Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

13 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

WAEN - RPG

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Niemand weet de verhaallijn, dus jullie ook niet. Gelieve niet te reageren mits je / / @Sangster of Shiri heet ♥

Ik begin zodra we wat dingen hebben uitgevogeld xoxo

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Voor misschien wel uren lang had ik daar gestaan. In de regen, zonder paraplu of wat dan ook. Hoogstwaarschijnlijk waren het helemaal geen uren geweest en stond ik daar pas een paar minuten, maar het voelde als uren. Uren die langzaam voorbij kropen, alsof de klok eerder achteruit dan vooruit ging. Ik begreep het niet, niets hiervan. Hoe had het zo kunnen lopen? Was ik dan echt zo nutteloos? Zo ongewild? Zo... zo... De gedachte op zichzelf wilde ik niet eens meer afmaken. De reden was simpel: er ging al genoeg door mijn verpestte en verdraaide hoofd zonder die gedachte.

Nadat enige tijd verstreken was, begon ik te lopen. Gewoon, zomaar. Ik had geen doel, maar ik liep. Ik deed iets. Misschien zou ik iets tegenkomen waardoor ik me nuttig zou voelen, misschien ook niet. De kans dat ik verloren in deze regen zou blijven lopen was een stuk groten. Niet dat de zon, of wat voor soort obstakel dan ook, mij tegen zou houden. Waarom zouden ze ook, ik had toch geen doel? Hoe kon je zo'n persoon überhaupt op een verkeerd spoor zetten, aangezien diegene al ontspoort was? Iemand moest mij weer op de rails zetten, maar ik achtte het onmogelijk. Niemand zou dat willen, in mijn buurt willen komen of ook maar het kleinste beetje aandacht aan mij willen besteden. Ik bestond niet. Een onzichtbaar iemand dat geen plaats kon vinden in deze veeleisende maatschappij. Maak school af, zoek een baan, wordt succesvol! Zoveel eisen die ik onmogelijk kon gaan naleven. Met een beetje geluk zou de eerste eis nog lukken, maar ergens vroeg ik me af hoeveel dat "beetje geluk" dan moest zijn. Het voelde eerder alsof ik met twintig konijnenpoten, een salade aan klavers met vier bladen en een hoefijzer om mijn nek naar het examen moest. Niet heel erg motiverend. Daarnaast, mijn hoofd stond wel ergens anders naar...

Account verwijderd

schreef:
Ik had het raam opengezet in een poging de geur van wanhoop te vervangen door verse lucht: een nieuw begin, onwetend dat het bijzonder hard ging regenen. De wind representeerde het miezerige geluk uit mijn leven, altijd in de verkeerde richting, en ik deed een poging de plas die in mijn kamer had ontstaan te drogen met een stapel shirts. Het was een grote puinhoop en hoe ik mijn best ook deed het op te ruimen, leek het alsof mijn tranen de plas liet overstromen. Ik zei tegen mezelf dat een plas helemaal niet kan overstromen, maar Drie had een hevige paniekaanval en Vier, die normaal het goede uit zulke situatie's wist te halen, was nergens te bekennen. Twee had ik jaren geleden al verloren: Drie had hem weggejaagd.

De plas veranderde in een inktzwarte duisternis en mijn tranen werden een pijnlijk bordeauxrood, nochtans kon ik Vier niet vinden en toen ik mijn bloedvaten zag veranderen in stemmen, was de enige oplossing verliezen van het leven. Ik verloor mijn woorden en de bibliotheek van het water werd een tafel en ik wist dat niemand ooit zou begrijpen wat ik met deze woorden wilde zeggen. Het enige wat ikzelf nog kon inbrengen naast de stemmen in mijn hoofd, was een koekenpan die nooit werd afgewassen.

Anoniem
Queen of Queens

Wishbone schreef:
Zachtjes tikt de regen op mijn zolderraam. Het ritme van de eenzaamheid...

Die regen zegt wij waren zo gelukkig saam, maar nu is dat verleden tijd.

Oh, luister. Luister naar die regenbui.

Plitter, pletter, plitter, pletter...

Spullen vlogen in het rond. In slowmotion gingen ze voorbij, raakten de muur of de grond, maar maakten geen kabaal.

Voor mijn ogen, in mijn hoofd. Alles leek tegelijk te gaan. De twee mensen voor me die elkaar in de haren vlogen, de vliegende voorwerpen en de zachte stem van Rob de Nijs die zich vermengde met de regen.

Plitter, pletter, plitter, pletter...

Het enige wat ik op dit moment wilde, was vluchten. Ik wilde vluchten voor die woeste zee die elke keer het land op walste en mij als een klein schelpje opslokte en later weer uitspuugde. Die blauwe golven die mij machteloos heen en weer lieten rollen over het zand. Van her en der en ik had niets te zeggen.

Met mijn gedachten op nul rende ik weg van alles wat om me heen plaats vond. Ik trok alle deuren open, maar er leek geen uitweg. Achter elke deur zat een muur, die me afscheidde van de buitenwereld. Ik kon geen kant op. Het enige wat ik kon doen was luisteren en meegaan met de stroming.

Maar dat wilde ik niet. Ik wilde niet meegaan met de stroming. Ik wilde niet dat ik ze me meetrokken. Ik wilde niet in tweeën gedeeld woorden. Ik wilde niet kiezen. Ik wilde verdomme naar buiten.

En daar was het, het licht van buiten in de donkere ruimte. Grijze wolken en dikke regendruppels op mijn gezicht. De mogelijkheid om te ontsnappen. De mogelijkheid om voor mezelf te kiezen. De weg naar vrijheid. Weg van de zee. Weg van de golven. Weg van de stroming.

Het geluid van de regen werd harder en harder. Het echode in mijn hoofd. Opnieuw en opnieuw.

Plitter, pletter, plitter, pletter.

En ik rende weg.

Solovey
Levende legende

Solovey schreef:
'Haa...' Ik deed geen moeite om mijn luide ademhaling in bedwang te krijgen of mijn woest kloppende hart tot bedaren te brengen. Ik hoefde mij geen zorgen de maken: de plenzende regen zou de geluiden afkomstig van mijn lichaam verhullen.

Dit was hoe zij zich nu ook moest voelen. Op dit exacte moment voelden wij hetzelfde, was onze fysieke staat als één: doorweekt en uitgeput, doch gevuld met een gevoel dat niets anders dan pure levenskracht kon zijn. De stop was van de fles getrokken, toegang verschaffend tot een vrijwel onuitputtelijke hoeveelheid energie. Het was pure extase. Als ik nu alleen nog had kunnen staan waar zij stond, dan- Nee, niet vandaag. Vandaag moest ik mezelf tevreden stellen met kijken.

Ze stopte eindelijk met rennen. We stopten eindelijk met rennen.

'Haa...'

Ik haalde mijn handen door mijn korte haar in een naar achter kammende beweging, gebruikmakend van de natheid om de plukken van mijn voorhoofd te strijken. Ik had genoeg afstand tussen ons bewaard om niet op te vallen, zou ze zich omdraaien in mijn richting. Toch liep ik een paar meter naar voren om te kunnen schuilen in de nauwe doorgang die naar een andere straat leidde, mijn blik nog altijd gefocust op haar ranke gestalte. De regen had haar figuur volledig blootgelegd. Het te grote shirt dat ze droeg was niets meer dan een witte, doorschijnende waas, strak tegen haar lichaam geplakt en in perfecte synchronisatie met elke beweging die ze maakte. Ik voelde een glimlach rond mijn mondhoeken spelen bij de gedachte aan mijn huid op de hare.

Ik wil dichterbij.

'Haaa...'

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Ik ben altijd al een fan van de regen geweest. Het leek een reinigend effect te hebben, althans: zo voelde dat voor mij. Alsof al mijn zorgen en al mijn zondes met de regen weggespoeld werden. Natuurlijk was het ook een zeer efficiënte camouflage voor de tranen die ik dagelijks huilde. Make-up uitgelopen? Ah, nee, dat komt door de regen. Een perfect excuus. Daarom huilde ik ook nooit als het niet regende, dan viel het op.

Het verlossende van de regen was alleen niet permanent. Tijdens de regen voelde het fantastisch, maar zodra het stopte voelde ik alle depressie weer in één klap terugkeren. Ik hield van de regen en het leek wel een soort drugs voor mij te zijn geworden. Zonder regen was ik een wrak. In de regen was ik net zo goed een wrak, maar daarin kon ik me tenminste staande houden en ging ik naar buiten. Als het niet regende zat ik in mijn kamer, opgesloten, als een eenzame kluizenaar. Het was een verslaving. Regen, het water dat in druppels uit de lucht kwam vallen en mijn lichaam leek te strelen met duizenden zachte, tedere en lichte aanrakingen, het was iets waar ik naar verlangde. Het enige verzachtende middel in mijn leven. Ik had het nodig om te overleven. Zomerse dagen waren dan ook een hel voor mij en in die periode was ik het meest depressief. De gedachte om naar een brug te lopen en daar met een sierlijke sprong vanaf te springen waren dan veel sterker dan tijdens herfstachtige dagen zoals deze.

Mijn doelloze trip eindigde toen ik bij een park was aangekomen, waar ik op een bankje ging zitten. Hoogstwaarschijnlijk hadden hier al zoveel anderen gezeten: koppels om precies te zijn. Een gelukkig, oud getrouwd stel, newly-weds, een stel gegrepen door kalverliefde, het had er allemaal gezeten. Toch zat ik hier alleen. Nee, dat was niet waar. Ik had de regen. Met de regen was ik nooit alleen.

Anoniem
Queen of Queens

Wishbone schreef:
Alles om me heen had een grauwe kleur gekregen door de donkere wolken en de regen die naar beneden stortte. Het leek haast alsof ik in een wereld rondliep die geen kleur kende, alsof ik in een ouderwetse zwart-wit film terecht was gekomen. Pas toen ik echt goed om me heen keek, besefte ik dat ik niet in een zwart-witte wereld leefde. Er was juist veel kleur. Er waren veel mensen. Er was een aangename sfeer die ik thuis niet kende. Er was vrijheid.

Alle mensen die hier rondliepen, hadden hun eigen leven. De één deed boodschappen, de ander ging rustig wandelen. Sommigen hadden gezinnen, sommigen waren alleen. Iedereen had een verhaal, maar op dit moment, hier en nu, deden die verhalen er niet toe. Ze waren vrij en deden wat ze wilden. Niemand die ze op dit moment kon stoppen van wat ze wilden gaan doen. Dat gold nu ook voor mij. Niets of niemand kon me nu nog tegenhouden. Telkens toen het besef een stukje groter werd, kleurde de wereld in mijn ogen minder donker. Ik zag kleuren. Ik zag rood, ik zag geel, ik zag groen, ik zag blauw. Ik zag licht.

Het was een verademing.

Een lach sierde mijn gezicht. Ik gooide mijn armen in de lucht en draaide rond terwijl ik mijn ogen sloot. Ik was weg van de tweestrijd waar ik in vast zat. Niemand kon me ooit nog dingen opdragen. De wereld was nu van mij en ik leefde mijn eigen leven. Niemand kon daar nu nog invloed op hebben, althans dat dacht ik.

Ik was niet meer alleen. Er was iemand. Dat gevoel van twee ogen die me in de gaten hielden, herkende ik uit duizenden. Iemand staarde naar me en iemand beoefende op die manier invloed uit op mijn leven. Iemand daar bemoeide zich met mij, greep me vast met zijn of haar ogen, maar hoe goed ik ook om me heen keek, leek er niemand te zijn.

Het was doodstil. De mensen die net nog voorbij liepen, waren verdwenen. Ik wist niet dat ik me zo eenzaam en tegelijkertijd bekeken kon voelen. Ik voelde schaamte. Alsof diegene die naar me keek me haast uitkleedde met zijn of haar ogen en de totale controle over me kreeg.

Mijn vrijheid was in een seconde opgeslokt.

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld