Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken of speel Virtual Popstar op Facebook:

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Unfortunate gifts ~ schrijftopic

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Clarissa hield haar schouders op. "Ik vind het nog al een saaie gave, het is niet nuttig en niet origineel. Er zijn zoveel originelere en bijzondere zoals die van jou. Het is wel een lastige gave inderdaad, zeker in combinatie met mijn ingetogen persoonlijk. Gisteren was het perfecte voorbeeld, hoogstwaarschijnlijk heb je het wel in de kranten gelezen of het op het nieuws gezien. Die meid die al die mensen gedood heeft en de hele markt in vuur heeft gezet? Jup, that's me. Laten we het erop laten dat ik er lang niet meer op uit was geweest en ik nogal angstig ben als het op mensen neer komt." Clarissa keek hem fronsend aan. "Wat is er gebeurd tijdens het bezoekuur?" Het was Clara ook al opgevallen dat vele mensen terug waen gekomen uit de zaal terwijl het nog geen tijd was. "Oh, en het lijkt me leuk om alle kleintjes te ontmoeten." Knikte ze op zijn voorstel. Ze kon eigenlijk nog steeds niet geloven dat ze zomaar met iemand aan het praten was zonder iets te verpesten. Daarnaast leek het net een sprookje, een misterieuze jongen die haar zomaar kwam redden. Clara kon niet wachten om dit allemaal met Lynn te bespreken. Ze weet zeker dat Lynn trots op haar gaat zijn. Daarnaast was Clarissa ook wel benieuwd naar wie Lynn op bezoek heeft gehad.

Ladybambi
Popster

ladybambi schreef:
Seth kon aan Lynn haar woorden en stem horen dat ze de schuld van de gebeurtenissen ernstig naar haar toe trok. Iets wat niet helemaal nodig was geweest. Zijn gave was al begonnen voor dat het bezoekuur echt begon. Hij had het al gevoeld, maar had er geen aandacht aan besteed. Wat kon er gebeuren dacht hij? Dat alle bezoekers hun drinken kwijt raakte en het over hem heen kwam en hij een staart kreeg? Het was niet iets waar hij zich echt druk om maakte. Een fout, zoals hij nu al begreep inmiddels.
Heus, als Lynn zich niet had laten flippen, was Seth nooit geschrokken en had hij het misschien wel onder controle kunnen houden. Was het ergste dat er kon gebeuren dat Seth een meerman was, maar bezoekdag was altijd gevaarlijk. Hij kon zich niet 1 keer herinneren dat het niet een klein beetje mis ging. Dat niemand problemen kreeg met zijn krachten en alles goed ging. Als Lynn hem niet had laten schrikken, zou uiteindelijk een ander het wel veroorzaakt kunnen hebben. Zo was de kamer opeens vol met bijen van Oliver. Goed, dat was ook weer deels door Lynn, maar alsnog. Aria had ook haar beheersing kunnen verliezen, of Asa en de leerlingen die hij niet persoonlijk goed kende. Er waren zoveel gevaarlijke gaven in de bezoekersruimte, allemaal bij elkaar. Het was een wonder dat er nog zo weinig gebeurde. Hooguit drie slachtoffers. Zijn en die van Lynn, het kwam wel eens voor dat er tien mensen naar het ziekenhuis moesten of zo. Op deze school zat gevaar in een klein hoekje en het verbaasde hem dan ook dat alle bezoekers in 1 kamer werden gedumpt. Het was in zijn ogen beter geweest dat iedereen in de kamers of zo bezoek mocht ontvangen. Zo waren enkel hun gaven een gevaar voor hun eigen gasten. Niet de gaven van een ander. In 70% van alle kamers zaten camera's om de leerlingen in de gaten te houden en in de kamers waar het niet zat, kon best een begeleider langslopen in zijn ogen. Echter was Golden Oak het daar blijkbaar niet mee eens aangezien er zowat elke week wel een probleem was en er nog nooit wat was veranderd. Het verbaasde Seth dan ook best dat ze nog altijd zo trouw bezoek kregen.
"Het is niet jouw schuld. Dit had met iedereen kunnen gebeuren. Bezoekersmiddag is nu eenmaal een groot risico" zei Seth zacht en beet op zijn lip. Hij wilde een ander onderwerp. Niet meer zijn kleine neefje of waarom hij hier zat.
"Waarom werd je eigenlijk zo boos?" vroeg Seth en keek voor zich uit. Lynn moest echt een woedebeheersingscursus of zo volgen. Haar gave was veel te gevaarlijk om kwaad te worden. Het was een gigantisch risico wat ze eigenlijk niet mocht lopen. Het was een gevaar voor haarzelf en voor haar omgeving. Ze was dan wel kwaad op Seth dat haar nummer de vorige dag flink omhoog ging, maar eigenlijk was dat het beste voor haar. Haar gave was gevaarlijker dan ze dacht. Juist de onvoorspelbaarheid van welke gave ze over zou nemen. Sommige waren niet gevaarlijk zoals gedachten lezen, al zouden er vast dingen zijn die je niet wilde weten, maar anderen zoals die van Aria en nu blijkbaar die van hem konden wel gevaarlijk zijn. Zowel voor zichzelf als voor anderen.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Zijn ouders weigeren, wanneer Louise het zei, klonk het zo makkelijk, maar in werkelijkheid wist hij niet of hij het in zich had. Hij kon gebouwen verwoesten, levens nemen, maar tegen de wil van zijn ouders ingaan, dat was hem teveel. Asa zag niet meteen de tranen op haar gezicht, zijn hoofd was immers nog steeds in het kussen begraven, maar hij hoorde haar trillende stem en keek op. Hij stond op, spreidde zijn armen en trok haar in een dichte omhelzing. Er waren niet veel mensen in Golden Oak die hij effectief kon en wilde omhelzen, doordat hun gaven te maken hadden met menselijk contact. "Je hoeft er niet aan terug te denken. We zullen gewoon onze zorgen wegeten tot ze ons door de gangen moeten rollen." Om zijn woorden kracht bij te zetten stak hij zijn mond vol koekjes. "Of ik kan ook gewoon je kloppend hart uit je borstkas rukken, je ziel aan stukken rijten of je langzaam martelen om een eind te maken aan je armzalige lot."
"Sorry ik was even weg, wat het ook is dat ik zei, dat was niet ik en ik bedoelde het niet zo, maar dat weet je ondertussen wel.

Evenstar
Landelijke ster

Evenstar schreef:
Denish zat op een stoel ergens in de gangen. Hij was hier één dag en er was nu al van alles gebeurd, hoe was dit een goed idee geweest? Hij miste de academie nu al! Een zucht viel over zijn lippen en hij stond op waarna hij wat rond begon te lopen. Hij kon maar beter een beetje de boel verkennen hier, misschien nog wat mensen leren kennen. Hij moest een plek vinden waar hij kon dansen, een grote zaal met een hoog plafond. Was hier ergens misschien een gymzaal? Of een fitnessruimte? Toen hij wat rond liep kwam hij de jongen tegen die hem had geholpen met het meisje. 'He!' zei hij, opgelucht om een bekend gezicht te zien, ondanks dat hij hem nog niet zo goed kende. 'Hoe gaat het? Is het goed afgelopen met het meisje?' Hij was oprecht bezorgd om haar aangezien ze er niet al te best aan toe was... 'Ik ben Denish trouwens, vandaag aangekomen....' Ergens had hij spijt dat hij hier nu was, maar als hij hier zijn gave onder controle kon krijgen, kon hij het misschien gebruiken in zijn sprongen? Dan werd hij de beste danser ooit! Hij glimlachte even bij de gedachte, hij kon niet wachten tot de lessen zouden beginnen. Hij hoopte dat ze daar zouden leren hoe hun gaven te gebruiken...

Ladybambi
Popster

ladybambi schreef:
Rustig liep Drew door de gang heen. Hij vroeg zich af waar Aria was. Iets zei hem dat hij haar wel nodig zou hebben. Hij had het altijd al moeilijk gehad om de 'nieuwe' te zijn. In de tijd dat hij nog van pleeg gezin naar pleeggezin ging al. Goed, toen was hij natuurlijk zonder dat hij het wist de 'freak'. Onbewust gedroeg je je er toch na, ondanks dat je niet van je gave wist. Hier zou hij waarschijnlijk niet 'de freak' zijn. Hier waren alleen maar mensen met gaven en vast nog vreemder dan de zijne. Maar alsnog was hij niet zo'n fan van de hele nieuwe zijn.
Drew werd echter al snel uit zijn gedachten gehaald doordat er een jongen naar hem toe liep en keek rustig op om vervolgens te zien dat het de jongen van vanmiddag was. "Hey" zei hij met een zwakke glimlach en keek hem aan. Eigenlijk had de jongen best een leuk accent, al kon Drew hem niet plaatsen. Hij zou er ook niet na vragen. Niet nu tenminste. Wie weet zou hij het moeilijk vinden om over zijn afkomst te praten. Hij wist natuurlijk niet hoe en waarom de jongen hier was.
"Leuk je te ontmoeten Denish, ik ben Drew, ook vandaag aangekomen" zei Drew met een zwakke glimlach en haalde een hand door zijn haren heen.
"Aangezien ze ruimte nodig hadden, moest ik weg van de verpleging. Echter zeiden ze dat het wel goed moest komen. Het meisje heeft alleen veel rust nodig" zei Drew op de vraag hoe het met het meisje ging. Hij ging er vanuit dat het ook wel het geval was.
Drew was benieuwd wat voor gave deze jongen had. Zo op het eerste gezicht was er niet veel bijzonders aan hem te zien, behalve zijn veel te zware schoenen naar Drew zijn smaak. Zou dat door zijn gave komen? Had hij iets met zijn voeten? Hoe nieuwsgierig Drew ook was, hij keek er niet na en vroeg er ook niet na. Hij wist niet hoe dat hier op deze school ging en ook niet of de jongen het fijn vond. Hij kon zich voorstellen dat de meerman van vanmiddag het niet al te prettig zou vinden om dat soort vragen te hebben, dus zouden anderen het ook wel niet zo prettig vinden.
"Wat ben je aan het doen?" vroeg Drew en keek Denish aan

Evenstar
Landelijke ster

Evenstar schreef:
Denish glimlachte toen de jongen zei dat hij ook vandaag aangekomen was, ze zaten dus een soort van in hetzelfde schuitje. 'Nou, welkom!' lachte hij en schudde even met een hand door zijn haren. 'Ik was wat door de gangen aan het wandelen, op zoek naar een grote en hoge ruimte waar ik kan dansen en trainen. Ik ben een ballerino.' Hij glimlachte scheef. 'En zeker na wat er vanmiddag allemaal gebeurd is wil ik mijn hoofd even leeg maken, dus vandaar.' Toen schoot hem opeens de drank avond weer te binnen. 'Ik hoorde trouwens het één en ander over een drankavond en ik moest ene Louise zoeken, ze heeft een zonnebril op. Geen idee of jij weet wie ze is? Waarschijnlijk niet omdat jij hier ook pas vandaag bent.' Hij stond automatisch in de vijfde positie of in de eerste, maar met de schoenen die hij aanhad was dat zowat onmogelijk...

Ladybambi
Popster

ladybambi schreef:
Drew lachte even om de jongen zijn welkom. "Jij ook" zei Drew met een glimlach tegen hem en dacht even na. "Tsja, de bezoekersruimte heeft een redelijk hoog plafond, maar ik heb totaal geen verstand van ballet dus weet ook niet of het hoog genoeg is voor zoiets" zei Drew rustig. Als dat wel zo was en hij mocht dansen, zou het niet veel moeite zijn om de tafeltjes opzij te schuiven. Volgens de verhalen werd die kamer toch maar 1 keer per week gebruikt tenslotte. Goed hij kende de schoolregels nog niet uit zijn hoofd, dus misschien kon dat om 1 of andere reden niet, maar alsnog. Persoonlijk vond hij ballet iets voor meisjes, maar aangezien hij er niets vanaf wist en het zo te merken best belangrijk voor deze jongen was, zou hij niets zeggen. Als je niets van ballet af wist, kun je natuurlijk moeilijk ook niet oordelen. Daarbij snapte Drew ook wel dat je wat afleiding kon gebruiken na alles wat er gebeurd was. Zeker op hun eerste dag was dit iets teveel. Drew had al getwijfeld of hij hier terug moest komen, maar hij had het Aria toch wel beloofd en een andere optie zag hij ook niet echt.
"Daar heb ik ook van gehoord terwijl de bezoekers allemaal weg moesten. Ik ben nog om boodschappen geweest om wat extra drank te kopen. Na wat er gebeurd is, denk ik dat we het allemaal wel kunnen gebruiken" zei Drew met een zwak lachje, maar haalde zijn schouders op. "ik heb totaal geen idee wie Louise is. De enige die ik hier ken is Aria en jou nu." Misschien dat Aria wist wie die Louise was en hoe het zat met de drankavond, maar dan moesten ze haar eerst nog zien te vinden. Iets wat lastig kon worden in een onbekend gebouw en met zoveel mensen. Aria was nog al goed in verstoppertje spelen. In elk geval toen ze klein waren. En dan die Louise, zelf had hij ook super vaak een zonnebril op om zijn gave. Goed hij was een jongen, maar als zowel die Louise als hij een zonnebril droegen, ging hij er vanuit dat er hier op school nog veel meer waren met een zonnebril. Zij konden niet de enigen zijn en Drew had genoeg andere, vreemdere kledij gezien zoals een imkerpak en een harnas. Dit was eigenlijk als het zoeken naar een naald in een hooiberg.

Evenstar
Landelijke ster

Evenstar schreef:
Denish haalde zijn schouders op. 'Dat is best een goed idee, moet ik maar eens gaan navragen,' zei hij en rekte zijn armen even uit. 'En ik ben opzoek naar ene Asa? Dat meisje buiten dacht dat ik Asa was en aangezien de dingen die ze gezegd heeft, is het misschien een goed plan om die Asa maar eens op te zoeken en te vertellen wat er allemaal gebeurd is.'
Denish was drama wel gewend van de academie, maar dit was een heel ander level... Op de academie had iemand een keer glas gedaan in een meisje haar spitzen die de hoofdrol had gekregen. Zonder dat ze het door had, had ze de schoenen aangetrokken voordat ze opging. Het meisje die het gedaan had was wel door de mand gevallen en van school gestuurd, maar zulke dingen gebeurden nu eenmaal vaker. De wereld waar hij in zat, zat vol met jaloezie en haat en nijd... 'Zin om mee te zoeken? Aangezien jij het één en ander aangeschaft hebt moet jij misschien ook die Louise vinden?'

Ladybambi
Popster

ladybambi schreef:
Drew keek Denish aan en knikte toen hij zei dat hij er eens over ging informeren. Zelf zag Drew het probleem er niet in. Goed het raam moest even worden gerepareerd natuurlijk voor hij kon beginnen en zaterdags kon Denish dan niet dansen aangezien er een bezoekersmiddag was, maar verder? Het was een grote ruimte dus waarom zou het niet kunnen? Als de kamer toch nooit gebruikt werd, vond Drew het ook een beetje zonde. Dan werd het alleen maar stoffig en dat was nu ook weer niet de bedoeling tenslotte.
"Ik ben eigenlijk ook wel benieuwd naar die Asa, maar het hoeft niet te betekenen dat hij op deze school zit. Hij kan ook iemand uit haar verleden zijn" zei Drew en beet even op zijn lip. Als je een goede klap op je hoofd kreeg, kon je geheugenverlies en alles oplopen. Wie weet had het meisje daar last van en dacht ze dat ze in het verleden leefde toen ze wakker werd. Ze wisten het niet, maar Drew kon het altijd aan Aria vragen of die Asa een bewoner van Golden Oak was als ze haar vonden. Of aan die Louise waar ze nu blijkbaar naar op zoek moesten.
"Ze zeggen dat als je samen werkt, je makkelijker bij je doel kunt komen" zei Drew met een glimlach en knikte naar Denish. "Laten we samen gaan zoeken" zei Drew vervolgens en keek hem aan.
"Hoe ben je eigenlijk op ballet gekomen?" vroeg Drew terwijl ze op zoek waren naar Louise en Asa in een school vol onbekenden. Stiekem hoopte hij echt dat ze eerst Aria zouden vinden. Dat zou zoveel makkelijker zoeken zijn waarschijnlijk. Iemand die zowel de school als de bewoners kende.

Seaweedbrain
Internationale ster

Seaweedbrain schreef:
Het voelde fijn om fysiek contact met iemand te maken. Niet veel deden dat, door haar gevaarlijke gave en door de gevaarlijke gaves van anderen. Maar met Asa was het verrassend veilig. Iemand die door demonen overgenomen kan worden en iemand die mensen met een blik kan doden, het klinkt als een gevaarlijke combinatie, maar het was tot dusver veilig gebleken. Ze hield hem stevig vast. "Vooral veel koekjes en chips. Het boeit me niet veel meer," zuchtte ze. Toen kwam er weer een moment dat hij over werd genomen. Asa's stem klonk anders en het vertelde dingen die Louise niet wilde horen, vooral niet van hem. Het aan stukken rijten, haar ziel kapot maken. Ze wist dat ze er niet naar moest luisteren, maar het deed toch pijn. Hij was een van de weinige vrienden die ze nog had en dan voelden de woorden toch altijd als een dolksteek. "Ik merkte het, dat je weg was," lachte ze schamper. Louise liet Asa los en plofte weer neer op de stoel. "Wist je trouwens al dat ik vanavond weer een drankavond organiseer? Het wordt denk ik wat voller dan normaal, maar dat kan vast wel," zei ze, in de hoop het gespreksonderwerp te veranderen. "Ik denk dat de anderen wel voor voedsel zorgen, want het is weer op mijn kamer. Geen camera's." De reden dat er geen camera's op haar kamer was omdat de begeleiders van Golden Oak niet zeker wisten of ze het wel zouden overleven als ze via camerabeelden rechtstreeks in haar ogen zouden kijken. Dus dat scheelde wel.

Anoniem
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Lynn zuchtte diep. Ergens had Seth wel gelijk. Het kon inderdaad iedereen gebeuren, maar nu had Lynn de pech gehad dat door haar de chaos was uitgebroken. 'Misschien...Heb je wel gelijk...' zei ze zacht.
Lynn beet op haar lip. Het was het niet waard om nog over haar uitval te praten. In ieder geval niet over de oorzaak daarvan. 'Dat...Dat doet er niet toe.' Ze haalde even diep adem. Robin had haar uitgemaakt voor mutant en dat was wel het laatste wat ze van hem verwacht had dat hij zou zeggen. Al had Lynn het misschien wel kunnen weten vanwege het contactvermindering na dat ene bericht van Golden Oak, maar dat maakte nu niks meer uit.
'Seth? Weet je...Weet je misschien hoe het met Joana is...?' vroeg Lynn voorzichtig. 'Is ze...?' Ze kon het niet over haar hart verkrijgen om dat ene woord te zeggen, want dat was alles waar ze niet op hoopte. Lynn kon alleen maar hopen dat Joana er levend uit was gekomen, maar tot nu toe was er nog geen enkel bericht over Joana geweest met haar toestand en daardoor begon Lynn langzaam de hoop te verliezen. Als Joana echt de klap niet had overleefd, dan kon Lynn dat zichzelf nooit vergeven.

Evenstar
Landelijke ster

Evenstar schreef:
Denish dacht na. Daar kon hij gelijk in hebben, wat als Asa helemaal niet bestond? Of nouja, niet meer? Hij haalde zijn schouders op. 'Zoeken kan geen kwaad, we komen er vanzelf achter. En anders ga ik zelf nog wel even naar de ziekenboeg om te kijken hoe het met haar gaat, dat stond sowieso nog om de planning.
Hij knikte instemmend toen Drew voorstelde om samen te gaan zoeken omdat dat effectiever was en liep met hem mee door de gangen. Geen van hen kende ook maar iemand, alleen Denish had kennis gemaakt met ene Ryth die hij ook niet meer gezien had sinds het hele incident. 'Sinds klein jongetje eigenlijk al, mijn ouders deden me al op ballet toen ik 3 was en daar ben ik mee door gegaan. Naarmate ik ouder werd, werd het natuurlijk steeds serieuzer en toen ik twaalf werd, verhuisden we naar Engeland om daar verder te studeren op the Royal Ballet School.' zei hij glimlachend. 'Ik had een contract aangeboden gekregen voor een company na mijn studie, volgend jaar zou ik afstuderen. Maar nu ben ik hier...'

Ladybambi
Popster

ladybambi schreef:

"Dat is waar," zei Drew toen Denish zei dat zoeken geen kwaad kon en rustig liep hij met hem mee door de lange gangen. Zo te merken kon Denish ook niemand in deze school en zolang hij Aria niet zag, gelde dat ook voor hem. Waar zou ze zijn? In haar kamer? Bijkomend van de schrik van het bezoekuur? Waarschijnlijk, maar er waren zoveel slaapkamers en welk was dan van haar? Dat wist Drew niet.
Al snel was Denish over zijn verleden aan het praten. Vanaf zijn 3e al op ballet, dat was jong. Maar ja, als je zo jong begon kon Drew zich wel voorstellen dat hij nog steeds aan ballet deed. Die jongen was niets anders gewend. "Waar kom je eigenlijk vandaan? Of wil je daar liever niet over praten?" Vroeg Drew en haalde zijn hand door zijn haren heen toen hij zei dat hij een contract aangeboden had gekregen.
"Kun je nog aanspraak maken op dat contract als je straks je gave beheerst?" Vroeg Drew en hoorde toen Aria haar stem opeens en glimlachte even. Eindelijk, de redder in nood.
Al snel waren ze de hoek om geslagen, waar Aria in de gang sgond. "Hey Aria" zei Drew met een glimlach en liep rustig naar Aria en het onbekende meisje toe.
"Hey, ik ben Drew en dit is Denish" zei Drew tegen het meisje en keek Denish aan. "Denish dit is mijn oude buurmeisje Aria" zek hij rustig. Hij was blij dat hij Aria had gevonden.
"Hey Aria, ken jij toevallig ene Asa of Louise?" Vroeg Drew toen.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Angstig, op de manier waarop wij worden behandeld kan ik best begrijpen dat je je zo voelt. Ik hoorde het op de radio, van de kerstmarkt. Het gebeurde net op het moment dat ik hierheen werd gevoerd. Iedereen denkt altijd maar dat wij ons moeten aanpassen aan de maatschappij, maar wat nu als het eigenlijk omgekeerd is. Stel je voor dat de maatschappij eens moeite zou doen om zich aan te passen aan ons en dan bedoel ik niet ons allemaal in gestichten zoals deze steken. Ik ben altijd gefascineerd geweest door mensen, door hun gedrag, hoe ze met elkaar omgaan. Ik wilde altijd al psychologie gaan studeren, maar hoe de zaken er nu voor staan vrees ik of ik überhaupt geaccepteerd wordt voor een universiteit," zei hij terwijl hij samen met Clarissa naar zijn kamer wandelde. "Ladies first." Hij zwaaide de deur open en onthulde een kamer die leek op een bos of jungle. Overal stonden potten met planten. Er was een groot raam dat toegang bood tot de ommuurde tuin van Golden Oak. Meestal zat deze op slot, maar er waren momenten dat Oliver vrij de tuin in kon gaan. "Weet je nog niet wat er net is gebeurd? Er was een meisje die iemand naar buiten blief, ze gebruikte wind. Ik denk dat ik haar deze ochtend aan tafel heb ontmoet, maar haar naam ontglipt me even. Veel heb ik er niet van gezien, om eerlijk te zijn," vertelde hij en trok zijn imkerpak uit. Meteen vloog er een groep bijen zijn mond uit. "Aah eindelijk, dat pak is echt hatelijk." Hij liet zich in de zetel vallen.

Ladybambi
Popster

ladybambi schreef:
Seth hoorde de twijfel in Lynn haar stem toen ze hem gelijk gaf dat iedereen de chaos en de daarbij behorende kettingreactie kon veroorzaken. Seth kon het Lynn ook niet echt kwalijk nemen. Het was niet helemaal haar schuld, maar van het personeel van Golden Oak. De bezoekmiddagen moesten gewoon anders geregeld worden. Bezoekmiddagen waren lopende tijdbommiddagen zoals ze vandaag wel gemerkt hadden. Seth dacht altijd dat hij nooit een bom zou worden met zijn gave, aangezien de gave alleen vervelend was voor zichzelf. Echter, in plaats van dat Golden Oak naar een oplossing zocht die wel veilig was, zoals bezoek in de slaapkamers om in elk geval de mogelijke kettingreactie tegen te houden en in te perken. Helaas kwam dat Golden Oak blijkbaar niet uit. Het was makkelijker om hen wanneer het al te laat was nog eens in de isolatie te proppen.
"Ik snap sowieso niet waarom bezoekmiddag zo moet. Ik bedoel maar, zoveel gaven en emotisch bij elkaar, dat is gewoon een gigantisch risico. Ik kan me niet 1 bezoekmiddag herinneren die echt goed ging." zei Seth zacht en legde zijn hoofd tegen de muur aan. Het was echt zo. Heus er vielen niet altijd doden, maar elke bezoekmiddag zat er wel weer iemand in de isolatie om welke reden dan ook. Dan begon opeens de hele zaal te zweven omdat iemand met anti-zwaartekracht krachten zo opgewonden raakte dat ze haar gave niet meer beheersde, dan kwam er opeens een regenbui of een klein zonnetje in het midden van de zaal van de jongen die het weer beheersde, dan weer dit, dan weer dat. Soms vlogen alle zilveren of gouden sieraden van de bezoekers opeens weg naar het meisje wat een magneet was voor goud en zilver zoals hij een magneet was voor water. Er kon gewoon zoveel gebeuren en toch werd daar geen rekening mee gehouden.
Lynn wilde niet over de reden van haar uitbarsting praten. Iets wat Seth ook wel kon begrijpen. Het was niet zo dat zo'n uitbarsting zomaar gebeurde. Niet vaak tenminste. Als het gebeurde was er vaak iets flink mis en dan wilde je dat niet altijd delen.
Toen Lynn naar Joana vroeg, beet Seth op zijn lip. Eigenlijk had amper aan haar gedacht. Helemaal niet eigenlijk en meteen voelde Seth zich een beetje schuldig. Hij kon alleen maar aan zichzelf en Jason denken. Op zich was dat met deze omstandigheden ook best logisch, maar ook wel een beetje egoïstisch. Jason hoefde niet het enige dodelijke slachtoffer van vandaag te zijn. Joana en die andere jongen waren ook in elk geval gewond geraakt tijdens de bezoekmiddag. Hij ging er in ek geval niet van uit dat de jongen na de storm vrolijk opstond en weg huppelde en Joana viel ook nog wel door een raam heen!
"Eerlijk gezegd weet ik het niet. Ik kon alleen maar aan Jason denken en ben vlak na jouw de zaal uit gesleurd" zei Seth eerlijk tegen Lynn, maar dacht even na over wat er gebeurd is. "Echter denk ik wel dat Joana en de jongen nog leven. Ik kan het bloed van mensen in mijn omgeving voelen stromen en voelde slechts 1 keer dat het niet meer stroomde" zei Seth en beet even op zijn lip. Bij Jason. Als Joana of de jongen dood waren, zou hij dat vast ook gevoeld hebben. Al kon het zijn dat ze later waren overleden toen hij werd weggesleurd of dat hij zich teveel liet afleiden door de dood van Jason. Hij wist het niet en had zo het vermoeden dat ze er ook niet eerder achter zouden komen dan dat ze uit de isolatie mochten. Seth baalde wel dat hij in de isolatie zat. Hij kon die drankavond van vanavond goed gebruiken na wat er was gebeurd. Zelfs al hadden zijn krachten Jason niet vermoord, zat de schrik door Lynn er best in en kon hij het wel gebruiken.

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn.
Lees hier hoe je meer fans verdient.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld