Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken of speel Virtual Popstar op Facebook:

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Unfortunate gifts ~ schrijftopic

Anoniem
Popster

Requiem schreef:
Elias knikte bedachtzaam naar Aria. Dat een gave te maken kon hebben of beïnvloed werd door emoties, kwam vaak voor bij mensen met gaven van zo'n kaliber. 'Ik snap wat je bedoelt. Emoties zijn vaak gevaarlijk voor mensen zoals wij, vooral als we ze ook toelaten. Op de één of andere manier is dat het moeilijkste om onder controle te houden,' zei hij. Hij voelde hoe Aria haar arm door de zijne stak en tijdens het lopen kon hij het niet helpen om te glimlachen. Dit was ontzettend lang geleden. Na haar verhaal over haar familie, voelde hij steken in zijn buik. Hij snapte precies wat ze bedoelde en hoe ze zich nu moest voelen, hij had immers ook geen plek om naar toe te gaan. 'Hey,' zei hij zachtjes. 'Mensen zoals wij met enorme gaven? Ik denk dat we altijd wel een plek kunnen vinden. Bij elkaar of met elkaar. Het instituut is het dichtste wat we hebben tot een echt huis, maar ik verzeker je, een huis is toch altijd pas een huis als je met mensen bent waar je om geeft. Dan wordt het pas echt een thuis, zo leert mijn ervaring in ieder geval,' zei hij en een zwakke glimlach kwam op zijn gezicht. Hij miste zijn familie verschrikkelijk. Aan de andere kant, ze waren dood en hij zou toch te gevaarlijk zijn geweest als ze nog leefden. De jongeman die zich zojuist bij hen had gevoegd bleek Seth te heten, maar nog voordat Elias hem de hand kon schudden, gebeurde er van alles en vond er een behoorlijk drama voor hem plaats. Nog net kon hij zijn naam eruit krijgen, voordat iedereen aan het praten was en druk in de weer was. Hij voelde hoe Aria geïrriteerd of misschien gekwetst raakte en voorzichtig legde hij zijn hand op haar schouder. Bij hem hielp fysiek contact hem altijd om hem weer terug in het heden te brengen en kalmer te worden en hij hoopte hetzelfde effect op haar te hebben. Hij glimlachte naar het meisje die zich zojuist voorgesteld had als Lynn en hij vroeg zich af wat er precies gebeurd was waardoor ze zo overstuur was. Kort daarna kwam Augustus ook weer aan en hij lachte verrast. 'Hey, dankjewel Augustus,' zei hij grinnikend. Taart? Zijn dag had nu al meerdere bijzondere wendingen en dit was weer een erg leuke daarvan. Golden Oak begon al meer dan een thuis te voelen dan de jaren die hij met zijn ouders had gewoond. Een soort thuis dat hij niet meer had gevoeld sinds hij Sierra niet meer had en tot zijn verbazing voelde het deze keer niet bitterzoet. Of hij ooit over Sierra heen zou komen wist hij niet, maar hij begon wel steeds beter erin te worden om haar een plekje te geven. Wie weet zou hij over een tijdje zelfs zo ver zijn, dat zij niet meer één van zijn triggers zou zijn voor zijn gave. Wauw, welkom op Golden Oak, dacht hij met een grijns.

Anoniem
Internationale ster

LilyAllen schreef:
Op de een of andere manier wist Elias precies wat Aria nodig had om weer wat rustiger te worden. Zijn hand op haar schouder had wel geholpen. Ze kon het namelijk echt niet aanzien dat haar vrienden ruzie maakten. Ze waren namelijk de enige soort van 'familie' die ze hier had. Het zou de volgende morgen ook familiedag zijn. Familie van alle kinderen hier zouden langskomen. Echter kon Aria niet op haar eigen ouders rekenen. Die had ze al jaren niet meer gezien, ze waren bang voor haar, hadden haar hier achtergelaten om haar nooit meer te komen opzoeken. Het was daarom ook pijnlijk om iedereen met hun familie te zien, het was een leegte in haar hart dat ze nooit meer zou kunnen vullen. Vandaar dat ze familiedag meestal op haar kamer besteed, in haar eentje. Haar kamer was overigens erg somber, in verband met haar gave mocht ze veel dingen niet op haar kamer hebben omdat het bij een uitbraak van haar gave het verschil zou kunnen maken tussen naar het ziekenhuis moeten of niet. Een glimlach vormde op haar gezicht toen ze zag dat haar troostende woorden wel hadden geholpen. De ruzie tussen Seth en Lynn leek te verbeteren. Ze spraken even met elkaar en excuseerden zichzelf, wat als muziek in Aria's oren klonk. Als klap op de vuurpijl gaf Lynn haar een knuffel, iets waar ze toch wel behoefte aan had. Aria realiseerde zich hoe gelukkig ze mag zijn met vrienden zoals deze, die altijd bij haar staan. "Ik ben blij dat jullie dit hebben opgelost" zegt Aria met een oprechte glimlach op haar gezicht. Uiteindelijk verliet Lynn de groep, waardoor ze nog maar met zijn drieën overbleven. Ze keek de groep aan, vooral Elias, en zei; "Sorry dat ik zo'n enorme bom op jullie gedropt heb, met mijn jeugd enzo..". Ze keek even naar de grond, ietwat nerveus. Ze had er altijd een hekel aan om anderen op te zadelen met haar eigen problemen. Aria wilde nog wat zeggen tot iemand anders bij de groep kwam staan, het was Augustus. Ze had taart in haar handen, die ze in vier stukjes verdeelde. "Oh, hey Augustus" zei Aria vriendelijk tegen haar terwijl ze een stukje taart van haar aannam. "Taart maakt mijn humeur altijd wel weer goed"

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Ergens kwetste het Asa dat net nadat hij had verklaard dat ze elkaar niet moesten aanraken ze haar hand op zijn knie legde. In zijn ogen leek het hem niet zoveel gevraagd. Waarom had Lynn er zo'n moeite mee? Wist ze zelf dan niet wat voor risico's het inhield? "Alleen, geloof me ik ben nooit alleen." zei hij en tikte tegen zijn hoofd. Vroeger had hij de demonen nooit als iets slechts gezien. Het was ook pas op later leeftijd dat ze werkelijk de controle over konden nemen. Misschien dat ze toen zelf ook wisten dat vriendelijkheid beter zou werken dan het aanjagen van angst.
Wat de kus betrof, wel in Asa's ogen was dat vluchtige moment het woord kus niet eens waardig. Hij wist niet of hij erover moest beginnen, hoe hij erover moest beginnen. Het was gebeurd en Lynn zou uit zijn reactie erop waarschijnlijk wel haar conclusies kunnen trekken. Asa was niet hierheen gekomen om liefde te zoeken. Zelfs vriendschappen had hij willen beperken. Nog altijd hoopte hij Golden Oak ooit achter zich te kunnen laten. Daarmee bedoelde hij niet alleen het gebouw, met zijn ridicule regels en strenge bewakers, maar ook iedereen die hij hier leerde kennen. Hij hoorde niet thuis in deze wereld van gaven, of vooral zijn familie vond dat hij hier niet thuishoorde en hij deed er alles aan om zich naar hun wil te schikken. Het waren zijn ouders, die wisten toch wat het best voor hem was.
Hij stond op en wandelde naar de deur. "Wel ik denk dat ik maar eens een einde aan deze dag ga breien en vroeg onder de lakens kruip. Al ga ik eerst proberen nog snel langs de isolatiecellen te gaan om te zien hoe het met Louise is. Ze heeft echt een talent om gepakt te worden."

Anoniem
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Stom, Lynn. Héél stom die hand. Denk toch eens na! Lynn beet op haar lip. Ze had het in eerste instantie niet echt door gehad. Het was uit een impuls. Niet expres. Ze wilde hem enkel wat moed in praten, maar echt veel hielp het niet afgaande op zijn woorden. Toch dacht ze even na. Als zowel Lynn als Asa niet over het voorval begon, had het dan wel iets te betekenen? Moest Lynn hoop houden of opgeven en verder gaan? Was het wegrennen al een teken of was Asa bang vanwege de gave van één van hen of van beiden en dat hij daarom niks deed? Ze zou het nog even aankijken en desnoods erover praten als het echt hoog ging zitten of anders zich toch erbij neerleggen en ging ze verder. Wie weet wie er dan op haar pad kwam. Echter bracht het gebeuren met haar hand Lynn wel op een idee. Iets met het 'lenen' van handschoenen.
'Asa, die handschoenen waar ik het over had,' begon ze, nog voordat hij helemaal de kamer uit was. 'Zou je me willen helpen ze te kunnen bemachtigen? Of misschien dat je iemand weet die me kan helpen? Ik bedoel, het leren beheersen of voorkomen van een overname zal er denk ik niet meer inzitten na vandaag, of wel?' Ze keek Asa aan. 'Ik hoef niet meteen antwoord. Denk er rustig over na, dan hoor ik het morgen wel.' Ze glimlachte zwak. Lynn wist ergens zeker dat Asa mensen wist die haar konden helpen, zoals Louise misschien, of anders hij zelf wel, maar op dat vlak was ze nooit echt direct. Ze sprak dan altijd in vragen.
Toen Asa weg was, had Lynn even tijd om zich op te frissen. Het was tenslotte nog altijd middag. Na zich gedoucht en haar haren geföhnt te hebben, besloot Lynn om naar Joana te gaan om te peilen hoe het met haar was. Ze trok de deur van haar kamer achter zich dicht en een paar minuten later stond ze voor de deur van Joana en ze klopte op de deur.
'Jo?' Was haar eerste poging. 'Jo, ben je daar? Gaat alles goed?'

Seaweedbrain
Internationale ster

Seaweedbrain schreef:
Het was verbazend dat Louise de isolatiecellen haatte. Eigenlijk zat ze nu in een moment dat ze alles haatte. Golden Oak, haar familie, haarzelf, de isolatiecellen, Golden Oak, de begeleiders hier, de isolatiecellen. Had ze Golden Oak al meegerekend? Maar nee, ze haatte het hier. Hoewel ze het haatte, ging ze ook niet weg. Ze kon makkelijk weg. Wie zou haar stoppen? Technisch gezien zou ze overal naartoe kunnen, ze zou alles kunnen doen. Hier weggaan was relatief makkelijk, maar wegblijven... Dat was het probleem. Louise wilde het niet toegeven, maar ze was gewend geraakt aan dit complex. Alleen gewend geraakt, ze haatte het nog steeds. Maar ze had thuis niets meer en dat wist ze. In de twee jaren dat ze hier zat waren haar ouders nooit geweest. En de hele tijd dat ze in de isolatiecellen zat, werd ze eraan herinnerd. Dat er niemand was die echt om haar gaf. Dat er niemand was die achter haar stond, geen ouder aan de zijlijn haar aan te moedigen. Nee, ze was alleen. Ze haatte de cellen. Ze haatte het om in die gedachten te zitten. Ze was jaloers op veel mensen hier. Die hadden een gave die niet zo destructief waren. En zelfs als ze destructief waren, was het niet constant. Louises gave was constant. Ze kon haar gave niet onder controle hebben, want dat was het al. Maar het was te gevaarlijjk om buiten mee rond te lopen. Ze zou hier nog veel jaren zitten. Waarschijnlijk totdat ze haar verantwoording nam, die ze maar niet wilde nemen. Want dan moest ze naar huis. Naar huis, waar haar ouders niet op haar zaten te wachten. In die ene nacht, twee jaar geleden, waren ze beide dochters kwijtgeraakt. Een aan de dood en een aan het lot. Ze kon het niet verdragen dat zij de last droeg daarvan. Niet eens dat ze haar zusje vermoord had, maar ook omdat haar ouders nu alleen waren. Zij had de familie verscheurd. Ze probeerde het zo veel mogelijk te vergeten, om door te gaan, afleiding te zoeken. Maar nu stond ze stil. En als ze stil stond, toen kwamen de gedachten, die haar bleven achtervolgen. En hoe langer ze in de isolatiecel zat, hoe erger de gedachten werden.

Toen was er een klop op de deur. Louise sprong van het bed af. Werd ze eruit gelaten? Waarschijnlijk niet, maar ze vermoedde wie het was. "Asa?" vroeg ze hoopvol. Was hij haar komen opzoeken? De herinneringen werden voorzichtig verdreven uit haar gedachten. "Ben jij dat?"

Ladybambi
Popster

ladybambi schreef:
Seth merkte wel dat Aria blij was dat de ruzie met Lynn was bijgelegd. Hij snapte de ruzie ook niet helemaal. Ja oké Lynn had grote problemen gekregen, maar de begeleiding en bewakers aasten gewoon op problemen. Ze vonden het leuk om je te straffen. Je hoefde maar een klein foutje te maken, zelfs al kon je er niets tegen doen en dan had je vaak al een probleem. Het verbaasde Seth nog steeds dat hij in de ochtenden naar het ontbijt mocht, ondanks dat hij elke ochtend onder de koffie kwam te zitten en een staart kreeg. Dat hij daar nog geen problemen mee had gekregen. Ondanks dat sommige begeleiders en bewakers een behoorlijk ochtendhumeur hadden en dat graag lieten merken op de bewoners.
De taart die het meisje hen kwam brengen, leek de nieuwe jongen helemaal op te vrolijken. Ach, een stukje taart en vrienden om mee om te trekken waren erg prettig op de eerste dag. Zeker als je nog niets wist. Waarschijnlijk had hij al wel wat problemen gekregen, aangezien hij de regels hier niet kende. Hij kon zich zijn eigen eerste dag nog herinneren. Niet bepaald iets om aan terug te denken, maar ja. Hij wilde een frisse neus buiten gaan halen. Het zou een mooie droge dag worden en zonder zeeën en meren in de buurt leek het hem buiten veiliger dan binnen. Hij kwam buiten, dat was het probleem niet. Vooral omdat iemand anders ook naar buiten wilde en de bewakers met diegene bezig was. Seth wist niet wie het was, maar dat deed er niet toe. Lang bleef hij niet buiten, voor hij het wist zat hij op een stoel in de kamer van de directeur die hem een giga preek gaf en de regels nog eens extra duidelijk, of terwijl in babytaal, uitlegde. De directeur behandelde Seth alsof hij onnozel was, wat hij erg irritant vond. En dat terwijl de regels hem niet eens echt uitgelegd waren. Ja, geen krachten gebruiken, maar meer werd hem niet uitgelegd. Niet over toestemming om naar buiten te gaan of iets anders. In het begin wist hij niet eens waar het nummer op de armbanden voor stonden. Dat moest Aria hem uitleggen, aangezien de begeleiding daar de tijd bij hem niet voor nam. Hij kwam er pas een paar dagen later achter.
Na een tijdje was zijn taart op en keek hij Aria aan. "Heb je zin om morgen mijn familie te ontmoeten Aria. Mijn familie wil graag wat vrienden van me ontmoeten en je betekend echt veel voor me" zei Seth toen en keek Aria aan. Hij hoopte maar dat dit het goede moment was om het te vragen. Al was er eigenlijk nooit een goed moment om iemand die geen familie had, te vragen naar familiedag. Echter had Aria veel voor hem betekend. Hem kennende zou hij zonder Aria nu nog niet eens zijn kamer uit zijn gekomen. Ja voor het eten en voor de lessen, niet voor vrije tijd of zo. Aria heeft hem daar heel erg mee geholpen.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Asa had nu zelfs al een antwoord op haar vraag, maar er was een limiet aan teleurstelling die hij niet wilde overschrijden. Morgen zou hij verder kunnen gaan met het aanpakken van zijn problemen. Eerst zou hij Louise bezoeken. De gang naar de isolatiecellen werd streng bewaakt. De truc was om te doen alsof je het volste recht had er te zijn, maar ook dat werkte meestal niet. "Jongen die zijn isolatiecellen, wat begrijp je niet aan het woord isolatie."
"Het spijt me, maar een vriendin van mij zit in één van de cellen. Ik zou heel snel met haar willen praten, dat kan je me toch niet verbieden."
"Ze zal er zitten met een reden. Wat het ook is dat je te zeggen hebt het kan best morgen."
"Alsjeblieft. Ik weet niet hoe ik me zou voelen als ik nu niet met haar kan praten." Het was op dat moment dat de man Asa's armband zag, met de vijf en zijn naam naast gegraveerd. Was hij niet dat kind die deze ochtend een begeleider had aangevallen. Het was algemeen bekend onder de leraren en begeleiders dat Asa niet boos gemaakt mocht worden. Daardoor was het vrij makkelijk voor hem enkele privileges te kunnen bemachtigen.
"Tien minuten, niet meer." Hij bedankte de begeleider en haastte zich naar cel nummer vier. Dit was de cel waar Louise vrijwel altijd in werd gestoken. Hij klopte zachtjes aan. "Louise, hey. Ik ben het." Nu hij hier was, wist hij niet wat hij moest zeggen. Haar troosten zou niets aan haar situatie veranderen. "Ik dacht misschien kunnen we wie is het met leerlingen van Golden Oak spelen, of gewoon wat praten om de tijd te doden."

Anoniem
Popster

Requiem schreef:
Nadat hij zijn taart op had, ging zijn blik weer naar Aria. 'Het is oké, je hoeft je absoluut niet te verontschuldigen. Het is logisch dat je je zo voelt,' zei Elias en hij legde zijn hand weer even op haar schouder. Om eerlijk te zijn vond hij het juist fijn dat ze al zulke dingen durfde te vertellen aan hem en het gaf hem hoop, hoop dat de dagen hier draaglijk en misschien zelfs aangenaam konden worden met deze mensen om hem heen. Dat gevoel was echter van korte duur, Seth vroeg Aria mee naar familiedag. Shit, het was die ochtend nog voorbij gekomen bij zijn intake, wanneer het familiedag zou zijn. Hij had geen familie, geen vrienden buiten dit instituut, helemaal niks. Iedereen die hij ooit lief had gehad was dood. Zijn armen begonnen plotseling te trillen en hij kneep zijn ogen dicht om zich te focussen op kalm worden. Zijn ademhaling werd scherper, het zweet brak hem uit, hij trok wit weg en het trillen werd met de minuut erger. Zijn geest zat als een zeurderig kind tegen zijn borst te duwen en hij wist dat hij het misschien niet tegen kon houden deze keer. 'Aria, Seth, Augustus,' mompelde hij. 'Sorry, ik moet gaan. Niks persoonlijks,' bracht hij uit en hij draaide zich om. Weg hier, hij moest weg, voor er iets ergs ging gebeuren en hij weer iemand pijn deed. Zijn hoofd sloeg op hol en het kostte hem moeite om zijn lichaam in beweging te krijgen en hem naar zijn kamer te brengen. Kom op, nog even. Op je kamer kun je je laten gaan. In lichtelijke paniek snelde hij zich naar zijn kamer, gooide de deur met onnodige kracht open en sloot zichzelf daarna op. Zoekend keek hij de kamer door. De badkamer lag recht voor hem, hij sprintte er bijna naar toe, draaide de koude kraan open en duwde zijn hoofd eronder. Abrupte schokken konden soms geweldig helpen om hem weer terug te brengen. Het water maakte hem inderdaad wat kalmer en met het zweet nog in zijn nek en handen, liet hij zich tegen de deur op de grond glijden. Dit soort stemmingswisselingen maakten hem doodmoe en het liefste zou hij gewoon gaan slapen en wakker worden zonder gave. 'Shit, kut, verdomme,' gromde hij kwaad en hij zette zijn nagels in zijn huid. Het maakte hem kwaad dat hij nog zo weinig controle had over zichzelf en dat hij zichzelf bijna was verloren in het bijzijn van anderen. En waarom? Om iets simpels als familie. Hij vroeg zich af waar de anderen het nu over zouden hebben. Die nieuwe gaat nu al de mist in. Hij kon zichzelf wel voor zijn kop slaan.

Anoniem
Internationale ster

LilyAllen schreef:
Met een glimlach op haar gezicht begon Aria van haar stukje taart te eten. Het liet haar even realiseren dat haar verblijf in Golden Oak niet alleen maar negatief was. Ze had hier nieuwe vrienden gemaakt, mensen die ze nu tot haar familie rekende. Ieder van hen was in haar ogen speciaal op zijn of haar eigen manier, wat niet kwam door de gave, maar door de persoonlijkheid. Allemaal waren ze mensen waar Aria iedere dag haar kracht uit kon halen, en hopelijk kon zij dat ook voor de anderen doen. Zelf werd ze in ieder geval erg blij van de mensen die haar omringden, wat soms gezien haar gave en de maatregelen die hiervoor genomen waren redelijk moeilijk was. Daarom voelde ze zich ook enorm vereerd dat Seth haar mee wilde nemen om zijn familie te ontmoeten. Familiedag was voor haar altijd al stil geweest. Vroeger niet, toen kwamen er af en toe verre familieleden waar ze nog nooit van gehoord had of kwamen vriendinnen van haar oude school langs. Maar inmiddels gebeurde dat niet meer, Aria was door velen weggedrukt en vergeten. Maar ja, wie zou er nou weer om willen gaan met iemand die verantwoordelijk zou kunnen zijn voor het einde van de levens van heel veel mensen? Het maakte haar ook niet veel meer uit, de hoop op mensen die haar kwamen opzoeken en hier weghalen was een lange tijd verdwenen. "Het lijkt me heel leuk om je familie te ontmoeten, Seth" zei Aria terwijl een lichte grijns over haar gezicht danste. Ze was blij dat hij haar meevroeg, het gaf een voldaan gevoel om veel te betekenen voor anderen. Ze was overigens de eerste die Seth van alles bijbracht over Golden Oak, gezien haar vele ervaringen over de vijf jaar dat ze hier al zat. Het had hen echt verenigd en ze hadden een sterke vriendschap opgebouwd. De taart had Aria inmiddels volledig opgegeten. Aria deed haar mond open om weer wat te zeggen tot Elias zich abrupt omdraaide en wegrende. Een bezorgde gezichtsuitdrukking vormde zich nu op Aria's gezicht. Toen bedacht ze zich dat er waarschijnlijk iets met hem aan de hand was dat was gebonden aan zijn gave. Hij had nu vast een vriend nodig. Snel maakte ze de beslissing om achter hem aan te gaan. Ze wist dat als ze hem wilde achtervolgen ze snel moest zijn, gezien ze geen idee had waar zijn kamer zich bevond. "Sorry" zei Aria snel, "Ik moet achter hem aan gaan. Augustus, heel erg bedankt voor de taart". Gelijk hierna begon ze achter hem aan te rennen. Elias was redelijk snel, Aria kon hem niet meer zien, maar kon wel merken waar hij langs was gerend. Het duurde ook niet heel lang voordat ze zijn kamer had gevonden. Ze stopte voor zijn deur een haalde even diep adem. Ze klopte zachtjes op de deur. "Elias?" vroeg ze rustig. Ze hoopte vurig dat hij haar zou binnenlaten.

Sylvie
Internationale ster

Sylvie schreef:
Nadat iedereen de taart aangenomen had, bedankte ze haar hartelijk. Ze voelde zich ongemakkelijk in dit gezelschap, zeker nu er geen aandacht meer aan haar besteed werd. Tegelijkertijd was ze ontzettend moe. Haar slechte slaapgewoontes en het hele gebeuren van vandaag maakte dat ze elk moment in slaap zou kunnen vallen.

Augustus liep snel richting haar kamer. Ze werd haast omver gelopen door Elias. Enkele secondes dacht ze erover na hem te volgen maar zag dat Aria hem al achterna liep. Ze herpakte zichzelf en liep verder naar haar kamer. Haar bewaker stond zo als gewoonlijk voor haar deur. Haastig wreef ze de laatste taartkruimels van haar mond. Inmiddels had de bewaker haar in het oog gekregen en onderging ze de dagelijkse procedure. Nadat alles in orde bleek liet hij haar haar kamer binnen. Zuchtend zakte ze neer op het bed, greep eronder haar doos vandaan. Glimlachend bekeek ze de foto´s. Hoelang zou het duren voordat ze eindelijk vrij rond kon lopen. Wanneer zou het het vrije leven krijgen dat men haar hier beloofd had? Langzaam vielen haar ogen dicht. Voor het eerst in tijden zou ze fatsoenlijk slapen, zonder de verschrikkelijke nachtmerrie´s.

Ladybambi
Popster

ladybambi schreef:
Seth was best geschrokken toen Elias er opeens vandoor ging, al was hij ook stom geweest. Veel mensen hadden hier geen ouders meer. Normale mensen waren soms bang voor hun krachten. Zeker als de krachten dodelijke konden zijn. Hij had er niet over na gedacht, toen hij Aria mee vroeg naar de bezoekmiddag. Hij had haar even apart moeten nemen om het te vragen, of in haar oor fluisteren zodat ze het niet hoorden, al wist hij niet welke gave Elias had dus dat zou nog niet zo'n goed idee kunnen zijn. Hij slikte even en twijfelde of hij achter ze aan moest gaan, toen Aria achter Elias aan rende. Als mensen weg vluchtten voor dit soort dingen waren er vaak 2 redenen. Of ze hadden hun krachten niet onder controle, of ze waren erg emotioneel en wilden niet dat de rest het zouden zien. Seth zijn oog was ook al eerder op Elias armband gevallen en hij had een hoog cijfer. Iets waardoor Seth vermoedde dat de reden waarom Elias wegvluchtte was omdat hij zijn krachten niet beheerde. Eigenlijk wilde Seth hem dan ook even alleen laten. Je wist het nooit met sommige gaven. Toch was het wel een beetje zijn schuld en het kon zijn dat Elias wel iemand kon gebruiken om mee te praten. Desnoods over jongens dingen waar hij het niet met Aria over wilde hebben of zo. Seth zuchtte zacht en vloekte even in zichzelf. Hij moest echt oppassen met wat hij zei en anders maar gewoon zijn mond houden. Als kind had hij ook altijd al moeite met de juiste woorden en opmerkingen op de juiste momenten te gebruiken. Hij zei vaak dingen die hij niet wilde zeggen of waarvan het moment niet geschikt was. Dat bleek wel weer. Toch was er nu geen tijd om daar over na te denken en daarom zette Seth het ook op een rennen, achter Aria aan in de richting van de andere kamers. De plek waar hij net nog een regenwolk had veroorzaakt, ontweek hij voorzichtig, waarna hij weer verder rende en bij Aria ging staan. In de kamer van Elias voelde hij hoe de kraan in de badkamer aan stond.
"Gaat het man?" vroeg Seth en keek naar de deur. Toen hij voelde dat Elias de kraan in de badkamer niet meer gebruikte liet hij het water even stoppen met stromen. Het water hoefde hij niet te zien. Zolang hij het maar voelde, wat hij vreemd genoeg altijd deed. Zelfs de luchtvochtigheid kon hij voelen. Hij kon de kraan alleen niet uit doen, dus liet hij het water even later weer stromen. Hij wilde in elk geval laten merken dat het normaal was om hier je gave niet te controleren en dat er mensen waren die hem wilde helpen of in elk geval steunen, aangezien helpen niet echt mogelijk was.

Anoniem
Popster

Requiem schreef:
Zijn lichaam was al naar beneden gegleden als een lappenpop en hij voelde zich verschrikkelijk lamlendig. Het zweet brak hem opnieuw uit en hij voelde hoe er steeds meer energie uit zijn lichaam weg trok. Zodra hij zijn gave niet tot uiting liet komen, reageerde zijn lichaam erop door energie weg te trekken, als een vreemde compensatie voor het in toom houden van zijn verschrikkelijke vloek. Hij noemde het liever een vloek, omdat ''gave'' klonk als iets wat een gift was, iets bijzonders op een positieve manier, maar hij ervoer het zeker niet als zijnde positief. Hij moest zich inhouden om niet over te geven en hij probeerde zich te concentreren op fijne dingen. Nieuwe vrienden op Golden Oak, fijne herinneringen uit zijn jeugd, simpelere tijden, de eerste keer dat hij van zijn eigen verdiende geld een auto kocht, het behalen van zijn rijbewijs, de enkele maar zeer memorabele en warme reizen... De storm in zijn hoofd en lichaam begon wat te gaan liggen en nu kon hij zich gaan focussen op zijn ademhaling. Inademen, uitademen, blaas het uit alsof je het door een rietje blaast, rustig inademen, langzaam uitademen. Buiten zijn deur hoorde hij stemmen en hij spitste zijn oren om te luisteren wie het waren. Als het bewakers waren, had hij een probleem, want in deze staat zou hij ze niet even rustig te woord kunnen staan of überhaupt heel veel zinnigs uit kunnen brengen. Nee, als ze hem zo zouden zien, zou het nog makkelijk kunnen dat ze hem liever naar de isolatiecellen zouden sturen. Dat zou op zich geen slecht idee zijn en het zou hem zeker helpen om niemand pijn te kunnen doen, maar hij wilde niet bekend staan als die ene jongen die op zijn eerste dag al in de isolatie terecht kwam. Gelukkig was dat allemaal niet van toepassing, want hij herkende de stemmen van Aria en Seth. Een klein glimlachje verscheen op zijn gezicht. Zo goed kenden ze hem nog helemaal niet, maar allebei waren ze al benieuwd hoe het met hem ging. Even dacht hij eraan om nog even te blijven hangen in de badkamer, maar toen dacht hij dat het beter was als hij ze binnenliet. Bovendien was hij Seth ook wel een excuses verschuldigd, voor de manier waarop hij opeens weg rende. Met weinig kracht kwam hij overeind en strompelde naar de deur, die hij voorzichtig openmaakte voor Aria en Seth. 'Hey,' zei hij zachtjes en hij ging aan de kant zodat ze naar binnen konden stappen. 'Luister, het spijt me voor net. Jullie hebben absoluut niks verkeerds gedaan. Mijn gave werkt gewoon op een vreemde manier, ik heb er helaas niet altijd controle over en sommige dingen zetten het vrijwel meteen in werking. Het spijt me oprecht...'

Seaweedbrain
Internationale ster

Seaweedbrain schreef:
Het was Asa! Ah, het was hem echt. Louise sprong op van blijdschap. Hij was zo'n goede vriend. "Dank je dat je gekomen bent." Het feit dat hij er was, was al het beste wat hij voor haar kon doen. Er was verder niemand die veel om haar gaf. Niemand die haar een brief stuurde, niemand die haar kwam opzoeken, niemand die voor haar op bezoek kwam bij de bezoekuren... Dit gebaar was fantastisch. "Hoe lang heb je?" vroeg ze nog, maar het antwoord was 10 minuten. Ze had niet meer verwacht eerlijk gezegd, want, ja, isolatiecellen. En het was al de tweede nacht achter elkaar die ze hier spendeerde. Eigenlijk moest ze hier maar gaan inrichten, want het ging al wel heel hard deze maand. Ze had nog gewed dat ze maar drie keer in de hele maand in de isolatiecel zou gaan zitten en ze had in twee dagen al twee van de drie opgemaakt. Het was echt niet expres gegaan, maar als ze woest werd, wat vaak gebeurde, werd iedereen meteen bang van haar en werd ze meteen hier geplaatst om af te koelen. Klootzakken. "Nou, wie is het, eh, 1) ze woont in de isolatiecellen, 2) ze kan mensen doden met haar blik en 3) iedereen haat haar, rara wie is het," lachte ze. Het was eigenlijk te makkelijk om dit spel te doen. Je kon letterlijk de gave noemen en dan waren er meestal nog maar 1 of 2, misschien nog 3 over. "Krijg jij nog bezoek morgen?" vroeg ze maar. Zij wist al dat er niemand zou zijn en ze was ook blij dat ze er niet hoefde te zijn, want het deed toch wel pijn om elke week eraan herinnerd te worden dat niemand om haar gaf. Behalve Asa dan.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Het was het minste wat ik kon doen." zei hij en voegde er daarna aan toe dat de begeleiding hem exact tien minuten had gegeven om met haar te komen praten. Ergens vond hij haar antwoord op zijn vraag grappig, anderzijds was het best triest om zoiets als de opsomming van je leven te zien. Niet dat die van Asa er zoveel rooskleuriger zou uitzien. "Misschien komt Ida als ze tijd heeft." Ida was Asa's oudere zus. Ze studeerde, had een druk leven, maar probeerde zoveel mogelijk van haar zaterdagen vrij te houden om bij haar jongere broer op bezoek te gaan. "Als je wilt kun je bij ons komen zitten, dat vindt ze heus niet erg." Sinds de dag dat hij haar kende, had Louise nooit bezoek gehad. Hij had altijd medelijden met diegene die smachtend stonden te wachten, hopend op een vriend of familielid dat zou langskomen. Sommigen zoals Louise hadden de hoop daarop reeds opgegeven. "Wie weet komen mijn ouders. Het is een tijdje geleden." Zijn ouders kwamen niet vaak, net regelmatig genoeg om hun reputatie staande te houden, want geen enkele goede ouder zou zijn zoon voor altijd in de steek lieten. Wanneer zij er waren was het zo ongemakkelijk. Ze zeiden vrijwel niets. Asa zag steeds de teleurstelling in hun ogen. Ze probeerden te vergeten dat ze ooit een zoon hadden gehad.

Anoniem
Internationale ster

LilyAllen schreef:
Rustig luisterde Aria naar dat wat er achter de deur afspeelde. Veel kreeg ze er niet van mee, ze hoorde alleen af en toe voetstappen. Aria keek even om zich heen en toen ze Seth op haar af zag rennen verscheen er een zwakke glimlach op haar gezicht. Hij ging naast haar staan en even legde ze haar hand op zijn schouder. Ze wist dat hij het zichzelf kwalijk ging nemen, dat Elias een uitbarsting van zijn gave had. Ze wilde hem duidelijk maken dat hij er niet zo mee moest zitten. "Het is niet jouw schuld, Seth" wist ze zachtjes uit te brengen. Seth moest ook wel weten dat Aria zich in ieder geval vereerd voelde om zijn familie te ontmoeten. Uit alle mensen die hier zaten koos hij haar. Het was hartverwarmend. Aria haalde haar hand snel van Seth zijn schouder af en keek nerveus naar de grond. Ze had geen idee of zomaar wegstromen de goede keuze wel was, het was misschien wat onbeleefd tegenover Augustus om zomaar weg te rennen nadat ze haar taart had gegeven. Ze wist zelf ook niet precies wat het was, ze wilde graag dat Elias een goede eerste dag zou meemaken. Of in ieder geval een eerste dag die beter was dan de hare. Ze had het gevoel dat dat wel gelukt was, tot voor kort zaten ze nog gezellig taart te eten met zijn vieren. Aria merkte beweging in de deur op en al snel ging hij open. Elias stond in de deuropening, ietwat verward, en begroette hen. Ze kon aan hem merken dat hij een stuk rustiger was dan wanneer hij wegrende. Elias maakte plaats voor Seth en Aria om naar binnen te gaan, en dat deed ze ook. Voorzichtig stapte ze zijn kamer in. Zijn kamer was standaard, en bevatte veel meer spullen en meubels dat de hare. De hare was in principe bijna leeg om de kans verwondingen en verwoestingen door haar gave te verkleinen. "Hey" zei Aria zacht en rustig tegen hem terwijl een bezorgde uitdrukking over haar gezicht danste. Ze trok een wenkbrauw op en zei; "Je hoeft echt geen sorry te zeggen. Wat gebeurd is is gebeurd". Aria haalde even diep adem en vervolgde; "Gaat het weer een beetje?"

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn.
Lees hier hoe je meer fans verdient.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld