Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

18 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

ORPG ♦ Ethereal Motion

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:

ORPG ft. the cutiepie Nienke aka @Vasilissa ♥

He lives in a cold and empty house
Where lightbulbs hang from silver chains
And lonely ghosts live within
The cracking, creaking wooden walls

He leaves out his favorite books for them
And listens to footsteps beneath the floorboards
He plays piano,
a reclusive recital for empty rooms
And they keep each other's soft-spoken secrets

~†~

Lorraine Montgomery ~ 21 years old

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:

Adrian Novichkov - 23 years old

~ ☾ ~

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
De cupholder die de twee Starbucks bekers samenhield, zette ze neer op de passagierszetel naast haar. De sleutel stopte ze in het contact en na een draaibeweging werd de auto gestart, gevolgd door een grommend geluid geproduceerd door haar wagen. Vervolgens drukte ze met haar voet de gaspedaal ietwat in om op die manier vooruit te raken. Haar ogen hield ze geconcentreerd op de weg gericht om gevaarlijke situaties als een auto-ongeval te voorkomen. Zelfs een simpel borduurtje raken klonk als een regelrechte ramp in Lorraines oren sinds ze nogal gesteld was op haar auto. De muziek die hoorbaar werd toverde een brede glimlach op haar gezicht, het geluid zette ze zelfs nog luider om de melodieën beter in haar op te kunnen nemen. Luidkeels zong ze elk gekend woord mee.

Cause I got you, you, oh, you
I got you, I got you
Cause I got you, you, oh, you
I got you, I got you

We can get high, oh nah, nah, nah
We can get low, oh nah, nah, nah
Let me be your friend, baby let me in
Tell you no lies, oh, nah, nah, nah
We can get lost oh, nah, nah, nah
Take it all off, oh, nah, nah, nah
Let me be your friend, baby let me in
Give it to me all, oh, nah, nah, nah

Hoe dichterbij het adres waar haar nieuwe woonst zich bevond, kwam, des te extremer haar zenuwachtigheid werd. De nervositeit maakte dat elk zintuig overmatig alert werd, waardoor iedere prikkeling een reactie veroorzaakte die groter was dan in andere omstandigheden te verwachten zou zijn. Net zoals in de meeste gevallen, werd er een kriebelig gevoel in haar buik ervaren. Niks kon het hinderlijke gevoel verminderen, het zou pas overgaan nadat ze de jongeman die meteen haar huisgenoot werd, leerde kennen. Weinig dingen werden haar verteld over haar mannelijke huisgenoot toen het huurcontract werd ondertekend. Desondanks haar zeer sociale karakter en het feit dat slechts weinig individuen een problemen hadden met Lorraine, baarde de nieuwe ontmoeting haar alsnog zorgen. Het huurcontract was ondertekend voor een bepaalde tijd, zomaar vertrekken was geen optie wanneer het tegensloeg. Toch deed ze haar uiterste best om haar optimistische karakter haar negatieve gedachten te overheersen, iets dat in de meeste gevallen succesvol werkte.
Het prachtige huis dat vanaf nu haar woonst werd kwam in zicht. Eenmaal ze de wagen geparkeerd op de oprit had staan, haalde ze de sleutel uit het contact om vervolgens de auto uit te stappen, samen met haar twee Starbucks bekers waarvan één bedoeld was voor haar huisgenoot. Haar bagage zou ze nadien uit de kofferbak halen, Lorraine had tijd genoeg. De jongeman waarmee ze voor de komende tijd een huis ontmoeten was prioriteit. Eenmaal ze de moed bij elkaar gezameld had, drukte ze op de bel, wachtend tot er opengedaan werd sinds ze zelf nog geen sleutel bezat.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Een shot van adrenaline was alles dat hij nodig had. Om zijn gezweet en gezucht te kunnen stoppen, zijn lichamelijke functies weer terug te krijgen zoals ze normaliter voelden als Adrian de dag doorkwam. De hijgingen en het gehunker naar het middel weg te kunnen krijgen, voor hoe lang het ook mocht duren. Eraan toegeven was als kinderspel geworden. De neigingen waren te lastig te weerstaan, zijn gesnak zodanig verergerd dat er geen tegenstand meer werd ingebracht om zichzelf te stoppen. Het wittige poeder werd in een raas ingeademd met enkel zijn hand, vegend langs zijn neus, om de sporen van zijn gebruik een beetje uit te kunnen wissen. Sindsdien kon hij met een heldere blik weer kijken op de wereld om zich heen. Wederom bevond hij zich in een geheel nieuwe ruimte. Als vaker in zijn leven, had hij daadwerkelijk geen ideeën bij waar het pand zich precies bevond of hoe hij ooit bij een ouderwets huis als deze terecht kon zijn gekomen, maar hij had er geen baat bij om alles uit te zoeken. Zolang hij nog een dak boven zijn hoofd had kon hij immers al vertellen dat hij goed zat.
Van het overgebleven zakje ontdeed hij zich al snel, het weggestopt in de metalen afvalbak in de hoek van de kamer. De ruimte bestudeerde Adrian nadien uitvoerig. Het plezierige effect in zijn lijf zetten zich ondertussen ongestoord voort, een glimlach neergezet op zijn gelaat al was er weinig om te lachen aan de slaapkamer zelf. Leeg, vond hij het. Saai, wellicht, vanwege alle houtkleuren die het in beslag namen en de paar overgebleven meubels van jaren oud. Het donkerte in het huis sprak hem daarentegen wel aan. De manier hoe de vage lichtstralen amper door de donkere stof van de gordijnen door konden komen, de naargeestige sfeer die er rondhing en hem een rilling over zijn rug deden lopen, het interesseerde hem. Het was anders dan hij had kunnen bedenken toen hij het geld voor de helft neer had gelegd, het doel voor ogen gehad om niet langer in een verlaten motelkamer te moeten slapen waar elkander tuig hem kon vinden.
Het geluid van de deurbel trok zijn aandacht weg van de paar dozen met spullen. De schelle klanken weer moeten horen door het hele huis, het gegalm tot hem doorgedrongen met niets meer dan een kleine frons als resultaat. Hij had verwacht dat hij nog wel even alleen zou blijven. Geen tijd hadden ze afgesproken om elkaar te ontmoeten of wat dan ook, al dan het over het algemeen bekend was dat vrouwen altijd een manier vonden om te laat te komen, een van de vooroordelen waar hijzelf al vanuit was gegaan. Doch verzette Adrian zich tegenover zijn eigen verbijstering en baande hij een weg naar beneden. Haar langer laten wachten dan nodig was kon hij niet enkel onbeleefd noemen; het zou hem een slechte indruk laten maken op zijn huisgenoot, of niet soms?
"Sorry, I was just p-" Zijn spraakzaamheid verging voor een paar opeenvolgende seconden, het uitzicht in de deuropening kunnen bekijken dat hem bekend voorkwam. Het gekraak van het hout ging volledig langs hem heen. Alsmaar gleden zijn blikken over haar heen, zijn glimlach teruggekeerd vooraleer hij zijn ogen bij de hare liet blijven. "Locker-girl? Never thought I'd see you here." Zijn hand duwde de deur nog ietwat meer naar achteren, waarop hij een aantal passen naar achteren zette om haar zo naar binnen te kunnen laten. "Long time, no see."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Onderwijl ze wachtte tot de houten deur werd geopend, nam Lorraine de omgeving analyserend in haar op. De woonst was gelegen in een zeer profijtelijke buurt, hoewel de drukte van de stad op een wandelafstand van het huis verwijderd lag. Ondanks het huis zeer oud oogde en wel een nieuw likje verf kon gebruiken, had het zijn charmes, iets zeer authentiek. De voortuin werd versierd door enkele mooie struiken, opgevrolijkt met bloemen in verscheidene tinten en kleuren. Het weten het gebouw sinds ze het geld ervoor had neergelegd, haar plekje was, veroorzaakte een onbeschrijfelijke gelukzaligheid. Zelfs het feit dat ze de verouderde woonst moest delen met een nog onbekende jongeman scheelde haar weinig. Lorraines socialiteit had haar nauwelijks in de steek gelaten, presumtief zou de ontmoeting even vlot als anders verlopen.
Haar bewondering voor het prachtige domicilie verdween als sneeuw voor de zon nadat het geluid van een krakende, houten deur weerklonk. Het was een gepiep waaraan ze moest wennen vooraleer ze er probleemloos, zonder het krijgen van kippenvel, naar kon luisteren. Toch kon het mankement van de deur haar amper deren. Haar aandacht was gevestigd op de bekende man in de deuropening. Pas nadat hij zijn woorden had uitgesproken, kon ze zich de vroegere gênante gelegenheid nog attenderen. Haar rode haren waren tussen haar kluisje terecht gekomen, niets had zijzelf kunnen doen om het tussen het ijzer uit te trekken, een tafereel dat de jongeman, en vermoedelijk nog meerdere individuen opgevallen was, al was hij de enige die haar hulp aanbood. Het feit dat ze hem al eerder had leren kennen, maakte niet dat ze veel over hem wist. Zelfs de naam die hij bezat was onbekend voor haar sinds het moment dat ze sociaal contact met elkaar hadden van zeer korte duur was geweest. De situatie verliep te vluchtig voor een deftig gesprek. Ze mocht al tevreden zijn met het feit dat ze genoeg tijd had om hem te bedanken.
"What a coincidence," bracht Lorraine met een stem vol verwarring uit. Lorraine had echter weinig tijd nodig om haarzelf te herpakken van het zeer toevallige moment en wandelde naast zijn gedaante door een stukje naar binnen toe. "You can call me Lorraine instead of Locker-girl, by the way," vertelde ze vervolgens om haarzelf op die manier voor te stellen. Desondanks het een lollige bijnaam was, moest hij nu ze huisgenoten waren, op de hoogte zijn van haar echte naam. Daarnevens was het evenzeer een trant om gradueel achter de zijne te komen. Eenmaal Lorraine zich weer naar de jongeman had toegedraaid, stak ze één van de twee bekers naar hem uit met een vriendelijke glimlach die haar façade sierde.
"I brought a starbucks for you, I don't know if you like it."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het voorgevallen taferelen van zowel toeval als onhandigheid was ook aan hem niet voorbijgegaan. Bij het zien van haar bekende gezicht, figuur en de twee opvallende, groene ogen, kon Adrian het zich weer voorstellen. Hoe ze vast had gezeten met haar haar bij haar kluisje onderwijl hij er net van een training weerkwam. Hij vond het geestig, wetend hoe ongemakkelijk het eruit had gezien zodra hij haar ook maar had geholpen om het eruit te krijgen, al dan hij vond dat het meisje geenszins mocht zeuren. Immers, als ze zijn hulp niet had gehad, wie had haar dan kunnen verlossen van het metaal zonder haar met kale plekken op haar hoofd te laten zitten?
Een beetje vrolijk keek hij op haar neer, het lengteverschil laten vergaan door zijn gelaat ietwat naar beneden te richten en zijn kin wat te laten zakken. Ze was klein vergeleken met hem, wat hem ergens ook wel amuseerde om gewoon te kunnen zeggen dat ze eigenlijk weinig veranderd was vergeleken met hun laatste 'ontmoeting'. "Oh, really? Well, in that case, Lorraine.." Zijn handgrip op de deurklink liet hij vergaan om het te verleggen naar de zijkant van de deur. Het hout hield hij daardoor lichtjes in zijn hand geklemd. Hij steunde erop, een nonchalante houding weergegeven als wel vaker bij hem te bekennen was; hij wachtte geduldig af. "It's a good thing there aren't any lockers in this house." Het meisje bekeek hij ongegeneerd. Zijn ogen meerdere keren over haar heen laten glijden om toe te geven aan zijn nieuwsgierigheid, die hij uitte door haar goed in zich op te nemen. Tevens deed zij hetzelfde, of niet soms? Zodra hij haar golvende, rode haar bekeek, kon hij haar ogen terug zien kijken naar zijn eigen gedaante. Hetzelfde verhaal voor haar heldere, aandachttrekkende ogen en een glimlach die hem opgewekt deed terug glimlachen. Kleinschalig hield Adrian het echter wel. Aan breed, groot en overmoedig blij deed hij niet. Slechts een teken van vriendelijkheid en een kleine hint van zijn eigen genoegen gaf hij hiermee weer, de rest hield hij zoals gewoonlijk voor zichzelf. Zelfs de koffie in haar hand die ze naar hem uitreikte kon er geen verandering in brengen.
"I don't know either," sprak hij haar toe, waarbij hij de beker van haar aanpakte. "But I can use some caffeine, that's for sure. Anyways, ehh.. come in. Do you need any help with your luggage?"

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Desondanks ze het tafereel eerder zeer ongemakkelijk had gevonden, kon ze er in het heden mee lachen. Ze kon zich als de dag van gisteren herinneren hoe paniekerig ze tegen haar kluisje gedrukt stond, zo stil mogelijk gestaan om kale plekken te voorkomen. Nog steeds was het zeer onduidelijk hoe haar haren tussen het ijzer terechtgekomen waren, al kon ze er op dat moment zelf moeilijk bij stilstaan. Het enige waaraan ze dacht was haar haren redden van een knipbeurt sinds ze nogal gehecht was aan haar lange haren, nog steeds. Het zou een ramp geweest zijn wanneer ze de schaar erin had moeten zetten. De jongeman had haar gered van een gebeurtenis die voor een vrouw als Lorraine kon uitdraaien tot een regelrechte hel.
"This is actually the moment when you should tell your name, so how can I call you? Or do you prefer the name Haircut Hero?" Haar vorige opmerking was een subtiele vraag naar zijn voornaam geweest, hoewel die vermoedelijk iets te gradueel was geweest.Het feit dat ze niet op de hoogte waren van elkaars namen voor ze samen in hetzelfde huis zouden wonen, was een beetje eigenaardig. Toch had ze het gevoel alsof het allemaal goed kwam sinds Lorraine een iedereens vriendin was. Ze vertoonde geen moeilijkheden voor vriendschappen of het hebben van sociaal contact. Bovendien hadden ze elkaar al eerder "ontmoet".
Zijn uitspraak maakte dat ze één wenkbrauw lichtjes optrok. Ze zou liegen wanneer ze zei dat ze het vervelend of zelfs erg vond. Bij nader inzien was het vermoedelijk een best amuserend aanezicht geweest. "Why do I feel like that incident will haunt me forever?" vroeg ze hem. Lorraine vermoedde dat ze, nu het onderwerp na al die tijd weer boven water was gekomen, ze het vaker mocht aanhoren. Ze zat er weinig mee in om er weer aan herinnert te worden, het was gewoonweg een grappige schoolherinnering. Zijn uiterlijk was precies hetzelfde gebleven, alhoewel hij een stuk langer was dan tijdens hun eerste ontmoeting. Zijzelf was echter amper gegroeid sindsdien. Met haar één meter zestig was een lengteverschil tussen hen zeker aanwezig, maar dat vond ze slechts een voordeel. Vanaf nu had ze tenminste iemand in huis die spullen van de bovenste schappen kon nemen wanneer dat nodig was en zou zij nooit meer op kasten moeten klimmen om sommige voorwerpen te bereiken.
"You'll probably like it, everybody loves Starbucks." Starbucks was een zeer populair iets in Amerika, het verwonderde haar dat hij het vies zou vinden sinds iets dat onsmakelijk was nooit populair zou worden.
"I didn't dare to ask it, but yes, I can use some help," beantwoordde ze zijn vraag met een zwakke, vriendelijke glimlach die haar gelaat sierde. Hulp kon ze altijd gebruiken, vooral met het naar binnen brengen van haar talloze koffers.

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld