Forum

Welcome to the crying game where you lose your soul
Where it ain't no easy pass, you got to use the toll
Ain't no cruise control, you 'bout to lose control
Ain't no smilin' faces here, we slammin' doors and dishes

Het huidvocht was in druppels te vinden op zijn voorhoofd. In stralen liep het over zijn hoofd naar beneden, de vloer aanstotend. De koelbloedige bodem onder hem zag inmiddels nat van zijn eigen gecreëerde transpiratie, evenals bloed. Naar het zich liet aanzien was hij dusdanig hard tegen de grond gesmeten, dat zijn hoofd er een wonde aan overhield. Pijn hield hij eraan over, maar hij mocht van geluk spreken dat hij verder geen verwondingen had opgelopen. Desondanks toonde hij geen enige waardering en keek hij -voor zover het nog kon- de kamer rond. De ruimte was volstrekt luguber. Een onaangename sfeer binnen de muren werd veroorzaakt door de kilte en bedaardheid en die ambiance joeg hem het stuipen op het lijf. Hij had geen idee waar hij was, hoe hij hier überhaupt terechtkwam en het zag er niet naar uit alsof de tientallen rondspokende vragen in zijn hoofd ook daadwerkelijk beantwoord zouden worden. Hij was degene die het raadsel achter dit hele gebeuren zelfs moest zien op te lossen.
Met moeite drukte hij zichzelf omhoog, zover totdat hij in een zithouding terechtkwam. Zijn wonde liet hij voor zoals het was, want zijn aandacht besteedde hij al gauw aan zijn slapeloosheid. Vermoeid wreef hij in zijn ogen waarna hij opnieuw de kamer rondkeek. Alhoewel hij zichzelf ervan overtuigd had dat hij de enige was in de ruimte, leek hij de kamer te delen met een ander individu; een jongedame. Abrupt veranderde zijn stemming. In plaats van verward om zich heen te kijken, liet hij zijn blik pisnijdig bij de onbekende hangen.

''You better tell me this is some kind of stupid joke, stranger.''

 Haar vingers klemden. Alsmaar weer, spelend langs elkaar heen. Vingertoppen kwamen met elkaar in aanraking, lieten een spoor van koude achter langs haar huid, maar geen greintje van haar kon het schelen. Ze was volledig in de controle van haar eigen gedachten geweest. Haar oogleden die ze vol vermoeidheid gesloten had, maakten het moedeloze uitzicht tot een duisternis. Een donkerte waar Amelia zich thuis voelde. Het liet de mogelijkheid achter om haar verbeeldingen toe te laten, zich voor te stellen hoe haar normale leven er anders uit had gezien in de afgelopen weken ofwel dagen, te affecteren alsof er nooit wat gebeurd was. Het hongergevoel vervaagde bij elke seconde die ze zo spendeerde. Nutteloos, verveeld en overbodige tekeningen die ze eens om de zoveel tijd maakte om haar fantasie toe te laten slaan. De 'eetkamer' lag bezaaid met uitgescheurde schetsen van ongekende mensen en taferelen die zich bekend, noch onheilspellend en vreemd, kenbaar bij haar maakten. Bij het openen van haar ogen wist ze dat ze ze ergens van herkende, maar het weten waarvan was hetgeen dat ontbrak.
Ruwweg scheurde ze het voortgebrachte werk uit het notitieboek. Het leer, nog zo onaangeroerd en gemeurd alsof het gloednieuw was, liet ze vol frustratie uit haar greep ontsnappen. Met een harde klap smeet ze het weg tegen de metalen muren van haar 'gevangenis'. Desalniettemin was het geen gebons en getier van haar eigen geuite woede tegenover het onschuldige voorwerp, dat weerklonk door de ruimte. Het luide kabaal dat klonk en haar uit haar concentratie haalde, was volledig te danken aan een van de minieme gewoonten van haar woonplaats; de lift. Verward stond ze op. Haar handen liet ze haar eigen lijf omhoogduwen door middel van de vloer. Haar eigen getril liet ze voor wat het was, wetend dat ze er niets aan kon veranderen dan hopen dat ze niet nog langer zonder eten hoefde te zitten, en onbescheiden schuifelde haar tengere gedaante voort naar de lift.

"Damn, this is so good. Do you wanna try?" Het luide geschreeuw van hem wist zich niet boven het rumoer uit te komen. Het duurde dan ook even vooraleer zijn vriendin überhaupt doorhad wat haar zojuist gevraagd werd. Desondanks veranderde de frons, gevormd door wenkbrauwen, niet in een grimmige grijns op haar magnifieke gelaat. ''You can't just take someone else his drank, dude. You got no clue what the hell is in there.'' Dat hij vermoeid raakte van haar voorzichtigheid liet hij duidelijk merken in de kentering van zijn gezichtsuitdrukking. Ze was ruig en wild, maar ze had zo haar behoedzaamheden, die hij niet had. Hij was achteloos, wellicht geesteloos, en hij haalde het beste uit zijn leven ongeacht de gevolgen daarvan.
''Don't you worry, May. It isn't like someone is using GHB in his drank, right?'' Hij trok zijn wenkbrauwen op, terwijl hij haar naar zich toetrok door haar middel met één hand beet te pakken. Doordringend keek hij toen in haar ogen. ''I ain't gonna drink it, bad boy. You just gotta deal with that,'' murmelde ze. ''Where the guts at?''
''In your pants,'' zei ze uitdagend. ''In my pants, huh?'' Bedachtzaam dronk hij het glas leeg. Hij stond nu, wat? Twee dagen droog? En naarmate zijn droogteperiode langer duurde, hoe meer opgewonden hij raakte bij bepaalde handelingen en opmerkingen. Het was voor hem dan ook lastig om zich in bedwang te houden, zelfs al bevond hij zich middenin een schoolfeest. ''Well, maybe -'' Door zijn lippen ruw in haar nek te plantten, verloorhij zijn concentratie en daalden zijn handen weer naar haar rondingen. Hij gaf werkelijk waar geen fuck om de meningen van anderen. Hij stond dan ook bekend om zijn eigen wil; hij deed wat hij wilde, wanneer hij dat wilde. Zijn mondhoeken vormden een brede grijns die hij maar al te graag ter beschikking stelde. Zijn warme adem weerkaatste in haar nek, terwijl zijn rechterhand doorgleed naar haar derriere. ''You can pull out those guts by taking my pants off.'' De verlangens in haar ogen waren nog van veraf te zien. Dochwist hij ze te temperen wegens de snoering van haar mond die hij op haar uitoefende. Door zijn lippen voor de tweede keer op de hare te drukken en een zoensessie eraan toe te voegen, gaf hij Maybell haar zegen. Tevergeefsliet hij met voorbedachte raden haar lippen los, dat zich maar liefst één seconde afspeelde vooraleer hij zijn handen onder haar jurk hun gang lieten gaan.

Een leegte vulde zijn gedachtegang. Delen van het verleden ontbraken en wat hij ook deed; niets droeg bij aan de terugkeer van die paar herinneringen, want ze kwamen niet terug. Ze waren compleet in rook opgegaan.
De trillingen die door het meisje haar lichaam heen en weer bewogen, waren terug te zien in haar hele houding. Hoe hij daarbij met angst werd nagekeken, was haast niet te beschrijven. Ze leek zo bevreesd dat hij voor even dacht alsof het aangetoonde gedrag realiteit was. Zijn gevoel daarentegen lieten die gedachtes al gauw vervagen; het was niet echt, het was pure bedrog.
Hij toonde geen genade, stond al gauw met beide benen op de grond en liep zwijgzaam de kamer uit. Zijn vrijstelling van de lokaliteit gaf echter de doorslag dat het hier niet bij ophield. De gang was leeg en leidde  wel degelijk naar andere ruimtes. Een uitgang zag hij niet; de deuren stonden wagenwijd open en elke kamer had dezelfde benodigdheden als hier. Het frustreerde hem enigszins en maakte hem nog nijdiger dan hij al was. ''You gotta stop acting like you're some down-and-out orphan. Quit the whole act and let me out of here, because I ain't gonna spent more time with you.''

''This isn't funny by the way. It's nothing but a sick joke.''