Forum

Varamyr schreef:
Veel mensen vluchtten de gebouwen in. Ver kwamen ze niet; brokstukken vielen naar beneden als hagel. 
En daar stond ik dan, midden op straat; gegil, geschreeuw, paniek het was overal. Ik kon mijn gedachten er niet meer bij houden. Het enige wat ik dacht, was weg van hier, rennen nu het nog kan. Drie stappen vooruit toen plots een groot brokstuk naar beneden kwam vallen. Met één klap boven op mijn hoofd viel ik op de grond. Mijn hoofd maakte een harde klap op de grond. -beetje dubbelop al zeg ik het zelf idk- Bewegen kon ik niet, want alles werd vaag en een piep verscheen in mijn oren als een felle zonnestraal. Met het laatste beetje kracht hield ik mijn ogen open, tot een grote vlam voorbij kwam en mijn ogen voor altijd sloten.

alsjeblieft

Varamyr schreef:
Lopend over straat keek ik naar de mensen die voorbij kwamen -gelopen-. Sommigen druk in gesprek, anderen dwalend over straat. Ik kon lezen hoe ze zich voelden. Mensen verborgen zoveel meer dan dat iedereen altijd dacht. Een glimlach werd zo opgezet, maar aan de binnenkant was dat misschien helemaal niet waar. (?) Gedachten lezen; een gave die ik alleen bezat. Zo makkelijk was het om te lezen wat mensen nou daadwerkelijk dachten en voelden. Leugen na leugen, een raadsel op zich. Was het waar of niet? Geen raadsel voor mij. Ik was niet erg bekend, maar mensen vroegen mij al gauw om hulp. Een superheld vonden mensen, maar dat vond ik niet. (?) Geboren was ik met deze unieke gaven, anders was er niet. In gedachten liep ik verder over straat toen opeens de grond begon te bewegen onder mijn voeten. Mensen renden gillend over straat. Ik kon altijd controle houden over alle gedachten van mensen, maar dit was een warboel. Gebouwen begonnen te bewegen als bomen in de wind heen en weer.

zo nu klinkt die beter xxx
doei

Varamyr schreef:
nou sommige zinnen vind ik vet raar lopen like idk dat klopt gewoon niet in mijn optiek
maar verder vind ik het wel goed hoor -voornamelijk je poezie xxxxxxxxxxxxxxxxxxxx-