Nature's first green is gold, her hardest hue to hold Her early leaf's a flower, but only so an hour Then leaf subsides to leaf So Eden sank to grief So dawn goes down to day, Noting gold can stay
Hieronder vind je de laatst geplaatste blogs van deze speler. Je kunt op de blog pagina reacties plaatsen.
Titel
Reacties
Datum
Deze speler heeft nog geen blogs aangemaakt.
MeldenSchrijfwedstrijd S9 | Ronde 2
Inzending Eventuele extra informatie: Mocht het niet duidelijk zijn, de vier losse alinea’s zijn korte stukjes van verschillende momenten in de weken na dé gebeurtenis, die een indruk geven van de impact die het op zijn leven heeft en hoe mensen op het nieuws reageren. (: Geschreven stukje:
---
Blijkbaar is de dood wit, steriel en fel. Doordrongen met de geur van ontsmettingsmiddel. Gevuld met grote ogen, verheugde kreetjes en een regelmatig gepiep. Ik knipper met mijn ogen, probeer mijn hoofd opzij te draaien. ‘Het is belangrijk dat u stil blijft liggen,’ klinkt een stem. ‘U hebt een auto-ongeluk gehad en uw lichaam herstelt niet tijdens de dood.’ ‘Dood?’ ‘U bent overleden door de impact van het ongeluk. U had uw lichaam aan de wetenschap gedoneerd en met trots mogen wij u vertellen dat u de eerste persoon van Project Resurrection bent die succesvol is teruggekeerd.’
Vandaag staat interview nummer 32 op de planning. Ditmaal is de gelukkige een journalist van de LA Times. Ik wil niet eens weten hoelang de man op de wachtlijst heeft gestaan voor een paar minuten praten met mij. Hij rommelt in zijn bladeren, zijn ogen schieten van mij naar de papieren. Soms vraag ik me af of mensen bang voor me zijn. De journalist schraapt zijn keel. ‘Hoe voelt het?’ ‘Het terugkeren, bedoel je?’ ‘Nee, nee. Het doodgaan. Hoe is het?’ Stilte. ‘Het is… beklemmend. Alle pijn gaat weg en je wordt rustig, maar je weet gewoon wat er gaat gebeuren. Het voelt als in slaap vallen, alleen weet je dat je niet wakker zal worden. Je weet dat je je vrouw nooit meer zal zien, je kinderen… Je weet dat je niet in slaap moet vallen, dat het dan gedaan is, maar het is zo sterk – de dood die aan je trekt, bedoel ik. Het is zo sterk, daar kun je niet tegen vechten. Het enige wat je nog kan doen, is hopen dat je geliefden weten hoeveel je van ze houdt.’ ‘En dan?’ ‘En dan? Dan is er gewoon niets meer.’
Dus dit is hoe dierentuindieren zich voelen. Wijzende vingers, starende ogen. Het maakt niet uit waar ik heen ga, ze zijn overal. Hoe heb ik ooit kunnen denken dat het iets geweldigs is om wereldnieuws te zijn? Nu is het gestaar afkomstig van een paar mannen aan de bar. Ze zijn vlak daarvoor het café binnengekomen en één van hen heeft mij in de gaten gekregen. Terwijl ik probeer te verdwijnen achter mijn glas cognac zie ik vanuit mijn ooghoeken hoe de man zijn vrienden aanstoot. ‘Hé, jij daar! Jij bent die gast van het nieuws.’ Negeren is het beste. Er komen voetstappen mijn kant op. ‘Er wordt je wat gevraagd.’ De dreigende toon maakt dat ik wel op móet kijken. ‘Ja, dat ben ik. Nee, ik ga niet met je op de foto.’ Even stilte. Dan mengt de barman zich in het gesprek. ‘Meneer, ik moet u vriendelijk verzoeken te vertrekken.’ Ik trek mijn wenkbrauwen op. ‘Pardon?’ ‘Je hebt gehoord wat hij zei!’ De man naast mij slaat op de bar. ‘Maak dat je hier wegkomt! Jij monster.’ Ook andere cafébezoekers beginnen zich in de commotie te mengen. ‘Monster!’ ‘Duivel! Blijf uit mijn buurt!’
Hoe vaker je iets hoort, hoe meer je er zelf in gaat geloven. Ik dacht dat het met het verstrijken van de tijd wel over zou waaien, maar het is alleen maar erger geworden. Misschien omdat het zo absurd is, misschien omdat er na mij geen anderen zijn teruggekeerd. Mijn tenen krommen zich over de rand van de balk. ‘Hé, ho, wacht even!’ De wind voert een stem met zich mee. ‘Dit is niet de uitweg. Denk aan alles wat je achterlaat. De dood is nooit de oplossing.’ Ik kijk opzij naar de persoon die met zijn handen in het haar achter de brugreling staat. ‘De dood is niet zo erg als iedereen denkt.’