O | De Arena - Forum - Virtual Popstar

O | De Arena

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het was een avond die ze allemaal nodig hadden gehad.
Een moment om afscheid te nemen en Flynn te kunnen herdenken. Niet als de mutant die vandaag in de Arena was overleden, zoals velen hem zouden herdenken. Ze hadden hem herdacht als de grappige jongen die hij was geweest. Iemand met wie ze hadden kunnen lachen en om dat in ere te houden, had er ook veel gelach geklonken op deze avond. Zelfs Scarlett had meegedaan in de grapjes en de verhalen. De enige die zich stil had gehouden, was Loué geweest. Iets wat Mace kon begrijpen. Iedereen rouwde op zijn eigen manier en Loué had dit alles op een andere manier meegemaakt. Als Flynn had gewonnen, hadden ze op haar kamer gezeten. Dat moest vast een raar idee voor haar zijn geweest.
De avond was voorbij gevlogen en zonder dat Mace het door had gehad, waren hij en Scarlett de laatsten geweest die zich nog in de kamer van Flynn bevonden. De rest was allemaal vertrokken. Toch had Mace nog geen zin om ook op te staan van de vloer. Scarlett leek er ook zo over te denken, want ze zette het gesprek weer voort, moeiteloos. Dat waardeerde hij.
‘Het was… Het beste wat we konden doen,’ zei Mace bedenkelijk. Hij trok zijn lange benen op en sloeg zijn armen daar omheen. Ze hadden niet meer kunnen doen voor Flynn. In ieder geval niet iets waar ze zomaar mee weg hadden kunnen komen. Mace had veel invloed, maar als ze voor ophef hadden gezorgd, dan hadden ze allemaal problemen gekregen en dat was niet wat hij had gewild. Flynn vast ook niet. Daarom hadden ze het simpel gehouden. Ze hadden gelachen en verhalen verteld en dat was genoeg. Toch wilde Mace nog niet terugkeren naar zijn kamer, waar hij alleen op bed zou liggen. Want dan zouden de gedachten beginnen. Hij vroeg zich af of hij ze op tijd zou kunnen stoppen.
‘We gaan ergens heen. Kom.’ Mace kwam overeind en wachtte tot Scarlett dit ook deed. Ondanks dat de kamergenoot van Flynn vast al een andere plek had gevonden om de nacht door te brengen, vond Mace het tijd om de kamer te verlaten. Ze zouden echter nog niet terug gaan naar hun eigen slaapkamers.
De kamer van Flynn was redelijk achterin de Arena. Tenminste, voor Mace zijn gevoel. Ondanks al zijn kennis wist hij bij lange na niet of de plattegrond van de Arena ook echt representatief was, of dat ze meer voor hen achter hielden. Waarschijnlijk wel.
Wat Mace wel wist, was dat ze in de buurt waren van het trappenhuis. Het was een trappenhuis wat over het algemeen gebruikt werd door de mutanten, maar niet alle verdiepingen. Omdat het ook nog eens vrij achterin de Arena lag, was het niet veel bezocht. Zeker niet rond deze tijd. En omdat de Arena vele verdiepingen had, leek het haast een oneindig trappenhuis te zijn. Hij wist niet precies waarom, maar het leek hem een plek die Scarlett wel zou kunnen waarderen.
‘Waar gaan we naar toe?’ vroeg Scarlett. ‘Als dit jouw manier is om mij mee te krijgen naar je kamer, dan pak je het toch echt verkeerd aan,’ grapte ze.
‘Als ik je op mijn kamer had willen hebben, dan was je daar al geweest,’ kaatste Mace terug. Hij had in ieder geval nooit moeite gehad met het verleiden van de dames. Zeker niet als ze hadden gehoopt iets in ruil te krijgen, maar dat was nooit hoe Mace had gewerkt. Hij had veel van anderen gevraagd, maar dat ging hem net te ver. Al kon hij niet ontkennen dat hij soms gebruik had gemaakt van iemand haar aanbod.
‘Dat denk je alleen maar.’ Het was duidelijk dat de humoristische sfeer nog steeds tussen hen hing, wat maakte dat ze op deze manier met elkaar konden praten. Ondertussen had Mace haar uit de kamer begeleid en was hij richting het trappenhuis gelopen. Hij wist welke bewaker daar nu stond, hij had dit hele gebied immers van te voren bekeken om er zeker van te zijn dat ze er mee weg hadden kunnen komen als ze waren betrapt in de kamer van Flynn, en voor het grootste gedeelte van het trappenhuis zouden ze in ieder geval veilig zijn.
Mace opende de deur naar het trappenhuis en gebaarde naar Scarlett dat zij als eerste naar binnen mocht. Scarlett trok haar wenkbrauwen op, duidelijk verbaasd door de keuze die Mace had gemaakt om haar hier mee naar toe te nemen.
‘Is dit het moment waarop je me de hersens inslaat?’ vroeg ze lachend. Mace schudde enkel zijn hoofd en sloot de deur achter hen.
‘Ik dacht dat je dit misschien een mooie plek zou vinden. Het is één van de meest rustige plekken in de Arena.’

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Zijn woorden waren niet direct geruststellend. Hij ontkende haar beschuldiging niet. Als hij erachter was gekomen wat ze had gedaan, kon het maar zo betekenen dat dit het moment was waarop hij wraak nam. Het zou verklaren waarom hij met haar achter was gebleven. Dat klonk een stuk logischer dan het idee dat hij om haar gaf als persoon en misschien meer van haar wilde.
En toch. De klank in zijn stem, de blik in zijn ogen en de kleine glimlach op zijn gezicht. Ze vertrouwde hem. Het leek erop dat hij zijn woorden meende, dat hij haar oprecht een mooie plek wilde laten zien. Een plek die ze wellicht zou waarderen. Ondanks de lichte spanning die ze ervoer, stapte ze door de deuropening. Er hing slechts een zwak tl-licht in de ruimte, maar dat was genoeg om aan te tonen wat de ruimte bood. Scarletts lippen zakten van elkaar, terwijl ze vol ongeloof door de ruimte liep. Ze liep naar de rand van het plateau en nam met haar handen de reling goed vast, waarna ze een blik omhoog wierp. Het was een immens trappenstelsel, eindeloos haast. Tientallen, misschien zelfs honderden trappen reikten omhoog. De blik omlaag was even diep, misschien zelfs dieper. Het was indrukwekkend als je bedacht dat dit complete trappenstelsel onder de grond gelegen was. Hoe diep onder de grond moesten ze wel niet zitten?
‘En? Wat vind je ervan?’
Scarlett draaide zich om naar Mace. Ze kon niet geloven dat ze had getwijfeld aan zijn goedheid. Nog steeds kon hij haar over de reling duwen, maar ze geloofde erin dat als hij dat had gewild, hij dat al wel gedaan had. ‘Dit is echt gestoord. Ik had nooit gedacht dat zoiets bestond.’ Hoe simpel het misschien ook klonk, het droeg iets magisch bij zich.
Mace kwam naast haar staan en leunde daarbij nonchalant met zijn armen op de leuning. ‘De eerste keer dat ik het zag, had ik dezelfde reactie als jij. Weet je wat het pas echt onwerkelijk maakt?’
Nieuwsgierig trok Scarlett haar blik los van de eindeloze diepte, om het gezicht van Mace te bestuderen. ‘Nou?’
‘Dit trappenstelsel verbindt alle verdiepingen van de gevangen mutanten. Honderden verdiepingen vol met mensen zoals wij. Moet je nagaan hoeveel van ons hier opgesloten zitten.’
Dat was inderdaad een onwerkelijk besef. Scarlett wist dat er meer dan alleen deze verdieping was met gevangenen. Vaak genoeg had ze gezichten in de Arena voorbij zien komen die ze hier niet gezien had. Ze had verwacht dat er nog enkele basissen waren zoals deze, maar nooit had ze verwacht dat het er zoveel waren. In de eerste seconden dat ze het gezien had, had ze gedacht dat dit de weg naar buiten was. Dat aan het einde van de trap eindelijk de zon op haar gezicht zou schijnen. Natuurlijk was dat niet het geval. Als dat zo was, had Mace hier niet meer gezeten.
‘Wauw. Ik wist niet dat het er zoveel waren. Heb je ooit geprobeerd om te zien wat er bovenaan is?’
Mace schudde zijn hoofd. ‘Iemand anders die ik ken wel. Hij heeft er een halve dag over gedaan om bovenaan te komen, om vervolgens door de dienstdoende bewaker over de reling gegooid te worden. Op de bodem was niets van hem over.’
Scarlett was wel het een en ander gewend. Dagelijks keek ze naar de arena om te zien hoe mensen op gruwelijke wijze vermoord werden. Toch bezorgde dit idee haar rillingen.
Ze had nooit echt een idee gehad van het aantal gevangen mutanten. Het moesten er wel veel zijn, aangezien er dagelijks mutanten vermoord werden. Het was beangstigend dat er al zoveel mensen opgesloten zaten, maar tegelijkertijd was het een krachtig idee. Ze waren met veel, enorm veel. Als ze hun krachten zouden bundelen, zouden ze strijd kunnen aangaan. En voor dat kleine beetje hoop was ze hem dankbaar. Scarlett legde haar hand op zijn arm en keek Mace aan. ‘Dankjewel dat je me deze plek hebt laten zien.’

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De Arena was zo immens veel groter dan dat Mace in eerste instantie had gedacht. Hij was nog een tiener geweest toen hij dit trappenhuis had gezien. Een deel was nog in constructie geweest, maar het had al zo hoog gereikt dat het hem had laten weten dat hij niet de laatste zou zijn die opgepakt zou worden. Ze zouden door gaan totdat ze iedere mutant hadden gevonden. En dit was slechts in hun buurt. Miljoenen mutanten waren verspreid over de gehele wereld en er waren meerdere Arena’s. Soms voelde het alsof hun Arena de enige was. Alsof dat de wereld was waar ze in leefden, verder niks. Mace wist dat dat niet het geval was, maar soms was alles hier beneden zo benauwend.
Scarlett legde haar hand op zijn arm. Dat deed ze vaker. Een kleine, subtiele aanraking. Om hem te bedanken, om hem ergens van te verzekeren. Of was het meer dan dat? Het was lang geleden dat Mace ook maar had getwijfeld aan de bedoelingen van een vrouw. Over het algemeen was hij vrij zeker geweest van de acties van het vrouwelijke geslacht, maar Scarlett haar handelingen deden hem twijfelen. En dan was er nog de vraag of hij wilde dat het iets betekende.
‘Bedankt dat je er vanavond bij was.’ Het had Mace veel goeds gedaan. Ze was er dan niet echt geweest voor Flynn, aangezien ze hem nauwelijks had gekend, maar ze had zich ij het gezelschap gevoegd omdat Mace dat van haar had gevraagd. Omdat hij haar aanwezigheid prettig vond en in een zekere zin afleidend. Net zoals nu. Met hun gesprekken en de plek waar hij waren, hoefde hij niet te denken aan de ondergeschoven woede die hij voelde voor de Arena en hun rotstreken.
Scarlett gaf een zacht kneepje in zijn arm, terwijl ze in stilte naar de vele trappen onder hen keken. Voorzichtig legde Mace zijn hand op de hare, maar voor even. Het moment was lang genoeg om haar vingers kort aan te raken en te voelen hoe verrassend zacht ze nog waren. Niet zoals zijn handen, die door het vele vechten en gebrek aan verzorging een stuk ruwer en droger aanvoelden.
‘Wil je al terug?’ vroeg Mace aan haar.
‘Terug naar mijn kamer, of naar de buitenwereld?’ vroeg Scarlett opmerkzaam. Mace kon het niet helpen, hij moest om haar opmerking grinniken. Soms kwam ze met een opmerking die hij totaal niet verwachtte. Iets wat hem plezierde.
‘Als ik het tweede had bedoeld, was het een retorische vraag geweest.’ Iedereen wilde hier weg. Geen enkele mutant stond te springen om in de Arena te verblijven. Ja, het gaf ze een dak boven hun hoofd en iedere dag drie maaltijden, maar was het echt beter dan op de vlucht zijn voor de autoriteiten? Als Mace een keuze had gehad, was hij tien jaar geleden gevlucht. Dan was hij zo ver als het kon gerend, weg van iedereen die hem hier in had willen stoppen.
Scarlett lachte om zijn grap. ‘Nee, ik wil nog niet weg hier. Jij?’
‘Ook niet,’ beaamde Mace. Voor nu was het hier veilig en rustgevend. Ze zouden hier nog een uur kunnen staan, zonder dat iemand het écht door zou hebben. Daarnaast vond hij het ook een passende manier om de avond af te sluiten. Al was het ondertussen al diep in de nacht.
Mace voelde hoe Scarlett haar hoofd tegen zijn schouder liet rusten. Hij liet het toe. Het was fijn om haar tegen zich aan te voelen, al leek ze nog haar best te doen om niet met haar volledige gewicht tegen hem aan te leunen. Dat zou teveel zijn, misschien. Ook dat zou Mace niet erg vinden. De waarheid was dat niks wat Scarlett deed, hem ergerde. Zelfs toen ze met Lily rond had gehangen, had hij haar bewonderd voor het verkennen en afwegen van haar keuzes.
Het was een combinatie van rouw en veiligheid, maar het deerde Mace niet wat de precieze reden was van zijn plotselinge verlangen om Scarlett te zoenen. Hij stond dicht bij haar, zij leunde tegen hem aan. Als ze geen fysiek contact wilde, dan had ze in ieder geval niet tegen hem aan gestaan. Hij kon haar nog altijd verkeerd inschatten, maar hij hoopte dat hij dat niet deed.
Mace draaide zijn lichaam een kwartslag. Zijn arm gleed rond Scarlett haar middel, zo verzekerde hij haar dat ze op geen enkel moment zou vallen, mocht de railing te dichtbij komen. Zonder nog verder na te denken over de gevolgen, plaatste hij zijn lippen op de hare.

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld