Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

13 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

O| Lord, forgive me for the things I’ve done

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Ergens wilde Luke de woorden van Ellisyn en Frankie met alle liefde aannemen. Hij wilde dat ze waar waren. Hij wist echter maar al te goed dat het lang niet altijd zo makkelijk was. Daar zag hij zijn vorige relaties als het levende bewijs voor. Hij was verliefd geworden op Linn, een vampier en had zich daar helemaal voor gegeven. Zo erg zelfs dat hij helemaal gebroken was geweest toen het uit was gegaan. Hij had genoeg andere harten gebroken, toen had hij het altijd wel in zijn hoofd gehad: een relatie was niets voor hem. Hij had vrouwen die het totaal niet hadden verdiend zoveel pijn gedaan. Iemand zoals Edyn. Hij had zich voorgenomen om dat nooit meer toen doen, zeker niet toen hij weer bij Linn was geweest. Op de een of andere manier was dat ook allemaal mis gegaan. Alsof hij alles kapot maakte. Zo voelde het voor Luke nu wel. Alsof alles wat hij aanraakte veranderde in iets slechts. Dat was het laatste wat hij wilde met Frankie. Ergens in zijn hoofd was het dan ook het beste, overal van weg blijven. Nu hij dat niet meer kon, waren de gedachten die bij hem naar binnen kwamen overweldigend. Toch kon hij er niets over zeggen, niet met Ellisyn in de buurt.
Luke knikte dan ook toen Frankie hij vroeg of hij thee wilde hebben. Hij stak zijn kopje naar haar uit, zodat ze wat water in kon schenken, terwijl Ellisyn de blaadjes in een zeefje deed, zodat ze niet door het hele kopje zouden vliegen.
“Papa heeft koekjes gemaakt. Willen jullie er eentje?” Vroeg Ellisyn, al hoefde ze dat al haast niet meer te doen. Edyn kon lekker bakken. Thuis kreeg Luke vaak al de meest lekkere dingen voorgeschoteld. Toch was het eten dat Cameron maakte ook heerlijk, misschien iets avontuurlijker te noemen.
“Je weet dat ik nooit eten van je papa afsla.” Ellisyn liep al naar de keuken en ondanks dat het niet heel erg ver weg was, was het wel een goede afstand om even met Frankie te kunnen praten.
“We moeten hier op een rustig moment even goed over praten.” Fluisterde Luke. Ergens vond hij zijn eigen voorstel heel erg eng. Hij wist niet waar het op uit zou lopen. Hier was hij veilig, hij wist zeker dat Frankie niet zomaar iets aan zou doen. Een paar weken geleden was hij er zeker van geweest dat het nooit zou gaan gebeuren, maar het was wel zo gebeurd.
Gelukkig knikte Frankie. “We kunnen kijken of we vanavond af kunnen spreken?”
Zoals Frankie voor had gesteld, was het ook gegaan. Ze hadden die middag nog een hele tijd bij Ellisyn gezeten. Ze had hen verteld over school, over een gesprek wat ze met Rain had gehad en nieuwe dingen die ze nog graag wilde leren als ze daar de tijd en ruimte voor had. Soms had Luke echt bewondering voor het jonge meisje. Jarenlang had hij niet doorgehad dat ze rond had gelopen met een heel erg groot geheim. Nu hij het wel wist, zag hij alleen maar aan haar hoeveel wilskracht ze had. Soms zou hij willen dat hij er maar een klein beetje van had. Dat hij zich wat zekere kon voelen in alles. Het ging steeds wel beter, maar er waren ook tijden waar hij heel erg terug viel.
Dat alles was nog door zijn hoofd heen gegaan toen hij naar het restaurant toe was gelopen waar hij met Frankie af had gesproken. Ze waren het er beiden over eens geweest dat het makkelijker was geweest om ergens af te spreken. Luke vond het veiliger, waarschijnlijk wilde Frankie er alleen maar voor zorgen dat Luke zich meer op zijn gemak voelde.
Ze hadden beiden net wat besteld, toen Frankie begon te praten. “Ik snap dat het moeilijk voor je is, maar we moeten hier echt over praten. Ik dacht dat je zelf dat ook zou denken en op een gegeven moment wel aan zou geven dat je er klaar voor was. Het deed me pijn.”
Luke knikte voorzichtig, hij wist dat het haar pijn had gedaan. Hem had het ook behoorlijk pijn gedaan hoe alles was gegaan. Dat was zijn eigen fout geweest. Hij had er zelf voor gekozen om Frankie te ontwijken, zelfs op de momenten dat ze met Edyn af had gesproken.
“Het spijt me, dat ik je pijn heb gedaan.” Dat was het laatste wat Luke wilde, hij wilde er alleen maar voor zorgen dat het goed ging met Frankie.
“Ik wilde gewoon…” Luke haalde zijn schouders op en ze met een diepe zucht weer naar beneden zakken. “Ik wil gewoon dat het goed met je gaat? Ik wil je geen pijn doen. Niet op die manier, maar ook zeker niet fysiek en in mijn hoofd was het beter om je niet te spreken, juist door die fysieke pijn.”
Frankie boog iets naar voren, ze leek Luke even te pijlen, maar legde haar hand uiteindelijk op de zijne. Ondanks dat Luke het wat onwennig vond, voelde het wel prettig.
“Dat snap ik Luke, echt. En dat siert je. Maar zoals Ellisyn vanmiddag al zijn, als we overal bang voor zijn. Voor dingen die misschien niet eens kunnen gebeuren, wat is er dan nog aan het leven? Dan kan je straks alleen maar op je kamer zitten en niets meer doen. Je moet juist leven, genieten van alles om je heen, want dat verdien je.”
“Soms voelt dat niet zo?” Luke nam een slok van zijn water. “Soms voelt het gewoon niet alsof ik dat allemaal verdien, gewoon door alles wat ik ooit heb gedaan.”
“Je hebt spijt van die dingen. Dat is meer dan wat heel veel mensen in het leven hebben. Je moet het een plek zien te geven en ik snap dat het niet makkelijk is. Maar ik wil je er graag bij helpen en het doet me gewoon pijn om je zo te zien.”
“Luister nou, je bent echt veel te goed voor mij.” Fluisterde Luke zachtjes terug. Zo voelde hij zich echt. Hij snapte niet waar hij Frankie aan had verdient. Hoe hij haar in zijn leven had gekregen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Een avond samen was misschien net wel wat Frankie en Luke nodig hadden. Ondanks dat de bedoelingen van Ellisyn goed waren geweest, hadden ze niet een heel gesprek kunnen voeren in haar bijzijn. Dat was niet netjes tegenover haar geweest en Frankie had zich waarschijnlijk ook heel ongemakkelijk gevoeld als het wel zo was vergaan. Ze was blij dat ze nu tegenover elkaar zaten en eindelijk de tijd hadden om het één en ander te bespreken. Ze wist niet of Luke op al haar woorden zat te wachten, maar er waren een aantal zaken die ze met hem wilde delen. Met name dat het haar pijn had gedaan dat hij niks meer van zich had laten horen. Ze had wel kunnen invullen waarom dat zo was geweest, maar ze had Luke een eerlijke kans willen geven.
De woorden van Luke waren zo fragiel en vol emotie, dat Frankie haar hart voelde breken. Er was zoveel aan de hand, zoveel gebeurd. Frankie had het idee gehad dat ze samen een relatie hadden kunnen opbouwen, maar hoe was dat mogelijk als Luke constant dacht dat hij haar niet verdiende? Als hij zichzelf constant onder haar plaatste, dan zouden ze nooit op een gelijk level kunnen komen. Tenminste, niet als ze daar niet samen
‘Wie zegt dat?’ vroeg Frankie. Waarom was ze te goed voor hem? Wie bepaalde dat? Had Luke dat zichzelf aangepraat? En waarom was zij dan zogenaamd te goed voor hem? Omdat hij een aantal dingen had gedaan? Omdat zijn leven anders was gelopen dan dat hij was gewild? Frankie was blij dat ze zijn hand al vast had, want ze was niet van plan om hem los te laten. ‘Wie bepaald wie elkaar verdient, of wie beter is dan de ander? En jij kan dat wel denken, Luke, maar ik he er ook iets in te zeggen. En ik denk dat ik misschien hetgeen ben wat jij nu juist nodig hebt. En daarom laat ik je ook niet zo gemakkelijk gaan. Ik wil bij jou zijn, met je zijn. Ik weet wat er is gebeurd, wat je hebt gedaan, maar daardoor denk ik niet minder over je. Juist alleen maar meer, omdat je in staat bent om er op terug te kijken en te erkennen dat dat geen goede kant van jezelf was.’
‘Zie je! Dit zijn juist de dingen waardoor jij veel te goed voor me bent!’ zei Luke meteen. ‘Je zegt al die dingen en je bent bereid om van alles te laten voor wat het is. Alles wat ik heb gedaan… Hoe kan je daar nou langs kijken?’ Luke schudde zijn hoofd. Hij leek haar echt niet te snappen. Hij leek niet te begrijpen dat ze om hem gaf, van hem hield zelfs. Ze wist ook wat hij was en wat hij had gedaan. Ze keurde het niet goed, maar Luke had zijn leven gebeterd en wie was zij om dat te negeren? Als ze hem geen kans zou geven, gebaseerd op hetgeen wat hij een jaar geleden had gedaan, dan was dat toch ongelooflijk oppervlakkig?
‘Ik ben niet perfect, Luke. Ik ben verre van dat. Ik heb jou ook pijn gedaan en dat kan ik weer doen. Weet je nog wat er is gebeurd bij Edyn en Brayan?’ Toen ze boos was geworden op Brayan, omdat hij Luke onterecht had beschuldigd van hetgeen wat er was gebeurd, had ze meerdere lampen laten knappen en had ze haar magie niet in de hand gehad. Dat kon weer gebeuren. Het zou zelfs nu kunnen gebeuren, omdat hetgeen wat Luke zei, haar frustreerde. Ze probeerde zich in de hand te houden, ook omdat ze wist dat ze het daarmee niet zou oplossen.
‘Dat is anders,’ wierp Luke tegen, waarop Frankie haar hoofd schudde.
‘Dat is niet anders. Misschien is het grote geheel wel, ja. Maar we weten allebei hoe het is om de controle over iets te verliezen. Om niet meer te weten, of je niet te beseffen, wat je hebt gedaan en waar je soms toe in staat kan zijn.’ Hun ervaringen waren in dat opzicht hetzelfde. Frankie kon net zo gevaarlijk zijn als hem. Misschien op een andere manier, maar ze waren allebei in staat om iemand pijn te doen van wie ze hielden. Frankie wilde er echter voor kiezen om het te proberen en om de angst los te laten, zoals Ellisyn dat ook had beschreven. Met bang zijn zouden ze niet veel verder komen.
Frankie zuchtte en trok haar hand terug, zodat ze haar eigen handen in elkaar kon vouwen. ‘Ik wil dit echt proberen, Luke. Ik heb het idee dat we hier samen sterker kunnen uitkomen, maar als jij dat niet ziet zitten…’ Als het echt niet was wat hij wilde, dan moest hij dat nu aangeven. Want dan zou ze nog weg kunnen gaan. Dan zou ze alles van zich afkunnen laten glijden en zich op iets anders focussen. Dat was niet wat ze wilde, maar als dat was wat Luke nodig had, dan had ze daar respect voor. ‘Als je maar weet dat ik ook van jou houd.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Als het kon had Luke zijn gedachten al lang uitgezet. Er waren dagen waarop hij er echt helemaal gek van werd. Sinds hij was veranderd in een vampier was het alleen maar erger geworden. Ieder klein dingetje kon in zijn hoofd blijven malen. Zeker omdat hij het gevoel kreeg dat hij van alles fout had gedaan in zijn leven als mens en niet heel veel beter deed als vampier. Brayan had hem wel eens verteld dat hij de kans had om beter te doen, dat het soms niet in één keer ging, maar hij had talloze jaren om het goed proberen te doen. De wil was er en Brayan zag dat als een belangrijker punt dan dat het meteen goed ging. Luke was het daar niet altijd over eens en draafde soms door in zijn gedachten. Zeker als hij naar Frankie keek. Er was voor haar zoveel veranderd sinds ze hem had leren kennen. Natuurlijk had de magie altijd in haar gezeten, maar in Luke zijn ogen was het wel heel erg toevallig dat het nu ineens naar boven was gekomen. Hij probeerde het te relativeren dat het door Ashton was gekomen, maar de man was juist in zijn leven door de mensen met wie hij om was gegaan. Het bleef een groot spinsel waar Luke zelf gewoon niet meer uit leek te komen.
“Natuurlijk zie ik het wel zitten.” Fluisterde Luke. Daar zat het hem helemaal niet in. Hij hield ook van Frankie. Voor hem was dit alles zo anders dan wat hij had gevoeld voor Linn. Daar was het ineens hard op komen borrelen Bij Frankie was het langzaam gegaan, hij had haar eerst goed kunnen leren kennen, had deze kanten van haar gezien. Dat was de reden waarom hij voor haar was gevallen.
“Maar er zit angst. Iets wat ik snap en dat is oké. Maar ik denk dat we alleen samen die angst kunnen verlagen. Anders blijf het in de toekomst er nog steeds zitten, wat er ook gebeurd in ons leven.” Het waren dit soort dingen. Frankie was zo verstandig, ze wist zoveel over het leven, maar ook gewoon over al het andere. Alsof zij diegene was die al jaren lang had geleefd, net zoals Brayan.
“Waar haal je toch al die wijsheid vandaan?” vroeg Luke zich hardop af. Hij had vanaf het begin al wel doorgehad dat Frankie dat in haar had. Ze overdacht haar woorden goed, niet te ver zodat het vervelend werd, maar wel goed genoeg dat ze precies wist wat ze voelde en ook wat de woorden op een andere konden doen.
De twee werden onderbroken door het eten dat naar hun tafel werd gebracht. Daardoor bedacht Luke zich weer van alles. Het plan dat hij met Cameron had. Ze hadden nog geen concrete afspraken gemaakt, maar hij wist wel dat hij het zou bespreken met Lotus en misschien ook met Ellisyn.
“Het is niet echt wijsheid, het is je hart volgen. Er over nadenken, maar niet te veel.” Door de woorden moest Luke wel een beetje lachen, want het ging over hetgeen wat hij deed. Te veel. Hij wist het maar al te goed, maar hij kon het ook niet zomaar stoppen.
“Er is nog één ding wat ik wil vertellen.” Fluisterde Luke. Hij wilde het echt wel proberen, maar hij wilde ook open kaart spelen met Frankie, zodat ze wist in welke situatie ze zich bevond. Het kon zomaar zijn dat hij binnen een paar maanden zou vertrekken uit deze plaats.
“Natuurlijk.” Frankie was nog steeds rustig aan het spreken. Ze had ondertussen haar stokjes wel gepakt, om te beginnen aan haar maaltijd. Luke wist niet eens of hij nu een hap door zijn keel heen kon krijgen.
“Er is niets liever dan dat ik dit wil proberen. Ik wil er met over kunnen praten, er samen doorheen komen. Natuurlijk wil ik dat…” Hij was gek op Frankie en ergens wist hij wel dat hij die sprong moest maken, maar het kon zomaar over zijn als Frankie wist wat er stond te gaan gebeuren.
“Maar ik wil wel dat je weet wat er op de horizon staat en…” Luke moest op de goede woorden komen, maar hij wist niet echt hoe.
“Luke.” Alleen de manier waarop ze zijn naam zei, zorgde voor een soort van rust.
“We hebben het hier al eerder over gehad en ik heb er nu ook met Cam over gesproken en er is een hele grote kans dat we samen naar Amerika willen verhuizen voor het restaurant.” Hij had het al eens met Frankie besproken en zij had toen aangegeven dat hij zijn droom moest volgen. Of ze er nu nog zo over dacht, wist Luke niet. Misschien zou het alles veranderen.
Frankie nam zijn hand weer vast. “Je moet doen wat je gelukkig maakt Luke. Ik heb het liefst dat jij gelukkig bent. Als jij naar Amerika wil, is dat prima. We vinden daar echt wel wat op.”
“Echt?” vroeg Luke wat onzeker, waarop Frankie meteen knikte.
Ondanks dat ze midden in een restaurant zaten kon Luke het niet laten om zich, iets wat onhandig, over de tafel heen te buigen en Frankie een kus te geven.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Eindelijk hadden ze echt de rust die ze elkaar hadden beloofd. De dagen van Linn bestonden uit veel gesprekken met Michael en Naylene, paardrijden, de huiselijke taken en veel verschillende hobby’s die ze allemaal weer hadden opgepakt. Lego was daar eentje van geweest, maar Linn was ook weer veel te vinden geweest achter haar kaptafel en Naylene en Michael konden soms uren doorbrengen achter hun spelcomputer. Als het mooi weer was, zaten ze in de tuin en soms aten ze daar. Het was de perfecte rust en stilte waar ze allemaal een lange tijd naar hadden verlangd.
Er was geen enkel naar bericht hun kant op gekomen. Ashton hield zich stil, wat betekende dat ze misschien eindelijk van hem af waren en hij Michael de winst had gegeven, al was het belachelijk om op die manier over Naylene haar liefde te denken. Rhi was er niet meer en haar volgelingen leken hen ook met rust te laten, wat betekende dat er niks of niemand was die hen op dit moment nog iets kon doen.
Linn zat op Michael zijn bed en had haar ogen gesloten, terwijl ze genoot van Michael die haar haren vlocht. Het deed haar denken aan de momenten dat ze samen hun haren hadden geknipt, of hadden geverfd in een gekke kleur. Ze hadden allerlei kleuren van de regenboog gehad. Michael nog meer dan zij.
‘Hebben jij en Nay het al over de bruiloft gehad?’ vroeg Linn nieuwsgierig. Ze had staan springen om haar vrienden te helpen met het plannen ervan, maar Naylene en Michael hadden haar allebei duidelijk gemaakt dat dat niet nodig was. Ze wilden geen groot feest. Voor Linn was dat geen excuus om niet uit te pakken. Ze zouden ook een kleine ceremonie kunnen houden, met alsnog een mooie taart en decoratie. Naylene weigerde echter om haar plannen met Linn te delen. Linn hoopte dat Michael meer los zou laten.
‘Linnie!’ waarschuwde Michael haar lachend. ‘Je weet best dat je niet hoeft te helpen en dat Nay en ik iets kleins willen.’
‘Ik zeg niet dat ik wil helpen!’ verdedigde Linn haarzelf. ‘Maar wanneer willen jullie trouwen? Willen jullie dat hier doen, of misschien in Engeland? We zouden een huisje in het bos kunnen huren, eentje zoals vroeger. Dan zouden jullie in de natuur kunnen trouwen! En dan zouden we een grote taart kunnen bestellen, want je weet dat Nay een grote taart wil.’
‘Linn, shut it!’ Michael liet haar haren los en legde de vlecht over haar schouder. ‘Dit is ook meehelpen.’
‘Jullie vertellen mij niks!’ klaagde Linn. Ze liet zich achterover zakken tegen Michael, die haar lachend op het bed duwde. Linn schudde enkel haar hoofd. ‘En jullie lachen er samen ook nog over!’
‘Je hebt Nay al in een bruidswinkel gekregen. Ik denk dat je de winst maar moet pakken en mee moet nemen naar huis,’ zei Michael tegen haar.
Demonstratief sloeg Linn haar armen over elkaar. In haar ogen was dit de bruiloft van de eeuw. Misschien wel van de komende eeuwen. Geen enkel feest zou hier overheen komen. Naylene en Michael hoorden bij elkaar en ze verdienden een feest dat dat weerspiegelde. Geen snelle ceremonie bij het gemeentehuis. Jammer genoeg leken ze daar zelf heel anders over te denken.
Naylene kwam de slaapkamer binnen en keek lachend naar de twee op het bed. ‘Wat heb je nu weer gedaan, Mike? Te strak gevlochten?’
Linn pakte een kussen en gooide die in de richting van Naylene, maar vanzelfsprekend ving ze deze op zonder moeite en gooide ze hem terug naar Linn. ‘Ik wilde eigenlijk ergens met jullie over praten.’
‘De bruiloft?!’ Linn veerde overeind, maar een teleurgestelde blik gleed over haar gezicht toen Naylene haar hoofd schudde. Naylene kwam vervolgens bij hen op het bed zitten.
‘Ik wilde het hebben over iets wat ik aan Andy heb beloofd.’
‘Ik heb Andy al vergeven, als het daar over gaat.’ Linn haalde haar schouders op. Andy had alleen maar gedaan wat Naylene van hem had gevraagd. Het was niet netjes geweest en ze was wel even boos op hem geweest, maar ze was hem dankbaar geweest voor zijn gezelschap en hij had Calum wel in leven gehouden. Daardoor was de wolf nu vrij om samen met zijn vrienden zijn oude leven weer op te pakken. Dat had niet gekund zonder Andy.
‘Dat mag je hem zelf vertellen,’ zei Naylene tegen haar. ‘Maar dat was niet de belofte waar ik het over had.’
‘Linn heeft de positie van best man, maid of honor, weddingplanner en ceremoniemeester al geclaimd, ondanks dat ze eentje daarvan sowieso niet mag uitvoeren,’ mengde Michael zich in het gesprek. ‘Als Andy een rol in de bruiloft wil, dan mag bij bloemenmeisje zijn.’
‘Ik claim ook die rol!’ zei Linn meteen. ‘We kunnen kersenbloesem gebruiken.’
‘Dat zijn niet eens onze favoriete bloemen, maar die van jou!’
‘Guys!’ Naylene zwaaide met haar handen om de aandacht van haar twee vrienden te trekken. ‘Kom op, dit is serieus.’
Linn knikte en duwde Michael iets aan de kant. ‘Oké, je hebt onze aandacht. Toch, Mikey?’
Michael knikte. ‘Absoluut.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Alle drie genoten ze van de tijd die ze met elkaar en voor zichzelf hadden. Eindelijk kwamen ze echt tot rust. Er was niets meer waar ze zich echt zorgen over hoefden te maken. Ze hadden een prachtig huis in Australië, waar ze zich alle drie thuis voelde. Naylene was bang dat ze die rust zou verpesten door de afspraak die ze met Andy had gemaakt. Wat haar vrienden deden was hun keuze, maar ze kende ze goed genoeg om te weten dat ze er voor zouden kiezen met haar mee te gaan. Nu wisten ze nog helemaal niets van het plan. Naylene wilde ze ook nog even de onwetendheid laten en brak dan ook niet meteen in hun gesprek, dat overal en nergens toe ging.
“Zeker?” Naylene hield haar hoofd schuin, om te kijken of er nog wat uit te lokken viel. Beide hadden ze een grote grijns op hun gezicht, alsof ze ieder moment iets uit konden schreeuwen, toch knikten ze allebei netjes.
“Jullie weten dat Andy nu de controle heeft over de school die Ryan op heeft gezet?” Ryan was altijd gepassioneerd geweest in onderwijs. De school had nog in de kinderschoenen gestaan toen Naylene hem had leren kennen, hij had echter al wel les gegeven aan een universiteit in Texas. Hij had echter ook de mensen die het in zijn ogen het meeste nodig hadden gehad, les geven. De mensen voor wie de magie nieuw of onbeheersbaar was. Van jonge kinderen die het al wisten dat ze het in zich houden, tot pubers die door al hun gevoelens ineens alles naar buiten lieten. Volwassenen die samen wilden zijn met anderen en juist de goede dingen wilden leren.
“Hij hield er maar niet over op! Ik snap dat hij er trots op is, maar hij bleef maar door babbelen en door. Het was alsof ik er zelf elke dag was, maar dan als een leerling die geen zin had in een les!” Klaagde Linn, al was ze wel aan het lachen. Naylene kon echter niet peilen of Linn het wel zou leuk zou gaan vinden als ze vertelde wat precies de afspraak was.
“Andy probeert al jaren om mij zo ver te krijgen om er ook wat lessen te gaan geven.” Naylene had het altijd af weten te houden. Zeker omdat er toen maar weinig mensen hadden geweten dat ze ook een heks was geweest en ze had haar ruiten niet in willen gooien. Deels was het echt ook gekomen omdat het de plaats van Ryan was. Ergens voelde ze zich nog steeds schuldig dat de man er niet meer was. Ashton had hem immers voor haar neus vermoord, om het punt te bewijzen dat hij nog gevoelens voor haar had.
Nu ze er de afgelopen dagen over na had gedacht en zij zelf ook op een veel betere plaats was, zeker als het ging om haar gevoelens tegenover Ashton. Vond ze het juist een mooi idee om iets bij te dragen aan de nalatenschap van Ryan.
“En toen ik hem vroeg om hier te komen, om een beetje op jou te letten…” Naylene keek Linn aan.
“Wat nog steeds belachelijk is, ik ben oud genoeg!”
“Ja je bent een oma…” grapte Michael er nog achteraan, waardoor hij een duw van Linn kreeg.
“Jongens!” riep Naylene voordat Michael in de tegenaanval kon gaan. Ze vond het een serieus gesprek en ze wilde weten wat ervan Linn en Michael dachten. Hoe ze dit het beste aan konden pakken.
“Dit is echt serieus.”
“Ze is echt snel op haar teentjes getrapt vandaag. Wat heb je gedaan, Mike?”
“Linn!” Naylene moest haar best doen om niet te veel te lachen. Ze vond het fijn dat het zo goed tussen hen ging, dat ze dit soort grapjes konden maken. Dat het zo luchtig tussen hen was. Toch wist ze ook dat ze nu iets neer zou gooien wat aan kon komen als een bom. Iets wat het leven van hun alle drie weer zou veranderen. Natuurlijk was het niet de eerste keer dat ze waren verhuisd, maar dit keer was het anders. Nu hadden ze eindelijk een plek gevonden waar ze echt rust hadden.
“Ik heb Andy beloofd om les te gaan geven op de school. Voor een jaar.” Naylene wist ook wel dat hij het gedaan in de hoop dat ze zou blijven, als ze eenmaal zag hoe het allemaal ging en hoe de leerlingen waren.
“Oh shit.” Het was Michael die als eerste sprak en misschien eindelijk een beetje in zag dat het toch wel iets serieus was waar ze het over wilde hebben.
“In Texas?” Naylene knikte. Het was een staat waar ze een hele tijd hadden gewoond en waar ze Ryan dan ook had leren kennen.
“Ik weet dat we het hier goed naar ons zin hebben. En ik wil dat echt niet verpesten. Ik kan wel zeggen dat jullie niet mee hoeven, maar ik ken jullie.” Naylene wist ook wel dat het niet op de manier werkte. Zeker niet nu zij en Michael verloofd waren. Hij zou haar niet zomaar in haar eentje laten gaan en dan volgde Linn vast ook al snel.
“Ik vind het heel erg vervelend om dit weg te gooien. Maar we kunnen dit huis zeker houden en weer terug komen en we kunnen ook iets in Texas vinden. Als jullie mee willen in ieder geval. Zoals ik al zei, ik wil het niet van jullie vragen.”

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Linn bewonderde Andy en de school die nu onder zijn leiding draaide. Het was een mooi initiatief geweest van Ryan en het was jammer dat hij zelf niet had kunnen zien tot wat voor een succes het was uitgegroeid. Een school waar jonge heksen de magie konden beoefenen in een veilige omgeving en waar mensen klaar voor hen stonden die hen honderd procent begrepen. Dat was iets wat lang niet iedereen had. Linn had er dan wel iets teveel over gehoord in de tijd dat Andy hier was geweest, maar ze vond het nog altijd een mooi iets en ze bewonderde hem dan ook.
Dat hij Naylene had gevraagd om les te geven, vond ze nog niet eens gek. Ondertussen wist Linn wat voor een sterke heks Naylene was. En wie weet waren er wel meer heksen zoals zij aanwezig op die school, wat betekende dat ze hen zou kunnen helpen. Voor Linn betekende het echter dat ze weer zouden moeten verhuizen, terwijl ze eindelijk de rust hadden gevonden. Linn was gaan geven om dit huis en de plek waar ze woonden. Al had Naylene gelijk. Dat alles zou niks meer betekenen als Linn haar vrienden niet had om het mee te delen. Dus natuurlijk zou ze haar beste vriendin volgen naar Amerika.
‘Je hebt mij niet eens verteld dat Andy dat terug had gevraagd!’ riep Michael verbaasd uit, waardoor Linn gniffelde.
‘Dat is toch logisch, Mikey? Heksen moeten altijd balans hebben,’ grapte Linn, al brak ze hiermee nogmaals de belofte aan Naylene die ze had gemaakt. Serieus blijven. Om de één of andere reden lukte haar dat niet goed vandaag, maar Naylene was dat wel van haar en Michael gewend.
‘Ik vroeg heel veel van hem. Hij moest de school achterlaten, zorgen dat een oude vampier-‘
‘Een stokoude vampier,’ vulde Michael aan.
‘-een oude vampier op haar plek bleef en niet achterdochtig werd.’
‘Niet gelukt,’ lachte Linn. Ze had op een gegeven moment door gehad dat er iets niet had geklopt en toen ze eenmaal had ontdekt wat Andy allemaal nog meer had gedaan en wat hij op had gedragen gekregen van Naylene, was ze woedend geweest. Iets wat ze nu allemaal had vergeven, omdat ze hun beweegredenen had kunnen begrijpen. Linn snapte echter ook dat Naylene inderdaad veel van haar vriend had gevraagd en dat hij daarvoor ook iets in ruil had terug gevraagd, namelijk dat een heks zoals zij les zou komen geven op de school die hij leidde.
‘Je hebt het zelf al gezegd, Nay. Natuurlijk gaan we mee. Ik in ieder geval.’ Michael kroop naar Naylene toe, zodat hij zijn armen om haar heen kon slaan. Linn besefte zich dat ze allemaal al klaar stonden om naar Texas te vertrekken als het nodig was. Het zou jammer zijn dat ze dit huis voor een onbepaalde tijd achter zouden moeten laten, maar het zou op hen wachten. Er was echter iets wat niet op hen zou wachten en Linn zou ook niet weggaan voordat dat zou zijn gebeurd.
‘Nee, we gaan niet naar Texas.’
‘Als jij niet wil, Linn, dan is dat ook goed? Dat heb ik net aangegeven,’ zei Naylene. ‘Maar ik ga wel. En Mike wil duidelijk met me mee.’
‘We gaan niet naar Texas, vóórdat jullie getrouwd zijn,’ maakte Linn haar zin af.
‘Wat?!’ vroeg Michael. ‘Oh my god, ik dacht echt dat ze iets anders bedoelde. You’re good, Linnie,’ lachte Michael.
‘We kunnen ook trouwen in Texas?’ stelde Naylene voor, wat precies hetgeen was waar Linn al bang voor was geweest. Linn wist hoe het dan zou gaan. Naylene zou les gaan geven. Zij en Michael zouden allebei een baan zoeken en voor ze het wist waren ze een jaar verder en waren die twee nog steeds verloofd, in plaats van getrouwd. Dat zou Linn niet laten gebeuren. Absoluut niet.
‘Nee, ik weet hoe het dan gaat! Dat zeg je nu, maar dan zijn we daar en dan komen er allerlei verantwoordelijkheden onze kant op. Jullie kant op, vooral! En voordat we het weten zijn we een jaar verder en zijn er nog steeds geen concrete plannen. Nee, absoluut niet. Ik ga met alle liefde mee naar Texas, maar niet voordat jullie getrouwd zijn.’
Linn sloeg haar armen over elkaar en keek haar twee vrienden afwachtend aan. Ze verwachtte weerstand. Dat ze zouden zeggen dat het allemaal wel mee zou vallen en dat ze dit alles niet uit het oog zouden verliezen. Dat ze haar gerust zouden stellen met het idee dat ze ook in Texas een bruiloft zouden kunnen houden, terwijl die plek niet eens iets voor hen betekende! Als er dan al een bruiloft zou komen, wat Linn absoluut niet verwachtte.
‘Je hebt gelijk.’ Het was Michael die het toegaf. Hij draaide zich naar Naylene. ‘Ze heeft een punt. Als we daar eenmaal zijn en we hebben allemaal verplichtingen, dan is het typisch ons om dan te zeggen dat het nog wel een keer komt. En ze heeft haar armen over elkaar geslagen en ze kijkt best wel eng.’ De laatste woorden kwamen er fluisterend uit, al had dat totaal geen effect, aangezien Linn tegenover de twee op het bed zat.
Naylene grinnikte en ging mee in de fluisterende toon. ‘Ik weet het! En als ze zo eng kijkt, dan kunnen we haar maar beter haar zin geven, of niet?’
‘Ik denk het wel. Ze is al oud, straks is dit haar laatste wens,’ grapte Michael. Linn pakte een kussen en sloeg die tegen Michael aan. ‘Stop eens met slaan!’
‘Dus jullie zijn het met me eens?’ vroeg Linn aan ze. ‘Eerst trouwen, daarna pas naar Andy?’
Naylene en Michael knikten allebei. ‘Maar we doen het nog steeds zelf!’

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld