Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

Percy Jackson Orpg // w/LillyAllen

Account verwijderd

schreef:
Ik:
Isabelle (Belle), 22, dochter van Hestia; godin van het haardvuur

jij lag beginnen

Anoniem
Internationale ster

LilyAllen schreef:
Melanthi (Mel), 23, dochter van Artemis; godin van de jacht, de maan, dieren en de wildernis.

{option}

Karakter: speels, brutaal, sarcastisch, stoer en vriendelijk.

Anoniem
Internationale ster

LilyAllen schreef:
Met mijn boog in de hand voel ik me veilig. Het voelt alsof ik controle heb over dat wat leeft en niet leeft. Met een boog in de ene hand en een pijl in de andere voel ik me machtig. Ik span mijn boog en weet dat mijn pijl alles kan doorklieven. Ik voel me één met de omgeving en heb enorm veel concentratie. Wanneer ik in mijn ooghoek iets wits in de lucht zie, duurt het niet lang voordat ik hem uit de lucht schiet. Mijn pijl maakt het zachte materiaal kapot. Uit mijn andere ooghoek zie ik wat blauws bewegen in een splitsecond pak ik een nieuwe pijl, span ik mijn boog en doorklief ik het ding voordat het de grond raakt. Iets wits en groens vliegen de lucht in. Razendsnel pak ik twee pijlen uit de koker op mijn rug en binnen mum van tijd liggen beiden op de grond. Dan zie ik 4 tegelijk de lucht in vliegen. Ik schiet er gelijk drie uit de lucht, en de laatste doorklief ik zo precies zodat de pijlpunt met het ding eraan de roos van het schietdoelwit raakt. Wanneer ik alle vier de lucht uit heb geschoten, sta ik gehurkt in een coole pose op de grond. Terwijl ik op adem kom, beginnen de mensen in de arena om de schietbaan heen te klappen. "En zo.." zeg ik hijgend, "Moet je dus een pijl en boog gebruiken". Ik loop naar het wapenrek en leeg mijn boog er weer in. "Iedereen, pak nu je eigen boog en ga trainen. Schiet alleen op de doelwitten." Zeg ik terwijl ik me weer op de kleine arena richt, "De stoffen duiven zijn nog te moeilijk". De mensen op de tribune staan op en schuifelen naar het wapenrek. Of tenminste, bijna iedereen. Iedereen behalve Percy en Annabeth. Ik loop naar Percy en Annabeth toe. Ze zijn speciaal voor mijn eerste boogschietles als docent komen kijken.

Ik en Percy zijn al een tijdje vrienden. Percy hoorde bij mijn team in het capture the flag spel. Kort daarna bleek hij de zoon van Poseidon te zijn, dat is heel wat! Sindsdien hebben ik en Percy veel gepraat en getraind. Hij leert mij zwaardvechten, ik leer hem boogschutten. Zo heb ik ook Annabeth en Grover ontmoet. Annabeth en ik hadden eerst niet echt een klik, maar overtijds ging het steeds beter en nu zijn we goede vriendinnen. Grover vond ik al gelijk aardig. Hij is relaxed en heeft een goed gevoel voor humor. Helaas kon hij hier niet bij zijn.

"Je deed het echt super!" zegt Annabeth enthousiast als ik bij hen ga staan. "Ik deed het echt niet super, het is maar boogschieten " zeg ik met rollende ogen. "Oh, kom op. Je bent de dochter van Artemis" zegt Percy uitdagend. "Ik weet heus wel wie mijn moeder is." zeg ik brutaal, "en sowieso, volgens mij kan jij niet beter''". "Ik heb het geleerd van de beste!" zegt Percy grijnzend. "Tip; ik zou je maar vasthouden aan die magische pen. Die kan je beter hendelen". Ik lach en Annabeth lacht met me mee. Percy grijnst alleen maar. "Duel na de les?". "Zekers " antwoord ik terwijl ik van hem wegloop.

Account verwijderd

schreef:
Isabelle:

Ik ben pas nieuw in het kamp, iets dat eigenlijk echt niet zou mogen, omdat ik al 22 ben. We hebben veel moeite gehad met hier te raken. Maar nu ben ik er, en ik ben van plan er het beste van te maken. Ik ben dochter van Hestia, godin van het haardvuur. Ik heb haar nog nooit gezien, maar wel al met haar gepraat door een vuur dat ik eens had gemaakt.
Na mijn gesprek met Chiron ben ik op weg naar mijn cabin. Ik was de enige, wat ik wel spijtig vind. Opeens voel ik iemand tegen me lopen en val ik om. 'Oh gaat het? Ik moest beter uitkijken!' Ik zie een meisje voor me staan, ze is ongeveer even oud. Ik sta recht en zeg dat het geen probleem is. 'Ik ben Annabeth, dochter van Athena. Ik kom juist van een les pijl en boog, een vriendin van me geeft die les.' Ik zeg dan ook wie ik ben. 'Ik ben Isabelle, maar ik heb liever dat je Belle zegt, dochter van Hestia.' Ze knikt. 'Ik moet maar eens gaan, ik ga naar mijn cabin.' Ze knikt weer en ik zwaai en wandel verder naar mijn cabin.
Mijn cabin was prachtig, het meeste was versierd in rood. Er was een groot haardvuur. Er is niemand anders is de cabin, wat ik spijtig vond, maar ik ga wel vrienden vinden. Hoop ik. Misschien wordt Annabeth mijn vriendin. Als het avond is wandel ik naar de eetruimte, waar ik alleen ga zitten. Alweer. Ik hoop dat er iemand zal bijkomen. Na het avondmaal ga ik terug naar mijn cabin en speel at met vuur. Ik steek het haardvuur aan en probeer Hestia te contacteren. 'Hestia?' Vraag ik. 'Lieve dochter, het is al een tijdje geleden.' Ik lach en begin met haar te praten. Tot ze zegt dat ze moet gaan. Teleurgesteld zeg ik een oké.
'Slaapwel mams.' En ik ga gaan slapen.

Anoniem
Internationale ster

LilyAllen schreef:
Als de dag voorbij is ben ik heel blij. 's Middags heb ik Percy ingemaakt in een duel, tijdens het avondeten hebben ik een Annabeth een grap uitgehaald met een van de kinderen van Aphrodite en de maan schijnt nu. Vooral dat laatste maakt me blij. Als de maan schijnt voel ik een nieuwe kracht door mijn lichaam stromen. Ik houd van het gevoel om op het dak van mijn cabine te zitten en te genieten van het uitzicht over heel kamp Halfbloed.

Gelijk na het eten ben ik naar mijn cabine gerend. Ik hoef me niet te haasten of met anderen rekening te houden; ik ben de enige dochter van Artemis. Artemis is niet heel toelatend als het over mannen gaat, behalve als het over mijn vader gaat. Ik ben gelijk het dak opgeklommen via een trapje aan de binnenkant van de cabine en ik zit hier nu al voor een half uur.

Ik kijk uit over de andere cabines. Ik zie dat de lichten in de cabine van Aphrodite, Athene en Apollo uit gaan. Nog wat leuks, Apollo is mijn oom. Hij is de tweelingbroer van mijn moeder Artemis, en Dionysos zegt dat ik hem ooit nog wel zal ontmoeten. Ik zie dat de lichten in de cabine van Poseidon uit gaan, Percy gaat slapen. Hij is het enige kind van Poseidon, dus ik weet precies hoe hij zich voelt. In de cabine van Hestia zie ik de lichten flikkeren. Daar gaat het licht bijna nooit uit, omdat het haardvuur vaak aan blijft 's nachts. In de verte zie ik de gemixte cabines van de kinderen waarvan de ouders nog niet bekend zijn en de cabines van de kinderen van goden die niet in Olympus verblijven. Ik blijf nog een tijdje ernaar staren tot bijna alle lichtjes uit zijn. Ik kan aan de stand van de maan zien dat het middernacht is en ook ik besluit om te slapen. Ik loop weer naar binnen en plof op het eerste bed naast de ladder. Ik laat de gordijnen open en val in slaap terwijl het zachte maanlicht op me schijnt.

De volgende ochtend word ik wakker van de eerste zonnestralen. Snel was ik me, kleed ik me aan in mijn boogschuttersuniform en ik doe mijn zwart-bruine haar snel in een losse vlecht. Ik loop naar het ontbijt en kom op de weg daar naartoe Grover tegen. "Hey!" zeg ik tegen hem. "Oh hey, Mel" zegt hij. Ik zie dat hij haastig is. "Is er iets aan de hand?". "Ik weet het niet" zegt hij terug terwijl hij fronst, "Dionysos wil me spreken". Hij maakt meer vaart en ik doe geen moeite meer om hem bij te houden.

Als ik bij het ontbijt kom neem ik plaats aan de tafel van Artemis. Officieel moet je het hele ontbijt bij de tafel van je ouders spenderen. Maar meestal mogen ik en Percy bij elkaar zitten omdat we beiden alleen zijn. Deze keer is het tijd voor hem om naar mijn tafel toe te komen. "Hey!" zegt hij als aan komt lopen. Hij gaat zitten. "Hallo!" antwoord ik terug. Ik ben blij dat hij er is, ik ben graag in zijn aanwezigheid. "Heb je het nieuws al gehoord?" vraagt hij fluisterend. "Nee, wat voor nieuws?" vraag ik. Nu heeft hij mijn nieuwsgierigheid gewekt. "Dionysos heeft een belangrijk bericht gekregen van de goden. We weten niet wat er aan de hand is, maar het gerucht gaat rond dat een van de goden naar het kamp zal komen om middernacht om zijn kinderen te waarschuwen," zegt Percy. "Ik ben benieuwd wie het is" zeg ik zachtjes terug, maar diep van binnen heb ik het gevoel dat ik Artemis vanavond zal ontmoeten. Geen van de andere goden hebben zich op het kamp gewaagd in de nacht. Mijn gevoel wordt versterkt als er een meisje naar me toe komt. Ze heeft rood-bruin haar en ik merk gelijk op dat het een dochter van Hestia is. "Ehm, hoi ik ben Isabelle. Jij bent toch Melanthi?" vraagt ze twijfelend. "Mel. Ik houd niet zo van de naam Melanthi" sneer ik haar toe, misschien een beetje te hard als dat ik wilde. Het lijkt haar echter niet te beïnvloeden en ze praat stug door: "Dionysos wil je spreken. Het is belangrijk". Ik geef Percy een verwarde indruk. Hij gebaart naar me dat ik maar snel moet gaan. "Dankje" mompel ik en ik ren snel naar het kantoor van Dionysos, niet wetend wat me nu weer te wachten staat.

Account verwijderd

schreef:
Isabelle:

Het is nacht, en ik vond het een redelijk saaie dag, want ik heb niks gedaan behalve eten, en met Chiron praten. Ik ben van plan om te gaan slapen, maar ik krijg het haardvuur niet uit. "Ach ja, ik laat het maar aan." Het is echt iets leuks. Het is er lekker gezellig. Ik ga slapen en daarbij gaat het vuur uiteindelijk vanzelf uit.

Ik word wakker en voel de nawarmte van het vuur van gisteravond. Ik geeuw en rek me uit en besluit even bij het haardvuur te gaan zitten. Ik sluit mijn ogen kort weer en ik rust even. Ik kies er uiteindelijk voor om me aan te kleden, en voor de eerste keer ga ik naar mijn kleerkast. Het zijn natuurlijk ook nog allemaal mijn oude kleren, maar ook nieuwe en strijdkleding. Ik zie een paar mooie, rode kleren en besluit die aan te doen.

'Hey Belle!' Ik hoor Annabeth haar stem en ik draai me om naar het geluid. 'Hey Annabeth.' ik glimlach naar haar en krijg één in terug. 'Waar ben je naartoe op weg?' Vraagt ze. 'Ik ben op weg naar het ontbijt, jij?' ik probeer vriendelijk te zijn, want ik ben op zoek naar vrienden en tot nu toe lijkt Annabeth leuk. 'Oh, ik ga even naar mijn cabine, straks spelen we 'Zoek de vlag'. Je zou ook moeten meedoen!' 'Ja, misschien. Maar nu ga ik gaan eten want ik heb honger.' Ze lacht en zegt oké. Ik zwaai naar haar en ga verder op weg naar de ontbijt zaal. Ik kijk om en zie Annabeth staan bij een jongen. Volgens mij is het een sater. Er loopt een meisje juist weg van hen en ze kijkt verward.

Ik heb gedaan met eten en zoek Annabeth om te vragen hoe laat 'Zoek de vlag' begint. Na een tijdje vind ik haar en ze zegt dat het binnen een halfuur begint. Ik bedank haar en wandel weer weg om mijn kleren te veranderen, want Annabeth zei dat dat handig ging zijn. Ik loop weer naar mijn kast en haal er een strijd outfit uit. Het ziet er nog oké uit. Ik trek het aan en begin op mijn weg naar het veld voor het spel.

Anoniem
Internationale ster

LilyAllen schreef:
Ik loop een beetje verward naar het huis toe waar Dionysos zijn werk in doet. Dionysos zit al binnen een kijkt een beetje nerveus. Wat raar is voor Dionysos omdat hij altijd relaxed is; hij is de god van de wijn. Ik duw de deur van zijn kantoortje open en loop naar binnen.

Dionysos heeft mij eerst niet door dus ik knip even met mijn vingers en hij wordt wakker uit zijn dagdromen.
"Dionysos, ik ben er" zeg ik. "Oh, hallo Melanthi" zegt hij. "Je wilde me spreken..?" zeg ik vragend en wacht een antwoord af. "Ja" zegt hij beamend. "Melanthi, jouw moeder Artemis heeft een probleem". "Wat dan?" vraag ik verbaasd. Wat voor probleem zou mijn moeder hebben, ze is de godin van de jacht, ze heeft nooit problemen. "De boog van jouw moeder is gestolen. We weten niet door wie, maar Zeus en Apollo zijn woest" zegt Dionysos heel serieus. Ik schrik er een beetje van. "Hoe kan de boog van mijn moeder gestolen zijn?" vraag ik geschokt. "Dat weten we niet, maar alles is mogelijk" zegt Dionysos, "Het kan een van de goden geweest zijn, maar ook een van de halfbloeden hier of een sterveling". "Wat is je punt?" vraag ik. "Jouw moeder wil dat jij haar helpt om haar boog te vinden" zegt hij. "Ik kan dat niet!" roep ik, "Ik wil hier niet weg. En sowieso ben ik al verloren als ik het probeer" zeg ik zacht. "Je gaat het niet alleen doen" zegt Dionysos troostend. "Je mag wat mensen meenemen van je moeder. Dat moet je wel snel regelen, ze wil jullie vanavond spreken". Ik knik en ren het kantoortje uit.

Ik weet niet wat ik moet doen. Allereerst is dit een verloren missie. Ik kan dit nooit doen! Ten tweede heb ik mijn moeder nog nooit ontmoet. Ten derde; als ik faal zijn de goden boos op me. Apollo, Zeus en mijn moeder. De druk wordt me te groot en net als ik bij de ontbijttafels ben wordt de druk me te veel en ik val op de grond.

Account verwijderd

schreef:
Isabelle:

Er komt een meisje af naar het ontbijt en opeens zie ik haar in elkaar zakken. Ik sta op en direct ga ik naar haar om haar te helpen. Annabeth komt ook af en zegt: 'Oh! Melanthi! Belle, wat is er gebeurd?' Ik schudde mijn hoofd en zei dat ik het niet wist. 'Ik breng haar even naar de ziekenboeg.' zei ik tegen Annabeth. Ze knikte en liep terug naar de ontbijttafels. Ik liet het meisje of 'Melanthi' op me steunen en liep naar de ziekenboeg. Ondertussen werd ze wakker en vroeg wie ik was, waarop ik antwoordde dat ik Isabelle of Belle was. Ze glimlachte en stelde zich ook voor.
.
Op de ziekenboeg aangekomen keek ik rond en zag allemaal mensen dingen doen. Ik verveelde me, want ik had besloten bij Melanthi te blijven, en maakte wat vuur. 'Oh, jongedame, zou je ons vuur weer aan willen steken? Het is uitgevallen.' zegt een jonge verpleger. Ik glimlach en zeg dat ik dat natuurlijk wil doen. Ik sta op en ga naar het vuur, of beter het gedoofde vuur. Ik sluit mijn ogen, want een vuur aansteken is moeilijker dus moet ik me meer concentreren. Ik zeg het over en over en over in mijn hoofd en uiteindelijk begint er een vlam te vormen, want ik voel de warmte in mijn lichaam. Ik glimlach en het vuur is aan. De verpleger glimlacht en bedankt me en ik glimlach gewoon terug.

Nadat de dokter had gezegd dat Melanthi helemaal oké was, was ik vertrokken want 'Zoek de vlag' ging beginnen. Ik had al mijn uniform aan en vertrok naar de plek waar Annabeth zei dat het was. Melanthi kon niet meedoen, wat ze jammer vond.

Toen ik er aankwam was het grootste deel van de mensen al opgedeeld, ik ging bij de overblijvende mensen staan en direct werd ik bij Annabeth's groep geroepen. 'Belle, ontmoet Percy, mijn vriendje.' Ik glimlachte en hij glimlachte terug. Weer een vriend erbij. Ik vroeg aan Annabeth wat de bedoeling van dit spel was en ze legde het uit. Ik begreep het en besliste om opzoek te gaan naar de vlag van het andere team samen met Annabeth. Percy ging voor verdediger.

We zitten in het midden van het spel en ik zie de rode vlag van het andere team al staan. Ik tik Annabeth aan en wijs naar de vlag en ze knikt. Ze is hier echt goed in. Ze zegt dat ik moet gaan en dat zij mij dekking zal geven. Opeens verschijnen er 3 rode spelers bij ons staan en Annabeth en ik vallen ze direct aan. Annabeth heeft er twee en ik één. Ik wist nog niet goed hoe ik moest omgaan met een zwaard, maar het leek vanzelf te komen als ik vocht.

Ik heb 2 andere rode eruit gevochten en sta voor de vlag. Ik sta er twee meter van, voor er een jongen voor me komt springen. 'Oh, je dacht dat het zo makkelijk ging gaan? Haha, laat me niet lachen.' zei hij sarcastisch. Ik trok een raar gezicht en haalde mijn zwaard uit zijn beschermhoes. 'Wedden?' plaagde ik voor ik uitviel. Ik snijd hem recht in zijn arm en daarna in zijn been, maar hij geeft niet op. Hij haalt ook zijn zwaard uit en haalt uit. Ik spring opzij en maak een vuur, niemand heeft gezegd dat je je krachten niet mocht gebruiken. Ik stuur een vuurbal, die geen wonde achterlaat, maar pijn doet zoals een derde graad brandwonde naar hem en hij valt op de grond. 'Ik heb gewonnen volgens mij.' glimlach ik valsjes naar hem en neem de rode vlag. Het blauwe team begint te klappen en ik buig. Ik ga terug naar de jongen en vraag of hij oké is. Hij knikt en zegt: 'De naam is Yoni, aangenaam. Je hebt een goede techniek.' Ik bloos en kijk naar de grond. 'Ik ben Belle, en bedankt.' antwoord ik. 'Ik zie je hopelijk nog eens rond hier op het kamp?' vraagt hij en ik knik en word nog roder.

Ik ben terug bij Annabeth en Percy en er komt een sater aan. 'Hé, ik ben Grover!' zegt de sater --of Grover. Ik glimlach naar hem en zeg mijn naam. Annabeth plaagde me daarnet over Yoni en ik werd heel de tijd rood. Hopelijk praat ze er niet meer teveel over.

Anoniem
Internationale ster

LilyAllen schreef:
Als ik eindelijk van de ziekenboeg af mag, ben ik superblij. Het is niks voor mij om maar te blijven zitten en niks doen. Ik mag alleen niet meedoen, wat ik jammer vind. Ik kijk hoe mijn vrienden in het bos Capture The Flag spelen. Ik wou dat ik mee kan doen, maar ik weet dat het nu niet kan. Ik heb een te groot gewicht op mijn schouders. De boog van mijn moeder is weg en ik moet hem zoeken. Maar ik weet niet waar te beginnen. Het overweldigd me en ik slaak een diepe zucht. Het enige wat ik kan bedenken dat me nu goed zou doen is even boogschieten.

Ik loop lang het bos de heuvel af naar de schietbaan. Ik ben blij om te zien dat er niemand is; iedereen doet mee aan Capture The Flag. Ik pak mijn boog van het rek en doe een pijlenkoker op mijn rug. Ik richt me op de schietschijven. Ik pak een pijl, span mijn boog en raak het doelwit in de roos. Ik schiet vanaf mijn plek naar de volgende en ook die raak ik. Dit gaat zo door tot ik bij de laatste ben. Ik pak mijn pijl en geconcentreerd richt ik op de laatste schietschijf. Ik raak hem weer in de roos. Opgelucht lach ik. Ik ren naar de schijven en trek alle pijlen die ik erin geschoten heb er weer uit. Ik ruim mijn pijlenkoker en boog op. Ik zucht diep en begin naar het avondeten te lopen.

Ik loop naar mijn tafel toe en die dat Percy er al zit. "Hey!" zegt hij en hij schiet rechtop. "Daar ben je eindelijk". Ik lach. "Hier ben ik dan". "Gaat het wel?" vraagt hij. Ik twijfel met wat ik moet zeggen maar antwoord dan toch; "Ik heb een onmogelijke taak gekregen van Dionysos". "Wat?" Vraagt Percy en hij begint te eten van het bord dat we met gekregen hebben. Ik zucht. "Het is nu moeilijk uit te leggen. Ontmoet me na het eten bij het bos. En neem Annabeth en Isabelle ook mee." Snel schrok ik mijn eten naar binnen en een ik terug naar mijn cabine om me om te kleden.

Omgekleed en wel kom ik weer naar buiten. Ik heb me gekleed in de outfit die de jagers van Artemis dragen. Het is een soort beschermend leren pak en het is erg comfortabel. Ik ren snel naar het bos en onderweg pak ik mijn boog en pijlenkoker van het rek. Ik zie Percy, Annabeth en Isabelle al staan bij het bos. "Hey!" Roepen ze in koor als ik aan kom rennen. Ze staren allemaal naar mijn outfit. "Wat wilde je vertellen?" Vraagt Percy. Isabelle voegt eraan toe; "En waarom heb je die outfit aan?". Ik weet dat er geen ontkomen aan is en zeg;

"Ik heb een massieve taak. De boog van mijn moeder is gestolen door iemand. En ik moet hem terughalen"

Account verwijderd

schreef:
Isabelle:

Ik schrok van wat Melanthi zei, want dat had ik niet echt verwacht. Ik ben hier nog geen maand en al een queste? Ik heb amper training gehad. Natuurlijk, als ik mijn zwaard heb komt het vechten vanzelf en ik kan dingen met vuur doen. Maar een queste? Een levensgevaarlijke missie? 'Hoe dan?' vraagt Annabeth. Melanthi kijkt ons aan en zegt dat ze het nog niet weet. 'Ik wil het doen.' zeg ik als eerste. Melanthi glimlacht en Percy en Annabeth stemmen ook in. 'Laten we hier morgen ochtend over praten, nu kunnen we even bij het kampvuur gaan zitten.' zegt Percy, we stemmen allemaal in.

We zijn nu bij het kampvuur en ik zie Yoni op me afkomen. Annabeth geeft me een lichte elleboog en ik sta op. Ik klop mijn broek af en begin naar hem te wandelen. Ik sta naast hem en begroet hem, en hij begroet me terug. 'Zullen we wandelen?' vraagt hij en ik knik. 'Hoe bevalt Kamp Halfbloed je?' Vraagt hij. 'Het is hier echt leuk, ik heb ook al nieuwe vrienden en ik had niet gedacht dat het zo snel zou gaan.' antwoord ik. Hij knikt en we wandelen verder. Het is stil, maar geen oncomfortabele stilte. Het is een aangename stilte en ik vind echt leuk.

Ik ben nu in mijn cabin en het is tijd om te slapen. Ik kies ervoor om vandaag het vuur uit te doen dus ga ik naar de haardvuur en hou mijn hand voor. Ik draai mijn hand en pols naar binnen en het vuur is uit. Ik maak een klein vlammetje in mijn hand omdat ik niets meer kon zijn. Ik wandel naar mijn bed en val erin. Ik blus het vlammetje en ga slapen.

Anoniem
Internationale ster

LilyAllen schreef:
Ik loop samen met Percy terug van het kampvuur naar de cabines. Ik ben opgelucht dat ik niet de enige zal zijn die op deze queeste gaat. Percy en ik zijn een beetje aan het praten over van alles en nog wat, over onze trainingen samen, over mensen op de campus en over de goden. Het enige ding wat we vermijden is de queeste. Dat hebben we afgesproken. En daar ben ik blij mee.

We zijn bij mijn cabine aangekomen. Ik zucht en wil de deur binnenstappen, maar Percy pakt mijn arm vast. "Het komt goed" zegt hij serieus en laat bijna gelijk mijn hand los. Hij kijkt me even aan. Als het moment voorbij is stampt hij stevig weg ik sta hem even na te kijken, maar ga toch naar binnen. Ik knip het licht aan. De kamer ziet er even somber uit als altijd.

Soms is het moeilijk om het enige kind van een van de goden te zijn. Je voelt je redelijk snel alleen en je zondert je snel af. Je hebt niet echt gelijk iets gemeen met andere mensen. Het is moeilijk. Maar ik heb over de lange tijd dat ik al in kamp Halfbloed geleerd dat iedereen hier iets gemeen heeft; we zijn halfgoden, en we hebben allemaal hetzelfde doel; een queeste krijgen. En nu heb ik er een gekregen, maar ik heb er geen goed gevoel bij.

Ik klim snel de ladder op naar het dak. Ik ben net op het goede moment op het dak gekomen. De maan staat precies op de goede plek. Ik neem de energie die het maanlicht me geeft in me op. Dit is een moment waarvan ik niet wil dat het eindigd...

Maar een felle flits boven het Capture the Flag bos maakt me weer wakker uit mijn dagdromen. Mijn moeder is aangekomen denk ik en ik sta op. Ik trek mijn jagers van Artemis outit recht en haast me naar het bos.

Ik ben bij het bos aangekomen. Ik ren rakelings lang allerlei takken en bomen, tot ik een fel licht zie stralen door de bomen.

En ik heb gelijk. Het is mijn moeder. Het is een lange vrouw met lang, blond, gekruld haar. Ze is mager en ziet er fantastisch mooui uit. Ze draagt een lange witte jurk die mooi vloeit in de wind. Ze glimlacht als ze naar me kijkt.

"Hallo mijn kind" zegt Artemis. Haar stem is monotoon, maar met veel emotie. "Hallo moeder" antwoord ik. Ik glimlach terug. "Het is goed om je te zien". "Inderdaad" antwoord ik. Dit is de eerste keer dat ik mijn moeder heb ontmoet sinds ik een klein kindje was. "Ik heb een queeste voor je" zegt Artemis, "Je moet de ruzie in de Olympus stoppen". "Maar.. Ik weet niet of ik dat kan?" zeg ik en ik kijk naar de grond. Artemis negeert me en zegt; "Ik, Zeus en Apollo zijn woest. Een of ander wezen heeft mijn boog gestolen". Ik zeg niks en kijk mijn moeder weer aan. "Ik moet mijn boog terughebben. Als ik hem niet terug heb ik een aantal weken, zal de schade die hierdoor is opgelopen onvervangbaar worden." "Hoe moet ik dit doen?" vraag ik. Op dit exacte moment zie ik veel mensen naar het bos rennen. Waaronder Isabelle, Percy en Annabeth. Opeens verschijnen de jagers van Artemis rond de bomen. Ze blokkeren de toegang. Behalve voor Isabelle ercy en Annabeth.

"Zijn dit jouw vrienden? vraagt Artemis scherp. "Ja" antwoord ik. Ik richt me tot Percy, Isabelle en Annabeth. "Dus.. Dit is mijn moeder, Artemis".

Account verwijderd

schreef:
Isabelle:

Om te zeggen dat ik geschrokken was dat ik een godin zag was zacht uit gedrukt. Ik vond eht raar. Een god of godin toonde zichzelf niet zonder reden. Ik had mijn moeder maar een paar keer gezien, maar nooit in het echt. Nooit zo dichtbij.

We zijn terug in het kamp nadat Chiron en Dionysus ons naar binnen gedwongen hebben. Percy, Annabeth en ik wachten op Mel. Ze was nog aan het praten met haar moeder. Het ging waarschijnlijk over de boog die gestolen was.
Melanthi kwam naar buiten met een bleek en doorgetrokken gezicht. Annabeth stond direct op en gaat naar haar toe. 'Gaat het een beetje?' vraagt Annabeth zachtjes aan Melanthi. 'We moeten even gaan zitten.' zei Melanthi, met haar stem trillend. We gingen allemaal zitten en Melanthi nam een diepe hap lucht. 'De goden weten waar de boog is.' begon ze. 'Waar dan?' drong Percy aan. Ik elleboogde hem in zijn buik. 'Het is gevonden in het Elysium.' Ik stotterde over mijn adem. 'Het Elysium? Maar dat is onmogelijk! Zelfs Zeus en Hades mogen daar niet binnen!' schreeuwde ik bijna uit. Melanthi keek me aan en knikte zuchtend. 'Doen jullie nog mee?' vroeg ze zachtjes. Percy en Annabeth knikten, maar ik moest nog denken. Ik perste mijn lippen op elkaar en keek de cirkel rond. Ik knikte en zei dat we het moesten doen.

Als ik wakker ben is het al redelijk laat en ik begin met mijn ochtend routine. Ik ben klaar en begin te wandelen naar het ontbijt. Op de weg kom ik Annabeth tegen en ik besluit om bij haar te eten vandaag, ik had echt geen zin om alleen te eten.

Na het ontbijt komen ik, Annabeth, Percy en Melanthi samen om een plan te bedenken om de boog terug te vinden. 'Hoe raken we ten eerste al in de onderwereld? Het is zo goed als onmogelijk.' zei ik. 'Percy, jij hebt toch nog 8 van die parels die je overal naartoe kunnen brengen?' vroeg Annabeth. Percy knikte en we besloten die te gebruiken. Stap 1 is al klaar. 'En daarna?' vroeg Melanthi. Ik dacht even na en besloot iets te durven. 'Kunnen we Hermes of Hades niet om hulp vragen?' Drie paar ogen gingen wijd open staan en ze schudden hun hoofd. 'Misschien Hermes voor wat producten om daar te raken, maar verder kunnen we niets doen.' zei Percy. Ik knikte. Dat was toch wel al iets.

Anoniem
Internationale ster

LilyAllen schreef:
De laatste woorden die mijn moeder tegen me gezegd hebben dreunen door in mijn hoofd; "Laat me zien dat je het waard bent om mijn dochter te zijn". Artemis zei het op een serieuze toon; ik weet dat als ik de queeste faal mijn moeder me zal haten. Ik ben haar enige kind; en toch zet ze al deze druk op mij.

We zitten middenin het plannen van de queeste. Isabelle komt met het idee om Hermes of Hades om hulp te vragen. Percy en Annabeth kijken Isabelle geschrokken aan. Ze schudden hun hoofden en zeggen dat het geen goed idee is."Laat me zien dat je het waard bent om mijn dochter te zijn" dreunt weer in mijn hoofd. Percy verteld de groep dat zijn ervaring met Hades niet goed geweest was, dat we dat sowieso niet konden doen. Annabeth stemt in. Ze stelt vragen over hoe we Hermes kunnen bereiken. Laat me zien dat je het waard bent om mijn dochter te zijn". Ik luister half naar de volgende gesprekken. Annabeth stelt voor om haar moeder te proberen te raadplegen; ze is de godin van de wijsheid. Echter reageert Athena niet snel op haar kinderen. Isabelle stelt voor haar moeder te vragen door het haardvuur in de cabine. Dat is een beter idee. "Laat me zien dat je het waard bent om mijn dochter te zijn". Dat zinnetje geeft me hoofdpijn.

Ik trek het niet meer en sta op. "Ïk moet weg" zeg ik gesmoord en ik ren naar de boogschietvelden. Ik scheer snel langs alle mensen in het kamp die hun dagelijkse dingen gaan doen. Als ik er ben grijp ik de eerste boog van het rek en ik schiet in een waas middenin het eerste doelwit. Ik span mijn boog weer met een aantal pijlen en schiet ze allemaal precies in het midden van de schietschijf. Ik draai me om naar de bewegende targets en raak ze allemaal in een aantal seconden.

Wanneer mijn pijlen op zijn gooi ik mijn boog op de grond en ga ik zitten. Ik weet niet waarom ik opeens zo boos ben. Iedereen hier droomt over een queeste zoals deze. Iedereen droomt ervan om zijn goddelijke ouder te ontmoeten. Iedereen droomt ervan om speciaal te zijn. En ik ben al deze dingen; waarom ben ik dan zo ongelukkig? Dan weet ik het. Ik gooi het leven van al mijn vrienden op de lijn om een queeste uit te voeren. Het maakt me verdrietig omdat ik weet dat we niet allemaal heelhuids terug zullen komen. Ik blijf zo een tijdje zitten. Dan sta ik op. Ik ruim mijn boog op en ga op de tribune zitten. Ik kijk hoe de nieuwelingen moeite hebben met het vasthouden van hun boog. De ervaren mensen schieten makkelijker in de roos.

Laat me zien dat je het waard bent om mijn dochter te zijn"
Laat me zien dat je het waard bent om mijn dochter te zijn"
Laat me zien dat je het waard bent om mijn dochter te zijn"
Laat me zien dat je het waard bent om mijn dochter te zijn"
het dreunt nog steeds door mijn hoofd. Maar dan realiseer ik me iets. Het is enorm gevaarlijk. We zullen het niet overleven. Ik sta op, ren stuikelend van de tribune af en gil om Percy, Annabeth en Isabelle.

Ze zitten nog steeds aan de tafel waar ik achtergelaten heb te discussiëren. Ze kijken verrast op als ze me zien. "Kronos" fluister ik zacht. "De burcht van Kronos staat op de Elysese velden in het Elysium" ze kijken me aan alsof ik gek ben geworden. "De burcht is misschien de enige manier waarop we binnen kunnen komen"

@alexandra

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld