Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

18 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

RPG~School Of Gods~Schrijftopic

Sansa
Popster

Sansa schreef:
Inschrijftopic: http://virtualpopstar.com/social/forum?category=5&topic=720390&p=0

Natuurlijk kennen jullie de verhalen van, de meeste mysterieuze goden. Maar wat zou er gebeuren als alle goden kinderen hadden. In dit verhaal volgen wij de kinderen van de meeste goden, dit kunnen (oude) Griekse goden zijn, maar ook (oude) Norse goden, en ga zo maar verder.

Deze beroemde goden, hebben kinderen gekregen, en deze kinderen gaan naar een speciale school. Er kan van alles gebeuren, omdat sommige kinderen hun krachten nog niet onder controle hebben. Verder heb je nog de problemen dat je bij de kinderen van goden op de school komt waarbij je weer net niet op school wilde komen. Tsjah, je leest het al. Op deze school kan van alles gebeuren.

Deze school is enorm! Er zijn zelfs een aantal geeime gangen.

Schoolregels:
-Geen krachten en wapens buiten de lessen om. Ookal ben je een (half)god.
-Iedereen moet een Uniform dragen! (voor jongens een broek)

In je vrije tijd mag je eigen kleding dragen, natuurlijk.
-Iedereen moet voor tien uur in zijn of haar kamer zijn. Zo niet volgen er strenge maatregelen!
-Geen eigen feesten geven!

Dit is het eerste schooljaar voor iedereen!

Evenementen:
27 Augustus: Aanvang Leerlingen
28 Augustus: Lessen beginnen
31 Oktober: Halloween bal (Verkleed komen Verplicht!)
23 December: Winter bal
25 December t/m 1 Januari: Kerst vakantie. (In deze vakantie mogen je ouders je komen bezoeken.)
27 Juli: Zomer bal
29 Juli: Laatste schooldag!
30 Juli: Iedereen naar huis!

Algemene RPG regels:
Geen 1 zinnen RPG.
Geen vaste volgorde, maar er moet sowieso 1 iemand na jou hebben gereageerd.
Geen overpowered personages

Jongens(3/3):
Damien~CRFJ~P3
Colin Benton / Aischylos~Seaweedbrain~P11
Dylan Jamie Di Angelo~Houvanramb~P11

Meiden(3/3):
Philantha 'Lil' ~Sylvie~P1
Siv ~Sansa~P2
Aurora Mariëlle~Mikatos~P11
Seraphine Thompson~Dauntless

Kamerindeling:

Meiden:
Siv & Seraphine
Philantha & Aurora

Jongens:
Damien, Colin & Dylan

Sansa
Popster

Sansa schreef:
Naam: Siv

Leeftijd: 17

Zoon/Dochter van: Skadi, Noorse godin van de Winter en Jacht. En Njörd god van de zee

Innerlijk: Siv is niet het meisje, waarvan iedereen denkt dat ze is. Siv komt namelijk vaak voor zichzelf op. Ook zegt ze meestal het eerste wat in haar op komt, zonder er ook maar even over na te denken. Ze kan aardig zijn, maar ze houd er wel van om grapjes uit te halen, waardoor sommige mensen haar misschien niet mogen. Verder is ze altijd aardig voor haar vrienden.

Krachten/Wapen: Omdat haar moeder de godin van de Winter was, kan Siv van alles met ijs, sneeuw, etc. Alleen dit heeft ze nog niet helemaal onder controle, en voor je het weet heeft ze het in de school laten sneeuwen. Omdat haar vader God van de zee was, kan ze een enorm lange tijd onder water blijven. Verder heeft Siv een passie voor boogschieten, die ze ook ban haar moeder heeft gekregen.

Uiterlijk: Siv heeft Witte haren die net tot over haar borst vallen, ze heeft blauwe ogen en is ongeveer
1m72

Geschiedenis: Skadi haar vader werd per vergissing vermoord door de goden, waardoor Skadi naar Asgard trok om hun te wreken. De goden vreesden de krachten van Skadi, waardoor ze Skadi een echtgenoot lieten kiezen, ze mocht haar keuze alleen maken door naar de voeten te kijken. Skadi koos Njörd de god van de zee, maar ze hoopte dat het Baldr was. Na een tijdje zijn Skadi en Njörd uit elkaar gegaan omdat Skadi, weer terug naar de bergen wilde. Hierdoor is Siv vanuit de zee naar de bergen toe gegaan. Verder gaan er nog verhalen, dat Skadi meer goden kinderen heeft, maar hier weet Siv niets van. Omdat ze zo een heel stuk terug moesten is Siv nu bevriend met de dochter van Hel en de zoon van Freya.

Extra: Siv heeft een wolven pup genaamd Snow

'Mam ik ga niet naar die school!' zei ik terwijl ik haar met mijn ogen vol tranen aan keek. Ze liep naar me toe en keek me dwingend aan. 'Je moet gaan.' zei ze terwijl ze haar hand op mijn wang legde. 'Je moet gaan, ze dwingen ons! Je moet gaan hoor je me?!' Riep ze in mijn gezicht en voor ik het wist voelde ik dat mijn wang bevroor.
'Mam!' riep ik terwijl ik haar hand weg sloeg. Ik voelde met mijn hand aan mijn wang, het deed geen pijn, want ik kon tegen ijs. Maar toch, als moeder...
'Je moet gaan Siv.' begon ze. 'Je moet wraak nemen op de goden die mijn vader hebben vermoord. Ik weet dat ze er van alles aan gedaan hebben om te zorgen dat ik geen wraak nam. Maar nu is het tijd, je moet gaan Siv. Doe het voor mij! Zorg dat hun kinderen het moeilijk krijgen!' Toen ze dat zei keek ik haar vol verbazing aan. Ik wist niet dat mijn moeder zo graag wraak wilde hebben. Een zucht verliet mijn mond 'Oke, ik ga naar die school.' zei ik, en vlak daarna liep ik de trap op in de richting van mijn kamer. Ik keek in de spiegel, recht in mijn ijs blauwe ogen. Ik haalde mijn hand door mijn lange witte haren en liep in de richting van mijn kleding kast. Ik propte al mijn kleding in de koffers, en toen zag ik hem... Mijn moeders oude trouwjurk, ik liet mijn handen over het stof gaan, het voelde net alsof er water tussen je vingers door ging. Ik propte alles in een paar licht blauwe tassen en rende weer naar beneden. 'Ohnee vergeten' zei ik tegen mezelf terwijll ik weer naar boven liep om het op te halen. Ik trok mijn kamer deur weer open, en liep naar de pijl en boog die aan mijn muur hing. Ik pakte het en deed het om mijn schouder heen. Ik liep weer naar beneden. 'Als ik nog op tijd wil komen moet je nu het portaal maken mam.' zei ik terwijl ik mijn tassen naast me neer zette. Mijn moeder maakte een aantal bewegingen met haar handen, drukte een kus op mijn voorhoofd, streelde door mijn haren en voor ik het wist stond ik voor de school. Ik trok mijn witte leren handschoen wat strakker aan en ik pakte mijn tassen op en wilde gaan lopen, maar voor ik het wist lag ik lang uit op de grond. 'Ohja, ijs' zei ik zacht tegen mezelf terwijl ik mijn spullen pakte en in de richting van de ingang liep. Ik keek in het rond en veegde de laatste beetjes sneeuw van mijn lichtblauwe jurkje af. Ik zag dat iemand anders uit gleed over het stukje ijs die er door het portaal van mijn moeder was gekomen, was uitgegleden. Stiekem vond ik het er best wel grappig uit zijn, maar ik liep toch in zijn richting om hem te helpen. Ik zette één van mijn tassen op de grond en stak mijn hand uit. Hij pakte mijn hand en trok zichzelf omhoog. Hij keek me even aan, maar nog voor hij iets kon zeggen liep ik weer terug naar de ingang van de school. De deuren van de school gingen open, en het schoolhoofd stond al te wachten op iedereen. En wie kon er nou een betere schoolhoofd zijn dan de oppegod Zeus. Ik keek nog een laatste keer rond om te kijken of ik de kinderen van andere Norse goden zag, maar ik zag niemand.

Seaweedbrain
Internationale ster

Seaweedbrain schreef:
Naam: Colin Benton / Aischylos
Leeftijd: 137
Zoon/Dochter van: Ares en Hebe
Innerlijk: Colin is een jongen die om de kleinste redenen boos kan worden en dat kan blijven. Hij onthoudt alles en is niet vergevingsgezind. Hij lijkt heel veel op zijn vader (mainly omdat ik weinig over Hebe kan vinden). Colin weet veel over wapens en gevechten en deinst niet van gevechten terug. Meestal omdat hij die vaak wint. Hij kan slecht tegen zijn verlies. Verder is hij een slimme jongen die overal een oplossing op zoekt.
Krachten/Wapen: Colin wordt langzaam ouder en blijft langer jong. Ook is hij erg sterk en heeft hij de wapenskills (en woedeaanvallen, thanks dad) van zijn pa)
Uiterlijk: Zie picture. Colin is stevig, gespierd en heeft een gemiddelde lengte. Hij is 137, maar lijkt 16. Thanks mom.
Geschiedenis: Eerlijk gezegd is er niet echt een grote geschiedenis. Ares was dronken, Hebe was ook dronken. Een paar oepsjes later was Colin er. Oeps, niet Colin, maar Aischylos. Vernoemd naar de overheersende gevoelens van de twee goden. Schaamte. Pijnlijke naam voor het kind, want Aischylos kon er vrij weinig aan doen. Geen wonder dat die zijn naam ook veranderde. Het kind werd weggestopt en werd opgevoed door een stel satyrs, want no way dat Hebe en Ares voor het kind gingen zorgen. Een paar dreigementen en het kind werd vergeten. Toen het kind opgroeide en 137 werd, kwam het achter de ouders. Colin nam een andere naam aan toen hij erachter kwam dat het schaamte betekende en hij sprak zijn pa aan, wat niet heel geweldig afliep. Hij werd naar de school gestuurd.
Extra: Colin vond zijn naam niet leuk, dus hij heeft zelf een naam bedacht, die hij veel leuker vindt

Colin was omringd met saters. Technisch gezien was hij dat al zijn hele leven, want zijn ouders hadden allebei al een relatie en een godenkind konden ze niet hendelen. Zijn afwezige vader had wel even besloten dat hij naar een school moest gaan, waar hij het niet mee eens was. Waarom moest hij naar een idiote school? Hij was al bijna honderdveertig oké. Hij was waarschijnlijk veel ouder dan de anderen, ook al zag hij er niet zo uit. Veel saters moest hij nog even duidelijk maken dat hij ouder was dan hen en hoewel saters wel iets anders waren dan andere goden qua intelligentie, stond Colin niet erom te springen. Alleen kon hij niet in discussie gaan met zijn vader, want Ares was nu eenmaal sterker en machtiger dan hij was. Zijn pa had alleen maar gezegd dat Colin meer met leeftijdsgenoten om moesten gaan die geen saters waren. Thanks dad. Je kon niet makkelijk tegen hem in gaan, dus uiteindelijk accepteerde Colin het. Nu stond hij bij een portaal met een aantal saters. Een snel vaarwel was het, want ja, hij was niet bepaald emotioneel begaan met hen. Ze waren te idioot, te kinderachtig en te dom voor hem. Ook konden ze weinig hebben. Oké, misschien was de school niet zo erg en misschien kon hij wel een sparpartner vinden die niet zo snel zijn of haar rug brak. Colin liep het portaal door en kwam op een enorm plein terecht. Aan de andere kant was er een ingang. Het schoolhoofd was er al. Van de verhalen van de saters wist hij dat het Zeus was. Het zou best wel awkward zijn voor de oppergod, want als er een god is die veel vreemd ging, was het wel Zeus. Colin ging meteen naar de ingang om te kijken wat de god nu weer te vertellen had.

Ladybambi
Popster

ladybambi schreef:
Naam: Dylan Jamie Di Angelo
Leeftijd: 17 jaartjes oud
Zoon/Dochter van: Egyptische god Anubis en de godin Isis.
Innerlijk: Dylan is een vriendelijke jongen die graag voor iedereen klaar staat. Hij wil graag helpen, maar mag zich niet overal mee bemoeien. Zeker gevaarlijke dingen die levens kunnen kosten, mag hij zich niet teveel mee bemoeien. Ook is hij verlegen. In het begin zal hij zelf niet snel een gesprek beginnen, alleen als het echt moet. Anders wacht hij tot anderen hem aanspreken. Verder kun je hem maar beter niet kwaad maken als je niet onsterfelijk bent. Hij raakt niet snel kwaad, maar als hij woedend is heeft hij zijn krachten niet onder controle, met alle gevolgen van dien.
Krachten/Wapen: Als zoon van de god van de begrafenissen heeft hij de gave om te verschijnen op begraafplaatsen en ziekenhuizen. Eigenlijk overal waar een dode ligt. Dit aangezien hij deels over de dode lichamen gaat. Verder kan hij met geesten praten en ze oproepen indien nodig. Ook kan hij net als zijn vader in een jakhals veranderen. Ook kan hij met hondachtigen communiceren. Van zijn moeder heeft hij de gave van vruchtbaarheid gekregen, hoewel hij hier niet zo goed mee kan omgaan.
Uiterlijk:
Hij heeft rode en blauwe plukjes in zijn haren

Geschiedenis:
Als zoon van de god van de begrafenissen is Dylan opgegroeid in het dodenrijk. De andere goden zijn niet altijd even blij met hem, aangezien het niet precies zeker is van wie hij en zijn vader afstammen. De ene zegt dat Anubis en dus hij afstamt van Seth of Ra, terwijl de ander weer zegt dat hij de onwettige kleinzoon van Osiris is. Hij beschouwd echter Osiris meer als zijn familie dan andere goden, ook omdat hij bij Osiris is opgegroeid. Hij is niet opgevoed door zijn moeder. Heel af en toe kwam ze in zijn jeugd eens langs.
Extra: Is bang voor honden en hondachtigen. Ook heeft hij een kleine weegschaal bij zich.

UUHhh die geschiedenis pas ik nog aan xD
________________________________________________________________________

Wat zou Dylan eens zeggen? Als hij ergens geen zin in had, was het wel naar een godenschool gaan. Een godenschool die gerund werd door een ander soort goden dan waar hij tot behoorde. De Griekse goden. Hij kreeg altijd al de kriebels van hen. Wist niet wat hij van de Griekse goden moest denken. Hij vond het wat onlogisch. Toch had hij niet veel te zeggen. De Egyptische goden waren ook niet echt wat je noemt geweldig logisch. Het had ook wel voordelen om weg te kunnen, naar die vreemde school. Zo was hij bijvoorbeeld bang voor honden. De favoriete vorm van zijn vader. Een vorm die hij ook aan kon nemen, indien hij het zou willen. Best ironisch toch? Hij was bang voor zichzelf. Hij hoopte dat er op de godenschool geen honden waren. Zo kon hij zijn angst vergeten, verwerken en misschien er zelfs overheen groeien.
De poorten van de onderwereld gingen open, en zijn vader Anubis bracht een nieuwe overledene binnen. Het hart van de persoon lag bloedend in zijn handen, terwijl zijn vader Anubis langzaam naar de weegschaal van rechtvaardigheid toe liep. Het wegen van een hart was al eeuwen een traditie. Het liet zien wat de overledene in zijn leven deed. Indien het hart zwaarder woog dan de veer van de waarheid, dan kreeg de verslinder Ammit een lekker hapje. Het betekende namelijk dat de overledene niet een goed leven heeft geleid.
Gespannen keek Dylan naar de weegschaal. Voorlopig zou dit zijn laatste ritueel zijn. Hoe zwaar zou het hart wegen. Hoe zou deze persoon zijn leven hebben geleid. Kreeg Ammit een tussendoortje? Of mocht deze overledene naar het heilige paradijs. Persoonlijk was Dylan daar nog nooit geweest. Het scheen een lange en gevaarlijke tocht te zijn, alsof het wegen van je hart niet al gevaarlijk genoeg was.
De weegschaal begin zijn werk te doen, maar al snel bleek dat het hart zwaarder woog dan de veer van de waarheid. Het oordeel was hard en Ammit kwam al naar voren. De krokodillenkop van Ammit keek hongerig naar het lekkere hapje op de weegschaal, wat Anubis langzaam van de weegschaal haalde en naar Ammit gooide. De overledene smeekte om vergeving, zoals wel vaker als de weegschaal de persoon afkeurde. Niets was namelijk erger dan dat Ammit je hart opat. Je verdoemde tot een rusteloos na bestaan. Je voor de tweede keer dode.
Terwijl het hart nog in de lucht vloog, greep Ammit het en begon ervan te eten. Zelf verontschuldigde ik me tegenover Osiris en mijn vader. De tijd was gekomen om mij klaar te maken voor mijn eerste schooldag.
Mijn voeten brachten me naar mijn kamer, waar al een grote koffer stond ingepakt. Een klein weegschaaltje stond op mijn nachtkastje, die ik er snel vanaf pakte en nog in mijn koffer deed. Het veertje wat erop stond, was niet echt de veer der waarheid natuurlijk. Meer een souvenir aan thuis. Een herinnering aan waar ik vandaan kom. Aan mijn lot als ik terug keer. Mijn vader assisteren indien er veel overledenen zijn.
Al snel was Dylan klaar met inpakken en viel zijn oog op de uitnodigingsbrief. De brief had Dylan met een snel oog gelezen, voor Osiris hem van hem afpakte en Dylan de opdracht gaf te vertrekken. Om andere goden te leren kennen. Osiris en zijn vader leken vooral geïnteresseerd in de kinderen van Hades. De Griekse god van de onderwereld en de doden. De kinderen die hem zouden kunnen begrijpen. Met wie hij samen kon werken en waarvan hij zou kunnen leren. Niet dat Dylan interesse had in een samenwerking.
Een zucht verliet zijn lippen, terwijl hij met zijn koffer terug naar de zaal liep en afscheid nam van iedereen die het waard was om afscheid van te nemen. Niet de gestorven zielen die hij niet kende en nooit zou leren kennen. Enkel Osiris en Anubis, samen met Ammit. Het was vreemd dat hij wel bang was voor honden, maar niet voor Ammit. Terwijl Ammit toch wel als enger werd beschouwd. Hij was tenslotte deels krokodil, deels leeuw en deels nijlpaard. Niet bepaald een mooie combinatie.
Zuchtend opende Dylan een poort naar zijn nieuwe school. Ergens vlakbij had hij al een begraafplaats gevoeld. Waarschijnlijk voor de kinderen van de goden van de onderwereld, zodat ze makkelijker konden reizen. Eenmaal aangekomen bleek de begraafplaats echter minder dichtbij te zijn dan hij had gehoopt. Een zachte vloek verliet zijn lippen. "Serieus? Kon het niet wat dichterbij?" mopperde hij zachtjes, terwijl hij zijn koffer pakte en begon te lopen. Hopelijk werd hij niet te vaak wakker op een begraafplaats ergens ter wereld. Hij had geen zin om deze hele route al te vaak te moeten lopen. In zijn slaap had hij namelijk wel eens de neiging om te verhuizen en wakker te worden tijdens een begrafenis. Dat is pas ongemakkelijk, mensen zitten te rouwen en dan sta jij daar, als 10 jarig kind in je Cars pyjama... Iets wat Dylan nooit meer zou vergeten. Sinds dien had hij nooit meer Cars aangehad. Of hij droeg gewoon zijn normale kleding in bed, of hij had nu neutrale sportkleding aan. Het was nog steeds ongemakkelijk in sportkleding op de begraafplaats, maar wat minder dan in Cars.
Na ongeveer een half uur lopen kwam Dylan aan bij de hoofdpoort van zijn nieuwe school. Veel leerlingen gingen door andere portalen, die al op het schoolplein stonden. Van sommigen kon Dylan wel raden wie de ouders waren, of op zijn minst welk soort god hij of zij was. Daar had je waarschijnlijk een Noorse god, terwijl aan de andere kant van het plein zo te zien een Griekse godin stond. Sommigen waren modern gekleed, terwijl anderen juist super ouderwets gekleed waren. Hij had dan ook zo zijn vermoeden dat sommigen hier ouder waren dan ze eruit zagen.
Een zachte zucht verliet voor de zoveelste keer die dag zijn lippen, terwijl hij het plein op liep. Zo te horen was hij net op tijd. De Griekse oppergod Zeus begon net met zijn openingsspeech. Persoonlijk luisterde Dylan niet naar alles. Hij had geen zin om alles aan te moeten horen, aangezien de helft toch pure nonsens was. Als hij merkte dat het belangrijk was, dan luisterde hij wel, maar het gewone kletskoek vond hij niet interessant.

CRFJ
Internationale ster

CRFJ schreef:
Naam: Damien Leeftijd: 18Zoon van: Hades en HecateInnerlijk: Damien kan in eerste instantie hard overkomen, door zijn cynisme en scherpe opmerkingen. Deze zijn echter grotendeels bescherming, aangezien hij gewend is dat mensen oordelen over hem vanwege zijn afkomst. Dit maakt hem ook gesloten naar anderen toe, maar als je hem eenmaal kent, kan hij opener en vriendelijker naar je toe zijn. Hij is niet helemaal anders dan zijn ouders. Hij heeft zijn duistere karaktereigenschappen, maar wie niet? Krachten/Wapen: Van Hecate heeft Damien de kracht om met magie om te gaan overgenomen. Dit is gefocust op donkere magie en het spelen met licht (vuur als element dus eigenlijk, en vervloekingen). Deze focus komt door zijn vader. Hiernaast kan Damien ook naar de onderwereld keren en terugkomen wanneer hij dat wilt. Al is deze reis niet plezierig.Uiterlijk:

Niet per se in de kledingsstijl, maar qua face en haar (donkerbruine krullen). 1.78. gewoon postuurGeschiedenis: Van jongs af aan was Damien al gewend aan afstoting, want hij was namelijk een buitenechtelijk kind. Dit kwam vaker voor bij Griekse goden, maar Persephone maakte het hem niet makkelijk. De enigen die hem in waarden lieten waren Hecate, Melinoe en Eurynomos. De rest geloofden Persephones woorden. Daarom heeft Damien besloten meer met andere om te gaan en niet in de onderwereld te blijven.Extra: x
---
Na de uitnodiging te ontvangen, mocht ik eindelijk weer onder de mensen komen. Daar kon ik mezelf wel eens fijner bij voelen. Dat was mijn verwachting tenminste. Al zou ik vast net zoals mijn eerste keer oordelen krijgen van mensen. Nou ja, zo lang het niet zo eindigt als mijn eerste keer, kan ik wel wat hebben. Ik ga de mensen toch persoonlijk niet kennen als het aan mij ligt. Ik zweeg altijd liever over wat er eerder gebeurd is, maar in mijn hoofd speelt het nu in elk geval weer wat op. Die keer was overigens niet mijn laatste keer. Ik ben nog wel vaker een paar keer stiekem weggeweest, maar nooit echt lang. Ik wist ook wel dat vroeg of laat Hades het zou opmerken en boos zou worden. Zijn furie is niet furie die ik meteen wil meemaken. Die van Persephone daarnaast ook niet, al probeerde ik niet te focussen op haar. Wat makkelijk was voor me. Niet focussen op mensen of goden is makkelijker als je zo op jezelf bent aangewezen. Ik ben niet naief genoeg om te denken dat het op deze school gaat veranderen. Toch greep ik de uitweg maar al te graag aan toen ik de uitnodiging zag.
Ik was er op tijd genoeg om de openingsspeech te horen. Ik was zelfs iets te vroeg. Ik was dan wel oké met hier te zijn en onder anderen te zijn, maar Zeus direct voor me te zien hoefde nou ook niet de hele dag. Even kon vast geen kwaad, maar ik was snel afgeleid door zijn openingsspeech. Wat misschien meer aan mijn concentratieboog lag. Ik had het vaker bij langere gesprekken, omdat ik nooit veel lange gesprekken mee had gemaakt die de moeite waren om naar te luisteren. Het speet me niet dat ik dat dacht. Het was gewoon zo. Wat ik ondertussen opmerkte was, dat het wel verfrissend was om naast me mensen te hebben die niet alleen maar naar verdor roken of voelden. Een welkome verandering.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Naam: Seraphine Thompson
Leeftijd: 18
Zoon/Dochter van: Apate (godin van bedrog en dromen) en Pheme (godin van roddel en roem)
Innerlijk: Seraphine is uiterst charmant, maar absoluut niet te vertrouwen. Ze toont nooit haar ware gezicht en als handelt zeer doordacht. Bedrog en leugens zitten haar in het bloed. Dit uit zich ook in haar liefdesleven. Ze huppelt van de ene naar de andere bedpartner die ze met haar zilveren tong steeds weer voor haar weet te winnen. Of ze zichzelf als slecht ziet, absoluut niet. Ze is erg trots en wie haar op de tenen trapt zal daar nog lang spijt van hebben. Ze is hooghartig, sluw en houdt er van om in het middelpunt van de aandacht te staan.
Krachten/Wapen: Seraphine beschikt over enkele krachten. Ze kan illusies opwekken, maar momenteel kan ze dit nog maar bij één persoon tegelijk. Ook kan ze communiceren via de dromen van mensen of deze manipuleren. Haar derde kracht is van haar andere moeder afkomstig. Wanneer ze mensen aanraakt kan ze dingen over hen te weten komen. Ze kiest niet wat deze dingen zijn, maar hoe langer ze het volhoudt hoe dieper de geheimen. Dit heeft ook het nadelige gevolg dat ze soms moeilijk weet welke geheimen de hare zijn en welke die van anderen. Als wapens gebruikt ze liefst een zweep gedrenkt in gif of dolken. Al is ze absoluut niet de beste vechter, meestal manipuleert ze mensen om voor haar te vechten.
Uiterlijk: zie pic
Geschiedenis: Apate heeft met velen de liefde bedreven. Het maakt immers deel van haar vak uit. Toch heeft ze vrijwel geen kinderen. Als haar moeder iets deed had dat meestal een doel voor ogen. De jaren opsluiting in de dood van Pandora is ze nog altijd niet vergeten en ze zint nog steeds op wraak. Samen met haar goede vriendin en liefdespartner Pheme creërden ze Seraphine. Hierbij was tevens een sterfelijke man in het spel. Apate is opgegroeid bij haar vader. Heel lang wist ze zelfs niet dat ze zelf niet menselijk was. Het was pas toen Apate haar in haar dromen begon te bezoeken dat ze achter de waarheid kwam.
Extra: Als geschenk hebben haar ouders haar de doos van Pandora gegeven (waar Apate ooit in gevangen zat). Deze mag ze enkel voor noodgevallen openen. Er zullen dan enkele kwelgeesten uitkomen die genoeg chaos creëren zodat zij kan ontsnappen.

Seraphine wist nog niet zo lang wat haar werkelijk afkomst was. Pas op haar twaalfde verjaardag verscheen Apate, haar moeder in haar dromen. Het had nog een tijd geduurd voor ze haar woorden echt geloofde. Voorheen had ze een leven als mens geleid, het idee van goden was iets onwerkelijks. Ze was niet opgegroeid tussen andere godenkinderen en mythische wezens. Het enige wat ze over hen wist kwam uit boeken of van de woorden van haar moeders. Ze was nieuwsgierig naar hen, naar wat ze te bieden hadden. Nu ze haar krachten kende, voelde ze zich superieur ten op zicht van mensen. Ze waren zo makkelijk te bespelen en te manipuleren. Andere kinderen zoals zij, dat was een nieuwe uitdaging die ze graag aanging. Het enige wat haar tegenhield was dat ze afscheid van haar vader zou moeten nemen. Hij was er altijd voor haar geweest. Als er iemand was die ze werkelijk lief had, dan was hij het wel. Enkele tranen vielen op de pannenkoeken die hij als ontbijt had gemaakt. "Phine kom hier." zei hij en omhelsde zijn dochter. "Je weet toch dat ik zal schrijven, zoveel ik kan en in de vakantie zie we elkaar weer." Met een servetje depte ze haar tranen weg. Huilen was een teken van zwakte, daar moest ze zich over leren te zetten. Met een stralende glimlach keek ze haar vader aan. "Wie weet kom ik doorheen het jaar eens op bezoek. Je weet dat ik niet bepaald een goeie relatie heb met regeltjes."
"Die ene keer toen je in de kleuterklas een heel gokspel voor het snoepgoed van andere kinderen had opgestart ben ik zeker nog niet vergeten. Toen wist ik al dat je niet zomaar een gewone kleine meid was. Ik heb mijn handen meer dan vol met een dochter als jij, maar ik zou me geen betere dochter kunnen wensen."
"Pap stop, straks moet ik weer huilen." grapte ze en knuffelde hem opnieuw. De tijd voor afscheid was haar veel te kort. Voor ze het goed en wel besefte stond ze met haar koffers voor een portaal, geopend in een kleine, verlaten steeg. Ze haalde diep adem, nam een neutrale houding aan en stapte er doorheen. Het had haar wel verbaasd dat haar moeders er op stonden haar naar deze school te sturen. Zeus de Griekse oppergod was namelijk diegene die haar moeder Apate eeuwenlang in een kleine kist had opgesloten. Diezelfde god hiel nu een openingsspeech, die Seraphine weinig interesseerde. In plaats van naar hem te kijken, liet ze haar blik over de leerlingen rondom haar glijden. Ze nam ieder van hen nauwkeurig in zich op, afwegend wie interessant genoeg was om een gesprek mee aan te knopen en wie in de sociale hiërarchie die automatisch aan een school ontstond niets zou betekenen.

Sansa
Popster

Sansa schreef:
Siv keek even naar Zeus die begon aan zijn toespraak. "Welkom." Begon hij "Het is geweldig dat jullie op deze school zijn gekomen." Zeus keek even rond en ging toen weer verder "Natuurlijk heeft elke school een aantal regels. Jullie mogen geen krachten én wapens buiten de lessen om gebruiken." Siv zag een paar mensen meteen sip kijken. "Iedereen is verplicht een school uniform te dragen tijdens de schooldagen, die hangt in jullie kamers. De lijst met de kamerindelingen kunnen jullie binnen vinden. Iedereen moet voor tien uur in zijn of haar kamer zijn, als dat niet zo is volgen er strenge maatregelen. En tot slot geen eigen feesten geven. Ik hoop dat jullie een geweldig schooljaar tegemoet gaan." Siv keek even naar de leerlingen die meteen het gebouw in liepen, maar zij bleef zitten. Ze was blijkbaar niet de enige die bleef zitten, want ze zag dat er nog een aantal leerlingen wachtte tot het wat rustiger was bij de lijst van de kamer indelingen. Siv staarde recht voor zich uit en dacht nog eens na over wat haar moeder zei. Moest ze echt wraak nemen? Ze was zelfs zo lang aan het denken dat de meeste leerlingen al in hun kamer zaten. Ze voelde een hand op haar schouder, en draaide meteen om. Siv keek Zeus aan en stond meteen op. "Ik... Eeeh... Ik was net van plan om naar binnen te gaan!" zei ze terwijl ze op stond en naar binnen rende. Ze keek op de lijst, en liep meteen naar haar kamer toe, alleen het vinden van haar kamer, was wel een klein probleempje in zo een enorme school

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld