Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

16 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

ORPG → Desperado

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:

Joey Salgueiro - 26 jaar oud - Prisoner

ft. Lespoir aka de amazing Melissa ♥

LET OP: deze ORPG is voor jongere kinderen minder geschikt i.v.m. geweld etc, lezen is op eigen risico.

Sadistische persoonlijkheidsstoornis houdt in dat de persoon gebruikgemaakt heeft van fysiek geweld of emotionele wreedheid jegens mens of dier & andere mensen vernederd heeft, al dan niet in het bijzijn van anderen & iemand onnodig hardhandig behandeld heeft in een positie van macht & plezier beleeft aan of geamuseerd wordt door de fysieke of psychische pijn van anderen & gelogen heeft over de veroorzaakte schade jegens anderen & gebruik maakt van intimidatie om andere mensen dingen te laten doen die hij of zij wil dat ze doen & de autonomie van mensen beperkt waarmee hij of zij een relatie heeft & een fascinatie richting geweld, vechtsporten, wapens, verwonden of foltering heeft. Joey Salgueiro is gelabeld met deze persoonlijkheidsstoornis. De hieronder vallende kenmerken zijn ook de redenen waarom hij sinds 8 maart 2016 een woning heeft in de gevangenis. Hij is beschuldigd van illegale prizefights, waarbij zowel mannen als vrouwen slachtoffer van hem zijn geworden en daarbij heeft hij een moord gepleegd op een politieagent.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:

His roommate, Drake Black

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Katherine Delgado ~ 24 years old ~ Prison doctor

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"Could you lift your shirt up for a second so I can listen to your lungs, please?"
De jongeman deed wat Katherine vroeg en tilde zijn shirt op waardoor zijn rug bloot was. De oorstukken van de stethoscoop die rondom haar nek hing stopte ze in haar oren, vervolgd door het uiteinde dat ze tegen zijn rug aan plaatste om zo naar zijn longen de luisteren. "Take a deep breath," beval ze de jongen op een nog steeds vriendelijke toon. Hoe vervelend sommige gevangenen ook waren, ze hield haarzelf altijd rustig en sprak ze dan ook elke keer weer met dezelfde aardige toon aan. Omgaan met gevangenen was een gewaagde zaak, nooit was het voorspelbaar wat voor reacties ze zouden geven. De ene was ontzettend agressief, de ander juist helemaal niet. De jongen op de onderzoeksbank was een onbekende voor haar sinds hij pasgeleden gevangen werd genomen. Hij was nog jong, slechts éénentwintig jaar oud en nu al had hij een deel van zijn levensjaren verknald. Ze had geen recht tot klagen, ze verdiende haar geld met het onderzoeken van gevangenen.
"I'm almost done. I just have to look in your ears and then it's ready," vertelde Katherine nadat ze zijn ongeduldige gezicht opmerkte. Het was geen jongen die hield van doktersbezoeken, dat was allang duidelijk. Toch had hij geen andere keus, al enkele nachten lang hield hij zijn celgenoot wakker met het gehoest dat hij produceerde. De stethoscoop haalde ze van haar nek af en legde ze op het tafeltje naast de onderzoekstafel neer. Het volgende toestel wat ze nodig had was haar otoscoop, die ze dan ook van het tafeltje nam. Vervolgens onderzocht ze zijn oren grondig, alhoewel er weinig te zien was, slechts een kleine ontsteking die vanzelf weer overging. "You've just a cold and a sore throat. Since it isn't a bacterial infection, you don't have to take antibiotics. You'll be better after a couple of days," legde Katherine uit. Ze baande haar weg naar het kleine medicijnenkastje waarin enkele pijnstillers, keelpastilles en wat noodzakelijke EHBO-spullen lagen. Nadat ze het kastje had geopend, haalde ze er een strip keeltabletjes uit die ze vervolgens aan de jongen overhandigde."I'll give some throat lozenges with you, that's all I can do."
"Thanks miss." De jongeman stond op van de onderzoeksbank waarna hij lichtelijk ongemakkelijk zijn shirt een beetje beter trok. "You can go back to your cell, you better take some rest now it's possible," zei Katherine waarna de jongen zonder nog een woord te zeggen de ruimte verliet en de deur achter zich sloot. Tevreden zette ze haar passen naar de stoel waar ze gelukzalig neerplofte. Geen andere oproep had ze in de tussentijd gekregen wat wilde zeggen dat ze voor even wat verdiende rust kreeg na de verschillende patiënten die al langs waren geweest in de doktersruimte. De rust en tevredenheid bleef echter niet voor lang. De stilte in de ruimte werd verstoord door het rinkelen van de telefoon die ze met veel tegenzin opnam. "Yeah?" - "I mean, hello with Katherine Delgado," verbeterde ze zichzelf.
"Do you have some time? There's a wounded guy over here. Can I send him to you?"
"Yeah, sure, there's no one on the list anymore."
Nadat de lijn werd verbroken legde ze de telefoon weer neer, vervolgens wachtend op de gewonde die haar hulp nodig had en haar rust besloot te verstoren.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Hij duwde zijn kin in de richting van zijn borst, ervoor zorgende dat het onderste van zijn gezicht bescherm werd van de arm waar hij scheetsgewijs een krachtige vechtslag mee uitdeelde. Zijn knokkels raakten volop het gesteente waardoor een helse pijnscheut door zijn lichaam trok. Het deed ongelooflijk veel zeer, maar hij wist zich staande te houden. Daarbij was hij wel gewend aan enige marteling.
Het bloed sijpelde het gesteente in en hoe excentriek het ook klonk, de aanblik van zijn bloed op de weerszijde van de ruimte deed hem amuseren. Hij kon zijn ogen er niet van afhouden en hij had zichzelf verloren in zijn gedachtes over geweld, maar het was de stem van zijn celgenoot die hem weer liet ontwaken.
''What the hell are you doing?'' werd hem vol verbijstering gevraagd. Zwijgzaam trok hij zijn rechterarm weer terug en pas na hij enkele secondes op zijn wang had gebeten, gaf hij het antwoord die hij hem verschuldigd was. ''I need to see her again,'' murmelde hij, zijn kaken op elkaar gezet. ''You are literally insane.'' De blik vol afkeer die hem bekeek met afschuw, kon hij nauwelijks weerstaan. Het was dat hij zijn celgenoot was en dat hij hem nodig had; anders had hij hem wellicht onbewust aangevallen. ''Tell me something I don't know.''

''Salgueiro is back, again. It appears he's addicted to self destruction, isn't -'' Zijn kapsones maakte het beest in hem los. Hij walgde van het feit dat smerissen dachten alles te kunnen maken en gezien zijn stoornis, had hij moeite om zichzelf in toom te houden. Vóór hij het wist, spartelde hij al in de rondte, opzoek naar een smeris die hij wist te kunnen raken met zijn vuist. Doch was het tevergeefs. Het directe geschreeuw zorgde voor versterking waardoor hij ruw tegen de muur gesmeten werd en zijn handeling tot stil werden gezet.
''Back off, you son of a -'' probeerde hij te zeggen, maar hij werd onderbroken door Joseph. ''Son of a what?'' Hij wilde reageren, maar hij wist dat het beter was als hij zich gedeisd hield -in hoeverre hij zich stil kon houden-. ''Keep in mind you're nothing but trash, jailbird.'' Verbitterd spuugde hij recht in het gezicht van de gehate smeris, met als gevolg dat de vuist van diezelfde man volop zijn slaap raakte. Echter kon het hem weinig deren. Hij hield zich sterk en deed alsof de klap niets was door een royale grijns op zijn gelaatsexpressie toonbaar te maken. ''Do we need to stay with you in case he ..''

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"No, I can handle it by myself," bracht Katherine met volle overtuiging uit. Omgaan met zieke of gewonde gevangenen was haar werk, hetgeen wat ze dagdagelijks deed. Talloze agressieve gevangenen kwam ze tegen tijdens haar werkuren en zolang zij rustig bleef, gebeurde er vrijwel nooit wat. Ze had genoeg werkervaring om te weten wat ze precies moest doen in dit soort situaties. Bovendien waren het vooral de agenten die hem opjutten, iets wat zich wel vaker voordeed sinds de smerissen ontzettend onbeleefd waren tegenover de gevangenen, alsof ze een stuk vuil waren."Are you sure? He can be really aggressive," vertelde Joseph. Hoe aardig de bezorgdheid ook bedoeld kon zijn, het irriteerde Katherine mateloos.Ze wist van Salgueiro's agressiviteit af sinds het uitgebreid werd beschreven in zijn dossier, al deerde dat feit haar niets. De jongeman kwam vaker langs doordat hij verdacht vaak gewond was en nog nooit eerder had de man haar wat gedaan. "Yeah, I'm sure. You would only get in the way, so you can go," beantwoordde ze Josephs bezorgdheid, al iets geïrriteerder dan daarnet. Alvorens hij de kans kreeg om de woorden die op het puntje van zijn tong lag uit te spreken, onderbrak ze hem, nog meer geïrriteerd dan dat ze al was."Gosh, just go, please. I've got some work to do." Hoe onvriendelijk ze ook mocht klinken, ze had er een grondige hekel aan wanneer de agenten haar werk verstoorden. Daarnevens kon Joseph haar niets maken, hij was haar baas niet. "I've warned you..." Zijn woorden werden vervolgd door de klap van een sluitende deur.
Haar aandacht gleed van de houten deur naar de jongeman die zich enkele meters voor hem bevond. "You can sit over there if you want," vertelde ze hem, doelend op de onderzoekstafel. Het maakte het verzorgen van zijn wonden heel wat makkelijker en comfortabeler, voor haar tenminste. De aanraking van het ontsmettingsmiddel op zijn wonden zou alles behalve een prettig gevoel veroorzaken bij hem, al had hij het zelf veroorzaakt. Met haar ogen gleed ze over haar lichaam, scannend waar de wonden waarover de agent eerder sprak zich bevonden. Haar oog viel echter op zijn knokkels waar het bloed bijna uitdroop. "What did you do?" vroeg Katherine aan de jongeman onderwijl ze naar het medicijnen kastje toeging waar ze de benodigde spullen uithaalde om de wonde te verzorgen. Zonder lang na te hoeven denken wist ze welke benodigdheden ze uit het kastje moest halen. Het was een gewoonte, iets wat ze dagelijks vaker deed.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Het ging hier heel anders aan toe dan in de echte wereld, waar er wel degelijk onderscheid gemaakt werd tussen blanken en zwarten en geweldpreventies niet meer in staat waren om tot de gevangenen hun brein door te dringen. Rellen, dreigementen, intimidatie en wellicht moord werden hier als doorgaans beschouwd. Elke dag kwam er wel eens een dreigement aan bod en discriminatie vond zich minutenlang plaats binnen de meter lange hekken, waarbij vooral de zwarten naar beneden gehaald werden. Zijn vechtkunsten en dominantie waren hetgeen wat hem al die tijd nog in leven had gehouden, maar het feit dat hij niet langer meer in staat was tot het uitspreken van dreigementen, bezorgde hem onrust. Hij kon nog wel stoten en schoppen, maar er zouden er maar weinig zijn die ook daadwerkelijk bereid waren om zijn dreigementen te laten voor wat ze waren in plaats van ze te belachelijk maken in verband met zijn eigen verwondingen.
Hij betrapte zichzelf op het secondenlang staren in haar hemelsblauwe ogen. Een korte, cynische en haast onhoorbare lach rolde als gevolg over zijn lippen waarna hij grijnzend van haar wegkeek. In zijn optiek was hij haar geen antwoord verschuldigd, dus hij zweeg en ging niet in op de gestelde vraag. Wél begon hij over iets heel anders en kwam zijn geflirt weer naar boven. ''You look absolutely stunning as always,'' grijnsde hij. ''I heard 'em saying they'd do ya if they had the chance to.'' Het waren zijn verlangens en gevoel van mogendheid dathet bivakkeren op één van de doktersstoelen maar van korte duur was. Met een royale grijns op zijn gezicht zette hij zijn benen weer op de ijzige tegels waarna een terneergeslagen zucht over zijn lippen rolde, zich realiserend dat hij nooit in het bezit kon zijn van een partner. Gezien zijn stoornis, werd hem verteld dat hij enkel de autonomie van mensen beperkt waar hij een relatie meeheeft. Het ging hem dus niet zozeer om de affectie die hij van een ander kreeg, want enkel de geslachtsdaad en emotionele wreedheid jegens de ander kon hem wat deren. Hij haalde nietsontziend zijn schouders op. ''I can't blame 'em. I mean, you do have a beautiful female figure.'' Een paar stappen zette hij naar voren waardoor de afstand tussen zijn gedaante en de hare enkel miniemer werd. ''But what can I say? I gotta spent the rest of my life in dam prison.'' De spullen die ze vasthield, haalde hij voorzichtig uit haar handen weg en zo legde hij de benodigdheden weer terug op de tafel. ''I don't think I need those stuff. Having a look-out on my favorite doctor, healed my wounds.''

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Zijn opmerking bracht verwarring in haar naar boven. De zonet nog woedende jongeman was volledig omgekeerd naar een compleet ander persoon. De boze blik werd vervangen door een grijns waardoor hij meteen een stuk sympathieker oogde. "Thank you, I guess?" bracht ze al aarzelend uit als enigszins toch een blijk van dank voor de complimenterende woorden die hij uitsprak. Onwetend waar zijn gedrag ook vandaan mocht komen, herpakte ze zich. Haar taak was om professioneel te blijven, zijn woorden mochten haar niets deren. Katherines job was om de wonden op zijn knokkels de verzorgen, geen andere intenties hoorden ermee verbonden te worden. "You probably heard that wrong," kapte Katherine zijn woorden af. Het feit dat de mannelijke agenten haar wel eens durfden nakijken was geen nieuwtje voor Katherine. Ze had vaker opgemerkt tijdens ze door de gangen wandelden hoe sommigen haar aankeken, maar uiteindelijk maakte het niets uit. Daarnevens kon ze af en toe wel wat mannelijke aandacht waarderen, hoewel de ietwat oudere mannen uit haar buurt moesten blijven. Hoe eng ze het ook mocht vinden waren dat alsnog diegene die haar nog het allermeest aanstaarde. Het schrikte haar af en bracht een soort walging naar boven.
"Your compliments are really kind, but I don't think this is the right moment," was het eerste wat Katherine wist uit te brengen nadat de jongeman over haar figuur begon.Zijn complimenten waren zeer prettig om aan te horen, maar maakten haar anderzijds ook lichtelijk nerveus. Het maakte dat ze geen blijf wist met haar eigen lichaam. Het leidde haar af van haar plichten, namelijk het verzorgen van zijn wonden, hoe ondiep ze ook mochten zijn. Infecties waren bijna onvermijdbaar, zeker met al de kwaadaardige microben die rondvlogen door het gehele gebouw. De aardige woorden van een goed uitziende man als hem was geen straf, maar aangezien het haar van de wijs bracht, moest het stoppen.
Zijn uitspraak die vervolgde, gecombineerd met zijn handelingen, veroorzaakte dat ze kort met haar ogen rolde. Hij had de spullen simpelweg uit haar handen genomen alsof hij geen enkele vorm van verzorging nodig had, alsof de wonden zomaar zouden verdwijnen. Dat kon best zijn, al was het veel gunstiger wanneer hij haar gewoon liet doen wat ze moest doen. "Yeah... I really wanna believe that, but I don't see any healed wounds, so maybe it's for the best if I still take care of it. That's the reason why you're here, remember?"

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
''No problem, gorgeous.'' Met genoegen keek hij naar haar gelaatsuitdrukking.
''I don't hear things wrong, trust me.'' Hij zag dames liever in een jurk waar het vrouwelijke figuur prachtig in naar voren kwam, maar zelfs in dokterskleding zag ze er magnifiek uit. Ze was werkelijk prachtig.
''Is it ever the right time?'' Vragend haalde hij zijn wenkbrauwen op, alhoewel de grijns al gauw weer op zijn gezicht verscheen. ''Look, I get it. I really do,'' zei hij, verduidelijking volgend. ''You just want me to have a seat, so you can look me piercing in the eye while you're touching my skin. Why else do you want to be a doctor, right?'' Hij trok zijn wenkbrauwen op en een korte lach volgde. ''Damn it, you got me. My heart is broken, indeed, and it desperately needs restoration,'' grijnsde hij breed, waarna hij weer afstand van haar nam en hij terugdacht aan hetgeen waar hij wél bij geholpen kon worden. Hij blaakte van het zelfvertrouwen toen zijn shirt over het hoofd werd getrokken door zijn eigen impulsieve acties. Desalniettemin verdween zijn onbeschroomdheid al gauw nadien het vastgebonden textiel aan het licht kwam. Een lap stof verdoezelde zijn snede, alhoewel het bestaan van de wonde wel flagrant werd gemaakt door de verkleuring van het stof; de helft zag namelijk donkerrood van het bloed. De verwonding was al dagen oud, maar sinds gisteravond begon het weer van begins af aan. Het bloedde niet meer zo hevig, maar voor het eerst vond hij het nodig dat het gehecht zou moeten worden, vooraleer het tafereel zich meerdere keren gaat herhalen. Hoe was hij in staat om zich te verdedigen als hij stierf van de pijn? ''Don't worry about my knuckles. It's my -'' Zijn geflirt was voorbij en het was weer tijd om zijn oprechtheid erbij te betrekken. De lap stof haalde hij van zijn bovenlichaam vandaag, proberend om geen enkele grimas van pijn te vertonen in zijn gelaatsexpressie, vooraleer hij haar weer aankeek. ''I got stabbed three days ago and I tried to stitch it up, but it went loose.''

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"Yeah... Whatever," bracht ze met een ongeïnteresseerde stem uit door zijn opmerking. Haar erop wijzen hoe anderen over haar dachten was een onnodige zaak sinds ze het zelf goed genoeg wist. Daarnevens beschouwde ze het enkel en alleen als compliment, zichzelf er druk inmaken deed ze dus niet. Katherine had andere dingen aan haar hoofd dan piekeren wat voor gedachten sommige mannen over haar hadden. Dagelijks kwam ze wel terecht tussen een stelletje agressievelingen die elkaar bijna het leven ontnamen met de vreemdste attributen. Verschillende verwonde gevangenen die gewond waren door suïcidale gedachten kwamen over de vloer. Ze had gewoonweg geen tijd om te piekeren over de gekke gedachten van de mannelijke gevangenismedewerkers.
"Probably not," beantwoordde ze Joeys vraag eerlijk. Ze zou liegen wanneer ze zou zeggen dat ze haarzelf niet gevleid voelde door zijn complimenten. Mannelijke aandacht amuseerde haar, maar ondanks dat nam ze haar job ontzettend serieus. In de paar maanden tijd dat ze werkte als gevangenis arts, had ze haar baas zodanig om haar vinger had gewonden met haar goede werk, dat ze binnenkort misschien wel achter promotie kon vragen. Het was zeer gebruikelijk sinds het af en toe nogal moeilijk was om rond te komen. Daarnevens was flirten met een gevangene ongehoord, in wat voor functie dan ook.
"Oh my goodness, you've exposed me," zei Katherine. Sarcasme was overduidelijk hoorbaar in haar stem terwijl ze haar woorden uitsprak. Ook al stond die grijns op zijn gezicht hem niet verkeerd, moest hij ermee ophouden. Hij nam risico's die voor hen beiden verkeerd konden aflopen. Verscheidene agenten liepen rond in de eindeloze gangen, wat als iemand van hen het hoorde? Roddels werden zodanig snel verspreid dat iedereen er voorzichtig moest zijn. Slechts één enkel verkeerd woord kon het einde van iemands job betekenen.
Joeys gezeur over zijn zogenaamde gebroken hard veroorzaakte dat Katherine opnieuw met haar ogen rolde, iets dat ze wel vaker deed wanneer iets haar irriteerde. Irriteren was een groot woord, het was eerder het feit dat hij niet naar haar luisterde waar ze aan ergerde. Vele subtiele hints had ze hem gegeven. Katherine had hem bijna bevolen om te kappen met hetgeen waarmee hij ook bezig mocht zijn, maar hij had zo te merken zijn eigen willetje. De jongeman ging simpelweg verder alsof Katherine nooit wat had gezegd.
"Too bad, I don't think I can help you with that. I'm not really experienced with heart problems because I'm doing this job only for a while, you know. But maybe the other doctor can help you with your broken heart, she's doing this job for many years so I have no doubt she can help you."
Verward keek ze de jongeman aan toen hij zonder enige aankondiging zijn shirt over zijn hoofd trok. Voor even bleven haar beide ogen hangen bij zijn duidelijk gespierde lichaam, totdat ze merkte dat ze misschien wel aan het staren was. Om haarzelf een ongemakkelijke situatie te besparen, bekeek ze Joey's gezicht in plaats van zijn bovenlichaam. Toen hij uitlegde wat er aan de hand was, kon ze niet anders dan het toch bekijken, hoe zeer het haar ook afleidde. Een lelijke wonde kwam onder het lapje stof tevoorschijn, een wonde die slechts lelijker zou worden wanneer ze er niets aan deed.
"Well... Go sit there, I'll stitch it up for you."

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Ze hadden van alles hier, van fraude tot moord en dat bracht een naargeestige sfeer met zich mee, in en rond de gevangenis, die elke keer weer opstond uit zijn dood. Het was net een studentencampus, maar het verschil tussen een campus en een gevangenis was de overvloed van bewakingscamera's. Er werd hier lukraak gevisiteerd; de cellen werden dagelijks doorzocht, het aantal gevangenen werd om de dag bijgehouden en het inwendig onderzoeken en uitwendig fouilleren was een doodnormale zaak in Administrative Maximum Unit Prison. En alhoewel het veilig houden van gedetineerden en hun personeel hun hoofddoel was, braken er wekelijks rellen uit die enkele eenlingen met zich meebracht naar de onderwereld. Daarnevens konden cipiers, net als in een vrouwengevangenis, midden in een uitbarsting van geweld terechtkomen. Ervoor zorgen dat hun mensen elke dag weer veilig naar huis konden, naar hun gezin, ging dus al niet meer zo gemakkelijk, want ook hierbij vielen doden. Het was één grote nachtmerrie, een nachtmerrie waar hij altijd al van gedroomd had.
''Playing hard to get, hmm?'' zei hij vermakelijk, terwijl hij een brede, grote grijns opzette. Eerlijk waar, hij genoot ervan hoe ze hem telkens weer afwees, doende alsof ze niets met hem te maken wilde hebben. Hij had zichzelf er toch wel van overtuigd dat ze hem enigszins leuk vond, in ieder geval leuker dan de anderen.
''That poor old lady is sixty years old. There is absolutely no way she can put those pieces back together, because I ain't gonna kiss her filthy lips,'' murmelde hij en met tegenzin nam hij wederom plaats op de onderzoeksstoel. Dat hij haar zag staren naar zijn wonde, liet hij overduidelijk merken in een uitspraak waarin hij haar opnieuw wilde kwellen. ''You know, I saw you starin' at me.'' Hij likte kort over zijn droge lippen, onderwijl hij naar achteren leunde en zo zijn rug in aanraking kwam met het materiaal waar de stoel van is gemaakt. ''I bet you couldn't get your eyes of me if I didn't know you were starin' at me.''

''You seriously gotta stop acting like you don't give a damn about me at all. We both know you have a weakness for me, Katherine Delgado.''

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
De opmerking liet ze grofweg voorbij gaan, doende alsof ze het nooit had gehoord. Katherine moest snel zijn voordat één van de agenten de ruimte zou binnenstormen omdat het volgens hen te lang duurde. Het moest uit voorzorg, het zou niet de eerste keer zijn dat een gevangene agressief werd tegenover een arts. Hoe dan ook, vertrouwde ze erop dat Joey zijn handen thuis hield en zich rustig hield in haar buurt. Verscheidene keren stond in zijn dossier beschreven wat voor corrosieve karakter hij bezat, maar Salgueiro was zeker niet de ergste. Bij hem durfde ze het aan om zich zonder enige bewaking te bevinden in haar dokterskamertje. Bij sommige anderen daarentegen was de angst ietwat groter. Desondanks ze het af en toe een ietwat vreemde jongeman vond, vertrouwde ze hem alsnog lichtelijk. Niet volledig sinds geen enkele gevangene compleet betrouwbaar waren, maar er was wel wat meer nodig dan een beangstigend dossier om Katherine schrik aan te jagen.
"Well... Then I'm afraid you need to learn how to live with a broken heart because you're not gonna kiss my lips either," bracht ze koppig uit. Kathrine was onwetend waar zijn geflirt en eigenaardige opmerkingen plotseling vandaan kwamen. De opmerkingen zorgen er enigszins voor dat ze zich gevleid voelde, maar anderzijds baarde het haar zorgen. De jongeman was verkeerd en vooral zeer dom bezig.
"I wasn't starin' it you," haar stem klonk iet of wat hoger dan anders en lichtelijk nerveus, hetgeen dat verraadde dat de woorden die ze uitsprak leugens waren. Hoe het ook zij, zocht Katherine net als altijd een uitvlucht om haarzelf uit de nogal ongemakkelijke situatie te redden. Verder liegen over het feit dat ze had gestaard was onnuttig sinds ze zichzelf verklapt had. Hem beliegen over hetgeen waarnaar ze had gestaard was echter wel een optie."As a doctor it's my job to look at wounds, otherwise I can't take care of it."
"A weakness for you? Yeah, sure. Keep dreaming," bracht ze met een lichte spottende toon uit. Katherine had geen idee waar hij het over had. Hem onderzoeken en ontvangen in haar kantoor was zeker geen straf, maar dat waren geen tekenen van een zwakte voor hem, toch? Ze moest toegeven dat ze zijn praatjes, desondanks ze deed alsof ze het vervelend vond, als iets amuserend en prettig ervoer. Toch was ze van mening dat Joey waanbeelden had. Katherine had geen zwakte voor hem.

"Look, I really don't know what kind of game you're playing, but you better stop it."

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
''I'm afraid I can't learn something against my will. I guess you're the one who desperately needs to change her thoughts.'' Joey had wel degelijk de neiging om zijn vingers over haar huid te laten glijden waarna zijn handelingen gevolgd zouden worden door de aanraking van zijn lippen tegen de hare, maar hij wist zich nog net in toom te houden. Hoewel hij haar ervan verdacht dat ze 'een oogje' op hem had, wilde hij niet te overhaastig reageren. Wellicht had hij het fout en vond ze hem helemaal niet leuk? Doch nam hij plezierig de verandering in haar toon waar. Hij grijnsde zwak, haar aangekeken met opgetrokken wenkbrauwen. Het kwam zo ongeloofwaardig over dat hij er wel een opmerking over moest maken. ''You're a terrible liar.''

''Are you threatening me?''

''In my dreams I am kissing you slowly from your lips, down your neck, onto your breasts and all the way down.. And here I am, standing at the precious doctor of Administrative Maximum Unit Prison, who dares to threaten me in the face. Never knew you were that bad,'' murmelde hij en direct na het openbaar maken van zijn uitspraken, verzonk hij in zijn eigen, vunzige gedachtes.Zo over haar schouder gekeken had hij een prachtig uitzicht op haar volle borsten gehuld in het prachtige, cadmiumrode kant. Desalniettemin duurde de aanblik slechts enkele seconden of haar BH was al te vinden op de brandschone tegels van de doktersruimte. Haar volle boezem werd sindsdien niet meer gehuld door cadmiumrood kant, maar door een mengsel van onzichtbare gassen; lucht. Zijn warme, magere handen zochten hun weg naar haar boezem en bij elke aanraking die hij deed, sidderde haar lichaam van pure genot. De echte kreunen kwamen echter pas aan bod toen hij haar borsten ruw vastgreep en vijf tot tien secondes masseerde. Het waren haar verlangsens en gevoel van weekheid dat de geoefende druk op voorgevel maar van korte duur was. Door haar lippen ruw op de zijne te plantten, verloor hij zijn concentratie en daalden zijn handen weer naar haar broekrand. Met zijn tong drong hij haar mond binnen en ze gaf hem haar zegen. Echter begon hij al snel aan het losmaken van haar broekknoop. Hij priegelde en priegelde aan het zilveren knoopje totdat het knoopje uiteindelijk losschoot. De zwarte, fluwelen broek die haar benen deed verdoezelen, gleed van haar dijen naar haar boven- en onderbenen en binnen een fractie van een seconde was de gehele broek te vinden op de tegels. Ruw draaide hij haar toen om, door hem doordringend in de ogen gekeken. ‘’You’re getting cocky, my love.’’ Haar woorden werden gevolgd door een onverwachtse wending; haar rug werd niet meer omringd door lucht, maar door koud gesteente. Haar haren werden door hem naar de rechter weerszijde geschoven en met een royale grijns op zijn stralende gezicht, drukte hij ontelbare kusjes in haar hals. ''I know you love it, mistress Delgado.''

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"That ain't gonna happen, Salgueiro," vertelde ze hem, hopend dat hij de hint begreep. Hetgeen waarmee hij ook bezig mocht zijn, moest eindigen, hoe sneller hoe beter. Niets kon haar van de wijs brengen, zelfs de nogal vleiende woorden van haar patiënt niet. Het feit dat hij wilde dat ze van gedachten veranderde, maakte dan ook niet dat ze het daadwerkelijk deed. Sterker nog, ze hield haar koppigheid zoals het was. Ze zou liegen wanneer ze zou zeggen dat het enkel was omdat het hele gedoe verkeerd was, het was deels een poging om hem te pesten. Ze zag geen reden tot verbod. Als hij dacht met haar te mogen flirten, mocht zij hem er op wijzen dat het een slecht idee was, nietwaar? Katherine overtuigen van iets was sowieso een bijna onmogelijke zaak, vooral wanneer haar baan ermee in aanmerking kon komen.
"I'm not a terrible liar, I didn't even lied," bracht ze ietwat nep beledigd uit. Iedereen in haar omgeving wist wat voor slechte leugenaar ze was, al waagde ze alsnog een poging om hem ervan te overtuigen dat ze gewoonweg de pure waarheid sprak, vooral nu hij een nu hij een nieuwe manier gevonden had om haar te plagen.

"Maybe."

De enkele strelingen die voelbaar werden toen een lok van haar donkere haren achter haar linkeroor werd gestreken, veroorzaakte een licht, onschuldig blosje op haar wangen. Ze probeerde zijn gedachten te lezen door middel van in zijn prachtige, bruine ogen te kijken, zijn plannen met haar te achterhalen, al dan niet met succes. Katherine voelde hoe de rest van haar haren die over haar linkerschouder vielen, weggeschoven werden door zijn zachte hand. De aanrakingen van zijn huid op die van haar veroorzaakte allerlei onbeschrijfbare tintelingen.
"What are you doin’?" Haar ietwat giechelende woorden bleven onbeantwoord. Haar mond werd gesnoerd door zijn tedere lippen die zich tegen de hare drukten. Gepassioneerd ging Katherine mee in het moment, een gelegenheid waarop ze voor haar gevoel te lang had gewacht. Langzaam werd het contact tussen hun lippen verbroken, gevolgd door zijn mond die zich, terwijl hij ongestoord verder ging met het drukken van kusjes op haar huid, verplaatste via haar kaak naar haar nek. “Be careful before someone’s entering.”
De waarschuwing leek hem amper wat de deren. Sterker nog, zonder een kik te geven ging hij verder met het drukken van kusjes, enkelen hadden zelfs verscheidene plekjes op haar eerder nog egale huid achtergelaten. Haar jas was echter niet het enige kledingstuk dat haar lichaam verliet. Haar shirt werd ongegeneerd over haar hoofd getrokken en belandde op de tegels van haar dokters kamertje. Het maakte dat het enige stuk stof dat haar boezem nog bedekte, haar roodgekleurde, kanten bh was. De kusjes die hij voor even had gestopt, hervatten zich weer. Ditmaal werden ze verspreid over het deel van haar borsten dat niet bedekt was door haar bh, hun weg gebaand naar beneden en weer terug, een tafereel dat veroorzaakte dat ze niets meer dan genietend gemompel wist uit te brengen.

"Miss Delgado? Is everything okay in there?" Een mannenstem, gecombineerd met zacht geklop op de deur maakte dat ze uit haar gedachten ontwaakte. Verward vielen haar ogen op de jongeman voor haar. Zonder enige handeling zat hij voor haar op de stoel, roerloos, een zeer grote verandering tegenover hetgeen dat ze enkele seconden geleden nog voor haar ogen zag. Het had haar van de wijs gebracht, ervoor gezorgd dat ze het gevoel kreeg alsof ze zich op een andere planeet bevond en ook al moest ze toegeven dat de beelden die door haar hoofd hadden gespookt, zeer prettig waren, beangstigde het haar.
"Eh... Yes, we're almost done," beantwoordde ze de vraag uit bezorgdheid van de man aan de andere kant van de deur alvorens hij de kans kreeg om de deur te openen. Vervolgens waren enkele voetstappen de laatste tekens van het individudie haar van haar dagdromen verstoorde. Enkele tellen later had Katherine pas door waar ze eerder mee bezig was. Haar ogen vielen op de steekwonde in zijn buik."Do you still want me to sewing your wound? Otherwise you can go. I've got other patients waiting for me."

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
’'You’re getting cocky, my love.’’ Haar woorden werden gevolgd door een onverwachtse wending; haar rug werd niet meer omringd door lucht, maar door koud gesteente. Haar haren werden door hem naar de rechter weerszijde geschoven en met een royale grijns op zijn stralende gezicht, drukte hij ontelbare kusjes in haar hals. ''I know you love it, mistress Delgado.'' Een kreun van genot bracht haar teweeg en uit een reflex sloeg ze haar armen om hem heen, onderwijl ze zijn gezicht naast de zijne hield. Haar zware ademhaling weerkaatste in zijn hals en zowel haar gekreun als een haar gehijg gaf hem meer voldoening dan voorheen. Het ging hem niet zozeer om de aanrakingen, maar het feit dat hij haar desalniettemin wist te plezieren. Zwijgzaam werd zijn riem binnen no-time losgemaakt en alle handelingen die hij hierbij had gemaakt, werd nauwkeurig geschaduwd door Katherine zelf. Het duurde slechts enkele seconden of hij stond in contact met haar schede.

→ Hij kon zich al voorstellen hoe hij met trots de wilde gebeurtenissen na kon vertellen aan de veroordeelden. Desondanks realiseerde hij zich dat scenes slechts illusies waren, die met man en macht in zijn hoofd werden afgebeeld. Een grijns, evenals glimlach ontging hem en een diepe zucht als gevolg van zijn waanbeelden rolde over zijn volle lippen. Hij had ergens gehoopt dat alle verbeeldingen afspeelden in de wezenlijkheid, zelfs al kwam er een officier binnen gelopen. Betrapt worden op het hebben van geslachtsgemeenschap met een dokter, nota bene door een autoriteit, vond hij ongelooflijk provocerend. Jammer genoeg bleven de wilde gedachten van hem weg van de realiteit. Hij verwachtte niet dat het ooit zou plaatsvinden, want hoe tergend ze ook was, ze was te soft om de regels te breken tijdens het werk.
Vol ongeloof trok hij zijn wenkbrauwen op, nadenkend over de vraag of hij verzorgd wilde worden of niet. De enige reden waarom hij zijn wonde erbij betrok, was om het feit dat hij zo langer de tijd kreeg om naar haar uitspraken te luisteren, evenals om haar goed uitziende uiterlijk te bewonderen. Daar bleef het bij. Bedachtzaam greep hij naar het vunzig T-shirt vooraleer hij antwoord gaf op haar vraag. ''No.'' Traagzaam en voorzichtig trok hij zijn shirt weer aan. Zijn verwonding had wel degelijk verzorging nodig, maar hij vertikte het om verzorgd te worden door een ander. Hij wilde niet afhankelijk zijn van anderen en daarnevens vond hij het zwak en kwetsbaar overkomen. Dat was niet wie hij was, noch wie hij wilde zijn dus hij moest het hier maar bij laten. Wederom stond hij op van de stoel waarna hij naar de deur liep. ''I gotta admit I had a fun time in here. Perhaps my dream will come true anyways, precious,'' zei hij en met een brede grijns verliet hij de kamer.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Verbijsterd nam Katherine waar hoe de jongeman zijn T-shirt over zijn hoofd trok, alsof hij plotseling geen last meer had van de steekwonde op zijn buik, hoewel ze zich afvroeg of hij überhaupt pijn had. Met haar ogen volgde ze elke beweging die hij maakte, hoe hij zijn weg baande naar de deur. Vol verbazing bleef ze achter na aanleiding hoe hij de doktersruimte verliet met de nogal eigenaardige woorden die hij erbij betrok. De brede grijns die hij erbij vertoonde was alles behalve onopvallend gebleven tijdens hij zijn stappen door de deur zette. Het gedrag van de man tegenover haar was zeer merkwaardig en Katherine had geen enkel idee waar het vandaan kwam. Wat wilde hij van haar?

De voorafgaande gebeurtenissen negerend, nam Katherine plaats achter haar bureau. Het viel haar op hoeveel nieuwe dossiers er opgestapeld lagen, iets waaraan ze snel iets moest doen sinds er steeds meer bijkwamen. De tijd werd haar echter niet gegund. Geklop op de deur verstoorde haar van haar werk. Een agent, vergezeld door één van de gevangenen, stonden in de deuropening. Nu ze dacht dat ze eindelijk even met rust gelaten werd, bleek het het tegengestelde te zijn. Enkele onzinnige woorden werden uitgesproken."I'm sorry for bothering you, doctor Delgado, but there's another wounded prisoner."
Met een onhoorbare zucht stond ze op van haar stoel. "Go sit over there," bracht ze uit. De gevangene die ze herkende als Jason, wandelde de kamer binnen, vervolgd door de agent die de deur sloot. Langzaam nam de jongeman plaats op de stoel die ze had aangeboden. "So, tell me. What can I do for you?" vroeg Katherine.
"I accidentally cut myself in my hand," kreeg ze al mompelend als antwoord. Vermoedelijk was het een gevolg van het aanvallen van een ander dat falend uitdraaide. De hand werd naar haar uitgestoken waardoor haar oog vrijwel meteen voel op de zeer diepe verwonding, een wonde die overduidelijk een hechting nodig had. De benodigdheden die ze nodig had om de wonde dicht te naaien lagen nog verspreid over haar tafel, nog overgebleven van haar consultatie met Joey Salgueiro.

Genietend nam Katherine waar hoe zijn handen over haar lichaam gleden. Hun weg gebaand naar de knoop van haar broek die in een handomdraai geopend werd, vervolgd van haar broek die met een rustige snelheid naar beneden, via haar bovenbenen naar haar onderbenen, werd getrokken. Het kledingstuk kwam terecht bij haar andere kledingstukken die Joey van haar lichaam had getrokken. Een brede grijns verscheen op haar gezicht toen ze voelde hoe ze werd opgetild door de sterke jongeman. Haar benen had ze een beetje om hem heen geslagen. Al na enkele seconden kwam ze op de onderzoekstafel terecht, de plaats waar verscheidene gevangenen onderzocht werden. Gepassioneerd vonden hun lippen elkaar voor de zoveelste keer. Slechts één pauze werd er gehouden, een kort moment waarop Katherine hem van zijn T-shirt kon ontdoen.

"I don't get why you're calling yourself a doctor. There's a wounded patient who's needing your help and the only thing you do is daydreaming," bracht Jason uit. Grofweg werd ze uit haar prettige gedachten gehaald, iets dat haar mateloos irriteerde. "Gosh, keep your mouth shut, Joey," bracht ze geïrriteerd uit waarna ze een naald en draad, speciaal voor het hechten van wonden, van de tafel nam.
"Joey? My name's still Jason," bracht de jongen met gefronste wenkbrauwen uit, een feit dat haar nogal verbaasde sinds ze onwetend was waarover hij het had. "Yeah, I know," vertelde Katherine. Ze kende de meeste van haar patiënten bij naam, logisch sinds ze meesten regelmatig langskwamen. "You called me Joey," vertelde hij haar grinnikend. Katherine kon zich amper wat herinneren, bij haar weten had ze hem slechts met de naam 'Jason' aangesproken. "No, I did not."
"Yes you did, miss Delgado." Jason bleef het volhouden, desondanks Katherine zeker van haar stuk was. Of had ze hem dan toch met de verkeerde naam aangesproken? "Shut up," sprak ze uit om vervolgens de ongemakkelijke situatie achter haar te laten. Zonder er nog meerdere woorden aan vuil te maken, focuste Katherine zich op het verzorgen van zijn wonde. Een tiental minuten later was zijn verwonding die eerder nog open was, zorgvuldig dichtgemaakt met naald en draad. "I'm done. You can go."

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld