Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

16 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

RPG l We're All Suspects

Redamancy
Youtube ster

Redamancy schreef:

Kletstopic:
We're All Suspects, Kletstopic

WAARSCHUWING:
Deze RPG kan schokkende teksten bevatten. Lezen op eigen risico.

Regels:
- Schrijf met abn.
- Maak er een samenhangend verhaal van.
- Gebruik tekens ( ', ", *,) of vetgedrukt of schuingedrukt om aan te geven dat je in die zin iets zegt.
- Tussen elk stukje tekst dat jij geschreven hebt, moeten minimaal twee stukjes tekst van anderen zitten.
- Er moet minimaal één tekstvak geschreven zijn.

Verhaallijn:
Op een school is een jong meisje van zeventien vermoord. Haar naam was Cara (zie onderstaande foto). Ze was spontaan, vriendelijk, slim en knap. Veel jongens staarden wanneer zij langsliep, maar ze had een vriend. Er zijn zes leerlingen met motieven waarom ze Cara zouden willen vermoorden. Twee van die zes hebben daadwerkelijk iets met die moord de maken. De een is de moordenaar en de ander de getuige. De zes leerlingen worden vaak tegelijk opgeroepen op het politie bureau en vormen daarom een hechte groep. Natuurlijk vinden er ook ruzies en beschuldigingen plaats. Zouden ze erachter komen wie de moordenaar is? En wie de getuige is? Zullen de beschuldigingen de tol eisen van de vriendschap?

Rollenverdeling:
Exid, Hyun Sik Park
Redamancy, Ethan Pembroke
Varamyr, Jonathan Castaneda
~
Shiri, Aya Moore
Dauntless, Ida Lionsheart
obvixusthoughts, Mia Thompson

Begin:
Het weer zag er verdrietig uit op maandag, de dag dat ze het hoorden. Cara was zaterdag vermoord en er zijn zes verdachten met zes motieven. Diezelfde dag worden ze met zijn zessen op het politiebureau geroepen en ze worden één voor één ondervraagd.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Ida tikte geïrriteerd met haar nagels op de leuning van de oncomfortabele stoel. Ze bevond zich in de wachtruimte van het politiekantoor. Ze was die ochtend wakker geworden naast haar huidige vriendje Gabriël. Had een koude douche genomen en een aspirine geslikt in de hoop dat het haar kater zou verminderen. Ze had op het punt gestaan naar school te vertrekken toen op de deur werd geklopt. Twee agenten verzochten haar vriendelijk, maar met een dwingende ondertoon, mee te komen naar het bureau. Ze zou kunnen weigeren, maar dat zou natuurlijk erg verdacht overkomen, daarbij was ze best benieuwd naar waarom juist zij op het bureau werd gevraagd.
Als ze een reden had om hier te zijn, dan liet ze dat absoluut niet merken. De graffiti, de drugs, alles gebeurde in uiterste geheimhouding en private kringen. Ze kon zich niet voorstellen dat iemand haar had verraden. Waar ze zich het meest zorgen over maakte waren haar ouders. Als die hier lucht van zouden krijgen kon ze rekenen op een grote hap uit haar budget. Ida mocht dan wel doen alsof ze zo onafhankelijk was. Ze studeerde nog altijd en financieel hing ze volledig van hen af.
Haar blik gleed over de mensen die ongeveer gelijktijdig met haar naar binnen waren gebracht. Diegene die naar dezelfde school als haar gingen herkende ze meestal wel bij naam en ze wist enkele sappige feiten aan hen vast te pinnen. De anderen had ze nog nooit in haar leven gezien. Zou het toeval zijn dat ze hier allemaal op hetzelfde moment zaten?

Redamancy
Youtube ster

Redamancy schreef:
Ethan
De les begint vandaag pas laat. Ethan ligt nog in zijn bed te meuren wanneer de deurbel gaat. Zuchtend en steunend staat hij op. Ethan opent de gordijnen en maakt daarvoor nog gauw een wens dat het weer meevalt. Wanneer zijn kamer even donker is als voordat hij de gordijnen opende, zucht hij teleurgesteld. Deze keer wordt er op de deur gebonsd. Ethan roept dat hij eraan komt en doet nog even gauw een broek en een shirt aan. Twee politieagenten staan aan zijn deur. Zijn ogen worden groot en zijn hart begint te bonzen. De gedachten over zaterdag gaan door zijn hoofd. Zou dit daarmee te maken hebben? De agenten boeien Ethans handen en lezen zijn rechten voor. Dit kan hij er echt niet bij hebben. Ethan zal volgend jaar rechten gaan studeren, maar als er bekend wordt wat zaterdag is gebeurt, zal dat niet meer kunnen. Ethans ouders zullen hem nooit vergeven. Zijn hoofd wordt omlaag geduwd, de politieauto in. Zijn overbuurvrouw staart als gewoonlijk weer uit het raampje. Niet veel later komt ook haar man erbij. Dan komt Ethan aan op het bureau. Veel mensen die hij van school kent, zitten ook op het bureau. Alleen niet geboeid. Ethan wordt gelijk meegenomen het verhoorkamertje in. Vragen als waar was jij zaterdag avond kwamen voorbij. Ik had in het bos met mijn beste vriendin Cara afgesproken en niet veel later ging ik naar een studentenfeest. Toen kwam de vraag waarom Ethan en Cara in het bos afspraken. Op welk gebied is dat van belang? De politieagent die Ethan overhoorde, schudde zijn hoofd en ging naar de volgende vragen waar Ethan geen antwoord op wist. Nu ben ik, waarvoor ben ik hier? Op zaterdagavond rond half twaalf is Cara Figueroa vermoord en jij hebt haar als laatst gezien, antwoord de agent. Ethan slaat zijn ogen neer. Hij voelt woede, angst en wraak. Ik zeg niks meer zonder mijn advocaat, mompelt Ethan. Ethan zijn handboeien worden los gemaakt en hij wordt weer meegenomen de wachtkamer in. De agent neemt nu iemand anders mee. Na een tijdje zitten groeit Ethans frustratie. Het begint met ijsberen en dan uit hij zijn agressie op de muur. Algauw wordt Ethan weer geboeid en achter de tralies gezet in dezelfde wachtkamer.

Tim
Minister of Pop

Tim schreef:
Alicia

Met mijn boeken in mijn handtas loop ik op mijn gemak naar mijn les. Ik had me verslapen en was een kwartier te laat, maar desondanks stresste ik me hier niet om. Ik wist dat ik gewoon binnen kon lopen.
Mijn perfect witte all-stars staan met de neus naar de bruine deur toe. In het kleine raampje zie ik de klas zitten en mevrouw Knight vooraan in het lokaal uitleggen over iets wat te maken heeft met geschiedenis.
Ik had nog niet de deurklink ingedrukt of alle gezichten stonden al mijn kant op. Rustig loop ik naar binnen zonder ook maar naar de klas om te kijken. Ik voel de ogen prikken, maar ik maak me geen zorgen.
"Alicia? Je bent laat. heb je een brief-" commandeerde ze me autoritair.
"Jake," fluister ik dicht bij haar oor en ik stap af op de klas. Mijn plek is leeg, zoals verwacht. Niemand durfde meer mijn plaats in te nemen sinds het Carla incidentje. Ik werp een snelle blik de klas in en zie dat buiten de paar mensen waarvan ik wist dat ze wel spijbelen er een lege plek voor mij is. Cara's plek. Ik heb haar niet meer gezien sinds zaterdag. Ik heb geen idee waar ze is. Aan de andere kant is het wel vaker voorgekomen dat ze weer haar weekend had besteed aan een of andere jongen die blijkbaar haar nieuwe vriend moest voorstellen en dat ze de eerste paar uren op maandag niet kwam opdagen.
Ik schrik wakker van de deurklink, maar in plaats van Cara zie ik een groepje politieagenten achter de deur staan. Eentje komt binnenlopen en weer zijn alle blikken gevestigd op de indringer. Dit keer doe ik ook mee.
Mevrouw Knight loopt naar de agent toe en ze fluisteren wat naar elkaar. Mijn aandacht werd getrokken toen ik de agent iets hoorde zeggen wat eindigde op een 'sja' klank. Hij wees naar mij of de lege stoel voor me.
"Alicia, zou je mee willen gaan met deze meneer?" Vroeg ze aan me alsof het een vraag was waar ik nee op kon zeggen. Het drong tot me door hoe kinderachtig ze het verwoordde.
Ik schoof mijn boeken in mijn tas en nam afstand van mijn plek. "Karma," kuchte mevrouw Knight zachtjes toen ik langsliep.
De agenten liepen voor me en voordat ik de deur sloot hoorde ik iedereen schreeuwen en joelen dat ik dit keer diep in de problemen zat. Snel sloeg ik mijn vuist tegen het glas en stak mijn middelvinger op voordat ik meeliep met de agenten.

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
Gapend ploft Mia op haar stoel neer in de klas. Ze was erg moe aangezien ze vannacht slecht had geslapen en ook veel wakker had gelegen. Ze opende met een diepe zucht haar Engelse boeken en bladerde naar de juiste pagina. Ze opende haar etui en pakte een pen waarna ze begon met schrijven. Ze hoorde in de verte sirenes aankomen, maar dat hoorde ze elke dag. Ze keek er niet van op. Ze wilde net verder schrijven toen de politieauto het schoolplein op scheurde en voor de deur stopte. Een akelig gevoel bekroop haar toen ze zag dat 2 agenten de school in rende. Iedereen was natuurlijk niet meer geconcentreerd op het schoolwerk. Iedereen was druk aan het discussiëren over de oorzaak. Zou het drugs zijn? of geweld?. Er spookte zat vragen door de hoofden van haar medeleerlingen, ook bij haar. Toen de deur openvloog stopte iedereen met praten en werd het muisstil in de klas. Iedereen ging zitten en keek naar de agenten. Ze zag hoe de agenten naar de docent liepen en een foto lieten zien waarna de docent haar aanwees. Ze viel zowat flauw en kreeg het erg warm. Ze hield er helemaal niet van om in het middelpunt te staan maar dat was nu zeker het geval. De agent trok haar omhoog en sloeg haar meteen in de boeien. Er werd gezegd dat alles wat ze zei tegen haar gebruikt kon worden, dus hield zij wijs haar mond dicht. Ze werd mee naar buiten genomen, dit was een regel rechte hel. Iedereen staarde haar aan, fluisterde over haar maar de meeste keken vooral geschokt. Normaal kwam zij namelijk nooit in de problemen dus mensen stonden hier zeker van te kijken. Ze werd in de auto gezet en er kwam zelfs een agent naast haar zitten de gehele weg naar het bureau.
Eenmaal op het bureau aangekomen werd ze uit de auto gehaald en naar binnen gebracht. Links en rechts liepen agenten, maar ook andere mensen die iets kwamen melden of die ook waren gearresteerd. Ze slikte kort en werd naar een wachtruimte geduwd. Ze nam plek op de stoel en werd geboeid aan de stoel, zodat ze niet weg kon. Ze zag naast zich nog vaag bekende gezichten van mensen op haar school. Voor haar gaan eerst een jongen naar binnen waarna de agent haar boeien losmaakt en haar meeneemt. Ze neemt plek op de stoel en ziet hoe de deur dichtgaat. Na enkele seconden gaat deze open en loopt er een agent binnen die plek neemt op de stoel met een aantal papieren. Ook zij krijgt enorm veel vragen naar haar hoofd geslingerd, op alles geeft zij antwoord. Het gesprek leek eeuwen te duren maar toen zij eindelijk de verhoorkamer uit mocht, toen dit zover was had zij een enorm akelig gevoel in haar onderbuik.

Anoniem
Youtube ster

Taemin schreef:
De rust werd verstoord doordat iemand met een harde bonk op de deur liep te slaan. Kreunend kwam Hyun Sik overeind en keek naar de deur aan de einde van de kamer. Hij lag net een paar uur in bed nadat hij tot laat bezig was geweest met zijn bende. Een boos gevoel kwam zijn lijf binnen en hij sprong snel van de bank af. Als het een van zijn bendeleden was zou het maar iets dringends zijn, anders viel er sowieso een gewonde. Met een zwaai trok hij de deur open en voordat hij iets wilde roepen werd hij onderbroken door een agent. Hij hield een wenkbrauw omhoog en keek naar de boeien die de agent in zijn handen had. Zonder iets te zeggen werden zijn handen in de boeien geslagen en werd hij met veel geweld meegetrokken. Waarschijnlijk werd hij weer opgepakt omdat er weer een klus naar buiten was gekomen, voor zover hij wist was alles namelijk vlekkeloos verlopen. Hyun Sik wist dat hij geen enkele vragen mocht stellen omdat het tegen hem gebruikt kon worden, dus hij hield zijn mond dicht. Hij dacht goed na wat er eventueel fout is gegaan.. Hij slikte kort en nam plaatst in de politieauto. Straks moest hij een lange verhoring in en daar zag hij aardig tegen op. De verhoringen konden soms uitlopen tot uren en al helemaal bij hem. Hij had er een handje van om om de vragen heen te praten en over andere dingen te beginnen. Puur om te testen hoever je bij de agent kon gaan en hoe hij zou reageren als je te ver ging. Soms was het een hilarisch gezicht als een agent ineens op knappen stond en met een rood hoofd wegliep. Het werkte wel in zijn nadeel omdat het altijd tegen hem werd gebruikt en hij al vaker in de rechtbanken heeft gezeten.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
'Zoals ik al zei,' begon Aya, nu lichtelijk geïrriteerd. 'Ik was die avond bij een lezing. Daarna ben ik naar huis gegaan.' vertelde ze. Hoe vaak wilden ze dat verhaal nu nog horen? De agenten, blijkbaar door hebbende dat ze niet meer uit haar zouden krijgen, gaven het op. Er was niets waar ze aan kon toegeven, dus ze konden lang doorgaan. Aya vond het überhaupt al vreemd dat ze haar verdachten van zoiets. Als ze haar een beetje kenden, dan wisten ze toch...? Aya schudde haar hoofd afkeurend, haar eigen gedachten bekritiserend. Een rechercheur moest iedereen in twijfel trekken, zowel vrienden als familie en zichzelf. Wie kon het gedaan hebben en zie ik het wel goed? Met die vraag ging een detective op zoek naar bewijzen. Dit bewijs was óf om iemand achter tralies te zetten, óf om iemand er vandaan te halen. Het kon allemaal.

Ondanks dat ze nu niet meer ondervraagd werd, vroegen ze van haar of ze wilde wachten in een kamer. Ze hadden het recht niet om haar hier te houden, dat wist zij zelf ook, maar ze had niets te verbergen. Ze wilde het in ieder geval laten zien dat ze niets te verbergen had. Daarnaast, misschien kon ze nog wel helpen met de zaak op te lossen. Het was immers iets waar de agenten maar niet uit kwamen. Ergens kreeg Aya het gevoel dat het dan ook nog een lange tijd zou duren voordat deze zaak eindelijk opgelost zou zijn. Ze zuchtte diep. Dit betekende tegelijkertijd dat zij dit bureau de komende tijd nog vaak zou gaan bezoeken, helaas. Het was bijna een stage, alleen dan zat zij in de slachtofferrol.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Ida had niet de nood gehad te praten met de personen rondom haar. De agenten rondom hen, leken dat ook niet te willen. Telkens een van hen aanstalten maakte om iets te zeggen werd de persoon in kwestie een kwade blik toegeworpen. Een voor een werden ze naar een andere kamer gebracht en keerde daarna via een andere gang weer naar buiten. Wat dit ook was, ze namen het zeker serieus. Toen het haar beurt was, stond Ida rustig op, ging de ondervragingskamer binnen en nam plaats in de lege stoel.
"Waar was u zaterdagavond?" Vroeg een rechercheur haar.
"Zaterdagavond heb ik celloles. Ik kan u het nummer geven van mijn leraar. Hij kan dat bevestigen." Over haar vrienden en de graffiti besloot ze te zwijgen. Ze dicteerde het telefoonnummer en wachtte op de volgende vraag.
"Uw vriendin, Cara Figuaroa..."
"Oh we zijn geen vrienden." De rechercheur keek haar met opgetrokken wenkbrauw aan en noteerde iets op een blad dat ze niet kon zien. Wat had Cara hier mee te maken. Het was al bijna een jaar geleden dat ze elkaar voor het laatst hadden gesproken.
"Wel het is niet dat we vijanden zijn. We hebben alleen geen contact meer, dat is alles."
"Zou u mij kunnen vertellen waarom dat contact ophield."
"Is dat belangrijk?"
"Wel mevrouw Lionheart, zaterdagavond is Cara Figuaroa dood aangetroffen. Dus ja, dat is heel belangrijk."
"Wat is er met haar gebeurd?" Je bracht Ida niet makkelijk van haar stuk, maar dit had ze absoluut niet verwacht. Cara, haar Cara was dood. "Nee, zoiets is onmogelijk. Is dit een verborgen cameraprogramma ofzo." Ze draaide zich om zoekend naar een teken dat dit één grote grap was.
"Het spijt me mevrouw Lionheart. Het is schokkend nieuws, maar zou u toch nog willen vertellen hoe het kwam dat het contact tussen u en Cara verwaterde."
"Wel zoals dat zo vaak bij vriendschappen gaat. Ze had veel meer tijd voor haar vriendje en toen ik haar daar over aansprak werd ze kwaad. We hadden steeds minder contact en uiteindelijk is het gewoon gestopt." Er werd haar medegedeeld dat de kans bestond dat ze nogmaals op het bureau zou moeten verschijnen. Ze zouden haar alibi nagaan en kijken hoe haar antwoorden overeen kwamen met die van andere verdachten. Verdacht, ze werd verdacht van de moord op Cara. Hoe, waarom? Eenmaal buiten haalde ze diep adem. Ze zocht in haar handtas naar een sigaret. Ze had dringend nood aan iets om haar zenuwen te bedaren.

Tim
Minister of Pop

Tim schreef:
Alicia

     Een van de agenten deed de autodeur voor me open, waarna ik nonchalant uitstapte.
     Terwijl ik het kleine stenen trappetje oploop, kijk ik op mijn horloge. Naast me loopt de knapste van de drie, die eenmaal boven aangekomen de grote bruine deur voor me open doet. De deur van het politiebureau.
     Ik heb geen flauw idee waarom ikhier ben, misschien ben ik belangrijk in een strafzaak, dan heb ik tenminste mijn portie dramatiek voor de dag gehad.
     De grijns verdween meteen van mijn gezicht op het moment dat ik mijn ouders daar zag staan. Mijn vader hield mijn moeder vast waarvan ik toen ik dichterbij kwam zag dat ze huilde.
"Wat is er aan de hand? Waarom ben ik hier? Waarom huilt ze?" Er waren nog duizenden vragen die ik kon stellen alleen kon ik de woordenwaterval stoppen na drie.
"Cara," begon mijn vader die ook ineens in tranen uitbarstte, "is dood."
"Nee," kraamde ik uit, vol verbazing. "Dat kan niet. Cara wist zichzelf altijd te redden en ik weet honderd procent zeker dat dat ook nu weer het geval was."
Ik ga zitten op een van de stoelen die verstopt waren achter mijn ouders. Een traan viel over mijn wang. Snel veegde ik hem weg met een van mijn mouwen. Ik vertelde mezelf dat ik niet mocht huilen, suck it up Ali.
Een minuut later besloten mijn ouders dat zitten handiger was en namen plaats links en rechts van me.
"Het ergste moet nog komen."
"Wat? Hoe kan het nog erger worden dan dit pap?"
"Je bent een van de verdachten"
Ik sprong op en moest haast overgeven van de misselijkmakende gedachte.
"Ik?" Gilde ik uit. Mensen keken op en begonnen onze kant op te kijken.
"Alicia, toch?" Ik schrok van de stem achter me. Het was die knappe agent, die blijkbaar het gehele gesprek al op gehoorsafstand stond met de twee andere agenten.
Ik kwam tot bedaren. "Ja, want?"
"Hallo ik ben Chris," stelde hij zichzelf voor en gaf een hand. "Zou je mee willen gaan?"
"Waar naartoe?"
"Naar de andere verdachten, daar worden jullie ondervraagd." Ik wilde er op ingaan, maar ik heb toch nog te verbergen. Bring it on.
Voor mijn gevoel stapten we in slow motion af op de rij mensen die al voor de verhoorkamer zaten. Blikken werden geworpen naar mij, maar ik wierp ze gewoon even hard terug.
Ik nam plaats op een lege stoel en toen drong het pas tot mij door, ik werd verdacht voor de moord van mijn bloedeigen tweelingzus.

Redamancy
Youtube ster

Redamancy schreef:
Ethan
Na een lange tijd lamlendig en kreunend op het politiebureau te zitten, mogen een paar die overhoort zijn al naar huis. Natuurlijk hoort Ethan niet bij die paar. Hij hangt aan de tralies en ijsbeert een beetje in de kleine ruimte. Telkens wanneer een agent langs loopt, mompelt hij dat hij er niks meer te maken heeft. De woorden van de politieagent in de verhoorruimte spelen in het hoofd van hem af. Over en over. Het is ontzettend onwaarschijnlijk, want Cara was sterk en wist zichzelf altijd te redden. Ook was haar "attitude" iets wat haar verdedigde en beschermd moest hebben. Een agent loopt zijn richting op en opent de doorgang naar de kleine ruimte achter de tralies. De man in het foeilelijke, blauwe uniform vraagt of de jongen achter de tralies gekalmeerd is. Ethan knikt en de agent neemt hem mee aan zijn arm. Weer gaan ze door dezelfde deur waarachter dezelfde tafel, stoel en man staat. De man begon met de woorden: Je bent wel een oproerkraaier hoorde ik? Hij knikt en werpt de agent een vuile lach toe. Waar is mijn advocaat? Vraagt Ethan. Die had iets beters te doen, antwoordde de agent. Iets beters te doen.. Ze hebben hem gewoon nog niet opgeroepen denkt hij. Hij beeld zich in dat hij met een sleutel zijn mond op slot draait en de sleutel in de oceaan gooit. De diepte van de oceaan is onbekend dus hij zal de sleutel niet meer terugvinden om los te branden tegen de foeilelijke mannen in uniforms, of mannen in foeilelijke uniforms bedoelt hij. Ethan grinnikt bij zijn domme gedachtes. De agent stelt veel van dezelfde vragen en wijst er telkens op dat "meneer Pembroke" moet stoppen met neuriën. Hij gaat lekker door en ontwijkt de vragen van de agent. Na een tijd worden ze hem zat en sturen hem weg met weer wat anderen. Wanneer hij de deur naar buiten opent, neemt hij de buitenlucht in zich op alsof hij daadwerkelijk meer dan een jaar in de gevangenis heeft gezeten en nu voor het eerst in die tijd frisse lucht binnen krijgt.

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
Een lange tijd werd ze verzocht om te blijven zitten, niet dat ze ergens heen zou kunnen sinds haar handen nog steeds geboeid waren. Ze keek wat rond en zag hoe er meerdere mensen naar binnen kwamen en weer anderen die naar buiten mochten. Het leek wel een lopende band hier. Ze had altijd al willen zien hoe alles er aan toe ging, alleen niet op deze manier. Ze ging zuchtend wat onderuit zitten en keek staarde naar het plafond. Ze snapte echt niet wat ze hier deed. Ja ze had een enorme haat aan Cara gehad maar ze had al lang geen contact meer met haar gezocht of haar ergens gezien. Ze wilde zo snel mogelijk naar huis, terug naar haar moeder en dit alles vertellen. Haar moeder zou haar toch 100% steunen aangezien ze nota bene thuis was toen Cara vermoord werd.
Na een tijd kwam er een agent op haar af die haar boeien losmaakte. Ze wreef over haar pijnlijke polsen en stond op. 'Je mag gaan, voor nu' De agent gaf haar een knikje 'Verwacht dat je eerdaags wordt terug geroepen voor een tweede verhoring of ander nieuws' Hij liep weg en liet Mia alleen achter. Ze keek nog voor een laatste keer rond waarna ze de lange gang uitliep en aan het einde van deze gang rechts afsloeg richting de schuifdeuren. Ze voelde de vrijheid al zowat en toen ze buiten kwam nam ze een grote hap lucht waarna ze deze uitblies. Vrijheid, alles wat er net even van haar werd afgenomen. Nu pas besefte ze hoe blij de was om gewoon vrij te zijn.

Anoniem
Youtube ster

Taemin schreef:
Na een tijdje in de politieauto hebben gezeten waren ze eindelijk op het politiebureau aangekomen. De autodeur waar Hyun Sik zat vloog open en hij werd ruig bij zijn arm gepakt. Met veel geweld werd hij de politieauto uitgetrokken en keek hij eventjes verward om zich heen. Hij werd de politiebureau ingedrukt en hij zag dat de gang van de bureau redelijk vol was. Het was voller dan de tijden dat hij hier was geweest en hij vroeg zich nu af wat er allemaal was gebeurd. Dit was het eerst in zoveel tijd dat hij bij zijn huis werd opgepakt en dat knaagde aan de ene kant best aan hem. Meestal werd hij midden op straat opgepakt en dat was hij inmiddels ook gewend. De politieagenten lieten Hyun Sik los en liepen naar de balie toe, ze meldde dat hij aanwezig was en ze liepen weer naar hem terug. Zonder iets te zeggen trokken ze hem mee naar een overhoor kamer en werd hij in een stoel gegooid. Hij wist al waarom hij zo behandeld werd, maar hij werd er nog steeds pissig van. Het hoorde in de krant als ze bij deze overhoring geen oude misdaden van hem er bij halen en hem alleen nu normaal gaan overhoren. Hyun Sik ging onderuit in de stoel zitten en legde zijn handen op tafel. Een politieagent opende zijn handboeien en liep gelijk het overhoor kamertje uit. Een zucht rolde over zijn lippen heen en hij wreef over zijn polsen heen. De handboeien zaten redelijk strak en dat kon je ook zien. Zijn polsen waren knalrood en er zaten twee strepen in zijn huid gedrukt van de handboeien. De deur vloog weer open en er liep een agent naar binnen. "Zo, Hyun Sik", zei de agent en nam plaatst aan de tafel. "Ik neem aan dat je weet waarom jij hier bent?". Hyun Sik keek hem verward aan en dacht diep na. "Eerlijk? Ik weet voor geen meter waarom ik hier ben. Hopelijk is het geen onzin", mompelde hij en de agent keek hem serieus aan. "Cara is gisteren dood aan getroffen". Hyun Sik keek de agent serieus aan en hij voelde zijn ogen groter worden. "WAT?".

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld