Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

18 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

ORPG | “I'm not upset that you lied to me,"

Anoniem
Internationale ster

Forever21 schreef:
“I'm not upset that you lied to me, I'm upset that from now on I can't believe you.”

Gebaseerd op de serie The 100.

Een orpg van mij en Labyrinthine

Costia kom Trikru (grounder) - Lexa's next in command - leeftijd niet bekend

Anoniem
Internationale ster

Forever21 schreef:

Anoniem
Princess of Pop

Labyrinthine schreef:
Aiden Broock - 17 jaar - was een gevangenen op de Ark

Mijn handen omklemmen het wapen wanneer er geluiden dieper uit het bos te horen zijn. Ik hef het pistool en bekijk de omgeving, maar er is verder niets te zien. Zuchtend laat ik mij weer tegen een boom achter mij vallen en ga op de grond zitten. Nog een uur en mijn wacht is voorbij, maar het liefst houd ik alles en iedereen in de gaten. We zijn hier nog maar twee weken en nu al hebben wij vijanden gemaakt. Geen idee waarom zij zo tegen ons zijn, maar de eerste dag wisten ze al een van onze mannen te vloeren en een speer door zijn buik te werpen. Het gaat beter met hem, maar het gevaar licht op de loer. En dus proberen wij ons kamp veilig te houden. Opnieuw hoor ik geritsel en nu zie ik dat er een paar bosjes bewogen. Direct sta ik op en kijk even om mij heen. De andere jongens staan nog op hun post en blijken nergens last van te hebben. Mijn hart bonkt in mijn keel en staar nog verder het bos in. Opnieuw zie ik de bosjes bewegen. Langzaam doe ik een paar stappen naar voren en probeer er zachtjes heen te sluipen. Eenmaal op de plek is er niets te zien. Zuchtend laat ik het wapen zakken en draai mij om. Ik loop alweer richting het kamp, maar dan voel ik een lichte bries vlak achter mij. "Oké nu..." Voor ik mijn zin af kan maken wordt mijn mond afgeplakt en wordt er een zak over mijn hoofd gedaan. Het wapen laat ik vallen en mijn armen worden aan elkaar gebonden. Met alle lichaamsdelen die ik heb probeer ik mij er tegen te verzetten. Met mijn hele lichaam kom ik in verzet, maar het mag niet baten. Ik voel hoe ik in mijn rug word geprikt en vooruit wordt gesleept aan het stuk touw om mijn handen. Geen enkel geluid kan ik maken. Elke keer wanneer ik mij probeer te verzetten krijg ik een klap op min rug met iets dat aanvoelt als een stok.
De wandeling heeft lang geduurd en ik heb geen idee waar we ondertussen zijn beland. Uiteindelijk word ik ergens neergezet en wordt de zak van mijn hoofd afgehaald. Ik kijk recht in de ogen van een vreemde donkere man. "Enjoy," zegt de man grijnzend en duwt mij zo naar achter. Mijn hart schiet in mijn keel en met een harde klap kom ik op een stenen vloer terecht. Boven mij gaat het luik dicht en ik zit gevangen. Wild begin ik om mij heen te slaan en uiteindelijk weet ik mijzelf met een stuk steen van het touw te ontdoen. "Hé!" schreeuw ik en begin op de deur met tralies te bonken. "Laat mij er uit!" Maar er is niemand die komt. Van de leider van de groep verdwijn ik zo in een zwart gat.

