Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

19 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

O♦ You were my cure and I was your dark angel

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Samen met (l)

Ik wist geen achternamen dus ik laat het nu even zo (eigenlijk hadden ze ook geen achternamen in die tijd)

Gwaeryn, dochter van Hertog en Hertogin Varender en Vic, zoon van een smid

TheBurrow
Levende legende

TheBurrow schreef:
Elena Anna, dochter van hertog en hertogin deCireon & Jack, zoon van een marktkoopman

Ik begin in de volgende post

TheBurrow
Levende legende

TheBurrow schreef:
De hele ochtend had hij zijn vader geholpen, alles had klaargestaan en dat hadden ze op de wagen geladen. Het moest naar zijn standplaats op de markt gebracht worden. Zijn vader had naast een kleine verkoop aan huis elke dag een standplaats op de markt. Hij verkocht hetgeen wat aan hem verkocht was. Het verschil tussen wat ze aanboden was enorm, maar dat was tevens wat het vak zo interessant maakte. Zijn vader had Jack dan ook opgeleid om hem straks op te volgen als hij het niet meer kon. Hoewel hij al elke dag hielp, was zijn vader nog niet zo ver dat hij het ook daadwerkelijk dagen alleen mocht doen. Vandaag kwam dat echter goed uit. Er was een bericht verspreid vanuit het paleis, er zou een gemaskerd bal komen waar ook mensen van hun soort bij mochten komen. Ze waren immers niet meer dan een soort.. Diep zuchtte hij even bij die gedachte. Ze waren een soort, het leek haast alsof ze iets vies waren. Het maakte hem woedend, elke keer, maar het was goed tot hem doorgedrongen. Ze waren een mindere en vieze soort. De adel had een hekel aan hen maar toch werden ze uitgenodigd. Om hen tevreden te houden. Jack was echter niet tevreden en gelukkig was hij niet de enige. Hij had geestverwanten gevonden in andere mannen, die net zo dachten als hij deed.
“Tot vanavond vader, ik zie u hopelijk voor het eten nog.”
Met die woorden liep de jongeman weg. Zijn versleten laarzen banjerden over de straten. Deels waren ze bestraat maar er waren ook nog genoeg plekken die modderig waren. Verhard door de gevallen stenen die erin lagen. De laarzen waren al zo vies en oud maar geld om nieuwe te halen had hij niet. Hij verdiende zelf wel wat bij zijn vader maar alles ging evengoed op aan hun familie. Hij hoefde immers toch niet rekening te houden met hoe hij eruit zag als hij op de markt stond en zijn moeder had wollen sokken voor hem gebreid die hij erin had zitten. Het hield hem warm genoeg.
Nu was Jack op weg naar de smidse. Ze hadden afgesproken bij Vics vader. In de smidse was het immers een stuk rustiger dan midden op de markt. Dan konden ze kalm overleggen over wat ze zouden gaan doen en hoe ze dit feest konden gebruiken om dichter bij de adel te kunnen komen. Na een kalme vijf minuten lopen klopte hij even op de deur in hun ritme waarna hij deze gewoon opende. Met een glimlachje keek hij even rond en zijn blik vond die van Vic al gauw. Kort knikte hij hem even toe. “Goedemorgen. Hebben jullie ook de mededeling gekregen?” Vroeg hij kalm. Er waren al enkele ouderen en ze hoefden nog maar op een drietal mannen te wachten voor ze konden beginnen. Binnen korte tijd kreeg hij een kroes bier in zijn handen gedrukt en glimlachte dankbaar. Het smaakte hem altijd goed. De oudste begon alvast te spreken, het was degene die al als een van de langste in de buurt woonde en zelfs een tijd als hofleverancier had mogen dienen met zijn kippen en andere vogels. “Zoals jullie weten is er een uitnodiging rondgestuurd voor het jaarlijkse bal. Het leek ons een perfecte gelegenheid om hiervan gebruik te maken.” Henri keek rond en hoorde instemmend gemompel van de meesten. “Ons idee was om twee van onze mannen te sturen, te veel moet niet opvallen. Waar het nu nog om gaat is wat er gaat gebeuren en bij wie we in de buurt willen komen. Dit is dé kans om onze boodschap duidelijk te maken! Hoogverraad is niet onze bedoeling maar er is nog genoeg adel over die best wel een wakker mag worden. Ze mogen beseffen dat ze niet beter zijn dan wij zijn! We zijn allen geschapen door één God, daarin zijn zij niet beter!” Hij verhief zijn stem even en Jack voelde de rillingen door zich heen lopen. Dit was precies de boodschap die hem hoop gaf om door te gaan. “Ik wil me graag beschikbaar stellen!” Hij stak zijn hand al op voor hij goed en wel besefte wat hij gezegd had, dit was echter waarvoor hij hierbij was gegaan. Om daadwerkelijk iets te doen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Zoals Vic gewend was, was de boodschap vanuit het paleis als een lopend vuurtje door het hele rijk getrokken. Normaal waren de feesten van de koning al bewonderingswaardig, maar ze waren nooit toegankelijk geweest voor het normale volk. Zelfs de beste edelsmid zou nooit uit worden genodigd, maar dit keer was het anders. Iedereen was welkom. Vic was gestopt met luisteren op het moment dat dat aan was gekondigd, want hij had meteen geweten wat het had betekend. Iedereen mocht naar binnen en hij kende een groep mannen die absoluut gebruik wilden maken van deze gelegenheid.
Daarom had hij de werkplaats van zijn vader beschikbaar gesteld voor een kleine vergadering. Zijn vader was op dit moment op reis voor nieuwe materialen, omdat hij niet meer genoeg geld had om simpelweg de duurste materialen te kopen van de handelaren die door het rijk trokken. Hoe lang zijn vader weg zou zijn, wist Vic niet, maar zijn afwezigheid kwam hem behoorlijk goed uit. De werkplaats van zijn vader was dan ook al gevuld met behoorlijk wat mannen, allemaal hier voor hetzelfde. Deze mannen hadden dezelfde gedachtegang. Geen van hen wilden nog leven onder de macht van de koning. Ze waren gelijk. Iets wat ze vroeg of laat duidelijk zouden maken.
Hun leider, Henri, legde al snel uit waarom deze vergadering er was. Waarom het bal zo belangrijk was. Van zijn toespraak kreeg Vic een soort gevoel in zijn maag. Iets wat hij niet kon omschrijven. Hij was het met de woorden van Henri eens, hij wilde hier aan werken. Hij geloofde met hart en nieren in waar deze groep voor stond en hij was bereid om tot het uiterste te gaan. Om op de adel af te stappen, want dat was wat Henri van hen vroeg, en er zo voor te zorgen dat hun boodschap duidelijk werd.
‘Ik stel mijzelf ook beschikbaar!’ riep Vic, maar hij was niet de enige. Jack had zich al beschikbaar gesteld en er waren nog een paar andere mannen die zich ook graag onder de adel zouden willen mengen. Natuurlijk, iedereen was welkom, maar Vic wist zeker dat als hun gehele groep naar het gemaskerd bal zou gaan, het teveel op zou vallen. Sommige gezichten die hij hier zag, werden gezocht door de wachters van de koningen. Een masker kon maar zo weinig verbergen, dus Vic begreep waarom Henri er voor had gekozen om maar twee van hun mannen naar het paleis te sturen.
‘Ik wist dat er veel aanbod zou komen voor een opdracht als deze,’ sprak Henri, wie de groep probeerde te sussen door enkel zijn hand op te steken. ‘Maar we moeten nier zomaar twee van onze mannen sturen. We hebben mannen nodig die genoeg weten van het koningshuis om er over te praten alsof ze er deel van zijn. We hebben mannen nodig die met hun woorden de adel kunnen misleiden, maar zich tegelijkertijd ook als adel kunnen gedragen.’ Een lachje verliet Vic zijn mond. Als Henri verwachtte dat er hier ook maar iemand was die zich enigszins zou kunnen gedragen als die over het paarde getilde, rijke mensen van adel, dan was hij wel heel optimistisch over deze groep.
‘Is er iets zo vermakelijk, Vic?’ vroeg Henri aan hem, waarop Vic enkel zijn schouders ophaalde. ‘Als je denkt dat ook maar één van deze mannen zich kan aanpassen aan hoe de adel zich gedraagt, dan is dat een hopeloze droom. Want geen van ons zou daar rond kunnen lopen alsof we daar horen.’ Dat was nou eenmaal hoe het was en Vic wilde niet dat deze opdracht zou mislukken omdat Henri te optimistisch zou zijn.

TheBurrow
Levende legende

TheBurrow schreef:

Hij was niet alleen, meerderen deelden zijn gevoel. Er moest iets gedaan worden, er moest iets veranderen. Het kon nu niet langer en dat wisten ze. Elke man die hier was wist dat. Eerlijk was eerlijk, daardoor moest hij wel bekennen blij te zijn dat hij niet als enige dat gevoel had. Een moment was die vrees door zijn hoofd geschoten, wat als hij alleen moest? Meerdere stemmen klonken door de smidse heen, een groep van haast tien man had zich wel als vrijwilligers op te stellen en het rumoer nam toe. Dit was teveel, het kon nooit goed gaan, moest het plan eigenlijk wel door gaan? Vooral de ouderen spraken hun vrees erover uit. Jack moest zijn best doen om zich in te houden, zijn eigen irritatie niet uit te spreken. Het moest echter niet lang meer duren.
Henri as hem echter al voor. De groep werd rustiger zodra deze begon te praten en fronsend luisterde hij mee. Ze moesten zich gaan gedragen als adel? Een bespottelijk idee en een schampere glimlach sierde zijn gezicht. Hoe kon hij dat in godsnaam verwachten? Vic moest echter hardop lachen, een domme keuze want Henri sprak hem natuurlijk aan.
“We weten dat we daar niet horen, het is zo goed als onmogelijk om te doen alsof we er wel horen. Bovendien is het gewone volk uitgenodigd, waarom zouden we doen alsof? De adel vermoorden elkaar zo vaak en laten ons ervoor opdraaien. Als we het zelf doen maakt dat echt geen verschil. Natuurlijk moeten we daar niet als een stel pummels gaan rondlopen maar je kan geen adel van ons verwachten Henri! Ik wil me niet eens vergelijkend maken met hun. Het enige wat ik wil is ze dood hebben!”
Hij vond het belangrijk om Vic hierin bijval te geven, ze kenden hun plaats en die moesten ze niet vergeten. Dat was waarom dit gebeurde. Waarom ze niet zoals die van adel waren en ook niet op hen leken. Het vuur brandde in hem, als het kon dan zorgde hij dat er geen adellijke stand meer overbleef. Ze waren allemaal hetzelfde en dat mochten ze weten ook.
Ondanks de bijval die hij gegeven had en zelf ook kreeg keek Henri hem streng aan. “Het is niet de bedoeling dat ons volk er weer voor gestraft wordt. Kleding valt te maken, ik heb met Sybrand gesproken. Hij maakt vaker kleding voor de lage adel en is bereid ons ook te helpen tegen een lage prijs. Daar ben ik mee akkoord gegaan. Het is niet de bedoeling om daar als straatschoften binnen te komen. De twee die binnen gaan dienen zich te kunnen beheersen en net te gedragen. Buiten het feit dat we een missie hebben willen we ook zoveel mogelijk geld en informatie hebben. Stel jullie toch eens voor wat we zouden kunnen betekenen als we ook maar één iemand in hun kringen hebben. Iemand die ze denken te vertrouwen en waar ze dingen aan kunnen vertellen. Op die manier kunnen wij onze eigen zaadjes planten, het wantrouwen tegen elkaar kweken.” Hij hief zijn hand en totale stilte viel.
“Wij hebben niets aan een directe burgeroorlog. We hebben noch de mankracht noch het ijzer ervoor. We moeten dit slim aanpakken. Daarom heb ik twee mannen nodig die bereid zijn op die manier te werken. Je voor te doen als adel. Dus als jullie je bezwaren opzij kunnen leggen vraag ik nogmaals. Wie wilt zich hiervoor beschikbaar stellen?”
Afwachtend keken de grijze ogen rond. Het duurde dit keer langer voor er handen of stemmen kwamen die aangaven het wel te willen. Thomas stelde zich beschikbaar en tot zijn verbazing volgde Jack ook weer. Een glimlachje spreidde zich in het gezicht van de oude man en zijn voorhoofd rimpelde wat mee.
Jack had tijdens de woorden van Henri naar de vloer gekeken, nagedacht. Hij had niets te verliezen. Zijn ouders hadden elkaar en ze redden het goed. Bovendien had zijn vader wel eens een graaf op bezoek gehad als deze wat wilde kopen, hij kende de gebruiken. Als Henri het perse zo wilde spelen dan was hij bereid mee te werken. Hij zou er alles voor doen en om die reden hief Jack zijn hand dan ook weer. De donkere ogen keken naar de oude man en knikte even. Hij moest dit doen, hij zou zeker gekrenkt zijn als hij uiteindelijk niet gekozen werd.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Vic was niet de enige die het niet eens was geweest met Henri. Jack was hem al snel bijgevallen, waar Vic wel opgelucht door raakte. Het was ook onzin dat ze van een zoon van een smid verwachtten dat hij tussen de adel kon passen. Als zijn vader nou een edelsmid was geweest, iemand die echt belangrijk was voor het koningshuis, dan zou het anders zijn. Vic vond de kunsten van zijn vader niet eens geweldig, daar was hij heel eerlijk over. Hij was misschien goed genoeg voor speelgoedzwaardjes, maar meer kon zijn vader niet. Zelf had Vic er wel een hand voor, maar hij had nooit het idee gehad dat hij door had willen gaan met waar zijn vader ooit was begonnen. Dit interesse hem veel meer. Het verschil tussen arm en rijk, de grote grens die er tussen hen zat. Daar moest iets aan worden gedaan.
Zelf had hij het verhaal van Henri in stilte aangehoord. Hij moest toegeven dat hij het nut er wel van inzag om zich net te gedragen tegenvoer de adel. Als ze iemand zouden kunnen vinden die hen zou vertrouwen, zouden ze aan informatie kunnen komen. Kennis over waar belangrijke mensen naar toe zouden reizen, wat hun route zou zijn. Als ze een route wisten, zouden ze hun koetsen kunnen stoppen en zo aan meer geld kunnen komen, en ook meer informatie. Het zou een soort vicieuze cirkel worden, die behoorlijk in hun voordeel zou werken. Daarnaast had Henri ook gelijk over de burgeroorlog. Die moesten ze niet hebben. Er waren lang niet genoeg burgers die hen zouden steunen, dus ze zouden het nooit redden met de mannen die ze hebben. Ook waren hun wapens niet goed genoeg om het te winnen van bewapende soldaten, wiens zwaarden zo vakkundig in elkaar waren gezet dat Vic niet eens wist hoe ze het hadden gedaan.
Uiteindelijk eindige Henri zijn verhaal door alsnog te vragen wie zich beschikbaar wilde stellen, maar dan wel zonder de bezwaren die Vic en Jack hadden gemaakt. Vic zag zijn vriend zijn hand opsteken en hij volgde, met een grijns op zijn knappe gezicht. Hij zou zich best fatsoenlijk kunnen gedragen. Fatsoenlijker dan hier. Daarnaast was hij zich er wel van bewust hoe hij eruit zag. Zelfs met een masker zou hij het misschien nog voor elkaar kunnen krijgen om zijn charme te gebruiken. Vrouwen waren nou eenmaal een gemakkelijk doel.
Vic was echter niet de enige die zich aan had geboden, samen met Jack. Thomas had ook zijn hand op gestoken en nog twee anderen deden hetzelfde. Het waren er minder nu Henri zijn toespraak had gehouden, maar alsnog waren het er vijf. Dat waren er drie te veel. Hoe Henri dit wilde oplossen, wist Vic niet. Ergens gokte hij dat Jack en hijzelf de kans niet zouden krijgen, aangezien ze hun mond open hadden getrokken. Vic en Jack waren echter al langer bij de groep dan de drie die hun hand ook op hadden gestoken. Dus misschien zou Henri dat wel in zijn achterhoofd houden.
‘Waarom zou ik jullie daar naar toe sturen, na wat jullie net allemaal hebben gezegd?’ vroeg Henri, duidelijk gericht aan Jack en Vic. Vic hoorde Thomas grinnikend, waarop hij de jongen een dodelijke blik wierp. Thomas was kleiner en ieler dan hem, wat betekende dat Vic hem met gemak aan zou kunnen. Vic liet de jongen echter voor wat hij was en richtte zich op wat echt belangrijk was, namelijk het overtuigen van zijn leider. Overtuigen was iets wat hij, naar eigen zeggen, nog wel kon. Zelfs bij een man als Henri.
‘Jack en ik zijn één van de weinigen die hier al vanaf het begin zijn,’ begon Vic. Hij vond het wel degelijk een goed argument, al leek Henri niet meer te doen dan te fronsen. ‘Daarnaast kunnen wij ons heus wel gedragen. Onze vaders zijn handelaren, arbeiders. Dat betekend dat de dorpelingen ons kennen, maar de adel niet. Dit kan in ons voordeel werken.’ Vooral omdat de adel geen idee had van wie ze waren. De dorpelingen zouden enkel goede verhalen over hen vertellen, van wat ze wisten.

TheBurrow
Levende legende

TheBurrow schreef:

Het was duidelijk dat hun verhaal niet in goede aarde viel bij Henri. Deze deed ondanks alles gewoon zijn verhaal en Jack begreep het. Hij begreep dat het nodig was, kennis was macht. Die macht hadden ze nodig, drastisch nodig. Hij zuchtte even en keek naar hem en slikte even. Kalm keek hij naar Vic, ook deze had zich beschikbaar gesteld en natuurlijk waren er bezwaren dat zij zich opnieuw beschikbaar stelden maar er waren er een heel stuk minder dan de eerste keer. Vijf maar, het was weinig en hij slikte even. Keuzes moesten nu gemaakt worden en hij begon steeds meer te betwijfelen of hij het dan wel zou worden.Voor zijn gevoel had hij dit allang verloren en bij de woorden van Henri slikte hij even. Het gegrinnik van Thomas maakte het er ook niet beter op, maar Vic was hem al voor met een woedende blik. De vraag van Henri liet hem wel even nadenken.
Tot zijn geluk begon Vic al. “Bovendien zien wij er ook het beste uit.” Voegde Jack daar zonder schaamte aan toe. Hij hoorde wat gegrinnik om zich heen en naast zich snoof Dain even. “Wat? Het is gewoon zo, we hebben geen of nauwelijks littekens, geen lange baarden en bovendien vallen vrouwen sneller voor ons. Vrouwen zijn vaak de sleutel tot de man en op die manier komen we aan informatie.”Jack was van mening dat ze best een goed standpunt hadden, ondanks dat ze eerst bezwaren hadden geleverd. Desondanks moest er gestemd worden en de anderen mochten ook nog kort toelichten waarom zij dachten dat zij het moesten worden en die waren in zijn ogen lang niet zo overtuigend.
Henri maande iedereen tot stilte. “Goed, dit zijn onze vijf kandidaten. Ze onthouden zich van hun recht om nu te stemmen. De rest vraag ik om bij de naam waarvoor zij willen stemmen hun hand op te steken.“Thomas.” Enkele handen gingen omhoog maar Jack kon niet zeggen dat het er ontzettend veel waren. “Dain.” Zo snel hij kon telde hij ongeveer de helft, iets wat hem toch wel wat nerveus maakte. Erna was Richard aan de beurt, deze kreeg maar vier stemmen. Het was helemaal niet zoveel. Dar gaf hem weer wat hoop en Jack slikte even. Hij was voor Vic en glimlachte. Bijna alle handen gingen omhoog en met een grijns keek hij opzij naar Vic en vervolgens naar Henri. Deze knikte rustig. Het was duidelijk dat Jack het werd. “En dan onze laatste kandidaat, Vic.” Het mocht even duren maar uiteindelijk waren op enkelingen na ook alle handen omhoog, hierdoor kon Jack een grijns niet onderdrukken. Hij mocht samen met zijn vriend naar het paleis.
Eindelijk gingen ze iets nuttigs doen en wie weet. Hij had het gemeend wat hij over de vrouwen gezegd had, ze waren de sleutel tot hun mannen. Een leuke vrouw ontmoeten, al was het maar voor een nacht, dat was niet verkeerd. Weer een adel dametje dat verpest was door hem, die gedachte maakte hem erg vrolijk. “Bedankt.” Zei hij tevreden, nadat hij was ontwaakt uit de korte dagdroom en hij grijnsde. “We gaan morgen wel even bij de kleermaker langs en maskers regelen. Dan kan het feest beginnen!” Lachend keek hij rond en kreeg nog een kroes bier in zijn hand die rond was gegaan, ook hij nam er een
slok van en gaf deze door. Een teken van hun broederschap, hun verbondenheid.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het stemmen was Vic meegevallen. Hij had zelf niet mogen stemmen, wat eigenlijk ook maar goed was geweest. Waarschijnlijk had hij op zichzelf gestemd, en anders wel op zijn vriend. Hij had gevonden dat Jack genoeg argumenten had genoemd, die verassend genoeg hadden gewerkt. Heel vriendelijk tegenover de rest waren ze niet geweest, eerder beledigend. Jack had echter wel gelijk gehad. Samen met Vic waren ze één van de aantrekkelijkste mannen in de groep. Als ze het paleis binnen wilden komen en meer informatie zouden willen verkrijgen over wat de adel van plan was, dan zouden ze die informatie via één van de dames moeten zien te krijgen. Vic had wel vertrouwen in zijn eigen kunsten. Hij wist wat voor effect hij kon hebben als hij de juiste woorden gebruikte en hij was ook zeker van plan om dat te doen.
Jack leek even te dromen over hoe geweldig het was dat hij en Vic deze kans hadden gekregen. Vic was het wel degelijk met hem eens. Het was een wonder dat een groot deel van de groep voor hen had gestemd en het was nog beter dat zij nu het paleis in mochten, maar Vic probeerde zijn hoofd er wel bij te houden. Er zou nog genoeg moeten gebeuren voordat ze naar het bal zouden kunnen gaan. Er zouden plannen moeten worden gemaakt. Ze zouden moeten weten wie ze aan zouden moeten spreken, welke vrouwen het meest toegankelijk zouden zijn. Ondanks dat de adel en de gewone burgers gemixt zouden worden op het grote feest, wist Vic wel zeker dat hij niet op de eerste prinses af zou kunnen stappen die hij rond zou zien lopen. Misschien zouden ze wel iets lager in moeten zetten, maar toch ook weer hoog genoeg om er zeker van te zijn dat ze de informatie zouden krijgen die ze wilden.
Lachend nam Vic het bier over van zijn vriend en klopte hij de jongen op zijn schouder. ‘Het paleis weet niet wat ze te wachten staat!’ Vic zou niet durven roepen dat ze niet door zouden hebben dat ze niet van adel zouden zijn, want iedereen zou dat kunnen zien. Zelfs als ze er in zouden slagen om feestelijke pakken en maskers te kopen, zou de adel zien dat hun pakken niet gemaakt waren van de duurste stoffen en dat er geen uren handwerk in de maskers had gezeten, zoals dat bij hen het geval zou zijn. Vic wist echter ook dat ze hun rijkdom op een andere manier uit zouden stralen. Ze hadden charme, ze wisten hoe ze hun woorden moesten gebruiken en hoe ze in moesten spelen op mensen. Dat was veel meer waard dan een mooi pak en een goed masker.
Hij liet het bier door zijn keel glijden en gaf het vervolgens door aan de jongen naast hem. Het delen van een kroes bier was als een traditie geworden. Ooit was het geboren uit hun eerste succes. Ze hadden het willen vieren en om het net iets specialer te maken, was het bier met elkaar gedeeld in plaats van dat ieder zijn eigen kroes had gehad. Het stond voor verbondenheid, geluk en kracht. Iets wat ze nodig zouden hebben bij een opdracht zoals deze. Dit zou namelijk niet mogen mislukken. Iets waar Vic zich ook maar al te goed van bewust was. Hij had echter wel genoeg vertrouwen in hem en Jack.

TheBurrow
Levende legende

TheBurrow schreef:
Al gauw nadat de ene kroes rond was gegaan werden er meerderen uitgedeeld. Er mocht best even wat vrolijkheid plaatsvinden door dit nieuws. Jack sloeg ze niet af en genoot ervan. Het waren zijn broeders en hij zou ze leiden naar een groter gezelschap, naar overwinning en meer macht, samen met Vic. Uiteindelijk zwalkte hij naar huis toe, hij had meer dan genoeg gedronken en zich ook nog tegoed gedaan aan wat vlees. Het was een gezellige avond geworden en hij wist dat ze de komende dagen op moesten schieten, het feest was al snel. Met een loom maar tevreden gevoel viel hij met kleren en al in slaap op bed.
De ochtend viel vroeg, de daarop volgende ochtenden ook. Hij was er elke dag vroeg uit om zijn vader te helpen naar de markt toe te komen en in de middagen was hij met Vic. Kleding was er geregeld, voor het eerst had hij zich haast meer gevoeld dan maar de zoon van een handelaar, en plannen waren besproken. De avond van het bal kwam steeds dichterbij en Jack had elke avond met zijn moeder de dansen van het hof geoefend. Van zijn plannen wisten zijn ouders niet, maar wel dat hij erheen mocht. Elke avond probeerde zijn moeder zijn haren weer te kammen, in de hoop dat de avond voor het bal alles op magische wijze goed zou zitten. Zijn ouders waren ontzettend trots en zijn moeder liep op de dag van het bal de hele dag vanalles te regelen. Ze wilde dat hij in bad ging, niet zou werken en zou zorgen dat hij piekfijn eruit zag. Hij wist dat ze hoopte op een vrouw. Hij had nooit echte relaties gehad en voor zijn verlangens ging hij wel naar de hoeren toe. Zijn moeder kon echter niet wachten op kleinkinderen en elke avond had hij haar horen bidden dat er een jongedame zou zijn die hem zou bekoren. Zacht moest hij grinniken bij die gedachte, zo'n jongedame was er niet snel.
Na zich volledig gewassen te hebben, aangekleed te zijn en verder zijn best te hebben gedaan keurde zijn moeder hem goed. Hij kuste haar zacht op de wang en glimlachte. "Tot morgen moeder." Hij glimlachte even trots naar haar. Jack had geluk met zijn ouders. Hij zei zijn vader nog gedag en liep vervolgens met zijn mantel om kalm naar buiten toe. Hij zou met Vic naar het kasteel toe rijden. Van zijn vader mocht hij een paard lenen, welke hij nu op steeg. Even wachtte hij op Vic en zodra deze er was zette hij zijn reis in naar het kasteel. Glimlachend keek hij opzij. "Ben je er klaar voor? Het grote moment?"

Al dagen keek ze hier naar uit. Natuurlijk waren er meerdere feesten, maar dit was zo groots.. Elena vond het heerlijk. De hele avond dansen, drinken en naar mooie mannen kijken. Ze was nog ongetrouwd en de enige dochter van hertog deCireon. Ze had geen broers dus alles zou nagelaten worden aan haar. Uit gesprekken had ze gehoord dat haar oom wilde dat ze zijn zoon huwde, zodat alles binnen de familie bleef, maar haar vader wilde andere mannen ook een kans geven. Niet dat haar vader zou gaan voor haar ware liefde, maar voor degene met de beste stamboom en die het meeste geld in zou brengen. Elena wist wel voor wie ze zich nu zo opdofte en dat was niet haar neef. Francis.. Een goede vriend van hun nog jonge koning, uit lange en edele bloedlijn met grote rijkdommen en veel land. Elk feest dofte ze zich voor hem op, elk feest danste hij met haar. Dicht bij haar waardoor ze bloosde en hij haar goed kon bekijken, maar na elk feest nam hij weer andere vrouwen mee naar zijn kamers en liet niets meer van zich horen. In deze jurk zou hij haar echter niet kunnen weerstaan, zo had haar vader haar beloofd. Het was een donkerrode jurk, afgezet met goud. Haar borsten werden erdoor omhoog gedrukt en haar ademhaling was minimaal, maar zodra ze de jurk aan had voelde ze zich prachtig.
De rest van de dag had ze haar haren laten doen en zich mooi laten maken. Ze had genoten van alle rust en wilde dit moment speciaal bewaren voor Francis. Haar vader zou haar begeleiden naar het feest en ze stond nerveus op. Verlegen keek ze hem even aan vanonder haar lange wimpers en liep rustig met hem mee. Het enige wat Elena wilde was haar vader trots maken en genieten van deze avond. Ze was ook ontzettend nieuwsgierig hoe haar vriendinnen eruit zagen. Ze wist dat zij niet de enige was die op Francis joeg, maar zij zou wel de enige zijn die hem zou krijgen.
Vanmiddag nog had ze hem, zonder dat haar vader het wist een briefje gestuurd. Dat ze uitkeek naar vanavond om weer in zijn armen te kunnen dansen en zijn lichaam dicht tegen het hare te voelen. Ze had er een kleine broche bij meegestuurd, eentje die speciaal voor haar gemaakt was. Het was een bloem met een E erin, ze hoopte zo dat hij die droeg want dan wist ze het zeker. Zijn verlangens zouden wederzijds zijn en misschien wilde hij haar zelfs tot zijn vrouw.

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld