Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

RPG ~ Two Worlds, Eight Candidates

Redamancy
Youtube ster

Redamancy schreef:
LET OP: Deze RPG kan seksuele en schokkende scenes bevatten. Lezen op eigen risico.

Kletstopic:
virtualpopstar.com/social/forum?category=5&topic=717301&p=0
In de kletstopic kan je dingen bespreken als bijvoorbeeld iets je niet bevalt of je iemand een bepaalde richting op wilt duwen.

Regels:
- Schrijf met abn.
- Maak er een samenhangend verhaal van.
- Gebruik tekens ( ', ", *,) of vetgedrukt of schuingedrukt om aan te geven dat je in die zin iets zegt.
- Tussen elk stukje tekst dat jij geschreven hebt, moeten minimaal twee stukjes tekst van anderen zitten.
- Er moet minimaal één tekstvak geschreven zijn.

Verhaallijn:
Er bestaat een mythe over een oude "tweede" wereld waar mensen in verdwijnen en waar magie nog verder is uitgebreid dan in de eerste wereld. Uit de machtigste en meest prominente koninkrijken van de eerste wereld wordt iemand aangeduid om de tweede wereld te annexeren. Ieder koninkrijk bestaat uit een eigen soort wezens (bijvoorbeeld: heksen, tovenaren, vampieren, mensen, feeën en centauren). Dit veroorzaakt problemen, want hoe wilt een vampier samenwerken met een mens zonder zijn tanden in de mens te zetten? Voldoen de wezens aan de taken die ze krijgen? Bovenal, hoe verloopt de samenwerking om te overleven in de tweede wereld? Blijven de allianties staande?

Meer over de "tweede" wereld:
De tweede wereld wordt ook wel "het onbekende" genoemd. Elke dag ziet die wereld er anders uit. De ene dag is het donker met bijvoorbeeld een zware storm die je het duister in kan sleuren en de andere dag is het gras groen en de lucht fel blauw met een prachtige natuur. Hoe vredevol het onbekende eruit kan zien op een dag, het is nóóit vredevol. Overal waar je gaat, schuilen gevaren. Om deze wereld te annexeren, moet er een portaal geopend worden. De vraag is alleen: Hoe?

Vrouwelijke rollen:
- Redamancy, Trickster
- Dauntless, Will-O-Wisp
- Obvixusthoughts, Vampier
- Sylvie, Nereïden een goede waternimf

Mannelijke rollen:
- PoeticAcid, Warlock
- Sansa, Elf
- Morgenstern, Kitsune
- Kendraay,

Redamancy
Youtube ster

Redamancy schreef:
Thalia
Het is een vroege zondagochtend. Overal op straat lopen de mensen in hun zondagskledij richting een gebouw met een hoge toren. Thalia kijkt door een spleet tussen het hout door van een huisje en ziet hoe een jongen zijn haren worden geknipt door zijn moeder. Wanneer Thalia zich omdraait staat er iemand naar haar te kijken en dat maakt diegene getuige. Ze sluit haar ogen en mompelt. Wanneer ze haar ogen opent, loopt de persoon weg. Het heeft gewerkt. De getuige zal zich niks meer herinneren van dat Thalia zich vertoefd in het menselijk koninkrijk. Ze zet haar puntige capuchon van haar cape weer op en loopt richting het gebouw met de hoge toren. Wanneer ze dichterbij komt, zoemen Thalia's trickster ogen zich in op het bordje naast de deur. Ze leest het woord godshuis af. Thalia lacht. Ze was voor de zoveelste keer vergeten dat de mensen in een verhaal geloven over een man die deze wereld heeft geschapen. Er loopt iemand richting het godshuis. Thalia verschuilt zich gauw achter een houten huisje en kijkt om een hoekje naar het persoon. Het is een man. Hij kijkt geheimzinnig om zich heen voordat hij de groten deuren opent en naar binnen glipt. Mensen hebben zulke rare gewoonten, maar dat is waarom Thalia ze zo interessant vindt en ze observeert ze maar al te graag. Ze heeft weleens verhalen gehoord over eeuwig levende tovenaren die zich tussen de mensen zouden bevinden, maar daar gelooft Thalia niet in. Ze heeft er ten slotte nog nooit één gezien. Wanneer Thalia naar de kerkklok kijkt, ziet ze dat het al middag is. Ze knippert en staat weer in haar eigen kamer van het kasteel.

Account verwijderd

schreef:
Philantha

Zachtjes rolde ze het water uit. Het was een bewolkte dag en de golven waren wild. Het natte zand kleefde aan haar naakte lichaam. De gure wind kriebelde in haar nek. Na enkele seconden verscheen er een rijtuig. De eikenhouten koets werd getrokken door twee prachtige zwarte hengsten. De koetsier zwaaide de deur open en een fragiele vrouw stapte uit. Het haar van de vrouw deed haar denken aan grijs zeewier. Het was een rommelige prop en hier en daar stak een plukje uit. De vrouw maakte een vluchtige buiging en hielp haar hierna overeind. "Paulo," riep de vrouw tegen de koetsier, "Geef mij de witte japon en de sluier aan." Paulo gaf de vrouw een stapeltje aan, maakte een diepe buiging voor haar en keerde het gezelschap dan de rug toe. Voorzichtig werd Philantha in de japon gehezen. De touwtjes werden in een rap tempo geknoopt. Haar luchtwegen werden sanengepersd en de zuurstof glipte er met moeite in en uit. "Prachtig, als gegoten!" Bracht de vrouw met vreugde uit. Een rode bos verscheen op haar wangen. Kort verscheen er een glimlach op haar gezicht. "En dan nu de sluier." zuchtte de vrouw. Een witte doek bedekte haar zicht. Ze voelde dat de vrouw haar naar de koets leidde. Om te voorkomen dat ze struikelde over het opstapje werd ze de koets ingetild. Iemand ademde in haar oor. "Wat er ook gebeurd, blijf onherkenbaar." klonk er naast haar oor.

De hele bijeenkomst was allicht niet zonder doel. Binnen een aantal dagen zouden ze het mensenlijke konkrijk bereiken. Ze zouden naar het Griekse en Latijnse deel van de stad afreizen en daar langs de naaister afgaan. Philantha moest dringend opzoek naar een echtgenoote en hiervoor had ze een aantal jurken nodig.

Sansa
Popster

Sansa schreef:
Fylson:

Ik rende samen met Aiden door het bos. We wisten nu hoe het bos in elkaar zat en kwamen daardoor zonder geluid te maken door het bos heen. Ik deed mij handen voor haar ogen 'Niet kijken' zei ik terwijl ik een stukje met haar naar voren liep. Ik maakte een gordijn van bladeren open en liep samen met haar naar de plek. Ik haalde mijn handen weg en ik zag dat er een glimlach op haar gezicht kwam 'Dit is de mooiste plek die ik ooit heb gezien!' zei ze nogal hard.
'Niet zo schreeuwen' zei ik en ik zag dat ze me verbaasd aan keek. 'Nerroth, kom maar.' zei ik, en voor we het wisten zat er een grote draak voor ons.
'Oh, dit is echt geweldig' zei ze terwijl ze me een knuffel gaf. Ik begon Nerroth te aaien.
'Ze zit hier nu omdat ze kleintjes heeft.' Ik pakte haar hand en trok haar mee het water in. Er sprongen een paar draakjes op me, en ze begonnen me kopjes te geven. Aiden pakte een draakje en begon hem te aaien. Het draakje begon aan haar lange blonde haren te bijten, en ik moest mijn best doen mijn lach in te houden.
'Ik denk dat het tijd is om terug te gaan.' zei ik tegen haar. Ik liep terug en gaf Nerroth een knuffel. Toen we weer thuis waren keek Aiden me aan. 'Hoe been je er achter gekomen dat daar draken zaten?' vroeg ze aan me.
'Mijn moeder had Nerroth van Orcs gered toen ze nog klein was' gaf ik als antwoord. Veel mensen dachten dat Aiden en ik een koppel waren, maar dat waren we niet, we waren gewoon hele goede vrienden, en we hebben samen gevochten. Ik keek haar nog even aan, maar mijn vader kwam naar me toe gelopen.
'Fylson, we moeten even praten.' Zei hij terwijl hij een gebaar maakte dat ik met hem mee moest lopen. Ik liep met hem mee en keek nog één keer in Aiden haar grijze ogen.

Aiden en een draakje

Anoniem
Internationale ster

morgenstern schreef:
Lewis

Lewis' ogen richtten zich op het stuk papier voor hem, hij had het gekregen van een jongen, die iets te maken leek te hebben met de moord. Uiteindelijk bleek op het papier gewoon een adres te staan van een klein restaurantje. Hij gooide het briefje in de prullenbak die een paar meter verwijderd van hem stond, Lewis had geprobeerd zijn woede tegenover de jongen in te houden, maar dat was tevergeefs. Hij was de jongen gaan zoeken en had hem vermoord, het was niet zijn bedoeling geweest, maar toch had hij gedaan. Hij nam zijn tas van de stoel en keek nog eens rond in de hotelkamer of hij al zijn spullen had. Dan liep hij nog even langs de receptie om daar het geld af te leveren, hij werkte dan wel niet, maar aan geld had hij geen tekort. Hij stal het eigenlijk voortdurend van mensen en hij wist wel dat het niet eerlijk was, maar hij vond het belangrijker om de moordenaar te vinden, dan om te wet te volgen van de mensen. Als hij gepakt zou worden door de politie kon hij toch meteen weer ontsnappen, mensen waren dan ook zo dom. Lewis nam de kortste weg naar het station, hij had daar immers met een warlock afgesproken die hem misschien on helpen. Als het niets zou worden, kon hij gewoon de trein nemen en verder reizen naar zijn volgende bestemming. Een kleine tien minuten later kwam hij aan in het station en zag hij al in de verte de warlock staan. Niemand keek naar hem om, wat dan ook meteen duidelijk maakte dat hij een verhullingsspreuk gebruikte. Ik bleef staan naast de man die zich er hard had uitgedost, zelfs al ziet niemand hem. Hij liet me zijn hand zien waarin een kaart lag, die kaart herkende ik, een andere Warlock uit Europa had er ook zo een. Hij liet je zien wat er gebeurd was in het verleden van iemand anders, maar dat was toen mislukt doordat er een blokkage op de spreuk lag. Lewis schudde lichtjes zijn hoofd naar de warlock waarna hij naar perron 13 liep. Daar zou zo meteen de trein aankomen, die hij ging nemen.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Gefascineerd keek Ava naar de man die voor haar verdronk. Ze had al zovele wezens naar hun dood geleid, maar hun uitdrukking was telkens anders. Sommigen smeekten voor hun leven, anderen schreeuwden, een enkeling accepteerde zijn dood in stilte. Langzaam nam ze zijn levensenergie op. Ze zou het snel kunnen doen, de man een korte dood bezorgen. Echter wilde ze hem duidelijk maken hou fout het was hun gebied te betreden. Hem de tijd geven na te denken over deze foute keuze. Ze bleef staan nog lang nadat zijn lichaam volledig in het moeras was verdwenen. Andere wezens zouden zich aan zijn vlees te goed doen. Het was een vorm van symbiose. De wisps zorgden voor zowel hun eigen als hun voedsel en kregen in ruil daarvoor bescherming van de andere wezens.
"Ava ik heb je overal gezocht. De ouderlingen willen je spreken." Broeder Eli kwam over het moeras naar haar toegerend. "De ouderlingen? Waarom?" vroeg ze verbaasd. "Is er een vergadering?"
"Nee ze willen jou alleen spreken. Waarom weet ik niet er werd erg geheimzinnig over gedaan."
'Dan kan het niet veel goeds betekenen' dacht Ava, maar sprak haar gedachten niet luidop uit. "Dankje om me te waarschuwen. Ik vertrek onmiddellijk." De will-o-wisps woonden in een treurwilg die diep in het moeras was gelegen. De boom was reusachtig, maar via de stam kon men een gebied onder het moeras bereiken dat nog groter was. De raad der ouderlingen was in het topje van de kruin gevestigd. Ava was nerveus. Ze kon zich niet herinneren iets fout te hebben gedaan. Haar hele leven lang had ze altijd gedaan wat van haar werd verlangd. Voor de deur van de vergaderzaal haalde ze diep adem. Ze streek haar kleding glad en klopte aarzelend aan.

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld