Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

ORPG ~ The ghost choose to stay

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
                                                                                    Ghost
                                                            The words echoed inside my mind
                                                           The ghost I never meant to conjure
                                                           Has appeared right before my eyes
                                                             Left me shaken my bones in fear
                                                            Even if I tried praying for it to leave
                                                          My heart never seem to feel the same
                                                          This ghost used to be every part of me
                                                          A ghost I knew who once had a name
                                                           Though I keep praying for it to leave
                                                         But in my heart the ghost choose to stay

                                                                              Ft. Dauntless


                                                                Aryana Rinaldi ~ 21 years old

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Orion Alyxander Pentragon ~ 23 (in werkelijkheid veel ouder) ~ Geest

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Het geluid van enkele brekende takjes onder haar voeten verstoorde de vredige stilte in het bos, alhoewel ze ongestoord verder wandelde om het nog meer vredige deel op te zoeken. Hoe dieper ze het bos in ging, des te rustiger het werkt en sinds de wintermaanden waren aangebroken was geen enkel dier te bespeuren. Geen vrolijk fluitende vogeltjes die van boom naar boom vlogen, geen eenden die zich op het grote meer centraal in het bos bevonden. Niets behalve rust, iets wat Aryana zeker kon gebruiken na de aantal stressvolle weken die ze achter de rug had. Even had ze getwijfeld haar telefoon mee te nemen tijdens haar boswandeling, voornamelijk om de mogelijkheid tot muziek beluisteren te hebben. Uiteindelijk wist ze dat het misschien wel eens beter was om het technologische toestel even thuis te laten, het maakte de kans om van haar rust gestoord te worden nog kleiner. Hoe handig het hebben van een mobiel ook was, af en toe werd ze er gek van.
Haar ogen werden getrokken naar een onbekend voorwerp dat gedeeltelijk uit het donkere zand stak. Het oogde ontzettend oud, misschien zelfs wel antiek, maar wat deed een oud doosje zoals dat in een bos? Het leek een voorwerp wat bij een oud stelletje op de kast stond. Het was volledig uit bruin gekleurd hout gemaakt met enkele gouden details om het er vermoedelijk iets chiquer te laten uitzien. "What the hell is that?" murmelde ze bijna onhoorbaar tegen haarzelf onderwijl ze haarzelf dichterbij het vreemde, hout uitziende doosje verplaatste. Haar nieuwsgierigheid nam haar verstand over, ook al was ze onwetend wat voor voorwerp zich in het kleine kistje bevond. Het had echter twee mogelijkheden; ofwel was het iets zeer illegaal of juist iets onschuldig. Drugshandel werd namelijk vaker gedaan op openbare, rustige locaties zoals het bos waarin Aryana was.
Eenmaal ze zich voor de plaats waar het doosje half onder het zand verstopt zat bevond, hurkte ze voor enkele seconden om vervolgens het kistje vast te nemen en weer rechtop te staan. Het overige zand blies ze weg om geen restjes van de viezigheid op haar schone handen te krijgen. Verbazingwekkend genoeg was er geen gesloten slot aan het ouderwetse ding te vinden. Zonder moeite kon ze het openen om het voorwerp dat erin zat te observeren. Lichtelijk verward nam ze een armband waar, een sieraad bijna net zo oud als de doos eromheen. Zonder verdere aarzeling nam ze de armband eruit, nog verbaasder dan ze eerder was. Wie het in zijn hoofd hield om zoiets in een bos te verstoppen was een onverklaarbare zaak, of het moest een gestolen voorwerp zijn.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Wanneer hij zijn ogen sloot, zijn hoofd leegmaakte van gedachten en languit in de sneeuw ging liggen, voelde het precies alsof hij dood was. Niets in hem of om hem heen, complete rust. Wanneer je zolang leefde als hem was dat het enige waar je nog naar verlangde. De wereld had hem niets nieuws meer te bieden. Hij had hier zoveel tijd doorgebracht dat hij hunkerde naar verlossing. In het begin had dit hem geen zware straf geleken, integendeel hij zag het als een geschenk. Al snel was hij op die gedachten moeten terugkomen. Zeker aangezien hij niets kon aanraken en niemand hem kon zien. Niet dat hij dat wilde. Hij verachtte mensen al van voor deze vloek. Zijn haat voor hen was met de jaren toegenomen. Hij wist dat er een weg was naar verlossing, maar de prijs die hij daarvoor zou moeten betalen was hem te hoog. Een plots pijn in zijn borst deed hem samenkrimpen. Het was jaren geleden dat hij voor het laatst zoiets had gevoeld. Dit kon maar één ding betekenen. Angst maakte zich bezit van hem. Voor hij het goed en wel besefte lag hij niet langer in de sneeuw, maar keek hij naar een meisje. In haar handen hield ze een klein ebbenhouten doosje met goud bezet. Orion wist maar al te goed wat de inhoud van dit doosje was. Hij had gehoopt dat het door de jaren heen zo diep onder de aarde zat dat niemand het ooit zou vinden. Wie waagde zich ook met dit koude weer zo diep in het woud. Zelfs in de lente en zomer kwamen er slechts af en toe wandelaars en die hadden meestal enkel oog voor de natuur en dieren boven hen. "Let it go! Don't touch it! Just put it back you stupid..." Zijn woorden haalden niets uit. Ze kon ze toch niet horen, net zoals zijn wilde armbewegingen die dwars door haar en het doosje heen gingen. Moedeloos keek hij terwijl ze het deksel opende en haar vingers over de armband liet gaan.
"Get your dirty hands of my bracelet. You humans are always so nosy. You knew this didn't belong to you but still you couldn't resist picking it up and look at what you've done know. My life was perfect untill you touched that bracelet and now you ruined it! Just put it back in that box en bury it in the ground and we'll both forget this ever happened."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Lichtelijk verwonderd staarde ze het sieraad aan, alsof ze nog nooit eerder een armband in de realiteit had gezien. Ze was verbaasd door het feit dat iemand het zomaar had begraven onder het zand, gedeeltelijk dan toch. Het juweel zag er niet enkel oud uit, het oogde ook nog eens peperduur, te duur om het zomaar ergens rond te laten slingeren in een net zo oud kistje. Hoe duur het ook mocht zijn, ze vond het lelijk, een voorwerp dat vermoedelijk wel langer dan honderd jaar geleden gemaakt werd. Haar vingerafdrukken werden overal op de armband gezet en hoe onverstandig het ook was omdat het voorwerp wel eens gestolen kon zijn, was Aryana te nieuwsgierig om het grofweg los te laten en verder te wandelen alsof ze nooit wat had gezien. Hoe logisch het haar ook leek dat iemands naam of initialen erin gegraveerd zou staan, kon ze geen enkele letter vinden. De verwarring werd alsmaar groter en groter.
Geschrokken keek Aryana op toen een mannenstem haar aandacht trok, onwetend waar de man over sprak luisterde ze naar elk woord dat zijn mond verliet. "Excuse me? You don't have to be so rude...," was het eerste wat ze wist uit te brengen. De toon van de jongeman stond haar totaal niet aan. "Relax, it's just a bracelet. It's stupid to hide it on a public place if you don't want that people touch it, though," ging Ayrana verder tegen de onbeleefde man die ze overigens geeneens kende. Waar in hemelsnaam haalde hij het lef vandaan om meteen zo onvriendelijk te reageren tegen een vreemde? Bovendien klonk zijn verhaal ontzettend eigenaardig. Hoe kon Aryana zijn leven verwoesten door slechts zijn armband, waarvan ze nog niet eens zeker was of het daadwerkelijk van hem was, aan te raken. "I really don't know where you're talking about."
Iets wat haar vervolgens opviel was hoe hij zomaar, uit het niets, voor haar neus stond. Geen enkel individu had Aryana horen aankomen. Geen voetstappen, geen enkel geluidje, niets. Hij kwam zomaar uit het niets, hij verscheen gewoon. "Where do you even come from? I didn't saw you coming," zei Aryana. Misschien was het toch verstandiger om weg te gaan? Hem negeren en haar leven verderzetten zonder nog aan het krankzinnige, dramatiserende gedaante te denken. Uit nieuwsgierigheid bleef ze staan, ze wilde weten wat hij nog te zeggen had. Het sieraad hield ze ook gewoon in haar handen, geen aanstalten gemaakt om het weer in het doosje te steken, zoals hij haar beval.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Typische mensen, betweterig en niet in staat tot het opvolgen van simpele bevelen. Hij drukte zijn vingers tegen zijn neus, alsof daardoor haar irritante gedrag hem minderen zou ergeren. "First of all, it is not just a bracelet, secondly I didn't hide it. If I would have hidden it. I would make sure nobody would ever find it, certainly not someone like you."
Orion dacht na. Zou hij haar vertellen wat de armband deed. Hij wilde haar hier absoluut niet in betrekken, niet meer dan ze nu al was. De armband uit haar handen trekken was ook een optie, maar dat zou als gevolg hebben dat hij voor haar gezicht zou verdwijnen. Ze leek niet het type dat dan gillend zou vluchten, jammer.
"You didn't saw me coming, because you were to busy picking up my bracelet with your dirty peasant hands." Hij legde de nadruk op my. Orion zag duidelijk niet in dat bazig en chagrijnig blijven doen niet zou gaan helpen, maar het haar vriendelijk vragen kwam totaal niet bij hem op. Hij was zo geërgerd over dit vooral, in paniek zelfs. Vroeger had hij er zich weleens zorgen over gemaakt, maar hoe meer jaren er voorbijgingen hoe meer het uit zijn gedachten was verdwenen.
"This bracelet really means a lot to me. So just put it back in the box en burry it in the ground." Maakte het eigenlijk nog iets uit? Orion wist ongeveer welke gevolgen er aan haar aanraking met de armband verbonden waren, maar zou zijn leven ooit weer hetzelfde zijn, moest ze hem gewoon terugleggen.
"Look if you the thing is. If I told you the truth you wouldn't believe me, so i'm just skipping over that part to the part where you put the bracelet back in the box."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"This makes no sense. Why in god's sake would you bury a bracelet in the middle of nowhere if you don't wanna hide it? You're really crazy," vertelde Aryana. De woorden die de jongeman uitsprak waren ronduit krankzinnig. Geen logica verliet zijn mond, iets waardoor ze hem amper serieus kon nemen. Niemand zou hem serieus kunnen nemen na de dingen die hij haar wijs probeerde te maken.
"You don't have to be so impolite, drama queen," bracht ze al spottend uit. Ze wist goed genoeg dat ze met iemand van het mannelijke geslacht stond te praten, al mocht zij evenzeer tegen hem ingaan met grove woorden. Normaliter was Aryana een zeer beleefd en respectvol meisje, totdat iemand een toon tegen haar aansloeg die ze moeilijk kon waarderen. De armband lag verstopt in het bos, een openbare plaats waar iedereen mocht gaan en staan waar diegene wilde. Was het zijn wenst geweest dat Aryana de armband had laten liggen waar het eerder nog lag, in het houten doosje half onder de grond, dan had hij het gewoonweg ergens anders moeten leggen. Misschien wel dieper in het bos, maar zeker veel dieper onder de grond.
"Nope, I'm not going to put the bracelet back in the box. Come and get it by yourself," zei Aryana koppig. De onbekende jongeman had besloten moeilijk te doen, al mocht hij datzelfde gedrag van haar terug verwachten. Ze irriteerde zich mateloos aan mensen die dachten dat ze alles konden doen of laten wat ze maar wilden en dat zonder slechts één logische verklaring te geven. Was het nou zo moeilijk om simpelweg te vertellen waarom de armband zo belangrijk was?Er moest iets belangrijks aan de hand zijn, anders had hij nooit zo dramatisch gereageerd op het feit dat ze het sieraad uit het doosje had genomen. "Maybe I'll do it if you'll tell me the thing i wouldn't believe."

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Drama queen? If that isn't the pot calling the kettle black. Okay so you want to know why this bracelet was hidden here, in the middle of the woods. I'll tell you. But please spare me your gouging eyes afterwards." Hij was nog altijd kwaad op haar, dat ze niet gewoon luisterde en deed wat hij haar opdroeg, zoals het een onderdaan betaamde. Wel technisch gezien was ze niet zijn onderdaan. Met zijn verbanning waren hem ook zij prinselijke rechten afgenomen. Toch leefde Orion nog in een wereld waar iedereen deed wat hij hen beval.
"So a long long time ago, around what you call Ancient Rome. I was the prince of a Greek Island. I was betrayed by my stephbrother and -mother. They made the people of this island believe I had killed my own father, which I of course never did and never would have done. But in a turn of events the plebs believed them. I was punished for the worst crime imagineable and cursed to forever be on this planet without anyone to notice me, forever trapped in soltitude. My dearest servant and best friend Hadrian, looked after me. In this curse he found a single flaw, a way it could be broken. This bracelet plays a part in it, but that's actually not so important for what I'm trying to tell you. Long story short. I'm a ghost and in all those years I learned to appreciate the ghost lifestyle. So if you would be so kind to return that bracelet, or even better hide it in another spot, where noone will ever find it. Than I can go back living my life, and you can go back to your's and we'll never have to see each other again." Om zijn woorden kracht bij te zetten, pakte hij snel de armband van haar af. Dit zorgde ervoor dat hij voor haar ogen verdween, maar ook dat hij niet langer dingen kon aanreken. Een seconde later lag het sieraad opnieuw op de grond. Toen ze het had opgeraapt stond Orion nonchalant leunend tegen een boom. "I would do it myself, but as you just saw, it's rather impossible for me to do so." één punt voor hem nul voor wie dit meisje dan ook mocht wezen.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"You are crazy. Ghosts doesn't exist and everybody knows that," vertelde Aryana. Ze had een krankzinnig verhaal verwacht, maar dit was gewoonweg krankzinnig. Mensen dachten dat hij zijn bloedeigen vader had vermoord. Door die misdaad werd hij vervloekt en werd voor eeuwig een geest. Hoe dan ook, kon ze niet ontkennen dat het goed bedacht was. Sterker nog, het zou zo een verhaal uit één of ander boek dat Aryana wel eens las zijn. Misschien was het dat ook en probeerde hij angst aan te jagen bij mensen? Zijn verhaal was slechts een manier om haar de armband in de doos te laten steken, maar daar trapte ze niet in. Desondanks ze het niet geloofde, wilde ze meer weten. Nieuwsgierigheid was geen zonde, nietwaar? Hij mocht het dan wel irritant vinden, maar het hield haar niet tegen. "But, I still don't put the bracelet in the box."
Haar mond viel ietwat open toen de jongeman plots voor haar ogen verdween. Door de bekende kracht die ook wel zwaartekracht werd genoemd, kwam het sieraad op de viezige grond van het bos terecht. "Holy shit," was het enige dat ze wist uit te brengen. Aryana was onwetend welke gedachte er door haar hoofd hoorde te spoken. Enerzijds vond ze het fascinerend. Nog nooit eerder had ze een geest ontmoet. Logisch sinds ze er altijd van overtuigd was geweest dat geesten enkel bestonden in films en boeken. Twijfelachtig richtte ze haar blik op het juweel, liggend op de grond. In een handomdraai had ze het alweer in haar hand. Ze moest en zou meer uitleg krijgen over de situatie. Een duizendtal vragen spookten door haar hoofd heen.
"But how? Who has cursed you?"

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Sorry that wasn't part of our agreement. Ik would tell you who and what I was, what that bracelet meant to me and you would put it back in that box. So hurry up would you." Waarom verbaasde het hem niet dat ze het sieraad nog altijd vasthield. "Well I guess I could just tell you, not that it really matters or that anyone would believe you. I was cursed by the high priestess of my island. Who' would have thought something like this would actually work. So any more questions or are you finally going to put my bracelet away. I've got time enough, a whole eternity actually. But i'd rather live that eternity without having to talk to people like you, people in general to be quite franck." Nu pas realiseerde hij zich hoe lang het geleden was dat hij voor het laatst een conversatie had gevoerd, afgezien van met dieren of zichzelf. Het verschil was dat hij zichzelf nooit tegensprak. Hij kon niet plaatsen of hij dit had gemist of niet. Hij wou nog altijd zo snel mogelijk van haar afkomen, dus waarschijnlijk was het antwoord op zijn vraag een nee.
"Girl really I'm this close to haunting you for the rest of your short miserable life. Believe me if that happens I'm going to have so much fun with it." Haar gewoon iets vragen leek duidelijk niet te werken. Misschien dat dreigen meer effect had.

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld