rosalie33 schreef:
Met een pijnlijk gezicht keek ze naar Sem. hij had echt een fiks klap gemaakt. 'Bedankt,' zei ze met een zwak glimlachje. Ze vond het erg fijn dat ze die nacht bij hem kon blijven en hem dus in de gaten kon houden. Jennifer wist al dat dit een nacht ging worden waarin ze weinig zou slapen, maar dat vond ze niet erg. Hierdoor kon ze hem goed in de gaten houden en ervoor zorgen dat hij niet nog zo'n klap maakte. Je kon wel aan hem zien dat de klap een grote impact op hem had. De pijn was van zijn gezicht af te lezen bij iedere beweging die hij maakte, en de wond in zijn hoofd zei eigenlijk ook al genoeg.
Toen Sem dat zei knikte Jennifer begrijpend. 'Ja, doe dat maar. Dat lijkt mij ook erg verstandig om te doen.' Ze was blij dat hij deze keuze had gemaakt, want rondlopen met zoveel pijn zou uiteindelijk ervoor zorgen dat hij nóg meer pijn had. 'Het is inderdaad beter als je je lichaam wat rust gunt. En uiteraard zal ik dan ook iedere dag langskomen om te kijken hoe het met je gaat,' vervolgde Jennifer haar zin.
Plotseling ging Jennifer's telefoon af. Het was haar broer die haar belde. 'Sorry, maar ik moet even opnemen,' zei ze en liep vervolgens even naar de keuken. 'Hey Dom, wat is er?' Vroeg Jennifer gelijk. Haar broer belde haar niet vaak, meestal praatten ze gewoon via Skype of FaceTime, maar bellen deden ze meestal alleen maar bij noodgevallen of iets dergelijks. 'Mam is alweer gevallen,' hoorde Jennifer haar broer zeggen. Wát?!' Met grote ogen staarde ze naar de grond. 'Hoe gaat het met haar? Is ze oké?' 'Ja, het gaat op zich wel goed met haar, alleen ligt ze weer in het ziekenhuis. De dokters kijken of er nog iets is gebroken of zo,' antwoordde haar broer. Dit kalmeerde haar enigszins weer. Natuurlijk was het niet goed dat haar moeder weer was gevallen, maar dat het nu alsnog goed met haar ging was wel iets kalmerend. 'Zal ik je op de hoogte houden of kom je zo?' Vroeg hij na een paar tellen. 'Dom, ik kom maar al te graag even langs, maar ik kan helaas niet,' zuchtte ze. 'Sem is net van de trap gevallen en ik blijf dus bij-' 'Oh meen je dit Jen? Je geeft die gozer voorrang op onze moeder?!' Onderbrak hij haar boos. 'Doe even normaal man,' siste ze zacht. 'Op dit moment; ja, maar dat komt omdat ik hem nu gewoon niet alleen kan en wíl laten oké? Sorry, ik kom van de week langs bij mam.' Een diepe zucht was te horen aan de andere kant van de lijn. 'Ach, de vorige keer was jij degene die met mam naar het ziekenhuis ging en kon ik niet,' mompelde haar broer. 'Het is oké, maar neem ook zelf je rust Jen, die heb je nodig. Oh, ik moet hangen, spreek je later zusje.' Met die woorden was het gesprek tussen de twee geëindigd.
'Zo, ben er weer,' zei Jen toen ze weer in de stoel ging zitten. Ze keek Sem even aan en zuchtte een keer onhoorbaar. 'Heb je iets nodig, of wil je al iets eten?' Vroeg ze aan hem, zodat ze nog nuttig overkwam.