Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken of speel Virtual Popstar op Facebook:

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Unfortunate gifts ~ schrijftopic

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
"Ach dan hebben we onze workout ook weer gehad." Ergens gaf her haar wel een adrenaline kick dat ze iets deden wat niet mocht. Clara keek kort Donghan aan waarna ze met hem mee liep. "Ik zou zo graag de zee weer eens willen zien. Het is naar mijn mening een van de mooiste dingen op aarde, de rust die de zee brengt, het prachtige strand." Het enige wat haar geduurende de tijd hier gaande heeft gehouden is het feit dat ze op een dag naar buiten kan lopen zonder zorgen. Dat haar gaven of eerder gezegt handicap haar niet langer aan één plek zou pinnen. Ze zou dan weg lopen en het verleden achter haar laten. Waarschijnlijk was een wereldreis maken het eerste wat ze zou doen. Het zou Clara een boost van inspiratie geven, wat ze dan weer kon verwerken in haar nummers. Voor nu leek dit voorlopig niet te gaan gebeuren, maar ooit zal de tijd daar zijn. Dit uitstapje is al een stap in de richting naar haar grote droom. "Oh en als ik dan eindelijk naar buiten ga wil ik wel natuurlijk weer eens lekker slecht eten, ik had Asa ook belooft wat mee te smokkelen." In de gangen was het rustig aangezien de lessen en activiteiten allemaal gaande waren. "Maar even hoor, geef nou zelf toe dat wat we hier te eten krijgen soms echt niet te eten is. Ze gunnen ons helemaal niks lekkers en ik weet dat jullie begleiders wel lekker genieten van taart en al dat soort dingen. Zo niet eerlijk." Een klein lachje kon Clara dan ook niet inhouden. Donghan was net als een beste vriend voor haar, ze zag hem totaal niet als begleider. Ze wist dat ze alles bij hem kwijt kon, ook sommige dingen zonder dat hij deze door zal spelen naar andere begleiders. Aan het einde van de gang kruisden ze kort Asa die het duidelijk te zien inmiddels het druk had met andere dingen dan treuren om Joana. "Ik ga eindelijk naar buiten! En natuurlijk ga ik mijn best doen om die vettehap voor je te regelen," zei Clara vrolijk. "Oh maak je geen zorgen om Donghan. Hij zal niks zeggen, toch?" Kort keek ze met een glimlach weer naar Donghan. "Anyways, kom je nog even langs al ik terug ben? Ik weet zeker dat ik zal craven naar bestfriend-talk en dat kunnen we dan mooi doen terwijl we smullen van die snacks." Vervolgens gingen ze verder.

Anoniem
Popster

Requiem schreef:
'Zo zo, een luchtbestuurder maar liefst,' zei hij grinnikend. 'Hoe werkt zoiets eigenlijk? Heb je het helemaal onder controle of wordt het geactiveerd door een bepaald iets?' vroeg hij daarna oprecht geïnteresseerd. Al met al was Aria een zeer interessante verschijning. Misschien had haar haarkleur er al iets over weggegeven, maar hij durfde er in eerste instantie maar niet vanuit te gaan. Voor hetzelfde geld had het niets met haar gave te maken gehad en dan had hij mooi voor lul gestaan als hij er iets over had gezegd. Hoewel haar haren licht en grijs waren, waren haar wenkbrauwen donker en hadden haar ogen een diepe blauwe kleur. Een verschijning om niet gauw te vergeten in ieder geval, dat was zeker iets dat vast stond. Hij vond het lastig om haar leeftijd in te schatten, dat was iets wat haar uiterlijk niet makkelijk weg gaf. 'Als je hier trouwens al vijf jaar zit en je nog veel raarder dan mijn gave gezien hebt,' vroeg hij. 'Hoe komt het dan dat je hier nog niet weg mag? Vinden ze je gave zo zorgwekkend of gevaarlijk?' Hij wierp een blik op haar armband, waarop stond dat ze in rang drie zat. Eén rang lager dan hij zat. Zou ze enkel een gevaar voor zichzelf zijn geweest of ook voor anderen? Zoveel vragen schoten door zijn hoofd in de korte tijd dat hij Aria nu kende. Ze kwam niet verlegen, stil of onaardig over, integendeel zelfs. Zou zo iemand echt gevaarlijk kunnen zijn? Hij ging er maar vanuit dat ze haar hier vooral hielden omdat ze een gevaar voor zichzelf kon zijn, omdat hij niet kon geloven dat iemand zoals zij een gevaar voor anderen zou zijn. En als dat al zo was, dan toch zeker niet bewust. Hij was verrast toen ze toch haar arm door de zijne stak en een verbaasd lachje rolde over zijn lippen. Goh, dit was lang geleden. Iemand aan zijn arm of überhaupt enig fysiek contact met wie dan ook. Het deed hem goed en herinnerde hem aan zoveel dingen die hij gemist had sinds Sierra's dood. Shit, verkeerde gedachte Elias, dacht hij. Hij ademde een paar keer scherp in en uit, concentreerde zich op zijn hartslag en probeerde zijn gedachten te verleggen. Toen hij het gevoel had zichzelf weer onder controle te hebben, keek hij Aria weer aan en gaf haar een onzeker glimlachje. 'Oké, goed. Daar vertrouw ik op! Laten we gaan.'

Anoniem
Internationale ster

LilyAllen schreef:
Aria haalde even haar hand door haar grijzige haar heen. Elias vroeg haar een goede vraag waar ze even over na moest denken. Haar gave werkte namelijk anders dan die van anderen. "Het is best ingewikkeld..." begon Aria, "Mijn gave wordt vooral geactiveerd door mijn emoties.. Als ik blij ben dan gebeurd er niet veel, maar als ik boos ben.. Kan je beter niet bij me in de buurt komen". Ze keek even naar de grond. De laatste keer dat ze boos was had ze een aantal begeleiders tegen de muur geslagen door de harde windvlagen die ze produceerde. De kinderen om haar heen renden van haar weg. Ze had niemand echt verwond, maar ze werd toch door ongeveer tien mensen tegen de grond aan getackeld. "De wind bestuur ik grotendeels met mijn handen" zei ze en ze keek weer naar Elias terwijl ze haar handen omhoog deed om hem haar doorzichtige handschoentjes te laten zien, "Vandaar dat ik deze dingen draag". Ze zuchtte even en zei iets zachter dan eerst; "Ik kan tornado's creëren als ik maar hard genoeg mijn best doe.. Daarom mag ik niet naar buiten". Aria wilde zo graag weer naar buiten, ze was er heel lang niet meer geweest. Elke dag zag ze mensen onder begeleiding naar buiten gaan en het deed haar telkens pijn dat zij niet mocht. Ze keek Elias goed aan en hoopte dat zijn mening over haar niet veranderd was. Nu hij gehoord had waartoe ze in staat was zou hij makkelijk van haar weg kunnen lopen. Tornado's creëren, dat was heel wat. Het kan de levens van velen verpesten of zelfs wegnemen. Aria baalde toch wel van haar gave, het was moeilijk om de dag door te komen terwijl je wist dat je gave elk moment kon toeslaan. "Ik zit hier nog omdat ik mijn gave niet goed onder controle kan houden en makkelijk mezelf en anderen kan verwonden" zei Aria, "En daarnaast is mijn familie me nooit meer komen opzoeken. Als ik weg mag heb ik geen plek om naartoe te gaan". Een licht glimlachje vormde zich op haar gezicht. Dit gesprek was erg snel de diepte in gegaan, ze was benieuwd wat Elias nu van haar vond, zou hij haar hetzelfde aankijken als even geleden? Het leek alsof Elias zichzelf niet goed onder controle had, maar hij werd al snel weer rustig. Aria stak haar arm door die van Elias heen en rustig begonnen ze lopen, de gang door.

Ladybambi
Popster

ladybambi schreef:
Het was niet Seth zijn bedoeling om aanvallend te klinken, maar hij merkte dat Joana zich echt niet goed voelde. Een beetje zwak zelfs geestelijk. Hij hoopte maar dat ze zijn opmerking niet verkeerd begreep. Een beetje moeilijk probeerde ze het uit te leggen, maar het wilde niet heel goed lukken, wat Seth begreep. Niet veel later vroeg ze hoe het bij Asa was. “Ik denk dat het wel goed met Asa gaat” zei hij tegen haar en glimlachte even toen ze bij hem ging zitten en vervolgens weer opstond. Door haar gave begreep Seth het wel en het was waarschijnlijk ook beter. Hij voelde zich zelf ook totaal niet prettig en hij wist zeker dat ze het niet aan kon om zowel haar eigen shit gevoelens te voelen als de zijne. “Lynn werd per ongeluk overgenomen door demonen. Deels doordat ik de controle over mijn gave verloor. Maar dat is gelukkig allemaal goed gekomen. Ik hoop echter dat we allemaal niet teveel problemen krijgen ermee” zei Seth vervolgens. Waarschijnlijk zou hij het nog wel te horen krijgen dat hij zijn gave niet mocht gebruiken. Zeker niet op zo'n manier. Ook wist hij zeker dat ze niet al te mals zouden zijn met Lynn. Eigenlijk moest hij straks naar haar toe gaan, maar dat durfde hij niet. Lynn was vast echt kwaad op hem. Het waren niet alleen de demonen die zo tegen hem tekeer gingen.
Tijdens zijn gesprek met Joana klonk er opeens een luide gil en Seth wist maar al te goed wie dat zou zijn. Lynn was hoogstwaarschijnlijk opgepakt. Even beet hij op zijn lip. De problemen zouden nu voor haar beginnen. Toch kon hij er nu niets aan doen. Zeker niet zolang er bewakers bij haar waren. Dan zouden ze beide in de problemen komen, ondanks dat Seth het waarschijnlijk al had, maar dat had geen zin. In elk geval had het geen zin om meer problemen te krijgen.
Inmiddels was Seth zijn hoofdpijn gelukkig flink verminderd, waar hij blij om was. Een beetje rust was dus inderdaad erg van belang in deze situaties. Seth had het nut van rust nooit echt serieus genomen. Vroeger was hij een te actief kind daarvoor. Hij hield er van om lange stukken te zwemmen en andere dingen te doen. Zelfs als hij pijn had.
Nog even bleven Joana en Seth met elkaar praten over wat er gebeurd was en andere zaken. "Nadat Lynn zichzelf weer in de hand had, heeft ze Asa gekust" zei hij blozend, maar stond toen na een tijdje rustig op. Hij merkte aan Joana dat ze moeite had met haar emoties en wilde niet het risico lopen dat ze de zijne er ook nog bij kreeg. Dat zou ze vast niet goed aan kunnen.
“Ik laat je even alleen. Als je me nodig hebt, weet je me te vinden,” zei Seth met een glimlach tegen Joana en liep rustig naar de deur. “Gewoon komen,” zei hij en liep rustig de gangen in, waar hij na een tijdje Aria en een vreemde jongen tegen kwam.
“Hey Aria,” glimlachte Seth tegen haar en liep naar haar en de andere jongen toe. “Jij bent zeker nieuw he? Ik ben Seth. Welkom op deze school” glimlachte Seth naar de jongen en stak zijn hand uit.

Anoniem
Popster

Juno schreef:
"Nadat Lynn zichzelf weer in de hand had," Seth was pas in het midden van zijn zin, maar Joana had al een naar gevoelwaar het heen zou gaan. Ze was naïef geweest, al die tijd. Toch was er een klein deeltje in haar dat die naïefiteit niet bezitte en haar het nare onderbuikgevoel gaf. Joana wilde dat Seth zou stoppen. Elke spier in zijn lichaam plotseling verlamde, maar de woorden bleven maar van zijn lippen stromen. "Heeft ze Asa gekust." Seth vervolgde met hetgeen waar Joana zo bang voor was. Ze had zojuist zelf geaccepteerd dat ze Asa leuk vond en om dan te horen dat hij haar niet zag zitten deed iets met haar. Nouja, er werd niet duidelijk gemaakt dat Asa haar niet zag zitten, maar dit was absoluut hoe het voelde. Joana had er geen erg in dat Seth de kamer verliet. Al zou ze het wel gemerkt hebben, de brok in haar keel was te groot om praten mogelijk te maken. De tranen waartegen ze zo hard had gevochten waren het niet meer waard om tegen te vechten. Ze liet ze vallen. Ze liet ze rollen over haar wangen, over haar lichaam, tot ze ooit de grond bereikte. De tranen die net zo zwak waren als haar zouden de grond niet halen. Joana moest haar gevoelens bij iemand kwijt. Ze kon ze niet opkroppen. Ze was niet zo'n soort persoon. Er was nu echter niemand die er voor haar was. Er was geen schouder om op uit te huilen. Ze stond er nu alleen voor. Alleen met haar uitgeputte lichaam en de stemmen in haar hoofd. Het waren geen demonen, maar dat maakte dat het niet minder erg. De stemmen waren bereid de schouder te zijn die je nodig had, maar dit deden ze niet zomaar. Ze waren dan zo dichtbij dat je ze kon voelen. Dat ze elke beweging van je konden overzien. Ze namen je zelfcontrole weg. Hoewel het op dat moment goed voelt, ga je er later aan ten onder. "Waarom heb je dan gevoelens voor Asa? Als hij dit jou flikt is hij jou niet waard." Een van de stemmen sprak nadrukkelijk. Joana wilde er niet tegen vechten. Een schouder om op uit te huilen was alles wat ze nu nodig had en dat het de stemmen waren die dit aanboden was nu een bijzaak. "Wat moest ik dan? Ik kon niet, niet verliefd op hem worden." Joana legde haar hoofd in haar nek. De stemmen gleden over haar lichaam en ze voelde hun geluiden overal. "Hebben jullie hem gezien? Zijn ogen, haar, lichaam.. Alles is perfect. Het is zo moeilijk om niet verliefd te worden op iemand die.." Joana wist even niet hoe ze haar zin moest afmaken. "Die je alles te bieden heeft waar je naar zoekt. Het voelde alsof hij de enige persoon op de wereld was die mij begreep. De enige die mij niet als een regulier meisje zag." De woorden kwamen zo vloeiend. Het was fijn, maar Joana wist niet of ze iets in deze kutte situatie wel fijn kon noemen. "Maar dat zag ik blijkbaar verkeerd." het was haar bedoeling om dit nuchter te laten klinken, maar het enige wat het deed was het dramatischer maken dan het al was. Joana legde zichzelf neer op de grond en klemde haar handen om het tapijt. Het was viezig, stoffig, het enige wat haar de werkelijkheid niet uit het oog liet verliezen. De makkelijkste oplossing was de werkelijkheid wel uit het oog verliezen, maar er was iets in Joana dat dit niet liet gebeuren. Nu besefte Joana pas hoe moe ze was. Moe van alles wat ze vandaag had meegemaakt. Alles wat zo snel ging, maar niet zo snel had moeten gaan. Moe van het wachten op de juiste persoon, die uiteindelijk niet bleek te bestaan. Moe van het vechten tegen de tranen en de tranen zelf. Asa had met zijn gave mensen vermoord, maar vandaag, was het niet zijn gave die iemand vermoorde. Dit keer was het Asa. Joana hapte naar adem en huilde verder. "Ik hou van hem." Het was de eerste keer dat ze dit hardop zei. "Maar hij niet van mij, dat is iets goeds." Joana probeerde zichzelf vanalles wijs te maken, maar alleen hetgeen met een kern van waarheid geloofde ze. "Want hij zou mijn leven ruïneren." Een ongeplande stilte dook op. "En ik dat van hem." Misschien was het de schuld van hun gaven. Toch wel.

_______________

Its shitty whoo

Anoniem
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Lynn stopte met huilen en ging even rechtop zitten op haar bed. Ze voelde zich vermoeid, maar besefte dat het weinig zin had om op haar kamer te blijven, hoe rot ze zich ook voelde op dit moment.
Al gapend liep ze naar haar kledingkast en trok daar een joggingsetje uit. Zin om zich op te frissen had ze niet. Haar haren waren nog half nat van het douchen, haar gezicht zag nog rood van het huilen en haar joggingspak was ook al wat verouderd. Hoe ze eruit zag, kon haar even niets schelen. Naar buiten mocht ze toch niet en de uitstapjes waren haar al helemaal verboden. Waarom zou ze dan moeite doen om er goed uit te zien?
Lynn liep haar kamer uit en slofte de gang op. Mensen keken haar aan, maar Lynn deed alsof het haar niet kon interesseren. Ze stopte even bij de kamer van Seth. Ze twijfelde even of ze zo naar binnen moest gaan of het voor nu ging laten. Het was immers zijn schuld dat Lynn de maatregelen over zich heen kreeg. Echter besloot ze door te lopen en bleef iedereen negeren die haar aankeek alsof ze een zwerver was, want waarom zou ze daar aandacht aan besteden?
Een stuk verderop stopte ze ter hoogte van Asa's kamer. De deur was nog steeds kapot en lagen in een aantal stukken verspreid over de kamer. Ze besloot om die stukken bij elkaar te gaan rapen en een briefje achter te laten met de tekst 'Sorry Asa. Liefs, Lynn.' En al vrij snel daarna liep ze terug de gangen door.
Uiteindelijk toen Lynn een hoek om kwam lopen, zag ze een groepje van drie staan. Het waren Aria, een nog onbekende jongen voor Lynn en...Seth! Van binnen werd Lynn weer kwaad, maar ze wist dat ze zich moest inhouden. Toch liep ze naar het groepje toe.
'Hey, Aria,' zei Lynn. 'En jij bent..?' Vroeg ze aan de jongen. Daarna keek ze Seth aan. Als ze de gave van Louise zou hebben, dan had Seth nu een groot probleem gehad. 'Ik haat je,' mompelde ze. Lynm had geen idee of hij het hoorde en zei het nog iets luider. 'Ik haat je, Seth!' Riep ze harder, liet zich op haar knieën op de grond zakken en gooide al haar tranen eruit die ze nog in zich had.

Seaweedbrain
Internationale ster

Seaweedbrain schreef:
De koffiemachine was langzaam. Te langzaam. De koffie droop met een laag tempo in het derde bekertje. De anderen waren al vol. Toen kwamen de begeleiders. Shit. Louise keek verschrikt naar Augustus. Dit was niet volgens plan. Augustus had al wat taart gepakt en stond al klaar om weg te gaan. "Shit, ga maar. Als ik er over vijf minuten niet ben, laat me dan." Taart was toch belangrijker dan koffie, want er was uberhaupt koffie voor hen en er was geen taart. "En hou wat voor me over," riep Louise haar na. Daarna liep ze de andere kant uit, naar waar het geluid van de begeleiders vandaan kwam. Augustus ging de andere kant op. Louise deed haar jasje uit en gooide het achter de koffiemachine. Misschien zagen de begeleiders het niet wat haar meer tijd zou gaan schelen. Maar toen de begeleiders binnenkwamen, zuchtten ze diep. "Waarom Louise?" Shit. Het was precies wat ze niet hoopte. "Eh, laat me gaan... of... ik doe mijn bril af," zei ze, maar het was niet heel overtuigend. Maar de begeleiders schrokken zich kapot en werd gretig naar de rode knop gegrepen. Wat ze net had gezegd was heel dom. Ze had het nog nooit over die boeg gegooid en ze had er spijt van. De begeleiders hadden op de rode knop gedrukt, dus er zou binnen een minuut een aantal begeleiders zijn, die haar sowieso in de isolatie zouden zetten. Als ze haar mond gehouden had, was er niets aan de hand geweest. Meteen zette ze het meteen op een rennen, maar, zoals verwacht kwam Louise niet heel ver. Net buiten de lerarenkamer werd ze al overmeesterd door de begeleiders. Ze probeerde nog tegen te stribbelen, maar vier begeleiders tegen een fysiek zwak persoon was te veel. Er werd meteen een spuit tevoorschijn gehaald en ze werd helemaal gevoelloos. Ze zag dat ze meegesleept werd, waarschijnlijk naar de isolatie. Ze zou toch maar een dag daarin zitten en morgen zou ze de taart krijgen, wat voor haar een stuk belangrijker was dan wat dan ook.

Anoniem
Internationale ster

LilyAllen schreef:
Rustig wachtte ze op Elias' reactie. Haar gave was toch iets interessants, het werkte toch anders dan andere gaven. De schade van de wind die ze kon creëren hing af van haar emoties. Controle over haar gave had ze namelijk nog niet, vandaar dat haar gave steeds gevaarlijker zou worden zodra ze bozer werd. Aria zuchtte lichtelijk en keek Elias in de ogen aan. Ze hoopte vurig dat zijn mening over haar niet veranderd was, toch was ze wel bang dat het gesprek te snel de diepte in was gegaan. Ze keek snel langs Elias heen en zag Seth aan komen lopen. "Oh, hey Seth" zei Aria ietwat schaapachtig. Ze trok snel een glimlach tevoorschijn en stapte opzij zodat Seth en Elias handen konden schudden. Ze wilde Seth wat vragen, tot Lynn aan kwam lopen. Aria merkte gelijk op dat er iets mis was, ze gedroeg zich anders dan normaal. "Hey Lynn.." zei ze rustig en ze bekeek haar goed. Was ze.. Boos? Op Seth? Haar gevoelens werden al snel versterkt toen ze mompelde dat ze Seth haatte. Wat was er in de tijd dat Aria niet bij hen was geweest gebeurd? Ze had blijkbaar veel gemist. Dat bleek vooral toen Lynn tegen Seth begon te schreeuwen. Ze zakte op haar knieën en begon te huilen. Op zo'n moment wilde Aria Lynn graag een knuffel geven, maar ze wist van haar gave af. En als ze de gave van Aria zou overnemen zou ze nog best een probleem kunnen hebben. Even keek Aria verward naar de anderen. Ze herpakte zich snel en zei; "Oké, wie van jullie gaat me vertellen wat er aan de hand is?".

Sylvie
Internationale ster

Sylvie schreef:
Asa bonkte hard op de deur. Shit, dit was het teken dat de begeleiders er aan kwamen. Snel greep ze de taart uit de koelkast, propte hem in de doos die ze bij had. Helaas was Louise niet zo snel. De koffiemachine was vreselijk langzaam. De koffie leek er druppel voor druppel uit te gaan. Twee bekertjes waren al klaar, maar dat zou nooit genoeg zijn voor een week. Laat staan voor een maand. Buiten klonken voetstappen. De begeleiders... Ze vluchtte snel naar buiten. Louise bleef binnen staan, verstijfd. "Shit, ga maar. Als ik er over vijf minuten niet ben, laat me dan. En hou wat voor me over," riep ze haar na. Snel glipte ze de geheimen gang binnen. Asa stond er ongeduldig op zijn voeten te wippen. ´Louise,´ hijgde ze terwijl ze de gang op wees, ´Ze liep regelrecht in hun armen.´ Het alarm klonk. Ze hadden de rode knop ingedrukt. Louise. Ze besloot er niet te lang over natendenken, op dit punt kon ze toch niks meer voor haar betekenen. Bovendien zou het niet lang duren voordat de begeleiders erachter zouden komen dat Louise hun hulp had gehad. Ze keek keek Asa aan, legde haar vingers op haar lippen en sloot de gang. Achter de muur klonken de schreeuwen van de begeleiders. ´Hier zijn ze heen gegaan.´

Ladybambi
Popster

ladybambi schreef:
Nog voor de nieuwe jongen Seth zijn hand had kunnen aanpakken, kwam Lynn kwaad aanlopen en bij hen staan. Ze begroette Aria, maar leek Seth eerst te negeren, tot ze zacht 'ik haat je' mompelde. Seth besloot het te negeren. Hij had niets verkeerds gedaan in zijn ogen. Wat verwachtte Lynn? Dat ze de enige in deze school was die haar gave niet kon controleren? Helaas bleef het niet bij gemompel en herhaalde ze haar woorden schreeuwend en begon ze op de grond te huilen. Een zachte zucht verliet zijn lippen, terwijl hij een stap bij haar vandaan deed om te voorkomen dat hij nat zou worden van haar tranen. Niet veel later vroeg Aria wat er aan de hand was.
"Niet veel bijzonders. Het gebruikelijke op school" zei Seth en zuchtte zacht. "Lynn wilde haar krachten trainen dus heb ik haar geholpen met mijn watersturing. Later gingen we naar Asa toe om te kijken hoe het met hem ging. Helaas wordt de luchtvochtigheid van Asa zijn kamer niet zo goed geregeld als in mijn kamer. Ik wilde het water in de lucht naar de badkamer sturen, maar raakte de controle kwijt en het water viel over Lynn heen waardoor ze flipte en bijna werd overgenomen door demonen" zei Seth tegen Aria en keek Lynn aan.
"Ik heb je al gezegd dat het me spijt en dat ik er niets aan kon doen. Nogmaals, niemand op deze school beheerst zijn gave. Als we dat deden, hoefden we hier niet te zitten. Ik zit hier in elk geval niet voor de lol. Ik heb een baby neefje in bij mijn ouders thuis wonen, die ik graag wil zien opgroeien. Jouw gave is gevaarlijk en er zitten risico's aan. Daar kun je mij niet van de schuld geven. Het was niet met opzet" zei Seth tegen Lynn en kijk. "Ik heb mijn gave nog nooit zoveel gebruikt als vandaag. Ik wist niet dat er een limiet aan mijn gave zat tot hoever ik het kon beheersen. Blijkbaar zit dat er wel op." Seth begon eigenlijk kwaad te worden omdat Lynn het hem verweet en dat was ook te merken, aangezien het aan de andere kant van de gang een beetje begon te regenen zonder dat hij het door had. Zijn kwaadheid was een klein beetje in zijn stem te horen, maar waarschijnlijk zou Lynn het niet opmerken. Qua zijn stem had Seth een verrassende controle als hij kwaad was. Je moest hem goed kennen om het te horen, al wist Seth dat Aria het waarschijnlijk wel zou horen. Al die verwijten bij elkaar kon Seth gewoon even niet meer zo goed tegen.

Anoniem
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Lynn merkte dat Seth een stap opzij deed toen ze op de grond zat. Misschien een slimme zet, want kon Lynn zich weer niet beheersen, dan moest ze maken dat ze wegging. Of in ieder geval ervoor zorgen dat er geen overname plaatsvond. Aria leek niks van de situatie te begrijpen en vroeg wat er aan de hand was. Seth was haar voor door de situatie uit te leggen en intussen probeerde Lynn zich bij elkaar te rapen en stond weer op. Lynn luisterde ondertussen naar de uitleg van Seth aan Aria.
'Bijna overgenomen? Er zat er al één half in mij!' riep ze. Kalmeer jezelf, Lynn. Dit gaat anders opnieuw mis en wat gaat er dan gebeuren? sprak ze in zichzelf. Lynn haalde diep adem in en weer uit. 'Jij hebt tenminste een familie, Seth. Ik heb niemand..' zei Lynn somber. Gevaarlijk, het galmde weer in haar hoofd. 'Maar daar gaat het nu niet om,' herstelde ze zich. Rustig vertelde Lynn verder. 'Ik weet niet of je het door hebt gehad, waarschijnlijk wel, maar vlak nadat jij weg was, kwamen de begeleiders eraan. Ik kon geen kant op en verstopte me eerst onder het bed van Asa. De begeleiders kwamen met veel geweld binnen en pakten mij hardhandig vast,' legde Lynn uit en keek wanhopig naar Aria. Help me, alsjeblieft.. spraken haar ogen. Maar wat kon Aria meer doen dan er voor haar te zijn?
'Ik werd meegenomen naar het kantoor van de directie, nadat ze me platgespoten hadden met één of ander vaag middeltje. Ze noemden me gevaarlijk, wat jij net ook deed,' ging ze verder en sloeg haar ogen neer. Het feit dat ze als potentiële moordenaar gezien werd benoemde ze maar niet. 'Ik heb alle schuld dat richting Asa ging op me genomen, zodat ze hem eens met rust zouden laten alleen ging dit ten koste van mezelf. De komende drie maanden zit ik hier opgesloten, worden er binnenkort camera's in mijn kamer geplaatst en hebben ze mij in rang 5 geplaatst.' Ze zuchtte. Bewaar die kalmte, Lynn. Zo gaat het goed. 'Ik denk dat je blij mag zijn dat jij niet genoemd bent, Seth,' zei ze en keek hem aan. 'Maar wat maakt het nog uit.'

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Hij hoorde voetstappen, maar slechts één paar. Augustus kwam uit de geheime gang tevoorschijn. Nog voor hij zijn vraag kon stellen, gaf ze reeds antwoord. Louise was betrapt, meegenomen. Een alarm rinkelde. Vluchtig wierp hij een paniekerige blik op de taart onder haar arm. Als de begeleiders die vonden was het met hen gedaan. "We moeten vluchten." Hij wilde eerst zijn kamer voorstellen, maar door de camera's en de voorvallen van eerder was dat alles behalve een geschikte plaats. "Misschien naar jou kamer, of nog beter." Hij nam het mes dat bovenop de taart lag en verdeelde hem in drie stukken. Dat van Louise maakte hij iets groter. Het minste wat hij kon doen was haar wat meer taart gunnen. "Zou jij dat van Louise willen bijhouden tot ze terug vrijkomt?" Augustus knikte.
Asa ging zijn eigen weg. Zijn stuk was zo groot dat hij het makkelijk nogmaals in vier kon verdelen. Eerst ging hij naar Lynn's kamer. Ze was er niet. Misschien was dat maar beter zo. Na het hele voorval van eerder was hij niet bepaald klaar om haar nu al terug te zien, laat staan te spreken. Hij plaatste het bordje op haar bureau, zonder briefje, gewoon een stukje taart. Daarna ging hij door naar zijn volgende halte Joana's kamer. Hij bleef stil voor de deur staan. Binnen klonk beweging. Wat voor Lynn gold was voor Joana exact hetzelfde. Op dit moment wilde Asa hen liefst beide vermijden. Hij plaatste het bordje voor haar deur, klopte een en maakte toen aanstalten om snel door te wandelen.

Anoniem
YouTube-ster

Taemin schreef:
Hij luisterde naar haar en knikte. "Dan gaan we straks ook nog even naar het strand toe, daar heb ik ook wel behoefte aan". Donghan keek om zich heen om te kijken als er begeleiders liepen, maar dat was gelukkig niet zo. Als ze geluk hadden waren de begeleiders nu met hun dagelijkse zaken bezig en zaten ze niet bij de balie. Hij lachte kort toen ze begon over het eten. "Ik weet wel een goede restaurant, dan kunnen we daar straks iets gaan eten", zei hij tegen Clarissa. Het klopte dat het eten hier niet te eten was, het was vaak veelte droog, al koud of er zat geen enkele smaak aan. Maar veel er aan veranderen kon hij niet. Hij wist nog wel toen hij hier zat dat het eten ook al zo slecht was en hij vaak genoeg maaltijden oversloeg omdat het gewoon niet te eten was. "Ik ben het met je eens, het eten is hier niet bepaald goed. Maar ik kan er helaas niet veel aan veranderen", zei hij met een teleurstelling in zijn stem. Hij deed gauw zijn mond dicht toen ze over de taart begon. Elke week was er wel iets van taart te vinden in de begeleider-kamer en werd er altijd ook betere eten geserveerd. "Als je wilt kan ik de volgende keer je wel een stuk taart brengen?", stelde hij voor. Donghan keek op toen Clarissa tegen iemand begon te praten. Het was Asa.. Hij had Asa wel vaker gezien, maar hij kreeg niet echt hoogte van hem. Maar al snel liep Asa verder. Hij hield een wenkbrauw omhoog en keek hem aan tot hij om de hoek verdween. Er kwam een gevoel hem tegemoet alsof er iets aan de hand was, maar hij kon er niet achterna gaan. Donghan had door dat ze al bij de balie stonden en hij perste zijn lippen op elkaar. Voor zover hij nu zag zat er niemand bij de balie. "Oké, ik denk dat we rustig er voorbij kunnen lopen".

Seaweedbrain
Internationale ster

Seaweedbrain schreef:
Louise zat rechtop in bed, haar lichaam leunend tegen de muur. Ze zat waarchijnlijk in de isolatie, maar ze kon het niet zien. Er was een doek om haar hoofd geknoopt en toen ze het weg wilde halen, merkte ze dat haar handen aan elkaar waren geboeid. Wat? Waarom? Wat gebeurde er? Ze probeerde hevig weg te komen, maar ze kon niets uithalen. Ze zag neits en haar handen waren vast, achter haar rug. Toen de deur open ging, stopte Louise met tegenstribbelen. "Waarom?" riep ze, ze hield niet van de duisternis. Nu zat ze dan en hoefde ze niet te lopen zoals zostraks, maar er was iemand bij haar en ze wist niet wie en ze wist niet wat die persoon kwam doen. Wat was er? De persoon leek te staan, want toen diegene praatte, kwam het geluid naar boven. Louise richtte haar hoofd naar boven, naar waar het geluid kwam. "Je mag de begeleiders hier niet bedreigen. Je weet dat. Daarom zit je hier en daarom ben je geblinddoekt." De stem verplaatste zich, naar beneden. Louise stelde voor dat de man op zijn hurken zat. Het was een man, want de stem was laag en hoewel hij waarschijnlijk probeerde om aardig te klinken, er was een soort woede in zijn stem. Een soort woede die betekende dat iemand teleurgesteld was, maar nog steeds moest doen alsof hij niet boos was. Die stem werd veel te vaak opgezet bij haar. De man praatte nu wat zachter. "Je zit hier voor jezelf, je zit hier om je gaven onder controle te krijgen. Deze mensen, deze mannen en vrouwen die willen je helopen, ze willen je niet opsluiten, maar ze willen je helpen in de tocht terug naar de echte wereld." De man probeerde overtuigend te klinken, maar Louise geloofde er niets van. "Daar lijkt het niet echt veel op," snoof ze. "Ik was ook niet serieus," voegde ze aan toe.

"Maar je kan mensen vermoorden met je gave." No shit Sherlock. Vertel iets nieuws. De man vervolgde zijn verhaal. "Je zit alin de hoogste rang, dus we kunnen niet veel meer doen, maar we gaan een paar privileges afpakken. Je mag twee maanden lang niet meer op bezoekuur komen en je komt naar elke les en je blijft de rest van vandaag in de isolatie. Morgen kijken we weer verder. Verder mag je voor een maand niet meer naar buiten." Het boeide Louise niet echt. Er kwam toch niemand voor haar op de bezoekuren. Haar ouders hadden haar verlaten en de rest van haar vroegere vrienden haatten haar omdat ze dachten dat ze een moordenaar was. De isolatie was vervelend, maar het was niet zo'n erge straf. Verplicht naar de lessen gaan, oké, dat zoog best wel, maar niet meer naar buiten... Dat was het enige wat echt erg was. Er kwam een uitje aan en dat betekende dat ze niet mee zou mogen. De vorige keer mocht ze ook al niet en ze mocht gisteren ook niet eens naar het graf van haar zusje. Het was gewoon niet eerlijk. Ze kookte vanbinnen, maar ze liet niets merken, want als ze woest was, mocht ze echt niet haar handboeien en haar doek afdoen. Ze knikte. "Mogen mijn dingen af," was het enige wat ze zei. De handboeien werden afgedaan, maar ze moest wachten met het afdoen van haar doek die haar ogen bedekte. Pas toen de deur dicht werd geslagen en de sleutel om werd gedraaid, deed ze het doek af. Ze gooide het op de grond terwijl de tranen over haar gezicht vielen. Ze haatte zichzelf. Ze haatte Golden Oak en ze haatte de buitenwereld. Maar haar woede was weg en het enige wat over was gebleven, was pijn en verdriet over haar leven.

Anoniem
Popster

Juno schreef:
Joana's kamer had zich ondertussen gevuld met stilte. De stemmen in haar hoofd waren verdwenen en Joana had ook geen behoefte om in het niks te praten. De geluiden vanaf de gang waren duidelijk hoorbaar, dus Joana luisterde er aandachtig naar. Het was niet alsof ze iets anders te doen had. Af en toe tilde ze het tapijt, waar ze nog steeds op lag, op, waarna ze het met een plof op de grond liet vallen. Het gaf een grappig geluid, iets waar Joana wel aan toe was. Haar tranen waren inmiddels opgedroogd. Toch voelde ze af en toe iets nats op haar wang. Joana nam aan dat het gewoon tussen haar oren zat. Ze niet meer gewend was om niet te huilen. Plotseling hoorde Joana iets buiten haar kamer. Niet ver weg, echt vlakbij haar deur. Een persoon in levende lijven, die niet zonder pardon haar deur passeerde. Joana wist niet hoe snel ze overeind moest krabbelen. Ondertussen hoorde ze de desbetreffende persoon op de deur kloppen. Haar blote voeten lieten de planken onder haar kraken terwijl ze zich zo snel mogelijk naar de deur begaf. Joana legde een hand op de deurklink, niet zeker wetend of het verstandig was de deur te openen. Ze kon niet te lang wachten. Straks riskeerde ze het dat de persoon alweer was vertrokken. Joana opende de deur geluidloos een stukje. Door de kier van de deur kon ze net aan zien wat er zojuist voor haar deur was afgespeeld. Een bordje met een heerlijk stuk taart, waar ze normaal van was gaan kwijlen, stond haar op te wachten voor de deur. Toch was dit niet wat haar aandacht trok. Haar aandacht zat vast aan de jongen die snel weg probeerde te lopen: Asa. "Asa," sprak Joana. Aan het uitspreken van zijn naam zat ditmaal geen emotie verbonden. Bij het zien van hem kon ze niet meer boos zijn. Hij had Lynn gekust, dat was zeker waar, maar Joana boeide het voor het eerst even niet. Ze moest zijn kant van het verhaal horen voordat ze verder kon oordelen. "Kunnen we even praten?" vroeg Joana erg doelgericht. Er waren geen goede woorden voor: 'Kunnen we even praten?' in dit scenario. 'Kunnen we alles uitpraten?' zat er dicht bij in de buurt, maar Joana wilde Asa niet wegjagen. Hij was boos op haar door hun gesprek. Joana was boos op hem omdat hij met Lynn had gekust, niet zozeer door het gesprek. Nu kon ze echter even niet boos zijn. Het enige waar ze naar smachtte was duidelijkheid.

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn.
Lees hier hoe je meer fans verdient.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld