Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

[O] A fool thinks himself to be wise, but a

Anoniem
Straatmuzikant

Fidelity schreef:
Hele titel: A fool thinks himself to be wise, but a wise man knows himself to be a fool.
- Shakespeare

Met

In een wereld vol met mythische wezens, magische krachten en koninkrijken ontstaan spanningen tussen de burgers en de overheid. Terwijl deze spanningen het koninkrijk doen laten twijfelen aan de macht van de koning, zijn er anderen die proberen hun macht weer terug te krijgen. Ooit waren zij de machtigste figuren en nu zijn ze slechts nog mythes. Mythes zonder daadwerkelijke volgers.

Vier jongeren, allemaal het bos in getrokken om hun eigen redenen, komen een verzet tegen en besluiten zich erbij te voegen. Niet omdat ze dit zo graag wilden, maar omdat deze keuze beter was dan terugkeren naar waar zij vandaan kwamen. De koning had namelijk een prijs op hun hoofden gezet, omdat zij, ieder voor zich, afstamden van machtige en sterke strijders uit het verleden. Allemaal hebben zij een andere gave, en allemaal hebben ze geen idee hoe ze dit moeten ontwikkelen, laat staan tegen iemand gebruiken.

In hun zoektocht naar het juiste, en naar antwoorden komen zij erachter dat de strijd grote offers met zich mee zal dragen, en hopen ze dat ze de juiste keuze hebben gemaakt.

In het bos komen zij oog in oog met huurlingen van de koning te staan en door samen te werken, kunnen zij deze van zich afschudden. Zij komen tot de conclusie dat ze allemaal krachten hebben die niet normaal zijn, en besluiten samen op zoek te gaan naar antwoorden. Vermoedens groeien, maar worden geen werkelijkheid, omdat er geen bewijzen zijn. Ze zoeken naar het kamp van de rebellen.

Daar aangekomen komen zij erachter wie hun ouders waren en wat hun precieze krachten nou zijn en hoe deze ontwikkeld kunnen worden. Ze worden getraind, maar lang duurt het niet, want het kamp wordt ontdekt en ze moeten allemaal vluchten. Ze raken elkaar kwijt en hebben geen enkele mogelijkheid om elkaar weer terug te vinden. Maar hulp uit onbekende hoek komt dichterbij. Ouders van de vier jongeren kunnen eindelijk weer rondlopen tussen de mensen en zij hebben grote plannen om hun macht weer terug te krijgen. Is dit iets wat de kinderen willen, zijn ze het hiermee eens of willen zij niet dat hun ouders hun tijd terugbrengen.

Janessa - dochter van Apollo
Joseph - zoon van Hecate

TheBurrow
Levende legende

TheBurrow schreef:
Daughter of Athena - Elayne
Son of Hades - Nicholas

Anoniem
Straatmuzikant

Fidelity schreef:
Het was een aantal dagen geleden dat Janessa halsoverkop het bos in was gevlucht uit angst voor de koning. Voedsel had ze godzijdank mee kunnen nemen en ook een flacon met water had ze nog in haar tas kunnen proppen voor ze de nacht in was gerend. De eerste nacht, in het donker, helemaal alleen was het ergst geweest. Ze had amper geslapen. Het geluid van de dieren die langs haar liepen, elk knisperende takje en de wind die zachtjes fluisterde, hadden haar de hele nacht wakker gehouden. Bij elk geluid dat ze had gehoord, was ze bang geweest dat het iets of iemand was geweest die ze liever niet was tegengekomen.
De tweede nacht was al draaglijker. Nog steeds koud, donker en gevuld met angst voor hetgeen wat ze niet kon zien, maar ze had kunnen slapen. Misschien alleen omdat ze zo ontzettend moe was geweest, maar ze had haar lichaam de rust kunnen geven die het zo hard nodig had gehad. De tweede dag was ook al minder erg geweest. Ze had kunnen slapen, had nog steeds eten en ze was een kabbelend beekje tegengekomen, waar ze haar flacon weer had kunnen vullen met water. Gelukkig maar, want het water begon schaarser te worden hoe verder ze het bos in was getrokken.
Pas op de derde dag had Janessa het gevoel gehad dat ze de dag zonder problemen door zou komen. Toen was ze Elayne tegengekomen. Wat het meisje in het bos deed, werd niet verteld, maar ze hadden wel samen besloten om elkaar te vergezellen in hun tocht naar waar ze beiden naartoe wilden gaan.
Op het einde van dag vier had Janessa Elayne de reden verteld van haar vluchtactie en had ze ook laten zien waarom ze zo snel mogelijk weg was gegaan uit het koninkrijk. Het was voor Janessa even onduidelijk als het waarschijnlijk voor Elayne was geweest, maar een aantal maanden geleden was er iets gebeurd waardoor Janessa wist dat ze moest vluchten.
Ze was in de tuin bezig toen ze haar arm plots had opengehaald aan een uitstekende spijker in de muur. Het had even pijn gedaan, maar toen Janessa haar hand om de snee had gelegd om het bloeden te stelpen, had ze ook wat anders dan pijn gevoeld. Het had gevoeld alsof haar arm voor enkele momenten had verhit en toen ze geschrokken wilde checken hoe de snee eruit had gezien, was de snee weg geweest. Er was enkel nog een dun litteken te zien, maar dat was zo dun dat je niet zag dat het er zat, als je het niet wist.
Nu zaten de twee meiden om een klein kampvuur heen, te wachten tot hun handen weer warm werden. Het was koud geworden deze nacht en Janessa was maar wat blij dat er een kampvuur tot beschikking was gekomen om haar lichaam warm te houden.

Vijf dagen geleden was Joseph de stad uitgerend om zich vervolgens schuil te kunnen in de bossen rondom de stad. Het plan was om zo snel mogelijk zo ver mogelijk in de bossen te kunnen komen en om zich vanuit daar te verplaatsen naar een veiligere plek voor hem. Hij hoopte dat het geen maanden zou duren voor hij het rebellenkamp kon vinden, maar hij vreesde dat als het kamp niet gevonden wilde worden, hij ze ook niet zou gaan vinden.
De eerste keer dat hij van het rebellenkamp had gehoord, was tijdens een vergadering geweest van de koning en zijn adviseurs. Hij had deze mogen bijwonen van zijn goede vriend, een van de adviseurs, en hij had met verbazing geluisterd. Hij wist niet eens dat er een rebellenkamp was, laat staan een kamp dat verantwoordelijk was voor meerdere acties in het koninkrijk. Toen wist hij nog niet beter dan dat het kamp een slechte zaak was en dat het zo snel mogelijk gevonden moest worden. Maar toen hij op een volgende vergadering had gehoord dat het kamp nieuwe mensen rekruteerden, en dan voornamelijk mensen met 'gaves', begon hij te twijfelen. Niet aan de onschuld van het kamp, want er waren verschillende aanslagen geweest die echt niet door beugel gingen, maar of hij daar niet beter af was dan hier in het koninkrijk. Altijd had hij zich anders gevoeld en hij moest 24/7 op zijn tenen lopen, in angst dat mensen achter zijn gaves zouden komen. Misschien dat hij zich in het kamp eindelijk thuis zou voelen.
Dat was voor hem de doorslaggevende factor geweest om de eventuele locaties te stelen uit de vergaderzaal en er vandoor te gaan. Hij wist dat als hij gepakt zou worden, hij als een verrader waarschijnlijk geëxecuteerd zou worden, dus dat mocht echt niet gebeuren. Wat wel handig was geweest, was het mee graaien van alle documenten over de locaties van het kamp. Zo wist hij waar hij moest zoeken, en wist de koning niet waar het kamp zich eventueel bevond. De documenten waren immers nog niet besproken geweest en alleen zijn goede vriend wist van de documenten af. Waarschijnlijk zou hij sommige inhoud nog wel herinneren, maar het waren zoveel speculaties in het document, dat zijn vriend nooit meer de goede coordinaten zou worden. Jammer voor hem, maar enorm gunstig voor Joseph. Als hij nou eens eindelijk dat kamp zou vinden, in ieder geval.
Na vijf dagen ronddolen in het bos, met zijn eten dat langzaam opraakte en zijn water dat hij godzijdank tot nu toe, elke keer kon vullen, wist hij dat hij het kamp binnenkort moest vinden. Of in ieder geval iemand anders waarmee hij samen kon reizen. Het niet goed slapen 's nachts eiste zijn tol en hij was dodelijk vermoeid. Hij wilde namelijk niet in slaap vallen op momenten dat hij zich niet veilig voelde en gezien dat bijna elk moment van de dag was, had hij amper slaap gehad de afgelopen dagen. Dat moest hij zien te veranderen, want lang zou hij niet meer volhouden op deze manier.

TheBurrow
Levende legende

TheBurrow schreef:
Langzaam was het haar steeds meer opgevallen. Dingen konden steeds minder makkelijk en steeds slechter geregeld worden. Als ze in de avonden over straat liep had ze het gevoel alsof ze gevolgd werd. Het constante gevoel dat ze in de gaten gehouden werd. Haar werk in het paleis had een tijd lang door kunnen gaan, haar kennis werd als nuttig gezien en eigenlijk hadden ze die niet willen verliezen. Ze was een uitmuntende strateeg en doorzag plannen van de rebellen uitstekend. Uiteindelijk werd ze echter teruggeplaatst, ze moest naar het archief. Daar dingen uitzoeken en alles op orde houden. Eventjes had ze zich nog kunnen vermaken met het lezen van oude stukken maar de uitdaging verdween. Frustraties in haar zelf liepen steeds hoger op, onbegrip overheerste. Waarom overkwam haar dit? Ze begreep het niet. Ze had zich toch bewezen? Laten zien dat ze dit kon.
Op een vroege morgen was wakker gemaakt, de zon was pas net verschenen en de dauw hing nog overal rond. Met een dikke mantel om was ze meegelopen met haar beste vriend Daen. Hij had zijn arm om haar heen geslagen en haar voorhoofd gekust. "Je bent zo slim, wees alsjeblieft slim genoeg om te verdwijnen. Zoek de rebellen op, ze hebben mensen zoals jij nodig." Vol onbegrip had ze hem aangestaard, tranen hadden zich in haar ogen gevormd want ze wist dat hij gelijk had. Ze moest hier weg. Ze moest zich vrij maken van de verstikking voor ze verstikt zou worden. Gehoorzaam had ze geknikt en hij had haar weer terug gebracht. Ze had die ochtend haar spullen gepakt en zou in de avond, net voor de poorten dicht zouden gaan, vertrekken. De hele dag had ze doorgebracht in het archief, zoekend naar dingen die haar konden helpen en natuurlijk had ze die gevonden. Strijdplannen van het koninkrijk, tekeningen van belangrijke verdedigingswerken. Het zou niet opvallen, het archief was zo groot en zij was de enige die wist waar te kijken. In de avond had ze haar paard opgezadeld, Daen vaarwel gezegd en was ze vertrokken. Een dikke mantel had ze om zich heen tegen de kou die in de avonden kon vallen en ze had genoeg voedsel mee om het minstens een week of twee uit te houden als ze voorzichtig deed. Het spannendste moest echter nog komen, zou ze tegen worden gehouden of niet? Ze ging wel eens vaker weg, haar familie woonde in stad verder weg, maar bijna nooit in de avond. Tot haar opluchting werd ze echter doorgelaten zonder problemen. Nu was haar avontuur pas echt begonnen, ondanks alle angst kriebelde het in haar buik. Na weken van een steeds kleinere wereld lag deze nu aan haar voeten, tot morgenochtend. Zodra ze wisten dat ze verdwenen was zouden ze gaan zoeken, haar achterna komen. De mannen in het zwart die haar al weken volgden.
De eerste nacht was ze naar het bos gereden, bijna de hele nacht was ze doorgegaan. Zij was nog klaar wakker en ook haar paard was niet moe. Tegen de tijd dat de eerste vogels weer begonnen te fluiten hadden ze een pauze gehouden en was Elayne even ingedommeld. Tegen een boomstam aan, in haar mantel gerold waren haar ogen langzaam dicht gezakt, ze was door alle spanning toch best moe geworden. Desondanks stond ze zichzelf niet toe om erg lang en diep te slapen. Met een uurtje of twee werd ze wakker, at een beetje van het brood dat ze mee had genomen en steeg weer op. Hier was het bos nog niet zo dicht begroeid dat ze niet kon rijden maar dat stuk zou ze wel opzoeken. Dat was een stuk veiliger dan in het zicht blijven rijden. Ondanks alles keek ze toch vaak om, bang dat ze gevolgd werd en het niet zou halen. Waar het rebellenkamp zou zijn, daar had ze geen flauw idee van.
In deze rust had ze wel alle tijd om na te denken. Waarom hadden ze haar dit aangedaan? Echt zeker was ze daar niet van maar de woorden van Daen speelden wel steeds vaker door haar hoofd. Wat zag ze niet? Mensen zoals zij? Er moest dan toch iets zijn met haar. Antwoorden had ze niet direct, maar gedachtes genoeg. De dag kwam ze wel door, Elayne had een klein beekje gevonden die ze volgde met haar paard. Water was van belang, niet alleen voor haar maar ook voor rebellen. Als ze het water zou volgen dan moest ze hen uiteindelijk wel vinden. Eer de schemer begon te vallen steeg ze af. Haar paard bond ze zacht vast zodat hij wel kon grazen. Zachtjes aaide ze door diens manen. Soms leken ze wel verbonden, zij en Grigora. Op de dag dat ze een paard wilde komen was deze naar haar toe gekomen. Als ze langs de weide liep was hij meegelopen en als ze in zijn ogen keek zag ze wijsheid. Uiteindelijk had ze erop gereden en het leek haast alsof ze zijn naam voelde. Grigora, snel. Ze waren direct verbonden en na een goede onderhandeling had ze hem gekocht. Ze was er nog altijd echt gelukkig mee. Nu hij kon grazen gaf het haar de tijd om hout te gaan zoeken voor een vuur. In de dagen ervoor had ze twee kleine vuurstenen gevonden, dit kon haar wat warmer houden in de nacht. Veel hout had ze die middag echter niet meer gevonden, wel iets anders. Beter gezegd, iemand anders. Ze was Janessa tegen gekomen, veel was er niet gezegd buiten het feit dat de twee besloten dat samen reizen veiliger was dan alleen. Sinds Grigora geen probleem had met nog iemand op zich waren ze na een korte nacht verder getrokken.
De dag zelf hadden ze meer gepraat en Janessa had haar als eerste verteld waarom ze op de vlucht geslagen was en dit ook laten zien. Dit nam alle twijfels bij Elayne weg, ze wist het zeker. Kennis was haar gave. "Ik weet dingen, veel dingen. Ik zie hoe gebouwen gemaakt zijn en hun zwakke punten. Tijdens de oefengevechten van de mannen wist ik hun bewegingen al voor ze die naar de tegenstander brachten. Dat kan ik niet maar ik weet zeker dat het om deze gaven gaat." Had ze haar verteld. Het was duidelijk dat dat aan de hand was. Wederom was Elayne tegen het einde van de middag gestopt om hout te gaan zoeken en samen met Janessa hadden ze een kampvuur gemaakt. De nachten waren immers koud en het was duidelijk dat Janessa zelf niet zoveel mee had als zijzelf. Om die reden had ze aangeboden om samen onder de mantel te slapen als het eenmaal zo ver was om te gaan slapen.
Met een glimlachje bood ze Janessa nog wat kaas aan. "We vinden ze wel, we gaan morgen gewoon verder langs de beek. Ook een kamp heeft water nodig, ze zullen er dus niet ver vanaf wijken. Zeker niet als het zo groot is als wij hopen." Verzekerde ze haar.

Als een jongeman zonder vader en een waardin als moeder was hij iemand van weinig betekenis. Zijn hele leven draaide om de herberg van zijn moeder en meedraaien daarin. De herberg zat midden in de stad en droeg de, inmiddels zeer bekende, naam: De Onderwereld. De naam gaf hem altijd een warm gevoel van binnen, hij was ontzettend trots op zijn moeder en wat ze allemaal bereikt had. De dagen waren langs en vaak bleven de gasten tot na middernacht, daarnaast had ze in al die tijd hem ook nog opgevoed. Zelf was hij helemaal geïntegreerd in het bedrijf. Hij draaide diensten aan de bar en hielp soms in de keuken als dat nodig was. Ze hadden een meid ingehuurd die de kamers opruimde en de was deed en in de keuken stond ook bijna alle dagen wel een kok en een afwasser.
Het volk dat binnenkwam was enorm verschillend, de armste boeren kwamen vaak nog wel eens wat drinken na een lange en zware dag werken op het veld, maar Nicholas had ook al vaak genoeg adviseurs van de koning moeten bedienen. Al het volk kwam hier en iedereen werd evenveel gewaardeerd, zolang ze maar betaalden.
Het had Nicholas altijd wel verbaasd dat zijn moeder nooit hertrouwd was. In de late avonden als de herberg gesloten was voor drank en eten en de gasten sliepen hadden ze wel eens gesproken over zijn vader. Zijn moeder, Helena, had dan ook al wel wat drank op zodat ze met hem wilde praten. Ze beschreef zijn vader vaak als een knappe man, stil en berekend. Hij had altijd rekening met haar gehouden en ontzettend veel van haar gehouden. Hij had een tijd met haar doorgebracht en haar geholpen met het opzetten van de herberg, zelf had ze in die tijd als ongetrouwde wees het geld niet gehad en nog stuurde hij haar maandelijks wat geld voor het geval ze het niet mocht redden. Zijn naam, die had ze nog nooit genoemd. Helena werd vaak alweer helder voordat de echt belangrijke binnen naar boven kwamen maar dan had haar zoon weer even kunnen genieten van verhalen over de onbekende man.
Een tijd lang was Nicholas gefrustreerd geweest, hij had heet gevoel gehad alsof hij niet goed genoeg was geweest. De man was weggegaan voor hij geboren was, alsof hij ongewenst was geweest bij hem. Het had hem soms wat woedeaanvallen opgeleverd maar vooral veel eenzaamheid. Hij sloot zich af voor iedereen en contact leggen met hem was moeilijk, echt binnenkomen was niet aan hem besteed. Uiteindelijk was ook die periode over en kon hij weer verder, ergens bleef het gevoel wel hangen maar hij wist dat hij dat voor zichzelf moest afsluiten om door te gaan. Als die man hem niet wilde kennen dan was dat prima. Hij had zijn moeder.
Alles veranderde echter op een avond in het begin van de lente. Het was een drukke avond geweest en na een tijd was er tussen twee mannen een ruzie ontstaan. Nicholas had zich afzijdig gehouden, hij kon niet zo goed om gaan met ruzies en zijn moeder was erop afgestapt. Als ze niet stopten dan konden ze vertrekken. De mededeling kwam niet binnen want de mannen gingen door, over haar hoofd heen en ze was er klaar mee. Helena riep een van haar vaste klanten erbij om ze eruit te zetten. Voor Nicholas het goed en wel doorhad stond de deur open en had zijn moeder een schreeuw van pijn over haar lippen laten komen. Een van de mannen had zijn mes in haar borst geplant en was weggevlucht. Voor een moment had zijn leven stilgestaan, was hij bevroren. Dat was niet mogelijk. Erna kwam hij in actie. Hij rende naar haar toe, mensen dromden om haar heen en hij riep ze om weg te gaan, aan de kant te gaan. Redelijkheid was iets wat op dat moment niet in hem op kwam. Zacht werd ze op een tafel gelegd en hij kwam bij haar. Nam haar hand vast terwijl de tranen over zijn wangen rolden. "Je kan niet gaan." Fluisterde hij zacht, maar hij voelde aan haar dat ze vocht om nog even naar hem te kijken. Hij voelde haar bloed pompen en haar hart hoorde hij steeds langzamer kloppen. "Ga maar mam.. Ik hou van je." Nicholas keek naar haar, vond haar ogen en ze glimlachte. "Je vader.." haar stem klonk al krakerig en eigenlijk wilde hij haar stoppen, "hij zal zo trots zijn.." Haar vingers gleden langs zijn wang waarna hij voelde hoe haar hart stopte. Hij haalde diep adem en sloot zijn ogen even. Zachtjes legde hij haar hand neer en sloot haar ogen. Hij voelde dat het goed zat, ze was onderweg en hij slikte even.
De dagen erna waren in een waas voorbij gegaan. De beste vrienden van zijn moeder hielpen hem met de begrafenis en de dingen regelen maar het lukte hem nauwelijks. Het enige wat tot hem doordrong was dat zijn moeder er niet meer was. Een sterke drang om te verdwijnen ontstond daardoor alleen maar meer. Enkele dagen na haar dood was zijn moeder begraven. De herberg had hij niet meer geopend maar de sleutels waren van hem. Alles wat ze gehad had, had ze aan hem nagelaten. Hij dwaalde rond, keek tussen haar spullen maar vond niets.
Een onrustig gevoel bekroop Nicholas steeds meer tot het moment dat hij besloten had om echt te vertrekken. Hij schreef een korte brief maar verfrommelde deze ook weer. Hij kon het beter laten. Wat als iemand hem kwam zoeken? Hij had snel wat spullen bij elkaar gepakt en in een tas gedaan die hij mee kon nemen waarna was vertrokken. Het waren lange dagen en nog langere nachten. Vaak kon hij de slaap niet vatten en als hij sliep droomde hij over de reis die zijn moeder maakte. Het leek haast levensecht te zijn, alsof het echt gebeurde en hij erbij was. Het was natuurlijk onzin, buiten hun herberg was er geen echte Onderwereld. Geen hel, geen duistere plek waar je heen kon gaan. Als zijn moeder al ergens heen moest was het de hemel en elke avond bad hij daarvoor, dat ze toegestaan werd om van boven naar hem te kijken.
Op die manier hield Nicholas zichzelf al een week in leven. Hij at wat hij vond en sliep in bomen of op de grond. Het was niet prettig, niet makkelijk maar het gaf hem een soort van rust. Hij was weg, weg van al het normale.

Anoniem
Straatmuzikant

Fidelity schreef:
Het was voor Janessa een grote opluchting geweest toen ze iemand in het bos was tegengekomen, die haar geen kwaad wilde doen. Nooit was Janessa iemand geweest die hield van veel gezelschap, maar alleen in het bos kon het heel erg eenzaam en eng worden. Daarbij was het fijn om iemand naast haar te hebben, die volgens de woorden van de koning ook 'niet normaal' was. Voor haar was het een verademing om er met iemand over te kunnen praten en om nu zeker te weten dat er meer mensen met gaves waren. Het was altijd de vraag geweest of zij niet gewoon alles verbeeldde. Pas toen ze de geruchten hoorde dat er meer mensen zoals zij waren, voelde ze een gewicht van haar schouders af vallen. Ze was niet alleen.
Het waren lange dagen geweest, zeker toen ze nog alleen was, en de nachten waren koud geweest, maar ze wist dat ze dankbaar moest zijn dat ze nu niet meer alleen was. Het was nog steeds koud, en het ging moeizaam, maar nu had ze iemand om op te steunen.
De woorden van Elayne waren logisch geweest. Als de meiden dichtbij het water zouden blijven, was de kans groter dat ze het kamp tegen zouden komen. Aan Elayne's woorden twijfelde Janessa sowieso niet, want ondanks het feit dat dit ook haar gave was, was het meisje super slim en wist ze waarschijnlijk meer over waar het kamp zich bevond dan zij. Janessa was tenslotte maar dienstmeisje geweest in het paleis, en Elayne was niet alleen strateeg geweest, maar had zich ook dagen kunnen inlezen in het archief. Iets wat Janessa van beiden niet zelf kon zeggen. Zij had alleen geweten dat ze had moeten vluchten. De woorden van de koning hadden in haar achterhoofd gemaald. Hij had een keer tussen neus en lippen door laten vallen dat iedereen met een gave het verdiende om in zijn kerkers weg te rotten, toen zij zijn kamer had schoongemaakt. En dat had haar zoveel angst bezorgd dat ze wist dat ze hier niet meer veilig zou zijn. Ze had de verhalen gehoord over zijn martelingen, en had ook geweten dat zij daar niet wilde en niet zou belanden. Die kerkers waren voor misdadigers, en zij was geen misdadiger. Ze kon er niets aan doen dat ze deze gave had en nu ze eindelijk weg was uit het paleis, kon ze zelfs waarderen dat ze de gave had. Het was een gift, ze kon mensen helpen en dat was iets wat ze altijd al had willen doen.
Ze wist nog niet hoe ze het goed kon beheersen, want het kwam alleen op als ze het echt nodig had, maar ze wist wel dat mocht ze dit ooit goed kon beheersen, ze heel veel mensen kon helpen. Ook wist ze nog niet hoe ver ze kon gaan met de krachten, misschien kon ze dodelijke ziektes ook wel helen. Of was het juist alleen weer beperkt tot lichamelijke klachten, zoals wonden. Ze wist het niet, maar ze hoopte dat er iemand in dat kamp zou zitten die haar niet alleen uitleg kon geven, maar haar ook kon helpen om het te bevorderen.
Dankbaar had Janessa het eten aangenomen van het meisje naast haar. Het was al snel duidelijk geweest dat zij veel beter voorbereid was geweest om het bos in te trekken, en ze was blij dat ze het met haar wilde delen. Elayne had ook een paard bij haar gehad en daar hadden de meiden gebruik van gemaakt. Ze gingen niet alleen sneller nu, ze waren eind van de dag ook veel minder moe dan als wanneer ze hadden moeten lopen. Janessa moest er niet aan denken dat ze nu nog steeds lopend haar weg had moeten vervolgen. Dan was ze een stuk minder diep het bos in gekomen en was ze misschien zelfs al wel gevonden door de wachters. Iets waar ze gelijk de rillingen van kreeg.
"Ik hoop dat we morgen iets vinden waardoor we weten dat we op de goede weg zijn," mompelde ze nadenkend. Het zou fijn zijn. "Of dat we het kamp gewoon vinden, dat zou natuurlijk helemaal mooi zijn," vervolgde ze met een lichte glimlach.

TheBurrow
Levende legende

TheBurrow schreef:
"Als we geluk hebben, maar dat denk ik niet." Vaak kwam wat ze zei negatief over, maar dat was niet zo bedoeld. Elayne was ontzettend realistisch ingesteld. Logica was hetgeen dat ze nodig had, als er geen logica was dan was zij het spoor bijster. "Wat ik me wel zat te bedenken vanmiddag.. Er zullen anderen zijn. Anderen die gevlucht zijn of op zoek naar het kamp. De kans is groter dat we hen wel tegen komen." Ze nam een slokje water en keek naar Janessa. "Het kamp vind je niet tot het gevonden wilt worden, dat weet ik zeker."
Moe onderdrukte ze een gaap en trok haar benen een beetje op. "Ik ga zo maar slapen, ik denk dat we morgen onze energie nodig hebben." Ze had een vreemd voorgevoel. Alsof er iets op het moment van gebeuren stond. Stil keek ze even naar het vuur en dacht na. Ze hadden al veel afstand afgelegd, het scheelde ontzettend dat ze Grigora mee had genomen. Langzaam ging Elayne liggen. Tussen wat takken door kon ze sterren zien en ze glimlachte. Het voelde heerlijk om daar naar te kijken, alsof er van boven ook echt nog iemand terug aan het kijken was. Iemand die bij haar hoorde. Dat miste ze ontzettend. Even zuchtte ze en ging op haar zij liggen. "Slaaplekker Janessa." Zei ze zachtjes waarna ze haar ogen sloot. Stil bleef ze liggen, luisterde naar het vuur en de natuur. Langzaam viel ze dan ook in slaap. Haar mantel iets over haar heen zodat Janessa er nog bij kon komen liggen. Zo konden ze elkaar een beetje warm houden in de frisse nachten.
De ochtend kwam haar alweer veel te vroeg, maar aangezien Elayne een ochtendmens was die niet goed kon blijven liggen was ze opgestaan. Ze had Janessa nog even laten slapen en was wat bessen gaan zoeken. Ze had natuurlijk eten mee maar daar konden ze niet eeuwig op teren. Van de natuur moesten ze ook gebruik leren maken. Op dit moment vond ze het dan ook oprecht jammer dat ze nooit had leren boogschieten. Nu dieren vangen was ontzettend handig, dan hadden ze in ieder geval genoeg te eten. Aan haar reispartner had ze het nog niet gevraagd, misschien kon Janessa het wel. Dan scheelde dat ontzettend natuurlijk en kon zij misschien wel op jacht gaan. Na een half uur vond ze dat ze wel genoeg bessen had weten te verzamelen en liet ze rustig terug. Ze legde ze in een klein cirkeltje van stenen neer en glimlachte. Dit zou vast wel goed smaken, ze wist dat dit eetbare bessen waren en niet dodelijk. Hopelijk waren ze niet te zuur. Ze ging even zitten en maakte Janessa zachtjes wakker. "Hey.. Ik heb wat bessen gevonden en ga me even wassen in de beek." Erna stond ze op.
Met een glimlachje liep ze weg, schamen deed ze zich nauwelijks. Janessa was een vrouw en ze waren hier nu zo ver in het bos dat het een wonder zou zijn als iemand haar nu zou zien. Kalm ontkleedde ze zich helemaal en stapte voorzichtig het water in. Een rilling gleed door haar lichaam en kippenvel verspreidde zich al gauw. Het was frisser dan ze verwacht had, maar ze wilde zich ontzettend graag wassen. Uiteindelijk was ze diep genoeg om zichzelf onder te kunnen dompelen. Naast de kou voelde het ook heerlijk fris en genietend sloot ze haar ogen even. Op zulke momenten voelde ze zich zo vrij, als ze ergens oprecht van genoot.

Anoniem
Straatmuzikant

Fidelity schreef:
Het was een rustige nacht geweest voor de twee meiden, en Janessa had beter geslapen dan eerdere avonden. De dieren hadden zich stil gehouden in het donker en door de lichaamswarmte van Elayne had Janessa het ook niet koud gehad. Toch was ze enigszins moe wakker geworden toen het ochtendlicht op haar gezicht had geschenen en daarom had ze ervoor gekozen om nog even te blijven liggen. De vrouw naast haar sliep toch nog, en in gedachten verzonken was Janessa na verloop van tijd ook weer in slaap gevallen. Haar gedachten waren gestrand op hoe het was voor ze was gevlucht en wat een makkelijk leven ze eigenlijk had gehad hiervoor. Nooit had ze gedacht dat ze in een bos zou overnachten, laat staan dat ze zou vluchten voor de personen die ze eerst haar vrienden had genoemd.
Ze was overeind gekomen en leunde ontspannen tegen de boom aan en luisterde naar hoe de rest van het bos ook langzaam wakker scheen te worden. Elayne was al wakker en had zelfs al bessen gezocht. Janessa was hoe dan ook blij dat ze weer in slaap was gevallen, want ze voelde zich een stuk beter en minder vermoeid dan een aantal uur geleden.
Met een takje tekende ze figuurtjes in het zand en langzaam verzonk ze weer in gedachten. Ze vroeg zich af of haar gave altijd werkte en of deze alleen bij haarzelf werkte of ook bij anderen. Ze wist ondertussen wel dat ze zichzelf kon helen, maar ook dit ging niet altijd zonder problemen. Toekijkend hoe Elayne het water in verdween, besloot ze wat te gaan "oefenen". Honger had ze nog niet en ze wilde weten in hoeverre ze haar gave al kon beïnvloeden en beheersen. Nog steeds met die vragen in haar hoofd pakte ze een scherpe steen van de grond iets verder weg, en drukte deze eerst zachtjes op haar arm. Toen ze merkte dat dit heel veel effect had zette ze er meer druk op en voelde ze hoe deze zich naar binnen drong en keek ze gefascineerd toe hoe er een wond op haar arm ontstond.
Omdat ze nog steeds geen idee had hoe ze haar gave precies moest gebruiken, deed ze weer hetzelfde als dat ze voorheen had gedaan en ze legde haar goede hand op de inmiddels bloedende snee op haar arm. Getintel verscheen niet alleen op haar arm, maar ook in de vingers die ze op de snee had gelegd en ze voelde hoe de eerst redelijk grote snee, kromp naar nog maar een oppervlakkige kras. Janessa wist niet hoe ze dit kon doen en waarom het de ene keer wel lukte, maar ze hoopte maar dat de gave haar niet in de steek zou laten op momenten dat ze het nodig had. Daarom probeerde ze zo vaak mogelijk te oefenen als Elayne niet in de buurt was, omdat ze niet wist of het wel zou lukken als iemand mee zou kijken. Dat was pas één keer eerder gelukt en dat was toen ze haar had laten zien wat haar gave was.
Ook Janessa besloot om zich op te frissen en ze liet haar kleding van haar lichaam glijden, om vervolgens het water in te lopen. Het was kouder dan ze had verwacht, maar dat hield haar niet tegen om verder het water in te lopen. De wond was immers wel weg, haar vingers zaten nog onder het bloed en ze moest zich nodig even wassen. Ze snapte sowieso niet dat Elayne nog niets had gezegd over haar lichaamsgeur, want Janessa had zich super vies gevoeld.

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld