Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

10 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

ORPG ~ Once you become fearless, life becomes

Anoniem
Internationale ster

HarryStyles schreef:

Once you become fearless, life becomes limitless.

Mijn personage:
Liam Marcus Jones ~ 21 ~ Foto onder aan bericht x

Jou personage:
Jongen + begin
Succes!

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:

Levi Dale Kenth ~ 24 jaar

De wereldstad was verhuld in duisternis. De avond was een tijd geleden al gevallen. Een mooie zonnige dag had plaats gemaakt voor een wat warme nacht. Een goede tijd om buiten te zijn. Dat was nog niet de plaats waar Dale zich bevond. Hij was nu al een tijdje in het hoofkwartier van een bende, waar hij niet thuis hoorde, wat weldra wel zou gaan gebeuren.
De jongeman van vierentwintig was spanning in zijn leven gewend. Heel zijn leven al was hij er al naar op zoek gegaan. Soms bewust, op andere momenten had hij er niet heel erg veel aan kunnen doen. Vanaf kleins af aan had hij gehouden van die kleine momenten dat hij adrenaline door zijn lichaam heen had voelen gaan. Het was begonnen met het klimmen in bomen en was uiteindelijk uitgroeit naar dingen als bungeejumpen wat hij ooit in een dronken bui op vakantie had besloten.
Als kleine jongen had Dale al één droom gehad: Bij de politie gaan. De jongen was zo blij geweest toen hij de academie had doorstaan en hij eenmaal echt zijn droom beroep had mogen doen. In het begin was het niet veel geweest. Iedereen moest echter onderaan begonnen. En in de paar jaar dat hij nu bij het team zat, had hij zich behoorlijk hoog opgewerkt. Zo ver zelfs dat hij op het moment een belangrijke taak had gekregen. Het team was al jaren lang bezig met een bende die de hele stad in handen. De meest gevaarlijk mensen in hun soort. De recherche wist dat ze bestonden, wist wie ze waren, maar ze hadden meer informatie om de hele zaak plat te kunnen leggen. Daarom was het het plan geweest om undercover te gaan. Iets waar Dale, zoals de jongen nu door het leven ging zodat hij moeilijk te achter halen was, verantwoordelijk voor was.
Vandaag was de eerste dag dat de jongen echt mee zou lopen met iemand uit de bende. Hij had al een paar mensen ontmoet. Hij had zelfs een hele tijd moeten doen om bevriend te raken met iemand die in de bende zat, om er zo in te rollen. Nu was het eenmaal gebeurd, maar natuurlijk moest hij zich nog bewijzen. Iets waar hij niet bang voor was, hij wist hoe hij om moest gaan met een wapen. Dale ging er vanuit dat hij daar niet meteen mee moest beginnen. Het waren vast de rot klusjes die hij moest doen.
Tot nu toe stond Dale te wachten in een ruimte waar hij ongeveer tien minuten geleden achter was gelaten met de boodschap dat hij op diegene moest wachten die hij mee zou nemen. Dat had hem de kans gegeven om alles nog even te evalueren, alles in zich op te nemen, want het zou een hele tijd kunnen duren voordat hij weer weg zou kunnen. Alle contacten die hij in zijn eigen leven had gemaakt waren doorgesneden, iedereen op zijn werk dacht dat hij ontslag had genomen om een wereldreis te maken. Er was één iemand die hier van wist, één persoon van de recherche, met wie hij geen contact op kon nemen. Daarom stond Dale er voorlopig ook alleen voor.
~
@SeriouslyLisa

Anoniem
Internationale ster

HarryStyles schreef:
Het moment dat hij zijn ogen open deed nam de duisternis wederom toe. Het leek zelfs donkerder te zijn dan met zijn ogen gesloten. Een attractief briesje vloog lang zijn strakke gezicht. Het was een fijne avond, een warme temperatuur had zich over de stad gegooid, maar het comfortabele briesje was wat het aangenaam maakte.
Dit was de avond voor de jonge Liam. Hij had al een tijdje naar deze avond uitgekeken en nu eindelijk was hij er. Liam was bijna zijn hele leven al een belangrijk lid van deze bende. Zijn vader, de leider, wilde hem in zijn eerste levensjaren nog nergens in betrekken, wat logisch is. Hij was toen nog een baby. Maar rond zijn vierde was Liam al een slimme jongen. Hij wist wat er aan de hand was. Hij wist dat zijn gezin niet normaal was. En hij wist ook dat hij nooit normaal zou worden. En dat was opwindend voor hem. Hij weet nog goed de eerste avond dat hij met zijn vader mee op pad mocht, hoe het voelde toen de adrenaline op die avond door zijn lichaam stroomde stond nog vers in zijn geheugen geprint. Hij dacht nog vaak aan die avond. Als hij twijfelde aan zijn bestaan in de bende, als hij niet zeker meer wist of dit wel de juiste keuze voor hem was. Niet dat hij een andere keuze heeft. De bende was zijn familie. En niemand zou ooit zijn familie moeten verraden. Ja, verraden. Dat was wat iedereen weg ging noemde. Als je de bende verliet was dat verraden, en werd je hoogst waarschijnlijk die dag nog vermoord.
Moorden. Dat was iets wat Liam nog nooit had gedaan. Niemand wist dat, en daar hield hij wel van. Niemand hoefde ook te weten hoe 'zwak' hij was. Hij wilde gewoon niet iemands leven op zich nemen. Dat was toch niet zo gek? Misschien niet voor normale mensen, maar voor de mensen in zijn bende wel. Hij had het pas eens mee gemaakt, dat iemand dat toegaf. De man werd uitgelachen. Niemand nam hem meer serieus, niemand wilde meer met hem de rondes maken. Niemand wilde hun tijd meer aan hem verpesten. "Hij is zwak." Hadden ze gezegd. Liam wilde dat niet. Hij kon het niet hebben dat mensen zo over hem zouden praten. Dus hield hij zijn mond gesloten. Hij was sowieso niet echt zo een prater.
Nu was Liam onderweg, onderweg naar het hoofdkwartier van zijn bende. Zijn vader had hem de opdracht gegeven om een nieuwe jongen in te weiden. Zijn vader had hem verteld dat hij de jongen niet honderd procent vertrouwd. Dus moest Liam er achter komen of de jongen te vertrouwen was. Hij wist niet precies hoe hij dat moest doen maar hij kwam er wel achter. Zelf wist hij ook niet zo zeker of hij deze jongen moest vertrouwen; niemand wilt zomaar lid worden van een bende. Hij moest eerst zijn verhaal maar worden. Vanuit daar zou hij er over denken of hij te vertrouwen was of niet. Liam had expres alle tijd genomen, de jongen laten wachten was een van de eerste opdrachten die hij hem gaf, alleen wist de jongen daar zelf niks van. Als je geen geduld hebt heb je ook niks te zoeken in een bede, vond Liam. Geduld is alles wat je eigenlijk echt nodig hebt, zonder geduld kom je nergens.
Een diepe zucht rolt over Liam's schrale lippen naar buiten zodra hij zijn auto stil zet. Het was een zwarte SUV, de mooiste van zijn soort. En dat mocht ook wel, hij had er hard voor moeten werken voor zijn vader hem toestemming gaf om deze auto te kopen. Met lichte tegenzin stapt hij uit de auto, hij had ergens totaal geen zin om mensen onder ogen te komen deze avond. Dat zal nog wel een extra uitdaging worden voor de nieuwe jongen. Liam was niet uit te houden op avonden als deze. Zodra hij het portier gesloten heeft doen hij zijn auto op slot en loopt hij richting een van de ingangen. Hij wist precies in welke ruimte hij de jongen kon vinden, en hoe dichter bij hij kwam, hoe meer zin hij hier eigenlijk in kreeg. Het was niet vaak dat Liam zo iets mocht doen. Maar er was duidelijk iets speciaals aan deze jongen dat zijn vader alleen aan hem toevertrouwde.
Hoe sneller hij liep hoe luider de dribbels van zijn geloop werden. Hij was bijna bij de ruimte, maar hij wist dat de jongen in de kamer hem inmiddels kon horen aan komen. Maar hij kon nooit weten wanneer Liam echt binnen zou komen, en dat amuseerde hem. Met een zwakke grijns duwt hij een deur open, de deur kon alleen vanaf de buiten kant open, voor de binnen kant had je een sleutel nodig. Zo wisten ze dat deze jongen op zijn plek zou blijven. "Naam." Was enkel wat Liam riep toen hij de kamer in liep. Natuurlijk was de jongen zijn naam al verteld aan hem, maar dat hoefde hij zelf niet te weten. Daarnaast wilde hij het van de jongen horen, uit zijn eigen mond. Dan pas geloofde hij dat het echt zijn naam zou zijn. Als het geloofwaardig over kwam tenminste.
~

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Eenzaamheid was een woord dat niet in het woordenboek van Dale voor was gekomen. Altijd omringt door mensen. Hier en daar een feestje, maar vooral veel gezellige avonden bij vrienden. De jongen had altijd een druk sociaal leven gehad. Er waren niet veel dagen geweest waarop hij in zijn eentje in zijn eigen appartementje had gezeten. De afgelopen weken, hij begon nu bijna te tellen in maanden, was dat echter totaal anders geworden.
Langzaam aan had Dale al zijn contacten verbroken. Hij was als eerste begonnen met de mensen die hij niet heel vaak had gezien. Vrienden van vrienden die hij wel eens tegen was gekomen tijdens het uitgaan. Ondertussen had hij ook al wel afstand genomen van de mensen die dichterbij stonden. Iedere snee in de banden, had er ook één in zijn hart bezorgd. Voor een gezelligheidsmens was zoiets echt vreselijk geweest. Dale had zich ook wel echt ellendig gevoeld. Aan de andere kant was hij wel heel benieuwd. Ondanks dat hij zich niet al te best had gedragen, hoopte hij, dat wanneer dit alles over was, hij nog wat vrienden terug zou krijgen. Dan kon hij pas echt zien wie zijn echte vrienden waren. Op dat moment zou hij ze heel erg veel uit te leggen hebben.
Zo ver was het nog lang niet. Het was nog niet over. Het was net begonnen. Al die maanden voorbereiden waren niet voor niets geweest. De jongen had het voor elkaar gekregen om met één voet binnen te staan. Het was iets, maar het zou nog lang niet alles zijn. De komende dagen waren cruciaal, hij zou tot het uiterste gedreven worden. Dingen moeten doen, waar hij in eerste instantie tegen zou zijn. Die tegen zijn aard of wil in gingen. Toch probeerde hij er zo blanco mogelijk in te gaan. Als een wit canvas dat nog beschilderd kon worden. Dat beschilderd ging worden door de mensen om hem heen. Op een manier die hij nooit zelf zou gaan gebruiken. Een stijl die hij niet mooi vond, maar hij moest het allemaal toe laten.
Geduld. Dat was iets wat een woord wat Dale maar al te goed kende. Vanaf kleins af aan had zijn moeder hem aangeleerd om geduldig te zijn. Hij kon haar woorden nog zo goed voor zijn geest houden. "Wanneer je geduld hebt, zullen de dingen die je aan komen waaien mooier zijn, ga je er meer van genieten." Onbewust moest Dale lachen om die woorden. Om de bijzondere momenten die ze hem inderdaad hadden gebracht. Maar ook om de ironie. Nu zou hij namelijk nooit kunnen genieten van de dingen die op hem afkwamen. Hij had geen idee waarom hij precies in de kamer achter was gelaten. Wel had hij door dat het een soort van test was. Het was allemaal al lang begonnen en het was aan Dale om zich kalm te houden, vooral niet te veel na te denken over wat hem stond te wachten.
Geluiden van de gang weerklonken in de kamer. Dale had zichzelf er op getraind om kleine geluidjes op te vangen, te proberen ze meteen te sorteren. Natuurlijk ging dat niet altijd. Zeker niet als er een ander geluid overheerste, maar nu was hij uiterst alert: hij wist dat er iemand voor hem zou komen. Toch bleef hij met zijn rug in de richting van de deur staan. De bewegingen van de deur, waren voor hem te zien in de weerspiegeling van de het raam.
Pas toen Dale een stem hoorde, draaide hij zich om, niet verwachtend een jongeman te zien die rond zijn eigen leeftijd was, misschien wel jonger. Toch wist hij ook dat leeftijd niet altijd alles zei. De jongen kon best een hoge positie hebben gekregen, ondanks zijn leeftijd.
"Dale Aylward." Noemde Dale zijn naam. Ze hadden er lang over gedaan om een hele nieuwe identiteit op te zetten. Toch had de politie het makkelijk kunnen doen. Ondertussen was de naam die hij had verteld, een echt persoon geworden. Iemand die na te gaan was in de systemen. Hij had zelfs een identiteitsbewijs met zijn eigen foto er op. Alles om er maar voor te zorgen dat er niet terug kon worden geleid waar Dale in feite vandaan kwam. Niemand zou hier mogen weten wie hij precies was. Was. De Levi die hij ooit was, was niet meer. Daar probeerde hij zich zoveel mogelijk aan te houden. Wat ook betekende dat zijn karaktereigenschappen onbewust of misschien wel bewust. Ook anders waren geworden. Levi bestond echt niet meer. Het was nu Dale Aylward en dat zou hij ook een tijdje blijven.
~
@SeriouslyLisa

Anoniem
Internationale ster

HarryStyles schreef:
Met een blik als staal staarde Liam naar de jongen in de kamer. De jongen had wild krullend haar, zijn gezicht was niet goed zichtbaar door de slechte schemer verlichting in de ruimte. Maar naar Liam was het duidelijk dat dit geen lelijke jongen was. Een stap zette hij in de kamer. De deur sloot bijna meteen achter hem, maar Liam was niet bang, hij had de sleutel. Als er iets zou gebeuren, wat dan ook, hij zou weg kunnen. Maar hij verwachtte niet dat er iets zou gebeuren. Hij had wel vertrouwen in de situatie. De kille lucht in het gebouw stuurde rillingen langs de jongen zijn rug, alles waar hij op dat moment echt naar verlangde was een warme kop thee en een romantische comedy film. Maar dat mocht hij absoluut niet aan zijn uiterlijk laten merken. Het was van belang dat Liam zich sterk zou houden, dan zou Dale ook begrijpen dat er niet met hem te spotten was. Althans, dat hoopte hij.
De jongen zijn stem was erg kil door de ijzeren muren van de kamer waarin ze zich op dat moment bevonden. Liam stelde zich voor dat zijn stem zo ook vast geklonken moest hebben. Hij had er toen nog niet echt op gelet, maar nu viel het hem sterk op. Hij keek kort rond, de kamer was op de twee jongens, en een paar lampen na compleet leeg. De muren waren van een zwaar soort ijzer, al wel aan het roesten bij de randen, maar zagen er nog erg goed uit. Zijn vader vertelde hem dat ze zelfs de sterkste kogels tegen konden houden. Zo zagen ze er ook wel uit. De grond was dan weer niet van metaal, maar van een zachte soort hout, zo een soort dat als je er met blote voeten en je ogen dicht over heen liep, je je net thuis zou voelen. Dat was iets wat Liam vaak had gedaan. Als hij hier was en er was net iets ergs gebeurt. Het was een van de enige dingen die hem echt kalm konden maken na ene vreselijke situatie. Hoewel het niet veel lijkt, dat was het wel voor hem. De vloer deed hem echt denken aan zijn thuis. Hoewel het dak wel weer van metaal was, was het een lichtere kleur. Liam had dit nooit begrepen, waarom hadden ze niet gewoon het zelfde metaal daar voor gebruikt? Toen hij het eens aan zijn vader vroeg wenste hij dat hij het zich nooit had afgevraagd, dat het hem nooit opgemerkt was. Maar dat had hij natuurlijk niet laten merken. Eigenlijk liet Liam nooit echt zijn gevoelens merken. Dat was iets wat hij op jongen leeftijd al geleerd had. Het maakte zijn leven ook iets makkelijker, daarnaast is het altijd makkelijker om te doen alsof je niks voelt, dan echt uit te leggen wát je voelt. Er was nooit echt iemand geweest die om zijn gevoelens gaf, dus besloot hij het ook maar niet te doen. Zo simpel was het voor hem. Hij wenste dat meer dingen in zijn leven zo simpel waren geweest. Misschien had hij dan niet hier gestaan deze avond, maar had hij thuis, op de bank gelegen, met zijn favoriete film en een kop warme thee. Helaas was dat niet hoe zijn leven er uit zag, en kon hij alleen maar hopen voor die momenten.
Nog een stap. Hij keek weeral om zich heen maar stopte toen zijn ogen op de jongen landde. Dale Aylward. De naam van het toekomstige nieuwe lid van zijn bende. Nu hij weer iets dichterbij was kon hij de jongen goed zien. Hij leek jonger dan Liam had verwacht. Maar niet heel jong. Sowieso ouder dan hij zelf was. Zo oud was Liam dan ook niet, hij kon pas net legaal drinken. Hoewel hij nog jong was, maakte zijn leeftijd niks uit voor zijn vader. Helaas keken de andere bende leden daar anders naar. Ze namen Liam soms nog niet echt serieus, vanwege zijn leeftijd. Dan zeiden ze dat hij niet mee mocht praten, want hij was nog te jong om over die onderwerpen verstand te hebben. Wat ze zich volgens hem niet realiseerde was dat zodra zijn vader sterft, word Liam de baas, en zal iedereen toch echt naar a zijn bevelen moeten luisteren. Anders zou hij ze makkelijk dood kunnen hebben. Dat zou hij nu al hebben, maar hij wilt echt geen leven op zijn handen hebben.
Met een zachte zucht schud hij de gedachtes van zich af. Helaas was de zucht niet zo heel zacht in de kille ruimte waarin ze zich bevonden. "Kun je dat herhalen?" Vroeg Liam toen. Niet dat hij Dale niet gehoord heeft, hij probeert hem alleen een beetje uit. Dat moet toch wel kunnen? Hem een beetje plagen, lichtelijk voor de gek houden. Liam moet zo ook zijn lol hebben, anders is er toch niks meer aan het leven? Als je het niet eens leuk kan hebben.
~

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Vroeger had Dale het al heel erg zeker geweten, hij had politieagent willen worden. Politieagent of professioneel worden in atletiek. Dat was iets waar hij altijd goed in was geweest. Dale was altijd een sportief jongetje geweest. Er was geen sport die hij niet leuk had gevonden. Uiteindelijk was het dus atletiek geworden, maar hij was ook goed geweest in turnen. Het kleine jongetje had geluk gehad met z’n ouders. Die hadden hem altijd gesteund, in welke sport hij ook had gedaan. Op een gegeven moment was hij naar drie sporten gegaan en had hij echt niet kunnen kiezen wat hij nou het leukste had gevonden.
Jaren later had Dale nog steeds het gevoel dat zijn ouders hem in alles steunden. Ze hadden nooit raar opgekeken. Ze hadden hem altijd de juiste woorden weten te zeggen. Er was nooit een probleem geweest toen Dale had gezegd dat hij ook op jongens viel. Wat dat betreft had hij ouders waar heel erg veel mensen een voorbeeld aan konden nemen. Nu was het voor hem dan ook wel heel erg moeilijk dat hij ze helemaal niet meer kon zien. Hij zou niet even met z’n moeder kunnen bellen om zijn dag door te nemen. Het was niet mogelijk om met zijn vader een eind te rijden in de auto die ze samen op hadden geknapt. De komende maanden zou hij niets meer van ze horen en dat was hem zwaar gevallen. Hij hoopte dat het met de dag beter zou gaan worden.
Dale was hier niet om vrienden te maken. Hij hoefde geen band te hebben met de mensen hier binnen. Zo voelde het voor hem zelf in ieder geval. Andersom moest het namelijk wel zo zijn. Hij moest zich zo diep mogelijk verweven binnen de organisaties. Zijn wortels er in zetten, zodat hij echt overal informatie vandaan kon halen. Niet alles zou nuttig voor hem zijn, laat staan voor de mensen die uiteindelijk de inval zouden gaan doen. Toch moest hij alles aangrijpen. Gelukkig had Dale een getraind oog. Hij wist hoe mensen waren en konden reageren op situaties. Hoe geniepig het soms ook was, hij wist ook hoe hij daar gebruik van kon maken. Of was het in sommige misbruik.
De jongen die binnen was gekomen kon net zo zijn, dat wist Dale maar al te goed. De jongen zag er misschien niet gevaarlijk uit, maar iedereen had zijn eigen krachten. Bij Dale zat het ook allemaal in zijn hoofd. Hij was soms het voorbeeld van stille wateren kennen diepe gronden. In eerste instantie zou je dat bij hem niet zeggen. Hij was een vrolijke jongen, kon het vinden met iedereen en als hij op een avondje uitging kon je hem altijd wel met een groepje mensen vinden. Toch wist hij wel de momenten te vinden waarop hij stil moest zijn, wanneer hij alles even in zich op moest nemen en dan pas moest oordelen wat hij moest doen.
Nu was weer zo’n moment. Het irriteerde Dale dat de jongen vroeg of hij zijn naam kon herhalen. Bijna wilde hij tussen zijn lippen door zeggen dat hij zeker wist dat de jongen niet doof was en dat hij hem echt wel had gehoord. Hoe graag hij die woorden ook wilde zeggen, slikte hij ze in. Daarentegen keek hij met een doodse blik naar de jongen. Er waren niet heel erg veel emoties van zijn gezicht af te lezen. Dale had vaak genoeg gehoord, dat hij zelfs nog iets liefs over zich heen had. Op het moment hoopte hij dat de jongen tegenover zich door had dat hij hem aan het irriteren was.
"Dale Aylward. Moet ik het voor je spellen?" De sarcastische opmerking was gewoon niet meer tegen te houden. Hij was hier niet om aardig gevonden te worden. Hij moest laten zien dat hij de ballen had om hier te staan, om hier te blijven. Daarvoor moest hij van zich af kunnen bijten. Hij zou geen spelletjes met zich laten spelen. Hij wist niet of de jongen dat van plan was of niet. Hij kon echt wel wat hebben, maar nu wilde hij gewoon laten zien hoe hij was.
Dale bekeek ondertussen de jongen nog eens goed. Ze waren met z’n tweeën in de lege ruimte. Er was helemaal niemand. Al had Dale wel zo het idee dat iemand naar hen keek. Dat had hij net ook gehad. Het zou hem niets verbazen als er ergens camera’s hingen.
"Moet ik jouw naam ook twee keer vragen?" Klonk Dale zijn stem nog door de kamer. Al kwam er wel een licht grijnsje op zijn gezicht.
~
@SeriouslyLisa

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld