Je hebt nog niet gereageerd op het forum.

Hier komen de laatste 3 forum topics te staan
waarop je hebt gereageerd.
+ voeg shout toe
Cool.dus.niet
Ik geef random sets weg, want vp bday!
0 | 0 | 0 | 0
0%
Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.
> Sluiten
Helper
12 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar Pagina: | Volgende | Laatste
O | Lawyered.
Kyoshi
Popster



HOI! Gelieve niet te reageren, behalve als je Arthas of Rosalie33 heet. Mvg je gurl.

Mijn personage:
Sem Gregory Carlson - 26

Rosalie33
Youtube ster



Mijn personage:
Jennifer Elisabeth Morgan - 25 



Mijn begin komt hieronder \^-^/
Rosalie33
Youtube ster



Het was laat in de middag toen Jennifer met een bezorgd gevoel door de straten liep. Ze maakte zich zorgen om Sem, de jongeman waar zij voor werkte. Zijn verslaving was altijd al een probleem geweest, maar Jennifer maakte dat vrij weinig uit. Ze keek dwars door die verslaving heen en zag daar gewoon een advocaat van 26 jaar oud. Verslaafd of niet, ze werkte voor hem en gaf automatisch ook om hem. Hij was geen gemene man, dat zeker niet, hij was zelfs een hartstikke aardige man. Jennifer sloeg een hoekje om en luisterde even naar het doffe getik van haar hakken tegen de stenen straat onder haar voeten. Het was vrij ritmisch; iets wat Jennifer altijd wel waardeerde. Ze kon soms erg chaotisch zijn, maar een ritme of structuur hebben vond ze enorm prettig. Het werkte gewoon prettiger, omdat alles goed georganiseerd was en je daardoor minder zorgen had om dat ene dossier dat je moest inleveren of om de aantekeningen die je had genomen en nog nodig had. Sinds de basisschool kreeg ze al naar haar hoofd geslingerd dat ze een nerd was, puur omdat ze altijd haar zaken op orde had. Het boeide haar vrij weinig wat anderen van haar dachten toen, omdat ze zich toch niet ging aanpassen aan anderen hun advies of meningen. 
Jennifer was zo diep in haar gedachtes gezonken dat ze niet eens doorhad dat ze al dichtbij het huis van Sem was. De weg naar zijn huis kende ze blindelings, wat ergens wel een eng idee was. De reden waarom ze steeds langsging bij hem was een duidelijke verklaring voor het feit dat ze de weg zelfs blind nog kon lopen. Jennifer stond best vaak voor zijn deur, puur omdat ze zich erg veel zorgen maakte. Zuchtend sloeg ze haar jas wat beter om zich heen toen ze zijn huis, beter gezegd een villa, in zicht zag komen. Ze versnelde haar pas ietwat, maar liep niet al te snel vanwege de hoge hakken die ze nog aan had. Terwijl ze diep adem haalde betrad ze het terrein. Het was een erg groot terrein, een terrein dat je met een normaal inkomen niet kon betalen. Toevallig wist ze ook dat hij een aantal auto's bezat, auto's waar zij van droomde. Zijn huis was zowel van als van buiten schitterend aangekleed. Het viel niet in haar smaak, maar dat maakte helemaal niks uit. Ze vond zijn smaak en stijl wel erg mooi, daar kon ze moeilijk omheen. Jennifer liep richting de voordeur en belde vervolgens aan, wachtend tot Sem opendeed. Natuurlijk had ze de sleutel voor als er bijvoorbeeld wat aan de hand was en hij niet in staat was om de deur zelf open te maken, maar ze belde altijd eerst even aan voordat ze zelf naar binnen ging. Gauw pakte ze haar telefoon erbij om te checken of ze nog een bericht had gehad van hem, met dat hij bijvoorbeeld haar hulp nodig had of iets dergelijks. Niet dat hij haar dan snel zou berichten, maar je wist het maar nooit als hij dronken was.
Kyoshi
Popster



Door bepaalde dingen die een mens in het leven meemaakte, konden veel dingen gebeuren. Zo kon je depressief worden of juist totaal niet jezelf en hele andere dingen gaan doen die je voorheen niet deed. Ook had je een groep mensen die verslaafd raakte aan dingen. Je kon verslaafd worden aan drugs, gokken, seks, eten en dan had je nog een groepje die verslaafd was aan alcohol zoals dat het geval was bij Sem Gregory Carlson - een jonge 26-jarige strafrechtadvocaat die na het verlies van zijn ouders steeds verder de put in leek te glijden en het touw om eruit te komen steeds niet kon pakken. Zijn ouders waren omgekomen in een auto-ongeluk en waren op slag dood geweest. Daarnaast was Sem advocaat en was het algemeen bekend dat juristen vaak onder een enorme druk gebukt gingen. Dat was bij Sem ook het geval. Hij was een vooraanstaand strafpleiter en verdiende daarom bakken met geld, maar al dat geluk en het succes kwam met een prijs: zijn sociale leven en gezondheid stond op het spel door zijn toenemende verslaving.

Zo ook op dit moment was Sems verslaving duidelijk te merken. Na een lange werkdag was er voor hem niets liever dan thuiskomen en een glas drank drinken. Wat voor drank maakte niet uit, zolang het maar sterk was. Helaas kon Sem geen maat houden en resulteerde dat er vaak in dat hij flessen achterover sloeg. Het begon dan met een glas whisky en eindigde in een paar flessen wijn, wat wodka en veel whisky. De hele dag keek hij uit naar het moment dat hij zich thuis kon laten gaan, ondanks dat hij op het werk tegenwoordig ook steeds meer stiekem begon te drinken. Dat Jennifer wist van zijn verslaving, was voor hem niets nieuws. Zijn assistente wist alles van hem, maar hulp wilde hij nooit accepteren.

Op het moment dat de bel ging, keek Sem verwilderd op. Hij lag op de bank in de gigantische woonkamer en hij had een fles whisky in zijn hand. Op de salontafel stonden verschillende lege flessen die hij eerder die avond soldaat had gemaakt. Het was dus wel logisch dat Sem wederom straalbezopen was en niet meer kon functioneren, maar dat nam niet weg dat hij het nog altijd dapper wilde proberen.
Zeer moeizaam stond hij op van de bank. Zijn haren stonden warrig op zijn hoofd, zijn colbert lag ergens op de grond en zijn overhemd hing half uit zijn broek terwijl er her en der wat vlekken op het witte stofje zaten die afkomstig waren van drank die hij gemorst had.
Wankelend ging hij richting de voordeur, wat nog best ver was. In zijn ene hand hield hij de bijna lege fles whisky en met de andere hield hij zich staande tegen de muur. Lopen ging gewoon bijna niet meer en daarom duurde het nogal lang voor hij bij de deur was. De man maakte onhandig de deur van het slot, gepruts van zijn sleutel was te horen. Daarna trok hij nonchalant de deur open en hij viel in dat proces bijna op de grond.
De man was enorm dun en zag er erg ziek en slecht uit: zijn lichaam ging steeds meer achteruit en zat onder de blauwe plekken door alle valpartijen die hij maakte in huis terwijl hij dronken was. Vaak viel hij van de trap of stortte hij van ellende in elkaar.

'Hm... Oh... Jen...' De man hield de whiskyfles stevig vast en probeerde zich staande te houden aan de deurpost. Het gezicht van hem op dit moment was niet meer dan triest te noemen. Elke week leek het slechter te gaan en daar was Jen uiteraard van op de hoogte. Zij kende hem als geen ander.
Rosalie33
Youtube ster



Jennifer's leven was niet al te makkelijk, maar veel mocht ze ook niet klagen. Haar vader had ze nooit gekend, en dat miste ze ook erg in haar opvoeding. Haar oudere broer Dominic, die inmiddels al 28 jaar was, had de vaderrol al op zeer vroege leeftijd als het ware overgenomen, puur om zijn zusje nog een goede basis te geven voor ze de wijde wereld in trok. Jennifer was haar broer erg dankbaar, omdat hij er altijd, in wat voor situatie dan ook, voor haar was. Natuurlijk hadden ze ook wel eens wat onenigheden, maar dat hoort bij een broer en zus relatie. Toen Dom hoorde van de baan die Jennifer kreeg, maakte hij zich zorgen. Jennifer en Dominic zijn al sinds ze heel klein zijn al erg close geweest en deelden daarom ook al hun gevoelens en gedachtes met elkaar. Ze waren als een soort uitlaatklep voor elkaar. Ze huilden, lachten en beleefden alles samen. Hun moeder was apetrots op ze. Ze had nooit verwacht dat haar kinderen zo goed voor elkaar zouden zorgen en elkaar zo goed ondersteunden. De afgelopen weken had Jennifer haar broer maar weinig gezien. Ze baalde daar erg van, maar ze wist ook dat ze haar aandacht op Sem moest houden. Ze had altijd grote zorgen om hem en stelde hem, ondanks dat Dom haar broer was, altijd voorop. Haar broer was nog tot op de dag van vandaag erg ongerust om haar; het idee dat zijn kleine zusje dagelijks met een dronken man werkte vond hij niet prettig, en zeker niet omdat hij hem niet goed kende. Dom en Sem hadden elkaar maar een paar keer gezien, en met een paar keer bedoelde ze dan ook écht een paar keer. Hooguit drie keer, en dat waren dan de momenten waarop Dominic zijn zusje kwam ophalen om langs te gaan bij hun moeder. 
'Sem,' zei Jennifer geschrokken toen hij bijna omviel. Ze stond binnen één seconde vlak voor hem en had haar handen om zijn bovenarm geklemd. 'Kom maar, ik heb je,' mompelde ze terwijl ze hem voorzichtig naar binnen bracht. Met haar heup duwde ze de deur dicht en ondersteunde ze hem tot ze bij de bank waren. Jennifer liep ietwat instabiel op haar hoge hakken, en even was ze bang dat ze door haar enkel zou gaan, maar dat gebeurde gelukkig niet. Ze zette hem neer op de bank en bekeek hem toen even. Hij zag er verschrikkelijk uit. Het leek wel alsof het elke week slechter met hem ging, en Jennifer ging daar helaas ook van uit. Voorzichtig nam ze de whiskyfles uit zijn handen en zette ze deze op het tafeltje neer. 'Man, gaat het wel met je? Het ziet eruit alsof je ieder moment kan instorten,' zei ze toen ze naast hem op de bank zat. Ze legde haar hand op zijn schouder en keek hem doordringend aan. Aan zijn blik en uitstraling was duidelijk te zien dat het gewoon niet goed met hem ging. Dat wordt weer een lange week, dacht ze bij zichzelf, aangezien ze zich een beetje verantwoordelijk voelde voor hem. Ze probeerde zo goed als mogelijk voor hem te zorgen en hield haar hart soms vast als ze zag dat hij een harde klap maakte in zijn huis. Een kleine zucht verliet haar mond en ze liet haar hand weer langzaam zakken, terwijl ze de conditie van zijn lichaam weer even in zich opnam.
Kyoshi
Popster



Ondanks dat het overduidelijk was dat het niet goed met hem ging, was Sem zo'n persoon die dat nooit uit zou spreken. Het ging per slot van rekening om de klant en niet om hem. Hij kon niet bij de pakken neer gaan zitten als er mensen waren die hij moest verdedigen die opgesloten zaten in een penitentiaire inrichting in afwachting op hun proces. Voor die mensen moest Sem strijden, niet voor zichzelf. Met hem ging alles prima! Het zou dan ook lang duren voor hij toe zou geven dat het niet meer ging, terwijl het eigenlijk al tijden nauwelijks meer ging.
De man hield zich vast aan Jennifer en nam onderweg naar de bank nog wat slokken uit de fles met whisky, die inmiddels ook zo goed als leeg was. Dat hij zich rond Jennifer op zijn gemak voelde, was te zien. Hij dronk zelfs in haar bijzijn, terwijl hij er normaliter heel geheimzinnig over leek te doen. 
Met een zachte kreun liet hij zich op de bank zakken en hij zakte wat scheef op de bank. Nonchalant ondersteunde hij zijn extreem dunne lichaam met zijn eveneens dunne arm terwijl hij zijn blik naar Jennifer bracht die er heel bezorgd bij leek te staan. Sem deed net als altijd erg luchtig: net alsof er niets aan de hand was.

'Nee joh, het gaat prima...' Hij wreef vermoeid door zijn gezicht heen en ging met zijn hand op zoek naar de fles whisky die Jennifer zonet van hem gepakt had. Dat had hij echter niet goed door gehad, waardoor hij nu wat gefrustreerd begon te raken.
'Waar is dat tyfus ding?' Mompelde hij tegen zichzelf, waarna hij moeizaam overeind kwam en gelijk met een harde klap in elkaar viel op de grond. Met dat hij op keek, zag hij de fles op tafel staan tussen de andere lege flessen.
'Ah... Daar.' Zijn trillende hand bracht hij naar de fles en hij pakte hem beet, waarna hij wat gulzige slokken uit de fles nam en zich weer op de bank hees. Dat hij was gevallen, leek hij alweer te zijn vergeten. Zo ging dat nu eenmaal en dan had hij morgenochtend weer onverklaarbare pijntjes in zijn lichaam. 
'Wat kom je doen? Ben ik iets vergeten of zo?' Sem nam nooit genoegen met dat ze hier kwam uit bezorgdheid. Hij dacht altijd dat ze kwam omdat Sem iets was vergeten te doen op kantoor of wat dan ook. Natuurlijk was dat niet zo, maar hij wilde zich bezighouden met de zaak. 
'Ik heb die processtukken in Van Lee toch ingediend?' Verward krabde hij aan zijn hoofd en slapjes bleef hij op de bank zitten. 

Een tijdje bleef de man stil en keek hij leeg voor zich uit. Het leek zelfs alsof hij alweer vergeten was dat Jennifer er was. Soms leek hij dan ook in een totaal andere wereld te zijn, zeker als hij dronken was. Vaak was hij ook gewoon heel erg eenzaam en had hij niets in zijn leven om tegen te praten. Hij zat hier in dat gigantische huis altijd, de muren kwamen dan vanzelf op je af en dan ging je vanzelf meer drinken, omdat hij zich beter voelde door drank. De wereld leek dan beter, minder hard en minder eenzaam. Terwijl hij hier dan nog steeds alleen zat, zichzelf kapot makend door iets wat hij zo lief had.
Rosalie33
Youtube ster



De laatste tijd voelde de dagen een stuk langer en zwaarder dan normaal. Waarom wist Jennifer niet, maar dat gevoel vond ze niet erg prettig. Het leek wel alsof de tijd nu een stuk langzamer ging dan het normaal zou gaan, maar dat gevoel kon ze misschien hebben om het feit dat ze zich een beetje druk maakte om van alles en nog wat. Haar moeder was afgelopen week van een ladder afgevallen en kneusde daarbij haar rug. De val was erg ongelukkig had ze nog tegen Jennifer gezegd, maar de schade valt gelukkig wel mee. Ze probeerde haar moeder zo goed als mogelijk op te zoeken, maar helaas ging dat wat moeizamer dan ze gepland had. Ze had Sem, die ze dronken niet zo graag in zijn eentje achterliet. Hij zat, en dat was ook dit keer helaas weer het geval, snel onder de blauwe plekken als hij een goede klap maakte tegen de grond. Even keek Jennifer weer naar hem. De blauwe plekken waren best zichtbaar en bezorgde haar ergens wel de rillingen. Het leek alsof hij zwaar mishandeld werd door iemand. 
Bij het woord prima trok Jennifer een wenkbrauw op. 'Het gaat alles behalve prima met je Sem, dat zie ik als geen ander,' zei ze toen hij door zijn gezicht wreef. Hij zag er verschrikkelijk uit vond ze. Het erge was, was dat Jennifer dit zowat iedere dag bij zichzelf dacht. Jeetje, wat ziet hij er weer uit, ging er dan bezorgd door haar hoofd heen. Ze keek hoe hij overeind kwam en vervolgens tegen de grond klapte. 'Jeetje, gaat het Sem?'  Vroeg ze geschrokken. Jennifer schoot overeind om hem te helpen, maar zonder dat het hem ook maar iets uitmaakte plofte hij weer neer op de bank. 'Doe alsjeblieft voorzichtig man. We hebben je nog nodig hè,' zei ze wat voorzichtiger toen hij weer op de bank zat. 
'Eh, nee je bent niks vergeten hoor, je hebt die processtukken inderdaad al ingediend,' zei ze snel. 'Ik maakte mij gewoon zorgen om je,' vervolgde ze haar zin. Het koste haar moeite om het deel zoals gewoonlijk weg te laten uit haar zin, maar toch deed ze dat maar. Het klonk best lullig om dat zo te zeggen vond ze, ook al was het niets meer dan de waarheid.
Er viel een korte stilte, waarin beide wat voor zich uit zat te staren. Jennifer dacht even na over hoe het met haar moeder zou zijn op dat moment. Natuurlijk moest ze zich op Sem focussen, maar de verleiding was groot om de gedachtegang voor maar heel even om te gooien. Een aantal tellen bleef ze nog zo stil zitten, maar op een gegeven moment draaide ze zich weer naar Sem. 'Sem, ik weet niet zo goed hoe ik dit moet zeggen maar... Is het niet verstandig om eh, nou ja, je weet wel... Te minderen met de hoeveelheid drank die je nu tot je neemt?'  De vraag was erg riskerend en kon hij erg aanvallend opvatten. Het laatste wat Jen wilde was hem aanvallen, ze wilde hem alleen maar helpen.  
Kyoshi
Popster



Het lastige was, was dat Sem niet probeerde aandacht naar zich toe te trekken. Helaas kon een alcoholist niet geheel zonder aandacht door het leven gaan. Zowel positief als negatief, wel te verstaan. Het liefst was Sem altijd op de achtergrond, deed hij gewoon zijn werk en zorgde hij ervoor dat zijn cliënten positief waren over hem zonder dat ze wisten van zijn gigantische alcoholprobleem. Daarom wilde hij ook dat Jennifer zich niet met hem bemoeide, maar dat was voor haar natuurlijk lastig aangezien zij wel zag hoe slecht het met hem ging. Zij wist wel dat het wekelijks slechter leek te gaan en dat zijn gezondheid erg onder zijn gedrag leed.
De man keek even op toen hij haar hoorde en hij haalde zijn schouders op.
'Het gaat wel goed. Laat me gewoon...' Reageerde hij ietwat geïrriteerd, want hij voelde die vraag om één of andere reden al aankomen.
'Nee!' Snauwde hij kwaad en hij keek haar aan. 'Ik ga niet minder drinken, want ik drink al te weinig.' De legen flessen op tafel lieten wel iets anders zien, maar hijzelf vond het nog mild. Het kon altijd erger, toch? De man hield de fles vast en nam er nog een grote slok van, waarna hij wat ineen kromp op de bank en leeg voor zich uit bleef kijken. Morgen had hij een hele belangrijke zitting en vaak liep het een dag voor zo'n zenuwslopende zitting alleen maar meer uit de hand. Dan moest hij de zenuwen onder controle zien te krijgen en dat lukte vaak niet eens.

De man was in de periode dat Jennifer voor hem werkte kilo's afgevallen. Eerst was hij erg gespierd geweest en gezond, maar hoe verder de verslaving vorderde, hoe meer hij af leek te vallen en hoe slechter hij eruit begon te zien. Het was overduidelijk, voor iedereen, behalve Sem. De man wreef wederom door zijn gezicht heen en hij staarde wat voor zich uit.
'Wil je ook wat drinken of wil je nog meer op me zeuren of wat kan ik voor je doen? Ik ben gewoon gestrest voor die zitting.' Sem was altijd gestrest: hij stond altijd stijf onder spanning. De man kon zijn lichaam niet ontspannen en was continu in zijn gedachten verwikkeld wat hij allemaal wel niet moest doen. Het was extreem moeilijk voor hem, maar een gewoonte geworden inmiddels.
'Wil je hier slapen of zo of wat is er aan de hand?' Je kon merken dat Sem alleen wilde zijn en wilde blijven drinken, maar dat zou uiteraard niet goed aflopen.
'Ik heb mijn wekker al gezet voor morgen dus ik kom niet te laat op de zitting. Mijn toga hangt al klaar en mijn tas staat erbij... Waarom moeten mensen altijd zo zeiken?! Het gaat niet om mij, maar om de cliënt.' Bozig stond Sem op en hij wankelde door de kamer heen richting de keuken, waarna hij een nieuwe fles drank pakte. Dit keer was het wodka. Jennifer zorgde meestal dat hij zich kon ontspannen, maar op dit moment kreeg hij alleen maar meer stress van haar en dat kwam allemaal door die ene opmerking. En meer stress betekende meer alcohol.
Rosalie33
Youtube ster



De irritatie was duidelijk in zijn stem te horen. Natuurlijk vond hij het vervelend om geconfronteerd te worden met zijn verslaving, maar Jennifer deed dit niet om hem te pesten, maar juist om hem te helpen. Helaas zag hij dit zelf niet echt als hulp en sloeg hij het altijd af. 'Je drinkt al te weinig?' Bracht ze ongelovig uit. 'Sem, met alle respect, maar je ziet er nou niet bepaald... Goed uit de laatste tijd.'  Nadat Jennifer deze zin had uitgesproken beet ze op haar lip. Dit was al helemaal geen goed plan om te zeggen, maar het moest er gewoon uit bij haar. Ze vond het vreselijk om hem iedere week lichamelijk achteruit te zien gaan. 
Ze schudde zuchtend haar hoofd. 'Nee bedankt, ik hoef niks,' zei ze half mompelend. Haar ogen gleden naar de grond en bleven daar een tijdje rusten. Ze snapte zijn reactie wel, maar vond het zo langzaamaan gewoon zorgwekkend worden hoe hij zich gedroeg. Het voelde alsof ze tegen een puber stond te praten en hem probeerde te zeggen dat hij inderdaad eens wat minder zou moeten drinken. Natuurlijk was Sem geen puber, maar dat gevoel kreeg ze wel een beetje door zijn "eigenwijze" gedrag. 'Je hoeft niet te stressen voor die zitting. Je bent een geweldige advocaat en zal het hoe dan ook weer goed doen,' probeerde Jennifer hem nog rustig te vertellen. Hij hoefde zich inderdaad geen zorgen te maken, hij was inderdaad één van de beste advocaten die zij kende. 
Kort schudde ze haar hoofd. 'Ik hoef hier niet te slapen hoor, ik slaap thuis wel,'  antwoordde ze met een klein glimlachje. Met "thuis" bedoelde ze haar appartementje dat ze ergens in het hart van de stad had. Ze had een heerlijk uitzicht op een klein parkje met speeltoestellen voor de kinderen en zat daarnaast ook nog eens aan een klein meertje. Het was een erg rustgevende plek, maar dat kwam ook omdat ze het appartement met niemand deelde. 'Sem, mij gaat het wel om jou. Ik wil gewoon niet dat jou iets overkomt, snap dat nou een keer,'  zei Jennifer toen hij overeind kwam. 'Verdomme, kijk nou uit!'  Ze schoot gelijk overeind en pakte zijn bovenarm beet. Ze was een stuk kleiner dan Sem, zelfs met haar hakken aan. Lengte boeide haar niks, ze had een grote mond en trok deze altijd op het goede moment open. 'Is het niet beter als je gewoon op bed gaat liggen? Je zou je slaap hard nodig kunnen hebben als je morgen fris en fruitig de zitting bij wilt wonen,' zei ze terwijl ze de fles wodka uit zijn handen trok en die weer terugzette op het aanrecht. Het kon haar werkelijk waar niks schelen dat hij haar nu een enorm zeikerige vrouw vond, ze wilde gewoon dat die man zich een keer besefte dat hij moest stoppen met de drank en zich op zijn eigen gezondheid een keer moest richten.
Kyoshi
Popster



Het wankelen was Sem al gewoon geworden en dat zorgde ervoor dat hij altijd zijn evenwicht kon bewaren, behalve als hij echt heel slap op zijn benen was. Vallen deed hij niet snel, behalve als hij ergens tegenaan liep of net zijn voet verkeerd zette. De vrouw die nu in zijn huis was, maakte het allemaal niet makkelijker voor hem. Sem keek haar kwaad aan en hij zuchtte.
'Het gaat prima, Jennifer.' Snauwde hij wederom boos. 'Laat me gewoon doen wat ik wil, wat maakt het mij uit of dat mijn dood wordt of niet? Laat me gewoon!' De man keek haar kwaad aan en wankelde richting de trap om naar boven te gaan. Hij was zo kwaad nu ze de fles drank af had gepakt! 
Kwaad pakte hij de trapleuning vast en hij probeerde naar boven te komen, maar traplopen was nu niet echt zijn sterkste kant meer. De man zette zijn trillende been op de trede en probeerde zichzelf omhoog te hijsen, maar in plaats daarvan, viel hij halverwege de trap achterover en klapte hij met een gigantische smak op de grond. Zijn hoofd rolde naar de zijkant en hij kreunde luid. Zijn hoofd leek een beetje te bloeden door de klap en zijn lichaam lag in een verkleumde positie op de grond. Alles deed ineens zoveel pijn...
Het was wel vaker voorgekomen dat Sems hoofd begon te bloeden door hoe hard hij gevallen was, maar het was toch elke keer weer schrikken want iedere klap kon er één te veel zijn en zo'n schedelfractuur kon een einde aan zijn leven maken.
Bewegingsloos bleef de man op de grond liggen en hij keek me half toegeknepen ogen voor zich uit. De wereld om hem heen draaide gigantisch snel en hij voelde hoe hij langzaam maar zeker weg aan het zakken was. Steeds verder... In slaap. Het was niets ergs, maar door de val leek het dat wel. De combinatie van de val en de alcohol zorgde ervoor dat Sem moe was en om die reden wilde gaan slapen. Zijn ogen zakten nu helemaal dicht en hij lag bewegingsloos en rustig op de grond terwijl hij bloed uit zijn schedel drupte op de witte vloer. Dit gebeurde eigenlijk elke dag, alleen was Jennifer er normaal gezien nooit bij. Mede door al die valpartijen was Sems lichamelijke gesteldheid zo slecht. Een mens kon zich wel indenken dat je lichaam na zo'n val de volgende dag niet meer erg soepel was.
Rosalie33
Youtube ster



Jennifer's ogen waren nu alleen nog maar op Sem gericht. Zijn wankelende passen zagen er alles behalve veilig uit. Het leek er voor haar op alsof hij ieder moment kon omvallen. Kort schudde Jennifer haar hoofd. 'Het is maar wat je prima noemt,' zuchtte ze zacht. 'Luister, ik laat dit niet je dood worden! Daar ben je een veel te goede man voor!'  Ze ze vervolgens tot haar verbazing wat bozig. De boosheid kwam bij haar vooral door het beschermingsgevoel dat ze bij deze man had. Hij mocht dan wel groter, sterker en ouder zijn, het weerhield Jennifer er niet van om op te geven en hem simpelweg dood te laten gaan.
Het wankelen werd steeds erger en toen Sem plotseling van de trap viel was de maat voor Jennifer vol. Ze rende zo snel als ze kon op haar hakken, maar halverwege ging ze door haar enkel. 'Verdomme,'  mompelde ze kwaad, terwijl ze haar hakken uittrok en op haar blote voeten vervolgens verder rende. Ze hurkte neer bij Sem en bekeek de hoofdwond even. 'Blijf liggen en verroer je niet oké?'  Jennifer liep zo snel als ze kon weer naar de keuken en haalde daar een EHBO koffertje en een vochtige doek vandaan. Eenmaal bij Sem knielde ze bij hem neer, aangezien haar enkel niet erg prettig voelde op dat moment. 'Hey Sem, blijf bij alsjeblieft,' zei ze toen zijn ogen dichtvielen. Ze wist niet of hij zijn bewustzijn verloor of door de alcohol gewoon in slaap was gevallen. Voorzichtig depte ze met de doek zijn hoofdwond schoon en bond er vervolgens wat verband om. De EHBO cursus die ze een half jaar geleden had gedaan had haar goed gedaan, en Jennifer had er op dat moment ook zeker geen spijt van. Ze maakte het verband vast en keek Sem even aan. Het was bizar hoe rustig Jennifer nog kon zijn toen. Normaal zou ze helemaal in de stress schieten, maar misschien was ze zo rustig omdat ze wist dat het niks ernstigs was, tenminste, daar ging ze van uit. Voorzichtig kwam ze overeind. Om de man daar zo te laten liggen vond ze niks, dus besloot ze om hem naar de bank te verplaatsen. Met veel moeite bracht ze haar armen onder zijn oksels en sleepte ze hem zowat richting de bank. Het duurde even voordat Sem op de bank lag, maar toen hij lag liet Jennifer zich in een stoel zakken. Haar enkel klopte en het voelde niet erg prettig om erop te staan. Zuchtend haalde ze een hand door haar haren heen en liet haar ogen op haar telefoon rusten. Moesten ze de ambulance bellen of..? Jennifer besloot maar om het niet te doen en zei om er zeker van te zijn dat hij sliep nog 'Sem, word wakker alsjeblieft en zeg wat.' Ze beet op haar lip en ging uiteindeljk maar op het randje van de bank zitten, zodat ze zowat naast zijn gezicht zat. 'Kom op man, geef me een teken dat het gewoon oké gaat met je.' 
Kyoshi
Popster



De val was uiteraard weer hard geweest, zoals altijd. Een normaal mens zou na zoveel valpartijen wel eens kunnen bezwijken, maar Sem had hier vooralsnog geen last van. De alcohol had er nu slechts voor gezorgd dat hij vermoeid was geworden en na de val dus in slaap was gevallen. Hierdoor leek het enorm heftig, maar uiteindelijk viel het wel mee. De wond op zijn hoofd en de blauwe plekken op zijn lichaam zouden weer wegtrekken en dan zou er niets meer zichtbaar zijn van deze valpartij. De zoveelste in korte tijd. 
Dat een normaal persoon er wel last van zou hebben, liet maar weer zien dat Sem abnormaal was. Natuurlijk had hij er in sommige opzichten wel last van: hij zou niet kunnen ontkennen dat hij morgenochtend zou vergaan van de spierpijn en moeilijk kon lopen. Het zou een hele show worden in de rechtbank om te doen alsof er niets gebeurd was, maar dat werd voor hem steeds moeilijker. Mocht iemand achter zijn verslaving komen, werd hij uit zijn ambt ontheven. Een verslaafde advocaat zou volgens de Orde van Advocaten geen goed werk kunnen verrichten, alhoewel Sem vond dat hij prima functioneerde. Vooralsnog won hij vrijwel alle zaken die hij aannam.
Doordat Jennifer hem over de grond had gesleept en op de bank had gelegd, was hij ietwat ontwaakt uit zijn slaap. Fronsend kwam hij wat meer bij bewustzijn en keek hij even verward rond. Wat was er gebeurd? Aan zijn lichaam kon hij echter al heel snel merken dat een nieuwe valpartij plaats had gevonden. Veel meer dan een jammerend gekreun kon hij zijn mond niet laten verlaten. De man was nog steeds straalbezopen en leek het niet goed mee te krijgen allemaal.
'Hm...' Jammerde hij vermoeid en hij bracht pijnlijk zijn hand naar zijn hoofd. Zijn hoofd leek uit elkaar te gaan klappen, aangezien deze toch wel erg hard op de grond was gekomen. De man keek dan ook met toegeknepen ogen naar Jennifer en hij pufte even kort. Zijn lichaam zou het hoe dan ook snel gaan begeven als hij zo door bleef gaan. Er was echter een obstakel: Sem kon gewoon niet stoppen. Al jaren en jaren was hij alcohol-verslaafd en dat zou niet ineens gaan veranderen. Helaas niet, kon worden gezegd. Er zou geen verandering gaan komen in zijn leven, want Sem had tegenwoordig vrij weinig om voor te leven. 
'Pijn...' Zuchtte hij geïrriteerd. Soms was het zo ontzettend fijn dat Jennifer zo veel om hem gaf!
Rosalie33
Youtube ster



Een gevoel van opluchting ging er door Jennifer heen toen Sem zijn ogen opengingen. Een paar tellen twijfelde ze nog of ze niet beter een ambulance kon bellen, maar gelukkig was dat niet nodig. Hij was oké zover zij wist. 'Je bent onderuit gegaan op de trap en hebt een fikse klap gemaakt,' vertelde Jennifer aan hem. 'Je hebt je hoofd opengehaald daarmee, en daarom zit er wat verband omheen.' Een zwakke, maar ook droevige glimlach verscheen op haar gezicht. Ze had hem vaker zien vallen, maar had niet vaak meegemaakt dat hij dan ook voor eventjes knock-out was.
Toen hij het woord pijn uitbracht zuchtte ze even. 'Ja, ik snap dat het pijn doet,' zei ze. 'Blijf maar even rustig liggen, oké? Je hebt je al genoeg bezeerd voor vandaag.' Jennifer streek een pluk haar uit haar gezicht en kwam moeizaam overeind. 'Ik haal wel een glas water voor je met een paracetamol,' zei ze terwijl ze wat moeizaam naar de keuken liep. Bij iedere stap die ze zetten voelde ze haar enkel kloppen. Ze was goed door haar enkel gegaan merkte ze, want meestal was de pijn na een minuut of twee al weg. 
Met haar rechterhand leunend op het keukenblad vulde ze het glas water. De gedachte om hier te blijven slapen kwam weer terug in haar hoofd. Het was niet onverstandig na de klap die hij had gemaakt net. Wat nou als hij midden in de nacht nog zo'n klap zou maken? Of dat de pijn nog erger werd en hij niks of niemand kon bereiken? Ze slikte kort en liep vervolgens weer zo voorzichtig mogelijk terug. 'Hier,' zei Jennifer, terwijl ze het glas water en de paracetamol aan Sem gaf. Ze schoof de stoel wat dichter naar de bank en liet zich erin vallen. Kort wreef ze nonchalant over haar enkel heen, die toch wat dikker en warmer voelde dan normaal. Ach, jammer dan, dacht ze bij zichzelf. Dat gebeurt wel vaker op die rot hakken. 
'Sem, is het niet verstandig als ik hier vannacht blijf?'  Vroeg ze voorzichtig. 'Ik bedoel, je hebt echt een behoorlijke klap gemaakt net en ik weet niet of ik het een prettig idee vind om je vannacht alleen te laten,' vervolgde ze haar zin. Ze gaf veel om Sem, en dat kwam omdat ze al een aantal jaar voor hem werkte als assistente. In die jaren heeft hij haar goed leren kennen, en andersom zou dat ook wel het geval zijn. Jennifer zou het daarom nooit over haar hart verkrijgen als er wat met hem gebeurde, en probeerde hem dus op alle mogelijke manieren te helpen. 
Kyoshi
Popster



Meestal had hij geen mensen die echt om hem gaven. Echt vrienden had hij niet en met zijn familie had hij al jaren geen contact. Je kon dus wel stellen dat de enige persoon in zijn leven zijn werkneemster was die al jaren trouw aan zijn zij stond. Hoe ze dat na al die jaren nog vol wist te houden, was Sem een raadsel. De meeste personen zouden allang gillend weg zijn gerend namelijk. Sem was daardoor des te blijer met Jennifer aan zijn zijde, omdat hij anders echt op zichzelf aangewezen was en daarbij wist iedereen die hem enigszins kende ook wel dat dat niet goed ging komen. Misschien was de man dan zelfs wel dood geweest nu, om het maar even heel drastisch te zien allemaal.
In de tijd dat Jennifer naar de keuken was gelopen voor water en een paracetamol had Sem even de tijd om wat verder bij kennis te komen. Met enige moeite had hij zich wat omhoog weten te zetten op de bank en hij staarde naar zijn werkneemster. Ze suggereerde om bij hem te blijven slapen vannacht en voerde daarbij aan dat ze hem niet alleen wilde laten na de val die hij had gemaakt. Dat was toch enorm aardig?! Sem wist gewoon niet zo goed wat hij moest zeggen. Het was natuurlijk wel raar, maar ook wel handig voor als hij zich niet goed voelde. Daarom besloot Sem even kort te knikken, maar dat deed pijn.
'Au... Godverdomme... Ja, is goed. Je mag hier wel blijven slapen.' Jammerde hij en hij bracht opnieuw zijn hand naar zijn hoofd toe om even kort te kreunen en te hopen dat de pijn weg ging. Het was helaas niet zo dat de pijn echt weg ging, dat zou nog wel een hele tijd duren. Misschien dat Sem binnenkort maar even een beetje vrij moest nemen zodat zijn lichaam enigszins kon herstellen. Niet dat dat betekende dat hij dan dagen niet ging drinken, maar het betekende wel dat zijn lichaam even uit kon rusten.
'Ik neem volgende week een paar dagen vrij denk ik... Of misschien na de zitting. Als ik wat moet doen, doe ik dat thuis, maar ik ga even niet naar kantoor.' Je kon aan hem merken dat deze val echt veel te veel voor zijn lichaam was en dat begon zijn tol wel te eisen. Er was zoveel mis met zijn lichaam, deels waar hij noch Jennifer iets van wist. Daarnaast had Sem niet alleen problemen met drank, maar met veel meer dan dat. Ook daar was zijn assistente niet van op de hoogte en dat was misschien maar beter ook.
Rosalie33
Youtube ster



Met een pijnlijk gezicht keek ze naar Sem. hij had echt een fiks klap gemaakt. 'Bedankt,'  zei ze met een zwak glimlachje. Ze vond het erg fijn dat ze die nacht bij hem kon blijven en hem dus in de gaten kon houden. Jennifer wist al dat dit een nacht ging worden waarin ze weinig zou slapen, maar dat vond ze niet erg. Hierdoor kon ze hem goed in de gaten houden en ervoor zorgen dat hij niet nog zo'n klap maakte. Je kon wel aan hem zien dat de klap een grote impact op hem had. De pijn was van zijn gezicht af te lezen bij iedere beweging die hij maakte, en de wond in zijn hoofd zei eigenlijk ook al genoeg. 
Toen Sem dat zei knikte Jennifer begrijpend. 'Ja, doe dat maar. Dat lijkt mij ook erg verstandig om te doen.'  Ze was blij dat hij deze keuze had gemaakt, want rondlopen met zoveel pijn zou uiteindelijk ervoor zorgen dat hij nóg meer pijn had. 'Het is inderdaad beter als je je lichaam wat rust gunt. En uiteraard zal ik dan ook iedere dag langskomen om te kijken hoe het met je gaat,' vervolgde Jennifer haar zin. 
Plotseling ging Jennifer's telefoon af. Het was haar broer die haar belde. 'Sorry, maar ik moet even opnemen,' zei ze en liep vervolgens even naar de keuken. 'Hey Dom, wat is er?' Vroeg Jennifer gelijk. Haar broer belde haar niet vaak, meestal praatten ze gewoon via Skype of FaceTime, maar bellen deden ze meestal alleen maar bij noodgevallen of iets dergelijks. 'Mam is alweer gevallen,' hoorde Jennifer haar broer zeggen. Wát?!' Met grote ogen staarde ze naar de grond. 'Hoe gaat het met haar? Is ze oké?' 'Ja, het gaat op zich wel goed met haar, alleen ligt ze weer in het ziekenhuis. De dokters kijken of er nog iets is gebroken of zo,' antwoordde haar broer. Dit kalmeerde haar enigszins weer. Natuurlijk was het niet goed dat haar moeder weer was gevallen, maar dat het nu alsnog goed met haar ging was wel iets kalmerend. 'Zal ik je op de hoogte houden of kom je zo?' Vroeg hij na een paar tellen. 'Dom, ik kom maar al te graag even langs, maar ik kan helaas niet,' zuchtte ze. 'Sem is net van de trap gevallen en ik blijf dus bij-'  'Oh meen je dit Jen? Je geeft die gozer voorrang op onze moeder?!' Onderbrak hij haar boos. 'Doe even normaal man,' siste ze zacht. 'Op dit moment; ja, maar dat komt omdat ik hem nu gewoon niet alleen kan en wíl laten oké? Sorry, ik kom van de week langs bij mam.' Een diepe zucht was te horen aan de andere kant van de lijn. 'Ach, de vorige keer was jij degene die met mam naar het ziekenhuis ging en kon ik niet,' mompelde haar broer. 'Het is oké, maar neem ook zelf je rust Jen, die heb je nodig. Oh, ik moet hangen, spreek je later zusje.' Met die woorden was het gesprek tussen de twee geëindigd.
'Zo, ben er weer,' zei Jen toen ze weer in de stoel ging zitten. Ze keek Sem even aan en zuchtte een keer onhoorbaar. 'Heb je iets nodig, of wil je al iets eten?'  Vroeg ze aan hem, zodat ze nog nuttig overkwam.
Kyoshi
Popster



Misschien was dit wel de ergste val die hij gemaakt had in tijden. Misschien dat het gewoon kwam omdat hij de afgelopen dagen en weken iedere dag wel een soortgelijke val maakte en dat er dus voor zorgde dat hij nooit echt kon herstellen. Sem wist het allemaal niet, maar hij merkte het nu meer dan ooit. Normaal had hij ook wel pijn, maar dat was altijd pas de dag erna en nu begon de pijn al vlak na de ernstige val. 
De man keek op toen de telefoon van Jennifer ging en hij knikte even naar haar. Ze hoefde echt niet te zeggen wat ze allemaal ging doen, de man vond het immers al aardig genoeg dat ze hier gewoon was om voor hem te zorgen. Dat deed immers niemand anders dus voor hem betekende het al heel veel als ze hier gewoon een aantal minuten per dag was. Al kwam ze alleen maar langs om haar hoofd om de hoek te steken en te vragen hoe het ging, om vervolgens weer weg te gaan na een antwoord van Sem. Het maakte allemaal niet uit! Sem vond het gewoon heel aardig van haar dat ze zo aan hem dacht. Ze was daar namelijk de enige in. 
Op het moment dat ze weer terug kwam en op de stoel was gaan zitten, keek hij haar even stilletjes aan. Er was iets aan haar wat haar nu dwars leek te zitten. Ze was in ieder geval anders nu ze terug was dan voordat ze net weg was gelopen. Sem kon er echter zijn vinger niet op leggen, waardoor hij er maar even niet naar besloot te vragen. Hij had zelf ook wel genoeg aan zijn hoofd natuurlijk, dat was onvermijdelijk. 
'Oh nee joh, ik hoef niks. Ik heb echt totaal geen honger. Het liefst wil ik hier gewoon liggen en niet meer bewegen, maar misschien kan ik beter in bed slapen, denk je niet? Of ik moet mijn dekens pakken zodat ik gewoon op de bank kan blijven liggen. Ik weet het eerlijk gezegd ook allemaal niet. Normaal heb ik er niet zo heel veel last van als nu.' Hij lachte er zwakjes bij en keek weer even naar Jennifer.
'Als jij wat nodig hebt, mag je het gewoon pakken. Als je op de andere bank wilt liggen met een dekentje, moet je dat ook gewoon doen. Je mag de televisie aanzetten, film of serie kijken of je pakt mijn computer erbij... Ik vermaak me hier echt wel. Als je wat drinken wil, moet je heet ook gewoon pakken of wat eten... Desnoods bestel je iets op mijn kosten.' Sem glimlachte even en keek weer naar zijn assistente. 
'Ik hoop dat je je een beetje thuis voelt... Ik vind het in ieder geval heel aardig van je dat je dit doet. Het hoeft namelijk echt niet, maar ik waardeer het enorm.'
Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.
Automatisch vernieuwen: ingeschakeld
Pagina: | Volgende | Laatste