O// expirements - Forum - Virtual Popstar

ORPG < Virtual Popstar

O// expirements

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:

Oh we know

ik

- Jackline Stevens - 16 -

Ladybambi
Popster

ladybambi schreef:
Drew Diamond ~ 17 jaar ~

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Jackline

Met een zucht deed ik mijn boek dicht en keek via hete raam naar buiten, het was elke dag wel het zelfde liedje, mijn vader ging altijd vroeg naar hutje wat midden in het meer was bevestigd en kwam alleen terug als het tijd was om te eten, hij gaf nooit antwoorden op mijn vragen en ik mocht ook het huis niet verlaten. Wat deed hij daar nou? Toen ik jonger was vond ik het een spelletje, maar nu niet meer, een klein kind was ik niet meer.
Met mijn hand veegde ik een pluk haar achter mijn oor en stapte van de erker af om naar beneden te gaan. Al die tijd zat ik altijd op mijn kamer, te lezen, schilderen of haken. Maar nu wilde ik echt een keer zien wat mijn vader allemaal deed. In de tuin mocht ik wel komen, maar tot een bepaald punt. Nu was heet toch prachtig weer, dus ik besloot maar buiten in het prieel te gaan zitten om verder mijn boek te lezen. Deze nam ik dan ook mee en liep mijn kamer uit, trap af naar beneden door naar buiten.
Even bleef ik bij de poort staand wat leiden naar een brug over het meer naar het hutje, ik was echt zo benieuwd. Na een tijdje liep ik richting het prieel en nam daar plaat in de hangbank en schommelde mijzelf rustig heen en weer tot het wel etenstijd zou moeten zijn, dan werd er een bel geluid dat het tijd was. Al snel was ik weer in mijn boek verdiept over mythologische wezens. Deze had ik uit mijn vaders studie kamer gepakt sinds ik al mijn eigen boeken al een paar keer door had gelezen en elk einde uit mijn hoofd wist als je alleen al de titel zou opnoemen.

Ladybambi
Popster

ladybambi schreef:
Drew
Een zachte zucht verliet mijn lippen, terwijl ik op de bodem van het meer zat. Het koude water raakte mijn huid maar ik had er geen last van. Ik had geen ademnood omdat ik al een lange tijd onderwater zat. Hoe dat kwam? Tsja hoe zou ik dat zeggen? Een lang verhaal misschien? Mensen gebruikten die opmerking vaak als ze geen zin hadden om iets uit te leggen. Negen van de tien keer dat die opmerking gebruikt werd, was het helemaal geen lang verhaal. Bij mij echter? Bij mij was het een gigantisch verhaal. Ik zou proberen het wat in te korten, maar daardoor zullen er best veel details verdwijnen. Details die ik ook liever niet deelde, maar waar mijn gedachten non-stop heen gingen.
Het verhaal begon zo'n tien jaar geleden. Toen mijn ouders in een ernstig verkeersongeluk omkwamen. Ook ik zat op dat moment in de auto en raakte een paar maanden in coma. Toen ik wakker was, wilde niemand van mijn familie mij op nemen. De zorg voor een kind was voor mijn grootouders te veel, die al met ernstige gezondheidsproblemen klampten en een jaar later stierven. Mijn tante daarin tegen? Die had gewoon een hekel aan kinderen en vooral aan mij. Geen idee wat ik had misdaan maar goed. Aan mijn vaderskant had ik geen familie meer die mij kon opnemen. Om die reden kwam ik bij de jeugdzorg terecht die op zoek ging naar adoptieouders. Een paar keer werd ik terug gestuurd, tot ik een vreemde man ontmoette. Hij bracht me naar een huisje, ver weg van de bewoonde wereld. Een huisje dat ik nooit mocht verlaten en begon met mij te experimenteren. Experimenten die niet met woorden te omschrijven waren. Gevoelens die niet te omschrijven vielen. Angst en pijn waren woorden zonder betekenis geworden. Nutteloos vergeleken met de waarheid. Uiteindelijk begon ik te veranderen. Voor mijn leeftijd had ik nogal korte beentjes. Wat zei ik nou, ik was als kind gewoon klein. Maar langzaam begonnen die kleine beentjes te veranderen in een grote, diepzee blauwe vissenstaart. Een staart die af en toe in benen konden veranderen, maar de transformatie was pijnlijk en voelde als bijna onmogelijk aan. Als een marteling. Ik kon het alleen als ik op het land zat en opgedroogd was. Iets waardoor ik het extreem benauwd kreeg. Daarbij kon ik ook bijna niet aan land. Een grote, metalen keten hield mij in het water. Ik kon naar de oppervlakte zwemmen, maar dat was het dan ook.
Mijn blik ging door het water heen. Hier en daar waren wat rivier plantjes of kleine visjes die rond zwommen. De visjes keken me vreemd aan, alsof ze dachten wat een mens daar zou doen. Ze hadden eigenlijk ook gelijk. Ik hoorde hier niet thuis. Geschrokken keek ik op toen ik de stem van de wetenschapper aan de oppervlakte mij hoorde roepen en slikte zacht.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Jackline

Terwijl ik buiten zat, voelde ik de wind langs mijn huid gaan, maar telkens bleef mijn gedachten richting het meer gaan. Zo lang ik wist mocht ik daar nooit komen, er was een hek gebouw, je kon er wel naar kijken, maar nooit heen, of je moet de sleutel hebben om door de deur te kunnen. Mijn boek deed ik uiteindelijk dicht en legde het naast mij neer, een rondje lopen zou mij wel afleiden, tenminste dat hoopte ik.
Rustig stond ik op, rekte mijzelf even uit, streek mijn jurk glad en stapte van de verhoging af. Liep richting het hek om er door heen te kijken naar het meer, het was echt jammer dat ik er niet heen kon. Het zou fijn zijn om tijdens de zomer bij het meer te kunnen zitten. Mijn vader had het gewoon van mij af genomen, wat ik echt jammer vond. Zomers was het echt prachtig om te zien hoe de zon er over heen kwam, de prachtige vogels. Wat ik alleen uit mijn raam kon zien sinds het straks dicht begroeid was als de bloemen open waren.
Na een tijdje gestaan te hebben, ging ik toch maar rond lopen, kon toch alleen rond om het huis, meer had ik niet sinds we ver van de stad af woonde en alleen de werkster ging er heen om goederen te halen. Af en toe, wat niet vaak voor kwam, ging ik met mijn vader naar de stad om voor nieuwe kleding te kijken, hopelijk gingen we snel weer heen sinds ik een beetje over de jurken heen was die ik had gekregen. Het was niet dat ik ze pas had, maar deze had ik zeker al een paar jaar en ze begonnen wat klein te worden, zeker op bepaalde plekken. Ik begon te lachen als ik er over dacht en schudde mijn hoofd, langzaam dwaalde mijn gedachten weer af naar het meer, wat deed hij daar in dat schuurtje op het klein eilandje? Ik wilde het zo graag weten, misschien kon ik vanavond proberen te sleutel te pakken zien te krijgen om er heen te kunnen, dat zou nog wat worden. Wat hield hij voor mij verborgen? Voor zijn eigen dochter, hij moest inmiddels wel door krijgen dat ik geen klein meisje meer was en wilde weten wat hij nou deed.

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld