Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

18 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

ORPG ► The Descent ► Nienke & Tim

Tim
Minister of Pop

Tim schreef:
Verhaallijn is een mix van 'Ascension' en 'The 100'

Personages:
{option}

Colin McConnell (Vasilissa)

Scott Miller (Tim)

Tim
Minister of Pop

Tim schreef:
Scott:

Ik sta voor de spiegel wanneer de gedachte pas echt tot mij doordringt. Nog dertig dagen voordat we gaan landen. Dit ruimteschip heeft dan precies honderd jaar in de ruimte gezweefd. Niemand hier is zo oud als het voertuig. Er is geen enkel persoon die de opstijging heeft meegemaakt. Wat een raar besef eigenlijk. Ik maak het naakte lichaam aan de andere zijde van het bed wakker met een kus in zijn nek. "En op dat moment ontwaakte Doornroosje van haar diepe slaap," deed ik een voice-over na met een monotone stem. Met zijn brede armen greep hij mij mij mijn middel en trok hij mij naar hem toe. Ik lag nu op hem met alleen een katoenen dekbedovertrek tussen ons in. "Wat ben je blij voor een maandag morgen," ondervroeg ik hem. "Vind je het gek na wat er gisteravond is gebeurt?" Eerlijk gezegd heb ik geen idee meer wat er zich toen afspeelde. Ik was best wel dronken. Om te verbergen dat ik het was vergeten schonk ik hem een glimlach en deed een poging om uit het bed te stappen. Hij rolde naar mijn kant van het bed zodat ik onder hem lag en hij nu boven mij. "Please?" Smeekte hij. Met een diepe zucht stemde ik toe. Een lach verscheen op zijn gezicht. "Alsof jij het zo erg vind!"
Onderweg trok ik mijn stropdas nog even goed en ademde nog even een paar keer bewust rustig in en uit voordat ik de werkzaal binnenholde. Iedereen was al aanwezig en Jessica trok mij met haar mee. "Waarom was jij zou laat?" Ze kneep haar ogen samen en de setting voelde even alsof ik bij een verhoor zat. "Je weet waarom!" Fluisterde ik naar haar. "You dirty," giegelde ze voordat ze wegliep met een aantal mappen in haar handen geklemd. Ineens kwam de teamleider binnen en verkocht ons een verhaal over het feit dat dit deel van de overheid nu niet meer nodig is en ze iedereen gaan splitsen om andere teams te versterken. Het kwam er op neer dat ik mee moet helpen met het voorbereiden van de landing over dertig dagen. Moet lukken toch?
Met mijn doos vol persoonlijke bezittingen van mijn bureau klopte ik aan op de deur van de afdeling. Een jonge man opende de deur. "Wow," verliet mijn mond ongecensureerd.

@Vasilissa

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Zachte hijgen van de inspanningen verlieten zijn lippen. Voorzichtig hoorbaar gemaakt in de stilte die in zijn zogenaamde 'kantoor' heerste. Een enkele keer zwoegen en zuchten was alles dat de vredigheid er verstoorde, al was er geen teken van werkelijke rust te vinden in zijn bezigheden evenals die van een bekende voor hem. Fanatiek probeerden ze elkaar uit te dagen, tekenen op elkaars lijf achter le laten met hardhandige dreunen die werden geplaatst op elke gevonden plek. Pijn echter, konden beide niet eens meer voelen. Een voldaan gevoel kon hij ook van Tommy's gelaat aflezen. Het toetakelen van elkaars lichaam door hun woede eruit te slaan was niet meer dan een volgehouden gewoonte die nooit losgelaten zou worden.
"Is dit alles dat je hebt? C'mon." Een lach liet Colin blijken, ietwat bespottelijk, terwijl hij een nieuwe klap ontweek door zijn gelaat te kantelen. Zijn vuisten waren voor zijn ogen gehouden in de tussentijd. Het blokkeerde slechts een klein deel van zijn zicht, maar bood hem de benodigde bescherming om zich te kunnen verdedigen tegenover zijn neef. Met behulp van goed ontwikkelde reflexen en een beetje inschattingsvermogen, wist hij de krachtige stoten uit de weg te gaan. Een rake klap van zijn kant volgde. Zijn vuist kwam in aanraking met Tommy's kaak, waarop hij een voldane grijns losliet en terugkeerde in de basishouding. "Autch."
Enkele minuten werd het nog zo volgehouden. De tijd gedood door het vechten, maar voordat een van hen er een punt achter had gezet, klonk geklop op de deur van zijn werkplek. Sindsdien was alles stopgezet. Gehaast zei hij gedag tegen zijn neef en met een redelijk tempo verlieten de twee het kleine kantoor. Tommy zette zijn weg voort naar de achteruitgang van de afdeling, maar het was Colin die zich naar de andere deur toe snelde om het open te doen. Zijn t-shirt werd onderweg een beetje onhandig aangedaan. De zweetdruppels op zijn blote borstkas gingen erdoor teniet, evenals de tekenen die anderen wellicht af konden schrikken. Doende alsof er niets aan de hand was geweest, opende hij de deur om vervolgens oog in oog te staan met een nog al verbaasde jongen.
"Wow?" Het lichte, Ierse accent dat erbij vrijkwam werd met zijn geamuseerde stemgeluid verduidelijkt. Een grijns overviel zijn gelaat nogmaals, het gedaante voor hem hetzelfde teruggegeven als hij bij hem deed; ongegeneerd bekeek hij hem van top tot teen. "Je ziet er zelf anders ook niet slecht uit." Een korte knik volgde. Zijn vingertoppen verstreken het onderste gedeelte van zijn t-shirt, dat uit beleefdheid een beetje naar beneden getrokken werd. Het laatste beetje zichtbare huid van zijn buik verdween hierbij uit het zicht. "Jij zal vast mijn nieuwe partner zijn, of niet soms?" vroeg hij. Voor even bleven zijn eigen ogen bij de heldere, groene hangen van de nieuweling, al maakte hij hier gauw verandering in zodra hij zich besefte hoe hij hem nog buiten had laten staan. Hoofdschuddend in zichzelf, stapte hij ietwat naar achteren om de deuropening vrij te maken. "Wat onbeschoft van me. Ehh.. ja, kom binnen. Ons kantoor is hier om de hoek." Snel veegde zijn hand langs zijn neus, waar hij enkele druppels bloed van de 'training' kon voelen vloeien. Zichzelf laten lijken alsof hij zojuist een rel had overleefd, had immers geen zin tegenover de jongen, want wat moest hij anders dan wel niet van hem denken?

Tim
Minister of Pop

Tim schreef:
Scott

Ik stap door de deuropening met mijn doos. Dit is by far de meest oncomfortabele gesprek die ik ooit in mijn hele leven heb meegemaakt. Meestal, als ik iemand zo knap tegenkwam, had ik wel een zet gedaan in het almachtige spel der flirten. ik zou zijn armspieren voelen, sensueel dichtbij komen of wel subtiele hints achterlaten. Nu mocht dat niet. Nee, dat kon niet. Dit is nou eenmaal een werkgebied en als ik mijn appartement zou willen behouden moest ik er maar natuurlijk wel voor werken. Het nu met deze jongeman doen op het dichtstbijzijnde bureau dat ik kon vinden was technisch gezien ook werken en daarnaast verbrand je veel calorieën.
"waar kon ik mijn doos neerzetten? Het is een beetje zwaar, namelijk." beklaagde ik. Als ik de spierbundels had zoals de knappe man voor mij, dan had ik geen last gehad van de doos. Ik had hem makkelijk in een arm kunnen vasthouden en dan pas na een kwartiertje een kleine tinteling te voelen. Ik overdrijf nu wel denk ik, maar ik kan ook niet stoppen met staren en kwijlen over de gespierde bouw van de jongen.
Hij neemt de doos van mij over om hem op een van de lege bureau's neer te zetten. Tijdens het overdragen raakte hij mijn hand aan. Het was een speciaal gevoel. Alsof hij warmte en energie naar mij toevoerde, of iets in die richting. ik merkte dat ik veel van wat de jongen heeft gezegt niet heb verstaan, aangezien hij de helft van de tijd wachtte op een antwoord. Na een pijnlijke stilte gaf ik hem dan ook antwoord op een vraag die hij dan eigenlijk ook helemaal niet heeft gesteld.
Ik bedankte hem voor alles en nam plaats aan mijn bureau, waar we nog steeds stonden met aantrekkelijke oogcontact. Niemand van ons zei iets, maar het was alsof ik wist wat hij wilde zeggen. Met een glimlach deelde ik mee dat ik mijn doos uit zou pakken en dat ik hem zou roepen, als ik ergens zijn hulp voor nodig had. Hij droop af en ik begon mijn bureau mijn eigen te maken.

@Vasilissa

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het voorzichtige geklaag dat de jongen uitbracht toen hij hem achtervolgde, liet hem ietwat grinniken. Met zijn spieren als die de nieuweling leek te hebben had hij zo gedacht dat het aardig gemakkelijk zou gaan. Goed gevormd, aardig brede schouders en alhoewel hij geenszins de postuur voor een bodybuilder had, kon hij zijn spieren ergens wel zien zitten. Staren, echter, deed Colin niet aan. Behalve een snelle blik over zijn gestalte zelf, waren zijn blikken geheel gericht geweest op de weg die hij aflegde richting het gedeelde kantoor.
De doos nam hij intussen van hem over. Het gewicht drukkend op zijn onderarmen en handpalmen, gewillig doorgezet met het dragen van zijn spullen. Hij maakte er geenszins een probleem van. Voor zover hij wist was de jongeman vanochtend gaan trainen, had een intensieve paar uur gehad en kon zijn lijf voelen branden bij elke gezette stap. Een grijns liet hij verschijnen rond zijn lippen. "Zware ochtend gehad?" vroeg hij hem, zijn rug naar hem toegedraaid. Behendig en wel opende hij de deur. Een muffige, doch schone kamer werd hun uitzicht. Een set van twee bureaus trok zijn aandacht weg van de grauwe muren. Het was een kleine ruimte, met een beetje inschattingsvermogen 3 bij 3 meter, doch was hij er tevreden mee. Het enige dat hem deed denken aan zijn cel was de achtergelaten rommel van zijn neef. Naar binnen gelopen, kon het eerste opvallende kenmerk al de verouderde bandages en zijn bebloede boksbeugel. Het metaal lag er even verwaarloosd bij als altijd het geval was geweest. "Het spijt me van de rommel.. Ik zal het wel even wegleggen." Een zucht werd zachtjes hoorbaar. Beide dingen pakte hij weg van de vloer, het haastig weggestopt in een van de lades aan zijn zijde. Hoe het ook amper bedreigend over kon komen, wilde Colin het zekere voor het onzekere nemen om geen nieuwe vijanden te maken. Zodra hij het er uit het zich had gehaald, kon hij pas zijn eigen werkplek opzoeken. Enkele meters van de jongeman vandaan nam hij plaats achter het houten oppervlak van het bureau. "Dus.. partner, van welke afdeling kom je?" Nonchalant leunde hij achteruit in de stoel, waarop hij zijn voeten plaatste langs de bureaurand.

Tim
Minister of Pop

Tim schreef:
Scott

Ik kan haast niks anders dan staren naar deze jongen. Ik kan het gewoon niet laten, hij is zo knap. Alles in het moment maakte hem nog sexier. Zijn bulkende spierbundels overal, het feit dat hij veel huid laat zien in zijn outfit en dat je de vormen in zijn broek duidelijk zag zitten. Ik heb mezelf betrapt op het bijten van mijn lip een aantal keer en stopte er meteen ook mee wanneer ik het doorhad.
"Zware ochtend gehad?" Vraagt hij, waardoor ik uit mijn kwijlende trance raak en verwilderd om me heen keek. Voor zover ik wist had ik niet bepaald een zware ochtend? Ik begreep niet waar die vraag vandaan kwam. Ik had gewoon gezwommen in het zwembad dat rond het tijdstip dat ik zwem altijd leeg is. In de middag is het vaak druk en dat is de voornaamste reden dat ik vroeg in de morgen ga. Verder heb ik vanochtend gewoon gedoucht, ontbeten en mezelf aangekleed. "Nee hoor," antwoordde ik nerveus.
Hij plaatste zijn voeten tegen de rand van zijn bureau en leunde achteruit. "Dus... partner, van welke afdeling kom je?
"Ik kom van de afdeling achtergrondinformatie. Ze hebben eigenlijk nooit een betere naam verzonnen, dus daarom die maar." Wacht hij noemde me zijn partner! I wish.
"Wat moet ik allemaal doen meneer de baas? Wat zijn mijn werkdagen en uren en wat is je naam eigenlijk?" Ik noemde hem zojuist baas. Er blijkt niets te zijn wat hem minder sexy maakt.
Ik wil hem.

@Vasilissa

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hij werd aangegaapt, zo ongegeneerd als hijzelf ook in elkaar zat. De blikken van de jongen kon hij immers meermaals over zich heen voelen gaan. Van top tot teen bekeken, zijn pupillen gegleden over zijn lichaam onderwijl Colin er onbeschaamd achterover zat. Zijn schoenzolen gedeeltelijk geleund tegen het houten oppervlak van zijn werkplek. De ongeboeide houding waarin hij zat, kon hem niet minder schelen. Het zat tenslotte comfortabel; hij was de nieuweling geen verklaring schuldig evenwel een excuses voor zijn gedrag, want zoals hij het zag, was hetgeen niet veel onvriendelijker dan het gestaar dat voort werd gezet in zijn richting.
"Hm, well, je bent in elk geval op tijd. Dat doe ik je niet na," vertelde hij, nagegaan hoe hij geen leugens vertelde door hem gerust te stellen. Hijzelf was immers bijna elke dag wel te laat, om de eenvoudige reden dat slaap voor hem dierbaar was; hij was geen ochtendpersoon. De nervositeit bij de nieuweling zag hij intussen met een lichte grijns aan. Waar het precies van kwam was als een raadsel voor hem. Hij had niet gedacht dat hij hem ongemakkelijk zou laten voelen ofwel de illusie had gewekt dat hij wel degelijk wat van hem verwachtte, maar het vermaakte Colin zeker weten. Geamuseerd sloeg hij zijn armen over elkaar heen. "Achtergrondinformatie? Zou best kunnen, ik ken al die afdelingen hier niet.. Ben nog niet zo bekend met dit gedeelte van het schip." Voor zijn eigenbelang bracht hij niets uit over het feit dat hij een gevangene aan boord was, voor kort gezwegen om een stilte te doen ontstaan. Het waren zijn zaken niet hoe het met hem zat.
"Daar achter je hangt een heel werkschema, mocht je het willen volgen, maar ik houd me er eigenlijk nooit aan. Zolang Mitch je maar ziet verschijnen en je je incheckt, is er weinig aan de hand." Als werknemer was hij er erg gemakkelijk in, al lag het eraan hoe de jongen erover dacht. Daarbij had hij weinig aandacht voor het schema zelf. De nieuwsgierigheid in de ogen van zijn partner trok zijn belangstelling, een uitdagende blik op hem geworpen nadat hij een al te bekende vraag kon horen. Eentje die hij naar gewoonte niet zomaar beantwoordde zonder hem even te laten zwoegen.
"Nieuwsgierig, huh? Ik kan jou hetzelfde vragen, vreemdeling."

Tim
Minister of Pop

Tim schreef:
Scott

Ik had het gevoel alsof de tijd vertraagde, iets psychologisch zorgde ervoor dat ik ging leven in het nu. Meestal leefde ik in de toekomst. Bang voor wat zou komen, terwijl de jongen tegenover mij lijkt te leven in het heden."Ik ben altijd op tijd, ik houd van ritme in mijn leven. Daarnaast vind ik het niet zo beleefd en past het helemaal niet bij mij." Ik was altijd al de collega geweest die een opgeruimd bureau had, altijd optijd kwam en mezelf niet vaak ziek meldde. Ik wil dan ook weer niet zeggen dat ik braaf ben, maar daar hebben we het nu niet over.
"Ja, achtergrondinformatie, wij zijn degene die de gevaarlijke mensen in de gaten houden en zorgen voor rust en vrede op het schip, maar doordat we nog minder dan een maand hebben, is onze afdeling opgeheven." Iedereen was verplaatst naar een andere afdeling. We hadden geloot wie naar welke afdeling mocht. Graag wilde ik naar 'Event Organisatie', net zoals de rest. Ik had alleen het kortste strookje, waardoor ik de pechvogel was en hier naartoe moest. Of ik nou een pechvogel was of degene met de meeste geluk, aangezien ik werk met een lekker ding, mocht Joost weten.
Iets met een werkschema schoot het ene oor in, wat direct weer uit de ander kwam. Ik ga zometeen toch wel een rondje doen op de afdeling, zelf even alles ontdekken.Meestal was ik de dominantste in een gesprek, maar iets in deze connectie bracht me van mijn stuk.
"Ik ben Scott," kondigde ik aan, terwijl ik mijn hand uitstak.

@Vasilissa

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het verbijsterde hem ergens wel toen hij zijn opmerking hoorde. Voor Colin was het lastig voor te stellen, hoezeer de nieuwe gesteld was op het op tijd komen en de regelmaat in zijn leven, terwijl hijzelf er compleet anders bij stilstond. Het was mogelijk te verwijten aan zijn avondpersoonlijkheid. Hij was eerder op zijn gelukkigst als er duisternis heerste, hij zijn slaap kon pakken en in alle rust kon doen wat hij wilde. "Dan klink je als een goede aanwinst voor deze afdeling," vertelde hij hem. Een glimlach sierde zijn lippen, het zonder schaamte laten zien dat hij er plezier uithaalde om zoiets te horen. Lang hield deze daarentegen niet meer stand. Met het horen van de werkelijke zaken van de afdeling, veranderde zijn vrolijkheid in een ietwat achterdochtige bui. Voor kort viel Colin zelfs compleet stil. Onwetend wat hij ervan moest denken, gezien hij eigenlijk niet de bevoegdheid had ofwel een vrijpas om zomaar het schip te kunnen betreden, duurde het enkele tijd vooraleer hij zich wist te herstellen. "Dat is waar ook.. nog minder dan een maand tot we teruggaan naar de Aarde. Nu je het zegt." Geen moeite gedaan om het onderwerp door te laten gaan, hield hij zijn vragen voor de jongeman in. Hoewel hij maar al te goed wist dat hij goed was in het opzetten van een gevecht, had hij geen interesse in het uittesten en er vanzelf achter te komen hoe lang hij het vol zou houden nadat zijn collega achter zijn identiteit kwam.
Zijn uitgestoken hand nam hij aan. Opgestaan van zijn plek, op een ietwat sloom tempo naar zijn partner toegelopen en zo zijn hand dan toch te schudden. Een gewenning waar hij nog altijd aan moest wennen. Bij hem was het als normaliter om simpelweg hun naam uit te brengen, mocht het van pas komen nog een knik te laten blijken als vriendelijkheid, maar hier was het nog nieuw. Doch gaf Colin geen gehoor aan zijn eigen onhandigheid. De warmte van Scott's handpalm voelde hij klampend tegen zijn eigen, ijskoude hand aan, waarop hij dan de handgreep weer liet vergaan. Kalm belandde zijn arm weer aan zijn weerszijde.
"Colin. Leuk je te ontmoeten," sprak hij, geamuseerd weer een weg terug gebaand naar zijn bureau. "Maar eh.. vertel eens wat je over jezelf. Ik heb je hier nog niet eerder gezien."

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld