Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken of speel Virtual Popstar op Facebook:

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Unfortunate gifts ~ schrijftopic

Anoniem
Popster

Requiem schreef:
Elias glimlachte naar haar en merkte dat ze het misschien lastig vond om lichamelijk contact te maken, desondanks schudde ze hem toch de hand. Hij knikte goedkeurend, als het inderdaad zo was dat ze er moeite mee had of bang was dat er iets kon gebeuren, dan was dit toch maar mooi iets wat ze had overwonnen. Hij zag haar een korte blik werpen op zijn armband en keek haar aan. 'Pas maar op, ik heb de gave om iemands lichaam over te nemen,' zei hij grappend, waarna hij met zijn wenkbrauwen wiebelde en grijnsde. Het was fijn om iemand tegen te komen die hem niet anders aankeek vanwege de rank op zijn armband. Voor hetzelfde geld was het rank vijf geweest, maar hij betwijfelde of Aria er dan mee zou zitten. Ze leek hem wel het type dat iemand niet zomaar zou veroordelen. Bovendien, zij was degene die hem aansprak en op een plek waar je het al meteen lastig had en bijna niemand kende, was zoiets waardevol. Iedere vorm van sociaal contact zonder de gebruikelijke onderliggende laag van walging voor zijn gave, was een moment om te koesteren. Hij zuchtte even voor hij antwoordde. 'Ja, mijn eerste dag gaat tot nu toe nog niet zo best. Ik heb mezelf dan wel ingeschreven, maar mijn god, veel vrijheid heb je hier ook niet. Ik werd net al door enkele bewakers meegesleurd omdat ik voet zette in de tuinen. Wist ik veel dat je daar niet mocht komen zonder begeleiding? Wat denken ze dat ik ga doen, de bloemen overnemen? Ze laten verdorren met een soort Medusa blik?' zei hij met een lachje. Hoe klote hij het ook kon vinden, hij moest maar proberen om er het beste van te maken en als dat betekende met een beetje humor, dan was dat maar zo. Er moest een manier zijn om alles een beetje te relativeren en lichter te maken. 'Dankjewel trouwens,' zei hij. 'Je kijkt me niet aan alsof ik gek ben. Nog niet. Waar wilde je naartoe?' vroeg hij. Even dacht hij eraan om zijn arm uit te steken zodat ze de hare erdoor kon doen en hij even kon doen alsof hij een normale man van eenentwintig was die met een metgezel het instituut doorliep, maar hij had al een vermoeden dat de hand schudden al een hele onderneming was geweest voor haar.

Ladybambi
Popster

ladybambi schreef:
Asa was druk in de weer met de heilige benodigdheden om de demonen uit te bannen, terwijl Seth probeerde tot Lynn door te dringen. Ze moest kalmeren. De meeste demonen, voor wat hij geleerd had, kwamen op negatieve gedachten en woede af. Ze werden er sterker door. Ook Asa probeerde Lynn te overtuigen aan positieve dingen te denken en gooide wat heilig water over Lynn heen. Helaas kwamen er ook wat druppels op hem terecht, waardoor hij met een harde klap op de grond terecht kwam en zijn hoofd tegen het nachtkastje stootte. Met moeite wist Seth een vervloeking te voorkomen. Hij wist niet heel veel van dit gedoe af en was zeker niet gelovig, maar hij wist wel dat veel geloofden dat een vervloeking de duivel juist plezierde. Iets wat Seth beter niet kon gaan doen. Het flesje heilig water viel op de grond en Seth voelde hoe zijn beheersing over het water nog minder werd. Zou het dan door de negatieve energie van de demonen komen? Het zou hem niets verbazen. Toch bundelde hij zijn krachten en wist het water het dopje van het flesje af te krijgen en het water over Lynn heen te laten lopen. Niet dat het veel effect had, maar goed.
Door de inspanning voelde zijn hoofd een beetje licht aan en hij was blij dat hij niet heel nat was geworden van het weinige water. Zijn hoofd bonsde nog altijd van de klap op zijn hoofd, al dacht hij niet dat het verstandig was om naar de ziekenzaal straks te gaan. Misschien als het echt niet over ging, maar anders zouden Asa en Lynn alleen problemen krijgen, iets wat hij wilde voorkomen.
Gelukkig kreeg Lynn uiteindelijk haar gave weer onder controle en droogden de paar druppeltjes die hem zijn staart gaven op, waardoor hij benen kreeg. Voorzichtig stond hij vervolgens op, nog altijd wat duizelig van de knal en keek toe hoe Lynn troost zocht en Asa kuste. Deels deed het Seth wel een beetje pijn. Hij kon Asa niet goed, maar het leek hem wel een super leuke jongen. Een gedachte die Seth meteen weer aan de kan zette. Asa liet de kus echter ook niet lang duren en maakte zich los. Kwam dat omdat er pottenkijkers bij waren? Of om iets anders? Het maakte niet uit aangezien Asa de kamer uiteindelijk zonder iets te zeggen uit vluchtte en Seth voorzichtig bij Lynn ging zitten. "Je weet dat hier camera's zijn he? Ik denk dat je beter weg kunt gaan en kunt wachten tot Asa terug komt, als je met hem wilt praten" zei Seth voorzichtig tegen Lynn. Iets zei Seth dat de beveiliging en begeleiding alles hadden gezien. Wat Seth ook best in de problemen zou kunnen brengen. Hij wilde in elk geval hier zo snel mogelijk weg.
"Je hebt niets verkeerds gedaan. Jullie hebben vandaag echter allebei veel mee gemaakt en iedereen verwerkt dit op een andere manier. Sommigen willen even alleen zijn, terwijl anderen graag steun willen. Ik denk dat Asa iemand is die dit alleen wil verwerken. Je moet hem even wat tijd geven." zei Seth tegen haar. "Vanavond is er nog genoeg tijd om met hem te praten. Zo vaak mogen jullie toch niet naar buiten." zei hij vervolgens en stond op. "Ik laat je wel even alleen. Ik neem aan dat je geen behoefte hebt aan mijn gezelschap" zei Seth tegen haar en liep rustig naar de deur. In de verte hoorde hij al de voetstappen van de bewakers, waarna hij snel naar buiten glipte. Hij moest Aria zien te spreken.

Anoniem
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Seth had ergens wel gelijk. Lynn mocht amper naar buiten. Haar gave was, tot nu toe, nog voor niemand dodelijk geweest. Toch was dat risico er wel. Haar gave was een gevaar voor zowel anderen als zichzelf. Ze had het alleen niet onder controle als het uit het niets kwam of als ze kwaad werd. Bij aanraking kon ze het alleen beheersen als ze de andere gave kende, anders kreeg je een situatie wat leek op de demonenaanval.
Lynn wist even niet wat ze moest zeggen tegen Seth, maar dat verhielp zich doordat hij haar alleen in de kamer liet. Ze stond op, liep naar de deur en bleef even in de deuropening staan. Lynn hoorde voetstappen, waarschijnlijk van de bewakers, en ze had 2 keuzes. De deur met een smak dichtgooien en zichzelf verstoppen of ze ging snel naar haar eigen kamer. Lynn koos voor het eerste, wat waarschijnlijk geen slim plan was, omdat er camera's hingen en de begeleiders hoogstwaarschijnlijk op de hoogte werden gebracht van waar ze zich verstopte, maar het was misschien wel de snelste manier om van de begeleiders af te komen.
Licht in paniek koos ze ervoor om onder Asa's bed te gaan liggen. Niet snel daara al werd er op de deur geklopt en klonk er de stem van een beveiliger.
'Lynn Mae Rose, doe onmiddellijk die deur open!' schreeuwde hij haar toe. Lynn verroerde zich niet. Haar hart klopte in haar keel. Het gebonk op de deur hield niet op. 'Je krijgt nog één kans. Anders trappen we de deur in,' dreigde de begeleider. Opnieuw deed Lynn niks. Ze wist dat ze hoe dan ook in de problemen zat en het maakte haar even niet uit hoe erg dat op dit moment was. Toch kwam ze langzamerhand onder het bed vandaan, omdat ze hier met geen mogelijkheid vandaan kon komen, zonder de begeleiders te mijden.
Zoals gezegd werd de deur ingetrapt en kwamen er 2 begeleiders binnen. Eén van hen kwam op haar afgestormd en pakte haar hardhandig vast. Haar handen werden op haar rug gedrukt en er werden haar handschoenen aan gedaan met speciale sensoren, die ervoor zorgden dat haar gave tijdelijk werd uitgeschakeld, zo lang ze deze droeg en enkel de begeleiders konden ze uit doen. Dit was overigens niet de eerste keer dat ze die aan had gekregen.
'Laat me los!' schreeuwde Lynn. 'Hier krijgen jullie spijt van!' riep ze uit en ze stribbelde hard tegen. Echter hadden de begeleiders altijd de middelen bij om iedereen met ze mee te krijgen. Zo dus ook bij Lynn. Ze voelde zich versuft, maar nog wel bij kennis. Een speciaal verdovingsmiddel. Schreeuwen kon ze nog wel, maar haar lichaam kon even niets meer. De begeleiders pakten haar bij haar armen vast en namen haar mee. Haar gezicht naar de grond gericht en haar benen werden meegesleept.
'Nee! Laat me gaan!' Ze schreeuwde hard met de bedoeling, en de hoop, dat zowel Seth als Asa haar zouden horen. Ze hoorde her en der wel een deur open gaan en ze zag slechts voeten van andere mensen, maar kon niet zien wiens deuren of voeten dat exact waren. 'Seth! Asa!' probeerde ze als laatste poging, maar gaf op en liet zich meenemen naar het kantoor van de directie.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Ik moet alles eerst zelf wat laten bezinken." Fluisterde hij terug. Hun plan werd meteen in actie gezet. Louise en Augustus zouden via een geheime gang het kamer binnendringen. Asa had nooit geweten dat die er waren. Geheime gangen leek hem altijd iets voor oude kastelen niet voor strakke moderne gebouwen, maar wie weet wat de geschiedenis achter Golden Oak was, waar dit gebouw eerder voor had gediend. Asa's taak was het houden van de wacht. Niet voor de geheime gang. Die was immers geheim, de kans dat de begeleiden daar achter zou komen was vrij klein. Nee hij positioneerde zich voor de ingang van hun persoonlijke ruimte. Lilith en Sitri checkten of de kust veilig was. Hun timing was ideaal er was zonet een spoedvergadering begonnen in een ander lokaal. Augustus en Louise zouden vrij spel hebben. Hij kon de taart al bijna proeven.
Plots verscheen Lilith naast hem. Asa's eerste reactie was alarm slaan, maar blijkbaar had het niets met hun operatie te maken. "Herinner je je vriendinnetje, die je daarnet nog probeerde te kussen. Wel er was net een hoop begeleiding in jou kamer en ze hebben haar meegenomen."
"Lynn, waarom?"
"Wel ik ben geen expert, maar er was heel wat activiteit in jou kamer. Als je het mij vraagt heeft het daar mee te maken. Ze riep jou naam terwijl ze haar meenamen."
"Bedoel je daarmee dat ik waarschijnlijk de volgende ben die ze komen halen."
"Ik bedoel dat je je vriendinnetje misschien moet gaan helpen. Het is een suggestie."
"Het spijt me Lilith. Van mij moet je geen romantische heldenacties verwachten. Als ik me hierin ga mengen zonder dat het nodig is, kom ik alleen zelf nog meer in de problemen."
"Zegt de jongen die de wacht houdt bij een taartendiefstal."
"Een taartendiefstal waarvan hij gaat ontkennen dat hij er deel van uitmaakte als het zover moet komen."
"Juist. Asa ik weet dat je al heel wat over je heen hebt gekregen vandaag, maar misschien is het zo erg nog niet dat er af en toe iemand van ons je lichaam overneemt. Wij komen tenminste nog op voor onszelf, onze idealen." Nog voor hij kon antwoorden was Lilith verdwenen.

Anoniem
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Nog half versuft zette de begeleiders haar op een stoel tegenover de directie, maar bleven wel bij haar staan. Gewoon voor het geval dat.
'Lynn Mae Rose. Welkom terug,' zei hij met een grijns. Lynn keek hem boos aan.
'Dat ben ik ja en als ik hier alleen daarvoor ben dan is dat verspilde moeite,' zei Lynn geïrriteerd.
'Niet zo brutaal, jongedame. Je weet heel goed waarom je hier bent.' Hij wees naar de schermen met beelden van Asa's kamer. 'Vertel op. De waarheid.'
Lynn dacht na over wat ze ging zeggen en hoe ze het moest brengen. Ze wilde niet dat Asa in grote problemen kwam en hij nog beperkter zou worden qua vrijheid. Maar hoeveel moest ze kwijt? Als ze zou zeggen dat ze haar gave wilde trainen, dan raakte zij waarschijnlijk vrijheden kwijt.
'Nou? Komt er nog wat van of moet het hardhandig uit je gehaald worden?'
Nee, Lynn had zichzelf niet bepaald populair gemaakt bij de directie vanwege eerdere gevallen. Zo had ze al eens telepathische krachten misbruikt of andermans gaven gebruikt om geintjes uit te halen. Dit waren dan gaven die ze heel goed kende.
'Niet zo opgefokt, zeg,' zei Lynn. 'Maar alles wat daar te zien was, daar had Asa zelf niks mee te maken.'
En dat was niet eens gelogen. Lynn ging er op eigen houtje naartoe en het kwam door Seth dat de demon haar lichaam was binnengedrongen.
'Wil jij me werkelijk vertellen dat Asa onschuldig is?'
'Ja! Hij is niet altijd de veroorzaker van de problemen hier!' riep ze uit. 'Jullie zoeken het altijd bij hem, omdat hij toevallig gelinkt is aan demonen. Pak iemand anders als slachtoffer en laat hem eens met rust!'
De directie leek het weinig te interesseren. 'Ja, dat zal vast. Maar maak je verhaal af, dan kunnen er gepaste maatregelen getroffen worden.'
'Ik ging alleen maar naar Asa, omdat ik wilde weten hoe het ging na de situatie met Joana,' vertelde Lynn. 'Ik kan het alleen niet helpen dat Seth het grappig vond om mij nat te maken, waardoor ik dus kwaad werd en die demon mijn lichaam binnendrong. Dat was het, mag ik nu gaan?'
De echte reden hield ze achter. Wie weet wat ze dan van plan waren te doen. Echter fronste de directie zijn wenkbrauw als teken dat hij wilde zeggen dat hij haar verhaal niet geloofde. Hij keek naar één van de begeleiders en hij knikte. Ze herkende hem van de vorige keer. Het soort begeleider die de waarheid kon onderscheiden van een leugen.
'Goed, Asa zal met rust gelaten worden. Jij blijft nog even hier zitten en gaat voorlopig nergens heen. We gaan jou meer in de gaten houden. Je neemt steeds sterkere gaven over. Gevaarlijker zelfs. Dit zou voor grote problemen kunnen zorgen.'
Lynn luisterde, maar diep vanbinnen kookte ze van woede. Ze had zichzelf enorm in de nesten gewerkt, maar een kleine opluchting was dat Asa met rust gelaten werd.

Anoniem
Internationale ster

LilyAllen schreef:
Aria voelde zich erg op haar gemak bij deze jongen. Ze wist niet wat er zo anders aan hem was en waarom contact met hem maken zo makkelijk was. Aria moest moest oprecht lachen om zijn opmerkingen. "Maak je geen zorgen" zei Aria terug met een glimlach op haar gezicht, "Ik zit hier inmiddels al vijf jaar, ik heb heel veel raarder gezien". Aria deed een lichte buiging en zei grappend; "Aria, de enigste luchtstuurder in de omgeving". Toch wist Aria wel dat zijn gave erg serieus zou kunnen zijn, een constante drang om iemand anders zijn lichaam over te nemen was vast niet makkelijk om te moeten voortduren. Toch was ze niet bang om bij hem te zijn, een cijfer was maar een cijfer. Dat hij een rank hoger zat dan haarzelf maakte haar niet heel veel uit. Ze zag hem overigens ook niet als de soort jongen die iemand zou overnemen voor zijn eigen plezier. Hij had een erg vriendelijke en open persoonlijkheid, wat Aria op haar gemak stelde. Daarnaast wist ze ook wel dat hij een vriend nodig had op de eerste dag in het Instituut. Zelf had ze niemand op haar eerste dag en kon ze ook voor een lange tijd niemand vinden. Het instituut was toch enigszins eng als je er voor de eerste keer binnenkwam. "Jep, ze zijn hier echt streng" zei Aria, "Jij mag in principe naar buiten. Voor mij is het een heel ander verhaal. Als ik naar buiten ga zonder enige vorm van bescherming word ik door minstens tien mensen getackled." Ze keek hem in zijn ogen aan. Ze had oprecht het gevoel dat ze met hem wel over weg zou kunnen. Daarnaast was het voor haar ook niet makkelijk om met een nieuw persoon te praten, ze was best ingetogen. Ook had ze zijn hand geschud, wat toch een grote stap was geweest. Ze was altijd bang dat haar gave de overhand zou nemen en mensen van haar af zou blazen. Dat was al een aantal keer eerder gebeurd, en telkens maakte ze zich er weer zorgen over. "Ach joh, ik doe het graag. Als jij mij maar niet raar aan gaat kijken" zei Aria. Ze merkte dat hij aanstalten maakte om zijn arm voor haar uit te steken zodat hij de hare erdoor kon doen, maar het toch niet deed. Ze dacht even na. Misschien was het eindelijk tijd om het weer is uit te proberen, als normale mensen bij elkaar lopen. Ze ademde even diep in en uit en knikte naar zijn arm. Ze glimlachte en zei op een licht grappende toon; "Doe maar hoor. Ik kan mijn gave vast onder controle houden".

Anoniem
Wereldberoemd

Literacity schreef:
'Wat er gaat gebeuren, is het volgende; ook jij krijgt camera's op je kamer en we plaatsen jou in rang 5,' begon de directie te vertellen. 'Daarnaast heb je een verbod op uitjes voor de komende 3 maanden. Je gaat dus niet mee en blijft hier. Het risico met jou gave is te groot en we willen geen dodelijke slachtoffers hebben tijdens de uitjes.'
Hoorde ze dit nu goed? Was haar actie dan zo erg dat ze zo beperkt moest worden in haar vrijheden? Ze kon wel door de grond zakken.
'Dit meen je niet?' zei Lynn verbaasd. Het middel was inmiddels uitgewerkt en elk moment zou ze de directie kunnen aanvliegen, maar ze probeerde zich gedeist te houden. 'Dit slaat werkelijk nergens op! Ik heb hiervoor nog niemand gedood met mijn gave en dan ben ik opeens een potentiële moordenaar?' Ze wilde opstaan uit haar stoel, maar werd vastgehouden door de begeleiders die bij haar stonden. Had ze de handschoenen niet aangehad, dan was in deze ruimte niemand zeker geweest van eventueel letsel.
'Je verzetten heeft geen zin, meisje. Dit is de beslissing die genomen is en daar hoor je je bij neer te leggen. Einde discussie.'
Lynn kon zich inderdaad niet verzetten. Want wat kon ze doen? Nog meer gaan schreeuwen? Het had in ieder geval geen zin. De directie gaf een teken dat haar handschoenen uit konden en dat Lynn kon gaan, mits ze gekalmeerd was en anders kwam er een kalmeringsmiddel in het spel.
'Oh, tuurlijk joh. Spuit me maar lek!' snauwde ze. Het waren woorden die Lynn beter niet op deze manier kon zeggen. Opnieuw werd ze versuft. De begeleiders namen haar terug mee naar haar kamer en legde haar neer op bed. Nu kon ze niets anders doen dan wachten tot het middel was uitgewerkt.

Anoniem
Popster

Juno schreef:
Langzaam duwde Joana de deur een beetje open. Gelijk kwam een koude windvlaag haar kamer binnen. Het was niet zo dat er veel ramen open stonden in de gang, in tegendeel, alle ramen moesten gesloten blijven. Het was meer dat Joana haar kamer altijd extra warm stookte. Ze hield van het warme, knusse, huiselijke gevoel dat ze nergens anders vandaan kon halen. Vanaf de grond keek ze, door de deurkier, naar de mensen die langsliepen. Niemand merkte haar op, wat alleen maar positief was. Het was vast een gek gezicht om haar daar zo te zien zitten. Rode huilogen, warrig haar en een verwarde status. Nee, dat was zeker niet hoe ze zich het liefst vertoonde. Plotseling liep Seth langs. Toen Joana Asa's kamer verliet zag ze niet veel later Lynn samen met Seth naar binnen gaan. Misschien kon hij haar wat meer inlichten over de situatie. Daarnaast had Joana een grote drang met iemand te praten en Seth was daar de geschikte kandidaat voor. Een lieve jongen die ze niet hoefde te vrezen, en op zijn tijd een knuffel kon geven zonder dat het gevaarlijk werd. Seth voelde zich, net zoals iedereen in dit instituut, rot. Toch voelde het bij hem een tikje minder, of in ieder geval, Joana voelde het bij hem een tikkeltje minder. "Seth," fluisterde ze, waar Seth niet op reageerde. Logisch, ze praatte erg zacht. "Seth," zei Joana iets harder, hierna stond Seth stil. Joana keek hem met betraande ogen aan, en voelde zich weer emotioneel worden. "Heb je even tijd?" stotterde ze, wetend dat ze een afwijzing op dit moment niet zou trekken. Een zucht verliet haar lippen, die haar liet merken hoe koud ze eigenlijk was. Het was gek, haar adem en kamer waren warm, maar haar lichaam was ijskoud. "Alsjeblieft," smeekte ze. Ze wist dat de tranen aan het doorbreken waren, maar dit was inmiddels al zo vaak gebeurd dat ook dit niet meer uitmaakte.

Ladybambi
Popster

ladybambi schreef:
Nog altijd zag Seth zwarte vlekken voor zijn ogen. Wat er net ook gebeurde, het was absoluut niet gezond en hij hoopte maar dat hij er niet te veel problemen mee kreeg. De gangen voelden langer aan dan hij zich kon herinneren, maar dat kwam waarschijnlijk door dat hij zich zo verschrikkelijk voelde. Hij liep dan ook langs de kamer van Joana, zonder haar eerste roep te horen. Hij lette totaal niet op, tot hij haar voor de tweede keer hoorde en stil bleef staan. Rustig draaide hij zich om en keek Joana aan. Aan de ene kant wilde hij zich excuseren. Hij voelde zich echt niet goed genoeg om met haar te praten, maar zag de tranen in haar ogen. Hij kon gewoon niet bij haar weg. Daarbij zou even zitten hem waarschijnlijk ook wel goed doen en Joana had in elk geval een bed om op te zitten. Aria kon wel even wachten. Hij wist sowieso niet waar ze was, al was het niet moeilijk om haar te vinden. Zo groot was de school nu ook weer niet tenslotte.
"Tuurlijk" zei Seth dan ook en liep rustig de kamer in, waarna hij op Joana haar bed zitten.
"Wat is er aan de hand? Waarom huil je?" vroeg Seth en keek haar aan. Hij hoopte maar dat haar tranen niet naar hem toe zweefden. Hij maakte zich zorgen om Joana. Was de reden dat ze zo van streek was het gedoe wat ze eerder met Asa had? Of had het een andere reden. Met Joana wist je het nooit, gezien haar gave. Soms nam ze een emotie van iemand teveel over.
Het was warm in de kamer van Joana, maar dat was hij wel van haar gewend. Af en toe vond hij het ook wel fijn. Het gaf een wat huiselijker gevoel aan deze gevangenis. Niet heel veel, maar ja.

Sylvie
Internationale ster

Sylvie schreef:
Hoewel ze zelf genoot van het donker werd de sfeer plots vreselijk benauwd. Ze liepen nog een tijdje door totdat de gang dood liep. ´Oke, vanaf hier moeten jullie goed luisteren naar mij.´ Zachtjes duwde ze Asa naar de zijkant, schoof zich langs Louise. ´Beweeg pas wanneer ik zeg dat je kan bewegen.´ Ze stapte naar voren, plaatste haar voet tegen de kille betonnen muur. In haar hoofd begon ze het plan te herhalen; Asa zou op de uitkijk staan, zij en Louise zouden alles stelen. Plots begon de gang te schudden. De bakstenen voor haar verdwenen en snel sloot ze haar ogen om zich te beschermen tegen a het licht. Asa ging als eerste naar buiten. Toen hij terug kwam met het feit dat de kust veilig was gingen Augustus en Louise in actie. Louise liep voorop, ze nam de leiding, iets wat zeer bij haar paste. Augustus liep achter haar aan, met Asa op haar hielen. Blijkbaar was er weer iets aan de hand want de gang en de wasserette waren verlaten. Even haalde ze opgelucht adem. Snel wisselde Augustus van kleding. Haar eigen kleding dumpte ze in een prullenbak. Nadat Louise omgekleed was liepen ze naar de lerarenkamer. Het verbaasde haar dat het hun zo makkelijk af ging. Normaliter zouden ze allang gepakt en gestraft zijn. Ze zouden in de isolatiecel zitten, verdoofd door de ´wonder´ middeltjes van het Golden Oak. Het beviel haar wel. Aan de andere kant voelde het ergens verkeerd, het kriebelde, waarom waren ze nog niet gepakt? Hadden ze hier geen camera´s.

Plots klonk er een gil. Het was de gil van een jong meisje maar Augustus kon niet plaatsen wie het was. Verschrikt keek ze naar Louise. ´Hoorde jij dat ook?´

Anoniem
Popster

Juno schreef:
"Waarom huil je?" De zachte woorden van Seth voelde ruw aan in haar oren. Alsof hij haar iets verwijtte. Joana haar hand snelde naar haar wangen om de tranen te drogen. Ze had niet door dat ze al zo snel was begonnen met huilen. "Weet ik niet," stamelde ze schouderophalend. "Ik kan gewoon niet, niet huilen." Het was een tijdje stil. Joana had niets anders gewenst, maar toch was het ongemakkelijk. Ze zat hier te huilen bij een jongen die het niet verdiende om haar zo te zien. Ze moest hem blijdschap bieden, maar alles wat ze had was verdriet. "Hoe was het bij Asa?" vroeg ze om het ijs te breken en antwoord te krijgen op de vraag die de reden was dat Seth hier was. Nerveus freumelde Joana aan haar haar. Ze hoopte een antwoord te krijgen dat haar vertelde dat Asa oké was. En een antwoord dat vertelde dat Asa erover na had gedacht. Het liefst wilde Joana dit Asa persoonlijk vragen, maar ze wist dat dat niet veilig was. Waarom zocht Joana altijd gevaar op? Waarom lieten mensen haar altijd keuzes maken waar ze later spijt van zou krijgen? Dit mocht niet weer gebeuren en al zeker niet met Asa. Joana liet zich neerzakken op het bed naast Seth. Haar ogen gingen van hem naar de grond. Het was moeilijk om hem aan te kijken. Ze was bang dat ze zijn emotie uit zijn ogen kon aflezen en ze had nu niet de behoefte aan nog meer emoties. Haar eigen emoties gingen tekeer in haar lichaam en ze wist er geen raad mee. Het voelde niet goed om naast Seth te zitten. Ze vond het fijner om te staan en op hem neer te kijken. Joana stond op en het voelde gelijk als een bevrijding door niet meer zo dicht bij Seth te zijn. Toch was dat niet hetgene wat het fijnste was. Het was voornamelijk fijn om het matras niet meer te voelen onder haar benen. Het deed haar denken aan het matras van Asa, net zo zacht en elastisch.

Anoniem
YouTube-ster

Taemin schreef:
In de verte zag hij Clarissa al aankomen en er kwam een kleine glimlach op Donghan's gezicht. Hij duwde zich van de tafel af en pakte zijn sleutels. Hopelijk was er nu geen andere begeleiding bij de hoofdingang te vinden, want dan moest hij haar een soort van naar buiten smokkelen. Het deed hem goed om haar zo blij te zien, hij had haar eigenlijk nog nooit zo gezien. Een lach rolde over zijn lippen toen hij haar hoorde praatte over hoe dankbaar ze was. "We moeten wel oppassen bij de hoofdingang, de kans is groot dat we een sprintje moeten trekken", vertelde hij. Hij sloeg een arm om haar schouders heen en trok haar mee richting de hal die naar de hoofdingang leed. "Heb je na de markt nog ergens anders zin in? We kunnen misschien nog ergens anders gaan kijken?", vroeg Donghan aan haar terwijl hij haar aankeek. Hij keek er naar uit om straks op de markt rond te lopen, het was voor hem ook een aardige tijd geleden dat hij iets anders dan werk heeft gedaan. Vaak was hij dagen en nachtenlang bezig met het ondersteunen van leerlingen en dat vroeg veel van zijn vrije tijd.

Seaweedbrain
Internationale ster

Seaweedbrain schreef:
Eindelijk kwamen ze bij het einde van de gang aan. Louise zuchtte verlichttend. Oh, yes. Het was een fantastische gang, maar ze wist dat ze liever andere opties zou gaan gebruiken in de toekomst. Ze was wel een schijterd, als het op dit aankwam. Maar het kwam er ook door dat ze helemaal niets kon zien. Nadat de deur weer geopend werd, ging ze als eerste weer naar buiten, tenminste, nadat duidelijk werd dat de kust vrij was. Gewoon, om weer licht te zien. Om weer iets te zien. Weer veiligheid te zien. Ze was nog liever in de isolatie dan dat ze in die gang was. Ze ging meteen aan de slag. Ze deed de begeleiderskleren aan en deed een naamplaatje op. Haar haar deed ze in een knot. Ze had altijd haar haar los, dus hopelijk viel het niet zo op. Helaas was haar huidskleur wat opvallend, omdat het iets getint was. Er waren niet veel mensen met haar huidskleur op Golden Oak, en zeker geen begeleiders. Maar misschien kon ze doen dat ze nieuw was. Uiteindelijk was ze genoeg vermomd om naar de lerarenkamer te gaan.

Toen Louise het gegil hoorde, was haar eerste instinct om weg te rennen. Gegil betekende problemen. Problemen betekende waarschijnlijk moord en hopelijk alleen maar een vals alarm. Maar meestal was gegil een slecht ding. "We moeten het negeren. We horen het straks wel. Als we de operatie nu afblazen, komen we sowieso in de problemen." Louise ging weer verder. Om nu naar het gegil af te gaan, was een van de slechtste ideeën die er bestond. De begeleiders waren er al of of gingen er al naartoe. Dan konden ze zichzelf heel makkelijk inrekenen, nou dacht het niet. Louise was bereid om levend aas te zijn en een tijd in de isolatie te zitten, als het betekende dat ze taart kreeg als ze eruit ging. Niet al om op voorhand al gepakt te worden. "Kom op,"spoorde ze Augustus aan. Dit was een gouden kans. Toen ze de lerarenkamer ingingen, was het al helemaal leeg. De taart en koffie lag al op het aanrecht. Aahh, dit was het goede spul. "Er ligt vast nog wat in de koelkast," zei ze tegen Augustus. Zelf ging ze naar de koffiemachine, pakte drie bekertjes en ging ze een voor een vullen. De koffie droop langzaam in het bekertje. Te langzaam voor Louise's gevoel. Straks kwamen de begeleiders nog terug.

Anoniem
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Hoewel het middel al was uitgewerkt, bleef Lynn nog een aantal minuten stil liggen. Het besef van de genomen maatregelen door de directie kwam nu pas goed bij haar binnen. Wanneer ze kwaad was, kon Lynn niet helder denken of kwamen dingen pas aan als ze gekalmeerd was.
Waarom wilde je dit ook alweer, Lynn? Waarom ben je zo koppig geweest? Kijk wat je jezelf hebt aangedaan. Was het dit echt waard? dacht ze bij zichzelf. Ze was dan wel blij dat Asa geen problemen zou hebben, maar haar vrijheden waren sterk afgenomen. Lynn vroeg zich echter wel af waarom zij camera's op haar kamer kreeg. Vanwege de overnames die ze kon doen of zat er meer achter? Ze wist het niet en kon alleen gissen naar een antwoord.
Lynn stapte uit bed en ging douchen. De badkamer was nog niet helemaal opgeruimd na het bezoek van Seth, maar ze had geen zin om het op te ruimen en het kon haar weinig schelen op het moment. Na het douchen liet ze alles in de badkamer voor wat het was en trok een pyjama aan. Ze was niet meer van plan om haar kamer te verlaten en Lynn besloot weer in haar bed te gaan liggen.
Sinds ze gekalmeerd was, was haar stemming behoorlijk gedaald. Lynn had een lege blik in haar ogen en ze voelde zich alles behalve vrolijk. Ook wilde ze liever niemand om zich heen hebben op het moment, maar ze kon haar deur moeilijk op slot doen nu.
Ze staarde voor zich uit en liet de woorden van de directie zich in haar hoofd herhalen. Geen uitjes...camera's..een gevaar..het kwam elke keer weer voorbij.
Lynn drukte haar gezicht in een kussen en liet haar tranen gaan. Ze hoopte, juist door haar gezicht in het kussen te drukken, dat niemand haar zou horen, want ze was niet op zoek naar enige medelijden.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Asa, Asa de begeleiders ze komen eraan." Riep Sitri. Shit, tijd om alarm te slaan. Asa begon hard op de deur te bonken, zodat Louise en Augustus hoorden dat het tijd was om te vertrekken. "Wat doe je?" Een begeleider keer Asa vreemd aan, peilend of de jongen al dan niet weer één van zijn aanvallen had. "Ik wilde iemand van jullie spreken, want mijn voorraad wijwater is aan het opraken." Waarom had hij niet eerder een uitvlucht bedacht. Nu zei hij gewoon het eerste wat in hem opkwam. "Er staat binnen nog wel wat denk ik. Laat ik het voor je gaan halen." Dit was dus de slechtste manier om tijd te winnen ooit. "Wacht, nee ik herinner me net dat ik nog wel wat heb staan in de badkamer. Toch bedankt." zei Asa gespannen.
"Asa is alles ok?"
"Met mij, natuurlijk, maar dat gegil van net. Wat was er gebeurd. Is die persoon ok?"
"Het zijn niet jou zaken wat er is gebeurd, maar ik kan je garanderen dat niemand gewond is."
"Oh ok, dat is goed. Wel dit was een leuk gesprek, maar ik heb nog dingen te doen." Asa hoopte dat hij genoeg tijd had kunnen rekken voor Augustus en Louise om te ontsnappen. Hij maakte zich snel uit de voeten, omdat hij er niet bij wilde zijn wanneer de begeleider de deur opende. Aan de ingang van de geheime gang bleef hij met gekruiste vingers wachten. 'Alsjeblief kom naar buiten, alsjeblief kom naar buiten.' herhaalde hij keer op keer in zijn gedachten.

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn.
Lees hier hoe je meer fans verdient.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld