Orpg || The worst fight is the one against - Forum

Orpg || The worst fight is the one against

Vulgar
Youtube ster

Vulgar schreef:

The worst fight is the one against feeling.
___

Let op! Deze orpg kan schokkend zijn voor lezers die niet tegen geweld, bloed etc. kunnen.

___

Jasmine Alyshia Lefebvre - 19 years old.

___

Aan jou de eer om te beginnen

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:

Clyde Emmanuel Locke ~ 22 years old

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
'Want to escape from this nightmare, come to the underground parking in Brooke's Street at 7pm, bring something to trade' De graffiti was maar vaag. Clyde moest dringend ergens een nieuwe bus zien te vinden. Misschien dat hij in de tussentijd verf kon gebruiken, maar dat kostte hem meer tijd en hoe langer hij zich in een open plek als deze bevond, hoe gevaarlijker. Het was exact twee jaar vijf maanden en 28 dagen geleden dat deze hel was losgebarsten. Hij hield de tijd nauwkeurig bij, elke seconde dat hij en zijn broer nog in leven waren, voelde als een overwinning, maar tegelijk herinnerde het hem aan al die seconden die nog zouden volgen, al die uren waarin ze moesten zien te overleven. Er waren basissen, georganiseerde kampen, maar Clyde vertrouwde dit soort zaken niet. Het zou hem niet verbazen moest het een corrupt gebeuren zijn en daarbij één besmetting was genoeg om een hele plaag te veroorzaken, dan zouden ze als ratten in de val zitten. Hij speurde de omgeving af. De stad was geen veilige plek. Een grote populatie betekende deze dagen een grote concentratie aan zombies. Toch was het ook hier dat zich de meeste overlevenden bevonden en Clyde had hen nodig. Hij wist te overleven door het produceren van drugs, of op zen minst iets wat daarmee kon doorgaan. Hij produceerde zijn koopwaar met restjes van medicijnen en chemische producten die hij in apotheken, scholen en medicijnkastjes bijeen raapte. Clean waren zijn producten allerminst, maar dat kon zijn klanten maar weinig schelen. In de wereld waarin ze leefden was de vraag naar een korte ontsnapping uit de realiteit enorm gestegen. Hij knikte naar zijn broer, die zich verborgen hield in de inkomhal van een nabijgelegen appartementsgebouw. Zombies hadden een slechts zicht. Bij de meesten waren de ogen zelfs weggerot. Echter hun gehoor, hun reukzin was des te beter. Je moest proberen je zo stil mogelijk voort te bewegen, zo weinig mogelijk te spreken. Finn kwam samen met hun hond Avo tevoorschijn. Zijn broertje was elf jaar oud. Dat kinderen zoals hem dit moesten meemaken, dat vond hij nog het vreselijkst van al. Dat zijn broer ten alle tijden een pistool bij zich droeg, ook al was hem nooit aangeleerd hoe er mee om te gaan. Ze vervolgden hun weg. Het bereiken van de apotheek had niet voor al te veel problemen gezorgd. Wanneer een verdwaalde zombie hen de weg versperde hadden ze via een omweg toch hun doel weten te bereiken. Kogels trokken enkel de aandacht, vechten deden ze slechts wanneer er geen andere optie was. "Okay Finn, you hide at the entrance, look out for walkers, shamblers, other survivors. I'll be at the back. When you hear me scream don't come for me, just run and be sure to get somewhere safe, do you understand?" zijn broer knikte, maar Clyde geloofde er weinig van. Finn was altijd zo emotioneel geweest, zo gehecht. De dag dat ze hun huis verlieten, een rugzak moesten vullen met enkel het meest essentiële had hij de zijne vol gestoken met foto's en prullaria, herinneringen aan vroeger, voor de uitbraak. Ook Clyde vond het lastig om zijn broer alleen te laten, maar er moest iemand de ingang bewaken. Hijzelf trok zich terug achter de toonbank. Basisgeneesmiddelen zoals verband, ontsmettingsalcohol en aspirines waren vaak reeds door anderen meegenomen, maar er waren genoeg andere medicijnen die onnuttig werden geacht en waarmee hij zich uitstekend kon behelpen. Zo vond hij een voorraad reumapillen en achteraan in de opslagplaats stond zelfs nog een fles methanol. Hij zou moeten selecteren. Het belangrijkste nu meenemen en morgen terugkomen. Zijn rugzak was bijna gevuld toen zijn broer plots zijn naam riep. Geschrokken draaide hij zich om en sloop terug richting de winkel. Hij verschanste zich samen met zijn broer achter de toonbank, tuurde voorzichtig over de rand, naar wat zich op de straat afspeelde.

Vulgar
Youtube ster

Vulgar schreef:
'Shut your fucking mouth, Owen. It's not a good time for your bullshit', siste Jasmine wanneer ze merkte dat één van haar vertrouwde vrienden weer eens te hard praatte. Haar stappen werden goed doordacht en bij elke hoek en straat checkte ze dubbel na of er geen onmenselijke wezens waren die haar elk moment konden aanvallen. Alles moest zo stil mogelijk gebeuren, maar wanneer er een persoon bij d'r was die verhalen vertelde over zijn verleden, kon het niet. Normaal gesproken vond ze het geweldig om naar Owen te luisteren, puur omdat zijn verhalen grappig en interessant waren om naar te luisteren. Het was een probleem dat de Owen een persoon was die niet goed nadacht en wanneer hij eenmaal iets vertelde, hij makkelijk te onderbreken was. Irritatie groeide bij haar wanneer hij haar een plagende duw gaf. Hij was niet hard, maar het deed haar wel opkijken naar haar beste vriend. 'It's ok, easy. I'm already quiet', zei hij wanneer hij haar blik zag. Mensen zeiden vaak dat ze een kort lontje had, wat ze zelf ook eerlijk toegaf. Met levensbedreigende situaties wilde ze alles perfect hebben en doen, waardoor ze gauw geïrriteerd werd wanneer mensen haar plannen verstoorden. De blonde jongen was een goede, vertrouwde vriend, maar wanneer ze op verschillende missies gingen had ze hem graag niet mee. Niet omdat hij slecht bij de team paste, integendeel. Zijn messenkunsten zorgden ervoor dat zelfs zij jaloers werd van de manier hoe hij met zijn wapens omging. Hoewel zij niet slecht was met haar eigen wapens, had ze gewild dat ze op een soortgelijke niveau zat als hij. Vaak trainden ze samen en leerden ze van elkaar, wat ervoor zorgde dat ze elkaars kwaliteiten langzamerhand oppikten. Het was zijn spraak die de missies vaak verstoorde. Zijn mond was moeilijk te snoeren en dat zorgde ervoor dat de aandacht van de inhumane wezens algauw werd getrokken. De Walkers pikten geluid het snelst op, waardoor ze die ook volgden. Het was moeilijk om ze van zich af te schudden. Ook al is hun looptempo langzaam, de hoeveelheid van de schepsels was ontiegelijk hoog. Het was ook daarom de reden dat ze met z'n vieren liepen. Zo konden ze sneller onveilige situaties oppikken en konden ze de Walkers makkelijker aan.. Het was een vaste vriendengroep waar iedereen elkaar had leren kennen wanneer de ziekte was uitgebroken. De groep waarin ze zaten was niet bepaald een grote groep. Er zaten maar vijfentwintig leden in, wat het één van de kleinste groepjes maakte van de regio. De meeste groepen hadden meer dan zeventig mensen als lid, maar dat vond de leider van hun groep niet handig. Zelf vond ze het ook beter en zal ze zich ook als lid van de groep blijven voorstellen. Nieuwe leden werden niet zo snel aangenomen, enkel wanneer ze zagen dat je er echt bijhoort. Voor haar was het ook moeilijk om zich aan te sluiten bij de groep, maar uiteindelijk werd ze verwelkomt, doordat ze haar vechtkunsten had laten zien. Haar wapen die ze had uitgekozen waren twee messen en één pistool. Pistolen vond ze nooit bij d'r passen. Hoewel het wel een korte adrenalinekick gaf, voelde ze zich veiliger met de tweetal messen bij zich. De handvuurwapen maakte te veel lawaai en dat trok steeds meer aandacht, waardoor de wezens algauw het geluid volgden. In onveilige gebieden was dat niet handig.
'This place... Something is off', de zachte stem van Megan vulde haar oren. Ze had zich naar haar toegedraaid, waarna ze haar schouders ophaalde. 'We need to control the place, you know. Search for me-', een hard geluid van een hek zorgde ervoor dat Jai zijn zin niet kon afmaken. Algauw was er een pistoolshot te horen. De echo deed pijn in haar oren, maar het was niet de echo waar ze haar aandacht op vestigde. Een grote groep van Walkers stormde de straat op, waarna ze algauw hun richting op liepen. Haar handen had ze op de handvatten van de messen gevestigd. 'It's a fucking trap! I bet it's the idea of that group from the eastside. I swear I'm going to kill them all', siste ze. De geluiden die uit hun monden kwamen werden steeds harder naarmate ze dichterbij kwamen. '...If you'll survive this', antwoordde Jai. Haar wapens haalde ze uit de hulzen, waarna ze zich klaar maakte om ze wezens te elimineren. 'Be quiet and focus on killing them', zei Megan om beide personen tot stilte te brengen. Algauw splitsten ze richting vier kanten om de Walkers te doden. Haar messen duwde ze algauw in de hersens van de eerste twee Walkers. Hun rottende lichamen vielen op de grond. Ze had geen tijd om richting de lijken te kijken. De volgende hoeveelheid van de zombies kwamen op haar af. Zonder problemen maakte zij ze netjes af, de lijken vervolgens genegeerd. Het duurde niet lang en de groep werd steeds kleiner. Wanneer er geen Walkers meer over waren, borg ze haar wapens op en veegde ze het bloed van haar huid af. Ze borg het doekje weer op in het tasje die ze rondom haar heup had gevestigd. 'Let's go find some food and medicine. We'll leave after that', stelde Jai voor. Geknik liet duidelijk merken dat de rest het met de plan eens was.
Haar eerste voetstappen zette ze algauw in de eerste winkel. Zoals gewoonlijk was de ruimte een pijnhoop. Beschimmeld eten, omgevallen kasten en zelfs lijken waren op de grond te vinden. De geur in de oude winkelpand was dan ook niet aangenaam, maar ze moest de ruimte bekijken voor eten. Nieuwsgierig keek ze op de grond en in de kasten die nog stonden. Ze bukte zich om enkele blikken te pakken en die vervolgens in d'r tas te stoppen. Een geluid vulde haar oren wanneer ze haar tas weer dichtritste. Op een snelle tempo draaide ze zich om, gezocht naar de plek waar het geluid vandaan kwam. Het kwam vanuit de ingang. Ze liep terug naar de plek, totdat ze voetstappen hoorde. Ze draaide zich om en net op dat moment zag ze een kind met rood, opvallend haar zich verstoppen achter één van de kasten. Met een grijns liep ze richting de kast, zo stil mogelijk. De jongetje had al snel door dat er iemand aankwam. Hij maakte aanstalten om te rennen, maar ze greep hem bij zijn shirt. Geschreeuw verliet zijn mond, waarna ze snel haar hand op zijn mond legde.

'Shut your mouth or I'll do it myself and I don't think you'd like that.'

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Een horde walkers strompelde langs de vitrine voorbij. Ze zouden nooit zomaar uit zichzelf in beweging komen, iets of iemand had hen daartoe aangezet. Clyde opende de fles methanol, in de hoop dat de geur van alcohol genoeg zou zijn om hun menselijke geur te maskeren. "We should look for a back entrance. I'll go first, but try to stay close." Clyde sloop naar voren, van schuilplaats naar schuilplaats. Hij plaatste zijn voeten nauwkeurig, erop lettend dat hij niets deed kraken. Hij had net de toegang tot de opslagruimte weten te bereiken toen de toestand buiten drastisch veranderde. Zijn broer dook weg achter een van de rekken, hijzelf verschool zich achter een stapel dozen. Hij keek toe hoe een groep andere overlevers de zombies te lijf gingen. Ze waren duidelijk getraind, wie zou er anders zo stom zijn zich in zo'n gevaarlijke situatie te werpen. Echter er moest een reden zijn dat ze de Walkers zo te lijf gingen en dat baarde hem zorgen. Zorgen die werden bevestigd toen ze de deur van winkel openden. Ze waren met meer, bewapend, beter getraind dan hij. Als Finn nu bij hem was geweest hadden ze nog een kans gehad te kunnen ontsnappen, maar zijn broer bevond zich nog in de winkel zelf. Clyde bad dat hij stil zou zijn, zich niet bewegen was de enige kleine kans die hij had om niet bemerkt te worden. Hij hoorde zijn broer schreeuwen. Fuck, fuck, fuck, zelf kon hij nog aan hen ontkomen, maar dan zou hij zijn broer moeten achterlaten. Hoewel enkel de meest rationele mensen overleefden in deze apocalypse, was het voor hem onmogelijk zijn emoties volledig aan de kant te zetten. Hij had een jachtgeweer, maar in een winkel als deze was zo'n wapen allesbehalve praktisch. Een mes zou ook niets uithalen. In feite was er niets wat hij kon doen. In vrijwel elk opzicht hadden de anderen de overmacht. Ja er was nog Avo hun hond die naast hem lag, maar hij was altijd een huisdier geweest en hoewel hij eerder al zombies had aangevallen, stelde hij zich niet agressief op naar andere mensen. Finn had weleens geprobeerd hem op commando aan te laten vallen, maar die pogingen waren allesbehalve succesvol geweest. Er was één ding, dat hen misschien een uitweg kon bieden. Zo stil mogelijk nam Finn het gasmasker dat aan zijn rugzak zat bevestigd. Hij verliet zijn schuilplaats, in zijn handen een granaatvormig object. "Let him go, or else I'll use this." Het was niet meer dan traangas, niets dat blijvende schade zou aanrichten, maar misschien was het net genoeg zodat hij zijn broer kon pakken en vluchten.

Vulgar
Youtube ster

Vulgar schreef:
Irritatie begon in Jasmine te groeien wanneer de jongen tegen begon te stribbelen. Hij probeerde te vluchten uit haar greep, maar dat mislukte. In plaats daarvan deed hij juist zichzelf pijn. Geïrriteerd tilde ze hem op, haast zonder moeite aangezien die elfjarige erg klein en dun was. 'Let me go, let me go!', zijn geschreeuw werd met bedoeling gedempt door haar hand die rondom zijn mond zat. 'Stop with screaming, Little boy', siste ze. Haar greep verstrakte zich rondom zijn armen, ervoor gezorgd dat zijn gezichtsuitdrukking veranderde. Zijn wenkbrauwen vormden zich in een frons, laten zien dat haar greep hem een pijnlijke gevoel gaf. Ze wist niet of hij hier allen was. Het kon zo zijn dat hij zelfs bij de groep hoorde die gevestigd was in het westen van de stad. De groep stond bekend om hun daden tegenover de andere groepen. Ze hadden vaker groepen uitgeroeid, waardoor er genoeg mensen waren die voor hun vreesden.

WIP

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld