Forum

SoldToADemon schreef:
O wait dan start ik mijn laptop even op

SoldToADemon schreef:
De eindzin is een beetje cliché but okay this is it haha
- - -

‘Niet geschoten is altijd mis.’ We keken uit over de afgeschermde binnenplaats waar weldra een man op zijn knieën zou worden gebracht, geblinddoekt en wel, in afwachting van de vijf schoten die hem van het leven zouden beroven. Althans, één schot zou hem de das omdoen; de overige vier waren losse flodders. We mochten dit dan dagelijks doen, maar niemand wilde exact weten hoeveel doden hij op zijn naam had staan. Niet echt, in ieder geval. 
‘Je zegt dat elke keer, maar nog altijd is het niet grappig, Brad.’ 
‘Ach, een beetje humor moet je er toch wel aan vasthangen, Tony. En in zekere zin is het waar? Als niemand schiet, zal niemand sterven, maar zelfs als één besluit de trekker niet over te halen, lopen we alsnog de kans dat die bastaard blijft ademen. Gewoon schieten, dan zal er altijd wel een kogel raak zijn, of die nou van jou komt of niet.’
‘Je hoeft mij je gedachtegang niet uit te leggen. Ik begrijp het, ik accepteer onze taak, maar het feit dat je er een slogan aan vasthangt maakt het lichtelijk masochistisch, vind je niet?’ Ik zag hem met zijn ogen rollen en hij ging er ook niet verder op in. Misschien was ik wel de vreemde in deze situatie, was ik wel apart voor het niet willen normaliseren van de handeling. Hij zat al langer in het vak, ik kon het hem niet kwalijk dat hij probeerde het tot een gewoonte te bestempelen. Ik werd uit mijn overpeinzing opgeschrikt door een paar harde klappen op de deur. 
‘Het theekransje is voorbij dames, opschieten!’ Ik schudde mijn zorgen van me af, kwam overeind en liep met een leeg hoofd het gebouw uit. Brad volgde me op de voet. Eenmaal buiten werden ons onze wapens overhandigd en ik knikte als bedankje voordat ik mijn positie innam. Een rechte rij soldaten tegenover een muurtje met flink wat gaten. Wanneer de kogel recht door het lijf van de gedetineerde heen ging, belandde hij in het steen erachter. Ik lette nooit exact op waar de kogel belandde – dit kon immers mogelijk vrij geven of het schot van mij kwam – maar het viel me wel op dat er elke keer dat ik hier stond weer meer gaten bij waren gekomen. Het waren de kleine details die een man nuchter hielden, dacht ik maar. Het tellen van gaten in een muur terwijl een ander de laatste seconden van zijn leven aftelde. Ironisch. 
‘Geef acht!’ Routinematig leunde ik het geweer met de loop tegen mijn rechterschouder en schoot mijn linkerhand omhoog, om hem vervolgens met de toppen van mijn vingers tegen de zijkant van mijn hoofd te plaatsen. Nog twee stappen verder en dan zou het schot gelost worden. Mijn rug was recht en een pet bedekte me van de brandende zon, een luxe die de man die nu de binnenplaats op werd gesleept niet had. Zijn kleren waren gescheurd en ik zag dat zijn huid op sommige plekken rood was gekleurd door de zon. Zijn haar hing in vette pieken naast zijn hoofd, in scherp contrast met onze kort geschoren kapsels en uniformen. Hij werd naar het muurtje gesleept, geblinddoekt en al, waar zijn polsen vast werden gemaakt aan ketens en hij op zijn knieën werd geforceerd. Ik zag hem trillen, wat de laatste observatie was voordat ik mijn gezond verstand afsloot. Het was niet verstandig om al te veel na te denken bij de handeling, dat was iets dat ik over tijd had geleerd. 
‘In positie!’ Het wapen werd tegen de schouder gelegd, voorbereid op de terugslag ervan, en de loop werd op de man gericht. Tot slot krulde een vinger zich om de trekker. 
  ‘Vuur!’ Vijf schoten. Het harde geluid galmde na in mijn oren en voor me zakte de man in elkaar. Een nieuw gat in de muur, een nieuw nummer op de lijst van doden die deze plek mee had gemaakt, een nieuwe potentiële moord op mijn naam. Zijn seconden waren op, maar mijn leven ging verder.

SoldToADemon schreef:
De slotzin is een beetje cliché but okay this is it haha
- - -

‘Niet geschoten is altijd mis.’ We keken uit over de afgeschermde binnenplaats waar weldra een man op zijn knieën zou worden gebracht, geblinddoekt en wel, in afwachting van de vijf schoten die hem van het leven zouden beroven. Althans, één schot zou hem de das omdoen; de overige vier waren losse flodders. We mochten dit dan dagelijks doen, maar niemand wilde exact weten hoeveel doden hij op zijn naam had staan. Niet echt, in ieder geval. 
‘Je zegt dat elke keer, maar nog altijd is het niet grappig, Brad.’ 
‘Ach, een beetje humor moet je er toch wel aan vasthangen, Tony. En in zekere zin is het waar? Als niemand schiet, zal niemand sterven, maar zelfs als één besluit de trekker niet over te halen, lopen we alsnog de kans dat die bastaard blijft ademen. Gewoon schieten, dan zal er altijd wel een kogel raak zijn, of die nou van jou komt of niet.’
‘Je hoeft mij je gedachtegang niet uit te leggen. Ik begrijp het, ik accepteer onze taak, maar het feit dat je er een slogan aan vasthangt maakt het lichtelijk masochistisch, vind je niet?’ Ik zag hem met zijn ogen rollen en hij ging er ook niet verder op in. Misschien was ik wel de vreemde in deze situatie, was ik wel apart voor het niet willen normaliseren van de handeling. Hij zat al langer in het vak, ik kon het hem niet kwalijk dat hij probeerde het tot een gewoonte te bestempelen. Ik werd uit mijn overpeinzing opgeschrikt door een paar harde klappen op de deur. 
‘Het theekransje is voorbij dames, opschieten!’ Ik schudde mijn zorgen van me af, kwam overeind en liep met een leeg hoofd het gebouw uit. Brad volgde me op de voet. Eenmaal buiten werden ons onze wapens overhandigd en ik knikte als bedankje voordat ik mijn positie innam. Een rechte rij soldaten tegenover een muurtje met flink wat gaten. Wanneer de kogel recht door het lijf van de gedetineerde heen ging, belandde hij in het steen erachter. Ik lette nooit exact op waar de kogel belandde – dit kon immers mogelijk vrij geven of het schot van mij kwam – maar het viel me wel op dat er elke keer dat ik hier stond weer meer gaten bij waren gekomen. Het waren de kleine details die een man nuchter hielden, dacht ik maar. Het tellen van gaten in een muur terwijl een ander de laatste seconden van zijn leven aftelde. Ironisch. 
‘Geef acht!’ Routinematig leunde ik het geweer met de loop tegen mijn rechterschouder en schoot mijn linkerhand omhoog, om hem vervolgens met de toppen van mijn vingers tegen de zijkant van mijn hoofd te plaatsen. Nog twee stappen verder en dan zou het schot gelost worden. Mijn rug was recht en een pet bedekte me van de brandende zon, een luxe die de man die nu de binnenplaats op werd gesleept niet had. Zijn kleren waren gescheurd en ik zag dat zijn huid op sommige plekken rood was gekleurd door de zon. Zijn haar hing in vette pieken naast zijn hoofd, in scherp contrast met onze kort geschoren kapsels en uniformen. Hij werd naar het muurtje gesleept, geblinddoekt en al, waar zijn polsen vast werden gemaakt aan ketens en hij op zijn knieën werd geforceerd. Ik zag hem trillen, wat de laatste observatie was voordat ik mijn gezond verstand afsloot. Het was niet verstandig om al te veel na te denken bij de handeling, dat was iets dat ik over tijd had geleerd. 
‘In positie!’ Het wapen werd tegen de schouder gelegd, voorbereid op de terugslag ervan, en de loop werd op de man gericht. Tot slot krulde een vinger zich om de trekker. 
  ‘Vuur!’ Vijf schoten. Het harde geluid galmde na in mijn oren en voor me zakte de man in elkaar. Een nieuw gat in de muur, een nieuw nummer op de lijst van doden die deze plek mee had gemaakt, een nieuwe potentiële moord op mijn naam. Zijn seconden waren op, maar mijn leven ging verder.

Peeves schreef:
Dol op die zin

We hebben hetzelfde principe

SoldToADemon schreef:

Hetzelfde cliché of heb jij ook een vuurpeloton gedaan? 

Peeves schreef:
I'll show you

Niet geschoten is altijd mis.
Dat zinnetje dwaalt door haar hoofd terwijl haar vinger op het koele oppervlakte van de trekker beeft. Op het plein onder haar ziet het zwart van de mensen. Onschuldige mensen; de één misschien onschuldiger dan de ander. Mensen met kinderen en mensen met ouders. Mensen die iemand thuis op hen hebben zitten wachten. Een geliefde, een huisdier…
Kortom: iedereen hier zal gemist worden.
Zijzelf niet. Op dit moment is haar huis donker en leeg. Haar ouders? Die zijn al lang geleden gestorven in een vliegtuigongeluk. Haar kinderen zijn het huis uit en hebben sinds hun eerste dag weg nooit één poging gedaan om contact op te nemen. Hun vader is in een dronken bui weggereden en heeft daarbij haar laatste verbintenis met de sociale wereld doorgesneden. Ze was ook nooit goed in het maken van vrienden. De weinige die ze had, is ze kwijtgeraakt toen ze in een depressie gleed na het verlies van haar man.
Het was alsof al deze ervaringen nog harder dan normaal samen kwamen op dit alles betekende moment, aangezien er tranen op wellen in haar gesloten ogen.
Een harde duw in haar rug en een luide stem die haar dwong om op te schieten. Ze had namelijk een keuze gekregen: haar eigen leven of dat van een vreemde. Toen had ze een geweer in haar handen geduwd gekregen en hier zat ze dan, beslissend over het leven van iemand die ze niet kende.
Ze knijpt één oog dicht en speurt de mensenmassa af terwijl ze elk gezicht nauwkeurig bestudeert. Wanneer ze een bekend gezicht ziet, gaat er een schok door haar hele lichaam. Een oude vriendin van haar, één die haar had laten vallen toen ze haar het meest nodig had. Ze betrapt zichzelf er op dat ze aarzelt, maar dan schiet haar vinger los en laat ze het geweer op de grond vallen.
Meteen sluiten twee handen zich om haar hoofd en ze wordt ruw naar achteren gesleurd. Dan wordt een tweede geweer tegen de zijkant van haar hoofd gezet.
‘Enige laatste woorden?’
‘Wie zegt dat ‘’mis’’ gelijk staat aan ‘’verliezen’’?’

SoldToADemon schreef:
Ah nice! Een soort terroristische aanslag dus? 

Peeves schreef:
Door middel van een tussenpersoon, indeed

SoldToADemon schreef:
Guys nu voel ik me echt een kreng naar Tinn en Wout toe, mijn stukken zitten echt standaard tegen/net over de woordlimiet (met de 10%) en jullie zitten er zo braaf binnen hahaha, ik bezorg ze echt te veel leeswerk