Humblebrag schreef:autumn schreef:Humblebrag schreef:
Het is inderdaad een hele mooie tak van sport! Als lastig heb ik het nooit ervaren... (mijn werkgebied is dementeren ouderen die dus nog thuis wonen) ik zie alle lastige dingen als uitdagingen en leermomenten.
Ik ben intenst blij dat ik dit vak heb gekozen. Ik krijg zoveel terug, van mijn cliënten maar ook van de familie, nee ik zou echt niks anders meer willen.
Heel mooi dat je lastige dingen zo ervaart, ik denk dat veel mensen dat op die manier zouden moeten zien! Heb je al eens afscheid moeten nemen van cliënten? Door overlijden of andere redenen? En hoe was dat?
Misschien een beetje een persoonlijke vraag en als je niet wilt reageren is dat helemaal goed, ik ben gewoon erg geïnteresseerd haha
Haha ja deden meer mensen dat ja, helaas heb ik daar niks over te zeggen..
Persoonlijke vragen vind ik helemaal niet erg! Vind het juist leuk dat iemand geïnteresseerd is in mijn vak.
Afgelopen jaar ben ik net afgestudeerd.. ik heb voor mijn eind stage, stage gelopen in een ziekenhuis. Ik kwam daar op afdeling oncologie terecht (iets waar ik echt heel blij mee was, want die doelgroep sprak mij juist aan). Aan het eind van mijn stage liep/hielp ik volledig zelfstandig mijn cliënten en de daarbij horende afspraken.
Tijdens mijn hele stage heb ik al meerde keren mensen af moeten leggen. Hoevaak is niet op 2 handen te tellen helaas.
Aan het begin vond ik het heel erg moeilijk, veel gevoelens heeft dat in mij los gemaakt, maar naarmate het je vaker doet, begin je die gevoelens onder controle te krijgen. (Het went nooit!)
Nu in de thuiszorg heb ik helaas ook al wat lieve cliënten gedag moeten zeggen, maar ergens is het ook heel fijn dat ik ze tijdens het laatste stukje kan helpen bij de kleine en grote dingen.
Wauw. Wat mooi inderdaad dat je die weg samen met ze aflegt en ze nog even kan helpen met dingen! Lijkt me ondanks de emotie echt een hele mooie manier om zo voor mensen te zorgen!