ladybambi schreef:
De uren van de nacht tikten bij Dylan voorbij. Het plafond boven zijn hoofd was een donker zwart gat. Er was niet veel te zien, terwijl zijn gedachten afdwaalden. De eerste week op deze school was begonnen. Een school voor freaks en familieleden van freaks. Ja, Dylan noemde het Freaks. Niet tegen anderen, hardop natuurlijk, maar tegen zichzelf. Wat viel er anders te zeggen? Zodra hij een druppel water op zich kreeg, werd hij een vis. EEN VIS! Je zult je vast afvragen hoe dat gebeurde, of niet? Dat begon ongeveer twee weken geleden. Man, wat is er opeens veel gebeurt in korte tijd. Teveel om eigenlijk te bevatten.
Voor het eerst sinds een jaar kwam zijn vader thuis van het werk. Iets wat Dylan aan de ene kant erg prettig vond, aan de andere kant totaal niet. In zijn kindertijd was zijn vader een vreemde voor hem. Hij dacht dat zijn vader een oom was. Een kennis van de familie of zo. Omdat hij zo vaak weg was. Pas later kwam hij achter de waarheid, wat behoorlijk ongemakkelijk was.
In elk geval verliep de dag dus niet zo heel erg soepel en na een paar uur besloten ze met de het hele gezin naar het stukje privé strand te gaan wat zijn vader op zijn naam had staan. Dylan ging het water in, toen het water om hem heen opeens begon te bubbelen. Dylan vond het wel een beetje vreemd, maar besloot er geen aandacht aan te besteden tot een paar seconden later zijn benen opeens verdwenen. Nog nooit was hij zich zo erg geschrokken. Zijn benen maakten plaats voor een blauwe staart en niet alleen dat. Ook zijn haar en ogen begonnen te verkleuren. Iets wat hij doodeng vond. Ook zijn vader wist niet wat er aan de hand was, terwijl zijn vader de zeeën bestudeerde. Hij had nog nooit een meerman gezien. Zijn moeder was echter minder geschokt dan hem en zijn vader. Dylan had het gevoel dat ze iets wist, maar tot de dag van vandaag wist hij niet wat. Ze wilde er niet over praten. Ze was opeens zoveel stiller geworden. En toen? Toen viel er een vage brief door de brievenbus op het matje.
Een brief over deze school en toen ging alles snel. Meteen moest hij zijn spullen pakken. Zijn moeder scheurde gewoon zijn kledingkasten open, propte zijn pas gestreken kleding slordig in een koffer, waardoor de kreukels er weer in kwamen. Een fotolijstje werd kapot gegooid, zo snel gooide zijn moeder hem in zijn koffer. Door de knal beschadigde het glas van het fotolijstje de familiefoto die erachter zat en de kleding erom heen. Zijn medicijnen bakje? Normaal had hij de medicijnen keurig gesorteerd, maar zijn moeder gooide er zo mee dat hij later de medicijnen weer kon sorteren. Een rot klusje vond hij het, maar goed. Hij merkte wel dat zijn moeder niet blij met hem was en van hem af wilde. Zijn vader moest bijna direct weer aan het werk en Dylan was als de dood dat hij één van zijn onderzoeksprojecten zou worden. Zijn vader bestudeerde niet voor niets de zee tenslotte.
Langzaam begon het licht van de zon door het vensterraam van zijn kamer en viel op zijn bed. Een zucht verliet dan ook zijn lippen. Onder het licht van de maan voelde hij zich sterker. Misschien had het te maken met het feit dat de maan de zee beheerste. De maan veroorzaakte eb en vloed. Water wat nu voor hem belangrijk was geworden.
Langzaam ging hij overeind zitten. Zijn handen gingen door zijn haren. Zijn blauwe pluk streek langs zijn wang, terwijl hij naar de badkamer liep. Zijn blauwe plukje haar begon steeds meer op te vallen, zeker nu hij er mee bezig was. Hij zat te twijfelen of hij het zou verven. Aan de ene kant was het wel vet, maar aan de andere kant ook vreemd. Het deed hem er ook in zijn mensenvorm aan herinneren dat hij anders was. Het leek zelfs dat zijn haren blauwer werd. Elke keer als hij een staart kreeg.
Normaal douchte hij graag in de ochtend, maar gezien omstandigheden had hij besloten om dat niet te doen. Als hij naar de lessen moest, had hij gewoon geen tijd om te douchen. Hij zou vallen, een staart krijgen en moeite hebben met zijn staart weer te laten verdwijnen. Die staart drogen was namelijk moeilijker dan zichzelf normaal afdrogen. Het leek wel alsof zijn staart nat wilde blijven. Alsof hij niet droog mocht zijn. Zijn benen nooit meer mocht bezitten. Misschien was dat ook wel zo. hij had geen idee hoe het zat. Het was in elk geval iets waar hij geen tijd voor had. Iets wat hij later wel zou doen. Na de lessen. Als hij er zelf aan toe was, of als het echt moest. Hij zou wel zien, welke van de twee als eerste kwam.
Al snel had hij zich omgekleed en liep hij de kamer uit. Hoewel hij dacht snel te zijn, waren er al vele normale leerlingen. Iets wat aangaf dat hij toch langzamer was dan hij gepland had. Sommigen keken hem aan en zetten een stap opzij, terwijl anderen juist gewoon bleven praten. Hij was dan ook minder gevaarlijk dan sommige andere wezens, als vampiers. Hij wilde ook niemand pijn doen, hoewel niet iedereen dat wist of zou geloven. Hij wilde gewoon normaal zijn, net als de normale studenten van deze school.
Zuchtend liep hij verder door de school, richting zijn eigen lokaal, toen een freak opeens naar een meisje toe liep en zijn tanden uitzette. Iets zei Dylan dat hij liever geen ruzie met diegene wilde hebben. Aan de ene kant twijfelde hij of hij moest ingrijpen. Echter was dit waarschijnlijk een klasgenoot van hem en had hij geen zin in problemen. Toch kon hij toch ook niet zomaar het meisje in de steek laten. Even haalde hij dan ook diep adem en liep naar hen toe.
"Ik zou oppassen. Muren hebben wel eens ogen" zei hij dan ook rustig en liep vervolgens weer weg. Hij had inmiddels wel gemerkt dat ze goed in de gaten werden gehouden. Meer dan de normale studenten. Wat de jongen wilde doen met zijn waarschuwing, was aan hem.
Anoniem
Anoniem
Anoniem
Anoniem
Anoniem
0
0
0
0
Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.
15
