zijn voor haar om zoveel mogelijk te weten over deze plek en wat ze hier de komende tijd zal doen. Ze luisterde aandachtig naar zijn woorden en vervolgens werden ze opgesteld in rijen. Aangezien Manuela al wist wie haar moeder was kreeg ze meteen een huis toegewezen waar ze zou verblijven met 2 andere jongens en een meisje. Zwijgend loopt ze met de andere 3 achter iemand aan die hen de weg wijst naar een afgelegen plaats met daar kleine huisjes. Moest ze praten of kon ze beter zwijgen? Dat wist ze op dit moment niet dus ze bleef maar stil en hoopte dat iemand anders de ongemakkelijke stilte zou verbreken. Elke stilte was voor haar ongemakkelijk, ze hield er gewoon niet van omdat het haar een onprettig en kil gevoel gaf.

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld