Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

10 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

ORPG // Bad Luck

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Haar gevecht van gisteren had Archer zeker meegemaakt. Dat ze daarom echter geen gevecht van gave tegen gave aan wilde gaan, had hij dan weer niet aan zien komen. Zeker omdat juist die gevechten altijd het leukst waren om te doen, en het beste om elkaar te trainen. Het was desalniettemin Marlow's keuze en als ze het werkelijk waar niet wilde, dan ging hij ook wel overstag voor een normale vechtpartij. Alles om zich af te kunnen leiden van de duisternis die hij net nog om zich heen had kunnen voelen, nadat Melany het in hem aangewakkerd had.
"Oh sorry, I didn't know you got tired so easily," mompelde hij sarcastisch, met een lichte grijns op zijn gelaat. "But alright. Normal fight, it is." Dat hij zijn oude zelf weer was geworden, bleek iets te zijn wat Marlow maar al te veel opgevallen was. Iets waar hij verder niet veel opuit deed; hij was allang blij dat hij het donkerte weer een beetje achter zich had kunnen laten. Als dat niet zo was geweest, dan had ze nog altijd een hele andere Archer hier voor zich gehad.
Hij wandelde naar het sportgereedschap toe, daar waar hij de blondine ook al weervinden kon. Uit het niets werd hem een stootkussen toegegooid, die hij wat fronsend opving. Blijkbaar ging zij eerst?
"Hm.. feisty." Archer liet zijn handen in de banden achter de pads glijden en stootte ze kort tegen elkaar, als teken dat hij klaar was voor de strijd. Met een tevreden blik hield hij ze omhoog. "What are you waiting for blondie? Let's go." Het zou hem benieuwen wat ze te bieden had, maar dat was iets waar hij snel achter zou komen. Haar gedaante verried immers niets over haar innerlijke kracht; ze was tenger maar niet té mager, en gespierd maar niet al te opgepompt. Het was de vraag waar ze overvloed van had en er was maar één manier om deze te beantwoorden: door haar tijdens het vechten goed in de gaten te houden.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De woorden van Asher hadden haar alleen maar opgefokt. Ze wist dat hij sarcastisch was, dat zijn woorden soms baadden in arrogantie en dat hij het vooral deed om de ander uit te lokken. Daarvoor hoefde ze hem niet langer dan een anderhalve dag te kennen. Het ergste was dat hij er ook nog in was geslaagd om haar uit te lokken. Haar eerste gedachte was dan ook geweest om hem te laten blijken dat ze nog lang niet moe was en het hem zo moeilijk mogelijk zou maken om de klappen op te vangen. Of ze daar ook in was geslaagd, was echter moeilijk af te lezen van Archer.
De man had een sterke conditie. Ze had zijn lichaam al eens stiekem bewonderd en toen was het haar al opgevallen hoe gespierd hij was geweest. Nu de spieren in actie waren gekomen, was ze nog meer onder de indruk en ergens haatte ze het dat haar brein en hormonen zo gevoelig waren voor een sterke man die haar wel even zou laten zien hoe het echt moest. De wond in zijn arm leek hem niet eens tegen te houden in zijn bewegingen. Het zweet op zijn voorhoofd had zijn donkere haren door de war gehaald en voor heel even was er tijdens het gevecht door haar hoofd gegaan dat het had geleken alsof ze tegenover een Griekse adonis had gestaan.
De stootkussens en de bokshandschoenen waren vooral een opwarming geweest. Al snel waren ze over gegaan op het echte sparren. Daarin had Archer haar laten merken dat het sparren hier anders was dan hetgeen wat ze in het verleden met haar zus had gedaan. Het ging er harder en ruiger aan toe en niemand zou zich verontschuldigen voor een harde klap of een eventuele bloedneus. Het bracht echter wel het fanatieke in Marlow naar boven, vastberaden om Archer te laten zien dat ze er niet bang voor was en het aan kon.
Nadat ze zeker een uur fanatiek hadden getraind, was het voor hen beide voldoende geweest voor de dag. Marlow had in een lange tijd haar spieren niet op deze manier voelen branden en haar lichaam voelde, op een voldane manier, leeg aan. Samen hadden ze besloten om de spullen die hadden gebruikt, op te ruimen.
‘There you are! I’ve been looking everywhere for you.’ Omdat de woorden in haar optiek op Archer gericht waren, reageerde Marlow niet op de persoon die zojuist binnen was gekomen en boog ze zich naar de grond om één van de flesjes water te pakken.
‘Marlow.’ Een hand lag op haar schouder om haar aandacht te trekken. Wat verbaasd draaide ze zich om. Daar zag ze Doc, de dokter van de groep. Ze had hem de dag ervoor al ontmoet en ze had hem ingeschat als een vriendelijk persoon. Ze had echter niet verwacht dat hij haar ergens voor nodig zou hebben.
‘What’s up?’ vroeg ze nieuwsgierig. Ze hoopte dat er niet nog iemand was die verbonden zou moeten worden, zoals ze had de vorige dag bij Archer had gedaan. Dan zou ze behoorlijk door de mand vallen.
‘It’s Veronica. Most of the time, when someone get knocked out during a fight, they often wake-up after a few hours or so. She still hasn’t woken up and I have found some disturbing shit in het blood. I need you to come with me, so we can take some test.’
‘You think I did something to her?’ Was Veronica niet flauwgevallen, of bezweken onder haar eigen kracht? Dat was wat Marlow had gedacht. Doc knikte echter kort.
‘I don’t know what you did, but we need to figure it out. Or else, you’re going to be in a lot of trouble.’
Marlow hoefde er niet lang over na te denken. Dat wilde ze voorkomen, kostte wat het kost. ‘Sure, I’ll come with you. I mena, of course! If there’s anything I can do to help…’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De blondine had zich tijdens hun gevecht behoorlijk bewezen. Alhoewel hij met zijn lengte en gewicht meer de overhand had gehad, had Marlow zeker laten zien dat ze wel wat kracht in zich had. De stoten die ze gaf op de boks pads waren harder dan hij in zijn hoofd had gehad en als er iets was wat ze had bewezen, was het wel dat ze fanatiek was. Ook nadat ze de pads in hadden gewisseld voor een simpelweg, ouderwets gevecht met vuisten was ze nog even energiek als ervoor geweest en vastberaden om te winnen. In zekere zin vond hij het sexy. Hij kon in elk geval niet ontkennen dat hij soms wel even met zijn ogen af was gedwaald, al was het maar voor die paar tellen geweest dat hij niets had moeten ontwijken of blokken. Ze zag er nou eenmaal goed uit, of niet soms?
Nadat ze hadden besloten dat het genoeg was geweest, hadden ze de spullen weer bij elkaar geraapt om ze terug te leggen. Daar waar ze eerst alleen waren, kwam er echter snel een ander gedaante aanzetten om hun rust te verstoren. Verbaasd keek hij op toen hij de stem van Charlie hoorde. Zijn blik leek desalniettemin op iemand anders gericht te zijn; hij leek dan toch echt Marlow aan te spreken, hetgeen wat hij wel wat vreemd had gevonden. Het maakte hem des te nieuwsgieriger naar wat hij precies te zeggen had, maar nadat Veronica's naam was gevallen wist hij wel genoeg. Het ging nog altijd niet goed met de vriendin van Drew en dat was waarschijnlijk nog wel een understatement; naar Doc's woorden was ze na al die dagen nog steeds niet ontwaakt. En als er iets was waar hij gelijk in had, was het dat Marlow in heel wat problemen zou zitten als Veronica het loodje zou leggen. Drew zou het er tenslotte niet zomaar bij laten dat zijn vriendin vermoord was tijdens een gevecht met een nieuweling.
Hij knikte naar Charlie. "We'll both walk with you. There has to be something we've missed." De jongen glimlachte mager maar dankbaar, vooraleer hij zich weer tot de blondine keerde. "Let's just get to her first. Follow me." Hij draaide zich om en liep vrijwel meteen weer weg naar de gang, daar waar hij en Marlow hem naartoe volgden om hun weg in te zetten naar het kleine 'ziekenhuis'. Waar de kamer zich precies bevond was voor hem nog een raadsel sinds hun verhuizing naar dit nieuwe gebouw, maar het leek niet al te ver te zijn. Nog geen twee minuten later stonden ze in de kamer die Doc om had gebouwd tot hun spoedeisende hulp, met daarin een enkel bed met daarop een levenloos gedaante. Veronica had hij direct herkend aan haar donkere haren en typische, rode lippenstift. Hoe ze alleen normaliter een getinte huid had, leek ze nu lijkbleek. Een waarneming die Archer wat fronsend achterliet, wanneer hij aan haar bedzijde stond en zijn blik over haar heen liet glijden. Ze zag er doodziek uit. Niet vergelijkbaar met de laatste keer toen hij haar had gezien, vlak na het gevecht. Het was voor hem nog een wonder dat ze nog in leven was.
"I've already tried everything there is to try on medical grounds," mompelde Charlie, de klanken wat lusteloos uitgebracht onderwijl hij zijn handpalmen liet rusten op de bedrand. De wijze waarop hij naar Veronica keek, verklapte al veel over het feit dat het hem niet goed zat. Het meisje was nog geen haartje opgeknapt; daarentegen, ze was er alleen nog maar slechter aan toe geworden naarmate de dagen verstreken waren. "So the only option here, is to assume it was because of your gift that she's like this. It has to be. Otherwise she would've been healed by now ..." Hij zag hem tot Marlow wenden, ietwat beschaamd om dit te moeten vertellen. Het was alsof hij de schuld op haar schoof en dat was iets wat hij maar al te goed leek te beseffen, al was het niet zo bedoeld. Daarvoor was Doc te vriendelijk aangelegd. Of Marlow dit alleen ook wist, was de vraag. Langzaam maar zeker kruisten zijn pupillen haar gedaante om haar reactie af te wachten.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het aanblik van Veronica was haast angstaanjagend. Marlow haar eerste kennismaking met de vrouw was in de ring geweest. Daar had ze vol vechterslust gestaan. Veronica was vastberaden geweest om te winnen en Marlow haar plek in de bende te ontzeggen. Het was haar nog bijna gelukt, totdat ze was gebeten door haar tegenstander. Voor Marlow was het een opwelling geweest. Een handeling die ze in paniek uit had gevoerd, omdat ze niet had geweten wat ze anders had gemoeten. Nu leek de vrouw haast niet meer te lezen. Ze was bleek en haar borst ging heel langzaam op en neer. Te langzaam. Marlow durfde er niet te lang naar te kijken, bang dat ze op een gegeven moment geen verschil meer zou zien.
Al luisterend naar Doc trok Marlow haar eigen conclusie. Het moest door haar komen. Een gedachte die Doc ook bevestigde. Hij leek het niet te willen zeggen en Marlow hoorde de schuld in zijn stem, alsof hij het erg vond om haar hiervan te beschuldigen. Het was ook wel een serieuze beschuldiging, maar het was er eentje waar Marlow achter stond. Zij was de laatste persoon die haar aan had geraakt, die met haar had gevochten. Geen wonder dat de schuld bij haar werd gezocht.
‘I-I… I don’t know what to say?’ Met haar armen over elkaar sloeg ze haar ogen neer. Wat kon ze doen? Ze wist zelf niet eens wat er aan de hand was. Hoe dit had kunnen gebeuren, was voor haar een raadsel. Ze had het niet met voorbedachten rade gedaan, dus ze zou ook niet weten hoe ze dit zou kunnen oplossen. Ze wilde het wel. Ondanks dat Veronica het haar moeilijk had gemaakt, had ze haar niet in levensgevaar willen brengen. Dat was nooit haar bedoeling geweest.
‘Has this ever happend before? That you know of?’ Doc legde een vriendelijke hand op haar arm, waardoor Marlow geneigd was om weer naar hem te kijken. Voorzichtig schudde ze haar hoofd. Als dit ooit al eerder was gebeurd, dan had ze vast geweten wat er aan de hand was.
‘It has not. I have never taken someone down like that before. I don’t even know how I did it, or why. I knew that I was losing and suddenly every single nerve in my body was just screaming me, telling me I should bite her. So, I did, and now…’ Met een handgebaar wees ze naar de roerloze Veronica. Er was veel wat haar gave teweeg kon brengen, maar dit was niet iets wat eerder was gebeurd.
Doc knikte en liep naar Veronica toe. Hij tilde het laken waar ze onder lag iets op en pakte haar arm. De bijtafdruk was nog altijd te zien. Wat Marlow het meeste verbaasde, was dat het niet leek op een normale bijtafdruk van een mens. Haar hoektanden waren duidelijk zichtbaar en leken ook een diepere wond te hebben veroorzaakt dan de rest.
‘I want to try something, Marlow. And I don’t know if you are up for it. But if I were you, I would do anything you can to make sure Veronica lives. Or else, Drew will have your head.’ Marlow slikte. Ze had al één vijand in de bende. Twee als ze Melany ook meerekende. Daar hoefde nog niet een derde bij te komen.
‘Sure, I’ll do anything. What do you need?’
‘I want to take some of your blood, so I can look at it up close. Maybe there is something there that can help us.’
Marlow keek van Doc naar Archer. Hij had gedurende het gesprek zijn ogen niet van haar afgehouden, waarschijnlijk om dezelfde reden als Doc: om haar reacties te kunnen peilen. Marlow zuchtte en knikte. ‘You can take my blood. I hope it helps, somehow.’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Waarom Marlow het had gedaan, was iets waar hij niet over twijfelen kon. Charlie waarschijnlijk ook niet. Als zij in haar schoenen hadden gestaan, hadden ze precies hetzelfde in de ring gedaan. Het was doden of gedood worden, in zekere zin; dat Marlow deed wat ze dacht te moeten doen om te winnen was meer dan begrijpelijk. Archer betrapte zich er dan ook op om wat instemmend te knikken, alsof hij ook maar enige instemming had om haar te vertellen dat wat ze had gedaan rechtvaardig was.
De wond werd weer aan het licht gebracht. Daar waar eerst een paar menselijke randafdrukken leken te zitten, was het nu echter veranderd. Met de heftige verkleuringen aan de zijkanten en wat bloedvaten die vreemd genoeg donkerder leken te zijn, kwam er een ander beeld in zicht dan hij eerder bij Veronica had gezien. Het leek haast alsof ze een flinke ontsteking op had gelopen. Ook kon hij de gedachte maar niet uit zijn hoofd krijgen dat het niet langer leek op menselijke tanden die in haar huid gesneden stonden, maar dat het andere vormen had. Welke dat dan wel niet mochten zijn, was dan weer voor hem een raadsel en noch iets wat hij had kunnen onderbouwen. Weloverwogen hield hij dus zijn mond.
De ideeën van Doc hadden hem verbluft. Nog niet eerder had de jongen bloed bij ook maar iemand af moeten tappen, als het ging om onderzoek. Voor bloedtransfusies wellicht, maar meer niet. Daarnaast; wat dacht hij in hemelsnaam te vinden? Het was niet alsof ze een 'magisch vaccin' in haar bloed mee kon dragen.
Hij keek vragend toe hoe Doc de spullen bijeen raapte en Marlow's arm klaarmaakte om hier bloed uit te halen. "You sure about this?" opperde hij wat verstrooid. "It doesn't seem like we got much time left on our hands." Hij wist niet hoe lang dit onderzoek überhaupt zou gaan duren en iets vertelde hem dat zelfs Charlie het hem niet vertellen kon. Zijn bewegingen verklapten hierover ook al genoeg; wat weifelend zag hij hem zijn schouders ophalen. "I don't know. But we gotta do something, right? She's dying here. So it's worth the shot."
Zonder meer zag hij hem de naald zacht tegen de huid van Marlow aandrukken. "You ready? On three." Op haar goedkeuring hoorde hij Doc tellen, zijn oude gewoonte hervat om zich niet aan de getallen te houden en zijn eigen tijdschema aan te houden. Op twee duwde hij de naald al in haar ader, waarop het buisje op redelijk tempo vol begon te stromen met de rode vloeistof. Sceptisch bleven zijn ogen bij het tafereel. Het zou hem benieuwen wat Doc tegen zou komen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Was dit het meest verantwoorde om te doen? Wellicht niet. Marlow had dan wel begrepen dat Doc een dokter was, maar in hoeverre hij echt de medische kennis had en bevoegd was om bloed bij haar af te nemen, was haar een raadsel. Wie weet had hij niet eens de juiste techniek, maar was het iets waar ze op dit moment over kon klagen? Absoluut niet. Doc gaf het al aan bij Archer. Veronica ging langzaam dood en het was ongetwijfeld haar schuld. Dat was nooit haar bedoeling geweest. Dit was het enige wat ze voor de vrouw kon betekenen, wat betekende dat ze Doc zijn gang moest laten gaan.
Marlow had nog nooit in haar leven bloed laten afnemen. Het was dan ook alles behalve prettig om de naald in haar huid te voelen en te merken dat het bloed in het buisje stroomde. Wellicht was het ook niet de beste tijd om dit te doen, aangezien ze net gesport had. Marlow probeerde alles vooral te negeren en hield haar blik gericht op Archer. Het kon zijn dat hij hier was voor Veronica en niet voor haar, maar het was prettig dat hij met hen mee was gegaan. Daardoor voelde ze zich nog enigszins gesteund.
‘All done,’ mompelde Doc, terwijl hij wat gaas en een aantal watten tegen de wond van Marlow aandrukte. ‘Hold this.’ Marlow knike en verplaatste haar vingers naar haar arm, zodat ze het bloeden kon stelpen. Ze gokte dat de rest van het materiaal schaarser was en dat het daarom niet nodig was om haar arm te verbinden. Het beetje bloed wat ze nu nog zou verliezen, was ook niet levensbedreigend.
‘You should eat something, hang on.’ Doc pakte iets wat leek op een ontbijtreep, waar zeker genoeg suiker in zou zitten om er voor te zorgen dat ze niet zomaar flauw zou vallen. Doc had de wikkel al van de reep gehaald, waardoor het iets gemakkelijker werd voor Marlow om er een klein hapje van te nemen.
‘So…’ zei ze toen ze een aantal happen had genomen. ‘What are you looking for?’ Er moest iets zijn waar hij naar op zoek was. Iets waar hij naar zocht dat hem zou helpen om Veronica beter te maken. Teminste, Marlow hoopte dat Doc wist waar hij mee bezig was en dat hij niet lukraak ergens aan was begonnen. Toch begon het steeds meer op dat laatste te lijken.
‘Honestly, I don’t know. But Drew told me to safe her, however long it will take and whatever the price may be. He wants her alive.’ Marlow beet op haar lip. Doc was haar enige hoop. Als hij niks zou kunnen vinden, als Veronica zou komen te overlijden, dan was haar tijd hier gedaan. Zou ze meteen uit de groep worden gegooid, of zou er een einde aan haar leven worden gemaakt? Het was haar niet bekend wat er met de anderen was gebeurd, nadat ze het gevecht hadden verloren. Positief was het echter niet en het zou zomaar kunnen dat zij hetzelfde lot zou ondergaan.
‘Let’s just pray tou find something,’ verzuchtte Michael. ‘Because I don’t think Drew will take “I really didn’t mean to” as a good apology.’

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld