Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken of speel Virtual Popstar op Facebook:

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

RPG~ The Island | Schrijftopic |

Sansa
Popster

Sansa schreef:
Ik keek Thomas in zijn ogen aan, en voor ik het wist kwamen we met een klap in het water, door die klap knalde mijn hoofd tegen de rand van het vliegtuig. Ik greep de koffer van mij, en Thomas vast en Thomas hielp me uit het vliegtuig. Ik zag veel mensen dood naar boven drijven, terwijl ik naar boven zwom. Ik keek rond om te kijken waar Thomas was, maar ik zag hem nergens. Ik raakte in paniek en wilde naar beneden duiken om hem te helpen, maar iemand hielt me tegen. Ik probeerde me los te trekken, maar hij was te sterk. 'Stomme zak, door jou ben ik mijn vriend nu voor altijd kwijt.' zei ik, en voor ik het wist stroomde er tranen over mijn wangen. Ik wilde weer naar beneden duiken, maar die jongen trok me mee. Ik kon nog net op tijd een koffer van mezelf pakken. Waar hij me naartoe trok wist ik niet, het enige waar ik me mee bezig hield was dat Thomas er niet meer was. Hij was weg. Toen we op een eiland kwamen, zag ik een paar hutjes. Ik liep naar het water en ging zitten. Ik legde de koffers naast me en mijn hoofd in mijn knieën, ik kon het gewoon nog steeds niet geloven, en voor ik het wist stroomde er weer allemaal tranen langs mijn wangen. De jongen kwam naast me zitten 'Het spijt me...' zei hij zacht 'Wat is je naam?'
Ik wilde eigenlijk geen antwoord geven, maar het moest wel.
'Dorothy...' zei ik zacht
'Ik ben Matthew.'
Ik wilde nog iets zeggen maar ik zag iemand deze kant op zwemmen. Ik liep het water in en hielp hem het water uit, niet veel later kwamen er nog meer mensen het eiland op. Opeens schoot me te binnen dat ik nog een zakje snoep in mijn koffer had. Ik maakte mijn koffer open en haalde er een zakje snoep uit. Ik gooide het in het midden van de groep 'Wees er zuinig op.' zei ik terwijl ik het bos in liep. Ik begon takjes te verzamelen voor een kampvuur, ik liep steeds iets verder het bos in, iemand moest de buurt toch verkennen. Ik keek in het rond en na een tijdje lopen, zag ik een kleine bron. Hier konden we dus water halen, dacht ik terwijl ik weer een takje opraapte. Ik wilde verder lopen, maar voor ik het wist viel ik ergens in. Een harde gil verliet mijn mond. Ik zette mijn handen en voeten tegen de zijkant en begon naar boven te klimmen, maar het had geen nut. Ik kwam gewoon niet omhoog. Ik zakte neer op de grond en begon de takjes weer op te rapen. Dat werd wachten.

Account verwijderd

schreef:
Na enkele uren zat Mary nog steeds niet te slapen. Ze had verwacht dat ze allang al in slaap zou zijn gevallen, maar dat gebeurde niet. Ze sipte een beetje van haar thee, die ze van één van de stewardessen had gekregen. Haar tijd doodde ze door met haar beste vriendin te praten. Hun gepraat wed gestopt, toen één van de stewardessen begon te praten. 'We vliegen door de Bermuda Driehoek, gelieve u gordel aan te doen. Bedankt', voor haar was het geen probleem. Ze had hem al de hele tijd om, dat had ze altijd. Ze vond vliegtuigen vreselijk en ze deed het altijd voor de veiligheid. Wat ze toch raar vond, was dat ze door de Bermuda Driehoek zouden vliegen. Mocht dat nog wel? Een zucht rolde over haar lippen heen, terwijl ze haar hoofd liet rustten op de rugleuning. Paniek was gezaaid door het hele vliegtuig. Verschillende lichtjes begonnen te branden en de zuurstofkappen hingen naast de passagiers. Zelfs de stewardessen leken zich zorgen te maken, waardoor Mary in paniek raakte. De vliegtuig ging de verschillende kanten op, terwijl die naar beneden viel. Ze voelde hoe ze omhoog werd getrokken, maar haar gordel hield haar op haar plek. Verschillende mensen begonnen te gillen aangezien er niks anders gedaan kon worden. Het enige wat ze hoopte was dat ze het zou overleven. Ze zag uit het raam dat het water steeds dichterbij leek te komen.

Water, overal waar Mary keek was er water. Het water was koud. Ze voelde veel pijn aan haar been, waar ze moeite mee had om die te bewegen. Haar ogen gleden door de omgeving, op zoek naar haar beste vriendin. Verschillende lichamen lagen er in het water, stil. Hoofdschuddend pakte ze één van de koffers en steunde ze erop. Langzaam door haar been zwom ze achter de andere mensen aan. Nog steeds was ze op zoek naar haar vriendin, die ze niet zag. Tranen vormden zich in haar ogen bij de gedachte dat ze nu misschien doodlag ergens in het water.
Uitgeput kwam ze aan op een strandje van één of andere eiland. Verschillende bomen waren er te zien, zelfs hutjes. Ze liet zichzelf op het zand vallen, terwijl ze de koffer naast haar legde. Het leek wel uren te duren totdat ze bij een land aankwam, maar in werkelijkheid duurde het twintig minuten. Haar ogen vestigde ze op haar been, terwijl ze haar natte legging omhoog stroopte. Een flinke snee was op haar been te zien, waardoor ze pijnlijk op haar lip beet. Ze voelde aan haar gezicht die nat aanvoelde, maar toen ze haar handen bekeek zag ze dat ze niet alleen water op haar gezicht had. Bloed zat op haar vingers, terwijl ze hoofdschuddend haar handen bekeek. Op haar armen waren enkele sneeën te zien, waarna ze haar hoofd in haar handen legde. Enkele tranen vielen er over haar wangen. De tranen waren puur van verdriet en de schok, die ze op dat moment voelde.

Rrianne
Landelijke ster

rrianne schreef:
Lynn:

Midden in mijn gesprek met Mary wordt omgeroepen dat we door de bermuda driehoek vliegen en dat we onze gordel moeten om moeten doen. Het gesprek tussen Mary en mij stopt gelijk en zwijgend doe ik mijn gordel om.
Dan begint het vliegtuig te trillen, ik probeer rustig te blijven en kalm adem te blijven. Er gebeurd niks probeer ik mezelf gerust te stellen, het is gewoon de turbulentie. Één van de stewardessen roept door het vliegtuig dat we rustig moeten blijven en dat er niks aan de hand is, maar de paniek in haar stem verraad haar. Ik ga dood denk ik in paniek terwijl ik de armleuning vastgrijp en kijk uit het raampje. Dan begint het vliegtuig harder te schudden en voel ik dat we omlaag vallen. Ik buig voorover en stop mijn hoofd tussen mijn knieën en bescherm met mijn armen mijn hoofd. Ik gil als het vliegtuig met een enorme klap het wateroppervlak raakt. Het vliegtuig loopt vrijwel meteen vol met water en ik probeer mijn gordel los te maken maar dat lukt niet omdat mijn handen bibberen en bloeden. Ik kijk opzij om te zien of Mary oke is maar ze zit niet meer naast me. Ik neem nog een grote hap adem en dan ben ik helemaal onder water. Dan is het enidelijk gelukt is om mijn gordel los te maken. Ik kijk in paniek om me heen om te kijken of ik ergens het vliegtuig uit kan komen. verderop zie ik een gat in het vliegtuig en snel zwem ik ernaartoe. Het vliegtuig is al een heel eind naar beneden gezonken en ik heb bijna geen adem meer, snel zwem ik naar boven. Dit red ik nooit denk ik terwijl ik naar boven probeer te zwemmen ik voel de kracht uit mijn armen wegtrekken maar net voordat ik het op wil geven bereik ik de lucht en neem een grote hap adem. Snel kijk ik om me heen of ik iets zie waar ik me aan kan vasthouden, ik zie een reddingsvest drijven en ik zwem ernaartoe. Als ik hem aanheb en weer op adem ben gekomen kijk ik om me heen, verderop zie ik een paar mensen richting een eiland zwemmen en vanaf een afstandje kan ik zien dat één van hun Mary is. 'Mary!!' schreeuw ik, maar ze hoort me niet dus zwem ik achter haar aan richting het eiland. ze leeft nog! ik leef nog! denk ik blij en kan een glimlach niet onderdrukken, maar dan bedenk ik me dat er een heleboel mensen zijn gestorven en verdwijnt de glimlach gelijk.

Na eindeloos zwemmen wordt ik aan land geholpen door een blond meisje. Ik mompel een bedankje en loop gelijk met bibberende benen het land op en gooi zo snel als ik kan mijn reddingsvest op de grond. Zoekend kijk ik om me heen of ik Mary zie. Ze staat een eindje verderop met haar hoofd in haar handen 'Mary!' roep ik. Geschrokken kijkt ze op maar zodra ze me ziet rent ze naar me toe en geven we elkaar een stevige knuffel. 'We hebben het overleeft,' snik ik 'ik ben zo blij dat we nog leven.'

Redamancy
YouTube-ster

Redamancy schreef:
Ethan
Wanneer het vliegtuig heviger begint te trillen, doet Ethan zijn veiligheidsgordel af en probeert een baby die uit de arm van een vrouw geschoten is terug te brengen. Tevergeefs vliegt hij voordat hij de baby kan bereiken, door het vliegtuig heen en stoot Ethan zijn hoofd.

Happend naar adem, opent Ethan zijn ogen. Om hem heen is water, rood water. Het rode stroomt uit zijn buik. Ethan probeert zo snel mogelijk bij het oppervlak te komen en kijkt om zich heen. Geen levende ziel aanwezig. Hij schreeuwt, maar zijn stem reikt niet ver. Ethan beseft algauw wat er is gebeurt en hij denkt aan het kindje dat hij wilde redden. Die zal nu niet meer in leven zijn. Aangezien Ethan nog leeft, moeten er nog meer mensen zijn. Desondanks kon hij geen levend persoon vinden. Hij zoekt het dichtstbijzijnde onderdeel dat drijft op het water om houvast te hebben. Energie had hij niet meer na het hele wrak rond te zijn gezwommen. Ethan valt in slaap en droomt. In zijn droom ziet hij het kindje weer voor zich. Na twintig minuten wordt Ethan wakker en hij kijkt met veel moeite om zich heen. Ongeveer driehonderd meter verderop, ziet hij land. Daarop ziet hij een paar mensen lopen. Ethan probeert zijn benen te bewegen om erheen te zwemmen, maar hij heeft teveel bloed verloren en bewegen gaat niet meer. Wanneer hij probeert te schreeuwen, komt er alleen gekreun uit.

Anoniem
YouTube-ster

Taemin schreef:
Yujin kreeg alles vaag mee op de achtergrond, haar ogen vielen al gauw dicht en ze kwam in een lichte slaap terecht. Ze merkte dat er chaos gaande was, maar ze was te moe om haar ogen te openen. Tot dat het vliegtuig heftig begon te trillen en even later met een heftige knal in het water terecht kwam. Ze knalde met haar hoofd tegen het plafond van het vliegtuig aan en ze voelde een angstgevoel door haar buik komen. Met veel moeite kreeg ze haar ogen open en ze keek om zich heen. Ze zag dat er met een grote snelheid water in de ruimte kwam waar ze zat, ze zag redelijk veel mensen voor haar drijven die blijkbaar overleden waren. Ze probeerde door het water naar de grote opening te komen, maar het water was sterker dan ze dacht. De tranen sprongen in de ogen van Yujin en ze zag dat er steeds meer water naar binnen kwam. Het zou misschien nog geeneens 1 minuut duren of het hele vliegtuig zou zinken. Ze duwde zich met de kracht die ze nog had door de water heen en ze keek naar de opening die steeds dichterbij kwam. Na 20 seconden was ze eindelijk bij de opening en duwde ze zich snel naar binnen. Haar ogen werden groter toen ze de nog meer mensen zag drijven. Ze probeerde de gedachten uit haar hoofd te gooien en ze begon richting het eiland iets verderop te zwemmen.

Na ruim 10 minuten gezwommen te hebben, met een paar pauzes kwam ze eindelijk op het eiland terecht. Ze liep het land op maar zakte al redelijk snel door haar knieën heen. Hier was ze altijd al bang voor geweest, er werd altijd aan haar verteld dat het nooit zou gebeuren en dat de kans klein was dat er een vliegtuig neer zou storten. Maar op dit moment stortte alles voor Yujin in, voor zover ze wist op dit moment was ze alleen, zonder iets. Ze ging in het zand zitten en liet zich op haar rug vallen. Haar nachtmerrie was uitgekomen.

Seaweedbrain
Internationale ster

Seaweedbrain schreef:
Mike was in slaap gevallen voordat het vliegtuig op was gestegen. Hij ging ervan uit dat hij weer wakker zou worden op een vliegveld, maar niets was minder waar. Geschreeuw. Gekrijs. Het gevoel dat ze gingen landen, maar dan drie keer zo erg. In een reflex krulde hij zich op en hield hij zijn hoofd tussen zijn knieën. Hij werd helemaal door elkaar geschud en het was een van de vreselijkste dingen die hij ooit gedaan had. Zijn oren deden pijn van de drukverschillen en hij kon nauwelijks adem halen. Het rare was dat hij zich leeg voelde. Hij had geen idee wat hij moest voelen, wat hij moest denken of wat hij moest doen. Het voelde alsof hij zichzelf al had opgegeven. Er was niets wat hij kon doen aan de situatie. Toen kwam de onvermijdelijke klap.

Hij kon het niet geloven. Zijn hele lichaam brandde van de pijn. Zijn hoofd voelde alsof hij bij een metalconcert was geweest, maar dat hij vlak bij de boxen in elkaar was gemept. De oren piepten en hij hoorde vaag iets, alsof er een barrière was die het geluid filterde. Het water klotste over zijn gezicht. Zijn ogen waren nietsziend. Hij zag een paar vliegtuigwrakken naast zich, maar het drong niet tot hem door. Eigenlijk deed niets dat. Mike had geen idee wat hem net overkomen was. Hij haalde diep adem. Zijn ademhaling was manueel en het deed pijn. Elke ademhaling zorgde voor tranen in zijn ogen en een pijnlijke steek in zijn borstkas. Hij was te zwak om te bewegen. Elke beweging deed pijn. Met een beetje geluk zou hij verdrinken. Ze waren toch al neergestort. Met pech zou hij aanspoelen op een eiland, om nooit meer gevonden te worden.

Kendraay
YouTube-ster

Kendraay schreef:
Matthew zag steeds meer mensen aankomen op het eiland, de meeste hadden overal bloed en konden amper lopen. Met Matthew was er niks aan de hand behalve ernstige hoofdpijn, een gat in zijn hoofd en last van zijn schouder. Hij had geluk. Een meisje met blond haar liep weg, het bos in. Ze zag er dapper uit, zo in haar eentje een bos in gaan waar ze nog nooit is geweest. Ze draaide zich om en hij zag dat het Dorothy was, het tweede meisje dat op het eiland kwam. Matthew begon dingen te verzamelen die op het strand lagen. De meeste dingen waren oud en verrot. Toen hij uiteindelijk een stukje het bos in ging hoorde hij iemand roepen. Het was een meisjesstem, Matthew liep in de richting waar het geluid vandaan kwam, maar ineens begonnen de bladeren te bewegen klonk er een harde piep. De piep deed pijn aan zijn oren, dat kwam door zijn hoofdpijn.

Na een tijdje ging Matthew weer terug naar het stukje strand waar alle mensen waren, de piep was verdwenen en het geritsel van de bladeren was gestopt. Hij bekeek stuk voor stuk de mensen die op het strandje zaten, sommige bij elkaar en sommige apart. Twee meiden waren elkaar aan het knuffelen, zo te zien kennen hun elkaar al. Dorothy was nog steeds niet terug. Het eiland is vast heel groot als ze er zo lang over doet.

Het wordt donkerder en donkerder. Alle mensen hebben het koud, huilen en zwijgen. Bijna niemand kent elkaar en sommige dierbaren zijn nu overleden. Als Matthew na begint te denken worden zijn ogen waterig. Het meisje in het vliegtuig, Jannet, zij heeft het ook niet overleeft. Zo veel mensen die gewoon op vakantie wouden gaan zijn nu gewoon overleden. Als Matthew het beeld van de baby die naast hem neer kwam op het plafond krijgt hij weer rillingen, die baby had een heel mooi leven kunnen hebben en in plaats van dat, is hij of zij nu dood.
Na een tijdje komen Dorothy en een ander meisje terug uit het bos. Ze zien er bang uit. Ze hebben allebei hun handen vol met hout en bladeren. Het vreemde meisje heeft lang bruin haar, ze heeft twee grote vuurstenen in haar handen.

Na een tijdje brand het hout. De mensen zijn eindelijk met elkaar gaan praten. IK heb gepraat met een aardige Koreaanse jongen, hij heeft verteld over zijn verleden en waarom hij naar Florida wou gaan. Hij heet Hansung. Voor de rest hebben we de tassen en koffers die we nog hebben kunnen redden uitgepakt. Er zat veel kleding bij, een paar laptops, schoenen, tandpasta en tandenborstels. Je kan door blijven gaan. Ik had mijn rugzak nog bij me en heb dus de belangrijkste dingen nog. Ik ga wat later met een groepje mensen het water in, om koffers te redden. Na een tijdje hebben we een grote berg koffers op het strandje liggen. Iedereen is inmiddels ook warm aangekleed. Na een tijdje geklets te hebben gaat iedereen in het zand liggen om proberen te slapen.

Redamancy
YouTube-ster

Redamancy schreef:
Ethan
Alweer was Ethan in slaap gevallen. Wanneer hij wakker wordt, probeert hij naar zijn buik te kijken. Hij was ontzettend veel bloed verloren en kon waarschijnlijk daarom niet veel bewegen. Ethan probeert nog een keer te schreeuwen en dit keer kwam zijn geluid verder, maar hoe vaker hij schreeuwt, hoe minder geluid er uit zijn mond kwam. Ethan hoopt dat iemand hem gehoord of gezien heeft. Het is nu donker en hij drijft nog steeds op een onderdeel van het wrak. Steeds komen de beelden van de baby in zijn hoofd en de tranen springen in Ethan zijn ogen. Hij klemt zijn tanden op elkaar en weet de tranen tegen te houden. Het heeft toch geen zin. Gebeurt is gebeurt en nu staat Ethan misschien voor het einde van zijn leven. Hij kan het onderdeel van het wrak loslaten. Dan zal hij verdrinken en dan hoeft hij de mensen op het eiland niet onder ogen hoeven te komen. Ze zullen allemaal zoveel verloren hebben en Ethan niks. Ethan heeft helemaal niks verloren. Hoe wilt hij er voor deze mensen zijn? Hij weet niet hoe het is, ouders heeft Ethan nooit gehad. Hij was vanaf jong af aan al volwassen en redelijk op zichzelf. Het enige wat Ethan verloren heeft is zijn waardigheid toen hij de baby niet kon redden. Ethan zucht en kreunt. Alsof hij sterk genoeg is om zichzelf te laten verdrinken. Hij kan er over nadenken, maar het serieus overwegen, zal hij nooit doen. Ethan tilt zijn hoofd op om naar het eiland te kijken. Veel mensen gaan liggen om te slapen. Ethan spant al zijn spieren aan en maakt zijn schreeuw zo hoorbaar mogelijk. Ethan blijft kijken naar het eiland of de mensen opstaan om hem het water uit te helpen.

Rrianne
Landelijke ster

rrianne schreef:
Lynn:

Ik zit nu al een paar uur onrustig op het strand naast Mary, soms praten we een beetje meestal is het stil. 'Ik ga even lopen.' mompel ik tegen Mary. Ik schud nee op haar vraag of ze mee moet en ik loop het bos in.
Onder andere omstandigheden zou het een mooi eiland zijn geweest maar zoals ik hier nu rondloop is dat totaal niet het geval, de hutjes die ik anders geheimzinnig en spannend zou hebben gevonden hebben nu iets engs, alsof er een beest inzit dat wacht zodat hij ons op het juiste moment kan aanvallen, ik ril en probeer bij de hutjes uit de buurt te blijven, en het mooie heldere water herinnert me er nu alleen maar aan dat het water een eindje verderop rood is, ik probeer er niet aan te denken en loop door.

Na een tijdje gelopen te hebben hoor ik opeens een meisjes stem om hulp roepen. Ik sta stil en luister naar waar het vandaan komt. 'Hallo?!' roep ik, mijn stem is zacht en schor dus ik kuch even en roep dan weer.
Ik hoor het meisje weer op hulp roepen. Ik loop in de richting waar ik de stem vandaan had horen komen. 'Ik kom' roep ik en ik loop het bos in. Ik sta geschrokken stil als ik opeens voor een groot gat sta en zie onderaan het gat een meisje zitten, hetzelfde meisje dat me vanmiddag aan land had geholpen. Ik kijk haar even aan niet wetend wat ik moet doen. Het gat is te diep om haar er zo uit te trekken, ik heb iets langs nodig. 'Wacht even, ik ga even iets zoeken.' roep ik naar haar toe en ga opzoek naar iets om haar uit het gat te krijgen. Al snel vind ik een liaan die ik gemakkelijk van een boom af kon trekken en ga daarmee terug naar het meisje. 'Ik heb iets gevonden.' zeg ik terwijl ik de liaan naar beneden gooi en het stevig vastbind aan een boom. Ik help haar het laatste stukje omhoog en dan staat ze naast me. Ze bedankt me. 'Gaat het?' vraag ik aan haar 'Hoelang zat je daar?' Ze was al snel vertrokken nadat ik aan land kwam, het lijkt me vreselijk als ze al die tijd al hier heeft gezeten. 'Ik ben Lynn trouwens. ' zeg ik tegen haar. Ze stelt zich voor als Dorothy en zegt dat ze terug wilt naar het strand. Ik knik en we lopen terug richting het strand. terwijl we af en toe wat takken oprapen zodat we vuur kunnen maken.

Ik zit op het strand naast Mary en Dorothy en ik staar in het vuur. Het is ondertussen al helemaal donker geworden en het is koud, iedereen zit dicht om het vuur om warm te worden. Ik heb wat met Dorothy gepraat, maar niet veel.
Het is helemaal stil op het knetteren van het vuur na als iemand opeens hulp roept vanaf zee, we kijken allemaal op en staren naar de zee. Het was zacht en zou niet te horen zijn geweest als het niet zo stil was maar het was overduidelijk iemand die om hulp riep. Er zit nog iemand in zee.

Sansa
Popster

Sansa schreef:
Na een hele tijd in het gat om hulp hebben zitten te roepen gaf ik het op Maar niet veel later, kwam er een meisje. Ze hielp me het gat uit en we hadden een gesprek terwijl we terug liepen naar het strand. Ik ging zwijgend naast Lynn zitten. Maar al snel stond ik weer op omdat we iemand hoorde roepen. Hij riep vanuit... de zee. Ik rende het water in, zonder ook maar achter me te kijken wie er nog meer opstonden. Ik zwom in de richting van de jongen en hielp hem het water uit. 'Kijk jullie hadden hem daar gewoon voor dood achter gelaten' zei ik terwijl ik drijf nat weer het bos in liep. Het kon me niets meer schelen, wat er hier kon gebeuren.

Redamancy
YouTube-ster

Redamancy schreef:
Ethan:
Even later voelt Ethan de hand van het meisje dat zijn leven zal redden. Eenmaal op het land probeert hij op te staan. Ethan strompelt richting het vuur. Het meisje dat zijn leven redde, zag hij het bos inlopen. Hij zou haar graag willen bedanken, maar ze zag er erg van streek uit. Niemand kijkt op wanneer hij bij het vuur gaat zitten. Na vijf minuten gezeten te hebben, staat hij met veel moeite op en zoekt hij uit de koffers die aangespoeld zijn, wat kleding om zijn diepe wond te verbinden. De rest van de kleding in de koffers hangt hij op aan een touw die hij gevonden heeft en heeft vastgemaakt tussen twee bomen. Dan heeft iedereen morgen tenminste droge kleren. In een tas die blijkbaar bestemd was voor handbagage, zat een flesje water. Ethan neemt een slok en legt het bij de rest van de bruikbare spullen verzameling neer. Iedereen zat te mompelen en hij maakte er natuurlijk weer het beste van. Als hij klaar is, loopt hij het bos in om het meisje te zoeken.

Rrianne
Landelijke ster

rrianne schreef:
Lynn:

Verbaast kijk ik toe hoe Dorothy het water in rent en even later terug komt en gelijk het bos in stormt, de jongen die ze uit zee heeft gehaald strompelt richting het vuur en gaat zwijgend zitten. Ik weet niet wat ik moet doen dus blijf ik maar naar het vuur staren, hij lijkt zich prima te redden ondanks zijn verwondingen.
Ik denk aan mijn broertje en mijn ouders die nu vast doodongerust zijn, ik had beloofd ze te bellen realiseer ik me met een steek in mijn maag. Als alles gewoon goed zou zijn gegaan zouden Mary en ik nu al in het hotel zijn, dan had ik mijn broertje al gebeld en was alles goed geweest. Alle plannen die Mary en ik hadden gemaakt... We waren hier zo lang mee bezig geweest en we hadden er al zo lang zin in, maar van die plannen komt nu niks meer terecht.
De jongen met de verwondingen staat op en begint zijn wonden te verzorgen, ik twijfel of ik hem zal helpen maar ik weet toch niks van wonden dus kan ik maar beter niet helpen.
Ik kijk naar de mensen om het vuur, we zijn met zijn zevenen. Ik word een beetje zenuwachtig van het idee dat ik met deze mensen moet samenwerken om samen in leven te blijven, kan ik deze mensen vertrouwen? Ik hou er niet van om met onbekende mensen te moeten praten, laat staan dat ik ze moet vertrouwen met mijn leven, maar ik denk dat ik geen keuze heb, ik zal met deze onbekende mensen, voordat ik überhaupt met ze gepraat heb, moeten overleven op dit eiland totdat we gevonden zullen worden. Dat kan toch niet lang duren? De reddingsteams zijn vast al naar ons opzoek. Ik zucht en ga dan liggen, ik kan maar beter proberen wat te slapen.

Sansa
Popster

Sansa schreef:
Toen Dorothy een tijdje in het bos was ging ze tegen een boom aan zitten. Ze staarde naar de lucht, en zag dat er al een aantal sterren stonden, er stroomde een traan over haar wang. Ze stond weer op en liep verder, het was haar schuld dat haar vriend dood was. Ze had gewoon veel sneller naar beneden moeten duiken. Ze liep steeds verder het bos in, en niet veel later zag ze iemand staan. Dorothy liep in de richting van de persoon, maar toen ze in de buurt kwam verdween de persoon. Dorothy wreef even in haar ogen. Ze had het zich vast verbeeld. Ze wilde weer verder lopen, maar het begon te stormen. 'Shit' zei ze terwijl ze snel een grot in rende, en ze was net optijd. Toen ze in de grot zat zag ze hoe de bliksem insloeg, bij een boom. Een zucht verliet haar lippen terwijl ze tegen de rand van de grot ging zitten.

Redamancy
YouTube-ster

Redamancy schreef:
Ethan
Er stonden hier en daar sporen van voetstappen. Ethan probeerde de voetstappen te volgen, maar het begon plots te stormen en te regenen. Voor zijn ogen verdwenen de sporen. Ondanks dat bleef hij verder zoeken. Alsof hij niet tegen water kon. Dat is op deze zware dag wel bewezen. Hij riep een paar keer, maar al zou het meisje terug roepen, hij zal haar niet horen door het onweer. Wanneer hij een paar meter verder was, sloeg het bliksem in bij een boom vlak naast hem. Hij dook om de brandende, vallende boom te ontwijken. Hij keek naar zijn voeteneinde en zag dat de verste tak hooguit een meter van hem vandaan lag. Opgelucht haalt hij adem en in zijn ooghoek zag hij een wazige vorm van een grot. Hij dacht dat het meisje daar misschien zich schuil hield en rende erheen. Even kneep hij zijn ogen samen om iets te kunnen zien door de regen. Dan zag hij het meisje zitten en ging hij naast haar zitten.

Rrianne
Landelijke ster

rrianne schreef:
Lynn:

Ik probeer nog steeds in slaap te komen. Opeens begint het hard te waaien en te regenen. Al voordat ik sta ben ik al helemaal doorweekt. Ik ren naar het bos in de hoop dat ik daar wat beschutting kan vinden. Ik sta pas net onder boom die de het grootste deel van de regen voor me tegenhoud als er verderop een bliksem inslaat. De boom die is geraakt staat in de brand en valt om. Hij komt met een dreun op de grond en de grond lijkt te trillen. Het zou niet slim zijn om onder deze boom te blijven staan, maar om onbeschermd op het strand te gaan staan is ook geen goede oplossing. Boven ons word te lucht verlicht door de bliksemstralen. Er slaat nog een bliksem in. Het slaat in op het strand waar ik nog een halve minuut geleden heb gestaan. 'Waar moeten we heen?!' Hoor ik iemand naast me roepen. Ik draai me om en ren het bos in. Het is overal ondertussen een grote modderpoel geworden dus moet ik oppassen dat ik niet val. Misschien bieden de hutjes genoeg beschutting bedenk ik me opeens. Het is niet echt de beste oplossing maar een betere kan ik even niet bedenken. Door de regen heen zie ik een huisje opdoemen. Ik probeer er zo snel mogelijk heen te rennen zonder te vallen. Als het huisje binnen ben gekomen is het verrassend droog in het huisje. Ze zijn steviger als ze lijken. Er komen nog een paar mensen het hutje binnen en samen gaan we op de grond zitten. hopelijk is deze storm snel voorbij want ik weet niet hoe lang dit hutje het houd. Ik ga tegen een muur zitten, trek mijn knieën op en sla mijn armen eromheen. Mijn haar druipt en ik heb het ijskoud. Ik wrijf met mijn handen over mijn benen in een poging mezelf op te warmen, maar het heeft weinig effect. Ik zucht en leg mijn hoofd op mijn knieën. Dit is niet hoe ik mijn vakantie wou doorbrengen.

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn.
Lees hier hoe je meer fans verdient.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld