Demish schreef:
Dayriel
Feestjes waren over het algemeen niet mijn ding. Het was Rose wie me had weten te overtuigen om toch naar het feest van Nate te gaan. Er waren meerdere reden waarom ik niet had gewild. De eerste was dat ik me gewoon niet heel comfortabel voelde met allemaal dansende mensen om me heen. Het was niet dat ik het niet kon, ik vond het gewoon niet fijn om tussen al die bezwete lichamen te staan. Het was niet eens meer dansen wat ze deden. Het was iets wat tussen springen en tegen elkaar aan schuren in zat. De tweede reden was dat ik niet zoveel met Nate had. Tenminste, ik kende hem niet echt persoonlijk.
Iedereen kende Nate. Hij was populair, verrassend genoeg aardig, en grappig. Misschien dat we ooit twee of drie keer een gesprek hadden gehad. Hij wist het waarschijnlijk niet eens meer, maar ik wel. Ik wist het nog veel te goed. Nate was iemand die in je geheugen bleef plakken, zelfs als je dat niet wilde.
Rose was echter de reden dat ik wel naar dit feest toe was gegaan. Niet zozeer omdat ze aan me had gesmeekt of ik mee had willen gaan, of omdat het zo leuk zou zijn als ik met haar mee zou gaan, maar meer om welke dag het vandaag was. Ik wist dat het vandaag precies twee jaar geleden was dat Rose haar vader was overleden. Ik had het meegemaakt en ik wist hoe zwaar het haar was gevallen. Op een dag zoals deze, had Rose iemand nodig die een beetje op haar lette. Ik wist hoe ze kon worden met drank op en ik gokte dat haar gevoelens haar gedrag alleen nog maar vervelender zouden kunnen maken. Daarnaast wilde ik niet dat er iets met haar zou gebeuren.
Rose was drinken gaan halen, maar bleek die van mij vergeten te zijn. Iets wat ik nog niet eens erg vond. Ondertussen had Rose zelf volgens mij al aardig wat naar binnen gegooid. Ik kon haar niet verbieden te drinken, en dat wilde ik ook helemaal niet, maar ik wist wel wat ze aan het doen was. Ik wilde niet dat ze straks ergens half in coma op de grond zou liggen omdat ze zoveel aan het drinken was.
‘Rose, laat maar!’ zei ik lachend, toen ik haar zag wankelen. Ik sloeg mijn arm rond haar middel en pakte haar arm vast, zodat ik die rond mijn schouders kon leggen. Zo was ze er zeker van dat ze niet om zou vallen. Of we zouden samen vallen, maar dan zou ik haar val nog een beetje kunnen breken.
‘Zullen we anders even naar buiten gaan, voor wat frisse lucht? Dan halen we straks wel weer wat drinken.’ Het leek me beter als ze nu eventjes naar buiten zou gaan. Vaak hielp een beetje frisse lucht wel. Niet dat ze opeens niet meer dronken zou zijn, maar misschien dat ze wel weer iets helderder na zou denken.
@Insanis