Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

ORPG | Lizard c:

Anoniem
Popster

Requiem schreef:

ORPG van lieve Lizard en mij hehe

Mila Archer

@Auloire

Account verwijderd

schreef:
Aaron Donaire

Account verwijderd

schreef:
Met een bedenkelijke blik op zijn gezicht liep hij door het kamp. Rhys had hem gevraagd zich bezig te houden met de trainingen en op zoek te gaan naar de mannen en vrouwen met een uitzonderlijk vermogen. Hij had echter zijn vraagtekens bij die opdracht. Het plan waar Rhys mee bezig was, ging ver. Zelfs voor Rhys ging het ver. Ze hadden op dit moment niet de mankracht om een dergelijk plan te laten doen werken. Ze zouden waarschijnlijk enorme verliezen lijden, waarschijnlijk zonder succes.
Hij schudde zijn hoofd terwijl langs de tenten op liep. Het was nog vroeg, maar de meesten waren al druk in de weer. In principe mocht iedereen gaan en staan waar ze zelf wilden, maar de meesten namen hun verantwoordelijkheid. Ze zochten eten, slepen de messen, knoopten touwen. Iedereen had wel zijn aandeel in het kamp. Daar hield hij zich echter niet mee bezig. Hij hield zich bezig met de mensen binnen het kamp. Hij hield zich bezig met wat er speelde tussen alle mensen. Het kamp was te groot om iedereen te kennen, maar hij deed zijn best iedereen te onthouden. Het was hem meer dan eens goed van pas gekomen dat hij het een en ander wist.
'Succes vandaag,' lachte Leroy terwijl hij naar de open plek verderop knikte. Hij schudde lachend zijn hoofd. De groep waar hij vandaag mee aan de slag zou gaan, had nog wel iets te leren. Normaal gesproken nam Leroy dergelijke trainingen op zich, maar sinds Rhys besloten had dat hij persoonlijk op zoek moest gaan naar talent, had hij weinig andere keuze gehad dan zich in de trainingen mengen. Met een zucht liep hij verder, tot hij de open plek bereikte.
'Goedemorgen,' groette hij de groep toen hij hen eenmaal bereikt had. Zijn blik gleed over de groep, elk hoofd tellende. Ze misten nog iemand. Technisch gezien zouden ze pas over enkele minuten beginnen, dus besloot hij niet te hard te zijn en geduldig te wachten. Wie zich bij hen zou voegen, was voor hem een raadsel. Ze hadden alleen een aantal geteld, maar met namen hadden ze zich niet bezig gehouden.
'Iedereen weet waar we vandaag voor komen. Ik verwacht niet dat jullie aan het einde van de training ineens een expert zijn, maar ik verwacht wel dat jullie je best doen,' vertelde hij. Hij was de vervelendste niet. In principe waren zijn verwachtingen niet te hoog en accepteerde hij alles zo lang hij zag dat iemand daar zijn of haar best op deed. Als iemand het expres verknalde, had hij er echter vaak al snel genoeg van gehad. Dat had hij niet alleen in trainingen, dat had hij altijd met alles in het leven gehad.

Anoniem
Popster

Requiem schreef:
Het was een lange nacht geweest. Met een groepje onder haar leiding was ze stiekem op jacht geweest, om misschien wat extra's bij elkaar te scharrelen voor de allerzwaksten in het kamp. Ze was bang dat er te weinig vlees en wild werd binnen gehaald bij de reguliere jachten en dat wat er dan van overbleef, niet naar de zwaksten ging, maar meteen werd geclaimd door de sterkere kringen. Ze voelde zich verplicht om hen van extra voedsel te voorzien, aangezien ze wist hoe het zelf was om het eten voor je neus weggekaapt te zien worden. De jacht was echter teleurstellend geweest, Malia was gewond geraakt aan haar arm door een of andere sukkel die niet kon richten en door het lawaai wat ze daardoor had gemaakt, had ze veel dieren afgeschrikt. Ze hadden net vier vogels en een wild zwijn bij elkaar weten te jagen, een magere buit. Ze had samen met een paar anderen de dieren gevild en gesneden en verdeeld onder een paar zwakkeren en was daarna gaan slapen.

Met een schok kwam ze overeind. 'Shit,' mompelde ze kwaad. Ze had niet op de tijd gelet en nu had ze zich verslapen voor haar eerste training, die nota bene van cruciaal belang was. Ze kon eindelijk bewijzen dat ze een doorzetter was en dat ze niet onderschat kon worden, maar door te laat te komen betwijfelde of ze nog wel serieus genomen zou worden. Ze haalde gauw een hand door haar haren en schoot meteen in haar zwarte broek en witte hemdje. Al lopend trok ze haar schoenen aan, waardoor ze bijna haar evenwicht verloor, maar ze hield zich nog net staande. Ze sprintte naar de open plek en kwam al hijgend aan. 'Hoi, sorry,' verontschuldigde ze zich terwijl ze haar haren vast maakte met een elastiekje. Ze rekte haar schouders even en liep naar de leider toe. Ze had hem wel een paar keer voorbij zien komen, maar ze kon geen naam koppelen aan zijn gezicht. 'Mijn naam is Mila Archer, het spijt me dat ik te laat ben.'

Account verwijderd

schreef:
Nog even had hij gewacht, maar uiteindelijk was hij begonnen met de training. Erg druk maakte hij zich er niet om, ten slotte was dit kamp geheel vrijwillig en werd niemand gedwongen dingen te doen die ze niet wilden. Het had echter wel invloed op wat je kreeg. Hoe groter je inzet, hoe meer je kreeg. Met een afwachtende houding kwam je niet heel erg ver. Toen hij zich bij het kamp gevoegd had, was hij ook een niemand geweest.
'Ontspan, je richt op een boom. Je hoeft niet te doen alsof het daadwerkelijk iemand is.' Bijna krampachtig had het meisje voor hem het mes vastgehouden. In eerste instantie was hij dan ook enigszins verbaasd toen hij zag dat haar ogen zich vulden met tranen, alsof hij haar net flink beledigd had.
'Leg dat mes maar neer.' Gehoorzaam legde ze het mes weg, waarna hij knikte naar een boomstam iets verderop. Uiteindelijk was dit waar hij voor aangesteld was. Rhys hield zich bezig met materialen, plannen en strategieën. Hij zocht naar de mensen die daar geschikt voor waren.
Rustig liep hij richting boomstam, waarna hij gebaarde dat ze moest gaan zitten. Het meisje kon niet ouder zijn dan achttien, maar misschien maakte haar gesnik en de tranen haar wel jonger dan ze daadwerkelijk was. Hij hurkte bij het meisje en schudde zijn hoofd.
'We dwingen je niet om te vechten. We kunnen je ook indelen bij de sortering, bijvoorbeeld.' Direct schudde het meisje hoofd, waarna ze hem bijna wanhopig aankeek. Hij had het idee dat het niet gedaan zou zijn vandaag. Waarschijnlijk zou hij nog wel een paar keer werk hebben met het meisje voor hem. Echter, voor hij er iets over had kunnen zeggen, werd hij gestoord. Hij kwam overeind en keek naar de jonge vrouw die zich bij hen gevoegd had.
'Wacht maar even daar, ik kom er zo aan.' Hij gebaarde naar de rest van de groep. Ze was te laat geweest en nu was hij bezig met iemand anders, hij kon het niet allemaal tegelijk. Als hij klaar was met het meisje, zou hij wel bekijken wat hij deed met de jonge vrouw die te laat gekomen was. Ten slotte had hij iedereen in een tweetal opgedeeld en waren ze nu met een oneven aantal.

Anoniem
Popster

Requiem schreef:
'Oké,' knikte ze, maar vanbinnen voelde ze zich rot. Geweldig, haar eerste kans om wat te laten zien en ze had het verpest. Ze draaide zich om om zich bij de anderen te voegen en deel te nemen aan de training. Langzaam keek ze de groep rond, observerend wat ze allemaal deden. Een paar waren bezig met messen, enkele anderen waren rustig aan het sparren als opwarming voor het boksen en nog een paar anderen keken vragend om zich heen, alsof ze geen flauw benul hadden van wat ze moesten doen. Mila zuchtte geërgerd. Gelukkig deden ze bij deze training niet aan boogschieten, want dan zou ze al helemaal gefrustreerd raken. Boogschieten was eigenlijk van jongs af aan al haar ding, ze pakte dan altijd stiekem de pijl en boog van haar vader en ging in het grootste geheim weg om te oefenen. Alles wat ze er nu mee kon en hoe scherp ze was geworden, dat had ze zichzelf allemaal aangeleerd. Ze had nooit een goede band gehad met haar vader toen ze nog klein was en rond haar tiende verjaardag was hij er zelfs vandoor gegaan om nooit meer iets van zich te laten horen. Haar moeder was er toen zo kapot van geweest, dat ze het altijd had afgereageerd op haar en haar jongere broertje Elias. Vanaf dat moment was ze er ook achter gekomen dat als ze iets wilde, ze dit zelf zou moeten doen en niet kon rekenen op anderen. Zodra ze twintig was geworden, had ze besloten zich aan te melden bij het verzet en haar broertje, die net vijftien was, had gehuild toen ze weg ging. Ze had gewild dat ze hem mee kon nemen, maar hij was nog te jong om aan zoiets gevaarlijks deel te nemen. Thuis blijven was voor haar ook geen optie geweest, ze zou er alleen maar ongelukkiger zijn geworden en nu had ze tenminste het gevoel dat ze voor iets vocht. Niet alleen voor het land en voor de armen en de zwakkeren, maar ze deed het ook voor haarzelf. Ze wilde aan zichzelf bewijzen dat er meer was dan alleen maar voor anderen zorgen en dat ze het heus wel kon redden in haar eentje. Ze was zo in gedachten verzonken geraakt, dat ze niet merkte dat er iemand bij haar was komen staan. Ze knipperde even met haar ogen en keek de jongen aan die zich zojuist bij haar had gevoegd. Fantastisch, dat kon er ook nog wel bij: Jax Montclaire. Grijnzend keek hij haar aan en hij gaf haar een knipoog. 'Je ziet er moe uit Mila, heb je niet geslapen?' Ze wilde haar mond open trekken om iets kwaads terug te zeggen, maar voordat ze het wist, tilde hij haar over zijn schouder. Razendsnel dacht ze na, met allebei haar vuisten sloeg ze zo hard ze kon op zijn onderrug en hij schreeuwde van pijn. Terwijl hij naar achteren boog door de klap, voelde ze zijn grip op haar verslappen en ze duwde zichzelf met haar gewicht naar beneden, waarna ze soepel met een koprol van hem af gleed. Woedend stond ze op om zich naar hem toe te werken en hem nog een klap te verkopen, maar ze werd tegen gehouden door twee anderen. Dit was typisch Jax gedrag en hij deed altijd alles om haar uit te lokken en deze keer had ze er gewoon genoeg van. Ze was het zat dat hij altijd maar over iedereen heen liep, zonder enkele consequenties onder ogen te zien.

Account verwijderd

schreef:
Uiteindelijk had hij het meisje zo ver gekregen om te vertellen wat haar zo dwars zat. Hij was zelfs gaan zitten om ernaar te luisteren. Iets waarvoor hij eigenlijk geen tijd had, maar hij had gezien hoe belangrijk het was om die tijd toch te nemen. Zijn relatie met de mensen binnen het kamp was cruciaal. Als hij hen slecht behandelde, zou hij lang niet zoveel voor elkaar krijgen als dat hij nu wel deed.
Een zucht gleed over zijn lippen toen hij hoorde over de executie van haar moeder. Executies waren geen bijzonderheid, maar hij kende de impact die het had op de mensen die dichtbij stonden.
'Voorlopig kun je je met alle andere dingen bezighouden, maar ik kan je de messen niet voor altijd besparen. Het wordt iedereen geleerd,' besloot hij uiteindelijk. Het meisje knikte dankbaar en kwam overeind, klaar om zich weer bij de rest van de groep te voegen. Ze veegde de tranen van haar wangen en perste een glimlach op haar lippen, waardoor hij ook even naar haar glimlachte. Zo nu en dan vroeg hij zich af wat er van hem geworden was, maar hij had er geen antwoord op. Voor iedereen was hij iemand anders. Het enige wat hetzelfde was voor iedereen, was zijn uiterlijk.
Nog voor het meisje een stap had kunnen zetten, werden ze opgeschrikt door een luid gejoel. Vrijwel direct stond hij weer op zijn voeten, waarna hij zich richting de groep verplaatste. De jonge vrouw die zich net nog voorgesteld had als Mila, was nu niet meer zo vriendelijk als dat ze net nog geleken had. De jongen leek overigens ook flink uit zijn doen.
'Wat jullie ook hebben, jullie vechten het maar ergens anders uit. Als jullie dat niet kunnen, vertrekken jullie maar.' Hij had zeer weinig interesse in deze rivaliteit in de trainingen. Als ze niet normaal met elkaar om konden gaan, zou één van de twee moeten vertrekken. Hij gebaarde dat ze Mila los moesten laten en dat de jongeman afstand moest houden.
'Nou? Gaan jullie normaal doen of moet ik jullie echt weg gaan sturen?' vroeg hij. De jongeman schudde zijn hoofd en bromde wat, waarna hij terugkeerde naar zijn onderdeel. Heel even keek hij de jongeman na, waarna hij zich tot Mila wendde.
'Je komt te laat en je mept iemand neer in de eerste vijf minuten, is dat de indruk die je wil maken?' Hij kon het zich niet voorstellen. Ze had in elk geval een redelijk nadelige indruk gemaakt op hem en de rest van de groep door haar acties. Iets wat zelden gunstig uitpakte.

Anoniem
Popster

Requiem schreef:
Verdomme, ze kon zich wel voor haar kop slaan. Hoe had ze zich zo mee kunnen laten sleuren door een persoon als Jax? Na al die jaren van treiterijen in haar eigen kleine dorpje, had ze nu wel beter moeten weten. Aan de andere kant, wat had ze dan moeten doen? Had ze moeten afwachten tot Jax haar helemaal in elkaar zou hebben gerost? Nee, ze had, nadat ze van hem afgegleden was, niet meer terug moeten gaan en zich gewoon bij een ander groepje aangesloten hebben. 'Ja, ik kan normaal doen. Het spijt me,' bromde ze. Ze had geen zin om met vingertjes te gaan wijzen en te roepen dat Jax begonnen was, want ze zou dan nog meer overkomen als een klein kind dan nu. Dat was ook precies hoe ze zich voelde, alsof ze een klein meisje was dat weer eens betrapt was op het een of het ander en nu flink op haar kop kreeg. God, ze schaamde zich kapot. Wat zou hij wel niet van haar denken? Dat ze een persoon was die incapabel was om haar eigen emoties in toom te houden en de eerste de beste die een beetje met haar solde voor zijn kop sloeg? Ze keek de jongeman aan. 'Nee, het was zeker niet de indruk die ik had willen maken. Ik weet dat ik beter kan dan dit en het zal niet meer gebeuren,' vertelde ze hem, waarna ze zich gauw omdraaide en zich aansloot bij een ander groepje. Ze ademde scherp uit en probeerde zich te concentreren op haar hartslag, die door alle adrenaline enorm omhoog gepompt werd. Misschien kon ze daar nog gebruik van maken. Ze wachtte haar beurt af en schaarde zich uiteindelijk voor de jongen voor haar. 'Ben je er klaar voor?' vroeg hij vriendelijk. Ze knikte en zette haar lichaam in een verdedigingspositie. Hij kwam snel op haar af, maar zij was sneller. Met haar onderarm blokkeerde ze zijn aanval, terwijl ze haar hoofd snel naar rechts draaide opdat hij haar niet zou raken. Hij herstelde echter snel en haalde uit naar haar buik, maar ze wist zijn vuist beet te pakken en weg te draaien en vervolgens snel los te laten om een stap naar achteren te zetten. Hij hijgde en zocht naar zwakke punten in haar verdediging. Hij zwaaide zijn been in de lucht en raakte haar vol op de schouder, waarna ze ineen zakte van de pijn. Het verse litteken brandde en even voelde het alsof ze het opnieuw brak. Anderhalve maand geleden was er tijdens het jagen iets mis gegaan; ze had in een boom gezeten, maar de tak was geknapt, waarna ze langs de boom heen haar arm had opengehaald en door de val op de grond haar schouder had gebroken. Het was nu waarschijnlijk wat scheef gegroeid, omdat ze zelf had geprobeerd om het te zetten. Ze knipperde met haar ogen en probeerde haar ademhaling terug op gang te krijgen. De jongen voor haar boog zich bezorgd over haar heen en bood haar een hand aan om op te staan. Gretig pakte ze zijn hand aan en kwam overeind. 'Gaat het weer een beetje?' vroeg hij en ze hoorde enige spijt doorklinken in zijn stem. Ze kreeg het voor elkaar om te glimlachen en knikte. 'Jawel, het gaat wel weer. Laat mij nu anders maar even aanvallen,' zei ze en ze zag hem al klaar staan in de verdedigingspositie. Ze rekte haar schouder en nek even en balde haar vuisten voor haar gezicht. Nog voor hij het doorhad schoot ze naar voren en raakte hem vol op zijn nek. Ze trok even terug, wachtte tot hij weer klaar stond en viel opnieuw aan, ditmaal op zijn zij. Ook hier was ze weer succesvol en ze begon zich al wat beter te voelen. Aanvallen was voor haar een sterker punt dan verdedigen, zeker als ze maar snel genoeg was. Ze zwaaide haar been de lucht in en raakte hem vol op zijn bovenbeen, waarna hij even in elkaar zakte, maar al gauw weer opstond. 'Jezus, het gaat lekker zeker?' vroeg hij met een pijnlijk gezicht en hij grinnikte zachtjes.

Account verwijderd

schreef:
Het viel hem nog mee dat ze niet begon te roepen dat het allemaal de schuld was van de jongeman. Iets wat hij overigens wel zou geloven, maar waaraan hij weinig boodschap had. Met iemand anders beschuldigen, kon hij weinig. Zo lang hij niet met zijn eigen ogen gezien had wie er schuldig was, kon hij ook niks met beschuldigingen. Het kamp zat vol met mensen die elkaar beschuldigen. Soms ging dat om de meest simpele dingen, maar het was ook wel eens over verkrachting gegaan. Zelfs in een kamp waar iedereen voor hetzelfde vocht, was dat niet uitgesloten. Ook in dit kamp bevonden zich mensen die het eigenlijk niet verdienden. Het zou hem weinig verbazen als ze zelfs enkele mensen opgenomen hadden die op de vlucht waren.
Hij knikte toen ze hem beloofde dat ze beter kon en dat het niet meer zou gebeuren. Hij zou niet ontkennen dat ze een slechte start gemaakt had, maar dat betekende niet dat hij het recht had haar af te blaffen. Pas als ze keer op keer zou bewijzen dat ze haar emoties niet onder controle kon houden, zou hij pas ingrijpen. Voor nu zou hij het laten voor wat het was en zich weer concentreren op de groep.
Langzaam liep hij langs de verschillende tweetallen. Zo nu en dan hielp hij iemand of riep hij iets, maar het grootste deel van de tijd observeerde hij hoe ze het deden. Met observeren kwam hij al een heel eind. Nadat hij elk tweetal bekeken had, kon hij precies aanwijzen wie potentie hadden en wie hij waarschijnlijk nog een hele tijd zou zien.
'Oké, genoeg geoefend met elkaar,' besloot hij, waarbij hij een gebaar maakte ten teken dat ze moesten stoppen. Zijn blik gleed langs de verschillende gezichten. Namen kende hij niet, maar hij verwachtte die snel genoeg te leren. Het zou niet de laatste training zijn die ze zouden doen.
'Elk van jullie traint met mij. Jullie doel is om mij tegen de grond te werken. Als je niet aan de beurt bent, let je op, want negen op de tien van jullie maakt dezelfde fout als alle anderen.' Ze hadden allemaal fouten gemaakt. Inschattingsfouten, fouten in de manier van aanvallen, fouten in de manier van verdedigen. Met elkaar oefenen werkte alleen als ze wisten wat er niet goed ging. Hij knikte naar de eerste. Een redelijk lange, brede jongeman die hem met een zelfingenomen glimlach bekeek. Het was dan ook geen verrassing dat de jongen direct op hem afstormde en hij slechts opzij hoefde te stappen om de jongeman te ontwijken. Dat gebeurde een tweede en een derde keer, tot hij uiteindelijk zijn been uitstak en de jongen recht vooruit viel.
'Kijk naar je tegenstander voor je iets doet.' Hij gebaarde dat de jongen weer bij de rest mocht gaan staan en knikte naar de tweede.

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld