Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

ORPG ~ You Say Run!

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
samen met BC

wij weten

ik:
jongen en meisje
Bakugo Kenjiro en Himiko Miyuki (achternaam staat eerst)

zij:
jongen en meisje

meer komt!!

Anoniem
Internationale ster

GhostBC schreef:
Minako Kaminari & Yoru Akiyama

Voor de zoveelste keer die ochtend frunnikte Minako aan haar haren. Het was haar eerste dag op U.A. High School Ze leek zowel op haar moeder als haar vader. Ze had het blonde haar van haar vader, Denki maar haar liefde voor muziek van haar moeder, Jirou. Ook haar quirk was een mix van haar ouders quirk. Haar quirkheette Electric Jack. Ze had dezelfde earjacks aan haar oren als haar moeder maar in plaats daarvan dat ze die kon gebruiken voor geluid, kon ze die gebruiken voor elektriciteit. Maar daar zat ook een limiet aan. Als ze haar quirk teveel gebruikte, dan raakte ze net als haar vader oververhit en kon het een tijdje duren voordat ze weer was afgekoeld.
Zowel haar vader als haar moeder was een pro hero en ze waren allebei naar U.A. High School geweest, daar hadden ze elkaar ontmoet. Het was daarom een hele eer voor Minako om ook naar die school te mogen.Ze wilde net zoals haar ouders pro hero worden en de burgers beschermen voor villains en misdaad. Ze was daarom erg enthousiast over het feit dat ze vandaag haar eerste dag had.
Toen ze tevreden was met haar haren liep ze weg van de spiegel die in de gang naar de voordeur hing en liep naar de keuken, waar haar ouders nog aan het ontbijt zaten. Ze keek op de klok. Ze had nog wel even tijd voordat ze weg moest. Haar ouders hadden nadat ze waren geslaagd een huis gekocht net buiten het centrum van de stad en hadden zich aangesloten bij een heldenorganisatie. Ze werden vooral bekend toen ze samen met andere pro heroes de bekende organisatie League of Villains wisten te vinden en ervoor hadden gezorgd dat ze werden opgepakt. Minako had verschillende verhalen over die organisatie gehoord. Over wat ze hadden gedaan toen haar ouders nog op school zaten en wat ze met andere villains hadden gedaan. Ze was daarom blij dat de League niet meer bestond.
Ze begroette haar ouders. Ze waren allebei gekleed in hun uniformen en zouden zo ook naar hun werk gaan. Minako pakte haar tas die tegen de tafel stond en sloeg het over haar rug. Ze had al met haar oudersgehad over wat er zou gebeuren op de eerste dag. Er zou een proef zijn om te zien of ze ook toegelaten mocht worden. Dat vond ze best eng maar ze zou haar best doen. Ze verliet de keuken weer en zei dat ze naar school ging. Haar ouders wensten haar succes en ze stapte al snel de deur uit. ‘U.A., here I come!’,

Yoru leek op zijn vader, Dabi. Van zijn slungelige houding tot aan zijn quirk. Net als zijn vader had hij een vuur quirk, alleen de kleur van zijn vlammen waren anders. Die van zijn vader waren blauw, die van Yoru waren paars, de kleur die bij de quirk van zijn moeder hoorde. Zijn moeder kon verdwijnen wanneer ze dat wenste en ging dan in een gordijn van paars rook op. Hij had haar al jaren niet meer gezien. Yoru woonde in een leegstaand appartement, ergens waar het stikte van de criminaliteit. Hij was vroeger vaak verhuisd, samen met zijn vader. Om de politie te slim af te zijn, dat wist Yoru. Hij wist dat zijn vader een crimineel was. Hij wist dat zijn vader een lid was geweest van de League of Villains, voordat de League werd opgerold en zijn vader werd opgepakt. Hij wist ook wie daarvoor had gezorgd. Pro heroes. Het stond wekenlang in de krant, over hoe één van de bekendste criminele organisaties op was gerold door een groep pro heroes. Hij werd er misselijk van. Zijn vader zat opgesloten. Ze hadden hem de enige bekende die hij had afgepakt. De politie had zijn moeder opgespoord en hem aan haar teruggegeven maar hij was er al snel weer vandoor gegaan, maar niet voordat ze hem had ingeschreven voor U.A. High School. Dezelfde school waar vele bekende helden hun educatie hadden gekregen.
Een achternaam had Yoru niet; zijn vader had hem nooit zijn eigen achternaam gegeven en Yoru wist ook niet wat zijn vaders achternaam was. Yoru’s moeder had hem haar achternaam gegeven maar hij gebruikte hem niet. Hij had haar jaren niet gezien en wilde het liefste zo min mogelijk met haar te maken hebben. Hij kon zich alleen ook redden.
Zijn rust werd ruw verstoord door het schelle gepiep van zijn wekker. Zonder zijn ogen te openen stak hij een arm buiten zijn matras en voelde over de grond. Toen hij de wekker voelde duwde hij hem uit en met een zucht draaide hij zich op zijn rug. Hij opende langzaam zijn ogen en staarde naar het donkere plafond boven hem. De kamer was niet volledig donker; de zon kwam deels door de gordijnen voor de ramen naast zijn bed naar binnen. Een echt bed kon je het niet noemen. Het was een matras en een deken die op de grond lagen maar voor Yoru was dat genoeg.
Veel zin om uit bed te gaan had hij niet. Hij wilde niet naar U.A. Hij had zich daarvoor ook wel gered maar zijn moeder moest zo nodig zich met hem gaan bemoeien, ook al had ze een lange tijd niets van haar laten horen. Als de school niks was, bedacht Yoru zich, dan was hij daar binnen een maand weg. Hij vond het fijn om in de buurt rond te hangen, zelfs tot s’avonds laat. Hij kwam graag op de daken van hoge gebouwen en kon uren over de slapende stad turen. Het was iets wat hij ook vaak had gedaan met zijn vader.
Ook zijn daden leken op die van zijn vader. Hij had kleine brandstichtingen gesticht maar hij was er tot nu toe nog in geslaagd om uit handen te blijven van de politie. Iets wat hij had geleerd van zijn vader.
Yoru besloot maar uit bed te gaan. Hij stond op en rekte zich uit met een gaap. Hij trok de gordijnen open en de kamer werd verlicht door het zonlicht, waardoor hij gemakkelijk zijn kleding kon vinden. Hij koos het gewoonlijke: zwarte broek, zwart shirt en gympen, daaroverheen droeg hij een zwarte leren jas. Daarna trok hij vingerloze handen aan. Helaas was zijn quirk net zo sterk als die van zijn vader. Daardoor waren er brandwonden op zijn handen ontstaan, waardoor hij vaak handschoenen droeg, vooral in het openbaar. Hij verliet daarna al snel het appartement. Hij zou ergens onderweg wel iets te eten halen.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Katsuki Kenjiro

De dag was aangebroken, ik mocht mijn eerste stappen bij UA high binnen zetten. Het was spannend, maar ik moest mijn ouders trots maken! Ik was vroeg op gestaan om op tijd klaar te zijn met alles om er zonder problemen heen te gaan, om eerlijk te zijn was ik nog te vroeg ook. Maar zo was ik eenmaal, ik wilde overal op tijd zijn.
Mijn ouders waren allebei blij dat ik voor UA High had gekozen, maar een andere school was ook prima geweest. Mijn vader maakte het niet uit welke school ik nam, als ik maar net zo sterk werd als hem. Mijn moeder maakte het ook niet uit, maar ze zou het wel prettig vinden dat ik naar UA High ging. Je kon het niet goed zien aan mijn vader, maar hij was toch wel trots.
Mijn Quirk was een combi van hun twee. Ik kon bepaalde items aanraken, laten zweven, en als ik met mijn wijsvingers tegen elkaar aan deed kon ik het laten ontploffen. Dus had nog best veel tijd om het ergens heen te gooien om het dus te laten ontploffen. Een naam er voor denken was nog best lastig.
Mijn ontbijt had ik naar binnen gewerkt, en maakte wat lunch voor daar. Ze hadden beide uitgelegd wat we konden verwachten, ik hoopte zo dat ik in de klas begon waar zij ook in begonnen, 1A hero cours. Daar wilde ik echt zo graag heen, ik wilde namelijk mijn ouders graag helpen! Dus ik moest mijn uiterste best doen om daar te komen!. Alleen moest ik nog uitzoeken hoe ik dat het beste kon gaan doen, de test kon opgekrikt worden zodat het nog wat lastiger zou zijn dan toen mijn ouders daar op school zaten.
Terwijl ik in mijn gedachten verzonken wat tijdens het maken van mijn lunch. voelde ik ineens een hand op mijn schouder waardoor ik schrok en zowat mijn vader een klap verkocht. "Pap, je weet dat ik daar niet van hou." zei ik en haalde diep adem om weer tot rust te komen. "Plus, moet jij niet naar je werk?" vroeg ik en keek hem aan. Hij schudde zijn hoofd. "Hoe kan ik mijn zoon naar UA High laten gaan zonder een peptalk." grijnsde hij. Hoofdschuddend pakte ik mijn lunch in en deed deze in mijn tas. "Ligt mam nog te slapen?" vroeg ik. Hij knikte. "Ze had een lange nacht achter de rug." zei hij. Ik knikte en keek hem aan. "Dank je pap." zei k en gaf hem een knuffel. "Ik ga net zo sterk worden als jij!" zei ik en balde mijn vuisten en keek hem strak aan. "Dat hoop ik zoon! Maar doe niet zoals ik deed in UA High, dat heeft mij veel tijd gekost." zei hij. "Haha, ja dat weet ik, ik heb de sportfestival genoeg gezien hoe jij te keer ging." lachte ik. "Echt iedereen dacht dat je meer de villain kant op kon met hoe je deed." grinnikte ik. "Oi, daar kijken we niet meer naar hoor je dat Kenjiro." zei hij. Vaak als hij het op deze manier zei kon ik wat verwachten en knikte. "Ik zal mijn vest doen vader!" zei ik. Hij knikte en gaf nog een flinke klap op mijn schouder. "Hai!" riep ik nog en deed mijn tas over mijn schouder. "Doe je leraren de groeten." zei hij. "Ja, als ze er nog zijn." grijnsde ik. "Zo ken ik je weer." lachte hij. Ik liep dan nog snel naar de slaapkamer van mijn ouders om mijn moeder een kus te geven. "Wens me succes." zei ik en gaf een kus op haar voorhoofd. Een glimlach kwam op haar gezicht en ik verliet de kamer, sloot de deur en keek om naar mijn vader. "Ik bel als ik meer informatie heb!" zei ik en verliet daarna het huis, op weg naar UA High!.

Himiko Miyuki

De wekker gingen ik sloeg deze uit. Een streep zonlicht kwam binnen, precies op mijn gezicht. Met een zachte kreun rekte ik mij uit en kwam overeind, Met mijn hand wreef ik over mijn gezicht en gaapte nog even. Vandaag was de dag dat ik mijn voet op de grond van UA High zou zetten. Ik had mij ingeschreven, maar dat ik gekozen was, was een verassing, van wegen mijn achternaam. Toch was het gelukt! Mijn moeder was Toga, maar ik kende mijn vader dus niet herinneren wie het was. Hij was al vertrokken voordat ik geboren was, tenminste dat vertelde mijn moeder. Maar ik denk dat er meer achter zit.. Dus ben ik gaan onderzoeken wie mijn vader is of was. Maar ver ben ik nog niet gekomen.
Maar sinds mijn moeder en member was in de Leage of Villain, denk ik wel dat het één van hen moest zijn, maar kan ook totaal een ander iemand zijn. Haar Quirk heb ik deels over genomen, maar heb toch meer de bending van items van, denk ik dan, mijn vader. Mijn Quirk bestaat dan uit het manipuleren van bloed. Zeker als ik bloed van iemand in heb genomen kan ik die persoon laten doen wat ik wil.
Ondertussen was ik onder de douche gegaan, mijn moeder was al weg, dus had het huisje, die we met zijn twee hadden, alleen. Was ook wel fijn. Maar toch had ik het leuk gevonden als zij mij uit zwaaide. niet veel later was ik klaar met alles en was, snel wat simpele kleding aan getrokken te hebben en mijn haar n een messybun gedaan te hebben was ik onderweg naar UA High. Zin had ik er zeker in, het is tenslotte een nieuwe era waar alles zou moeten kunnen! Als goed is, was er iemands zoon of dochter, ook geaccepteerd om er heen te gaan van die mijn moeder had gekend toen ze samen werkte in hun jongere jaren. Ik was echt benieuwd wie het was.

Anoniem
Internationale ster

GhostBC schreef:
Minako startte vrolijk haar reis naar U.A. Ze was de hele week er al enthousiast over geweest. Ze was benieuwd naar wie ze allemaal zou tegenkomen. Misschien zou ze nog wel een bekende zien! Of misschien een kind van één van de vrienden van haar ouders. Ze kon echt niet wachten. Ze haalde een hand door haar haren terwijl ze haar fiets uit de stalling naast het huis pakte. Zin om te lopen had ze niet en het was toch niet ver weg. Ze stapte op, zette af en reed weg van het huis, de straat op. Ze had met haar ouders al gesproken over de route dus ze wist waar ze heen moest. Het was een groot gebouw, ze kon het niet missen.
Ze floot zacht terwijl ze fietste. Ze keek naar de lucht. Ze hoopte dat het een mooie dag zou worden. Ze vond het niet te koud en ook niet te warm. Bloemen stonden in bloei en de zon scheen zacht. Ze glimlachte even bij zichzelf en volgde de weg die ze moest volgen. Haar ouders hadden haar een keer verteld over hun eerste schooldag, om Minako alvast voor te bereiden op wat er misschien zou gaan gebeuren. Ze hadden verteld dat ze tegen robots hadden moeten vechten om punten te verdienen. Minako vroeg zich af of hetzelfde ook bij haar en de andere eerstejaars zou gaan gebeuren. Erg strijdlustig was ze niet, als ze eerlijk mocht zijn. Maar wat er ook zou gebeuren, ze zou haar best gaan doen.
Ze arriveerde niet veel later bij de school en zette haar fiets in een overvolle fietsenstalling. Ze liep met de vele studenten mee en bewonderde voor een moment het grote gebouw van de school, voordat ze naar binnen stapte.

Yoru stopte onderweg bij een taiyaki-kraampje om zijn ontbijt te halen. Hij koos voor de chocoladevulling en niet veel later vervolgde hij zijn reis met een warme taiyaki in zijn handen. Eens in de zoveel tijd passeerde een auto of een voetganger hem maar voor de rest was het vrij rustig in de buurt. De buurt kwam vaak s’avonds en s’nachts tot leven, net zoals Yoru zelf. Het feit dat hij vroeg op moest staan voorschool, daar was hij niet blij mee. Maar goed, het moest dan maar.
Niet veel later verliet hij zijn vertrouwde buurt en liep verder naar het centrum. Daar werd het al drukker. Verschillende auto’s passeerden hem in een korter tempo en er liepen meerdere voetgangers op de stoepen. Yoru stopte zijn handen dieper in zijn zakken en hield zijn hoofd naar beneden terwijl hij liep. Hij was gisteren tot diep in de nacht nog wakker gebleven, had sigaretten gerookt op het dak voordat hij toch
maar had besloten om te gaan slapen. Hij had dus een korte nacht gehad en het liefst was hij in zijn bed gebleven maar ach. Hij volgde het voetpad en sloeg af naar links terwijl hij de taiyaki langzaam opat. Hij gooide het servet dat om het eten had gezeten weg in een prullenbak toen hij het had opgegeten en vervolgde zijn weg. Hij zag steeds meer jongeren. Studenten, bedacht hij zich.
Niet veel later zag hij had grote gebouw van U.A. High School opdoemen en zag meerdere studenten ook naar het gebouw lopen. Yoru haalde diep adem en zette zijn reis voort. Niet veel later stapte hij de school binnen. Hij keek om zich heen, niet wetend waar hij heen moest. Hij besloot daarom om de stroom studenten te volgen.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Kenjiro:

Terwijl ik onderweg was naar UA High, kon ik het gebouw al in de verte zien, die steeds dichterbij kwam. Het was, wat ik moest toegeven, best spannend! Maar volgens mijn vader moest het een eitje zijn en dat ik zo door zou komen zonder problemen. Daar was ik ook wel redelijk mee eens. Om eerlijk te zijn was ik best sterk geworden. Ook al mocht je niets trainen buitens school, maar toch deed ik dat in de bossen. Maar zo op een afstand dat niemand het zou merken.
Ik sloeg later een hoek om en zag steeds meer studenten, ook oudere jaars die er op school zaten. Het uniform was nog steeds niet veranderd, wat wel fijn was. Ik kon gewoon niet wachten om deze uniform te dragen! En later, als het mocht, onze hero suit mochten doorgeven. Er waren veel ideeën door mijn hoofd heen gegaan en heb ze allemaal uitgetekend, maar één was echt mijn favoriet.
Ondertussen was ik in de buurt gekomen van UA High en stond voor de poort, ik haalde diep adem. Hier kwam het dan, de eerste keer dat ik achter de poorten van UA High zou komen te lopen! Vaak hem ik er voor gestaan, maar natuurlijk mocht je niet naar binnen. Je kon pas naar binnen als je een student was. Sinds de villains attacks toen mijn ouders op school zaten, hadden ze strenge regels genomen, wat ik ook wel snapte. Maar ik had een uitnodiging. Deze pakte ik uit mijn zak en bekeek deze, die moest ik bij de poort laten zien voordat ik naar binnen kon. Dus ik stapte er naar toe en liet de papieren zien, deze werden gecontroleerd en kreeg dan groen licht om naar binnen te mogen. Ik bedankte de man en liep verder.
Hier was ik dan, achter de poorten van UA High en als het mee zat, zou ik hier de komende jaren op school zitten! Met een brede glimlach liep ik verder het pad over naar de officiële ingang.

Miyuki:

Het was een beste tippel om bij de school te komen. We wonde redelijk aan de rand, maar vervoer had ik niet, dus moest het wel. Ooit had ik een fiets, maar die was gestolen. Wat best jammer was, maar wat kon je er aan doen? Mijn moeder had gespaard sinds ik melde dat ik graag naar UA High wilde. Eerst was er er op tegen, maar uiteindelijk stemde ze toe, van wegen wat er in het verleden was gebeurd. Ze wilde mij graag blij en gelukkig zien. Ze schrok wel, toen ik het vertelde, dat ik mensen wilde helpen, maar zij zei altijd dat ik toch de kant op zou gaan als zij had. Maar ik was nog jong, dus kon alle kanten uit gaan.
Ik schudde mijn hoofd en keek voor mij uit. Dit was mijn toekomst, mijn ideeën, dus ik zie wel hoe het zou gaan lopen!
Mijn pas versnelde ik, want ik zag dat ik niet veel tijd meer had. Was ik dan zo erg aan het dromen? Ruw schudde ik mijn hoofd en begon uiteindelijk te rennen, want ik wilde niet op mijn eerste dag te laat komen!
Het duurde gelukkig niet lang, of ik kwam aan bij de poort. Hijgend stond ik daarvoor en haalde diep adem. Goed, ik moest wat aan mijn conditie doen. De man die bij de poort stond, begon te lachen en ik kwam over eind. "Dat scheelde niet veel meisie." zei hij en ik gaf hem mijn papieren. Deze werden al snel gecontroleerd en ik snelde naar binnen.

Anoniem
Internationale ster

GhostBC schreef:
Minako keek om zich heen en voelde in haar zakken. Ze moest haar uitnodiging ergens hebben. Waar had ze het nou ook alweer gelaten..? Misschien haar rugzak! Ze haalde haar rugzak van haar rug en maakte het open. Ze vond het papier al snel en sloeg haar rugzak weer op haar rug. Ze liet de uitnodiging zien aan de man die bij de poort stond en snelde daarna naar binnen toe. Ze volgde een paar andere studenten en zag dat ze naar een zaal gingen. Waarschijnlijk zou er eerst een speech gedaan worden of werd er uitgelegd wat er zou gaan gebeuren. Minako was benieuwd. Ze stapte naar binnen toe en keek naar de verschillende stoelen die er stonden. Ze zocht een leeg plaatsje op waar ze ging zitten. Ze zat niet te ver naar voren en niet te ver in het midden, het was precies goed. Ze legde haar rugzak op haar schoot en sloeg haar armen eromheen, waarna ze om zich heen keek om te zien of ze een bekende zag. Toen ze dat niet zag, keek ze weer voor zich uit en rommelde in haar rugzak. Ze haalde er een flesje water uit en nam een paar slokjes. Ze had dorst gekregen van het fietsen.

Yoru liep rustig met de anderen mee, met zijn handen nog steeds diep in zijn zakken. Waarschijnlijk zou er eerst een introductie komen of iets in die richting, iets waar Yoru niet veel interesse in had.Ergens was het ook wel iets goeds. Nu kon hij de kat uit de boom kijken, kijken of hij er wat van vond. Als hij er niets van vond, dan was hij weg. Hij voelde zich hier niet thuis en hij wist niet of dat nog zou veranderen.
Hij voelde zich niet als een hero en hij had er ook geen behoefte aan om dat te worden. Hij was een villain, net zoals zijn vader. Hij wilde wraak nemen voor wat er was gebeurd. Maar toch. Hij zou zich koest houden, in ieder geval voor nu.
Yoru zag dat ze naar een zaal gingen. Hij zuchtte zacht bij zichzelf maar liep toch door de zaal in. Hij liep direct door naar een lege plaats achter in de zaal, helemaal aan de linkerkant. Hij zakte neer op de stoel en sloeg zijn armen over elkaar, terwijl hij voor zich uit keek. Hij was benieuwd wat er gezegd zou gaan worden of wat er zou gaan gebeuren. Hij hoopte maar dat het niet al te lang zou duren.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Kenjiro:

Met de rest van de nieuwe liep ik richting een grote zaal waar ik even rond keek. Er waren veel die bekende hadden, maar verder van de school waar ik op zat, waren er geen bekende. Of ze kwamen nog, dat kon. Ondertussen had ik maar plaats genomen op één van de stoelen. Zette mijn tas op mijn schoot en keek naar het podium voor mij. Ik hoopte dat enkele leraren van toen mijn ouders op school zaten er nog waren, waarschijnlijk niet. Maar je weet maar nooit. Het zou wel leuk zijn.
Mijn ogen liet ik langs de nieuwe gaan, er waren veel verschillende, enkele lieten hun Quirks laten zien. Er waren veel sterke bij, tot zover ik kon zien. Even glimlachte ik. Waarschijnlijk als ze mijn achternaam te weten kwamen. Even lachte ik en schudde mijn hoofd. Dat zou leuk worden. Want mijn vader was nr 2 naast Deku. Het was een flinke strijd tussen die twee. Maar door mijn vader zijn uitbarstingen, werd hij uiteindelijk tweede.
Ik begon al weer trek te krijgen en pakte maar een broodje uit mijn tas en begon dat te eten.

Miyuki:

Ik snelde richting de zaal waar ik heen moest. Toen ik daar aan kwam, was er nog enkele plekjes en nam snel plaats, nadat ik langs enkele andere jongeren langs was gelopen. Ik plofte neer en ging met mijn hand door mijn haar heen. Dit was echt net op het nippertje.
Na even gezeten te hebben, en op adem gekomen te zijn. Keek ik wie er naast mij zat. Het was een meisje en aan de andere kant van mij een jongen, maar die was druk bezig met zijn vrienden geloofde ik. Langzaam keek ik weer terug naar het meisje naast mij en glimlachte naar haar. "Spannend he." zei ik en keek haar aan, maar ze leek wat in haar eigen wereld te zitten. Zelf was ik wel van een babbeltje om de tijd te doen. Ik wachtte rustig af wat zij zou zeggen. Ondertussen nam ik haar wat in mij op, enkele dingen herkende ik van bepaalde heroes aan haar, maar ging er verder niet op. Ik ging maar met mijn ogen richting het podium, er kwamen al enkele leraren op.

Anoniem
Internationale ster

GhostBC schreef:
Minako legde het flesje water weer in haar tas toen ze genoeg had gehad en leunde wat achterover in de stoel. Het werd steeds voller in de zaal en ze verwachtte dat ze spoedig zouden gaan beginnen. Ze frunnikte aan één van de bandjes van haar rugzak en liet haar ogen weer door de zaal glijden. Ze zwaaide naar een aantal oud-klasgenoten die ze herkende waarna ze haar handen op haar rugzak legde. Ze was benieuwd naar de school en alles wat ze zouden gaan leren. Ze wist wel dat ze ook normale vakken zouden krijgen zoals Engels maar ze was benieuwd naar de vakken die bij het worden van een hero hoorden. Ze kon niet wachten.
Ze werd uit haar gedachten gehaald toen ze een stem naast zich hoorde. Ze draaide haar hoofd naar diegene toe en glimlachte toen ze een meisje zag. Ze knikte. ‘Heel spannend’, antwoordde ze.‘Ik ben benieuwd wat er gaat gebeuren’, ging ze verder en keek daarna ook naar het podium. Ze zag een paar leraren het podium op komen en ze keek nieuwsgierig toe.

Yoru strekte zijn benen terwijl hij met een verveelde blik voor zich uit keek. Het duurde hem te lang. Hij hield zijn armen over elkaar terwijl hij zijn blik op het podium hield. Hij zag een paar leraren tevoorschijn komen. Het zou waarschijnlijk dan zo beginnen, bedacht hij zich. Hij leunde naar achteren. Hij had zin in een sigaret. Hij wist niet eens of hij nog een pakje in zijn zakken had zitten, anders zou het in een andere broek zitten, dacht hij.
Yoru haalde een hand door zijn haren en onderdrukte een gaap. Hij zou waarschijnlijk direct weer in bed kruipen als hij weer thuis was. Misschien zou hij nog naar een supermarkt gaan om iets te halen maar meer zou hij waarschijnlijk niet doen. Hij vond dit al erg genoeg.
Een leraar stapte naar de microfoon die op het podium stond en verwelkomde alle eerstejaarsstudenten. Hij vroeg of ze er zin in hadden, waarop er luid werd geroepen. Daarna legde de leraar uit wat de bedoeling was. Er zou een entrance exam plaatsvinden, waar de studenten konden laten zien wat ze konden en waardoor ze toe werden gelaten aan de opleiding. Yoru zuchtte zacht. Spannend.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Kenjiro:

Het begon, mooi, ik luisterde aandachtig naar wat er verteld werd. Het liefst had ik notities gemaakt, maar was te erg aan het luisteren wat er werd gezegd.. Er kwamen toch enkele oud leraren op het podium, maar hun zou je niet veel meer te zien krijgen.
Er werden wat filmpjes afgespeeld en over de entrance exam gepraat wat ze zouden kunnen verwachten van ons. Er waren veel sterke hier, hopelijk zou het mij dus lukken om door te komen. Waarschijnlijk wel, sinds ik het bloed van twee pro heroes door mij heen heb lopen.
Voor nu voelde ik mij echt even een jongeling die naar de heroes op tv keek.
De regels werden uitgelegd, en het werd al snel afgerond, ze verwachtte ons over een paar uur bij Ground Beta, wat niet ver van hier was. Er werd in de papieren gemeld dat we onze trainingspakken mee moesten nemen, en eerst dus mochten omkleden en wat eten natuurlijk voordat we konden gaan beginnen.

Miyuki:

Het meisje naast mij reageerde wel en ik glimlachte weer. Daarvoor zwaaide ze nog even naar andere. Voor iedereen was het wel spannend, maar zeker voor mij. Als ze mijn achternaam zouden horen dan wilde zeker niemand met mij vrienden worden, als ik het eventueel zou halen. Mijn Quirk was best sterk, maar of ik robot's kon neerhalen, dat wist ik niet. Maar als ze iets vloeibaars zouden hebben, dan moest het wel lukken. Maar het beste kon ik omgaan met bloed.
Enkele filmpjes werden afgespeeld en wat de regels waren van het entrance exam. Op zich was het wel gemakkelijk. Het was inmiddels afgelopen en moesten ons klaar gaan maken om naar Ground Beta te lopen, maar mochten eerst nog wat eten.
Iedereen stond langzaam op en ik dan ook. Dan draaide ik mij om en keek naar het meisje. "Succes alvast." zei ik met een glimlach waarna ik mij weer omdraaide en de zaal uitliep.

Anoniem
Internationale ster

GhostBC schreef:
Minako luisterde gespannen naar wat er werd gezegd. Haar ouders hadden gelijk gehad, ze zou net zoals een entrance exam afleggen met robots. Ze slikte. Het zou vast wel goed komen, toch? Ze keek naar de filmpjes en knikte bij zichzelf. Dit zou zeker goed komen. Ze zou haar alles geven.
Ze kwam overeind toen ze mochten gaan. Ze wilde graag nog iets eten voordat ze zich om zou kleden. Ze keek naar het meisje toen ze haar hoorde en glimlachte. ‘Jij ook’, antwoordde ze haar en liep daarna ook de zaal uit. Ze liep naar de kantine toe waar eten werd uitgedeeld en haalde een broodje. Ze moest eerlijk zijn, ze vond de entrance exam best spannend. Als ze iets fout zou doen, was de kans groot dat ze niet toegelaten zou worden. Ze moest toen denken aan de woorden van haar moeder. Ze had verteld over hoe ze haar entrance exam had beleefd. Ze vertelde over Deku en over hoe hij werd toegelaten en hij was nu de nummer 1 hero! Dat gaf haar wat rust. Het kwam wel goed.

Yoru keek naar de filmpjes die werden laten zien en luisterde naar wat de bedoeling was. Vechten tegen robots, huh? Een kleine grijns kwam op zijn gezicht. Daar kon hij wel wat mee. Hij hield wel van een beetje actie. Toen andere studenten opstonden, stond hij zelf ook op. Zelf had hij niet zo veel trek in eten dus hij zou wachten totdat ze hun trainingspakken aan konden trekken. Zijn trainingspak was vrij simpel. Het bestond uit een zwarte jumpsuit en donkere sneakers. Zijn handen waren vrij zodat hij zijn quirk gemakkelijk kon gebruiken.
Hij slenterde naar de kantine van de school en keek om zich heen. Het was er ruim en hij zag dat er broodjes en ander etenswaren werden uitgedeeld. Hij besloot toen toch maar om een broodje te nemen om genoeg energie te krijgen voor het examen. Hij liep al snel met een broodje naar een rustig stukje, waar hij het langzaam opat.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Kenjiro:

Het duurde niet lang of we mochten er heen, iedereen werd er heen begeleid, het was niet ver lopen, want het muren kon je zien vanaf de school. Ik had zelf een simpele trainings pak aan, het was een losse broek met een tanktop er boven. Ik hield niet zo van dat mijn armen bedekt waren, zeker met deze warmte.
Eenmaal daar aangekomen, keek ik met grote ogen naar de gigantische poort. Dit moest echt wel huge zijn daar binnen. Het kon zo een complete stad zijn. Snel focuste ik weer op wat er zou gaan gebeuren. Rustig keek ik om mij heen. Iedereen was zich zelf, of elkaar aan het op peppen voor wat er straks zou gaan gebeuren. Zelf deed ik dat ook natuurlijk, maar je zag dat niet echt aan mij.
Dan ging de poort open en rende iedereen naar binnen, ik begon ook maar snel te rennen en probeerde op te nemen wat iedereen deed. Het was zo veel mogelijk punten bij elkaar scoren en dat moest wel lukken.
Iedereen rende recht door, en zelf sloeg ik een straat in, vaak kwamen ze van on verwachtte hoeken en dat waren de wegen waar iedereen voorbij rende. Ik kwam er al snel één tegen en grijnsde, mooi! Ik keek om mij heen, niemand, nog beter! Ik haalde diep adem en zette mij snel af naar de robot die op mij af kwam, ze waren groot en lomp, dus snel waren ze niet.
Al snel had ik hem te pakken en tikte hem aan op enkele plekken, rolde door en keek achterom, de robot draaide zich om en ik tikte mijn wijsvingers tegen elkaar waarna die meteen ontplofte. Deze stortte meteen in elkaar en ik kreeg mijn punten. Snel ging ik verder tot ik al redelijk wat punten had.

Miyuki:

We waren aangekomen bij ground beta B, de deuren waren echt huge, er waren ook meerdere ground beta's, voor meer die zich hadden aangemeld voor UA High. Ik had een simpele outfit aan voor dit, niet te veel gedoe. Een strakke sport broek had ik aan en daarboven een strakke top en een wat lossere hoodie.
Iedereen was zich aan het voorbereiden, mijn ogen liet ik langs iedereen gaan, tot mijn ogen opeens op iemand bleven hangen. Zijn figuur kwam mij zo bekent voor, alsof ik het ergens had gezien. Ik schudde mijn hoofd en concentreerde mij weer op wat er straks ging gebeuren. Warmde mijzelf wat op en al snel gingen de deuren open. Iedereen stormde naar binnen en ik liep er achter aan, oke al snel begon ik te rennen want ik wilde natuurlijk niet achterblijven en geen punten scoren.
Eenmaal binnen, kwamen er al snel robot's aan gereden en iedereen begon te vechten, of naja, de robot's neer te halen. Ik dook een andere straat in en kwam er al snel één tegen. Kort sloot ik mijn ogen en probeerde te voelen of er wat vloeibaars was in de robot, na enkele seconde had ik het gevonden, opende mijn ogen en bewoog mijn handen op een bepaalde manier waardoor de robot stopte omdat ik het stil had gezet. Dan liet ik alles naar de motor of iets gaan waarna die snel ontplofte. Ik merkte wel dat ik niet met zulke hoeveelheid vloeistof was gewend, maar dit kon ik, als ik door ging, kon verbeteren!
Snel ging ik door en haalde nog een paar robot's neer.

Anoniem
Internationale ster

GhostBC schreef:
Wat gespannen liep Minako naar haar bestemming. Ze had zich net omgekleed in haar trainingspak. Het was een simpel trainingspak met gele bliksemschichten. Ze bleef stilstaan bij de buurt voor ground beta B en liet haar ogen langs de andere studenten staan. Ze stopte even toen ze een jongen zag die haar bekend voor kwam maar voordat ze iets tegen hem kon zeggen maar toen mochten ze naar binnen toe. Ze rende met de menigte mee naar binnen toe, zichzelf vertellend dat ze rustig moest blijven. Ze wist wel dat ze in een bepaalde tijd punten moest behalen maar als ze helemaal in de stress zou raken, dan wist ze dat het niet goed zou komen.
Ze dook een straat in en keek om zich heen. Ze voelde hoe de grond onder haar trilde waardoor ze opkeek. Ze keek naar de robot die boven haar was verschenen en ze dook weg voordat de robot haar kon raken.Ze sprong gauw weer overeind en stuurde haar earjacks richting de robot. Ze vond een zwakke plek in de robot en elektrocuteerde de robot met haar earjacks, waardoor de robot stilviel. Ze trok een triomfantelijk gezicht en rende gauw verder. Ze had nog steeds tijd.
Een tijdje later had ze nog een paar robots gestopt en had nog een paar punten gekregen. Ze keek om zich heen maar viel stil toen ze een grote robot zag, niet ver bij haar vandaan. Ze knikte bij zichzelf en begon te rennen. Ze kon het altijd proberen.

Yoru was rustig toen ze bij ground beta B aankwamen. Hij maakte zich geen zorgen en hij zou er zich ook niet te druk om maken. Hij had zijn jumpsuit aan en had zijn handschoenen uitgetrokken zodat hij zijn handen vrij had. Om de littekens maakte hij nu niet te veel zorgen, hij zou toch veel in beweging zijn.
Hij zag hoe iemand naar hem keek. Ze kwam hem ergens bekend voor maar hij kon er niet te lang over nadenken. De deuren gingen open en de anderen renden naar binnen. Yoru volgde hen. Hij was er klaar voor.
Niet veel later kwam er een robot tevoorschijn. Die zou hij niet laten schieten. Hij opende zijn handen en paarse vlammen kwamen tevoorschijn. Hij slipte langs de robot zodat de robot om moest draaien maarYoru was sneller. Hij sloeg zijn handen om het metaal en het metaal smolt weg, waarna de robot in brand vloog en stopte. Yoru rende daarna gauw weg, hij wilde geen tijd verliezen.
Toen hij een tijd later een aantal punten had verdiend, nam hij de tijd om weer om zich heen te kijken. Hij besloot dat het niet goed genoeg was. Hij moest hoger op. Hij trok een deur los van één van de huizen en rende naar binnen toe, waarna hij de trappen op sprintte. Hij kwam al snel uit op het dak van het huis, waarna hij uitkeek over ground beta B.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Kenjiro:

Ik had zeker al een stuk of tien robot's neer gehaald. Op het moment stond ik even stil om bij te komen, maar er kwamen al snel weer robot's de hoek om. De combinatie van mijn ouders Quirk was soms best vervelend om eerlijk te zijn. Het liefst blies ik de robot's op met het vuren van mijn vader Quirk, maar dat ging gewoon niet. Als ik gewoon goed onder de robot's kwam kon ik ze zo neerhalen.
De robot haalde uit, maar ik was net iets sneller, ik gooide namelijk een steentje de loop in die ik had geactieveerd met mijn Quirk, als die in de loop van de robot was gekomen, tikte ik mijn wijsvingers weer tegen elkaar en de hele arm ontplofte. Nog een paar gooide ik de kant op van de robot en liet ze ontploffen.
De intercom ging inmiddels af en melde dat het bijna voorbij was, waren er al zo lang bezig? Het voelde alsof ik er nog maar net was.
Weer begon ik dan te rennen om nog een aantal robot's tegen te houden, maar als ik dan ineens een intense schok voelde, stond ik stil en voelde hoe mijn lichaam trilde. Oke, dat was een vreemd gevoel. Maar al snel viel er een robot neer en ik keek de kant op waar ik iemand zag staan. Even trok ik mijn wenkbrauw op, maar dan zag ik het. De earjacks, net als Pro Hero Ear Phone Jack. Kon het waar zijn? Ik hoopte het wel, want dan waren haar ouders bevriends met mijn ouders. Het liefst wilde ik naar haar toe lopen, maar er verscheen een robot achter mij. Met een ruk draaide ik mij om, sprong nog net op tijd weg. Enkele beton blokken vlogen rond mij heen, deze tikte ik aan en trapte ze richting de robot om deze dan later te laten ontploffen. Dit was wel een zware move na al de andere inspanningen, maar het lukte. De rust keerde terug om mij heen en ging met mijn hand door mijn haar heen. Dit was een entrance Examen wel.

Miyuki:

Misschien was het beter als ik op de gebouwen ging staan, dan kon ik ze ongezien te pakken krijgen. Zo snel ik kon rende ik een gebouw in, omhoog en stond later op het dak. Maar er kwam op dat moment ook een robot aan die het gebouw in beukte. Ik kon nog net op tijd weg komen en lande op één ander gebouw. Maar door de onverwachte sprong, belande ik verkeerd op het andere dak en schoof een meter door. Mijn linker arm was geschaafd, maar dat kon mij niet schelen. Ik moest en zou punten zien te scoren om door te gaan! Snel kwam ik weer omhoog, wreef kort over mijn arm heen en keek om mij heen, de robot was er nog steeds en ik rende op hem af, sprong van het dak en lande, nadat ik zijn arm had ontweken, op de schouder van het ding en hield mij goed vast omdat die begon te schudden. Als ik eenmaal goed zat, greep ik de bedrading vast en trok deze los, met de kracht die ik had. Meteen kreeg ik een lading vloeistof over mij heen, wat echt smerig was, maar negeerde dat, focuste op de vloeistof verder in de robot en liet deze terug stromen naar de motor en liet deze ook weer ontploffen. De plezier was in mijn ogen te zien en begon, net als mijn moeder, te kijken uit mijn ogen.
Ik zette mij af van de robot tot die verder in elkaar zakte en lande terug op het gebouw waar ik eerder vanaf sprong, niet wetend dat er nog iemand stond.

Anoniem
Internationale ster

GhostBC schreef:
De robot was groot. Groter dan Minako had verwacht. Maar ze liet zich er niet door afschrikken. Ze wilde graag toegelaten worden op U.A. en ze zou er veel voor doen om dat waar te maken. Ze rechtte haar rug, haar earjacks zweefden door de lucht, klaar om aan te vallen. Ze dacht dat ze iemand achter haar hoorde waardoor ze zich half omdraaide om te kijken wie het was. Ze kreeg maar een glimps van hem omdat hij al bezig ging met een andere robot maar hij kwam haar vaag bekend voor. Ook zijn quirk kwam haar bekend voor. Het deed haar denken aan de quirks van pro heroe Uravity. Zou hij een zoon van haar zijn? Minako kon het altijd vragen, maar niet nu. Ze moest eerst nog de robot afhandelen. Ze draaide zich om en zette de aanval in. Ze rende op de grote robot af en sprong tegen het metaal van één van de voeten van de robot aan, waarna ze zich vastklemde.
Ze duwde haar earjacks in een zwakke plek van de robot, waarna ze hem elektrocuteerde. Ze merkte vrijwel meteen dat deze robot moeilijker was dan de anderen. Hij was sterker, waardoor ze meer elektriciteit nodig had. Ze sloot haar ogen en concentreerde zich op de elektriciteit die door haar lichaam naar de robot stroomde. Ze wist wat er zou gaan gebeuren als ze te ver zou gaan en dat wilde ze het liefst vermijden.
Ze merkte dat de robot niet mee wilde werken en nog niet zou gauw stopte, waardoor ze zich beter vasthield en de dosis elektriciteit verhoogde. Ze moest hem laten stoppen, nog voordat de entrance Exam over was. Ze had niet veel tijd meer, dat wist ze. Ze had de intercom zeker gehoord. Ze raakte daardoor lichtelijk in paniek maar probeerde kalm te blijven. Meer elektriciteit verliet haar lichaam en ze wist dat nu de gehele robot onder stroom stond. Het moest haar lukken, ook al zou ze bijna te ver gaan. Ze had de robot bijna. Nog een kleine stukje, dan was het haar gelukt. Met al haar kracht gebruikte ze de elektriciteit die ze nog kon gebruiken, waarbij ze toch teveel gebruikte. Ze liet daardoor de robot los en viel achterover, waarna ze de grond raakte. Ze merkte er niet veel van en krabbelde langzaam overeind. Ze stak haar duimen omhoog met een kleine glimlach, waarna ze langzaam en en met een afwezige blik wegliep van het wrak van de robot. ‘Yay!’,

Yoru keek over de daken heen, op zoek naar robots. Hij zag nog een paar in de verte maar het was voor hem niet de moeite waard om daar heen te gaan, hij wist dat anderen hem voor zouden zijn als hij dat zou doen. Hij besloot daarom in de buurt te kijken. Hij zag een robot, niet ver bij hem vandaan. Hij sprong van het dak af en kwam op de schouder van de robot terecht. Yoru activeerde zijn quirk en verbrandde de kop van de robot en sprong weer richting het dak voordat de robot in elkaar zakte en verder in brand vloog. Hij klom terug het dak op waarna hij weer om zich heen keek. De entrance Exam was bijna voorbij, hoorde hij door de intercom. Toch zou hij doorgaan tot het eindsignaal.
Hij kreeg een robot in de gaten. Hij beukte in op een gebouw, waar een meisje stond. Hij zag hoe ze op het dak waar hij stond terecht kwam en hij volgde haar bewegingen. Hij merkte dat ze verkeerd terecht kwam waardoor ze door schoof. Toch ging ze door. Hij volgde haar met zijn ogen. Ze was snel en haar quirk was interessant. Hij bleef daarom kijken. Yoru zag de robot aankomen en vloekte. Hij wist dat hij geen tijd meer had om weg te duiken dus hij besloot er dwars door heen te gaan. Hij strekte zijn handen voor zich uit en creëerde vuur dat zijn handen likten en voor zich uit spreidde waardoor de robot wegsmolt. De twee stukken kwamen naast Yoru terecht maar hij gaf er niet te veel aandacht aan. Hij had zijn aandacht meer gevestigd op dat meisje die hij net had gezien. Die blik. Hij herkende het.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Kenjiro

Achter mij voelde ik hoe er een robot aan kwam. Deze voelde groter aan. Veel groter dan de andere. Ik draaide mij om om de robot aan te vallen maar zag dat het meisje al actie nam. Het duurde alleen langer dan ze had verwacht.
Net dat ik wilde helpen, was het haar gelukt om de enorme robot neer te halen, maar zijzelf viel achterover van het ding af. Ik snelde op haar af, maar kwam al overeind tot ik haar hoorde. Het scheelde niet veel of ik schoot in lachen uit maar hield me in. Toch legde ik mijn hand op haar schouder en glimlachte. "Mooi werk." zei ik en glimlachte.
Maar op dat moment kwam er nog een robot aan gereden, het was net zo'n grote als die zij neer hsr gehaald. Ik tikte snel een aantal kapotte robot onderdelen aan die ik op de robot afstuurde om hem langzamer te laten worden. Dan rende ik er op af, liet het ontploffen nadat ik mijn wijsvinger tegen elkaar aan zette. Daar werd die van afgeleid en ik schoof onder de robot door, raakte de wielen en nog een paar dingen aan. Kwam achter de rogot terecht en keek of het veilig was. Ik zette mijn vingers weer tegen elkaar aan, maar zag dan het meisje. "Shit" mompelde ik.
Zo snel ik kon rende ik naar haar toe en duwde haar weg. Zelf kwam ik wel onder een paar robot stukken terecht maar dat viel opzich mee. Toch vloekte ik wel even, tikte snel het pander aan en duwde dit van mij af. Mijn benen waren wel open, maar dat kon zo geheeld worden. Ik kwam weer overeind en op dat moment ging er een bel af. Het was klaar.

Miyuki:

Er kwam nog een robot aan die ik wilde aanpakken, maar de jongen was mij net voor. De intercom was inmiddels al af gegaan van dat het bijna klaar was. Ik wilde er nog een paar! Meer punten! De jongen was bezig met de robot, volgde hem met mijn ogen en grijnsde naar hoe hij het deed. Het leek zo op iemand, maar het kwam niet naar boven. Zal het straks wel vragen na dit alles, als hij tenminste wel wilde praten natuurlijk.
Gelukkig kwam er nog een robot aan, een grote. Dit zou wat worden. Ik rende over het dak naar de robot toe, vond de vloeistof punten en zette mijn gedachten er op. Maakte bewegingen maar deze ging niet zo gemakkelijk om als de andere. Ik sprong uiteindelijk er maar op en met gemakkelijke bewegingen kwam ik bij de plek aan waar de bedrading zat en daar moest de tank van het vloeistof ook wel zitten. Daaraan gekomen, schrok ik van hoe deze verborgen zat en vloekte.
Mijn handen zette ik maar tegen het metaal aan en probeerde het vloeistof naar mij toe te trekken. Het lukte, maar de robot merkte dat ik bezig was en begon flink te bewegen waardoor ik bijna er vanaf viel. Toch hield ik mij sterk en bleef mij vast houden. Soms dacht ik dat mijn quirk niet was geschikt voor Hero werk, maar er was nog een pro hero, Vlad King. Daar leek mijn quirk erg op, maar het was totaal anders. Ik kon nog meerdere vloeistoffen manipuleren. Zeker als ik het opnam. Maar dat deed ik liever met bloed. Dat smaakte beter dan olie of wat dan ook.
Het lukte eindelijk om de robot neer te krijgen en hijgde na de inspanning die ik had gehad. Mijn arm voelde ik wel gloeien, maar dat negeerde ik nogsteeds. Ik gleed van de rogot af en op dat moment ging de bel, het was klaar. Afgelopen.

Anoniem
Internationale ster

GhostBC schreef:
Minako keek op toen ze een hand op haar schouder voelde en zijn woorden voelde. Een stomme glimlach kwam op haar gezicht en ze stak haar duimen weer omhoog. ‘Yay!’, zei ze nogmaals. Ze kon zichzelf voor haar kop slaan. Door haar kortsluiting kwamen er alleen maar stomme dingen uit en dat zou helaas ook nog wel even duren. Ze zag hoe de jongen het op nam tegen de andere robot die aan kwam gereden en ze bleef staan om te kijken. Ze wist dat ze niet veel tijd meer had en omdat ze niets meer kon met haar quirk, besloot ze om het op te geven. Ze hoopte maar dat ze genoeg punten had om toch toegelaten te worden.
Ze had één geluk. Haar kortsluiting was niet zo erg als die van haar vader. Terwijl haar vader vrijwel niets kon als hij zijn quirk teveel had gebruikt, kon Minako net iets meer. Ze kon dan in ieder geval nog haar weg terug vinden en daar was ze zeker blij om. Toch, ze had beter naar haar vader en naar haar lichaam moeten luisteren. Ze had kunnen weten dat dit zou kunnen gebeuren. Het zou waarschijnlijk een tijdje duren voordat ze weer was opgeladen. Ze zou als ze klaar waren iets te eten pakken uit haar tas, ze had het meegenomen in het geval dat dit misschien zou gaan gebeuren. Ze was blij dat ze dat had gedaan.
Minako werd uit haar gedachten getrokken toen ze de jongen op haar af zag komen en niet veel later voelde ze grond onder zich. Ze keek wat verward maar zag toen wat er aan de hand was. Hij had had weggeduwd vanwege de wrakstukken van de robot. Ze krabbelde overeind en liep op de jongen af. Ze zag hoe hij de stukken van zich afduwde en overeind kwam. Toen hoorde ze ook de bel die aangaf dat het examen voorbij was. Ze besteedde daar weinig aandacht aan. Ze hield haar aandacht gevestigd op de jongen. Ze zag hoe zijn benen open lagen. Ze slikte en wees zwijgend naar zijn benen. Ze wist dat ze zou spreken dat ze onzin uit zou kramen dus ze besloot om dat niet te doen. Hij had haar geholpen, dankzij hem werd ze niet geraakt door de stukken. Ze zou hem daarom zeker bedanken wanneer ze dat kon. Maar voor nu wilde ze hem ook helpen. Ze stak voorzichtig haar arm uit zodat hij daarop kon steunen als hij dat zou willen.

Yoru besloot om niet langer rond te blijven hangen om te kijken en sprong weg, het dak af. Zijn vuur vlamde rond zijn handen maar hij schonk er geen aandacht aan. Hij had nog een paar minuten. Hij zou later wel op zoek gaan naar het meisje en uitzoeken wie ze was maar hij wilde zich eerst nog focussen op het examen. Hij keek om zich heen. Er waren niet veel robots meer over, merkte hij terwijl hij door de straten rende. Hij ontweek de wrakken van de robots die al waren verslagen en sloeg de hoek om. Daar kwam hij oog in oog te staan met een robot. Yoru verloor geen tijd en rende op de robot af. De robot stak zijn arm naar Yoru uit maar hij ontweek, waarna hij op de arm sprong. Hij ging door zijn knieën en zette alles wat achter hem wat van de robot was in brand, waarna hij het hoofd van de robot smolt en daarna via de andere arm van de robot afsprong. Niet veel later zakte de robot in elkaar. Hij was net op tijd; toen hij weer de grond raakte, werd het signaal gegeven dat het examen was afgelopen. Hij kwam langzaam overeind en rechtte zijn rug. Hij had het gered.
Yoru draaide zich om en slenterde terug naar de ingang van ground beta B. Hij was benieuwd hoe hij het had gedaan en of het genoeg was om toegelaten te worden. Hij haalde een hand door zijn haren. Hij rookde geur van rook aan zijn lichaam. Nog iets wat bij zijn quirk hoorde, ook al rook hij ook vaak naar de geur van sigaretten. Hij was er al aan gewend geraakt.

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld