Forum

samen met @BeauRathbone 

ik - girl

Olivia Wilson - 24






zij - jongen

Een tevreden grijns wist mijn lippen te sieren, terwijl de frisse zeelucht mijn neusgaten binnen wist te dringen. Hier voelde ik mij toch het meest op mijn gemak. De zee. Nee, het land was helemaal niets voor mij. Als kind verveelde ik mij al gauw en ik was eigenlijk altijd bij de haven te vinden. Kijkend naar de vele schepen die van en aan wal kwamen. Dat vond ik zelf ontzettend interessant. Op jonge leeftijd was het voor mij al duidelijk dat ik, zodra mijn leeftijd dat toe liet, op zee te vinden zou zijn. Wat mijn omgeving daar ook van mocht vinden. Ze hadden mij niet tegen kunnen houden. Want hier stond ik dan, midden op zee. Een behoorlijk groot aantal aan bemanning onder mij. Voldoende rijkdom. Een welbekende naam. Ik had het goed voor elkaar, al zei ik dat zelf. Als je mij toen de tijd, als kleine jongen zijnde, had verteld dat ik als piraat zou eindigen, had ik je in eerste instantie niet geloofd. Toch was het zo. En niet alleen was ik piraat, maar was ik zelfs kapitein op een eigen schip. En ik zou het voor geen goud willen ruilen. Ik zou gek zijn als ik dat zou doen. Nee, dit was de droom. Een droom die ik met veel liefde voort zou willen zetten. 
Grijnzend schudde ik mijn hoofd en ik liep verder het schip op. Mijn bemanning was, zoals ik dat graag zag, hard aan het werk. Het bestaan als een piraat was hard werken. En om heel eerlijk te zijn, kon ik dit niet zonder mijn bemanning. Al wist ik dat ook zij niet anders zouden willen. Dit schip werd gevreesd. Ik werd gevreesd. Mijn bemanning werd gevreesd. En dat was precies zoals ik het wilde. Niemand durfde tegen hen in te gaan. Degene die dat wel deden konden dat niet na vertellen. Zo was het altijd al geweest. Op die manier creëer je je imago. Je naam werd op de kaart gezet en steeds meer mensen wisten wie je was. 
Ik had inmiddels een volgende route in gedachten. Er was immers nog genoeg te plunderen en ik moest mijn mannen ook bezig zien te houden. Wekenlang op zee zwerven, zonder een daadwerkelijk doel te hebben, was ook niet alles. Ik zelf vond het heerlijk, aar ik wist dat ik mijn mannen tevreden moest houden. Luisteren naar waar hun behoeften lagen. Zo hield je ze aan de goede kant. Jouw kant. Zoals ik al zei, een goede bemanning was het halve werk. En mijn bemanning was inmiddels aardig gegroeid. Iets wat mij eigenlijk wel goed beviel. Al kostte het mij meer werk. Ik deed het met plezier. 
Ik haalde nog een keer diep adem, keer kort om mij  heen en stapte vervolgens naar de stuurman. "Zitten we nog op koers?" vroeg hem ik als ik eenmaal naast hem sta. Het was belangrijk op de hoogte te blijven van alles wat er om je heen gebeurt. Je opsluiten in je kantoor had geen zin. Bovendien genoot ik teveel van de buitenlucht, waardoor ik eigenlijk bijna altijd onder mijn bemanning te vinden was.

@CreepDoll 

Bradley.
Het antwoord wat mijn stuurman mij wist te geven, beviel mij enorm. Binnen de kortste keren kon mijn bemanning en ik vertrekken. Dat hoorde ik graag. Ik vond dat we lang genoeg aan wal waren geweest. Ik bleef ook niet langer op het vaste land dan noodzakelijk was. Ik voelde mij er niet helemaal op mijn gemak, als ik heel eerlijk mocht zijn. Het voelde niet zoals op zee en om die reden bleef ik niet graag voor een langere tijd op het vaste land. Nu zou het ook niet lang meer duren voor het gezelschap het water weer zou trotseren. De laatste dingen werden op dit moment ingeladen en zodra de laatste spullen aan boord waren getild, zouden zij vertrekken. 
Even bleef ik staan en keek ik kort om mij heen. Het zag er in ieder geval goed uit, waardoor ik besloot mij even terug te trekken. Ondanks dat ik mij niet graag opsloot, was dat soms noodzakelijk. Het was een van de nadelen van het bestaan als kapitein. Ik moest met een plan komen, waar mijn bemanning zich aan kon houden. Alle gezichten moesten immers dezelfde kant op staan en dat kon alleen als je als gehele bemanning één doel voor ogen had. Het was mijn taak om met dat doel te komen en het was goed om alvast na te denken over het volgende plan. 
Ik maakte dan ook aanstalten om naar mijn kantoor te gaan. Ik baande mij een weg langs het dek. Complimenteerde hier en daar een aantal van mijn mannen en verdween toen verder het schip in. Het schip was enorm. En dat moest ook wel, gezien mijn bemanning. Een groot doelwit, zou je misschien kunnen zeggen. Toch had het schip vaak vrij weinig schade op momenten dat zij waren aangevallen. Daar was ik blij mee. Het zou zonde zijn als dit schip, mijn schip, ten onder zou gaan. Ik moest er niet aan denken. Gelukkig was het nog nooit zo ver gekomen en ik hoopte dat dit voorlopig zo zou blijven. 
Ik zette die gedachten van mij af en gooide de deur achter mij dicht, zodra ik binnen was gestapt. Ik schonk een goed glas rum in voor mijzelf en liet mij in mijn grote leren stoel achter mijn bureau zakken. Ik nam een aardig grote slok en liet de drank kort over mijn tong rollen, voordat ik deze daadwerkelijk doorslikte. Ik zette mijn glas op het bureau neer en rolde een van de vele kaarten open. Mijn ogen liet ik eroverheen glijden en ik liet een zachte zucht over mijn lippen heen rollen. Ik had veel geruchten gehoord. De kunst was het er tussenuit pikken van de roddels die daadwerkelijk zouden kloppen. Tot nu toe was dit hem iedere keer gelukt. Hoe ik het voor elkaar kreeg, wist ik niet precies. Maar toch lukte het iedere keer weer en ik ging ik er vanuit dat deze keer niet anders zou zijn.

@CreepDoll 

Bradley.
Ik liet mijn ogen over de kaart rollen, terwijl ik goed nadacht over waar ik nu precies naartoe wilde gaan. Ik had verschillende routes in gedachten, maar was nog niet helemaal zeker welke route ik nu zou gaan volgen. Als kapitein heb ik genoeg dingen gehoord. Roddels, mythes, leugens. Maar tussen al die roddels, mythes en leugens zaten ook verhalen die niets aan de verbeelding overlieten. Die verhalen moest ik ertussenuit zien te pikken, aangezien die verhalen negen van de tien keer klopten. Er waren een aantal routes waar ik mijn oog op had laten vallen. Routes die veelbelovend zouden zijn. Die hadden mijn aandacht weten te trekken. Welke route ik nu zou gaan volgen? Dat was nu de vraag. 
Ik kon het niet laten om te zuchten en nog een grote slok van mijn rum te nemen. Ik leunde uiteindelijk iets wat achterover en dacht even na. Ik had nu al een tijdje een specifieke route in mijn hoofd. Het was een gewaagde route. Een route gevuld met rijkelijke schatten. Rijkelijker dan men ooit kon bedenken. Het was een aantrekkelijke route en het was iets wat ik graag wilde doen. Was mijn bemanning daar wel klaar voor? Ik schudde mijn hoofd. Natuurlijk was mijn bemanning hier klaar voor. Ik had de meest getalenteerde bemanning. Als ik geen vertrouwen had in mijn bemanning, wie dan wel? Ik moest mijn bemanning dan ook niet onderschatten. Mijn keuze was dan ook al snel gemaakt. Ik rolde mijn kaart weer dicht en borg mijn kaarten weer goed op. Ik ging weer goed in mijn stoel zitten en nam een laatste grote slok van mijn rum en zette het lege glas voor mij neer. 
Ik duwde mijzelf weer overeind en liep het schip weer op. Ik kon gewoon niet stil blijven zitten en ik was graag onder mijn bemanning. Ik liep wat rond, toen ik aangesproken werd door een van de leden van mijn bemanning. "We zijn klaar om te gaan, kapitein"hoorde ik hem zeggen. "Goed. Maak alles gereed en zorg ervoor dat we gaan. Hoe eerder, hoe beter"zei ik hem. 

Olivia:

Terwijl ik hier in de kist zat, merkte ik wel dat ik het wat benauwder kreeg. Hoelang kon ik hier nog wel blijven? De man die zei dat ze het neer konden zetten, was er nog steeds. Toch begon er wat angst in mij op te komen. Ik moest hier uit, en snel ook, maar toch wilde ik niet nu meteen, hopelijk ging hij voor eventjes weg waar ik nu was. Na een paar minuten, of langer, merkte ik dat hij de ruimte had verlaten, snel opende ik de kist en kroop er uit, sloot deze weer en keek rond.
Hij was er niet, gelukkig, anders had ik een groot probleem. Ik keek snel rond tot ik een plekje gevonden had, waar ik achter kon gaan zitten en liep er zo stil mogelijk heen. Dit was een stuk beter dan de kist die benauwd was, en ik wilde de groentes en andere etenswaren niet pletten, wat ik het al was, sinds ik er in zat. 
Terwijl ik hier in een hoek zat, hoorde ik wat er op het dek werd gezegd, ze waren klaar om te vertrekken, een andere stem was er mee eens en zei dat ze alles klaar konden maken om te gaan. Mooi, ik was weg van die vervloekte plek. Nu was het nog ongezien rond komen hier, sinds het ook allemaal mannen waren. De rillingen liepen over mijn rug heen als ik dat eens goed bedenk. Mijn armen sloeg ik over elkaar en sloot mijn ogen om vervolgens ingekropen tegen de koude houten planken aan te zitten van de kombuis. 
Mijn ogen werden al snel zwaar van vermoeidheid, en voelde de slaap opkomen, nu kon ik even goed slapen, de slapen lozen nachten daar waren niet goed geweest. Ik was gewoon uitgeput, gedwongen en meer. 

@BeauRathbone 

Bradley.
Mijn humeur was een stuk beter gezind, nu ik wist dat alles gereed was voor vertrek. Het vaste land gaf mij vaak de kriebels. Ik voelde mij er gewoon niet prettig bij en ik bleef liever zo kort mogelijk aan wal. Nee, de vrijheid van de zee was hetgeen wat het meeste trok. Ik had ook niet meer nodig dan dat. De frisse zeelucht, prachtig uitzicht zo ver je maar kijken kon en de hoeveelheid aan vrijheid. Dat was waar ik het voor deed. Daarbij hielp het gezelschap van mijn bemanning enorm. 
Ik nam plaats op een van mijn favoriete plekken. Een van de plekken waar ik het beste uitzicht had en waar ik het meeste overzicht had over het gehele schip. Het duurde ook niet lang meer voor ik voelde hoe het schip langzaam maar zeker in beweging leek te komen. Het deed me goed. Dit gevoel. Ik kon het dan ook niet laten om te grijnzen. Het weer zat ons ook mee vandaag. Het was prachtig. De zon scheen volop, maar het was niet zo warm dat het werk belemmerd werd. Er was geen vuiltje aan de lucht te zien. Daar was ik blij mee en ik hoopte dat het voorlopig ook zo zou blijven. Storm op zee was geen pretje. Ondanks het feit dat ik er genoeg mee heb mogen maken. De ene was soms nog erger dan de andere. De een bracht dan ook meer schade aan dan de ander, maar toch waren ze er iedere keer heelhuids uitgekomen. Waar ik dankbaar voor was, aangezien het ook anders af kon lopen. De zee deed immers waar ze zelf zin in had. Ze had haar eigen regels en wetten. Daar hadden wij als zeelieden maar aan te houden.
De wal had inmiddels ruimte gemaakt voor de wijde zee. En de kade werd steeds kleiner en kleiner, des te verder zij de zee op raakten. De route kon nu eindelijk beginnen en wellicht was het voor mij nu een goed moment om de route met de stuurman te bespreken. Ik duwde mij overeind van de plek waar ik zat en bevond mij richting de stuurman. Ik ging naast hem staan. "Dus, ik had het volgende in gedachten"begon ik uiteindelijk.

@CreepDoll 

Olivia:

Voor een redelijke lange tijd zat ik hier al verstopt, het schip was dan ook al gelost en vaarde richting de open zee. Ik hoorden hoe het water tegen het schip aan kwam. Ik moest zeggen, het schip ging redelijk heen en weer, gelukkig had ik een redelijke stevige maag opgebouwd. 
De kok was inmiddels alweer terug gekomen om dingen voor te bereiden. Zo stil mogelijk bleef ik zitten en probeerde geen geluid te maken, tot de kok ineens wat liet vallen en het rolde mijn kant op. Hopelijk ging hij het niet meteen pakken en verder ging met wat hij aan het doen was, helaas deed hij dat wel en draaide zich dan ook om. Liep de kant op waar het heen rolde en hurkte even later om het te pakken. 
Als je blieft, zie mij niet. Bidden ik en bleef naar hem kijken. Nog meer kroop ik in elkaar tot opeens onze ogen elkaar kruisten, voor even bleef hij kijken maar al snel kwam hij met een snelle beweging naar mij toe, greep mijn boven arm stevig vast en trok mij van de plek af waar ik zat. Voor ik het wist, hij mij zich naast zich hangen, sinds hij een stuk groter was dan ik was en mij omhoog hield waardoor ik aan mijn arm hing. Bang keek ik hem aan en probeerde los te komen. Een grijns kwam op zijn gezicht als hij zag hoe ik er bij hing. Een piep geluid kwam over mijn lippen als hij zijn ogen over mij heen liet glijden.
Nog steeds probeerde ik mij los te krijgen als hij mij dan weer nee zette en ruw mee trok naar boven. "Kapitein!" riep hij als we op het dek waren. Dan gooide hij mij op het dek neer, de bemanning kwam er al snel om heen staan en ik probeerde mijzelf zo goed mogelijk te bedekken, wat niet echt lukte. Nu ging het gebeuren, ik was er geweest, dat wist ik zeker. Tranen rolde inmiddels over mijn wangen en mijn lichaam trilde. Probeerde iedereen in de gaten te houden dat ze niet zomaar naar mij toe zouden stappen en wat gingen doen.

@BeauRathbone 



Bradley.
Ik vertelde mijn stuurman het eerste gedeelte van mijn plan. De eerste bestemming die ik in mijn gedachten had. De route was voor mij duidelijk, maar ik vond het niet nodig om dat gelijk tot in de puntjes te delen. Niet omdat ik dit geheim wilde houden, maar omdat ik niet meer wilde vertellen dan eigenlijk noodzakelijk was. Een goede leider was duidelijk en recht door zee. In dit geval letterlijk en figuurlijk. Geheimen had ik dan ook niet voor mijn bemanning. Vertrouwen was een van de belangrijkste dingen in een leven op zee. Je had immers alleen elkaar. En wat had je aan elkaar als je elkaar niet kon vertrouwen? 
"Duidelijk?"vroeg ik hem uiteindelijk, zodra ik hem het eerste gedeelte van de route had verteld. Hij knikte. "Ja kapitein"was zijn antwoord. Ik knikte tevreden. "Mooi. Over een tijdje kom ik weer even polshoogte bij je nemen over de gang van zaken"was mijn opmerking. Ik klopte hem op zijn schouder, voor ik mijn schip weer op liep. Ik haalde een keer diep adem. De zoute zeelucht drong mijn neusgaten binnen. Het was een van mijn favorieten geuren. Ik ontspande ervan en ik kon er oprecht van genieten. De stad was inmiddels helemaal uit het zicht verdwenen. Dit was waar ik voor leefde. De wijde zee. De rust om mij heen. Geen mens, behalve mijn bemanning, om mij heen. Genoeg keus. De wereld lag op dit moment aan je voeten en dat beviel mij enorm. Er was nog genoeg wat ik wilde doen. Genoeg wat ik wilde zien en nog genoeg te veroveren. Het was iets wat ik mijn gehele leven zou willen doen en niets zou dit kunnen veranderen.
Ik werd uit mijn gedachten gehaald door de stem van de kok, waardoor ik het niet kon laten om even te fronsen. Normaal gesproken had de kok mij niet nodig. Alleen wanneer hij een nieuwe voorraad aan moest slaan en daarover de financiën wilde bespreken. Normaal hoorde je hem eigenlijk nooit. Alleen tijdens gesprekken tijdens het avondeten. Ik keek op en zag hoe de kok een vrouw op het dek sleurde en haar daar vervolgens van zich afduwde. Ik kon het niet laten om te fronsen. Een vrouw op nijn schip. Daar had ik geen toestemming voor gegeven. Ik stapte eropaf, pakte de vrouw beet en keek haar doordringend aan. "Wat dacht je hier wel niet te komen doen, dief?"was mijn vraag aan haar. 

@CreepDoll   

Olivia:

Nadat ik omringt was door de bemanning, voelde ik hoe mijn lichaam trilde, mijn armen had ik nog steeds om mijn benen geslagen en maakte mij zo klein mogelijk. Als dan de kapitein ineens voor mij stond en mij vast greep. De strenge oven van hem doorboorde mij zowat. Angstig keek ik hem aan toen hij mij een dief noemde. Ruw schudde ik mijn hoofd en wilde wat zeggen, maar er kwam meer gepiep uit. Als ik dan eindelijk weer wat adem had slikte ik. "Het was niet de bedoeling, ik was...." zei ik en voelde hoe de tranen over mijn wangen gleden. "Ik was aan het vluchten en en..." ik kreeg zowat de woorden niet over mijn lippen sinds iedereen naar mij keek en ik schaars gekleed was. 
"En ik zocht een schuilplek...." ging ik moeilijk verder.  "Zo kwam ik perrongeluk in één van uw voorraad kisten terecht." zei ik half piepend. Maar ik een dief, nee zo was ik niet echt niet! Nog steeds trilde mijn lichaam en de tranen gleden over mijn wangen. "I-ik doe alles wat u vraagt, maar alstublieft, gooi mij niet over boord." smeekte ik hem.  Ik had liever dat ik nog nuttig was dan dat ik als vuil over boord werd gegooid. 
"Schoon maken, koken, uw plezieren." zei ik nog als enkele opties. Het laatste zei ik wel wat zachtjes zodat de andere mannen het niet konden horen, straks wilde zij ook, wat ik wel kon begrijpen sinds ik hier was. Mijn ogen liet ik, snel, over de mannen gaan, ik kon niet zo even snel iemand herkennen, het kon zijn dat zij bij het bordeel waren geweest waar ik van was gevlucht.

@BeauRathbone 

Bradley.
Ik bekeek de dame in kwestie goed; nam haar goed in mij op. Ik merkte aan haar dat ze zich niet op haar gemak voelde. Dat was nog zacht uitgedrukt. Toch geloofde ik haar niet. Er waren genoeg mensen die zich schuil probeerden te houden op zijn boot. Dieven op de vlucht voor verschillende autoriteiten. Dieven wie dachten dat ze hun slaatje mee konden slaan. Stadslui die aan hun leven willen ontsnappen, omdat ze hun eigen, saaie nieuwe leven niet meer zien zitten en een nieuwe start willen maken. Vrouwen die zich minderwaardig voelde en hun eigen grenzen wilden verleggen. Ik kon het eigenlijk allemaal niet gebruiken. Bemanning had ik momenteel in overvloed. Meer dan genoeg en ik ging er zelf vanuit dat dit voorlopig nog zou blijven. Mijn schip was een van de meest beruchte schepen ooit. Men vreesde voor ons en de meesten zeelui droomden van een baan op mijn schip. Dat zorgde er wel voor dat je bemanning je trouw bleef. 
Ik kon de vrouw op dit moment ook niet goed gebruiken. Al vertrouwde ik haar verhaal ook niet helemaal. Ik was normaal gesproken ook niet echt vol van vertrouwen. Naïviteit stond mij niet echt. Het wantrouwen van andermans bedoeling was iets wat mij altijd bij stond. Ik schudde afkeurend mijn hoofd. "Per ongeluk?"begon ik mijn verhaal. "Het lijkt me sterk dat iemand per ongeluk andermans schip op rent, zonder daar niet meer van af te komen"zei ik tegen haar. "Het kan mij bovendien net schelen voor wie of wat je op de vlucht bent. Je komt er niet ongestraft mee weg"zei ik tegen haar. Nee, ik was niet goedhartig of hoe je dit wilde noemen. Haar overboord gooien ging misschien wat ver. Als er een mannelijke indringer op mijn schip was aangetroffen, ging diegene vrijwel direct overboord. Niemand wie diegene zou missen. Maar in dit geval was het toch anders.Het was een vrouw wie op mijn boot terecht was gekomen. Aan haar schaarse outfit te zien, kon je haast wel raden wat haar beroep was. Een grijns verscheen er op mijn gezicht bij die gedachten. Ik was tot slot van rekening een man en ook mijn mannen en ik hadden vaak genoeg een bordeel bezocht. Je was vaak lang onderweg, lang op zee en dan kreeg je vanzelf de behoefte wel. Dat was een van de weinige goede dingen aan het vaste land. 
Wellicht dat ik voor haar toch wel een uitzondering kon maken. Overboord gooien was ook zo zonde. Ze zou hier en daar wel een klusje kunnen doen. Mocht het dan nog niet bevallen, dan kon hij nog altijd besluiten om haar overboord te gooien of haar te dumpen zodra ze weer eens ergens aan wal stonden. Hij liet haar weer los. "Goed. Wellicht kan je hier en daar wel wat klusjes voor ons doen"zei ik haar. "Maar wees hierbij wel gewaarschuwd. Een mis stap en het is afgelopen. We doen hier niet aan tweede kansen. Doe je iets waarmee je de regels schendt en overtreed of doe je iets wat me niet aan staat is het gedaan. Dan zal ik niet zo goed voor je zijn"zei ik tegen haar. "Je kan in ieder geval beginnen met het vermaken van versleten kledingstukken zodat deze gedragen kunnen worden. En zoek gelijk voor jezelf ook wat anders uit"voegde ik daar uiteindelijk nog aan toe.

@CreepDoll 

Olivia

Zo te zien aan zijn reactie geloofde hij het niet. Wat ik ook wel kon begrijpen. Waarschijnlijk had hij veel mannen gehad die op zijn schip slopen om mee te kunnen gaan op avontuur, of weg van alles te gaan. 
Als hij het herhaalde, knikte ik en hoopte dat er iets goed uit zou komen, wat niet het geval kon zijn, het was bidden voor een optie of kans. De opties van mijn kant had ik op gegeven. Zijn ogen voelde ik over mij heen gaan nadat ik dat ene zei, een grijns verscheen niet veel later op zijn gezicht , dat zei al genoeg. Ongezien sliktenik even, en mijn lichaam trilde nogsteeds. 
Het bleef een tijdje stil, was hij aan het bedenken wat hij wilde doen? De andere mannen zag ik in hun handen wrijven en grijnzen. Nee, die ene optie was niet voor hen bedoeld, tenminste, ik hoopte dat ze dat begrepen.
Als hij weer begon te spreken, schrok ik en keek hem direct weer aan. Kreeg ik een kans?! Mijn hart sloeg een paar slagen over, was dit echt zo? Meteen knikte ik veel en bleef hem aan kijken. "J-ja, ik begrijp het." zei ik snel. Geen misttap maken, dat moest lukken, hoopte ik. Door de verdere woorden, kromp ik wel iets in elkaar, opletten moest ik dus zeker. Over boord gegooid worden wilde ik niet. Zwemmen kon ik wel, maar niet voor lang.
Hij vertelde al snel mijn eerste klusje en knikte, melding repareren, dat was geen probleem, veel eigen kleding had ik gemaakt. "A-als u de spullen heeft, ga ik direct aan de gang." zei ik. Pas wat later kwam het tot mij door dat ik voor mijzelf wat mocht pakken. Dat zou geweldig zijn, vast wel te groot, maar ik had meer kleding aan dan nu. "D-dank u." zei ik en keek hem aan.
Het was een tijd geleden dat ik op een schip had gezeten, de laatste keer was voordat ik verkocht werd om dat te doen, maar liep toen niet over het dek of er onder, maar zat meer vast in een kleine hok met meerdere meiden. Ik moest en zal mijn royalty bewijzen aan hem!

@BeauRathbone