Anoniem
Internationale ster

Forever21 schreef:
"Dit is een bevel Costia," weerklinkt de daadkrachtige stem van Lexa nog in mijn hoofd. Ik zucht, ik wil hier niks mee te maken hebben. Mijn specialiteit is vechten, ik ben op Lexa na, een van de beste krijgers van onze stam. Deze missie is dus totaal niks voor mij. Daar bovenop komt nog dat ik een hekel heb aan die nieuwe, vreemde mensen die ons land plotseling bezet hebben. De opdracht die ik heb gehad van Lexa is onmogelijk, maar ik zal haar bevelen moeten opvolgen. Er zit niks anders op.
Met veel tegenzin loop ik naar de plek in het bos waar we onze gevangenen houden. Lexa had mij uitgelegd dat ze een geschikt persoon hadden uitgekozen, eentje die zogenaamd makkelijk te manipuleren is. Ze hadden de persoon al zeker een week gevolgd.
Ik hurk neer bij de plek waar het luik verstopt is. Rustig duw ik wat takken opzij waarna de tralies duidelijk zichtbaar worden. Ik had mezelf voorgenomen om de persoon niet van te voren te observeren, maar ik kan het niet laten. Heel voorzichtig kijk ik door de tralies naar de gevangene. Het is een jonge man, zijn kleren zijn vies en hij is duidelijk van streek. Even moet ik lachen om het tafereel dat zich voor me afspeelt. Deze mensen zijn zo hopeloos dat het gewoon een beetje komisch wordt. Ik weet niet waar ze vandaan komen en wat ze hier doen, maar ik weet wel dat ze geen verstand hebben van ons land en van onze cultuur. Het enige wat we met elkaar gemeen hebben is dat wij dezelfde taal kunnen spreken als zij.
Ten eerste zou een echte krijger nooit geschreeuwd hebben, een echte krijger had zich juist kalm gehouden, al was het maar om de tegenstander het gevoel te geven dat zij geen controle over je hadden. Het was duidelijk dat deze jonge man daar geen verstand van had.
Ik zucht weer, ik haat deze klus, het liefst had ik de gevangene gewoon laten zitten en was ik weggerend. Deze mensen brengen alleen maar onheil.
"Ssst," sus ik vervolgens naar de jonge man, waarna ik zachtjes op de tralies tik. "Hier boven!"
Uit mijn zak haal ik het mes wat ik van Lexa gehad had om de tralies kapot te kunnen snijden. Dan begin ik zachtjes de tralies kapot te zagen. Nu kan ik niet meer terug.

Anoniem
Princess of Pop

Labyrinthine schreef:
Onrustig loop ik door de cel heen, brainstormend om een manier te bedenken hoe ik hieruit zou kunnen komen. Deze mensen, als je ze zo al zou kunnen noemen, zijn gevaarlijk. Het uiterlijk van deze mensen is al vreemd en zorgt voor een naar onderbuik gevoel, maar de daden die zij al hebben verricht door een van onze mannen bijna te doden. En voor wat? Als een waarschuwing dat wij hun land binnen zijn getreden? Het was ook onze keuze niet geweest! Woest trap ik tegen een van de palen aan en zak uiteindelijk in elkaar op de grond. Het heeft geen zin om hier rond te ijsberen of mij boos te maken, ik kan hier niet veel meer aan doen. Waarschijnlijk ben ik al ten dode opgeschreven voor de andere überhaupt door hebben dat ik weg ben. Ik sluit mijn ogen en probeer te bedenken wat ik op de Ark allemaal heb geleerd over de aarde. De lessen kregen wij vlak voor ons vertrek. Alle gevangenen zagen het nut er niet meer van in zitten, waarom zouden wij lessen krijgen over de aarde als wij toch over een paar jaar de ruimte in zouden worden geschoten? Alles viel direct op zijn plek toen we uit de cellen werden gehaald om vervolgens alsnog bijna de dood in te worden verstuurd. Vervolgens bleek dat we bij de verkeerde berg af waren gezet. De ruzies en irritaties ontstonden al snel. Samen met Murphy wist ik de boel bij elkaar te houden. Misschien was het niet perse de juiste aanpak, maar het kon niet anders. Hoofdschuddend denk ik aan de armbanden die prikten in onze aderen om alles te kunnen registreren. Dood. Ze moeten allemaal denken dat we dood zijn.
Ik word verrast door een geluid boven mij. Direct spring ik op en richt ik mijn blik naar de tralies boven mijn hoofd. Het geluid van metaal op metaal zorgt voor een lichte irritaties, maar wanneer ik zie dat iemand met een mes de tralies open probeert te maken leg ik dat direct aan de kant. Ik kan niet zien wie het is en daaruit blijkt dat ik deze persoon niet ken. Maar waarom zou diegene mij dan helpen om hieruit te halen? Als diegene bij deze mensen zelf zou horen zou hij de sleutels wel hebben of kunnen bevelen mij hieruit te halen. Geconcentreerd kijk ik naar de bewegingen van het mes. "Waarom doe je dit?" fluister ik zacht.

Anoniem
Internationale ster

Forever21 schreef:
"Om je vervolgens op te kunnen eten." Het cynische antwoord was uit mijn mond voordat ik er erg in had. Jezus, ik moet die dingen echt voor me zien te houden. Als ik dat blijf doen zal ik nooit hun vertrouwen kunnen winnen. Oké hou jezelf in spreek ik mezelf toe. Er zijn maar weinig mensen die mijn cynische uitspraken kunnen waarderen, misschien is het daarom dat de vrienden die ik heb gering zijn. Ach ja, ik vind het prima zo, het is beter om gevreesd te worden door velen. Dat maakt je een betere krijger.
"Ik kom je bevrijden. Regel één vraag je bevrijder nooit waarom zij je bevrijdt," zeg ik vervolgens waarna ik de laatste tralies doorzaag. "Je moet me wel beloven dat je geen geluid maakt, want ik heb geen zin om die mannen achter me aan te hebben," lieg ik. Ik ken Lincoln maar al te goed. Hij is een van de beste vrienden die ik hier heb. Al sinds wat jong waren, waren we samen in het bos te vinden, ver weg van de hoofdstad.
"Oke, pak mijn handen aan en dan trek ik je omhoog," beveel ik de jongeman vervolgens, waarna ik het mes naast me neerleg en mijn handen door het luik naar beneden steek. Ik schat het gewicht van de jongen in, ik kan hem makkelijk omhoog trekken. In mijn leven heb ik wel zwaardere dingen omhoog moeten halen. Dat hoort er nu eenmaal bij wanneer je een van de beste krijgers bent. Ik had altijd gehoopt dat ik de beste zou zijn, maar het was echter nooit genoeg geweest. Eigenlijk was ik nooit de beste ergens in geweest, ik behoorde weliswaar altijd tot de besten. Maar ik was nooit echt de beste. Lexa heeft al mijn hele leven boven me gestaan. Natuurlijk omdat ze mijn Heda is moet ik haar respecteren en zal ik haar dienen tot haar dood, maar een deel van mij had ook gehoopt dat ik Heda was geweest. Dan had ik in ieder geval deze stomme missie niet hoeven te doen en dan zat ik nu ook niet opgescheept met een een of ander uit de lucht gevallen wezen. Mijn kwaliteiten kunnen wel voor nuttigere dingen worden gebruikt.
"Come on, we hebben niet de hele dag de tijd!"

Anoniem
Princess of Pop

Labyrinthine schreef:
Er verschijnt een grijns op mijn gezicht, maar ik doe mijn best om deze te verbergen. Ik heb geen idee wat deze vrouw werkelijk van mij zou willen en ik heb hier geen goed gevoel bij. Toch lijkt het mij niet verstandig om hier vast te blijven zitten. Fronsend kijk ik omhoog en wacht ik geduldig af tot de laatste stangen zijn doorgesneden. Waarom zou zij mij willen helpen? Waarom zou zij zoveel moeite doen met de mogelijkheid in de problemen te komen om mij, iemand die zij niet kent, te helpen? Wanneer haar arm door de opening verschijnt trek ik mijn wenkbrauwen omhoog. "Wacht," zeg ik. Vervolgens neem ik een aanloop en spring ik tegen de muur aan waarna ik mijzelf daar tegen afzet en naar het gat spring. Helaas gaat het niet zo soepel als ik had gewild en daarom is de enige mogelijkheid om haar arm stevig vast te grijpen. Beschaamd sta ik met beide voeten op de grond. Gelukkig is het nog donker.
Bij ons thuis was ik altijd een goede klimmer. Altijd al wilde ik overal aan hangen en op klimmen. Natuurlijk begonnen de mensen het vervelend te vinden en daarom werd het mij verboden nog als een idioot door de Ark rond te rennen en overal op de klimmen. Ik was een klein kind en ik hield er van om het gevaar op te zoeken, dus natuurlijk hield ik mij hier niet aan. Uiteindelijk wist ik mijzelf in de luchtschachten te werpen en kwam ik uit bij de dokterspost. En zo is het begonnen. Mijn ouders waren erg ziek, maar volgens de dokters niet ziek genoeg om geholpen te worden. Het was belachelijk. Op een dag nam ik de verkeerde afslag en kwam ik vlak bij de kamer van de kanselier uit. "Het is hun eigen kind, dus hun verantwoordelijkheid. Zij kunnen niet voor hem zorgen, dus zullen zij gestraft worden." Meer kon ik niet horen. Ik had toen nog niet door dat het om mijn ouders ging. Tegen de tijd dat ik terug was bij ons huis...
Ik word afgeleid door een stem. Ik schrik op uit mijn eigen gedachten en haal even diep adem. "Sorry, soms ben ik even afgeleid," zeg ik grinnikend terwijl ik haar aankijk.

Anoniem
Internationale ster

Forever21 schreef:
Met grote ogen kijk ik de jongen aan, hij heeft duidelijk geen idee van de wereld waar hij zich nu in bevindt. Het is donker dus ik kan zijn gezicht niet zo goed zien, maar aan de manier waarop hij praat en handelt weet ik dat Lexa en haar mannen inderdaad de goede persoon hebben uitgekozen. Hij heeft iets naïefs.
"Raak nooit afgeleidt," waren de volgende woorden die ik uitsprak. Op de een of andere manier heb ik het gevoel dat ik hem dingen moet aanleren, ik weet niet waarom, maar het voelt slecht om iemand zo aan zijn lot over te laten.
"Volg mij maar," beveel ik vervolgens, waarna ik voor hem uitloop. Dit deel van mijn plan had ik nog niet uitgedacht. Op welke manier zou ik zijn vertrouwen kunnen winnen, zodat hij mij uiteindelijk toe zou laten in zijn kamp? Natuurlijk moet ik eerst een reden verzinnen waarom ik hem überhaupt gered heb. Het is niks voor mij om deze dingen op het moment te moeten verzinnen, normaal gesproken heb ik al weken van te voren een plannetje in mijn hoofd. Ik zag echter gewoon zo tegen deze missie op dat ik er eigenlijk niet verder meer over na had kunnen denken.
Rustig maar op mijn hoede loop ik voor hem uit, ik kijk niet om, ik weet wel dat hij mij volgt, want waar zou hij anders heen kunnen? Ik zucht diep, het is al laat en ik heb gisternacht nauwelijks kunnen slapen. Het piekeren over hoe ik onder deze missie uit zou kunnen komen had me wakker gehouden. Ik voel aan mijn lichaam dat ik vermoeid ben, maar ik negeer het, krijgers hebben geen tijd om moe te zijn.
Dan draai ik me om naar de jongen en kijk hem onderzoekend aan. "Je moet weten dat die mensen die jou gevangen hebben genomen niet bij ons horen," zeg ik dan, waarna ik me weer omdraai en voor hem uitloop.

Anoniem
Princess of Pop

Labyrinthine schreef:
Het voelt niet goed om deze jonge vrouw blindelings te volgen, maar ik ben bang dat ik weinig keus heb. Doordat ik geen zicht heb gehad heb ik het pad niet kunnen onthouden waardoor ik geen idee heb waar ik ben beland. Ik merk direct dat zij een krijger is en precies weet wat zij aan het doen is. Dit is niet iemand om spelletjes mee te spelen, maar iemand waar je bij op je hoeden moet zijn. Ik bestudeer de bomen en de verdere omgeving. Het is nog steeds vreemd om hier werkelijk te zijn. Geritsel in een van de bomen trekt mijn aandacht. Ik blijf even stilstaan en probeer te kijken wat dat zou kunnen zijn geweest. Verder lijkt er niets te bewegen, dus het zal wel een vogel zijn geweest. Toch voelt het niet goed, maar ik ben bang te vragen wat het zou zijn geweest.
"Ik begrijp niet goed waarom jij mij zou helpen. Dit doe je niet voor niets, dus wat wil je van me?" vraag ik wanneer ik haar weer heb ingehaald. Het tempo ligt hoog, maar dat vind ik om eerlijk te zijn wel prettig. Hoe verder weg we van mijn gevangenis zijn, hoe beter. Mijn hart begint sneller te kloppen. Waar zou zij mij naar toe willen brengen? En met welk doel? Mensen bevrijden je niet gratis en zonder reden. Hier moet is achter liggen, maar ik zou niet kunnen bedenken wat.
Mijn gedachten gaan uit naar de mensen in het kamp. Ik weet niet met welk doel zij mij gevangen hebben genomen, maar het zal niets goeds kunnen betekenen. Mijn mensen kunnen in gevaar zijn en het liefst ga ik zo snel mogelijk terug naar het kamp om te kijken of ze wel oké zijn. Alleen ben ik er bang voor dat zij mij niet de weg naar het kamp wil wijzen, maar hele andere plannen heeft.

Anoniem
Internationale ster

Forever21 schreef:
Abrupt draai ik me om naar hem, waardoor hij bijna tegen mij aan botst. "Ik leg je alles zo uit, je moet me voor nu even volgen. We zijn er bijna," zeg ik waarna ik verder voor hem uitloop. Ik zou hem naar een veilige plek moeten brengen, ergens waar hij zich op zijn gemak voelt. Mijn oude huis was hier niet ver vandaan. Voordat ik Lexa's next in command werd, woonde ik daar. Het huisje lag ver weg van de dorpen en de reapers kwamen er niet. Ik ben er allang niet meer geweest, ik heb nooit meer tijd gehad om mezelf terug te kunnen trekken. Mijn dagen bestonden vooral uit het opvolgen van bevelen van Lexa. Ik zucht, eigenlijk had ik het vroeger nog zo slecht niet. Het was een rustig leven geweest en ik had met niemand rekening hoeven te houden. Elke dag kon ik doen waar ik zin in had. Veel van mijn dagen had ik doorgebracht met Lincoln, we trainden samen en zochten samen naar voedsel.
Plotseling hoor ik geritsel en een laag gegrom uit de bomen naast me komen. Ik draai me om naar de jongen en gebaar hem dat hij geen geluid moet maken. Precies op dat moment duikt er een reaper uit de schaduwen, met gespreide armen springt hij uit de boom boven ons naar beneden. In een reflex trek ik een kapmes uit mijn riem. De adrenaline giert door mijn lijf, precies zoals het altijd gaat wanneer er gevaar optreedt. Wanneer de reaper dichtbij genoeg is doe ik een stap naar voren, waarna ik mijn mes in de lucht zwaai. De kop van de reaper valt met een doffe klap op de grond. Het bloed spat veelal in mijn gezicht.
Ik zucht en veeg mijn gezicht af aan mijn mouw, vervolgens veeg ik mijn bebloede mes schoon aan het gras. "Ze laten je hier ook nooit met rust," zeg ik dan met een grijns. "Kom, voordat er nog meer onze weg komen versperren."

Anoniem
Princess of Pop

Labyrinthine schreef:
Ongeduldig zal ik achter haar aan moeten blijven lopen. Ik zou ervandoor kunnen gaan, zelf op pad kunnen gaan om mijn kamp te vinden. Maar als ik eerlijk ben schat ik mijn kansen niet zo groot. Dit is een enorm gebied en het is duidelijk welke soort mensen hier de baas zijn. Binnen een mum van tijd zal ik weer gevangen worden genomen en ik denk niet dat er dan weer iemand zal komen om mij van hen te bevrijden. Toch geeft zij mij niet een gerust gevoel en moet ik op mijn hoede blijven. Dit volk is slim en kent de wegen. Zij zullen vele valstrikken weten. Zij wisten te overleven op de aarde dus zij hebben er alles aan gedaan om niet zomaar door stel tieners onder de voet te kunnen worden gelopen. Nee, zij weten precies wat ze aan het doen zijn en dat maakt hen zo gevaarlijk. Hun denkwijze is anders, hun manier van leven is anders en zelfs hun wapens zijn anders. Hoewel wij automatische geweren hebben, weten maar een paar mensen hoe ze hier mee om moeten gaan, in theorie. In de praktijk zijn de meeste enorme klunzen en vormen slechts een gevaar voor zichzelf. Wij hebben hier een enorme achterstand en die moeten wij zo snel mogelijk proberen in te halen, maar hoe is dat mogelijk?
Mijn ogen worden groter en ik voel hoe angst mijn lichaam overneemt. Ik probeer rustig te blijven, maar mijn instinkt wil zo snel mogelijk weg rennen. De man die zojuist uit de bomen is gesprokken is niet zoals zij. Nee, hij is nog erger. Hij trekt zijn bovenlip op en staan gebogen als een dier die zijn prooi wil aanvallen. Hij blaast nog net niet. Zijn vingers staan krom, zijn ogen staan wild en hij weet zich op een sluipende manier voort te bewegen. Bij elk geluid dat hij hoort trekken zijn spieren samen en kijkt hij gespannen om zich heen. Toch weet hij zijn prooi altijd in zijn blik te houden. Mijn ademhaling gaat sneller en ik probeer voorzichtig de afstand tussen mij en de man te vergroten. De man. Zou ik hem een man kunnen noemen? Het lijkt een wild beest. Wat is er met hem gebeurd? Hoe is hij zo geworden? Net wanneer hij in handbereik van de dame is wil ik haar helpen, maar voordat ik überhaupt in beweging kon komen weet zij het mes al in hem te steken en valt hij beweegloos op de grond. "Je hebt hem vermoord," fluister ik wanneer ik langzaam naar haar toe loop. Bij het lichaam sta ik even stil en kijk er kort naar. Zijn aderen zijn dik en blauw. Zijn lichaam is gespierd en onderhouden. Zijn kleding bestaat uit dierenvellen en attributen die hij in het wild heeft gevonden. "Je hebt een man vermoord," zeg ik nog eens.

Anoniem
Internationale ster

Forever21 schreef:
Er verschijnt een lichte grijns op mijn gezicht wanneer ik naar de man kijk. Hij ziet lijkbleek en hij weet zich duidelijk geen houding te nemen. Hij blijft maar herhalen dat ik een man heb vermoord. Dat was niet waar. Reapers waren geen mensen, het waren beesten. Beesten die er alles voor deden om te kunnen overleven, beesten waarvan hun favoriete gerecht mensenvlees was. Nee, dit was geen man, dit was een moordzuchtig beest.
Ik keek naar de reaper die op de grond lag, je kon zijn uiterlijke kenmerken amper zien. Dat was iets waar de reapers goed in waren, het verhullen van hun gezichten. Vaak was hun gezicht verminkt door brandwonden, sneeën of zelfs piercings. Ik heb nooit begrepen waarom ze dat wilde, maar ik stak er ook geen aandacht in.
"Dit is geen man," zeg ik dan waarna ik voor hem ga staan en hem aankijk. Zijn ogen staan verwilderd, net alsof hij zojuist getuigen was geweest van het engste wat hij ooit in zijn leven had meegemaakt. Hij kijkt mij niet aan, hij staart alleen naar het lichaam van de dode reaper. Ik pak zijn schouders vast en schud hem zachtjes heen en weer. "Kijk me aan," blijf ik herhalen totdat hij me aankijkt. "Dit is geen man, dit is een reaper. Het zijn beesten die leven door zich te voeden met mensenvlees, ons vlees," leg ik uit. Ik haal mijn handen weer van zijn schouders, maar blijf hem aankijken. "Als ik dit niet had gedood, waren wij een snack geweest." Ik zucht en draai me weer van de man weg. "Voor de duidelijkheid, ik heb wel mannen in mijn leven vermoord," fluister ik. Ik weet niet of hij het gehoord heeft. Ik schaam me niet voor alle doden die door mij zijn gevallen, maar omdat ik wil dat hij mij vertrouwd en hij al schrok van een dode reaper, kan ik dat allemaal niet tegen hem vertellen.
Ik pak mijn mes van de grond en loop vervolgens voor de man uit. "Het is niet ver meer, als we daar zijn zal ik je meer vertellen," zeg ik vervolgens.

Anoniem
Princess of Pop

Labyrinthine schreef:
Ik wil er tegen in gaan, haar er op duiden dat dit wel degelijk een man is. Een man van bloed en vlees die ooit geboren is zoals wij. Waarschijnlijk ooit opgegroeid is als wij, maar op een vervelende manier anders is geworden. Ik wil haar er op wijzen dat het nooit goed is om iemand leven zomaar te nemen, al kan het soms jou leven nemen. Verdedigen mag, maar moorden is een hele andere grens. Ik schud mijn hoofd wanneer ik opnieuw naar het lichaam kijk. Zijn gezicht is amper zichtbaar, maar zijn ogen blinken er als pareltjes uit. Hij is gestorven met een geschrokken en bange blik. Het zijn menselijke emoties. Het is gewoon een man! Maar het heeft geen zin om tegen haar in te gaan, want zij denkt anders dan dat ik doe. Toch zou ik haar graag willen vragen waarom hij dan zo verzorgd is, waarom hij schone kledij aan heeft. De dierenvellen zouden op zijn minst verwilderd en vies moeten ogen als hij al die tijd in het wild zou leven. Zijn nagels zouden kort en vies moeten zijn, maar in plaats daarvan zien zelfs die er redelijk verzorgt uit. Zijn spieren zijn opgepompt alsof hij trainingen heeft gehad, misschien wel een militair zou zijn geweest. Zijn haren zijn redelijk schoon, niet veel vettigheid. Nee, dit is geen man die al die tijd in het wild leeft, maar ik durf niet te vragen waarom hij dan zo net oogt. Soms wil je geen antwoorden hebben op je vragen, dus loop ik stilletjes achter haar aan.
Aan haar reactie op mij te horen ziet zij mij als een zwakkeling. Ik begrijp goed dat ik zo oog, dat wij als groep zo ogen. Maar wij hebben ook vreselijke dingen meegemaakt. Daarboven in de lucht zijn genoeg mensen voor onze ogen vermoord. Of dit nou was doordat zij werden gezweven, of doordat iemand een van de hogere wist om te brengen. Het meeste heb ik allemaal meegekregen of zelf gezien. Er daarnaast waren er veel gevechten. Het kon enige tijd duren voordat er een soldaat was, aangezien alles in een rondje geleid werd. Natuurlijk heb ik iemand wel eens met mijn blote handen bijna om weten te leggen, maar dat deed ik niet. Omdat het kon betekend het niet dat je het daadwerkelijk moet doen. Nee, vaak is zo'n soort waarschuwing wel genoeg. Ik kan het weten, want ook ik ben een aantal keer door wat mannen in een hoek gedreven. Maar dit hier, dit is een hele andere wereld. Hier horen wij niet thuis en kunnen wij ons niet plaatsen, maar ik ben benieuwt om hier meer over te ontdekken.
"Ik ben benieuwt," is het enige wat ik zeg.

Anoniem
Internationale ster

Forever21 schreef:
Verderop zie ik het welbekende huisje al staan. Het staat er droevig bij zo. Ik ben er al jaren niet meer geweest dus heb ik het ook niet kunnen onderhouden. Het huisje is helemaal vergroeid, het lijkt wel of de natuur het huisje wilde opslokken.
"Oké dit is het, dit is mijn huis," zeg ik vervolgens, waarna ik me met een trotse glimlach omdraai naar de man. "Hier binnen zijn we veilig." Ik laat mijn handen over de deur heen glijden. Het hout is ook al aangetast door de houtwormen. Ik herinner me weer hoe levendig het hier was geweest. In de tijd dat Lincoln en ik hier nog woonden. In de tijd dat ik de last van Lexa nog niet hoefde te dragen. Nu word er zo veel van me verwacht dat ik niet eens meer tijd heb om na te denken over mijn vroegere leven.
Zachtjes druk ik tegen de deur aan die met een krakend geluid opengaat. Ik maak een gebaar naar de man dat hij buiten moet blijven. "Ik ben zo terug." Uit automatisme trek een mes uit mijn riem. Ik had er eigenlijk nog niet aan gedacht dat er misschien in die tijd dat ik weg was, iemand anders had kunnen intrekken. Onwillekeurig kruipt er een rilling over mijn rug. De gedachte dat iemand ongewenst al die tijd in mijn huis had gewoond doet me gruwelen. Het voelt als een soort inbreuk op mijn herinneringen en de tijd die ik hier heb doorgebracht.
Rustig en op mijn hoede loop ik naar binnen. Ik voel de houten vloer onder mijn voeten zachtjes kraken bij elke stap die ik zet. Mijn ogen glijden de ruimte door, op zoek naar iets ongewoons, iets wat erop kon duiden dat er een indringer zou zijn. Behalve veel begroeiing, is er niks bijzonders te zien. Er rolt een opgeluchte zucht over mijn lippen, waarna ik spieren laat verslappen. Met een glimlach loop ik terug naar buiten, het is veilig.
"Je mag binnen komen," zeg ik vervolgens tegen hem, waarna ik voor hem uit loop het huis weer in. Wanneer we binnen zijn steek ik een oude kaars aan en neem ik plaats op een van de oude bedden die ik er nog had laten liggen. Ik kijk naar de man en probeer een glimlach op mijn gezicht te toveren. "Ik ben Costia."

Anoniem
Princess of Pop

Labyrinthine schreef:
Het duurde niet lang meer of de natuur werd onderbroken door iets wat hij niet meer wilde hebben. Het huisje zag er onbewoonbaar en aangetast uit, maar het zag er naar uit dat dit de plek was waar zij naar opzoek was geweest. Het heeft iets vertrouwds, hoewel ik zelf nooit eerder in een huis ben geweest. We hebben hier ooit over gelezen tijdens de geschiedenis lessen op de basisschool. De huizen zagen er heel anders uit op die afbeeldingen. Veel meer 'flats' zoals die werden genoemd en alles zag eruit alsof het bij de industrie hoorde. Dit huisje niet. Dit lag er vredig bij en zou bewoond kunnen zijn geweest door een hele familie met blije kinderen en een gelukkig gezin. Maar dit huisje was van deze vrouw geweest en daarmee is alles wel gezegd.
Het duurt even voordat de dame terugkomt om mij te roepen. Voorzichtig stap ik door de deken van bladeren en duw de deur een stukje verder open. Het kraken en de natuur laten zien dat deze plek al minstens vijf jaar leegstaat, als het niet langer is. Maar waarom? Aan haar houding te zien is dit een vertrouwde plek, voelt zij zich hier goed en veilig. Dat betekend dat zij hier voor een langere tijd heeft gewoond en een ander leven heeft geleid dat zij nu aan het leiden is. Wat is er veranderd dat zij hier niet meer kon blijven wonen?
Binnen is het stoffig en donker. De enige lichtbron is de kaars die zij zojuist heeft aangestoken. Ik voel mij hier niet prettig bij en alle alarmbellen in mijn lichaam geven aan dat ik hier niet langer zou moeten blijven, toch heb ik geen andere keus. Hoewel ik vrijwillig ben meegegaan, ziet het er niet naar uit dat ik zelf kan beslissen wanneer ik weer vertrek. En hoewel het een vrouw is, is het duidelijk te zien dat zij veel spiermassa heeft. Ik heb hier niet te maken met meisjes zoals op de Ark, nee dit is een getrainde vrouw met vecht ervaring. Fronsend besluit ik om plaats te nemen op het bed.
"Costia," fluister ik. Het is een naam die je nooit bij ons zou horen. Maar deze situatie is dan ook niet te vergelijken met waarin wij zaten daarboven. "Aiden," zeg ik.

Anoniem
Internationale ster

Forever21 schreef:
Het is duidelijk aan hem te zien dat hij zich hier niet helemaal op zijn gemak voelt. Natuurlijk kan ik me voorstellen dat het misschien voor hem allemaal een vreemde situatie is. Zijn mensen zijn hier net aangekomen, vanuit de lucht, waarschijnlijk zijn ze hele andere dingen gewend als wij. Daar bovenop komt nog dat hij plotseling gevangen was genomen, maar daarna toch weer bevrijd werd door een meisje wiens uiterlijk hetzelfde is als zijn ontvoerders. Er moet heel wat werk aan te pas komen, wil ik zijn vertrouwen voor me winnen. Onze verschillen zijn groot, maar ik ben vastberaden deze te overbruggen.
"Vertel eens, wat doen jullie hier en waar komen jullie vandaan? vraag ik, waarna ik hem met een nieuwsgierige blik aankijk. "Iedereen zegt dat jullie als een vallende ster hier op aarde neerkwamen. Sommigen denken dat jullie onze ondergang worden en anderen denken weer dat jullie een geschenk van God zijn. Wat zijn jullie nou echt?" Ik probeer naar hem te glimlachen en zie dan dat hij wond op zijn sleutelbeen heeft. Waarschijnlijk had hij het zelf nog niet eens gemerkt. Meestal zorgt de adrenaline ervoor dat mensen hun wonden vergeten, dat is een menselijk verdedigingsmechanisme om te kunnen overleven. Wanneer een krijger voelt dat hij gewond is, kan hij onmogelijk verder vechten. De jongeman zal er waarschijnlijk geen erg in gehad hebben, ondanks dat de wond hevig aan het bloeden was. "Je hebt een wond, wacht laat me je helpen," zeg ik vervolgens tegen hem. Ik sta op en loop naar een van de kastjes waar ik mijn helingsspullen stop, snel haal ik er een gedroogd blad uit met helende eigenschappen. Ik loop terug naar de jongen en kijk hem met een vriendelijke blik aan. "Hier dit zal de pijn verminderen en zal ervoor zorgen dat de wond beter heelt," zeg ik, waarna ik het blad naar hem uitreik. Ik had hem zelf wel willen helpen, maar ik was te bang dat hij het als een bedreiging zou zien. Dus had ik ervoor gekozen mijn afstand zorgvuldig te bewaren.

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld