Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

ORPG| True royals

Anoniem
Internationale ster

Insanis schreef:

Rose Davids
Leeftijd: 19
Kaste: 5
Werk: Fotografe
Innerlijk: Rose is een enorm sociaal meisje. Ze is ook enorm eigenwijs en stapt niet snel van haar eigen mening af. Als zij het ergens niet mee eens is dan laat ze dat ook weten. Ze valt een beetje in de middenmoot als het tot kastes komt. Hier is ze zich bewust van en ze kan het dan ook met iedereen vinden. Ze kijkt niet naar wie of wat je bent als je aardig voor/tegen haar bent dan is zij dat ook.

Nathan James Singer
Leeftijd: 20
Kaste: 1
Werk: Prins
Innerlijk: Nathan is vrij roekeloos. Hij is dan ook de onverstandige van de tweeling. Hij houdt er van om in de natuur te zijn en zijn eigen ding te doen. Hij kan uren lang in het gras liggen en naar de wolken kijken. Als het op leiderschap aankomt is hij daar heel goed in. Hij weet wat het volk wilt maar luistert vooral naar de lagere klasse. Hij wilt van de kastes af.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Naam: Ida Sheppard
Leeftijd: 18
Kaste: 8
Werk: Herder
Innerlijk: Ida is een temperamentvolle jongedame die sterk in haar schoenen staat. Ze is een nieuwsgierig iemand, die niet bang is haar mening te uiten. Ze is een dromer, vaak met haar hoofd in de wolken en neem zo nu en dan roekeloze beslissingen. Velen onderschatten haar vanwege haar lage kaste, maar dit meisje is gewiekster dan ze doet vermoeden.

Naam: Darwin Singer
Leeftijd: 20
Kaste: 1
Werk: Prins
Innerlijk: Darwin is nogal een filosofisch type. Hij bekommert zich meer om cultuur dan om het welzijn van het volk. Niet dat hij niet met de mensen inzit, maar hij gelooft gewoon dat de manier waarop de dingen momenteel worden aangepakt niet correct zijn. Jammer dat hij dit niet kan laten merken, want als hij koning wilt worden, dan zal hij gewoon moeten doen wat zijn vader het beste acht. Aangezien hun vader beslist wie van de twee uiteindelijk op de troon komt.

Nathan -->

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Zelfs al was deze stoel het meest luxueuze dat haar zitvlak ooit had aangeraakt, toch was Ida allesbehalve op haar gemak. Vliegen had haar fantastisch geleken, maar nu ze zich duizenden meters hoog in de lucht bevond besefte ze dat haar plaats op de grond was. Om het allemaal nog wat erger te maken was haar een stoel aan het raam toegekend.
"Sorry, zou je misschien van plaats willen wisselen?" Vroeg ze vriendelijk aan het meisje naast haar. Die draaide zich naar haar om bekeek haar met een vuile blik van top tot teen en ging daarna door met het lezen van haar tijdschrift. Ook al droegen alle meisjes hetzelfde uniform op schoenen en de bloem in hun haren na (die hing af van het district waar je woonde), toch was nog altijd duidelijk zichtbaar dat ze van een lagere kaste was. Met haar afgetrapte laarzen, warrige haren en gebrek aan make-up kon ze hoogstens doorgaan voor een zes. Mensen deden geen dingen voor hen. Zij deden dingen voor andere mensen uit hogere kastes. Als acht waren er zelfs personen die hen niet wouden aanraken. Ze keek hulpeloos om zich heen, misschien was er iemand anders die van stoel wou wisselen?
Ida's ouders hadden er alles aan gedaan zodat ze geen lucht zou krijgen van de aankomende selectie. Keer op keer hadden ze haar met de schapen ver weg van de stad gestuurd. Gelukkig vonden haar broers dat ze het recht had dit te weten en vertelden haar waar heel Ilea niet stil over kon blijven. Dit was eindelijk de kans op het betere leven dat hun familie verdienden. Ida begreep waarom haar ouders haar weerhielden deel te nemen aan de selectie, maar dit was haar keuze en zij had ervoor gekozen het formulier in te dienen.
Ida kon de grond wel kussen toen ze landden, al leek dat niet gepast met zoveel camera's en mensen die hen op stonden te wachten. Ze zwaaide naar hen en maakte zelfs een praatje tot een bewaker haar meenam. Ze werden in een chique auto naar het paleis gebracht, waar nog meer mensen een kijkje kwamen nemen naar de geselecteerde jongedames. Eenmaal binnen was er geen tijd om de pracht en praal te bewonderen. Meteen werd Ida meegenomen naar een zaal waar alle meisjes een make-over kregen. Haar haren werden gewassen met verschillende soorten conditioner en shampoo. Voor het eerst in haar leven kreeg ze make-up op en de jurk die ze mocht dragen was werkelijk prachtig. Hij was blauw-groen met een zwarte band in het midden. Op hakken lopen ging nog niet vlot, maar daar zou ze aan moeten wennen aan het hof. Verschillende camera's filmden haar voor de make-over special in het nieuws. Wanneer iedereen klaar was verzamelden ze in de inkomhal.
"Beste dames, mijn naam is Ophelia. Ik ben verantwoordelijk voor jullie. We beginnen met een rondleiding door het paleis, daarna volgt het avondeten en bekijken we de uitzending van jullie vertrek thuis. Morgenochtend zullen jullie voor het eerst de prinsen ontmoeten. Ik weet dat jullie dat allemaal erg spannend vinden, maar probeer toch een beetje te slapen."

Darwin was op zoek gegaan naar een rustig plekje in het paleis. Dat was een hele zoektocht geweest aangezien er weldra 70 jongedames te gast zouden zijn en alles tot in de puntjes perfect moest zijn voor hun aankomst. Hij was op van de zenuwen. Wat als de ware zich niet tussen hen bevond. Wat als hij of zijn broer haar wegstuurde voor hij te weten kwam wat ze werkelijk voor hem betekende? Er was zoveel dat kon foutlopen. In het begin had dit een geweldig idee geleken. 70 meisjes die allen streden voor je aandacht en liefde, dat gebeurde enkel in zijn stoutste dromen. Maar nu leek 70 zoveel. Hij was opgegroeid binnen de muren van het paleis. Af en toe kwamen er bezoekers en nu en dan werd een feest georganiseerd, maar dat was na een dag alweer voorbij. Zou hij al die aandacht wel aankunnen of er na enkele dagen gek van worden? Wel hij moest het maar aankunnen, als koning zou hij ook niet gerust gelaten worden. Hij hield zielsveel van zijn broer maar heel hun leven al had de kroon tussen hen in gestaan. Diegene die hun vader het meest waardig achtte zou deze erven.
"Prins Darwin eindelijk hebben we u gevonden. De meisjes kunnen elk ogenblik arriveren, wilt u hun aankomst niet zien?" Rowan was duidelijk op van de zenuwen. Dit was niet de eerste keer dat Darwin zich vlak voor een belangrijk evenement verstopte. Zijn persoonlijke bedienden hadden hun handen vol aan hem. Hij excuseerde zich en volgde Rowan naar zijn kamer.
"Rowan zou je alsjeblieft de formulieren van de geselecteerde meisjes naar mijn kamer kunnen brengen."
"Zoals u wenst meneer." Rowan had die papieren al zo vaak doorgenomen dat hij van enkele meisjes precies wist wat hun hobby's waren en welke talen ze spraken. Toch leek het hem niet slecht voorbereid te zijn voor wat hem en zijn broer te wachten stond.

Anoniem
Internationale ster

Insanis schreef:
Rose.
Met kriebels in mijn buik zat ik in het vliegtuig. Dit was de tweede keer in mijn leven dat ik vloog. En om heel eerlijk te zijn vond ik het maar niks. Ik hield me de gehele reis stevig vast aan de leuningen van de stoel waar ik in zat. Omdat ik in de middenmoot van de kastes zat was het mij gegund om wel eens eerder deze luxe te ervaren. Ik had er dan ook wel gebruik van gemaakt tot op zekere hoogte. Leunend met mijn hoofd tegen het raam hoorde ik dat we bijna gingen landen. Opgelucht haalde ik adem en boog ik voorover, waar ik mijn hakken weer aan deed. Ik vond het maar niks om ze de hele tijd aan te hebben daarom deed ik dat ook niet. Ik maakte ze weer strak om mijn voeten vast en kwam weer overeind. Het avontuur zou bijna beginnen!
Eenmaal geland liep ik uit het vliegtuig, gevolgd met nog 69 anderen. Ik was niet van plan om helemaal vooraan te lopen, zeker niet. Ik liet mezelf niet graag in het middelpunt van de belangstelling staan als het om dit soort dingen ging. Ik kon het zeker wel, en ik vond het ook wel leuk. Maar niet nu. Toen ik het vliegtuig uit was werd ik overvallen door de hoeveelheid camera's die klaar stonden om de eerste foto's van de selectie te maken. 'De selectie' alsof we nu al elite zijn. Zachtjes gniffelde ik om mijn eigen gedachten en keek om me heen. Het leek mij verstandig om een bondgenoot te vinden, voor de tijd dat we in het paleis zouden zijn. Ik was veel te bang om eenzaam te zijn.
Volgens mij waren de meeste hier blij mee met dit nieuws. Ik niet, ik was veel te bang dat mijn haar afgeknipt zou worden. Lichtelijk zenuwachtig wankelde ik op mijn hakken.Gelukkig gebeurde dat niet. Mijn haar werd gewassen en in de krul gezet. Ook mijn make-up werd prachtig gedaan en de jurk die ik aan kreeg was echt te mooi om waar te zijn. Gelukzalig liep ik naar de aankomsthal. Toen ik in de aankomsthal was luisterde ik aandachtig naar wat de vrouw te zeggen had.

Nathan.
Op mijn kamer zat ik met mijn schrijfboekje op schoot. Ik hield er van om verhalen te schrijven en ze daarna eigenlijk vrijwel meteen weer weg te gooien. Ik was ten eerste nooit tevreden met mezelf. Daarnaast was het natuurlijk barbaars. Zoals mijn vader dat mooi zij. "Als prins kon je geen alternatieve werkelijkheid creëren. Je moest je eigen realiteit in werkelijkheid creëren." Zo zij hij dat dan. Ik wuifde het altijd lachend weg en ging vervolgens weer gewoon door met mijn verhalen en gedichten. Ik hoorde een klop op mijn deur. 'Binnen.' zei ik terwijl ik mijn boekje naast mij neerlegde. Ik zag Felix binnen komen, mijn persoonlijke beveiliger tevens bediende. Ik maakte niet veel gebruik van hem, ik hield er niet van om hem als minderwaardig te zien. Dat was hij namelijk niet. 'Ha, goedemiddag Felix!' zei ik vrolijk. Ik had ook enorme zin in de komende dagen. 'Meneer Singer, de meisjes kunnen elk moment aankomen in het paleis.' hoorde ik Felix zeggen. Vrijwel meteen stond ik op. 'Dank je wel Felix. Ik ga meteen kijken.' zei ik terwijl ik een hand op zijn schouder legde. Ik kneep er zachtjes in en liep vervolgens de gang op. Ze mochten mij nog niet zien maar dat betekende niet dat ik ze niet mocht zien.
Van achter een raam keek ik naar beneden, het binnenplein op, waar nu 70 dames liepen, hopend dat ze ooit mijn broer of mij zouden trouwen. Eigenlijk was het best raar. Ik bekeek ze even snel. Er zaten prachtige dames tussen.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
De dag ging in een razend tempo voorbij. Voor ze het goed en wel besefte was het avond en verzamelden alle dames zich om naar de eerste uitzending van het nieuws te kijken. Er waren te veel meisjes om iedereen te tonen, dus enkel diegene die het, het beste deden op het scherm werden aan het publiek getoond. Ida zag hoe Eleanor een bekende twee afscheid nam van haar fans, ook Rose Davids een vijf passeerde de revue. "En hier zien we Ida Sheppard. Het gebeurt niet vaak dat iemand uit de laagste kaste aan de selectie mag deelnemen. We wensen haar en alle andere dames alvast veel succes." Er werd een beeld getoond van Ida die haar drie oudere broers knuffelde voor ze naar het vliegveld vertrok. Ida wist niet echt hoe ze zich bij dit beeld moest voelen. Waarschijnlijk wisten de andere meisjes al wat haar kaste was, officieel waren ze nu toch allemaal drieën, maar ze voelde dat haar ware kaste haar nog lang zou achtervolgen. Toen het tijd was om te gaan slapen, hoorde ze hier en daar geroddel. Natuurlijk waren de meisjes die de uitzending niet hadden gehaald jaloers. De mening van het volk had meer inbreng op wie de uiteindelijke nieuwe koningin zou worden dan je dacht.
Ida negeerde de woorden van de anderen. Morgen zou het toch wel weer achter de rug zijn, wanneer ze voor het eerst de prinsen zouden ontmoeten.
"Goede avond Mevrouw Sheppard." Ze schrok toen ze begroet werd door drie dames bij het binnengaan van haar slaapkamer.
"Wie zijn jullie?" vroeg ze verbaasd.
"Onze namens zijn Camille, Edith en Giselle. We zijn u dienstmeisjes."
"Dienstmeisje?" Er was haar helemaal niets verteld over dienstmeisjes.
"Inderdaad. Het is onze taak u jurken te maken, u te helpen met opmaken, omkleden, wassen. Zullen we er aan beginnen mevrouw, dan kunt u op tijd gaan slapen." De meisjes maakten aanstalten om haar uit haar jurk te helpen. Ida liet het gewoon op zich afkomen, ze had geen idee hoe ze anders zou moeten reageren. "Noem me trouwens maar gewoon Ida, mevrouw klinkt zo oud." Merkte ze op terwijl haar, haren werden geborsteld. Ze kreeg een schitterende nachtjapon aan, gemaakt van beige zijde. Haar kamer was werkelijk fantastisch. De ruimte was groter dan het huisje waar ze met haar familie in woonde. Ze nam afscheid van haar dienstmeisjes en plofte uitgeput neer door de stress van de afgelopen dag. Slechts enkele momenten later sliep ze.
De volgende ochtend wekte Edith haar. Ida was gewend aan vroeg opstaan, maar wou toch nog uren langer in dit heerlijk zachte bed blijven liggen. Het voelde nogal ongemakkelijk, geholpen worden bij het wassen. Ida was niet meteen preuts, maar ze voelde zich toch kwetsbaar zo helemaal naakt.
"Nee, dit kunnen jullie niet zelf gemaakt hebben." zei ze toen haar dienstmeisjes haar de jurk voor vandaag lieten zien. "Dit is echt prachtig." Het was een lange jurk van lichtblauwe stof met gouden accenten aan de armen.
"Camille is een van de grootste roddeltantes van het paleis. Ze kwam erachter dat niet veel meisjes vandaag lichtblauw zouden dragen. U zult dus zeker opvallen." Ze deden haar de jurk aan en pasten nog een paar laatste details aan.
"Ok wens me succes vandaag." Ze gaf hen alle drie een knuffel, wat ze niet hadden verwacht en wandelde toen naar de dameskamer, waar iedereen zich verzamelde. Ze volgden Ophelia, naar een grote zaal. De prinsen waren nergens te zien, er was niet eens eten, tot teleurstelling van zo wat iedereen.
"Jullie zullen nog even op het ontbijt moeten wachten. Eerst gaan we jullie correcte tafelmanieren aanleren. Neem alsjeblieft ergens plaats."

"Rowan je bent echt fantastisch" Rowan was Darwins persoonlijke bediende. Al zijn hele leven zorgde de man voor hem. Hij wist perfect dat Darwin geen fan was van saaie, grijze pakken en had daarom een bordeaux exemplaar voor hem gemaakt. Dat was anders, maar nog altijd chique. "Laten we eens gaan kijken of Nathan al klaar is. Ik zou de meisjes graag nog voor het ontbijt spreken." Hij klopte aan, maar ging binnen nog voor zijn broer hem tegen kon houden. "Nathaaan straks zijn we te laat, en ik wil echt niet te laat zijn. Sorry, maar ik heb nu lang genoeg gewacht en ben op van de zenuwen." Het maakte hem niet uit of zijn broer klaar was of niet. Zonder op toestemming te wachten walste hij zijn kamer binnen. In veel opzichten was Darwin nog altijd een klein kind. Hij had een zeer speels en ondeugend karakter. Wanneer zijn jongere neven en nichtjes kwamen, kon hij uren met hen doorbrengen. Hij was altijd wel in voor wat kattenkwaad tot ergernis van zijn ouders. Een koning hoorde volwassen en verantwoordelijk te zijn. Niet stiekem suiker door zout vervangen op theetijd. Zenuwachtig sprong hij van de ene op de andere voet. "Wat denk je dat hun eerste indruk gaat zijn. Het enige moment dat ze ons ooit hebben gezien is op tv, of bij een plechtige gelegenheid, maar dat is altijd van zo ver. Wat als ze teleurgesteld zijn? Nee, zo mag ik niet denken. Kom laten we naar de grote zaal gaan, voordat ik ontplof van de zenuwen."

Anoniem
Internationale ster

Insanis schreef:
Rose.
Als een sneltrein ging de dag dat we aankwamen voorbij. Ik had Claire, Kate en Julia ontmoet. Zij waren mijn dienstmeisjes en zouden mij met alles helpen wat ik eigenlijk zelf ook wel kon. Behalve het maken van de jurken, dat kon ik echt niet. Toen ik dezelfde avond met ze in mijn kamer zat hadden we het over mijn jurk. Ze wouden de eerste dag iets maken wat perfect bij mijn persoonlijkheid past. Waardoor we al snel op de kleur bordeaux kwamen. Dat was mijn lievelingskleur. Daarnaast hield ik wel van opvallen qua kleding keuze. Ik moest natuurlijk wel classy zijn maar totaal niet van mezelf weg vallen. Met een tevreden gevoel maakte ik mezelf klaar voor bed. Morgen ging een hele goede dag worden!
Toen ik eenmaal wakker was keek ik op de klok. Perfect op tijd, mijn dienstmeisjes konden er elk moment zijn. Ik was van plan ze meer als vriendinnen te behandelen dan daadwerkelijk als dienstmeisjes. Ik wist nu al dat er meiden zouden zijn uit de selectie die er vooral gebruik van zouden maken. Ik hoorde dat er op de deur geklopt werd. 'Binnen!' zei ik vrolijk terwijl ik uit bed op stond. Ik zag al snel Claire tevoorschijn komen, de naaister van de drie. Ze had een grote kledingkap in haar handen. Ik was zó nieuwsgierig. 'Hij is af, mevrouw Davids.' Vol enthousiasme opende ik de kap. 'Oh wauw.' waren de enige woorden die uit mijn mond kwamen. Liefde op het eerste gezicht.
Vrijwel meteen werd ik gewassen, opgemaakt en in mijn jurk gehesen. 'Veel succes mevrouw Davids.' zei Julia terwijl ik zwaaiend de kamer uit liep.
In de ontbijtzaal aangekomen ging er een golf van teleurstelling door me heen. Geen eten. Ik verging zowat van de honger. Zuchtend nam ik plaats naast een meisje in een prachtige lichtblauwe jurk. 'Oh wauw, jouw jurk is echt heel erg mooi.' complimenteerde ik haar.

Nathan.
In mijn lichtgrijze pak lag ik op mijn bed. Ik had mijn haar gewoon los langs mijn hoofd hangen. Ik had er zeker wel zin in vandaag alleen ik was bang dat het fout zou gaan. Bang dat er niemand voor mij bij zou zitten. Vooral bang dat mijn broer de troon zou krijgen omdat hij wél een leuk meisje zou vinden.
Toen ik geklop op mijn deur hoorde ging ik rechtop zitten. Ik reageerde niet aangezien ik niet wou dat mijn vader binnen zou komen om mij nog laatste 'aanmoedigende' woorden zou geven. Toen ik de stem van mijn broer hoorde rolde ik met mijn ogen. Hij was heel lief hoor maar hij was gewoon zo kinderachtig. 'Chill gewoon Darwin. Het komt allemaal wel goed. Je vind een prinses en jullie leven nog lang en gelukkig.' Ik stond op en liep naar hem toe. Ik legde mijn beide handen op zijn schouders. Ik hield er wel van om mensen gerust te stellen. Daar was ik beter in dan dat ik was in mijn eigen gevoelens in de hand te krijgen. 'Je bent een geweldige jongen. Het komt allemaal goed. Ze zullen niet teleurgesteld zijn. En zo ja, dan hebben ze de ervaring van hun leven gehad.' Ik gaf hem een mannelijke knuffel. 'Laten we maar gaan voordat je in je broek plast van de zenuwen.' grapte ik terwijl ik de gang op liep.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Nathan had waarschijnlijk gelijk er was immers nog nooit een selectie geweest waarbij de prins geen geschikte huwelijkskandidate had weten te vinden. Darwin bewonderde zijn talent om mensen tot rust te krijgen. Hij had een soort aura rond zich waar je meteen kalmer van werd. Een kwaliteit die als eventuele toekomstige leider van het land zeer in zijn voordeel werkte. Wel jammer dat hij niet meer zelfzeker was. Darwin wist dat zijn broer schreef. Meer dan eens had hij zijn werken uit de prullenbak gevist en met veel overdrijving voorgelezen aan de eettafel. Hij had hem er mee uitgelachen, maar stiekem bewonderde hij zijn broers talen voor schrijven.
"Oeps daar is het al te laat voor." was zijn antwoord terwijl ze zich samen richting de grote zaal begaven. Ze bleven stilstaan voor de deur. "Ga jij eerst naar binnen of ik? Laten we anders gewoon samen gaan." Darwin duwde met veel flair en een stralende glimlach de deur van de zaal open. "Goedemorgen dames," zijn stem galmde tegen het hoge plafond. Zeventig hoofden draaiden zich naar hun richting. "Het is een waar genoegen jullie eindelijk in het echt te ontmoeten. We hebben zo weinig tijd en zouden jullie graag allemaal wat beter willen leren kennen, daarom nodigen we jullie uit voor een één op één gesprek. Mijn broer en ik zullen elk plaatsnemen op een zitbank aan de rand van de kamer. Als je je naam hoort kom je naar ons toe. Ik kijk er alvast erg naar uit, geniet van het eten."
Darwin nam plaats in een brede satijnen zitbank onder een gigantisch raam. Het zou een prachtige lentedag worden. Perfect om na het eten met de dames naar buiten te gaan. Hij had een lijst bij zich, zijn broer had dezelfde. Ze zouden hem alfabetisch afwerken. Darwin begon bij de A zijn broer bij de Z.
Scarlett Ambrose, Luciana Bay, een heel aantal dames hadden de revue gepasseerd. Sommigen interesseerden hem, van anderen kon hij nu al zeggen dat het niets zou worden, maar over de meeste had hij nog geen echte mening kunnen vormen.
"Rose Davids."

Met grote ogen keek Ida naar al de vorken, lepels en messen. Zoveel bestek leek haar absoluut overbodig. Ophelia begon hen uit te leggen wanneer je wat gebruikte, hoe je het precies moest vasthouden. De enige tafelregel die er bij hen thuis had gegolden, was om zo weinig mogelijk te verspillen omdat ze al zo weinig hadden. Ida schrok haast van de stem naast haar, zozeer was ze gefocust op Ophelia's lessen, een tevergeefse poging om er toch nog iets van op te steken.
"Oh dankjewel. Wel je zou mijn dienstmeisjes moeten bedanken. De jouwe is trouwens ook prachtig. De kleur staat perfect bij je haar. " Ze was nog maar net uitgepraat toen de deur opende. Beide prinsen betraden de grote zaal. Alle ogen waren op hen gericht, ook die van Ida. Het was vreemd hen voor het eerst te zien. Op tv zagen ze er altijd zo gemaakt uit, haast te perfect om echte mensen te zijn. Het verbaasde haar, dat dit in het echt ook zo was. Hun rechte houdingen, gezichten die perfect in de plooi lagen.
Een één op één gesprek. Meteen brak en luid gefluister uit. Nu moest ze in plaats van enkel de etiquette regels ook nog eens bedenken wat ze tegen hen zou zeggen. Wat zei je tegen een prins? Iets om een indruk achter te laten, liefst iets positiefs. Ze stootte zachtjes haar buurvrouw aan. "Wat is jou eerste indruk, nu je ze in het echt ziet?"

Anoniem
Internationale ster

Insanis schreef:
Rose.
Het meisje dat naast mij zat beviel me wel. Ze was enorm aardig en ook lekker gewoon. Er waren hier veel te veel meiden die een attitude hadden van hier tot Tokio. Daar hield ik dan ook echt niet van. Als je lekker gewoon deed was het goed genoeg. Wees jezelf en laat niemand je tegenhouden. Mijn ogen schoten naar de grote deuren die open gingen. Al snel zal ik de twee prinsen, Darwin en Nathan. Persoonlijk voelde ik me altijd al wel meer aangetrokken tot Darwin. Misschien kwam dat omdat hij iets ondeugends over zich heen had in interviews en Nathan niet. Ik kon dat wel waarderen.
Toen ik hoorde dat we een op een gesprekken zouden hebben zo meteen schrok ik wel een beetje. Ik had er een handje van om te veel te snel te vertellen. 'Ik weet het niet zo goed,' fluisterde ik terug naar Ida. 'Ze zien er zo.. gladgestreken perfect uit.' zei ik zachtjes lachend.
Na een tijdje hoorde ik mijn naam. Lichtelijk geschrokken stond ik op. Ik wist dat ik wel als een van de eerste moest maar zo snel.. Dat had ik niet verwacht. Ik stond op en liep richting de prachtige satijnen bank. Toen ik voor Darwin stond deed ik een, hopelijk charmante, buiging. 'Goedemiddag, prins Darwin.' Ik nam plaats naast hem op de bank. Ik stak mijn hand uit. Misschien was dat geen etiquette maar het was wel Rose. 'Rose Davids, aangenaam.' Ik bekeek zijn gezicht even. Zijn prachtige ogen keken naar mijn gezicht. Zijn ogen brandde op elk stukje van mijn gezicht.

Nathan.
Voordat ik het wist had mijn broer de leiding genomen. Dit deed hij altijd, hierdoor kon ik nooit laten zien dat ik ook een goede leider was. Ik kon ook wat mijn broer deed. Ook ik kon het allemaal in actie brengen. Zuchtend nam ik plaats naast mijn broer op de bank. Ik schoof een klein stukje op.
Ik had al aardig wat meiden gesproken. Onder andere Julie Zacharia, Jessica Warren en Gaby Sandal. Dat waren dan ook de enige drie die mij nog een beetje aan hadden gesproken. De rest vond ik of oprecht niks of had ik niet echt een mening over. Het was mij ook opgevallen dat er vrij veel oppervlakkige dames tussen zaten. Ik was wel opzoek naar een dame met een goed innerlijk en een beetje hersenen zou fijn zijn.
De volgende was aan de beurt. 'Ida Sheppard.' zei ik terwijl ik op stond om te laten zien dat ze naar mij toe moest komen. Ik was anders bang dat ze niet allemaal wisten wat ze moesten doen. Ik ging weer zitten toen ik een meisje mijn kant op zag komen. Ik was aan het begin van elk gesprek weer nerveus. Zo ook deze.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Haar buurvrouw leek er ongeveer hetzelfde over te denken dan zij. Ze kwam erg aardig over, al was niemand werkelijk te vertrouwen. Dit was nog altijd een wedstrijd. Het zou haar niet verbazen moesten sommige meisjes vriendelijk doen om geheimen bij anderen te ontfutselen en die tegen hun zogenaamde vriendinnen gebruiken. Ondertussen was ook het eten gearriveerd. Een gigantisch buffet met de meest exotische gerechten. Ida wist niet waar te beginnen. Ze wilde zoveel mogelijk proeven en schepte van alles een beetje op. Voorzichtig nam ze een paar happen. Sommige gebakjes zagen er zo prachtig uit, dat ze ze nauwelijks durfde aanraken.
Ze verslikte zich bijna bij het horen van haar naam. Prins Nathan stond haar op te wachten. Snel streek ze haar jurk glad en wandelde naar hem toe. Door haar lange jurk had ze geen hakken hoeven dragen. Gelukkig, want het zou niet precies gracieus zijn om voor de ogen van de prins te struikelen. Gisteren hadden ze geoefend op het maken van een gepaste reverence. Ida paste deze oefening toe, al had ze geen idee of ze diep genoeg ging. Hoelang moest je trouwens in zo'n reverence blijven staan? "Het is een genoegen om u eindelijk te kunnen ontmoeten. Mijn naam is Ida Sheppard, maar dat wist u al wel. Vindt u het trouwens niet vreemd dat mensen voor u buigen?" Ondertussen had ze plaatsgenomen op de bank. "Ik wil zeker niet onbeleefd zijn, maar als uw achternaam ook maar iets anders was zou er niet voor u worden gebogen, ergens is dat toch vreemd?" Ida keek hem vragend aan. Ze was van thuis uit kritisch opgevoed. Dat had zo zijn redenen. Haar ouders hadden zo hun verleden met het koningshuis. Ze hoorde niet tot de rebellen, absoluut niet. Ze had gewoon vragen en dit leek haar het ideale moment om ze beantwoord te krijgen. Haar hobby's en bezigheden stonden toch al op het document. Het zou maar saai zijn om daar over te praten.

Darwin beantwoordde haar buiging en nam terug plaats. Het meisje was een schoonheid, al waren ze dat allemaal. Al waren er sommigen die volgens hem wel een beetje teveel make-up gebruikten. Je kon hun ware gezicht bijna niet meer zien. Hij keek verrast op toen ze haar hand naar hem uitstak. Het was niet gebruikelijk, maar hij kon het gebaar zeker appreciëren. Hij hield wel van meisjes die risico durfden nemen en niet exact alle regeltjes volgden. "Darwin Singer, maar zeg maar Darwin. Dus Rose waarom doe je mee aan de selectie, het geld, de roem?" Darwin wond er geen doekjes om. Hij wist dat er genoeg dames waren die totaal geen interesse in hem hadden. Door de vraag nu meteen rechtuit te stellen, hoopte hij hen op een leugen te kunnen betrappen. "Ik begrijp het wel hoor, moest ik in jullie schoenen staan en de keuze krijgen tot een luxueus leven. Ik zou het met beide handen grijpen. Al is het niet zo wonderlijk als je op de beelden ziet. Geen privacy, geen vrijheid, onmogelijk veel verantwoordelijkheden. Ben je ook bereid dat erbij te nemen?"

Anoniem
Internationale ster

Insanis schreef:
Rose.
Lachend hoorde ik aan hoe prins Darwin recht voor zijn raap vroeg om de reden waarom ik mee deed. 'Nou, Darwin, de reden dat ik mee doe is het avontuur. Ik hou er van om nieuwe dingen te doen, nieuwe dingen te proberen en daarnaast misschien zelfs wel de liefde van mijn leven te ontmoeten.' zei ik alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Ik snapte wel dat hij dit vroeg. Er waren waarschijnlijk genoeg mensen in deze zaal die alleen maar geld en roem wouden. Een beetje oppervlakkig vond ik het maar hey, ieder zijn eigen ding. 'Ik heb een goede familie en voor geld zitten wij niet altijd verlegen. Maakt u zich maar geen zorgen.' Ondanks dat ik hem Darwin mocht noemen koos ik er voor om hem wel met u aan te spreken. Dat vond ik wel zo gepast bij een prins. Ik hoorde aan hoe hij zei dat je geen vrijheid zou hebben enzovoort. 'Maar mocht het zo zijn dat u of uw broer de liefde van mijn leven is, dan geef ik dat toch met alle liefde op. Het is geven en nemen in de liefde.'
'Maar dan heb ik ook wat vragen voor u!' zei ik met een gemeende glimlach op mijn lippen. 'Bent u bereid om te trouwen met een dame die niet van u houdt? Alleen voor de troon?' Het was misschien een directe vraag maar zo was ik nou eenmaal. 'En waarom heeft u toegestemd tot zoiets als deze selectie? U kunt zelf toch ook op zoek gaan naar de vrouw van uw dromen? Ga lekker op wereldreis! Ontdek alles.' Ik had zelf altijd gedroomd van een wereldreis maar ondanks dat mijn familie niet om geld verlegen zat, paste dat ook niet echt in het budget.

Nathan.
Een prachtig meisje kwam in mijn beeld. Haar krullen danste mee op elke beweging die zij maakte. Ik had een heel erg goed gevoel bij Ida. Ik moest zachtjes lachen bij de vragen die ze stelde. 'Het genoegen is wederzijds.' zei ik. 'In het begin was het raar, toen ik nog een tiener was. Nu ben ik er zo aan gewend dat ik er niet eens meer van opkijk. Ik hou er zelfs niet van als mensen dat doen. Ik ben net zo veel waard als jullie allemaal. Neem plaats, Ida.' Ik klopte zachtjes op de bank naast mij. 'Je mag mij alles vragen en alles bij mij zeggen. Onbeleefd ben je zeker niet, ik heb mensen meegemaakt die een stuk erger zijn.' Ik nam een slok van het water dat voor mij op de tafel stond. 'Het is heel erg vreemd om dat te realiseren. Mijn leven kon zo anders zijn dan dat het nu is. Ik ben enorm dankbaar voor de welvarendheid waarmee ik ben groot gebracht.'
'Dus, vertel mij is iets over jezelf. Het is een beetje een saaie vraag maar ik wil zo veel mogelijk over je weten!' Ik lachte zachtjes. Ik wou oprecht veel over haar weten. Bij een paar van de meiden had ik dat totaal niet gehad. Die gesprekken waren dan ook een heel stuk korter. Ik had wel het gevoel dat dit een wat langer gesprek zou gaan worden.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Het is een traditie. Jarenlang wordt het gedaan. Als regent is het makkelijker iets te houden zoals het is dan om grote veranderingen door te voeren. Om vrij rond te reizen hebben we geen tijd. Zelfs als we die hadden zou het niet gebeuren zonder begeleiding en beveiliging. De enige keren wat we het land verlaten is voor diplomatieke missies, het onderhouden van relaties met andere koningshuizen, dat soort dingen." Hij nam een slok van zijn thee. Er waren vele meisjes die hem vragen hadden gesteld, maar ze waren vaak zo inhoudsloos geweest. Wat was zijn favoriete kleur, bloem, dat soort dingen. Hij vond het leuk om bij elk van hen andere antwoorden te geven. Het zou niet lang duren voor er verwarring zou ontstaand. Het ene meisje was er zeker van dat hij paars had gezegd terwijl een ander absoluut groen had gehoord.
"Natuurlijk trouw ik niet met iemand enkel voor de troon. Onze vader zal een opvolger kiezen. Moest hij voor mij kiezen dan wil ik dat hij dat doet om mijn kwaliteiten. Niet omdat ik hem dan tevreden zal stellen door met zijn favoriete deelneemster te huwen. Het verbaast je misschien, maar ik heb een hart hoor." Ze waren al wel even aan de praat, langer dan eigenlijk was ingecalculeerd. "Rose je lijkt me een hopeloze romanticus. Ware liefde, het is haast schattig dat je in zoiets geloofd." Hij nam voorzichtig haar hand vast en kuste het. Dat deed hij bij alle meisjes na hun gesprek. Hij wilde immers niet dat er nu al gevechten zouden ontstaan. "Het was een genoegen je te ontmoeten."

"Zoveel mogelijk, waar te beginnen?" Ida dacht na. Haar broers hadden haar al hun beste flirttips meegegeven. Ida had wel wat vrienden, maar ze bracht meer tijd door met schapen dan met andere mensen. Een van de dingen die ze hadden gezegd was dat je mysterieus moest blijven. Dat plan leek nu al te mislukken. "Ik zal je het verhaal achter mijn naam vertellen. Mijn moeder werkte vroeger in een bloemenwinkel. Altijd al was ze dol op alle soorten bloemen. De ontmoeting met mijn vader was geheel toevallig. Nog toevalliger was de liefde die tussen hen opbloeide. Mijn vader werkte in een bibliotheek. Ze brachten vaak tijd buiten door. Op die momenten in weides vol wilde bloemen vertelde hij haar zijn favoriete sprookje over een klein meisje wiens tuin tot leven kwam, wiens bloemen de hele nacht samen met haar dansten. Het meisje heette Ida en toen ik geboren werd, hun eerste en enige dochter was er over een naam snel beslist. Voor mijn achttiende verjaardag heeft mijn vader er alles aan gedaan om papier te verzamelen, het te overschilderen en het verhaal op te schrijven. Het is één van de mooiste geschenken die ik ooit heb gekregen."

Anoniem
Internationale ster

Insanis schreef:
Rose.
Toen ik naar zijn statige verhaal luisterde moest ik nog net niet gapen. Ik vond het zo'n onzin dat het traditie was. Je moest gewoon lekker doen wat je zelf graag doen wou, jezelf zijn en al helemaal je eigen bruid uitzoeken. Lachend keek ik hem aan toen ik hem hoorde zeggen dat hij wel een hart had. 'Dat verbaasd me, Darwin. Ik dacht dat prinsen geen harten hadden eigenlijk.' Ik schudde voorzichtig mijn hoofd. 'Niet echt hoor.' Ik had geen idee of ik te ver was gegaan maar als dat het geval was dan kon ik er niks aan veranderen. So be it, ik zou het niet uithouden met iemand die dit niet aan kon.
'Hopeloze romanticus, jazeker. Ware liefde bestaat ook zeker, wacht maar totdat een van de meiden in deze kamer je laat trillen op je benen, je hart van je afpakt en niet meer terug geeft. Wacht maar tot de vlinders in je buik komen. Dan denk je nog wel terug aan mij en ware liefde.. Want het bestaat.' Ik liet hem een kus op mijn hand geven maar stond daarna op. 'Het genoegen was wederzijds.' zei ik terwijl ik weer zo'n achterlijke buiging maakte. Het sloeg nergens op.

Nathan.
Vol aandacht luisterde ik naar het verhaal van Ida. Het was een heel mooi verhaal! Mijn ouders hadden mijn naam gekozen omdat het koninklijk klonk en ook wel leuk stond bij Darwin. Daar werden alle beslissingen op gemaakt. Of het bij het koninkrijk paste en of het bij de andere broer paste. Het was niet zo dat ik er blij mee was. Het was enorm gemaakt op deze manier.
'Prachtig verhaal, Ida. Ik zou dat verhaal wel eens willen lezen!' Ik nam een slokje van mijn water wat op de tafel stond. 'Ik zou zo veel meer van je willen weten alleen kan ik niet te lang met je praten! Dan heb ik zo meteen 69 andere dames die boos op mij zijn.' Ik glimlachte naar haar en stak mijn hand uit. Mijn broer gaf iedereen een zoen op hun hand maar ik was niet zo charmant. Ik gaf ze gewoon een hand en ging verder naar de volgende. Ik was ook in dat opzicht totaal anders van mijn broer. Ik was slecht in flirten, niet charmant en best lomp zelfs soms. Ik vond het totaal niet erg. Ik zou maar één keer in mijn leven een vriendin en daarna vrouw hebben, anders zou dat het koningshuis schaden. 'Ik zie je later weer, Ida.'

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Wanneer dat gebeurt, ben jij de eerste die het weet." Darwin vond het jammer nu al afscheid van haar te moeten nemen. Al had hij dit gevoel ook bij andere meisjes gehad. Sommigen vonden dat hij te snel tevreden was. Hijzelf zag het eerder als een fascinatie voor anderen. Mensen en hun verschillende karakters intrigeerden hem, zo ook het karakter van Rose Davids.
Hij werkte zijn lijst af tot hij bij de naam Ida Sheppard terecht kwam.

"Echt?" vroeg Ida verbaasd. Ze had verwacht dat een prins belangrijkere dingen te doen had, dan het lezen van sprookjes. "Wel ik heb het meegenomen. Als u wilt, mag u het wel eens lenen, maar beloof er alsjeblieft voorzichtig mee om te gaan." Ze nam zijn hand aan. Niet meteen was ze had verwacht, al had ze hem vanuit haar plaats aan tafel in de gaten gehouden. Het was haar opgevallen dat hij ieder meisje netjes een hand gaf, in tegenstelling tot zijn broer. Dit hoefde dus niet een slecht teken te zijn. Ze maakte nog een vluchtige buiging, waarbij ze net niet over haar eigen voeten struikelde en ging daarna terug aan tafel zitten. Meteen werd haar gevraagd over wat ze het met de prins had gehad. Ze probeerde zoveel mogelijk van de vragen te ontwijken. Hoewel hun gesprek zo kort en misschien zelfs onbenullig was geweest, voelde het voor Ida speciaal aan, als een geheim tussen hen beide.
Enkele momenten laten werd haar naam door prins Darwin afgeroepen.
Ik zie dat je een cadeau hebt meegenomen?" Ida wist niet wat hij bedoelde, volgde zijn blik en besefte nu pas dat ze nog altijd het kopje vast had. Wel dan kon ze net zo goed meespelen. "Vindt u het mooi. Het is gemaakt van het fijnste porselein, denk ik toch."
"Ja ze zijn inderdaad van porselein, ga toch zitten." Hij klopt met zijn hand op de plaats naast hem.
"Ik had nooit gedacht dat een kopje vasthouden zo moeilijk kon zijn. Je moet je hand echt in een onnatuurlijke bocht draaien." Ze probeerde het nogmaals, tevergeefs.
"Wacht laat me helpen. het is eigenlijk helemaal niet zo moeilijk." Prins Darwin legde zijn hand op de hare en toonde haar de juiste manier. "Nu kan ik thee drinken als een echte chique dame." Ze sprak de zin met een overdreven posh accent uit. Darwin lachte zachtjes. "Ik mag jou wel Ida Sheppard."
"Zeg dat alsjeblieft niet te luid, straks vermoorden de andere zestig me nog." De prins drukte een kus op haar hand, wat niet zo speciaal was, want dat deed hij bij iedereen en liet toen de volgende kandidate komen.

Anoniem
Internationale ster

Insanis schreef:
Rose.
Kalm liep ik weer richting de lange tafel, waar ik weer tussen de rest van de dames ging zitten. Ik wist niet zo goed wat ik van prins Nathan moest verwachten. Ik had het idee dat hij niet voor mij bestemd was. Dat was gewoon een voorgevoel. Misschien bleek hij wel een geweldige man te zijn en had ik het helemaal mis. Ik bekeek hem even. Voor nu zag het er niet zo uit. Toen ik mijn naam uit zijn mond hoorde komen stond ik op. Ik liep richting prins Nathan en pakte mijn jurk vast terwijl ik een overdreven buiging maakte. Dat was het enige wat ik hier oprecht met tegenzin deed. 'Goedemorgen prins Nathan.'

Nathan.Het volgende meisje was aan de beurt. Rose Davids. Toen ik een meisje aan zag komen lopen in een twee-delige jurk of rok, ik wist niet hoe ik het moest omschrijven, was ik lichtelijk verbaasd. Zo'n jurk had ik vandaag nog niet gezien. Het paste perfect bij haar uitstraling maar wat minder bij een gelegenheid als deze. Ik had eerder verwacht dat iedereen zich helemaal in het plaatje zou houden maar Rose niet. Verrast gaf ik haar een hand. 'Neem plaats.' Ik wreef kort over de plek naast mij waar zij binnen een paar seconde ging zitten. We waren aan het praten over van alles, een oppervlakkig gesprek. Ik vond het niet heel erg aangezien het niet zo oppervlakkig was als de meeste hier. Ze vroeg niet om mijn schoenmaat of iets dergelijks. Na een paar minuten gaf ik haar een hand en liep ze weer weg. Nog een paar te gaan!
-

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld