Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

RPG ~ School of Gods ~ Schrijftopic

Sansa
Popster

Sansa schreef:
Kletstopic:
virtualpopstar.com/social/forum?category=5&topic=735852&p=0

Let op! Dit is een nieuw Topic!
Als jullie meedoen, verwacht ik dat jullie het schrijftopic draaiende houden! We doen dit Samen!

Natuurlijk kennen jullie de verhalen van, de meeste mysterieuze goden. Maar wat zou er gebeuren als alle goden kinderen hadden. In dit verhaal volgen wij de kinderen van de meeste goden, dit kunnen (oude) Griekse goden zijn, maar ook (oude) Norse goden, en ga zo maar verder.

Deze beroemde goden, hebben kinderen gekregen, en deze kinderen gaan naar een speciale school. Er kan van alles gebeuren, omdat sommige kinderen hun krachten nog niet onder controle hebben. Verder heb je nog de problemen dat je bij de kinderen van goden op de school komt waarbij je weer net niet op school wilde komen. Tsjah, je leest het al. Op deze school kan van alles gebeuren.

Deze school is enorm! Er zijn zelfs een aantal geeime gangen.

Schoolregels:
-Geen krachten en wapens buiten de lessen om. Ookal ben je een (half)god.
-Iedereen moet een Uniform dragen! (voor jongens een broek)

In je vrije tijd mag je eigen kleding dragen, natuurlijk.
-Iedereen moet voor tien uur in zijn of haar kamer zijn. Zo niet volgen er strenge maatregelen!
-Geen eigen feesten geven!
-Je mag het bos niet in zonder toestemming

Dit is het eerste schooljaar voor iedereen!

Evenementen:
27 Augustus: Aanvang Leerlingen
28 Augustus: Lessen beginnen
31 Oktober: Halloween bal (Verkleed komen Verplicht!)
23 December: Winter bal
25 December t/m 1 Januari: Kerst vakantie. (In deze vakantie mogen je ouders je komen bezoeken.)
27 Juli: Zomer bal
29 Juli: Laatste schooldag!
30 Juli: Iedereen naar huis!

Algemene RPG regels:
Geen 1 zinnen RPG.
Geen vaste volgorde, maar er moet sowieso 1 iemand na jou hebben gereageerd.
Geen overpowered personages

Jongens(3/3):
Jamie Waterfall ~ Houvanramb ~ P4
Artair Evander Cellos ~ Dauntless ~ P3
Finn Elsker ~ Sansa ~ P5

Meiden(3/3) :
Siv Hjerte ~ Sansa ~ P1
Lena Zinaida ~ TheBurrow ~ P2
Taesha ~ Redamancy ~ P3

Kamerindeling:

Meiden:
Alle 3 bij elkaar.

Jongens:
Alle 3 bij elkaar.

Sansa
Popster

Sansa schreef:
'Mam ik ga niet naar die school!' zei Siv terwijl ze haar moeder met haar ogen vol tranen aan keek. Skadi liep naar Siv toe en keek haar dwingend aan. 'Je moet gaan.' zei Skadi terwijl ze haar hand op Siv haar wang legde. 'Je moet gaan, ze dwingen ons! Je moet gaan hoor je me?!' Riep ze in Siv gezicht en voor ze het wist voelde ze dat mijn wang bevroor.
'Mam!' riep Siv terwijl ze haar moeders hand weg sloeg. Ze voelde voorzichtig met haar hand aan haar wang, ze veegde het ijs van haar wang af, en voelde vlak daarna de warmte weer op haar wang komen.
'Je moet gaan Siv.' begon Skadi . 'Je moet wraak nemen op de goden die mijn vader hebben vermoord. Ik weet dat ze er van alles aan gedaan hebben om te zorgen dat ik geen wraak nam. Maar nu is het tijd, je moet gaan Siv. Doe het voor mij! Zorg dat hun kinderen het moeilijk krijgen!' Toen Skadi dat zei keek Siv haar vol verbazing aan. Siv wist niet dat mijn moeder zo graag wraak wilde hebben. Een zucht verliet Siv mond 'Oke, ik ga naar die school.' zei ze, en vlak daarna liep ze de trap op in de richting van haar kamer. Siv keek in de spiegel, recht in haar eigen ijs blauwe ogen. Ze haalde haar hand door haar lange witte haren en liep in de richting van haar kleding kast. Siv propte al haar kleding in de koffers, en toen zag ze hem... Skadi haar oude trouwjurk. Siv liet haar handen over het stof gaan, het voelde net alsof er water tussen haar vingers door ging. Het was een fijn gevoel, want meestal als ze water aan raakte, bevroor het meteen. Siv propte alles in een paar licht blauwe tassen en koffers, en rende weer naar beneden. 'Ohnee vergeten' zei Siv tegen haarzelf terwijl ze weer naar boven liep om het op te halen. Siv trok haar kamer deur weer open, en liep naar de pijl en boog die aan mijn muur hing. Siv pakte de pijl en boog en deed hem om haar schouder heen. Ze liep vlak daarna weer naar beneden. 'Als ik nog op tijd wil komen moet je nu het portaal maken mam.' zei ze met een zucht terwijl ze de tassen en koffers naast haar neer zette. Skadi maakte een aantal bewegingen met haar handen, drukte een kus op Siv haar voorhoofd, streelde door Siv door haar, haren en voor Siv het wist stond ik voor de school. Siv trok haar witte leren handschoentjes wat strakker aan en pakte haar tassen en koffers op. Ze wilde gaan lopen, maar voor ze het wist lag ze lang uit op de grond. 'Ohja, ijs' zei ze grinnikend tegen haarzelf terwijl ze haar spullen pakte en in de richting van de ingang liep. Siv keek voorzichtig in het rond en veegde de laatste beetjes sneeuw van haar lichtblauwe jurkje af. Siv zag dat iemand uit gleed over het stukje ijs die er door het portaal van Skadi was gekomen.. Stiekem vond ze het er best wel grappig uit zijn, dus kon ze haar lach niet meer inhouden. Maar vlak daarna liep ze toch in zijn richting om hem te helpen. Siv zette een paar tassen en een koffer op de grond en stak haar hand uit. Hij pakte haar hand en trok zichzelf omhoog. Hij keek Siv even aan, maar nog voor hij iets kon zeggen liep Siv weer terug naar de ingang van de school. De deuren van de school gingen open, en het schoolhoofd stond al te wachten op iedereen. En wie kon er nou een betere schoolhoofd zijn dan de oppegod Zeus. Siv keek nog een laatste keer rond om te kijken of ze kinderen van andere Norse goden zag, maar ze zag niemand. Zou ze echt wraak gaan nemen? Siv liep weg, maar ze struikelde ergens overheen, "Snow kom hier" Siste ze terwijl ze haar wolf tussen de mensen door zag rennen.

TheBurrow
Levende legende

TheBurrow schreef:
Het was eindelijk zover geweest. De dag dat het jaar begon. Haar vader was schoolhoofd en hij had haar al een dag eerder laten komen. Ze waren voor het eerst een tijd alleen geweest en ze moest bekennen dat het ronduit ongemakkelijk geweest was. Daarnaast kwam er een gevoel van buitenbeentje omhoog, zij was er al.. Haar vader had haar echter op het hart gedrukt dat ze een prinses van de hemel was, het zou haar niet uit moeten maken dat ze eerder was. Het was een eer en gaf haar de kans om mensen te ontmoeten en begroeten voordat anderen dat deden. Het voordeel was wel geweest dat ze als eerste een bed uit had kunnen kiezen en ze al haar spullen al uitgekozen had.
Deze ochtend had haar vader haar een beetje ambrozijn aangeboden. Ze at het vaak wel, vermengd door normaal voedsel. Ze had geleerd om ook menselijk eten te kunnen eten en niet volledig afhankelijk te zijn van het goddelijke. Lena had het echter aangeboden gekregen en zoiets weigerde je niet, behalve als je behoefte had aan een lange lijdensweg. Door de ambrozijn waren haar nerveuze gevoelens verdwenen. Het gaf haar altijd een heerlijk warm gevoel van binnen en liet haar stralen. Met een hand gleed ze dan ook even door haar donkerbruine haren terwijl ze tegen een pilaar aan leunde. Haar vader wachtte de mensen op, zijn speech kende ze inmiddels wel. Hij had haar wel eens meegenomen toen ze nog jonger was om te kijken naar al die verschillende kinderen van goden en alle krachten. Zijn speech veranderde hij echter bijna nooit dus die kon ze wel meepraten. Om toch haar vader een beetje tegemoet te komen was ze gekleed in zijn lievelingskleuren. Een hemelsblauw topje met een witte broek eronder. Om haar rechterbeen had ze, uit gewoonte, wel haar zakmes. Hoewel Lena wist dat dit de laatste dag was dat ze hem gewoon kon dragen, morgen gingen ze immers over naar het uniform, wilde ze er nog niet vanaf wijken. Het was een deel van haar en Hephaistos had het voor haar gesmeed. Hoewel het klein was, was het goddelijk en dodelijk. Ze was ook niet bang om hem te gebruiken.
Steeds meer mensen verzamelden zich en vanaf haar verdekte plekje kon ze hen rustig bekijken. Het waren er best wat en ze vroeg zich af of alle goden waren zoals haar vader. Een man van grote behoeftes die hij niet alleen bij haar moeder vervulde. Misschien waren sommigen wel echt geliefd, of waren ze halfbloedje.. Lena zou er snel genoeg achter komen, maar haar nieuwsgierigheid trok het wel. Met een kalme glimlach liep ze achter de pilaar vandaan. De zon scheen wat in haar gezicht en rustig mengde ze zich tussen de mensen, op zoek naar iemand waar ze wel contact mee kon leggen. Ze wilde niet het hele jaar een eenzaam geval blijven. Dit was immers haar kans om anderen te leren kennen, andere dan haar broers en familieleden die al zo lang leefden. Naast haar glimlach liet ze dan ook een vrolijke en vriendelijke blik in haar ogen verschijnen en groette iedereen die ze tegenkwam.

Sansa
Popster

Sansa schreef:
Finn friemelde aan zijn ketting en keek zijn moeder aan. Freya liep naar hem toe, en gaf hem een knuffel "Ik ga je missen zoon, wat lijk je toch op je vader" Zei ze terwijl ze een kus op Finn zijn wang drukte.
"Ik ga jou ook missen mam" Mompelde hij terwijl hij haar los liet en naar de wapens toe
liep. Zijn ogen bleven hangen op de dolken van zijn vader, maar vlak daarna haalde hij zijn
schouders op en pakte hij zijn eigen dolk en bond hem aan zijn zwarte broek, met een leren bandje. Finn liep daarna weer naar Freya en keek haar strak aan "Mam straks is er weer iemand
zonder gezicht, komt diegene jou halen, of krijg ik weer een brief"' Mompelde hij paniekerig. Freya keek Finn aan en pakte zijn gezicht tussen haar handen, "Mij gaan ze echt niet pakken lieverd,
en als je een brief krijgt moet je hem gewoon negeren, net zoals je altijd doet. Je zult op vast wel goede vrienden maken." Freya pakte Finn zijn ketting vast en drukte er een kus op "Jou vrienden gaan
je helpen, ik weet het zeker" Freya wilde nog meer dingen zeggen, maar Finn zag aan de stand
van de zon dat het al veel te laat was om nog te horen wat zijn moeder ging zeggen. "Ik
moet gaan mam" Zei hij terwijl hij zijn tassen pakte en naar een kast toe liep. Hij trok de kast open
en gooide zijn tassen er in, vlak daarna liep Finn er achter aan "Tot snel" Hoorde hij zijn moeder
nog zeggen. Finn kwam naar buiten gelopen en keek naar het gebouw "Niet... te geloven" Mompelde
hij terwijl hij zijn tassen van de grond pakte. Finn liep rustig in de richting van het schoolgebouw,
en toen hij voor het gebouw stond, smeet hij zijn tassen op de grond en ging hij tegen een boom aan staan. Hij keek naar alle goden-kinderen die er waren, en liep rustig door de menigte door. Maar omdat hij niet goed oplette struikelde bijna over iets heen. Finn keek meteen wat het was, en zag een witte wolf voor zich uit rennen, de wolf rende achter een boskat aan, dus besloot hij er achteraan te rennen, zodat er niets ergs zou gebeuren met de kat. Na een tijdje rennen had Finn de kat te pakken, en keek de wolf aan. "Snow..." Mompelde hij terwijl hij naar de hond knikte. Hierdoor wist hij een ding zeker, Siv was in de buurt. Finn keek in het rond en zag niet veel verderop Siv staan. Hij kon het niet laten om een grap met een vriendin uit te halen, dus ging hij achter de boom staan, zodat niemand hem zag, en veranderde hij zichzelf in een meisje met zwarte haren en rode ogen, hierdoor leek hij precies op de dochter van Hel. Finn pakte zijn tassen, en liep naar Siv toe. Hij hield zijn handen, voor Siv haar ogen, en zei met de stem van Haadiya "Raad wie er ook is" Finn haalde zijn handen voor Siv haar ogen vandaan en keek haar aan. Finn hoorde een kleine gil, en voelde vlak daarna hoe Siv hem een knuffel gaf. Tijdens de knuffel veranderde hij zichzelf weer terug. "Ben je ook blij met je oude vriend?" vroeg hij grinnikend aan haar.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Je ouders houden niet van je. Sterker nog ze willen van je af. Eigenlijk mogen we dit niet zeggen, de koningin zal kwaad zijn als ze erachter komt, maar ze heeft ons er op uitgestuurd om een middel te vinden zodat je niet langer goddelijk bent. Dan zal je gewoon oud worden en sterven en zijn ze eindelijk van je af. Dat zou je toch niet willen he? Als je ons gewoon even je lichaam laat gebruiken, dan maken we je koning. Jij zou een veel betere leider zijn dan je moeder."
"Sorry, maar dat aanbod ga ik vriendelijk moeten afwijzen." Het was een wonder dat Artair nog vriendelijk bleef tegenover de demonen. Veel baat had hij er niet bij om ze kwaad te maken. Ze kwamen hem vaak opzoeken in zijn dromen. Een tijd had hij geprobeerd hen te negeren, maar demonen hebben tijd genoeg. Ze hebben een eeuwigheid om je aandacht te trekken en het was niet alsof ze iets beters te doen hadden. Artair verbaasde zich er wel over dat ze hem zo kwelden. Al was het lang geleden dat hij het nog gemeld had aan zijn moeder. Ze had zoveel verantwoordelijkheden. Hij wilde haar niet nog extra belasten. Daarbij leek ze het altijd op te blazen en kon hij zich altijd aan een compleet reinigingsritueel verwachten. Zo'n rituelen waren niet bepaald aangenaam. Zeker niet als het contact met demonen je werkelijk in het bloed zat. Dus de rest van zijn slaap spendeerde Artair door met hen te babbelen. Hun woorden lieten hem niet onberoerd, maar in al die jaren had hij geleerd het een plaats te leren. Demonen en de waarheid die dingen gingen niet bepaald samen.
"Waarom zouden ze je naar die school sturen terwijl je even goed thuis kunt blijven. Het leven is veel leuker hier."
Met deze woorden werd hij wakker. Dat was waar ook, de eerste schooldag. Hij had het gegeven altijd proberen te verdringen. Hij was niet bepaald blij geweest toen zijn ouders hem hadden ingeschreven. Ze zeiden dat hij hier zou leren zijn krachten te beheersen en met andere godenkinderen in contact zou komen, die het ook niet altijd even makkelijk hebben met hun gaven. Artair vond dit absoluut niet nodig. Hij kon alles leren wat hij moest leren van zijn vader en moeder. Echter durfde hij hen niet tegen te spreken, vooral zijn moeder niet. Misschien was het allemaal zo erg nog niet. Er zouden ook zeker nog andere kinderen van Keltische goden zijn. Zo zou hij samen met Oriana vertrekken. Zij was de dochter van Borvo, god van de genezing. Ze kenden elkaar al van toen ze erg jong waren. Artairs stuntelige karakter zorgde er maar al te vaak voor dat hij bij hen op bezoek moest komen om zijn wonden te laten verzorgen. Er was een uitgebreid ontbijt met zelfs enkele cadeau's voor hij vertrok. "Want flessen wijn, want wijn was de manier om met andere in contact te komen", vermeldde zijn vader erbij. Het mooiste geschenk was een grote Mallet, het brons was versierd met sierlijke tekeningen. "Omdat we er waarschijnlijk niet zullen zijn op je verjaardag krijg je nu al je cadeau. Lugh heeft er hard aan gewerkt."
"Echt is dit voor mij, dankjewel." Hij omhelsde zijn beide ouders. Hij kon niet wachten om Oriana het wapen te laten zien. Het was werkelijk gigantisch dus ernaast kijken was vrij onmogelijk. Hij bond hem op zijn rug en nam afscheid van zijn ouders. Na Oriana vriendelijk te hebben begroet, stapten te met hun tweeën door het portaal. Nog geen seconde later lag hij op de grond. Hij had toch niet kunnen verwachten dat het gras bedekt zou zijn met een laagje ijs. "Gaat het?" vroeg Oriana bezorgd en hield haar handen omhoog, klaar om hem te genezen moest het nodig zijn. "Ik ben ok, hoogstens een blauwe plek spaar je krachten."
Iets verderop hoorde hij gelach. Tot zover Artairs plan om de Keltische goden te profileren als sterk, dapper en zeker niet minderwaardig aan eender welk ander soort goden. Ze was wel zo vriendelijk om hem overeind te trekken. Al verdween ze net zo snel als ze gekomen was. Artair had niet erg veel onderzoek gedaan naar de school. Zoals eerder vermeld kon hem dit alles niet veel schelen. Toen bleek dat Zeus het schoolhoofd was stootte hij Oriana aan. "Dit kan je toch niet menen. Ze haten ons." Dat de Grieken en voornamelijk later de Romeinen niet echt super overeenkwamen met de Kelten, zeker niet op godsdienstig gebied kwam niet echt in goede aarde bij de goden van deze volkeren. Als Artair had geweten dat hij op een school zou zitten geleid door Griekse goden had hij wel wat meer weerwerk geboden.

Redamancy
Youtube ster

Redamancy schreef:
Taesha:
Vol afschuw keek Athena haar aan. Athena zei altijd al dat het een geweldige kans is en dat Taesha zo haar krachten zou gaan beheersen, maar Taesha wilde er niets van weten. De spanning tussen dochter en moeder was om te snijden. Vandaag zal Athena het portaal openen waar haar dochter doorheen moest om bij de school te komen. Aan het ontbijt vroeg Athena of ze er zin in had. Ze vond dat een ontzettend belachelijke vraag. Natuurlijk had ze er geen zin in. Buiten de lessen mocht je je krachten niet eens gebruiken en ze was dol op zichzelf verkleinen tot het formaat van een muis. Zo kon ze veel dingen zien die een normaal formaat niet zou kunnen meemaken. Het was ook altijd spannend. Soms hing er ineens een voet boven haar hoofd en moest ze rennen voordat die haar zou plat stampen. Helaas kon ze nooit iemand over haar avonturen vertellen. Athena zou boos worden als ze weer eens hoort dat haar dochter onverantwoordelijk met haar krachten omging. Ook was Athena een voorstander van het beeld: "het perfecte gezin". Taesha geloofde dit niet. Wie is er nou perfect? Iedereen maakt weleens ruzie met zijn of haar ouders. Al had zij altijd ruzie met haar moeder. Ze probeerde al haar hele leven aan de verwachtingen te voldoen, maar niets was genoeg. Geïrriteerd zuchte ze en haar moeder sloeg op de tafel. Dit is voor je eigen bestwil! Schreeuwde ze. Als je niet zo onverantwoordelijk was geweest, had dit nooit gehoeven. Taesha rende naar haar kamer en liet de deur achter zich dichtslaan. Dat vond ze een ontzettend fijn gevoel als ze boos was. Ze stopte de laatste dingen zoals haar tandenborstel en make-up in een koffer en liep naar beneden. Pisnijdig keek ze haar moeder aan en ze mompelde dat ze dat portaal moest openen. Zonder afscheid belande ze voor de school. Ijs, wat voor een grap is dit nu weer. Waar zij haar voetstappen zette, smolt het ijs. Mensen wezen naar de sporen die ze achterliet, maar het kon haar niet schelen. De omgeving was prachtig, maar ze deed alsof het haar niks interesseerde. Ze wilde hier helemaal niet zijn. Meteen toen de schoolhoofd zijn ontzettend vermoeiende speech had gedaan, ging ze opzoek naar haar kamer. Het scheen dat ze die met een aantal anderen moest delen. Hier zat ze ontzettend tegenop aangezien ze slecht was in vrienden maken. Ze heeft ook nooit vrienden gehad. Het was wel prima in haar eentje. Zodra ze bij de kamer aankwam, zag ze dat ze anderen er nog niet waren. Op elk bed lag een naamkaartje. Haar bed stond onder het raam, wat niet handig is aangezien ze de zon kon weerkaatsen met haar ogen. Gelukkig had ze haar zonnebril meegenomen.

Ladybambi
Popster

ladybambi schreef:
Jamie
Het was vroeg in de ochtend, toen Jamie een baby dolfijn en zijn moeder naar de oppervlakte hielp. De moeder was net bevallen, maar te uitgeput om zichzelf of de kleine naar boven te helpen. Natuurlijk waren er ook wel andere dolfijnen in de buurt, maar een godheid was altijd wat handiger dan de stervelingen in dit soort gevallen. Zeker als het om jongen ging, was er geen tijd te verliezen in Jamie zijn ogen. De jongen waren de toekomst van de wereld. Zowel op het land als in de oceaan. Het maakte niet veel uit. De moeder dolfijn maakte dankbare geluiden naar Jamie, om hem te bedanken voor zijn hulp. Het waren geluiden die anderen waarschijnlijk niet konden verstaan, maar zijn vader had hem de mogelijkheid gegeven om elk zeewezen te kunnen verstaan. Een aangeboren gave, zo zou hij het maar omschrijven. Soms gingen de gesprekken via zijn gedachten, soms gewoon op deze manier.
"Heel graag gedaan. Pas goed op je kleintje" sprak Jamie vriendelijk tegen de moeder dolfijn en streelde over de kop van de baby dolfijn. "Pas goed op je moeder he?" fluisterde hij zachtjes tegen de pasgeboren dolfijn, waarna de andere dolfijnen hen overnamen en Jamie terug kon zwemmen naar het huis van zijn vader. Een huis, diep onder het wateroppervlakte. Zo diep dat duikers zich er niet zouden wagen wegens de waterdruk en de ijzige kou. Zelf had hij er geen last van. Ook toen hij nog half menselijk was, kon hij er tegen. Maar ja, dat kwam waarschijnlijk omdat zijn vader de koning van de zee was. De grote god Poseidon, heerser van het water. Dat beschermde hem tegen de waterdruk en alles wat erbij hoorde.
Al snel kwam hij aan bij het grote paleis van zijn vader en zwom naar binnen. Het paleis was eigenlijk niet te zien voor duikers, gewoon omdat het te diep onderwater lag, maar ook omdat het er van buiten erg klein leek. Je zou het niet tot een koning of god voorschrijven. Van binnen daarin tegen, dat was een heel ander verhaal. Het leek alsof je in een totaal andere wereld kwam. Het kasteel was wel tien keer zo groot, als het niet meer was. Met vele kamers, zowel droge kamers als kamers met veel water. Zijn eigen slaapkamer was een kamer met een droog gedeelte en een watergedeelte. Zo kon hij kiezen wat hij wilde, voornamelijk omdat hij zijn halfgoddelijke leven op het land had doorgebracht en zijn vader hem wilde voorbereiden op zijn komst naar een speciale school voor goden en halfgoden. Dat was iets waar Jamie best tegenop zat te kijken. Veel Griekse volbloed goden vonden hem minder waardig, zoals zijn halfbroer Triton bijvoorbeeld. Hij was bang dat het op zijn nieuwe school ook zou gebeuren, ook al was hij dan omringd door meerdere halfgoden en inmiddels een volbloed god.
Zuchtend controleerde hij zijn tas. Had hij alles bij zich? Normale kleren voor wanneer ze hun uniform niet aan hoefden? Ja, een speciaal bakje voor zijn magische armband aangezien hij die niet mocht gebruiken? Ja, helaas had hij dat ding bij zich. De gebruikelijke schoolspullen? Ja die zaten ook in een tas. Het was een wonder dat die dingen tegen het water konden wat hen omringde, maar ja. Jamie kon zelf beslissen wat invloed had op water en wat niet en hij had geen zin in een natte rugzak. Rustig zette hij de rugzak bij de deur van zijn kamer, in het nog droge gedeelten en zwom zijn kamer weer uit, waarna hij een cycloop moest ontwijken die ook langs zwom.
Een cycloop zou je zeggen? Ja, zijn vader had behoorlijk wat kinderen. Niet alleen goden of halfgoden, maar ook cyclopen. Gelukkig was niet elke cycloop slecht zoals zijn halfbroer Polyphemos, die hem ook al eens had proberen op te eten. Sommigen waren aardig. Sinds Jamie een godheid was echte vrienden van hem. Zijn cycloopbroers waren één van de weinigen die hem tot nu toe niet beoordeelden om zijn menselijke afkomst. Deze cycloop had hij echter weinig contact mee, dus sprak hij hem ook niet aan en zwom naar de ontbijtzaal in het kasteel. Ook deze zaal was weer eens onderwater. Rustig ging Jamie op zijn stoel zitten en begon te eten toen zijn vader hem en de rest van het gezelschap toestemming gaf.
"Heb je zin in je éérste schooldag Jamie?" Vroeg zijn stiefmoeder Amphitrite. Ze probeerde de afkeer van het feit dat hij een kind van overspel was uit haar stem te halen. In de loop der jaren was ze daar gelukkig behoorlijk goed in geworden. Als je hen niet kende, zou je het ook zeker niet geloven. Amphitrite had inmiddels geaccepteerd dat haar echtgenoot en zijn vader heel vaak vreemd ging, maar daar was ze niet blij mee. Dat kon Jamie ook wel begrijpen, hij zou er zelf ook niet blij mee zijn. Toch had hij wel het gevoel dat Amphitrite hem het liefst mocht van zijn vaders 'overspel' kinderen. Met de cyclopen sprak ze bijvoorbeeld helemaal nooit.
Jamie wist niet echt wat hij moest zeggen. Het was onbeleefd om nee, niet echt op de vraag te antwoorden. Zijn vader had hem ingeschreven en dit zou een grote kans voor hem betekenen in de goddelijke wereld. Toch probeerde hij zo eerlijk mogelijk te blijven.
"Ik ben een beetje zenuwachtig." antwoordde Jamie en beet op zijn lip.
"Dat is toch nergens voor nodig, jongen. Je bent een god van de zee." sprak zijn vader Poseidon, vanaf het hoofd van de tafel. De stem van zijn vader deed de golven een beetje rillen, zoals wel vaker als zijn vader sprak.
"Ik vrees dat dat onderdeel is van het probleem vader. Zeus is het schoolhoofd en u bent nu niet bepaald de beste vrienden met Zeus" sprak Jamie, waarna Triton knikte.
"Zeus heeft mijn schoolperiode best zuur gemaakt" sprak hij tussen neus en lippen door, waarna Jamie een zucht liet.
"Je helpt niet echt" zei Jamie, waarna Triton zijn schouders ophaalde.
Zo ging het gesprek nog even voort, tot het moment dat Jamie moest vertrekken. Snel zwom hij terug naar zijn kamer, waar hij zijn tas en andere koffers vandaan haalde en naar de troonzaal van zijn vader zwom. Daar zat hij dan. De grote god Poseidon, met zijn drietand in zijn hand. Een important gezicht. Triton zwom naast hun vaders troon, terwijl Amphitrite op een kleinere troon naast Poseidon zat. Toen ze hem binnen zagen zwemmen, stond Poseidon op.
"Succes op school jongen" sprak zijn vader, waarna hij met zijn grote drietand een kleine draaikolk maakte. Deze draaikolk zou voor hem een poort zijn, een poort naar school.
"Succes broertje, zul je nodig hebben" lachte Triton en Jamie draaide onopvallend met zijn ogen.
"Bedankt vader, Triton" sprak Jamie, waarna hij de draaikolk in zwom.
Het water draaide wild om hem heen, maar al snel kwam hij aan in een klein riviertje bij een berg. Een zucht verliet Jamie zijn lippen, toen hij zag dat het kasteel helemaal bovenop de berg stond. Jamie had echt geen zin om zo'n bergwandeling te maken. Kon zijn vader hem niet ergens anders afzetten? Er was vast wel ergens anders water daar in die school. Even dacht Jamie na. "Geen krachten en wapens buiten de lessen gebruiken" sprak hij zachtjes, maar grijnsde toen. Het schooljaar was nog niet begonnen, dus hoefde hij ook nog niet de regels te gehoorzamen. Rustig richtte hij zijn hand op het water om hem heen en stuurde het als een lange waterslang omhoog, tot hij bijna bij het kasteel was. Daar gooide hij zijn spullen op het droge en sprong zelf ook op het land. Zijn kleren waren weer droog. Jamie werd niet nat, tenzij hij het wilde en op het land was hij graag droog. Rustig pakte hij zijn tassen en liep de laatste paar meter naar de schoolpoort, waarna hij naar binnen liep.
Op het schoolterrein was het inmiddels een drukte van jewelse. Er waren zoveel goden en halfgoden om hem heen. Sommigen herkende hij vaag, anderen helemaal niet. Om eerlijk te zeggen kende Jamie sowieso niet veel jonge goden. Hij bleef er bij uit de buurt, aangezien veel hem veroordeelden om het feit dat hij ooit deels menselijk was geweest.
Even beet hij op zijn lip, toen hij Zeus zijn stem hoorde, die de leerlingen welkom heette en stil bleef hij er naar luisteren. Het was al ruim vijftig jaar geleden dat hij Zeus voor het laatst van zo dichtbij had gezien. Hij was anders dan Jamie zich kon herinneren, maar aan de andere kant konden goden hun vorm ook veranderen als ze dat wilden. Daarom zou Jamie daar niets over zeggen.
Halverwege de speech van Zeus, besloot Jamie alvast verder het schoolterrein op te lopen. Hij wilde niet al te ver bij de deur weg zijn, aangezien het straks waarschijnlijk dringen zou worden bij de ingang om als eerste naar de kamers te mogen. Aan de ene kant is het misschien verstandiger om daar juist op te wachten, maar Jamie was geen type om te wachten. Hij wilde van zijn spullen af, voor hij de school zou verkennen.
Helaas kwam Jamie niet erg ver, aangezien er opeens een grote, witte wolf op hem af rende en hem tegen de grond gooide. Echter viel hij niet direct tegen de grond, maar knalde hij half op een meisje, waardoor hij haar ook mee nam naar de grond.
"Auw" kreunde Jamie zacht en keek de wolf aan. "Zeg alsjeblieft dat je een tamme wolf bent" zei Jamie zacht en ging voorzichtig van het meisje af. "Sorry dat ik tegen je aan knalde" zei Jamie, de wolf nog steeds in de gaten houdend. Jamie was niet bepaald geweldig met landdieren, dus was hij daar altijd erg ongemakkelijk en schuw tegenover. Behalve paarden dan natuurlijk

Sansa
Popster

Sansa schreef:
Siv rende zonder na te denken achter Snow aan, maar na een tijdje was ze hem kwijt "Niet te geloven" Zei ze zacht terwijl ze tussen de menigte door liep. Niet veel later kwamen er twee handen voor haar ogen. Ze herkende de stem "Haadiya" Riep ze vrolijk terwijl ze haar een knuffel had. "Ben je ook blij me een oude vriend?" hoorde ze Finn daarna vragen. Siv was nog blijer dat het Finn was "Natuurlijk ben ik blij met een oude vriend" Zei ze zacht. "Heb je nog brieven gehad?" vroeg ze aan Finn. Het enige wat hij deed was knikken. "Ik vertel het je nog wel een keer" Zei hij. Siv knikte "Is goed. " zei ze terwijl ze Finn nog steeds vast had. "Ik heb je echt gemist" Fluisterde ze in Finn zijn oor. Niet veel later liet ze hem los, en trok ze haar boog weer recht om haar schouder. Ze wilde weglopen, maar werd geduwd, en viel op de grond. Ze voelde hoe iemand boven op haar viel. "Wat in alle goden hun naam is hier gebeurd" Mompelde ze, terwijl ze over haar hoofd wreef. Siv hoorde dat Finn in een deuk lag, maar richtte haar aandacht op de jongen. "Sorry dat ik tegen je aan knalde" hoorde ze hem zeggen. " Siv zag Snow heel vrolijk om hun heen lopen. "Nee, het spijt mij voor mijn wolf." Zei ze terwijl ze opstond. Ze keek Snow aan, en maakte streng een gebaar dat hij moest gaan zitten. Snow ging direct zitten. "Dit is allemaal nieuw voor hem, het spijt me echt. " Zei Siv. Daarna stak ze haar hand uit "Ik ben Siv" Zei ze met een glimlach terwijl ze met haar andere hand wat zand van haar jurkje af klopte. Siv was niet van plan om door de drukte te gaan lopen, aangezien iedereen nu opzoek ging naar zijn of haar kamer. "Ik ga hier nog even wachten, blijven jullie ook hier, of gaan jullie de menigte in?" vroeg ze.

TheBurrow
Levende legende

TheBurrow schreef:
In alle kalmte had ze naar het verhaal van haar vader geluisterd. Er waren hier best veel jonge goden besefte ze, terwijl ze zo om zich heen keek. Door haar hoofd gleden verschillende gedachten.. Wie zouden haar kamergenotes worden, welke lessen zou ze krijgen en met wie zou ze bevriend raken? Ook al waren ze allemaal van andere komaf, zij vond het niet perse onnodig om geen vrienden met ze te worden. Haar vader had haar wel verteld dat haar neef er ook zou zijn. Artair was erheen gestuurd en ze moest er toch zachtjes om grinniken. Ze wist dat het voor hem ook moeilijk was geweest om geaccepteerd te worden, ze herkende het. Hij had het echter nog erger, haar moeder mocht haar nog wel een beetje maar zijn stiefmoeder.. Ze deed haar best maar goed was het niet echt vond Lena. Daarnaast had ze ook gehoord dat Taesha door haar moeder hierheen gestuurd was. Alles wist ze wel via haar vader, hij wilde het liever niet allemaal delen, maar van haar moeder had ze geleerd hoe ze hem moest bespreken.
Langzaam nam ze iets meer plaats aan de rand, de menigte kwam in beweging, zoekend naar hun kamers. Zij wist de hare echter al, had hem al ingeruimd dus zo snel hoefde ze er niet te zijn. Lena liep rustig verder en keek rond, ze was vooral erg nieuwsgierig naar alle mensen. Dralend zag ze haar vader zelf wel weglopen en dat maakte haar direct rustiger. Ze werd altijd zo onrustig als hij in de buurt was, ze wilde zichzelf bewijzen. Tonen dat ze beter was dan wat hij van haar dacht en verwachtte. In gedachten verzonken liep ze rustig rond en keek even naar de groepjes mensen die verstandig genoeg waren om te blijven wacht. Nu ze echter toch in haar eentje was liep ze maar langzaam naar binnen toe. Lena nam er de tijd voor en opende de kamer. "Hey.." Ze had niet verwacht dat er al iemand zou zijn en ze glimlachte even toen ze Taesha zag. "Moeten we wisselen van bed of wil je de andere dat bed geven? Ik heb de mijne ook zelf uitgekozen hoor." Grinnikend keek ze even naar haar. Lena's spullen lagen al bij en rond het bed. Een tas stond er nog op, klaar om uitgepakt te worden. Het was duidelijk dat er al kort geleefd werd. Rustig nam Lena plaats op haar bed en keek Taesha aan. "Ik hoorde van vader dat je ook hierheen gestuurd was, volgens mij zijn er nog wel een paar gestuurd. Heb jij al wat van de anderen leren kennen?" Ze wilde alles weten, niet omwille van de kennis maar omwille van de macht die erachter schoof. Lena kon best overheersend zijn, ze wilde dat alles graag zou gaan zoals zij dat in haar hoofd had.
"Wat vond je trouwens van zijn speech? Ik kan hem inmiddels meepraten."
Een brutale grijns speelde rond haar lippen en haar blik gleed soms naar de deur, afwachtend welke derde persoon erbij zou komen. Ongeduldig trommelde haar vingers op het dekbed terwijl ze naar Taesha keek, haar antwoorden afwachtte en even glimlachte. Ergens vond ze het niet erg om hier te zitten. Ze kon tonen dat ze alles echt wel waard was, dat hij niet hoefde te twijfelen aan haar. Haar broers hoefden haar niet meer te plagen dat ze de jongste was, nog geen echte godin was. Hier zou ze wel iemand worden, dat beloofde ze zichzelf.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Arti sst ik probeer op te letten. Ik weet hoe je tegenover hun staat, maar het is niet zo erg als het lijkt. Probeer het wat te relativen."
"Hoe moet ik relativeren dat ze onze volkeren aanvallen en ons land bezetten. Hun goden aan ons opdringen." Hij probeerde te fluisteren, maar de lichtelijk geïrriteerde blikken die hij toegeworpen kreeg lieten blijken dat hem dat niet bepaald lukte. Nadat Zeus was uitgesproken begaven de meeste studenten zich naar hun kamers. Dat was ook Artair's plan, maar je in een dichte menigte bewegen met een gigantisch hamer op je rug, bleek niet bepaald het beste idee. Nadat hij net niet drie mensen had neergeslagen, besloot hij toch te wachten tot de meesten al naar binnen waren verdwenen. Oriana wilde ook zo snel mogelijk vertrekken, zodat ze een goed bed kon uitkiezen. Dus de twee spraken af elkaar bij het avond eten op te zoeken.
Iets verderop zag hij het meisje dat hem omhoog had geholden, nadat hij over ijs was uitgegleden. Naast haar een wolf. Hij probeerde in zijn gedachten te zoeken naar welke goden een wolf als attribuut hadden, maar kon zich niet meteen iemand voor de geest halen. Zijn vader en moeder hadden enkele honden en zijn moeder hield ook erg van raven. De dieren waren perfect voor de communicatie tussen deze wereld en die in het hiernamaals. Artair hielp haar vaak met het voederen van de vogels. Ooit had hij een klein kuikentje gevonden, dat uit het nest was gevallen. Het bleek een witte raaf te zien. Artair voedde het diertje op en noemde haar Saoirse. Hij laat haar vrij om te gaan en staan waar ze wilt, maar meestal is ze wel ergens in de buurt. Eindelijk waren de meeste studenten naar binnen en begon ook Artair aan de zoektocht naar zijn slaapkamer. Verrassend genoeg was er nog niemand aanwezig. Wel hopelijk zouden zijn kamergenoten snel genoeg arriveren, want een kamer voor zichzelf zou hij maar eenzaam vinden.

Redamancy
Youtube ster

Redamancy schreef:
Taesha:
Na al een aantal dingen te hebben uitgepakt komt er iemand binnen. Ze komt een beetje opdringerig over en er is iets wat Taesha niet zo vertrouwd aan haar. Toch geeft ze antwoord op alle vragen die het meisje stelt, want om nu al een vijand erbij te hebben is geen goed idee. Na een tijdje met het meisje gepraat te hebben, weet ze het weer. Het is Lena, de dochter van Hera en Zeus. Hera en de moeder van Taesha waren jaren lang goed bevriend, maar kregen ruzie. Taesha weet tot de dag van vandaag nog steeds niet waar die ruzie over ging, maar juist om haar moeder dwars te zitten wilde ze Lena wel beter leren kennen. Op de vraag of ze wilde ruilen van bed, schudt ze haar hoofd. Ze draait de naamkaartjes van ene Siv en haarzelf om en legt haar spullen bij het andere bed neer. Langzaam pakt ze haar spullen uit en zet de schoolboeken op alfabetische volgorde in de kast. Net toen ze wat spullen wilde verkleinen om wat ruimte over te houden, bedacht ze zich dat ze haar krachten niet mag gebruiken buiten de lessen. Geërgerd zucht ze en begint alles op te stapelen en passend te maken zonder krachten. Nog nooit heeft ze zo veel moeite hoeven te doen om dingen op te ruimen. Wat vind jij er eigenlijk van? Dat je geen krachten mag gebruiken buiten de lessen.. vraagt ze aan Lena, maar toen kwam er iemand binnen.

Sansa
Popster

Sansa schreef:
Er verscheen een glimlach op Finn zijn gezicht, hij was enorm blij om Siv weer te spreken. Hij wilde wat zeggen, maar zag dat Siv op de grond viel en een jongen boven op haar lag. Finn kon zijn lach niet meer inhouden toen hij Siv op de grond zag liggen. "Goed gedaan maat" Zei hij lachend, terwijl hij in zijn handen klapte "Je bent letterlijk voor haar gevallen. Of nouja op haar" Finn ging op een bankje zitten en hoorde niet precies wat Siv en die jongen allemaal zeiden. "Ik ga hier nog even wachten, blijven jullie ook hier, of gaan jullie de menigte in?" Hoorde hij Siv vragen. "Ik blijf hier nog wel even wachten." Zei Finn terwijl hij zich uitrekte waardoor hij achterover van het bankje af viel. "Gaat prima" Mompelde hij terwijl hij weer op het bankje ging zitten. Finn had de energie duidelijk van zijn vader, altijd als hij alleen met zijn vader was, waren ze wel weer grappen aan het uithalen met andere goden. Nouja, voor zolang zijn vader nog bij hem was. Toen zijn vader weg was genomen, was het een stuk rustiger geweest. Hij kon geen grappen meer uithalen, en zijn moeder was een stuk strenger. Hij mocht bijna nooit meer grapjes uithalen, maar nu hij eindelijk op een school zat, kreeg hij de kans om grappen uit te halen. Finn schraapte zijn keel "Ik ben Finn" Zei hij tegen de jongen terwijl hij zijn hand uit stak. Misschien een late reactie aangezien de jongen er al een lange tijd stond, maar wel zo beleeft om zichzelf voor te stellen. Finn keek naar het schoolgebouw, en stond er nog steeds versteld van. Het was echt een enorm gebouw, en hij zag er nog best mooi uit ook.

Ladybambi
Popster

ladybambi schreef:
De kleine, witte wolf die tegen Jamie was aangeknald, liep nu vrolijk om hem heen terwijl het meisje opstond en haar excusses aanbood voor haar wolf. "Ach, ik denk dat het voor iedereen wel een beetje nieuw is" zei Jamie toen het meisje uitlegde wat er gebeurde en nam haar hand aan. "Ik ben Jamie, leuk je te ontmoeten" zei hij, waarna hij rustig met haar hulp opstond en de jongen die in een deuk lag om hun val ook de hand schudde.
"Dus dit is een wolf. Ik heb ze nog nooit in het echt gezien. Ik dacht dat wolven altijd wat groter waren" sprak Milan rustig en keek naar het meisje dat een streng gebaar maakte, waardoor de wolf ging zitten. Wolven waren dus trouwe dieren. Interessant om te weten.
"Eigenlijk was ik van plan me er tussen te wringen, maar één keer op de grond gegooid worden is wel genoeg voor één dag." zei Jamie toen Siv vroeg of hij en de andere jongen, die zich eerder voorstelde als Finn, of ze bij haar bleven wachten of naar binnen zouden gaan. Hij had wel het gevoel dat hij als hij zich er nu in zou mengen, hij weer op de grond zou belanden en dat was geen goed begin op de eerste schooldag. Hij zou echt voor schud staan, als dat door de wolf niet al het geval was. Daarbij was de grond op het land harder dan in zee.
De jongen die net nog zat te lachen en zich vervolgens voorstelde als Finn, bleef ook wachten tot de drukte binnen was.
"Wat voor goden zijn jullie?" vroeg Jamie nieuwsgierig. Hij was best benieuwd naar de verhalen van de andere goden, al wist hij niet zeker of hij het wel wilde weten. Niet iedereen kon het goed vinden met zijn vader, of met de Griekse goden in het algemeen tenslotte. Sommige goden hadden echt een hekel aan een andere godsdienst dan die van zichzelf. Uiteindelijk was het echter rustig genoeg bij de ingang en liepen de drie tieners al pratend het schoolgebouw binnen, waar Jamie er al snel achter kwam dat hij een kamer et Finn deelde. Dat scheelde, dan kende hij in elk geval één van zijn kamergenoten al een beetje.

Sansa
Popster

Sansa schreef:
Siv keek Finn even aan en schudde glimlachend met haar hoofd. "Snow is nog een pup, hij moet nog allemaal dingen leren" Zei Siv terwijl ze een gebaar dat Snow naar haar toe moest komen, en kriebelde hem achter zijn oor. "Wat voor goden zijn jullie?" Vroeg de jongen die zich eerder had voorgesteld als Jamie. "We zijn Noorse goden" Zei Siv met een glimlach "Mijn moeder is Skadi, de godin van de winter en de jacht. Mijn vader is Njörd god van de zee. Ik heb vooral mijn krachten van mijn moeders kant, kan niet super veel met water" Zei ze lachend, terwijl ze in de richting van het gebouw liep waar het al een stuk rustiger was. "Ik ben benieuwd wie mijn kamergenoten zijn" Zei ze toen ze voor de lijst stond, en haar naam zocht. Siv liep vlak daarna naar haar kamer, en zei de jongens gedag. "Was leuk je ontmoet te hebben"
Zie ze tegen Jamie, ze hoefde niet veel verder te lopen want ze stond alweer voor de deur. Siv trok de deur open en zag dat de andere meiden er al zaten. "Hoi, ik ben Siv"
Zei ze terwijl ze naar het laatst overgebleven bed toe liep, en haar tassen er op gooide. Siv keek uit het raam, en ging vlak daarna verder met haar tas uitpakken. Ze hing alle kleding in haar kast op, en legde haar pijl en boog onder haar bed. Ze zag dat Snow op haar bed was gesprongen, en aaide hem voorzichtig over zijn kop. Ze ging naast Snow zitten en keek de meiden aan "Dus van wie zijn jullie de dochters?" vroeg ze, terwijl ze in kleermakerszit ging zitten.

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld