Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

ORPG ↬ Oblivion

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:

ORPG ft. the sweetest ♥

~

You may not be able to control
every situation and it's outcome,
but you can control your attitude
and how you deal with it.

Yet, I wasn't always this way.
I used to be different..
I used to be happy, even though I knew
it was just like broken glass.
I still touched it, too stubborn to believe
too scared to think things through
and by denying the most dangerous fact of all..
I couldn't see where it was heading.
I'd get hurt in the end.

~ ☽ ~

Christian Ozera - 18 years old

~ ☽ ~

Jij; girl + begin ♥

~

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:

Adamaris Whittaker - 17 years old

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Hoe probaat zou het zijn als het hele idee van 'de avondklok' geschrapt zou worden? Van jongs af aan werd haar verboden om na negenen ook maar één voetstap buiten het huis neer te zetten. Het zou volgens haar vader onnodig zijn moeten geweest in haar peuter - en kleuterfase, maar zelfs nu ze over een maand achttien jaar werd, gold die regel nog steeds. Dingen zijn veranderd naarmate ze ouder werd. De verplichting om elke dag vóór negenen thuis te komen, werkte in het nadeel. Schoolfeesten, überhaupt feesten in het algemeen, waren niet meer toegankelijk voor haar en telkens weer moesten haar vrienden er rekening mee houden dat ze op tijd thuis moest zijn. Het reglement was in haar doen compleet zinloos en een last op de schouders. Adamaris vond het niet alleen belangrijk dat ze niet langer meer als kind zou worden beschouwd, maar ook dat haar ouders de waarheid openbaar zou maken. Hoewel ze vroeger nog geloofde dat het 's avonds, wanneer alles donker was en alleen de lantaarnpalen lichtstralen naar het grondoppervlak zouden uitzenden, te gevaarlijk was om rond te lopen, was ze er nu van overtuigd dat alles wat hij zei niets meer dan een leugen om eigen bestwil was.
''Sweetheart, are you there?'' riep haar moeder beneden aan de trap. Het klonk misschien raar dat er naar haar aanwezigheid gevraagd werd, maar hier wist Adamaris niets beters. Het vraagstuk was zelfs een ritueel van de familie Whittakers geworden. Elke dag, stipt negen uur, stelden haar ouders de vraag of ze aanwezig was in het 'huis'. ''Yes, mother. I am in my room.'' In ieder geval nu nog. Al dagenlang had ze zich voorbereid op het weglopen van huis, net na negenen. Als haar ouders geen notities namen van de waarheid, dan zou ze zelf de feiten moeten zien te ontdekken. De straffen die zouden volgen wanneer ze er niet ongezien mee weg kwam, kon haar daarbij nauwelijks schelen. Eén, wellicht twee maanden huisarrest zou ze op krijgen en doch zou het niet aanvoelen als een nieuwe straf. In haar belevenis had ze haar hele leven al moeten leiden in een gevangenis, waarin ze continu bewaakt werd door haar eigen vader en moeder. Van vrijheid was er nauwelijks sprake van. Rijk en toch zo arm qua geluk.
Als dochter van een vader die werkte in de federale regering, had ze nog een hele weg te gaan naar een goede poging tot vluchten. Het enorme huis, zo grandioos als een klein kasteel, werd beveilig door meerdere soorten beveiligingssystemen. Er hingen zowel camera's als alarmen en het was dus ook maar de vraag of ontsnappen mogelijk was, maar ook daar had ze over nagedacht. Ze zou een groot deel, inclusief de camera's, uit kunnen schakelen door slechts de stroom tot stop te laten zetten. Veel tijd om te vluchten had ze niet, maar de tijd die ze had, was goed genoeg om het pand te verlaten.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Slepend zette hij zijn passen voort door een verlaten supermarkt. Ineengedoken, onoplettend naar alles om zich heen om ook maar de moeite te nemen op te kijken, al betekende het dat zijn 'vriend' achter de counter dit keer geen knik als begroeting kon verwachten. Hij was gefrustreerd. Meer dan, eigenlijk zijn vertaling voor het wegdromen in zodanige mate dat hij gewoon in gedachten verzonken was, maar toch zijn leven voortzette als iedere andere dag. Hij nam de gebruikelijke tour door de winkel met zijn impulsen de vrije hand gegeven. Zijn vingers laten glijden langs elk product dat hem genoeg aansprak op uiterlijk om het daadwerkelijk mee te nemen, leidend tot het wegstoppen achter zijn kleding en het verderlopen alsof er nooit ook maar iets plaats had gevonden. Soms vond hij zichzelf nog stilstaand weer bij de uitkijk spiegels aan het plafond. Dan gaf het hem genoeg moed om omhoog te kijken, zich met zijn eigen verwaarloosde gestalte te confronteren en aan te zien hoe hij erbij liep als een complete zombie. Tot stilstand te komen, het waar te nemen hoe elkander hem in de buitenlucht zag indien de uren aan hem voorbij gingen. Vandaag, 15 oktober om precies te zijn, was het weer zo'n dag.
Een hoodie bedekte zijn borstkas al zo'n tweetal dagen. Zo donker gekleurd, comfortabel en zacht, doch verhullend genoeg om hem compleet te laten vergaan uit het zicht. Een spijkerjack verhoogde daarbij de gecreëerde warmte van zijn lichaam geleidelijk aan, het lichtelijk oversized over zijn bovenlichaam laten vallen. Het paar zwarte jeans had hij nog diezelfde ochtend uit een store weten te stelen om zijn andere, compleet geteisterd met verscheidene gaten en gesleten stukken, te kunnen vervangen. Het paar sneakers had al snel gevolgd. Nu nog wit en aardig vlekkeloos, later mogelijk aangetast door de omgeving en ondergetekend met zijn aantekeningen of schetsen uit verveling, want voor het halen van een schetsboek bezat Christian geen tijd ofwel het vermogen om zich de spullen te kunnen verschaffen.
Een zucht verliet zijn lippen al talmend. Een laatste blik omhoog in het spiegelbeeld werd geworpen om zijn eigen twee ogen vol vermoeidheid te ontmoeten, vooraleer hij de benen nam en zijn weg zette naar de counter. Het stelde hem teleur. Het weten dat hij nog zo kon douchen als hij elke week gemiddeld zo'n drie keer deed en toch, volgens zichzelf en anderen, het vuil van het straattuig niet van zich af kon wassen. Interesse daarentegen had hij nooit vertoond. Nog even strak liep hij naar de oudere Aziaat achter de kassa, geen gedachte gegund aan zijn tevens dramatisch lage gevoel van zelfwaarde. Hij had genoeg andere dingen aan zijn hoofd, of niet soms?
De paar producten hield hij kil weg onder zijn kleding. Geen onnodig geld had hij om te moeten spenderen, desondanks hij de man wél een kans op vriendelijkheid gaf door slechts een pakje sigaretten op het houten tafelblad te leggen. Een korte, ongemakkelijke glimlach volgde al snel.

"Good evening, mr. Chow."

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Het was klokslag negen uur. Haar moeder, die tevens als surveillant diende, was samen met haar advocate de enigen in huis zonder haarzelf erbij gerekend. Waar haar vader uithing, was een raadsel, maar het zou haar niet verbazen al zou hij alweer moeten overwerken. Hij had een goede baan, zo ook haar moeder, en doch leek het alsof ze niet zo welvarend waren als andere gezinnen uit een lagere klasse. Haar ouders waren zo vaak weg voor werk dat het zelfs een gewoonte was geworden om slechts vijf uur te slapen en daarna weer hard aan het werk te gaan. Tijd hadden en maakten ze niet vrij voor haar. Zouden ze Adamaris missen als ze voorgoed verdwenen zou?
Haar gestalte ontdeed ze van kledinggoed, op haar ondergoed na. Zowel haar boven- als onderstuk waren te opvallend om de weg mee op te gaan. Als haar moeder zou ontdekken dat ze niet aanwezig was op de plek waar ze hoorde te zijn, dan zou het geen minuten duren of ze had al tientallen mannen erop uitgestuurd om haar bloedeigen dochter te vinden in de buitenlucht. Het was dus wel van belang dat haar kleding geen aandacht zou trekken in de schemering. Anders kon ze erop zitten wachten dat ze alsnog haar avond moest spenderen in haar eigen kamer, omgeven door een naargeestige sfeer die gecreëerd zou zijn door haar eigen koppigheid en haar moeders onbezorgdheid.
Binnen vijf seconden was haar gedaante niet langer meer te vinden op het uiteinde van het bed, maar op de smetteloze tegels van haar slaapkamer. De moderne kledingkast werd door haar geopend en vanaf dat moment had ze enkel uitzicht op dure en chique kledingstukken. Haast al haar kleergoed werd zorgvuldig uitgekozen door haar moeders styliste. Dat haar dochter erbij liep als een zwerver zou wel het laatste zijn waar ze wilde aanschouwen. Desalniettemin zaten er twee stukken bij die ze zelf had uitgekozen, zonder dat haar moeder en vader er iets vanaf wisten. Het dragen in openbaar zicht had ze nooit gedaan, want het werd altijd verborgen gehouden in de hoeken van haar kast. Al die tijd had ze het zonde gevonden van haar geld, maar nu zag ze in dat de kleding van toepassing konden zijn in haar vlucht. Het was zo zwart als roet, in tegenstelling tot de rest van haar kledij, en het zou niet al te snel opvallen in het donker. Haar definitieve outfit werd een broek vol met gaten, een wit topje en een leren jack. Nauwelijks aandacht besteedde ze aan haar schoenen, hét schoeisel die de hele nacht klappen zou moeten kunnen opvangen van haar gewicht op het grondoppervlak. Simpele enkellaarzen met hak beschermden haar magere voeten.
Hierna stopte ze een brief van twintig dollar, evenals haar mobiel in haar broekzak vooraleer ze geruisloos haar kamer verliet. Een weg maakte ze naar de stoppenkast, onderwijl ze haar voetstappen in stilte voortzette. Het kostte haar moeite om zo geluidloos mogelijk te zijn in verband met de hak, maar wanneer ze de tijd nam om ook echt stille passen te maken, dan bracht er geen probleem teweeg. De tijd die haar gegund werd, werd ook daadwerkelijk op een deugdelijke en zinvolle manier gebruikt in de wezenlijkheid. Een route waar ze normaliter een minuut over zou doen om af te leggen, nam nu grofweg gezegd drie minuten in beslag. Desondanks was het de tijd waard, want geen enkele opmerking werd door haar moeder en/of de advocate gemaakt. Met een tevreden glimlach ten gevolge van trots, bereikte ze de stoppenkast. Ze had verder nauwelijks verstand van elektronica etcetera, maar internet vertelde haar dat ze slechts de groepenkastschakelaar naar beneden moest trekken of de stroom was in het hele huis uitgeschakeld. Daarbij zou het niet moeilijk moeten zijn om zo'n schakelaar te vinden, nietwaar? Hoe makkelijk de taak ook klonk, het was voor haar benard om de juiste schakelaar te vinden. Er waren er wel vijf, allen die hun eigen schakelaar hadden. Hoe moest ze daar in hemelsnaam uit kiezen?
''Goddamnit, Ad. How hard can it be?'' murmelde ze binnensmonds, terwijl ze staarde naar de inhoud van de stoppenkast. Ze zou een gok moesten wagen, dat was één ding wat zeker was, want met haar kennis kwam ze niet veel verder dan roerloos toekijken en bedenken wat het onderschrift moest betekenen. Omslachtig zette ze de rode schakelaar om en niet veel later werd het pikkedonker in het huis. De stroom was uitgezet.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De kenmerkende vrolijkheid op het gelaat van de man kon hem nog altijd verbazen. De enigszins opgewekte glimlach die de Aziaat altijd met zich meedroeg, zijn tanden die hij binnen de kortste keren kon ontbloten bij het zien van klanten, het vormde iets dat Christian vaak had bewonderd. Het was oprecht, mogelijk gaf dat hem een reden om dan toch welwillend terug te knikken eerder dan hem te negeren en zich de winkel uit te haasten. Het weten dat hij zelfs met zijn leven op de straten nog op zijn minst door een enkeling gezien werd als een écht persoon in plaats van tuig, kon hij waarderen.
"Good evening, Jug," begroette de man hem beleefd terug. Een gelukkige glinstering zag hij voorbij trekken onderwijl hij voor even oogcontact liet ontstaan met de verkoper. De snelheid waarmee de man het product scande en uiteindelijk als conclusie tot een prijs kwam, nam hierbij op een aangename mate af. Met geen enkel teken van haast nam mr. Chow de tijd om het goed in te voeren en, hoe onschuldig het ook mocht klinken, gaf het een illusie af van hun minieme vriendschap. In alle rust kreeg hij de tijd om een tien dollar biljet uit zijn broekzak te toveren. "Here you go, old man. How've you been?"
"I can better ask you the same thing," was het antwoord terug geweest. Zwijgzaam keek hij toe hoe zijn hoofd zich ietwat kantelde en een ergens bezorgde gelaatsexpressie zich voor zijn zicht afspeelde, hoewel hij er geen enkele redene toe had. "You know, smoking is bad for you. Messes up your lungs, so you're gonna end up like a zombie."
De verklaring hoorde hij kalm aan, zelfs licht gegrinnik laten horen voor zijn manier van uitleg. Veel slechter dan nu kon hij er nooit meer aantoe zijn. Hij had de neiging hem verder tegen te spreken of op zijn minst te laten merken dat hij wist wat hij deed, maar uit eigen bedenkingen hield Christian zich in. Het pakje sigaretten haalde hij na het weggegeven geldbiljet van de counter af om het in zijn zak te steken. "Yeah, I know," murmelde hij terug. "Maybe it'll get me a job after all. Getting casted as a zombie in The Walking Dead won't be a punishment to me, at least I'll make some bucks by being myself." Het sarcasme spatte ervanaf, precies zoals hij vanaf het begin al was geweest en zijn manier van humor had ontwikkeld om de wereld een betere plaats te maken. Zijn zelfspot inde in ieder geval tot zijn tevredenheid een nieuwe glimlach van de man. Hetgeen dat voor hem telde om voor even lol te hebben, of het om zijn eigen falingen in het leven ging of iets geheel anders. "They won't be needin' any make-up for it. I'm scary enough by myself, huh."
Een antwoord volgde daartegenover als onverwachts. Een bemoediging, eentje die hij amper kon accepteren maar noch geen kracht uitoefende om het te laten stoppen. Geen protest gaf hij weer toen een bemoedigende klop op zijn schouder gegeven werd en het wisselgeld voor de sigaretten ijzig koud in zijn handpalm belandde. "You're a special, young man, Jug," weerklonk zijn stem prettig door de supermarkt. "You're gonna be alright."

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Voldoening geven sloot ze de deur van de stoppenkast, zichzelf er van beweerd hebbende dat ze zo slecht nog niet is. Met een royale glimlach op haar gezicht van pure trots, probeerde ze haar weg weer te vinden naar de kelder. Hoewel zij kalm bleef, zat haar moeder in een heel andere toestand. ''What's happening?'' zei ze in paniek, waarschijnlijk omdat ze geen tijd kreeg om haar open documenten op te slaan. ''Hunny, is everything OK?'' Lichte paniek ontstond toen er wat van haar gevraagd werd. Het viel te horen dat ze niet in haar slaapkamer was, maar misschien kon ze doen alsof ze naar de toilettes moest? ''I am fine, mother. Don't worry about me, I just need to .. pee.'' De WC was nooit hetgeen waar ze naar toe wilde gaan. Het was donker en het enige wat licht gaf, was de zaklamp afkomstig van een app op haar telefoon. De kelder was beneden, zo ook haar ouders. Hoe kon ze ongezien de woonkamer binnen snieken, zonder dat het al te veel tijd in beslag neemt?
Nerveus liep ze geruisloos de traptredens af. Haar moeder had al voor licht gezorgd. Het was niet viel, omdat het licht afstamde van allerlei soorten geurkaarsen, maar het was genoeg om een gedaante de trap af zien te lopen. Desalniettemin zette ze voort. Nu haar aandacht gevestigd was op het telefoontje en de advocate eigenlijk alleen maar oog had voor haar moeder, ging het wegglippen naar de gang haar gemakkelijk af. De gang bestond uit drie deuren, elk leidend naar een eigen kamer. Eén daarvan leidde naar de ondergrondse kelder, dé ruimte die toegang gaf tot de tuin. Het enige wat ze hoefde te doen, was de kamer binnenstappen en via een opstapje een luik te openen zodat een gat ontstond in haar eigen tuin en dat lukte. Binnen tientallen secondes stond ze buiten, ongezien en ongehoord.
Schemering, een toestand waarbij de overgang van licht naar donker plaatsvond bij zowel voorafgaand aan zonsopkomst bij dageraad als bij avondschemering volgend op zonsondergang. Het uitspansel boven Riverdale was enigszins verlicht, hoewel de zon zich onder de horizon bevond. Een verstrooiing van het zonlicht was nu nog te zien, maar zou op een zeker moment verloren gaan. De felheid van het licht verzwakte met de minuut en bovenaan de hemel waren steeds meer wolken te zien. Een grijze lucht vormde zich boven de omgeving, terwijl koude briezen in contact kwamen met haar gestalte. Het weer leek alsmaar slechter te worden. Regen en ijzige windvlagen keerden terug in het dorpje, zelfs onweer had zich kort geleden nog tentoongespreid.
Haar lichaam moest wennen aan de onverwachtse kou. Het was niet perse de verdwijning van de zon wat Riverdale's klimaat beneden de peil haalde, maar de extreme wind. Om de seconde kreeg haar gedaante wrede windvlagen toegediend, alsof de wind haar vertellen wilde dat de storm het dorpje naderde. Adamaris koos één dag in twintig jaar waarop ze de avond in de buitenlucht wilde voortzetten en juist op die dag zat het weer haar tegen. Geen zin had ze om een weg af te leggen naar haar vrienden, simpelweg omdat ze het te koud had om een afstand van drie kilometer af te lopen. Het liefst draaide ze zich om en liep ze het pad af totdat ze haar huis passeerde, maar ze wist dat er geen terugweg meer mogelijk was. Ze zou enkel een lafaard zijn als ze nu weer terug zou gaan, enkel en alleen omdat het weer niet meezat.
Met tegenzin zette ze haar stappen voort, een weg gemaakt naar Pops oftewel een klein cafeetje bij haar in de buurt. Het was niet de meeste ideale plek om een paar uur van haar avond te besteden, zeker niet als haar moeder erachter kwam dat ze weg was gelopen van huis, maar de sfeer daar was plezierig en wellicht kwam ze bekenden tegen. Alles leek goed te gaan. Geen mannen zaten haar op de hoede en tot nu toe had ze niets 'gevaarlijks' gezien, maar schijn bedroog. Net toen ze de hoek wilde omslaan, nog geen vijftig meter verwijderd van het cafeetje, werd ze staande gehouden door drie autoriteiten. ''Take of your jacket,'' werd haar beveelt.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De grip op zijn schouders had hem verbijsterd achtergelaten. Plotseling op hem laten rusten, een lichte kneep voortgebracht op de plek van aanraking om zo zijn aandacht te trekken. De warmte deed Christian opschrikken. Alsof hij zich voor een moment bang voelde, bang voor de man zelf dat hij wist hoe het allemaal zat. De angst voor het ontdekken van zijn identiteit, al wist hij hier zelf net zo weinig van als de rest, maar het leek loos alarm te zijn geweest. Met de aanmoedigende woorden uitgesproken te hebben verdween zijn arm weer naast zijn lichaam. Werd hij weer met rust gelaten, hem de vrijheid gegeven om terug te deinzen en dan toch zijn mond te dwingen tot er een kleine lach ontstond. Het kleingeld stortte hij traag weer terug op de toonbank. "You can keep the change," bracht hij dankbaar ter sprake, het muntgeld laten weerkaatsen op het houten materiaal om zo weer zijn vrije handpalmen te kunnen steken in zijn broekzakken. Met een kleine begroeting als afscheid baande hij zich sindsdien een weg naar buiten. Onwetend hoe hij weer rustig op adem moest komen, desondanks vastbesloten over zijn actie van net; het kon goedmaken voor de spullen die hij zonder te betalen naar buiten had geloodst. Althans, dat hoopte hij dan toch.

Koele buitenlucht omringde zijn gedaante in een kwestie van secondes. De vochtigheid in de atmosfeer voelen klampen tegen zijn huid, die hij steeds verder deed verdwijnen in zijn kleding. Zijn vingertoppen zette hij jachtig in zijn capuchon. De ijselijke temperatuur deed hem rillen, zijn lichte huid enkel nog lichter gebleken in het licht van het laatste beetje zon aan de horizon. Het bedekken en hierbij maskeren van zijn gelaat viel de enige optie te zijn. Een gevoel van hoop bekroop hem, hoop dat hij weer een keer een beetje hitte kon vinden liever dan vast te zitten met de kou, maar hier gaf hij geen gehoor aan door erover te dubben. Hij maakte zich sneller druk over het grote, ontstane vraagteken over zijn slaapplaats voor die nacht.
Zijn voetstappen galmden zachtjes over de stoeptegels, het tempo van zijn looppas aangegeven met een miniem geluid. De doffe klanken van zijn schoenzolen tegenover de neergekomen regendruppels drongen zijn oren binnen. Hij kon de waterplassen horen vergroten, het vocht horen verspreiden en zijn schoenzolen voelen wegzakken in elk gebied van het trottoir. Zijn kin laten neerzakken tot een bepaald niveau ging als vanzelf. Alsof Christian allang wist dat het het beste was om zijn blikken te verbergen, gewoonweg voor de rest van de bevolking en enkel om zichzelf in geen nieuwe problemen te brengen. Hij wist dat hij genoeg vijanden had gemaakt door zijn koppige gedrag. Een tijdstip als deze kon zonder meer niet anders dan levensgevaar betekenen, dat was in elk geval zeker. Bij het aanzien van het ondergaan van de zon eveneens hij eerdere dagen deed, kon hij de onbehaaglijke sfeer van het stadje niet negeren. De lugubere impressie bij elke verstreken meter over het dreigende gevaar in de straten van het normaliter oh zo rustige Riverdale. Wellicht maakte datgeen wel verandering in zijn doorgaanse gewoontes van sereniteit die zich in hem verscholen. Met elke seconde leek hij des te meer haast te hebben in zijn tocht.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Mannen van de overheid, gekleed in een legergroen uniform hadden hun ogen gericht op Adamaris. Allen van hen waren gewapend. Het gaf een angstaanjagend beeld weer, wellicht door het gebrek aan kennis die ze had. Na haast achttien jaar de straten van Riverdale niet te hebben door gelopen in de late avonden, vluchtte ze uit huis om de zogenoemde 'gevaren' onder ogen te zien en dit was hoe ze achter de waarheid kwam; drie mannen, waarvan één haar commandeerde om haar jacket uit te doen. Verwarring nam controle over haar lichaam, gedomineerd door de wil van een onbekende man. De grootste van allemaal keek al niet blij, gezien ze hem niet gehoorzaamde en ze vroeg zich oprecht af waarom ze überhaupt wilden dat ze zich zou ontdoen van haar leren jacket. Waarom waren ze zo geïnteresseerd in hetgeen wat zich onder het kledingstuk verschool? Niet alleen verwarring, maar ook angst zwermde op dat moment binnenin haar lichaam. Haar ogen straalden pure paniek uit en de angst was dusdanig diep geworteld dat ze het langzaam maar zeker benauwd kreeg. ''What do you mean? I can't just take it off because you ask -''
''Take of your jacket!'' Geschrokken van zijn plotselinge agressie, deinsde ze automatisch achteruit. Eén stap meer was ze van hen verwijderd, al brachten de autoriteiten daar al snel verandering in. De andere twee mannen hadden een nonchalante houding aangenomen. Ontevreden koekeloerden ze naar de huizen in de straat, hoewel hun aandacht al snel getrokken werd door de stilzwijgendheid van Adamaris. Elkander zou doen wat er van hen gevraagd werd, maar zij kon en mocht haar jacket niet afdoen. Niemand wist van de tattoo af op haar schouderblad, buiten haar vader en moeder, en het was van belang dat de markering voor het leven nooit gezien zou worden door een ander. Waarom was onduidelijk, maar ze kon zich nog vaag herinneren dat het iets met bijzonderheden en buitenafse jaloersheid te maken had.
Kortdurend schudde ze met haar hoofd, haar blik al die tijd gevestigd op de wapens van de mannen. Tot nu toe zat er geen enkele beweging in, maar ze merkte dat het geduld van de mannen opraakten en hun geweren werden steeds vaker bewogen. En nu? Haar vader had gelijk over de gevaarlijkheid op de straten na negenen, dus waarom zou hij ongelijk hebben over de tatoeage op haar gestalte? Dat ze de markering inderdaad niet mocht tonen aan andere wezens? Maar wat als haar ongehoorzaamheid de mannen zodanig van streek maakten dat ze neergeschoten zou worden? ''I can't. I am not allowed to -'' Geen greintje genade was te spotten in de grote man zijn ogen toen hij zijn geweer ophief en het uiteinde gericht stond op haar gezicht. ''I am not going to say it again, Adamaris Whittaker.''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Een argwanende stilte hing er buiten. Een gemoedsrust die hem normaliter gerust had kunnen stellen, maar hem nu meer dan alleen maar zorgen deed maken. Het vertrouwelijke gevoel deinsde weg uit zijn lijf in een ongekende snelheid. Het thuisgevoel van anders zodra hij er rondliep, langs de gekende shops en de diner waar zijn oude vriend nog altijd de wettelijke eigenaar van was. Het kon als een verschil beschouwd worden dat Christian besloot het wegrestaurant te negeren om zich volledig te richten op een weg uit de gevarenzone. Zijn blik liet hij niet één keer afwijken naar het gebouw, verlicht met vele mooie neonlichten en de kenmerkende, zachte muziek op de achtergrond. In zijn eigen gedachten was hij weggezakt geweest, te snel gelopen om ook maar een beetje bij te houden van de weg die hij insloeg, al wist hij genoeg. Het bracht hem verder weg van de dreiging, gaf hem de mogelijkheid zichzelf veilig te stellen, zoals hij het zichzelf wijsmaakte. Echter wist hij wel beter. Met het inslaan van een nieuwe weg, werden vermoedens over de situatie bevestigd. Zijn akelige gevoel over zijn lichaam verspreidde zich als een overdosis adrenaline. Het bloed begon sneller door zijn aderen te stromen, zijn hart kloppend in zijn keel bij het aanzien van een gruweltafereel dat zich voor zijn eigen ogen afspeelde.
"No, this ain't your business," gaf hij binnensmonds weer, in eigen paniek een paar stappen achteruit geschuifeld. "You can just.. walk away, you know. Get outta here before they'll notice your presence and kill you along with her." Zijn hoofd schudde zich lichtjes. De overtuigenis over zijn eigen ontsnappen aan de omstandigheden probeerde hij door te laten dringen, de wijze keuze meerdere keren gedwongen door zijn hoofd laten gaan om zichzelf de gevolgen te besparen. De kans om ze waar te maken kreeg hij daarvoor evenwel niet. Voordat hij het zich had beseft, zette hij juist koers richting de autoriteitsofficieren en het onschuldige slachtoffer, gemompeld hoe erg hij zichzelf vervloekte. Een kerm van verzuchting liet hij zachtjes horen als teken van zelf ingesproken moed.
"How cute, three guys surrounding a girl with nothing more but weapons. I bet pointing a gun at her head won't make her love you, big guy." Hoewel de situatie allesbehalve om te lachen was, toonde zich wel degelijk een kleine, bespottende grijns op zijn gezicht. Toegekeken hoe enkelingen zich naar hem omdraaiden met hun wapens in aanslag. Ook hijzelf vormde sindsdien een doelwit; hij kon de zwijgzaamheid van de drie nog horen voortduren, het geklik van de trekkers van de geweren in zijn hoofd horen suizen, maar zijn drukte over hoe het verder moest liet hij volledig los. In plaats van hun reactie af te wachten en bovendien omhoog te moeten kijken naar de mannen, zette Christian een onmogelijk plan in werking. Zijn uitweg naar een van de steegjes draaide uit op een gevecht dat gedoemd was te falen.
In een raas deelde hij een trap uit aan de eerste beste in zijn weg, het pijnlijke gekreun dat ontstond aangehoord met ongenoegen. Zijn kaken klemden zich met een impulsieve kracht op elkaar. De focus houden op hoe het verder moest was noodzakelijk geweest, niettegenstaande hij zijn zinnen had gezet op het wapen dat zich sindsdien op de grond bevond. Zijn beperkte kennis over gevechten speelde hierbij geen belangrijke rol. Hij had vastgesteld dat het weten hoe het werkte geenszins mogelijk was, zolang hij ze maar kon overtuigen van zijn ervaringen als dakloze. Het behendig vastgrijpen van het vuurwapen op zich wees hopelijk op zijn zogenaamde gevaarlijke imago.
"Run!" klonk zijn stemgeluid op een hard niveau door de straten. Een vastberaden blik gaf zich weer op zijn gezicht, haar ongenadig van de mannen weggetrokken om een vrijheid te creëren. Van korte duur hadden ze een kans gehad. Een effect van zijn eigen verrassingsaanval dat hen een paar seconden de mogelijkheid tot ontsnappen had gegeven. De enige overige keuze was het nemen van het voortgekomen risico, al betekende het een klopjacht. In alle haast werd het meisje achter zich weggeduwd. Het geweer richtte hij rond hem heen, zijn eigen geshockeerde gehijg genegeerd voor het gevloek van de soldaten. Zijn eigen frustratie bleek gedeeld te zijn met hun grootste vijanden.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Een vaag bekende schim dook op in het licht van de lantaarnpaal. Armoedige kleding beschermde zijn lichaam van de kou en een muts verborg een groot deel van zijn haren, maar dat was niet waar haar aandacht naar toeging. Het waren zijn brutale woorden die haar oplettendheid wegnam van de drie mannen. Alles na zijn uitspraak ging sneller dan ze volgen kon. Alsof het nog geen seconde duurde, lag de blonde jongeman op de grond na een trap, afkomstig van een tiener. Het geweer werd daarna zonder enig pardon van hem weggenomen, waardoor de vreemdeling nu degene was die in het bezit was van een verdedigingswapen. Does he want to kill me? Maar het duurde niet lang of ze kreeg haar antwoord al. Het helse geschreeuw kwam duidelijk bij haar binnen. Wegrennen, maar naar waar?
Niet meteen kwam de bruinharige jongedame in actie. Drie á vier seconden bleef ze hem beschouwen vooraleer ze zich besefte dat wegvluchten de enige overgebleven optie was. Traagzaam zette ze passen achteruit, steeds sneller totdat ze weer tot stilstand werd gezet toen ze over een tak struikelde. De grond raakte ze niet, want ze wist zich nog in evenwicht te houden, maar het dempte haar tempo en zorgde ervoor dat ze er nog langzamer deed over het vluchten. Desalniettemin kwam ze al gauw weer in beweging na ze zich omdraaide en rende ze van hun weg, rechtstreeks richting het enorme bos. Een uiting van plotselinge, intense angst ten gevolge van hartkloppingen, duizelig- en misselijkheid, pijn in de borst, hyperventilatie en een tintelend gevoel in zowel de benen als de handen. Het maakte het rennen enkel zwaarder dan het al was. Adamaris ventileerde meer dan nodig was om het koolstofdioxide-gehalte in het bloed op de normale hoogte te houden, waardoor ze een overschot aan lucht haar lichaam toediende. Ademen ging nauwelijks en doch zette ze geen stop aan het rennen.
De hevigste vorm van angst, anders gezegd paniek, overmeesterde de werking in haar lichaam. Een paniekaanval, gepaard met de angst om dood te gaan, zorgde voor het toetreden van een vluchtreactie. Zijn bevel had hierin geen deel uitgemaakt. Als ze echt haarzelf was en dus normaal functioneerde, dan had ze hem nooit alleen gelaten en al zou ze wel de afstand tussen hen bewust groter maken, dan had ze hem op z'n minst bedankt voor zijn heldendaad. Het waren de optredende reacties die hier verandering inbrachten.
Nog nooit had ze zo hard gerend als vandaag. Met een enorme vaart betrad ze de bossen en rende ze over de meest drassige dingen totdat ze niet verder meer kon. Haar benen zakten in één toen ze een voet had neergezet in een stuk moeras en hijgend, onderwijl ze de pijn in haar gelaatsexpressie toonde, viel ze neer in het waterland. Haar handen waren de twee lichaamsdelen die ervoor zorgen konden dat haar bovenbenen, evenals karkas en façade niet onder de modder zouden zitten. Desalniettemin maakte ze de rest van haar kledij al gauw vies door zich erbij neer te leggen in het grote woud. Haar rug werd ondersteund door het schors van de bomen, terwijl ze haar knieën ophief en vervolgens haar aandacht vestigde op haar ademhaling. Ze had door dat ze aan een paniekaanval leed, maar ze had niet genoeg ervaring om te weten wat ze in zulk soort situaties moest doen. Wellicht leed ze in het vroege verleden aan aanvallen zoals deze, maar het had zich in de afgelopen paar jaren niet getoond. Zichzelf zodanig te kalmeren dat haar ademhaling weer zou worden zoals het hoorde te zijn, was dan ook een verloren zaak. De tranen rolden inmiddels over haar wangen en telkens weer keek ze de omgeving rond, zoekende naar enige eenlingen die mogelijkerwijs ook een bedreiging zouden kunnen vormen voor Adamaris. Eén ding was zeker; ze had spijt van wat ze had gedaan. Bij nader inzien was het ongelooflijk dom om het woord van haar vader te wantrouwen en dus de regels te gaan overtreden.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hoe snel een situatie kon escaleren werd als ongelooflijk beschouwd. De spoed waarmee kracht om werd gezet, twijfels omsloegen naar vastberaden acties en ondoordachte daden waar later als gruwel over gesproken zou worden. Zowel voor de mannen als voor Christian gold dit. Een gevecht, oneerlijk aan beide kanten, werd voortgezet met geen woord over genade of het terugtrekken vanwege het tekort aan mankracht. Uitgedeelde klappen werden hardhandig geïncasseerd, druppels bloed vloeiden langs hun huid naar beneden gepaard met paars/blauwe plekken die de geraakte vlakken kenmerkten. Het meest wantrouwige van het beeld was dat er nog geen schoten gelost werden. Geen kogelschot was hoorbaar in de verlaten straten, een luide klap laten horen waarbij ieder ander wakker zou schrikken uit zijn of haar vredige slaap. Het verhevigde zich pas wezenlijk toen hij de locatie met hard gesprint achter zich liet. Sindsdien barstte er een oorlog los waar niemand anders weten van had, wilde hebben of ook maar kon verklaren.
IJlings konden zijn schoenen in aanraking komen met de onderlaag van het bos. De takjes onverbiddelijk snel horen kraken onder zijn jachtige passen, de ondergrond voelen wegzakken bij elke gezette voetstap die hem verder van de mannen wegbracht. Hij kon ze nog achter hem horen. Hun gevloek en getier naar buiten horen brengen, hun geweren die ze in aanslag hielden om elke aanwezige in de straten neer te knallen ongeacht of het hem mocht zijn of een complete vreemdeling. Angst zaaide zich over in zijn lijf onderwijl hij zijn ademhaling als een speer omhoog voelde gaan. Elke haal van lucht leek zwaarder te worden, het gehijg harder en harder met elke gerende meter in het verlaten gebied. Een slecht kenmerk van hun gevecht, maar toch een detail waar hij zich aan kon hechten. Het meisje kon hij nog in het bos waarnemen aan haar gezwoeg. Het vuurwapen was hij inmiddels genoodzaakt uit zijn vingers te laten glippen. Het had geen voordeel, geen nut om het mee te slepen nu hij achtervolgd werd. Hij wilde veilig een verstopplaats kunnen bereiken en wel zonder kogelgaten in zijn borstkas.
"Not so smart, huh. Seeking for company from soldiers, with their notorious and murderous thoughts," kwam met enkele pauzes van ademhaling naar buiten. Met een klap liet Christian zichzelf neerzakken tegen een bijliggende boom van nog geen drie meter langs de verlorene. Het doffe geluid van de bladeren onder hem speelde zich af, aangegeven hoezeer hij zich uitgeput had door het bestormen van een paar getrainde militairen.
De effecten van oververmoeidheid waren niet te merken op zijn zicht. Nog even oplettend gaf hij toe aan zijn neigingen om zijn aan zijn nieuwsgierigheid te voldoen, zijn hoofd opgeheven om de ogen van de vreemdeling naast zich op te kunnen zoeken. "You're a fast runner, I gotta give you that. But what the hell were you doin' on the streets at night anyway, str-" Het geven van een verbaasde opmerking was makkelijker bedacht dan gedaan, maar voordat hij hier een kans voor kreeg werd hem de mond al gesnoerd. Bij het bekijken van haar gedaante overvloede de ontsteltenis hem compleet. Haar lange, donkere haar zag hij aan, glinsterend in het laatst verwachte licht van de zon voor die dag. De twee donkere ogen die vol paniek leken te zitten, haar manier van kijken dat Christian opviel. Het wees elk naar een persoon waarvan hij weinig tot geen weten had, doch hij wist van zijn familie en veelbelovende dochter. Verbijsterd knipperde hij een aantal keer voor de zekerheid.
"You.. You're the daughter of Jonathan, aren't you? Jonathan Whittaker?"

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Kenmerkend bij paniek, en dus ook bij een paniekaanval, was de denkwijze. Omdat haar brein verondersteld ‘gevaar’ signaleerde, probeerde Adamaris een oplossing te zoeken voor het onraad. De denkwijze die hierbij aan bod kwam, werd gekenmerkt door onlogische, emotionele gedachten. Geen schoten van het geweer werden geloosd dus het viel te verwachten dat de bereidwillige jongeman nog steeds in gevecht was met de autoriteiten. Daarbij was ze pessimistisch over zijn toekomst. Het leger bestond uit goed opgeleide mannen, die wel degelijk verstand hadden van hoe te vechten en hoe zich te verdedigen tegenover de sterkste en zwaarste mannen in de United States of America. Hij daarentegen was nog maar een jongen van rond de achttien jaar. Hoe wilde hij hen te slim af zijn?
Omdat zij vond dat een overwinning, die tevens bij de vreemdeling in het voordeel lag, onvoorstelbaar zou zijn, dacht ze meerdere uitwegen uit. Terugvluchten naar de bewoonde wereld kon niet, dwalen in het boos óók niet. De mannen in uniform zouden hoe dan ook achter haar aangaan. Als het richten van een geweer hen moeiteloos afging, dan zou het achterna gaan van een ongehoorzame jongedame al helemaal geen moeite moeten kosten. In die paar mintuten waarin ze het van elkaars aanwezigheid moesten hebben, was het duidelijk geworden dat de weermacht alles uit de kaast haalde om te verwerven wat ze wilden verwerven. Adamaris was zich ervan bewust dat zich hier verderop een meer bevond. Bereid zijn om zich in het water te verschuilen, zelfs al zou het ten koste gaan van haar kleren, was één ding wat zeker was. Het water was, in haar optiek, een goede schuilplek, maar niet voor wanneer de mannen te lang in het bos zouden rondhangen. Ze was niet in staat om haar adem voor langer dan een minuut binnen te houden, zeker niet nu ze bestormd werd door irrationele gedachtes en emoties die te veel impact hadden op haar functioneren. Ze had haarzelf al opgegeven. Het was een zaak, één die niet gewonnen kon worden door een achttienjarige.
Dikwijls werden haar gedachten na afloop als vreemd en opvallend beschouwd toen de bladeren kraakten, ten gevolge van voetstappen die met een forse snelheid voortbewogen. In een fractie van een seconde keek ze de richting op waar het geluid vandaan kwam, maar er viel niet veel te zien in het woud. De bladeren van de bomen vormden een schild waar de zonnestralen nooit doorheen konden komen.
Haar ademhaling versnelde met de seconde, maar stopte toen ze het lichaam hoorde neerploffen op de grond. Vage glimpen ving ze op van zijn uiterlijk, maar het was de stem die de doorslag weergaf. Het was hem, dé jongen die haar gered had van een levensbedreiging. Het was onvoorstelbaar hoe de jongeman tegenover haar plaatsnam, doende alsof er zojuist niets was gebeurd. ‘’Bloody hell,’’ was het enige wat ze uit kon brengen. Op aannemelijke wijze ging haar paniekaanval geheel verloren. Ontsteltenis vulde die leegte op waardoor ze beduusd haar blik zo goed mogelijk probeerde te vestigen op de jongen. Zwijgen was geen optie; ze was hem een antwoord verschuldigd. ''There's a curfew in force from nine o'clock in the evening, which means I cannot leave the house after nine. I have never gotten the chance to see the dark side of this world, because my father didn't allow me to,'' murmelde ze, onderwijl ze bewust de afstand tussen hen verkleinde door zich naar hem toe te schuiven. Drie meter, waarvan twee geschrapt kon worden. ''I didn't know there was a whole army waiting outside in hope of scaring the shit out of me by pointing a bloody gun at my head. I cannot even possibly imagine why they wanted me to take of my jacket.'' De vraag over haar identiteit, of ze inderdaad Jonathan Whittaker’s dochter was, werd compleet genegeerd. Het was volgens haar wel duidelijk dat hij weten had van haar identiteit, gezien ze vaak genoeg in het nieuws stond. Adamaris hoefde hem er niet van te overtuigen dat ze inderdaad zijn dochter was en daarbij, hoorde zij niet degene te zijn die vragen zou moeten stellen na alles wat er gebeurd was? Een tiental secondes bleef ze stil. Het viel op dat ze hem bestudeerde, doch toonde ze geen schaamte. Ze had geen reden toe. '’Why did you save me?’’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Een versneld geluid bestaande uit gehijg en gezucht had zich bij hem vertoond. Bij het meisje, om precies te zijn, zodra hij zijn plek naast haar in had genomen om aan zijn vermoeidheid toe te geven. Haast snijdend klonk het door de nu aangedane stilte van het bos, enkel nog gestoord door het vage gepraat van de soldaten dat ver, ver weg nog waar te nemen was. Op een onaangename vaart kon hij de teugen lucht bij zowel zichzelf als zijn 'gezelschap' horen, maar hier kwam verandering in toen Christian het in zich op had genomen om haar aan te blijven kijken. Tot zijn opluchting had haar kans op haar overduidelijke, toenemende paniek al verminderd tot een zodanig niveau dat het hem geen zorgen meer hoefde te baren.
"Well, you did got to see the darkness, I'm afraid." Haar verbluffende gescheld over zijn opkomst liet hij volledig langs zich heen gaan, geen interesse gehad in een discussie over hoe gelukkig hij mocht zijn om de rondvliegende kogels te zijn ontlopen. Elkander had hem al kunnen vertellen dat het domweg geluk was geweest nu hij er nog levend en wel zat, althans, als dat het geval mocht zijn. Zijn twijfels over of hij zich niet gewoon in een geestelijke toestand bevond, sloegen langzaamaan toe, makend dat hij ongelovig even door zijn ogen wreef. "Yeah, I know. The soldiers are not much of a welcomin' committee," prevelde hij, zich een paar voorbijgaande seconden stilgehouden door zijn malende denkwijze. Hoe ze het liet klinken, was het alsof ze nooit weten had gehad van de chaos die zich buiten haar kostbare villa had afgespeeld. Het leek hem sterk dat ze er geen idee van had. Van de omstandigheden in de stad, van de redenen waarom de getrainde seal's haar schouderblad wilden bekijken zelfs al was het er compleet duister.
Fronsend liet hij zijn beide handen weer liggen op de grond. Het vocht trok tegen zijn handpalmen aan, het gebladerte met het bijbehorende nattige zand voelen plakken met een ondoordringbare kou. Een rilling overliep zijn lijf als hij ongegeneerd het meisje teruggaf wat zij hem aanbood; zijn blikken gleden ongeboeid over haar heen. "Because that's what they do. They execute people whom are different to them, because it scares them. Wé scare them." De stilte van Adamaris volgde hij zonder protest, geen klank uitgebracht tot hij dacht dat het nodig was. Tegen die tijd had ze zich al naar hem toe verplaatst en stuitte Christian nog op grofweg een meter tussen beide gedaantes, in plaats van de eerst veilige afstand van op zijn minst een paar meter breder.

"I don't want anyone else to die, knowing I could've done somethin' to prevent it from happening. It's crazy, isn't it?"

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Zijn zware ademhaling, als gevolg van de meterslange weg die hij met een enorme snelheid aflegde, was van veraf nog hoorbaar. De regen die neervielen op de bladeren, evenals de vlagen van de wind kwamen niet boven zijn eigen creatie van geluid uit. Nochtans kon de verstoring van 'rust' haar nauwelijks deren. Adamaris mocht allang blij wezen dat er iemand was die haar gezelschap wilde houden en de moeite nam om haar antwoorden te geven op haar vragen.
''After all those years of misfaith ..'' Adamaris vond het schandelijk hoe ze haar vader elke dag weer in slecht daglicht zette. Verscheidene keren had ze haar vader verdacht van het verdichtselen van fantasieën en het verraden, evenals bedriegen van mannen en vrouwen die dezelfde bloedlijn deelden. De aanleiding hiervan waren de twee vertelsels, voortgekomen uit haar jonge jaren, waarbij ze argwaan koesterde aan de betrouwbaarheid. Zijn uitspraken waren dan ook aanvechtbaar. Als het echt zo gevaarlijk was als hij zei dat het was, dan waarom mochten anderen wél de buitenlucht in na negenen? Desalniettemin bracht haar ongehoorzaamheid de harde feiten weer. Het was überhaupt de vraag of ze deze avond nog terug keren kon. Het viel te verwachten dat de drie mannen naar hen opzoek zouden gaan, gezien ze niet geheel uitgeschakeld waren, en daarnaast; wat voor verklaring moest ze afleggen bij haar ouders voor het weglopen van huis?
Het klonk excentriek, maar het was geen onwaarheid wanneer ze haarzelf ervan zou overtuigen dat zijn aanwezigheid haar zowel kalmeerde als verblijdde. Het geweten hebbende dat ze er niet alleen voor stond en hij meer wist over de gebeurtenis van daarnet, deed haar bedaren op een manier die zij nooit gekend had. Haar verwarring werd ongelukkigerwijze niet te ronde gericht. De woorden die hij onder het geritsel van de bladeren door uitbracht, liet haar enkel meer bevreemden. Een frons verscheen, geleidelijk met een mond die openviel van verbazing. ''What do you mean we scare them? Why would they be afraid of us?'' De jongeman barstte van de informatie. Hoezeer ze hem ook naar meer informatie wilde vragen, hield ze zich gedeisd, omdat ze wist dat het onbeleefd was. Daarnaast had ze hem nog niet bedankt voor zijn heldendaad. Hij had nota bene zijn leven geriskeerd voor een jongedame, die hij niet kennen zou. Hem terecht wijzen op het feit dat hij zojuist een dappere daad had verricht, iets wat het merendeel van de organismes in Riverdale niet uitvoeren kon of wilde doen, was wel het minste wat ze kon doen. ''Thank you for rescuing me even though you had the opportunity to bring yourself in safety instead of putting your own life in danger. If there's anything I can do for you, don't hesitate to ask.'' Een zwakke glimlach kwam ter orde op haar façade tijdens het wederom aanschouwen van de jongen, wiens naam nog onbekend was. ''May I have your name?''

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld