Goedgehumeurd vertrok ik naar school. Het was vandaag sportdag. 'Jippie', dacht ik. 'Lekker hoog in de lucht hangen. Oeh ja, en in de namiddag gaan we boven water doen, yes!!!' Ja, in de namiddag zouden we parcours doen, niet zo hoog, maar boven het water. Zonder beveiliging, je weet wel, zo'n raar broekje, gewoon zo. Ik keek er echt naar uit. We moesten natuurlijk wel reservekledij meenemen, want als je in het water viel was je nat, en ja, het was onaangenaam om de rest van de dag in natte kleren rond te lopen. Ik kwam aan op school, ik was echt enthousiast. M'n crush vond het ook best wel spannend. "Denk jij dat je in het water gaat vallen?", vroeg hij aan mij. "Ja, ik denk het wel. Dank jij dat jij gaat vallen?", luidde mijn antwoord. "Ja, 't word kei leuk!" Hij begon gekke sprongetjes te maken en viel bijna. Ik kon het niet laten om even te grinnikken. Het was ook zo'n grappig zicht. Helaas was het schooljaar bijna gedaan, dan moesten we naar het middelbaar. Ik ging naar een andere school als hij, helaas. Ik ben wel blij dat ik die school gekozen heb, en geen andere. Maar dat is geen excuus om hem niet te missen. Ik heb zijn nummer, ik ben van plan om heel vaak af te spreken. Hopelijk bloeit er dan nog iets tussen ons. Voor het eerst kon ik zeggen dat de bel 'eindelijk' ging. We mochten op de bus stappen. Ik had afgesproken om naast 'hem' te zitten. "Yalenka, Yalenkaaa!" Ik was dus duidelijk aan het dagdromen. Ik schrok wakker en keek recht in 'zijn' gezicht. Hij barstte in lachen uit, ik lachte mee. Hij heeft namelijk een heel aanstekelijke lach. "Aan wat was je aan het denken, of beter gezegd, aan wie?" Daar kon ik nou eens geen antwoord op geven. Toen we daar aankwamen, werden we in groepjes verdeeld. Ik zat gelukkig bij hem. We moesten allemaal zo'n gek broekje aan, en dan mocht ieder met zijn groep beginnen. Ik en m'n crush namen de moeilijkste weg. We zijn beide, zeg maar, avontuurlijk. Het was heel leuk. Op het einde van het parcour was er nog een dead-ride. je kon er met 2 tegelijkertijd af. We gingen samen. "Spring maar", zei de begelijder. "Drie, twee", telde hij af. "Eén", zei hij vol spannig. "NU!!!" Hij sprong, ik stapte meer, maar het was ge-wel-dig spannend. Gelukkig voor hem kon ik gewoon niet gillen, maar hij gilde wel. Ik kon hem geen ongelijk geven. Het was ook eng, ik bedoel, je ging recht op een boom af. Al ruisend naar beneden gaan, ja, ik was er gewoon voor gemaakt. Net voor we tegen de boom zouden knallen, was er een autoband die ons tegenhield. We botsten er met volle kracht tegen, maar het deed geen pijn. Gelukkig niet. Pfoei, dat was deel 1 van de geweldige dag. Daarna gingen we nog andere parcours doen, maar daar viel niet zoveel over te vertellen. Voor ik het goed en wel besefte, was de voormiddag al om. Het was tijd voor de luch. "Yalenka, kom je bij ons zitten?" Ik keek hem aan, en mijn ogen gleden naar de plaats die hij aanwees. Zijn vrienden zaten er. Jup, plaats gekozen. Ik ging er zitten. Het was gezellig, al picknickend op de grond. Na het eten moesten we ons omkleden in de toiletten, want als we hier onze goede training voor aandeden, was hij helemaal naar de knoppen. "Niet meer te gebruiken", noemde onze lerares dat. Wat zij wilt, ik begreep het wel, al was ik niet voor die deftige woorden. We keken er allemaal naar uit, ik en mijn vrienden, mijn crush en zijn vrienden dus. Als eerste moesten we over een klimmuur gaan, boven water. Het was maar een halve meter boven water hoor, je kon je geen pijn doen. Ik stond op een balk, ik ging bijna op de klimmuur gaan. Ik zag mijn crush lachen omdat zijn vriend iets in zijn oor fluisterde. 'Zal wel niets zijn', dacht ik. Blijkbaar niet dus. Ik had mijn hand op de klimmuur, ik stond nog met één voet op de balk, en toen duwde mijn crush mij. Goedbedoeld, hij kent mij, als ik er niet inviel, zou ik er zelf inspringen. Binnen de seconde stond ik halverwege tot mijn kuiten in het water. Ik begon te lachen, hij ook. Ik wandelde verder. Ik had wel een groot voordeel: Ik moest die lastige klimmuur niet doen :-p De rest van de dag verliep vlotjes, niet echt iets over te vertellen. Ziezo, dat was de sportdag. Ik viel als een blok in slaap, die avond.

Voor ik het wist was het de laatste schooldag. Ja, de laatste dag dat ik men HEM op school zat. Helaas, maar aan alle liedjes komen een einde. Dit was ongetwijfeld de triestste dag van mijn leven. Ik sleepte me naar school. De trappers leken wel drie keer zo zwaar. Pfft... Straks nog een halve dag school, een halve dag, 265 minuten, oftewel 15 900 seconden. Kortom: veel te kort. Daarna gaf een meisje nog een slaapfeestje, maar dat hoorde er niet bij. Neen... Ik kwam, eindelijk, aan op school. Hij was er al. Ik huilde bijna. Bijna, niet helemaal, zoals dat groepje meisjes daar. Ik ben eerder het stoerdere type. Hij keek me aan. Ik kreeg er bijna rillingen van, tot hij vroeg of ik even mee wou komen. Hij nam me mee naar het zogenaamde 'depressieve hoekje'. Hij ging zitten, ik ging ernaast zitten. "Euhm, Yalenka, euhm, tja, ik moet iets zeggen", mompelde hij. "Ga je gang", zei ik vriendelijk. "Kijk dus, ik ben al een paar jaar verliefd op jouw, maar ik denk niet dat jij op mij bent dus..." "Ik ben wel op jouw verliefd", onderbrak ik hem. Ik keek hem aan, en hij keek vol ongeloof terug. "Echt, ik bedoel, serieus? Zeker?" "Ja, heel zeker." Hij boog voorover en kuste me. Dit was ongetwijfeld de mooiste dag van mijn leven.