Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

13 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

o// not that different

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:

orpg samen met @Orpgfan1

ik

Madelyn (Lyn for short) - 24

zij:

Account verwijderd

schreef:
Michael - 25

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Madelyn

Het was een week later nadat ik was verhuist in het nieuwe dorp. Eindelijk was ik bij mijn ouders weg, mijn eigen gang kon ik nu gaan.
Nu was ik onderweg richting het gemeente gebouw, dat zou leuk worden. Even zuchtte ik en hees mijn tas wat beter op mijn schouder en deed de muziek wat harder. Het was fijn dat mijn vader mij niet meteen het dorp stuurde om het te bezichtigen, maar dat ik eerst een week kon wennen in het nieuwe huis dat vlak bij de rand van het bos was, waar ik best blij mee was, sinds er dan niet veel mensen in de buurt waren, en je kon makkelijker het bos in.
Het gemeente gebouw kwam in zicht en ik haalde de papieren er uit naarmate ik het gebouw in was gelopen later, binnen bleef ik even stil staan en keek om mij heen, ik moest toegeven, binnen zag er goed uit. Dan zocht ik de info desk, deze vond ik gelukkig snel en liep er heen om mijzelf aan te melden. Mijn papieren werden aangenomen en ze liep naar achter om het klaar te maken, zo bleef ik aan de balie hangen en keek wat rond, en bekeek de verschillende dorpelingen hier, wat mij opviel toen ik hier heen liep, maar merkte wel dat er een rare sweer hing in het dorp.

@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Michael

Michael liep door de straten van het dorp, op weg naar het huis van een van zijn vrienden. Die woonde in het centrum. Zelf woonde Michael diep in het bos, samen met zijn familie. Hijzelf met zijn moeder, vader, 2 zussen en 2 broers. Een normaal gezin als je ze op straat tegen zou komen, maar niets was minder waar. Op zijn 2 jaar kwam hij erachter dat hij speciaal was. Dat klinkt heel vroeg, maar dat was het moment dat hij voelde dat er iets aan de hand was. Hij ging naar school op zijn 3 maar vrienden had hij er nooit gemaakt. Altijd had hij zich anders gevoeld dan de anderen, tot hij erachter kwam dat er meer mensen van zijn soort hier waren. Vampieren. Dat klonk nogal beangstigend voor de normale mens, dat kon hij wel snappen. Toch had hij doorheen de jaren de mogelijkheden gekregen om zich te ontwikkelen en er voor te zorgen dat hij zichzelf in de hand had. Hij kon perfect omgaan met mensen zonder de nood te hebben hun bloed te willen drinken. Hij doodde enkel beesten, geen mensen. Daar had hij zich altijd strikt aan gehouden, zijn ouders zagen er ook op toe. Hij was nu 25 maar thuis wonen vond hij wel prima zo. Hij zat er wel aan te denken om met wat vrienden samen te gaan wonen, maar daar had hij niet meteen plannen voor. Eenmaal bij het huis aan gekomen gaat hij naar binnen toe. Er werd wat gepraat, gelachen. Hij kon zich niet voor stellen hoe het moest zijn om hier in de stad te wonen. Hij was blij in het bos, zijn thuis.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Madelyn

De vrouw kwam gelukkig snel terug en overhandigde mij nieuwe papieren. Deze nam ik aan, ondertekende nog wat dingen en verliet al snel het gemeente huis. Zo snel mogelijk wilde ik terug naar huis, lekker mijn eigen muziek op en niet met mensen omringt zijn. Om eerlijk te zijn, was ik ook blij dat ik uit huis ging, lekker op mijzelf wonen. Sinds een paar jaar deed ik toch al redelijk alles zelf, voor mijzelf koken, boodschappen doen enz. Een baan had ik wel, maar die ging helaas niet meer door, het was een fijne winkel, maar er waren niet genoeg klanten meer en ze moest er mee stoppen. Gelukkig had ik nog mijn artwork dat ik verkocht, of deed opdrachten voor mensen. Ik hield er van om bezig te zijn met verf, klein of andere dingen.
Het was dan nu alleen even stil geweest dat ik aan het verhuizen was en gelukkig vonden de mensen die aanvragen hadden gedaan het niet erg en waren juist blij voor mij. Terwijl ik rustig naar huis liep, probeerde ik het dorp wel in mij op te nemen, het was niet groot, maar ook niet te klein, het was precies goed zoals ik het mij voor had gezien, en zeker met het bos er naast. Mijn ouders hielden hier juist niet van, het was te stil. Even schudde ik mijn hoofd en liep rustig door, toch besloot ik maar een wandeling te maken, misschien kon ik wat inspiratie op brengen voor wat nieuwe projecten.
Uiteindelijk, na een tijdje gelopen te hebben, nam ik plaats op een bankje in het centrum en pakte mijn schetsboek uit mijn tas en een pen. Er stond een fontein in het midden en er waren wat kinderen aan het spelen, rustig begon ik dan ook te tekenen, natuurlijk niet zo dat je kon zien wie de kinderen waren, maar een ruwe schets.

@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Michael

Zo bleef hij daar een tijdje. Zijn vriend Mason moest weg, dus Michael besloot dan ook maar te vertrekken. Zin om naar huis te gaan had hij nog niet, dat zou hij dan ook niet doen. Hij voelde ook nog geen drang om te gaan jagen of in het bos te zijn. Meestal ging hij samen met zijn broers. Alleen kon het ook wel fijn zijn, maar daar had hij op dit moment geen zin in. Hij begon te wandelen, gewoon rechtdoor tot hij bij het grote park aankwam. Hier kon hij uren zitten, maar dan echt letterlijk uren. Er waren van die dagen dat hij gewoon naar hier kwam en genoot van de rust en kalmte, en tegelijk kon hij ook de mensen wat bekijken. Er woonden hier wat rare figuren in het dorp, maar dat dacht de rest vast ook van hem. Mensen bekeken hem altijd raar, dat was altijd zo geweest. Zijn ouders daarentegen waren geliefd bij de mensen in het dorp. Die leken het beter te kunnen verbergen, het anders zijn. Michael wist dat hij die kant van zichzelf moest verbergen om niet in de problemen te komen, al was hij perfect blij met wie hij was en hoe zijn leven er uit zag. Langzaam liep hij verder het park in.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Madelyn:

Na een tijdje gezeten te hebben, stond ik weer op om verder te gaan. Tot ik uitkwam in een park wat verder op. Ik moest zeggen, het zag er prachtig uit, weinig mensen, wat prettig was. Zo liep ik het park in en keek rond, stopte af en toe om wat te schetsen tot ik bij het meertje kwam in het midden. Veel dieren waren hier te vinden, zeker eenden maar ook zwanen. In het gras ging ik zitten om deze te gaan tekenen. Zwanen vond ik altijd al zo mooi om te zien, hun lichamen waren gewoon zo sierlijk en hun lange hals.
Een glimlach verscheen rond mijn lippen terwijl ik bezig was. Tot ik een rilling over mijn rug heen voelde gaan, was het de wind? Nee dat kon niet, het was blad stil hier op deze mooie dag. Toch keek ik even rond om te zien of er iemand was, maar zag niemand meer. Mijn schouders haalde ik op en sloeg een bladzijde om om wat anders te gaan tekenen. Hier kwam een menselijk figuur uit, er was geen zicht, dat bleef, op één of andere manier, weg. Toch tekende ik door tot ik het in mijn schoot neer legde en voor mij uit keek. Een zucht kwam over mijn lippen, legde mijn hoofd in mijn nek en sloot mijn ogen om van de zon te genieten die door de bladeren kwam. Dit was de beste beslissing ooit die ik genomen had, mijn eigen pad op gaan.

@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Michael

Van het park besloot hij het stuk bos in te gaan wat eraan gegrensd was. Hij kwam hier normaal niet, hij hield er meer van om in het bos te gaan waar hij ook woonde, maar het zag er hier wel oké uit en dus besloot hij het bos in te gaan. Hij ging van het pad af, dat vond hij veel fijner. Zo kwam je de echt mooie stukken pas tegen, waar je anders nooit bij zou uitkomen. Michael schrikt op wanneer hij langs achter wordt vastgegrepen. Hij kon moeilijk plaatsen wat er gebeurde, tot hij zag dat het een andere vampier was. Duidelijk niemand van hier in de buurt, hij kende deze verschijning niet. Hij wordt op de grond geduwd en voelt hoe hij wat klappen en schrammen moet incasseren. Zelf haalt hij terug uit. Het gevecht gaat verder. Het was een soort ongeschreven regel dat je geen mensen van je eigen soort mocht aanvallen, maar je moest je natuurlijk wel verdedigen als een ander zich hier niet aan hield. Dit was bovendien Michaels grondgebied, die andere had hier niets te zoeken en dat moest Michael bewijzen. Uiteindelijk wist hij het gedaante te verjagen. Hij keek naar zijn kleding en zuchtte even. Hij zat onder de schrammen en verwondingen. Hoe moest hij dat nu weer gaan uitleggen. Via het bos kende hij de weg niet, dus hij besloot terug het park in te lopen en zo meteen naar huis, in de hoop dat zo weinig mogelijk mensen hem zouden zien.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Madelyn

Na een heerlijke tijd hier gezeten te hebben, besloot ik maar terug te gaan. Hoe ik precies moest lopen wist ik niet, dus ik besloot maar Google maps er bij te pakken. Mijn mobiel pakte ik, opende de app, zette mijn locatie aan en pakte de route. Er waren er twee. Eén door het bos, dat was de snelste, en de andere door het dorp, die duurde wat langer.
Om eerlijk te zijn had ik niet veel zin in het dorp, dus besloot ik maar via het bos te gaan. Ik stopte mijn spullen terug in de tas en stond op, rekte mij nog even uit voordat ik ging. Al snel begon ik te lopen richting het bos.
Iets verder op zag ik het bos al, maar ook iemand die deze kant op kwam. Die gene leek mank te lopen. Dat werd oppassen. Terwijl ik door liep, en af en toe op mijn mobiel keek voor de juiste weg straks, zag ik dat de gedaante een jonge was. Hoe dichter bij ik kwam, hoe meer ik zag hoe die er uit zag. Geschrokken bleef ik verder op staan, dit zag er niet goed uit. Maar was het slim om hem te helpen? Straks deed die alsof... Ruw schudde ik mijn hoofd en liep snel terug. "Euhm, Haj, wat is er gebeurd?" vroeg ik als ik naar hem liep. "Als u geen antwoord wil geven, snap ik dat." zei ik en beet op mijn lip. "Maar laat mij tenminste naar de schrammen kijken." zei ik en stak mijn hand naar hem uit.
Normaal zou ik dit niet zo doen naar een vreemde, maar hij had iets wat mij naar hem toe trok, iets mysterious.

Account verwijderd

schreef:
Michael

Zo snel als mogelijk verplaatst hij zich, terug richting de kant die hij op moet gaan om naar huis te gaan. Hij moest dit aan zijn familie melden. Deze gek kon vaker terugkomen en dan was het een gevaar voor heel de familie, voor alle vampiers hier in de buurt. Ze moesten het individu hier wegkrijgen, en snel al wist hij niet hoe ze dat precies moesten aanpakken. Het lopen ging wat moeizaam aangezien hij verwondingen had opgelopen. Toch wist hij dat hij niet echt een keuze had. Hij moest gewoon zo snel mogelijk thuis geraken, daar was hij veilig voor dit soort dingen, al kon hij zichzelf wel redelijk goed beschermen. Dat had hij doorheen de jaren geleerd. Wanneer hij bijna bij de rand is hoort hij opeens een stem. Verbaasd kijkt hij op en ziet dat het een jonge dame is. Hij had haar nooit eerder gezien, ze moest nieuw zijn. Michael kende namelijk iedereen bij gezicht en haar had hij nog nooit gezien. Wat deed ze hier alleen in het bos? Dat is toch helemaal niet veilig. 'Oh gewoon gevallen maak je geen zorgen. Het zijn maar wat schrammetjes, niks ernstigs', reageerde hij. Hij mocht vooral niet opvallen, en dat was nu wel mislukt. Wat moest ze wel niet van hem denken. Hij hoopte dat ze niet teveel dacht bij zijn verschijning. Hij moest hier gewoon zo snel mogelijk weg. 'Ik meen het, het is echt in orde', zei hij en op een afstandje van haar bleef hij staan. Hij besefte dat het nog verdachter zou zijn om weg te lopen nu, dus hij liet het gebeuren. 'Bedankt', zei hij zwakjes, en hij liet haar toe de schrammen te bekijken. Hij hoopte dat hij snel kon vertrekken, hij mocht echt niet opvallen.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Madelyn.

De jonge man gaf aan dat die gevallen was, wat niet de oorzaak geweest kon zijn, dan zou je er niet zo bij lopen. Mijn armen sloeg ik over elkaar en schudde licht mijn hoofd. Daarnet kreeg ik weer een rilling, en het voelde het zelfde als veel eerder vandaag. Dat bleek aan te geven dat er iets was gebeurd. Misschien zou hij mij voor gek klaren, maar ik was niet gek. Mijn gevoel was meestal juist. Een wenkbrauw trok ik op en ging voor hem staan om de schrammen te bekijken. Dit waren zeker geen val schrammen. "Dit zijn gevechts schrammen." zei ik en keek hem aan. Maar met wie had hij gevochten? Even keek ik langs hem richting het bos, misschien was het niet verstandig om de korte route te nemen sinds hij zo uit het bod kwam.
"Misschien klinkt het raar, maar ik heb thuis wel iets om de schrammen te verzorgen." zei ik en keek hem aan.
Ik wist niet wat het was, maar hij was niet zoals de meeste, hij had iets speciaals, iets mysterieus. "Oh ik ben Madelyn trouwens." zei ik en glimlachte even. Het was wel zo netjes om mij voor te stellen.

Account verwijderd

schreef:
Michael

Hij beet even op zijn lip bij haar woorden. Natuurlijk kwam dit niet geloofwaardig over. Zo zag je er niet uit door een enkele val, maar toch. Hij kon haar niet vertellen wat er echt gebeurd was. Dat mocht niet. Hij kende haar niet eens. Waarom zou hij het vertellen aan iemand die hij niet eens bij naam kent terwijl mensen die hij voor jaren kent het niet eens weten. Niemand buiten de andere vampieren weten ervan. En zij is geen vampier, anders had hij dat al lang aangevoeld. 'Behoorlijk gevochten om niet te vallen, maar wat doe je eraan he', zei hij schouderophalend, en lichtjes lachend in de hoop het wat luchtig te houden. Hij hoopte maar dat ze zou stoppen met doorvragen. Dit zou alles alleen maar moeilijker maken. Wanneer ze voorstelt om hem bij haar thuis te verzorgen twijfelt hij even, maar stemt dan toch in. Ze was nieuw hier en hij was best nieuwsgierig naar waar ze verbleef, waarom ze hier was, wat voor iemand ze was. Daarnaast kwam ze ook wel vriendelijk over, dat was hij niet gewend. Veel mensen waren er niet zo voor hem, en ze kende hem niet eens. 'Michael', stelde hij zichzelf terug voor, en hij glimlachte zwakjes.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Madelyn

Hij probeerde er onder uit te komen, dat was duidelijk. Maar als ik een gevoel ergens voor had, dan was het meestal ook zo. Dus mijn wenkbrauw trok ik op en schudde mijn hoofd even kort, verder ging ik er maar niet op in.
"Gelukkig vallen ze mee." zei ik dan en keek hem weer aan. Misschien kwam het raar over dat ik iemand die ik nog nooit had gezien of kende, uitnodigde in mijn huis. Niet veel deed ik dat, sinds ik een persoon was die graag alleen was.
Als hij dan zijn naam zei, glimlachte ik even en knikte dan. "Bos is een snelle route naar mijn huis." zei ik dan, maar aan hem te merken wilde hij niet meer het bos in. Dan maar de lange route, via het dorp, wat ik juist wilde ontwijken. Ik haalde even diep adem en veegde een pluk haar achter mijn oor. "Laten we dan maar gaan." zei ik met een glimlach waarna ik hem ondersteunde en begon te lopen.
Niet veel later water we in het dorp en keek op mijn mobiel om te kijken waar ik nu heen moest, de route had ik goed in mij op genomen en begon verder te lopen, en probeerde mensen te ontwijken die vragend naar ons zouden kijkje..
Gelukkig waren we al snel bij mijn huis enik haalde de sleutel er uit, opende de deur en begeleiden hem naar binnen, deed de deur dicht met mijn voet en liep verder naar de woonkamer waar ik hem op één van de stoelen zette.
Mijn woonkamer was niet zoals vele andere, het stond vol met veren, stenen en veel andere dingen. Voor elk raam hing dan ook wel een crystal. Door het hele huis eigenlijk.

Account verwijderd

schreef:
Michael

Hij liet zich door haar ondersteunen, en zo volgde hij haar naar haar huis toe. Hij wist niet of het een goed idee was om zomaar met iemand mee naar huis te gaan maar echt een keuze had hij niet. Ze stond erop om hem te helpen, dus dat liet hij dan maar gebeuren. Het was een eindje maar uiteindelijk kwamen ze dan toch aan bij haar huis. Het lag in het bos, niet eens zo ver van het huis waar hij met zijn familie woonde. Dat was nog net wat dieper het bos in, maar toch. Waarom zou een dame alleen hier komen wonen? Dat kon hij zich moeilijk voorstellen, maar zij bewees het tegendeel. Eenmaal binnen ging hij op een stoel zitten en keek rond door de kamer. Ze was niet de typische meid, dat zag hij meteen. Zo anders dan de mensen hier in in het dorp. Dat vond hij wel leuk. Ze was apart, net als hij, al was dat van hem nog wel net wat anders. Dat kon je niet echt met iets anders vergelijken. 'Je woont hier mooi', zei hij terwijl hij rondkeek. Hij liet zijn blik op haar rusten. 'Ik heb je nog nooit eerder gezien', voegde hij er aan toe.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Madelyn

Nadat ik hem neer had gezet, toch ik in de kast naar het middeltje. Deze vond ik gelukkig snel. Het was zo fijn dat ik een. Heel huis voor mijzelf had. Nu kon ik gemakkelijk dingen vinden. De afgelopen week was ik elke dag bezig geweest om het naar mijn zin in te richten.
Het middeltje had ik al snel gevonden en draaide mijzelf om. Als hij zei dat ik hier mooi woonde, glimlachte ik. "Dank u." zei ik en liep naar hem toe, het potje opende ik en ging voor hem staan. "Ah ja ik ben hier sinds vorige week komen wonen, vandaag was mijn eerste rondje door het dorp." zei ik en nam wat zal op mijn vingers. "Laat mij die schermen eens zien." zei ik en wachtte rustig tot hij zijn shirt uit had. "Ik ga niks raars doen." zei ik snel met een glimlach.

Account verwijderd

schreef:
Michael

Hij bleef nog wat rond kijken, tot ze uiteindelijk voor hem kwam staan. 'Dat dacht ik al. Iedereen kent elkaar hier wel. Ik herken toch iedereen in ieder geval en je kwam me niet bekend voor. Er zijn hier niet veel mensen zoals jij', reageerde hij. Hij besefte dat dat heel verkeerd kon klinken, en corrigeerde daarom ook. 'En dat bedoel ik op de meest positieve manier ooit, begrijp me niet verkeerd. De meesten zouden gewoon doorgewandeld zijn toen ze me uit het bos zagen komen', gaf hij toe. Hij moest zachtjes lachen door haar woorden. 'Daar hou ik je aan', zei hij waarna hij zijn shirt uittrok. Het zag er erger uit dan het aanvoelde. Hij hoopte maar dat het niet te lang zou duren voor het weer genezen zou zijn. Daar had hij gewoon echt geen zin in. Dan zouden zijn ouders weer bezorgd zijn en moest hij binnen blijven, dat vond hij vreselijk. Hij had een baantje bij een houthakker in het dorp en dat vond hij geweldig om te doen. De hele dag gewoon in de weer zijn, maar hij wist niet of hij nu wel zou kunnen gaan. 'En?', vroeg hij toch lichtjes benieuwd naar wat ze vond van de schrammen. Hij hoopte dat ze hem zou kunnen helpen.

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld