Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken of speel Virtual Popstar op Facebook:

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Unfortunate gifts ~ schrijftopic

Ladybambi
Popster

ladybambi schreef:
Stil lag Drew in bed voor zich uit te staren naar het plafond. Zijn spullen had hij niet verder uitgepakt dan toen hij zijn kamer verliet om Aria de sieraden te geven. De sieraden die hij haar trouwens nog altijd niet gegeven had. De kans had zich nog niet voorgedaan om het doosje aan Aria te overhandigen. Zijn gedachten stonden ook niet echt bij de sieraden of de nog niet uitgepakte spullen die op de grond in een koffer lagen. Zijn gedachten gingen naar de gebeurtenissen van ongeveer een uurtje geleden. De 'geslaagde' ontsnapping van ene Seth en Lynn zoals de anderen in de reddingsgroep het noemden. Zelf zou Drew het woord geslaagd echter niet willen gebruiken. Natuurlijk hadden ze die twee uit de isolatie weten te bevrijden en was het dus in die zin wel geslaagd, maar het was ook bijna verschrikkelijk mis gegaan door hem. Voor de zoveelste keer had Drew de controle over zijn gave verloren en nu nog wel op zijn eerste dag in Golden Oak. Wat zouden de anderen wel niet denken? Als hij zijn gave niet 1 dag onder controle kon houden? Hij wist dat meegaan gevaarlijk was en dat hij waarschijnlijk beter gewoon terug kon gaan naar zijn kamer en zijn spullen had kunnen uitpakken. Waarom had hij dat niet gewoon gedaan? Dat was veel beter geweest. Hij kende die twee isolatiemensen niet eens. Niemand had het waarschijnlijk vreemd gevonden als hij had gezegd niet te willen helpen.
De gebeurtenissen die zich afgespeeld hadden brandden nog steeds op Drew zijn netvlies en speelden zich steeds weer opnieuw voor zijn ogen af. Stil liep hij achter de rest van de groep aan. Ze hadden weinig tijd besteed aan zijn getwijfel en gezegd dat het wel belangrijk was om de twee te redden. Zeker gezien de omstandigheden. Drew die de gebeurtenissen in de bezoekerszaal had meegemaakt betwijfelde echter nog altijd of het verstandig was om hen uit de isolatie te halen, maar besloot er niets meer over te zeggen. De anderen kenden hen natuurlijk beter en zouden beter weten wat ze deden dan dat hij dat zou kunnen. Echter, nadat ze naar de beveiliging gingen werd Aria een beetje te hard vastgepakt en weggeduwd met de opmerking dat ze niet bij de isolatie in de buurt mochten komen. Wat er toen gebeurde, wist Drew niet meer. Op de een of andere manier werd zijn zonnebril van zijn hoofd geslagen en voelde hij zichzelf de verliezen. Voor hij het wist zat Drew weer gevangen in de donkere kamer in zijn hoofd, zonder te weten wat zich buiten afspeelde, maar Drew wist wel dat het foute boel was.
Een woedende blik viel over Drew zijn gezicht in de echte wereld, terwijl hij de bewaker kwaad aan keek. "Laat haar los en sla jezelf zo hard je kan" zei zijn stem terwijl zijn gezicht de bewaker strak aan bleef kijken. De bewaker liet Aria voorzichtig los en begon zichzelf hard in zijn gezicht en buik te slaan. De persoonlijkheid die zijn lichaam had overgenomen keek grijnzend toe hoe de bewaker kreunend op zijn knieën viel, maar zichzelf toch bleef slaan. De angst van de bewaker was voelbaar in de lucht en duidelijk van zijn gezicht af te lezen. Hij probeerde zichzelf tegen te houden, maar dat wilde niet lukken. Zolang Drew geen tegenbevel gaf of wegging zou de bewaker doorgaan tot hij het bewustzijn verloor.
Ondertussen probeerde de echte Drew zijn beheersing terug te krijgen. De macht over zijn eigen lichaam. Hij vocht tegen de persoonlijkheid die het nu had overgenomen in de echte wereld, maar had het gevoel dat hij tegen een onbreekbare muur vocht. Het lukte hem niet om zichzelf te bevrijden en de touwtjes weer in eigen handen te nemen. Eigenlijk was Drew daar ook niet zo verbaasd over. Het was hem nog nooit gelukt in alle jaren dat hem dit overkwam. Hij probeerde alles. Tegen zijn tweede persoonlijkheid in zijn hoofd praten, tot 10 tellen zoals zijn moeder hem had geleerd om rustig te worden, hij sloeg in het wilde weg en gilde zo hard hij kon dat iemand Drew bewusteloos moest maken, maar geen van alle dingen waren in de normale wereld te horen. Enkel en alleen in zijn eigen hoofd, tot hij Aria haar stem zijn naam hoorde roepen. Op dat moment was zijn tweede persoonlijkheid lang genoeg afgeleid dat de echte Drew zijn lichaam terug kon nemen. Hard viel Drew op zijn knieën en haalde diep adem, toen hij zag wat voor bevel zijn tweede persoonlijkheid de bewaker had gegeven. Even slikte Drew en probeerde voorzichtig overeind te komen, maar zijn benen konden zijn gewicht niet meer dragen.
"S-s-stop. H-hou op m-met j-jezelf te s-slaan" zei Drew met trillende stem en keek de bewaker aan. Meteen stopte de bewaker met wat hij aan het doen was en haalde opgelucht adem. "Je laat de twee tieners waarvoor Aria hier komt gaan en vergeet wat hier precies is, gebeurt" zei Drew vervolgens en bleef de bewaker aankijken, tot 10 tellend in zijn hoofd om zijn beheersing niet weer te verliezen en keek toen voorzichtig om zich heen terwijl de bewaker naar de isolatiecellen liep. Hij moest zijn zonnebril weer vinden. Terwijl hij zocht, hield hij zijn blik zo laag mogelijk, om te voorkomen dat hij iemand anders in de ogen aankeek. Zijn bril lag aan de voeten van het meisje met de zonnebril en snel pakte Drew die van de grond en deed hem op. Pas toen hij zeker wist dat hij zijn zonnebril goed op had, keek hij op en ging voorzichtig overeind staan. Nog altijd trilden zijn benen verschrikkelijk, maar hij wist dat hij niet meer in zou storten zoals een paar minuten geleden. Zijn voeten konden zijn gewicht ditmaal wel houden en de anderen gingen Seth en Lynn ophalen. Zelf bleef Drew bij de ingang van de gang naar de isolatiecellen staan. Hij wilde niet met de rest mee, in plaats daarvan wachtte hij even tot hij merkte dat de rest terug kwam en beet op zijn lip.
"Ik ga maar weer naar mijn kamer" zei Drew zachtjes en rende vervolgens de gang uit, naar zijn kamer toe waar hij nu nog altijd lag. Hij had nergens zin in en schaamde zich alleen maar voor de gebeurtenissen van daarnet.

Ladybambi
Popster

ladybambi schreef:
Toen de deur open ging verwachtte Seth eigenlijk dat de directeur terug was gekomen om nog iets te zeggen wat hij vergeten was. Misschien een extra straf voor het verliezen van de controle. Zonet leek de directeur er tenslotte heilig van overtuigd dat Seth met opzet de controle verloor en Jason vermoord had. Dat Seth een soort monster was wat dol was op de dood van kinderen en niets liever wilde dan daar de oorzaak van te zijn. Iets wat absoluut belachelijk was. Ten eerste had Seth geen enkel idee hoe hij het gedaan had. Op dat moment wist Seth niet eens dat hij het kon. Daarbij hield Seth van zijn neefje en wilde hij kinderen nooit bewust pijn doen, laat staan vermoorden. Zo was hij niet. Hij kon er al niet tegen als hij per ongeluk tegen iemand op botste in een overvolle gang en diegene op de grond viel.
Echter stond de directeur niet in de deuropening. In plaats daarvan stonden Aria, Clarissa, Louise en nog een aantal anderen in de deuropening.
"Wat doen jullie hier? Jullie krijgen grote problemen als jullie ontdekt worden" zei Seth ongerust en stond snel op, waarna hij een stap bij de deur vandaan deed. Seth vertrouwde zijn eigen gave niet meer en wilde geen enkel risico lopen. Hij was bang dat hij weer de controle verloor en nog meer slachtoffers maakte. Iets wat Seth echt wilde voorkomen.
Toen hij hoorde dat ze hem en Lynn wilde bevrijden, beet Seth hard op zijn lip en schudde zijn hoofd. "Voorlopig kan ik denk ik beter hier blijven. Ik weet niet eens wat er net tijdens het bezoek uur precies gebeurd is. Laat staan hoe ik het moet tegenhouden en ik wil niet nog meer problemen veroorzaken." zei Seth eerlijk. Hij kon nu gewoon niet weg. Ja goed, hij was niet de enige met een gevaarlijke gave, maar wel de enige die er absoluut niets over wist. Niet wist hoe het veroorzaakt werd en niet hoe je het kon voorkomen. Aria had haar handschoenen om haar gave rustig te houden. Louise had haar zonnebril zodat haar gave niemand kwaad deed. Asa had zijn heilige middelen en een priester die zowat elke week wel een paar keer langs kwam om hem te zuiveren, maar wat had Seth? Wat was er tegen zijn gave te doen? Behalve in de isolatie blijven, ver weg van mensen en vocht?
Na een tijdje op hem ingepraat te hebben, wist Seth zich echter uiteindelijk over te laten halen om toch naar buiten te komen. Hij wist dat zowel Lynn, hij zelf en de rest van de groep in grote problemen zouden komen, maar dat leek de rest niets te kunnen schelen. Mensen uit de isolatie halen was ten strengste verboden, maar toch kwamen ze Seth en Lynn halen. Daar was Seth eigenlijk best dankbaar voor. Het gaf hem het gevoel dat hij niet alleen was. Dat niet iedereen hem een monster vond of bang voor hem was, zoals zijn familie nu waarschijnlijk wel was. Goed sommigen kon hij niet of kreen nooit bezoek en wisten dus niet wat hij gedaan had, maar toch! Je kwam niet zomaar in de isolatie terecht en dat wisten ze vast allemaal wel. Dan was er iets ergs gebeurt.
Inmiddels lag Seth op zijn eigen bed na te denken over wat hij nu moest doen. Een paar keer schoot de gedachten om te vertrekken en de zee in te gaan door zijn hoofd, maar die gedachten verwierp hij meteen weer. Hoe wilde hij dat Doen? Hij had een armband met volgzender om die hij niet zomaar afkreeg en ermee prutsen werd al zwaar bestraft, en wat dan? Zelfs al kreeg hij de armband af, dan nog waren het strand en de zee ver bij Golden Oak vandaan. Tegen de tijd dat hij bij de zee was, kon hij al tien keer gepakt zijn konden er honderden slachtoffers gemaakt zijn. Nee, het was waarschijnlijk beter als Seth bleef waar hij was.
Seth bleef nog een tijdje piekeren, maar besloot toen toch naar de drankavond te gaan. Hij voelde zich een beetje verplicht om te gaan, aangezien ze hem natuurlijk wel uit de isolatie gered hadden. Daarbij had hij ook geen zin om te blijven piekeren en zou wat afleiding ook wel fijn zijn. Misschien hadden de anderen nog advies over hoe hij zijn gave moest beheersen. Er zouden veel gevaarlijke gaven naar de drankavond komen tenslotte. Daarom besloot Seth zich ook klaar te maken en vertrok na de laatste kamer controle naar Louise haar slaapkamer.

Vivid
Landelijke ster

Vivid schreef:
Ryth had zich wel vermaakt tijdens hun reddings-operatie. Hij was wat achter de rest aangewandeld, had de sleutel gepakt en aan iemand gegeven, een peukje gerookt en wat herinneringen gewist. Zonder enige problemen zaten ze nu ergens op een kamer te drinken, gezellig met z'n allen.
Ryth kende niemand echt, had geen namen onthouden en wist eigenlijk niet eens meer zo goed op wiens kamer ze momenteel zaten, maar hij had een fles vodka aan zijn mond en zat wat met een onaangestoken sigaret te spelen.
'Kan ik hierbinnen roken?' Vroeg hij tenslotte - aan niemand in het bijzonder, gewoon hardop - , nadat hij halverwege de fles was en zijn keel hunkerde naar een ander soort brandgevoel.
Hij wilde niet asociaal zijn en gewoon een peuk opsteken in andermands kamer; zo was hij niet opgevoed... waarschijnlijk.
Hoewel hij wat afgezonderd zat van de anderen, bleven zijn ogen grotendeels naar één richting kijken. De jongen - wiens naam hij was vergeten of nooit had geweten - die met het meisje aan het praten was.
Weer dat gevoel dat hij deze jongen moest kennen, dat er iets vertrouwelijks aan hem was.
Ryth uitte een zucht en keek even verbaast om zich heen.
'Mijn naam is Ryth.' Fluisterde hij tegen zichzelf, waarna hij nog een slok nam.
Het leven was een waas voor hem, van vergeten en rondzwerven.
Zijn ogen gingen weer naar de jongen, die hij moest kennen, of ooit gekend had, of ergens van herkede. Kende hij deze jongen? Het voelde als een hou-vast, een stukje zekerheid.
En op dit moment wist Ryth één ding zeker; hij was hier niet op zijn plek.

Evenstar
Landelijke ster

Evenstar schreef:
Denish was inmiddels ook gearriveerd bij de groep en zat op een bureau stoel. Hij was bij de reddingsactie aanwezig geweest, maar was niet van veel nut. Zijn gave was nou niet bepaald spectaculair en hij haatte het. Het had hem zijn leven bijna gekost, zijn leven verpest, zijn passie bij hem weggerukt.
Hij haalde even diep adem en nam een slok van het alcoholmengsel in zijn glas, wat het ook mocht zijn. Denish keek de groep aanwezigen even rond en stond op, waarna hij naar een meisje liep die voorstelde om Truth or dare of Never have I ever gespeeld. 'Truth or Dare is misschien wel leuk?' Dat speelde hij op de academie ook altijd met zijn maten. Het waren nooit super spannende dingen die ze dan moesten doen. De volgende balletles een pirouette draaien uit het niets, of niet stretchen voor en na een les zodat je ontzettende spierpijn zou hebben na de les. Hij glimlachte even bij de gedachte terug aan die tijd, die nu zo lang geleden leek...

Anoniem
Internationale ster

LilyAllen schreef:
Als versteend had Aria op haar bed gelegen en naar het plafond gekeken. Het was stil op haar kamer, op het geluid van haar ademhaling na. Aria's gedachten waren echter op hol geslagen, de evenementen van de reddingsactie in de middag speelden zich keer op keer opnieuw af. Aria had even in haar vers betraande ogen gewreven terwijl ze nog een keer dacht aan de herinneringen van de middag in de hoop ze daarna uit haar gedachten te verbannen.
De weg naar de isolatie ging goed, maar toen ze er waren ging het behoorlijk fout. Een bewaker had de groep opgemerkt, erg stil hadden ze overigens ook nooit kunnen zijn, en was naar de toe gekomen. Toen Aria de man had verteld dat ze Lynn en Seth wilden zien had hij haar hard vastgegrepen aan haar polsen, iets hard in haar gezicht gezegd wat ze niet helemaal had opgepikt en haar naar achter geduwd. Ze was een beetje gewankeld maar kon net voordat ze echt zou vallen haar evenwicht weer herpakken. Het volgende wat ze zag was het gezicht van Drew, die van twijfelend naar woedend ging. Het was op te merken, zelfs door zijn donkere zonnebril heen. Het liet Aria rillen, ze had zo'n soort blik nog nooit bij hem gezien. Hoe Drew zijn zonnebril van zijn neus was geslagen wist ze niet, maar de volgende momenten waren op haar netvlies gebrand. Drew had de beveiliger die haar had vastgepakt opdracht gegeven om zichzelf te slaan, en zo geschiedde. De man sloeg zichzelf zo hard dat de pijn naar zijn gezicht was getrokken en deze flink aanspande. Maar dat was niet hetgeen waar ze bang voor was, het was het gezicht dat Drew maakte. Alsof iemand anders zijn lichaam had overgenomen. Kwaadaardig, ze had er geen woorden voor. Verschrikt had ze naar hem staan kijken tot ze weer tot bezinning kwam. Hard had Aria zijn naam geroepen, een mix van angst en boosheid in haar stem. Misschien was ze te hard geweest. Hij werd echter wel gelijk wakker, zo leek het, en liet de bewaker vergeten wat er gebeurd was en weggaan. Nog even had Aria stil gestaan en naar Drew gekeken. Wat hij haar over zichzelf had verteld tijdens het bezoekuur was allemaal waar en niet overdreven, maar Aria was er nog steeds erg van geschrokken. Nog steeds ontdaan en overstuur had ze langs hem gelopen en vooraan de groep de isolatie in gelopen. Ze had een sleutel aangereikt gekregen door de jongen die ze eerst niet helemaal herkende, en hij leek haar ook niet te herkennen en had de deuren geopend. Seth en Lynn zagen er slecht uit, overstuur, en het duurde even voor ze overtuigd waren om mee terug te gaan. Ze leken wel enigszins dankbaar, of dat hoopte ze. Ze hoopte dat Lynn oké was en Aria niet ging haten door de schade die haar eigen gave had aangericht. En ze hoopte ook dat Seth zichzelf vanbinnen niet aan het verscheuren was. Ze had wel op weg naar buiten afstand van hem genomen, ze merkte aan hem op dat hij dat wel nodig had. Toen ze buiten was met de groep had ze maar een blik op alle gezichten nodig om weg te stormen. Gekweld, dat was het goede woord. Het was een verschrikkelijk idee om iedereen in mee te trekken, ze had nooit moeten voorstellen om hem te redden. Asa had gelijk, ze hadden zichzelf alleen maar in de problemen gewerkt.
Eenmaal in haar kamer gekomen had ze de deur hard dichtgeklapt en was ze op haar bed gaan liggen terwijl tranen vrij over haar wangen rolden. Waar ze vandaan kwamen wist ze niet, maar weg gingen ze niet. Het was waarschijnlijk gewoon ontlading van de hele dag, het was een grote mislukking. Ze had zo veel hoop toen ze haar kamer 's ochtends had verlaten, maar dat was allemaal de grond in gestampt. En haar gave en haar stomme ideeën hadden het alleen nog maar erger gemaakt en mensen als Drew, Seth en Lynn tot het uiterste gedreven. In boosheid en verdriet had ze haar handschoenen uit gedaan en had haar gave vrij spel gegeven, met als resultaat dat alles over hoop lag.
Zodra ze zichzelf had kunnen kalmeren had ze even diep in en uit geademd waarna ze omhoog was gekomen. Ze voelde even een steek in haar hoofd door het lange liggen maar onderdrukte het. Langzaam raakten haar voeten de koude vloer van haar kamer aan terwijl ze probeerde van het bed af te komen. Ze voelde zich nog dof, en dat gevoel werd versterkt toen ze in de spiegel keek. Haar make-up was uitgelopen, haar paardenstaart hing scheef van haar hoofd af en haar kleding was gekreukeld. Zuchtend had ze haar gezicht dichter bij de spiegel gebracht. Ze had afleiding nodig. Ze had nagedacht over het feestje van Louise en wilde eerst toch niet gaan, drinken was helemaal niet haar ding, maar ze besloot toch te gaan. Moe maar vastbesloten had ze haar make-up van haar gezicht gedaan en andere kleding aan gedaan. Ze had een donkerrode en mouwloze top aangedaan, een zwart rokje die tot net boven haar enkels viel en had haar witte sneakers geswitch voor zwarte enkellaarsjes met hakjes. Als ze dan toch naar een 'feestje' ging dan zou ze iets moois aantrekken. Haar haar had ze snel gekamd en weer in een paardenstaart gedaan. Nog een laatste keer had ze in de spiegel gekeken en besloot ze naar buiten te lopen. De deur had ze dichtgetrokken en ze wilde al beginnen met naar Louise lopen, toen ze overdonderd werd door schuldgevoel. Door Aria zelf zat Drew nu op deze school en ze had hem zichzelf in de nesten laten werken op zijn eerste dag. Na even twijfelen liep ze toch naar Drew zijn kamer toe. Ze wist niet wat ze ging zeggen, maar ze wilde hem overhalen om mee te gaan. Toen ze er was had ze rustig op de deur geklopt. "Drew?" had ze vragend gezegd, hopend dat hij haar zou horen en de deur zou opendoen.

Ladybambi
Popster

ladybambi schreef:
Steeds weer gingen Drew zijn gedachten naar de gebeurtenissen op die gang, toen hij zijn controle voor de hele groep verloren was. Het was alsof er een film werd afgespeeld in zijn hoofd. Een film waar hij zelf de hoofdrol in speelde, maar die steeds haperde. Die steeds het zelfde kleine stukje afspeelde en met een lange pauze. Het stukje voor hij werd opgesloten in zijn hoofd en het stukje nadat hij zijn controle weer terugkreeg door de stem van Aria. Een stem die verwrongen was door een mix van angst en boosheid. Beide gevoelens snapte hij wel, al was de ene wat logischer dan de andere. Hij had het echter verpest en was kwaad op zichzelf dat hij het zo ver had laten gebeuren. Hij had nooit gewild dat Aria getuige zou zijn van zijn gave. Veel van vroeger kon hij zich niet meer herinneren, maar door haar reactie in de gang en toen hij tijdens het bezoekuur opbiechtte wat er gebeurd was, had Drew ontdekt dat ze niet bij het moment van het bevel was. Of in elk geval niet bewust. Ze wist niet wat er precies met de pestkop gebeurd was en eigenlijk wilde Drew dat zo houden. Ja hij had haar de grote lijnen verteld, maar echt zien wat er gebeurd was, was heel iets anders en dat wilde Drew voorkomen. Hij zag zelf niet eens wat er gebeurde als hij zijn beheersing verloor! Maar nu had iedereen van de groep het gezien en dat op zijn eerste dag! Wat zouden ze ervan zeggen? Zouden ze hem een freak vinden zoals iedereen buiten de muren? Een monster? Zouden er mensen zijn met net zulke gaven als hij? Of was hij de enige die zo gevaarlijk was? Zouden ze hier begrip hebben voor zijn gave? Ach nee, dat was belachelijk. Drew had zelf geen eens begrip voor zijn gave. Hoe kon hij het dan van anderen verwachten?
Wat bezielde hem eigenlijk om hier naar toe te gaan? Waar zat hij met zijn hoofd? Ja, hier zou hij volgens Aria veilig zijn van mensen die hem kwaad wilden doen, maar hier komen was egoïstisch geweest. Hij had gewoon weg moeten blijven. Dacht alleen maar aan zichzelf. Hij dacht er niet over na dat zijn gave anderen kon verwonden. Was enkel blij dat hij eindelijk een thuis had. Een dak boven zijn hoofd, een normaal leven. School en misschien ooit vrienden. Drew had moeten weten dat dat leven niet voor hem was weggelegd. Dat hij te gevaarlijk was voor het normale, gelukkige tienerleven. Hij was niet normaal en moest dat ook niet proberen te zijn. Daarmee bracht hij onschuldigen in groot gevaar. Hij moest hier weer weg. Kon hier niet blijven. Zelfs een plek als dit was niet gemaakt voor zijn gave. Ze konden hier vast vele gaven aan, maar de zijne ging gewoon te ver. Daarbij was er ook nog een meisje dat gaven kon kopiëren. Als zij zijn gave per ongeluk overnam, dan waren de rapen vast gaar. Hij kon het zelf niet eens beheersen, wat moest zij dan? Het waren te grote risico's. Risico's die Drew niet kon nemen. Het leven van het meisje zou nooit normaal zijn, maar als hij weg was, toch wel iets normaler. Iets veiliger.
Om die reden had Drew ook een besluit genomen. Hij zou de volgende ochtend naar de begeleiders gaan en zijn gave op één van hen gebruiken. De desbetreffende begeleider dwingen om zijn armband af te doen en al zijn gegevens uit de computer en dossiers te wissen. Natuurlijk moest hij wel voorzichtig zijn. Als hij nog steeds overstuur was van wat er vandaag was gebeurd, kon Drew het beter niet doen. Dan moest hij wachten tot het wel veilig was, maar hij kon beter niet al te lang blijven. Dat zou hij ook niet doen. Zo snel mogelijk zou hij vertrekken en zijn zwervende bestaan weer vervolgen. Zo erg was de straat ook weer niet. Ja de grond was hard en koud, maar een monster als hij verdiende ook niet alles. Na alle slachtoffers die hij gemaakt had moest hij dat gewoon accepteren. De mensen verdienden een veilige plek en dat moest hij hen geven. Drew zat na te denken over wat hij kon doen. Door zijn ouders had hij veel geld geërfd. Zou hij genoeg hebben om een klein eilandje te kopen? Dat hij zichzelf volledig kon afzonderen van de buitenwereld? Hoewel hij rijk was, betwijfelde hij of hij wel zo rijk was. Daarbij waar vond hij een privé eilandje? De meeste eilanden waren niet te koop en zeker niet voor een kind met zulke gaven. Misschien kon hij naar een woestijn of jungle gaan en daar verder leven? Ver weg van de mensen? Maar zelfs op die plekken waren altijd wel mensen. Mensen die zich niet hadden aangepast aan de moderne wereld. Nog altijd in het wild leefden. Zouden die immuun zijn voor zijn gave? Vast niet, misschien zelfs nog wel gevoeliger. Normale mensen gaven niets om die volkeren, maar Drew wilde ze niets aan doen als hij ze tegen kwam. Daarbij waren die volkeren ook altijd erg schuw voor buitenstaanders. Agressief. Ze konden hem ook verwonden en zijn gave op die manier activeren. Met andere woorden, de woestijn en jungle waren ook geen optie. Wat bleef er dan nog over om heen te gaan? Drew kon het zo snel echt niet bedenken.
Terwijl hij na zat te denken over de mogelijkheden die hij kon ondernemen, werd hij opeens uit zijn gedachten gestoord door een zachte, vragende stem. De stem herkende hij als die van Aria en even beet Drew hard op zijn lip. Eerst wilde hij het liefst gewoon zo stil mogelijk blijven, in de hoop dat ze dan weg zou gaan. De wekker op zijn nachtkastje gaf al aan dat ze hun kamer niet meer uit mochten dus Aria kon niet lang blijven staan. Aan de andere kant had ze het recht om met hem te praten, nadat ze gezien had wat hij werkelijk kon. Het zelf zien en het verhaal horen waren twee totaal verschillende dingen tenslotte. Zeker aangezien hij zelf ook niet precies wist wat er gebeurde als hij overgenomen werd. Uiteindelijk stond hij dan ook langzaam en met grote tegenzin op uit zijn bed, pakte zijn zonnebril en controleerde drie keer of de bril wel goed op zijn hoofd zat, waarna hij langzaam naar de deur liep. Zijn hand omklemde de deurkruk en alweer twijfelde hij of hij open moest doen, maar besloot het toen langzaam te doen.
"Hey, ik had niet verwacht dat je langs zou komen" zei Drew zachtjes en zette een stap achteruit. "Wil je even binnenkomen? Voor je betrapt wordt door de begeleiders" zei hij vervolgens en liep weer rustig naar zijn bed toe, haar blik met opzet zoveel mogelijk ontwijkend en zijn koffer met drank en snacks op zij schuivend zodat ze gemakkelijker naar het bed kon lopen.
"Als je zo naar het feest gaat, mag je die koffer wel meenemen. Er zit van alles in. Drank, snacks en ga zo maar door" zei Drew met een zwakke glimlach, maar nog altijd haar blik ontwijkend ondanks zijn zonnebril.
"Sorry dat je dit moest zien zonet. Het was niet mijn bedoeling om mijn beheersing te verliezen" zei hij zachtjes en slikte zacht, terwijl hij naar zijn handen keek. "Zijn je vrienden in orde?" Drew hoopte van wel. Voor zover hij het zichzelf kon herinneren, had hij niemand van de groep of de twee ontsnapte tieners iets aan gedaan, maar hij kon zich bijna niet meer herinneren wat er precies gebeurd was. misschien had een ander ook wel de volle laag van zijn gave gekregen of zo. Had hij meer slachtoffers gemaakt dan hij door had. Waren er camera's op de gang? Zou zijn gave ook door een camera werken? Drew wist het niet maar maakte zich daar grote zorgen over. Wat had hij gedaan? Waren er toch meer slachtoffers dan de gewonde bewaker? Of maakte hij zichzelf te druk. Nee, te druk bestond in zijn geval niet.
"H-heb i-i-ik mee-meer sla-slachtof-slachtoffers g-gemaakt dan a-a-alle-alleen de be-bewa-bewaker?" vroeg Drew zachtjes en kon zijn stem bijna niet onder controle houden van de schaamte.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Oliver had nu wel lang genoeg gewacht. Hij voelde zich ergens schuldig dat hij niet had kunnen deelnemen aan de reddingsactie, ook al kende hij de mensen die gered moesten worden niet echt. Toch was het beter dat hij er niet bij was geweest. Hij zou slechts een hindernis zijn geweest met een maag vol geïrriteerde bijen. Nu hadden ze wat rond kunnen vliegen, nectar kunnen binnenhalen en zich opnieuw kalm in zijn buik genesteld. Oliver trok snel zijn imkerspak aan, zodat de begeleiders hem niet zouden stoppen op de gangen en wandelde naar Louise's kamer. Het was pas toen hij de gang uitliep dat hij besefte dat hij eigenlijk niet wist waar deze zich bevond. Er zat niets anders op dan naar Clara's kamer te gaan en te hopen dat ze niet al was vertrokken. Het vragen aan een andere inwoner zou alleen maar argwaan opwekken. Hij klopte aan. "Clara, hey Clara ben je hier nog? Ik ben het Oliver. Ik dacht dat we misschien wel samen naar je weet wel waar konden gaan, aangezien jij daar toch al de meeste mensen kent en ik er dan niet wat ongemakkelijk bij moet gaan staan."

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn.
Lees hier hoe je meer fans verdient.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld