Forum

Een diepe zucht rolde er over mijn lippen heen, terwijl ik mijn blik over de verschillende dossiers op mijn bureau liet glijden. Het waren een aantal simpele zaken; vrijwel geheel afgerond. Zaken die goed op te lossen waren geweest. Ik moest eerlijk toegeven dat ik hier van genoot. Het was altijd mijn droom geweest. Het oplossen van verschillende zaken. Achter de slechteriken aan. Er voor zorgen dat het juiste zegevierde. Dat was hetgeen waar ik voor leefde. Het was hard werken. Soms maakte je lange dagen. 's Ochtends vroeg je bed uit en vaak in de late uurtjes pas weer thuis komen. Ja, het kon soms behoorlijk vermoeiend zijn, maar ik had het er zeker voor over. Natuurlijk had ik soms wat mindere dagen, maar deze baan was toch iets waar ik trots op was en waar ik met liefde naar toe ging.
Ik nam een slok van mijn koffie, terwijl ik de laatste dingen noteerde in een van de dossiers, zodat ik dit van mij af kon schuiven. "Williams. Mijn kantoor. Nu"hoorde ik mijn leidinggevende zeggen, terwijl ik mijn laatste zin opschreef. Zacht beet ik op mijn lip, voor ik opstond en mijzelf omhoog duwde vanuit mijn bureaustoel en ik het kantoor van captain McDyer in liep. "U wilde mij spreken, meneer"zei ik hem,  terwijl ik zijn kantoor in liep, de deur achter mij sloot en plaats nam in een van de stoelen tegenover zijn bureau. "Dat klopt. Ik wilde je wat belangrijks met je bespreken" was het eerste wat hij tegen mij zei. 
"Ik hoef je denk ik geen details te geven over de bende die de straten van onze stad al jaren teistert?" Retorische vraag; dat was meer dan duidelijk. Ik knikte, als teken dat ik wist waar hij het over had. "We zijn hier nu al een aantal maanden mee bezig. We zijn ze op het spoor en hebben al het een en ander waarmee we deze bende op kunnen doeken, maar we hebben nog niet voldoende"vervolgde hij zijn verhaal. Ik knikte, een tikkeltje argwanend. Ik had geen waar hij nu precies naar toe wilde gaan. Ik kende de zaak. Ik wist dat we ze al even op het spoor waren en dat dit bureau er maar al te graag voor wilde zorgen dat de bende ten onder zou gaan. Het was de langstlopende zaak die we op dit moment hadden en dat was misschien wel hetgeen waar sommige agenten zich het meeste aan irriteerden. Het was een belangrijke zaak, misschien wel de belangrijkste zaak op dit moment voor het bureau. 
"We hebben het een en ander kunnen achterhalen. Er is een bar waar ze vaak samenkomen. Dit heeft een tipgever ons weten te vertellen. We kunnen daar niet zomaar binnen stormen. We hebben nog niet voldoende bewijs om het in zijn geheel af te ronden. Daarom wilde ik jou spreken. Ik wil dat je undercover gaat. Ze zoeken nog iemand voor achter de bar. En als er iemand wat informatie los kan peuteren is het een geliefde barvrouw. Ik wil graag dat jij die taak op je neemt. De afgelopen maanden heb je je enorm weten te bewijzen en ik denk dat jij het meest geschikt ben om dit op zich te nemen. Wat zeg je ervan?" sloot hij zijn pleidooi af.
Ik wist in eerste instantie niet zo goed wat ik moest zeggen. Ik wist hoe belangrijk het oplossen van deze zaak was. Dat ik hier een cruciale rol in zou krijgen, had ik niet verwacht. Ik werkte hier nog niet heel erg lang, maar ik had wel een enorme drang om mijzelf te bewijzen. Ik wilde graag leren en pakte mijn kansen met beide handen aan. Zo'n kans als deze kon ik dan ook niet aan mij voorbij laten gaan. "Dat is een eer, captain"zei ik uiteindelijk tegen hem. "Goed. Ik zorg dat je agenda voor de komende week leeg wordt gemaakt. Het is belangrijk dat je van alles tot in de details op de hoogte wordt gebracht. We kunnen niet vroeg genoeg beginnen" was het laatste wat hij tegen me zei.

@Writings