Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

20 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

ORPG ft. Auloire

Account verwijderd

schreef:
Drie jaar had hij deze gasten al bestreden, drie jaar lang was hij elke dag volledig afgemat en drie jaar lang had hij zijn leven elke dag weer op het spel gezet. Een leuke drie jaar had je het niet kunnen noemen, maar hij had meer ervaring met deze mensen dan wie dan ook. Zij hadden slechts aan één kant gestaan, hij allebei. Hij wist hoe ze hun missies uitvoerden, hoe ze elkaar volledig vertrouwden en er op rekenden dat iemand hen beschermde. Hij had er altijd alleen voor gestaan, hij had soms wel drie van hen op zijn dak gehad. Zijn bende had maar één voordeel gehad, ze verscholen hun identiteit. Geen van hen kon hem herkennen omdat ze niet wisten dat hij het was. Naïef eigenlijk, dat ze hem niet getest hadden. Of misschien wel, misschien had hij het gewoon niet door gehad. Misschien had Dante gezien wat hij van plan was, dat hij geen kwaad in de zin had. Hij wilde hen helpen, hij wilde niet langer aan de verkeerde kant staan. Hij was nooit zo geweest als de afgelopen drie jaar, daarvoor was hij een ontzettend vriendelijk persoon geweest. Maar hij was verbitterd en de eeuwige woede had hem iemand anders gemaakt. Hij had er spijt van, maar hij kon niet goed maken wat hij gedaan had. Een zucht gleed over zijn lippen, dit was de enige manier om het iets minder erg te maken.
'Ik weet niet zo goed wat ik met je aan moet, mate. Ik wil het wel gaan overleggen met Dante, misschien weet hij wat er nog verbeterd moet worden.' zei Ryan met een bemoedigende glimlach. Hij knikte slechts, waarna hij door de zaal keek. Hij kon nog altijd helpen trainen, hij durfde te wedden dat geen van hen echt geweldig was als het neer kwam op wapens of techniek. Derek kon waarschijnlijk zware klappen uitdelen, maar had hij de techniek ook om dat te doen? Maar hij kon hen niet vertellen dat hij al genoeg ervaring had. Hij voelde zich er ergens schuldig over, zij vertrouwden hem hun leven toe, maar hij kon hen niet vertellen waar hij werkelijk vandaan kwam. Nog niet, nu nog niet.
Hij besloot Ryan achter te laten en liep door de zaal richting Jason en Ivy.
'Nog iets waarmee ik kan helpen? Ryan heeft geen idee wat hij met me aan moet en ik wil niet op mijn eerste dag al nutteloos zijn.' zei hij, waarna hij naar de twee keek. Als zij niets voor hem hadden, kon hij nog altijd Dante opzoeken. Dante had waarschijnlijk wel iets, hoewel het vast geen leuk werk zou zijn en hij waarschijnlijk zou wensen dat hij gewoon voor nutteloosheid gekozen had.

Account verwijderd

schreef:
Ivy babbelde wat mat Jason en Suzan toen Oliver aan kwam gelopen. "He mate" grijnsde Jason even vrolijk, te vrolijk naar zijn doen. Ivy knikte even simpel en glimlachte. "Good job met Ryan" complimenteerde ze hem, doelend naar het feit dat hij hem maar mooi gevloerd had. "Heb je al veel ervaring gehad?" vroeg ze met een frons. Niemand die hier nieuw aankwam kon meteen zo goed vechten als hij dat daarjuist leek te kunnen. Ze hield haar hoofd even bedachtzaam schuin. Hij was zeker niet zo iemand die nog maar net zijn kracht had ontdekt, nee, volgens haar wist hij het al een heel erg lange tijd. Maar hij was vast wel te vertrouwen. Dante had daarvoor zijn twee co-leiders. Hayla en Ethan. Hayla had de gave om al alleen bij een foto of een korte blik op iemand te weten of die persoon goed vanbinnen was en Ethan zag je verleden meteen. Heel je leven werd meteen ontdekt met die drie, no secrets. De eerste dagen dat Ivy hier zelf zat, zat ze er erg mee in, met haar verleden. Ze was bang geweest dat ze haar uit het instituut zouden sturen omwille van haar verleden. Maar dat was dus nooit gebeurd. Gelukkig. Jason dacht even na toen Oliver vroeg of hij met iets kon helpen. "Wel, ehmmm, er is wel iets dat ik eens wil uitproberen" stelde hij voor. Suzan kreunde even. "Oh god, nee toch" klaagde ze terwijl ze Oliver een meedelevende blik toewierp. Ze zag de verwarde blik op Olivers gezicht en lachte even. "Geloof me, ik heb zelf ook geen idee over wat ze het hebben" Ze sloeg haar armen over elkaar en wachtte af. "Wel, ik vroeg me af, aangezien ik zelf sonische stralingen kan sturen die normaal gezien door niets kunnen worden tegengehouden, of ik jouw gave zou kunnen uitschakelen met een aangepaste frequentie" legde hij uit met een alwetende blik op zijn gezicht. "Dus in feite wilt hij je oren kapot maken" voegde Suzan er direct aan toe. Ivy rolde even met haar ogen.

Account verwijderd

schreef:
'Dat zou je kunnen zeggen.' zei hij, naar de waarheid. Hij had ervaring, veel ervaring. Hoewel hij voor de afgelopen drie jaar helemaal geen verkeerd persoon was geweest, was hij nooit de man geweest die stil zat. Hij had altijd al naar actie gezocht, maar niet op de manier waarop hij dat nu zocht. Hij was dertien geweest toen zijn gave op kwam spelen, dat was eerder dan gemiddeld. Hij was veertien toen hij de gave onder controle had en sindsdien had hij actie in zijn leven nodig gehad. Zijn vriendin had het gehaat, maar hij kon er niets aan doen. Zijn vriendin had geen gave, maar dat had hem nooit uitgemaakt. Er waren mensen die neerkeken op mensen die geen gave hadden, hij was niet één van hen. Misschien omdat hij altijd al van haar gehouden had, misschien omdat hij gewoon een oprecht goed persoon was.
Zijn blik gleed naar Jason, waarna hij direct lachte om Suzan's opmerking, ze had gelijk. Jason zou zijn oren kapot maken en je kon hem niet verwijten dat hij daar niet naar uitkeek.
'Uitschakelen? Nee, dat kun je niet. Ik ben al eens iemand als jij tegen gekomen, ik was bijna een week doof. Ik heb eigenlijk geen zin in nog een week.' zei hij lachend. Misschien was het Jason wel die hij tegen was gekomen, dat wist hij niet. Hij kon het zich niet herinneren, hij kon zich niet herinneren wie hij allemaal gezien had en wie niet.
'Ben je snel genoeg om over water te rennen? Snel genoeg om tegen muren op te rennen?' hij richtte zijn aandacht nu op Ivy, zijn nieuwsgierigheid kon hij moeilijk bedwingen. Ze intrigeerde hem, waarom wist hij niet. Hij had mensen gekend die snel konden rennen, maar zij leek anders dan de mensen die hij gekend had. Hij hield zijn hoofd ietwat schuin terwijl hij op antwoord wachtte. Ze leek jong en onschuldig en ook weer niet. Hij kon zijn vinger er niet op leggen, maar iets in haar was anders.

Account verwijderd

schreef:
Ivy lachte om Jasons teleurgestelde blik. Ze wist hoeveel hij ervan hield om te experimenteren met de gaves van andere mensen. Ze kon het hem niet kwalijk nemen, ze vond het zelf ook wel interessant. Het was gijn om meer te weten te komen over anderen en merken dat je niet de enige bent die zo vreemd is. "Jaks, geloof me, ik ben ook wel al een paar keer doof geweest, de eerste weken dat Jason hier zat" glimlachte ze. Jason de eerste weken was miserabel, af en toe zond hij sonische stralen door get hele gebouw en hij kon er zelf niets aan doen. Ondertussen had hij gelukkig al heel wat bijgeleerd en nu had hij zijn gave geperfectioneerd. Hij was in staat om zijn gave op een enkele persoon toe te passen, zonder de anderen daarmee te verwonden. Ivy haalde even vlug een hand door haar warrige haren, die totaal niet meer op hun plaats lagen door het rennen. "Ohhh ehmmm, wel, ik kan wel tegen muren oprennen" antwoordde Ivy met een glimlachje. "Gewoon genoeg snelheid toepassen en dan lukt dat wel, de eerste 5 keren liep ik gewoon tegen de muur" voegde ze er vlug aan toe. Suzan grinnikte. "Wel, dat herinner ik me nog wel, ik was degene die je naar de EHBO moest brengen" Ze lachte even. "En lopen over water, nou ja, zeg maar dat ik een nogal grote angst heb voor verdrinking" Haar wangen werden lichtjes rood van schaamte. Ze had nooit geleerd te zwemmen aangezien allebei haar ouders waren verdronken toen hun auto grip verloor op ijs en ze van de brug stortten, recht de rivier in. Sindsdien was ze als de dood van vijvers, meren, rivieren en de zee. Daarom had ze het ook nooit aangedurfd om over water te rennen, al moest ze toegeven, het klonk best wel nice.

Account verwijderd

schreef:
Een lach kon hij niet onderdrukken toen Ivy hem vertelde over de eerste paar weken dat Jason hier was. Het betekende dat Ivy hier nog langer zat dan Jason en het leek erop dat Jason hier al best een tijd was. Misschien ook niet, hij vond het moeilijk te beoordelen. Geen van hen had er iets over gezegd en misschien waren ze allemaal natuurtalenten en hadden ze het in enkele maanden volledig onder de knie gehad.
Hij luisterde naar Ivy en glimlachte toen even, hij was ook wel eens tegen muren op gelopen. Nu had hij geluk dat dat zonder al te veel kracht ging, Ivy was er zeer waarschijnlijk niet zo goed vanaf gekomen als hij. Snelheid ging gepaard met een flinke kracht die niet menselijk te noemen was. Het was bijna verwonderlijk dat haar neus er nog normaal uit zag, dat had best anders kunnen zijn na een flinke klap tegen de muur.
'Dan heb je geluk dat ik echt een geweldige zwemmer ben, dan red ik je wel als dat gebeurd.' zei hij, waarna hij glimlachte.
'Dat is niet echt waar. Ik was geen natuurtalent, het heeft me twee jaar gekost voor ik fatsoenlijk kon zwemmen. Heb ik even geluk dat ik er uit zie alsof ik de hele dag in de zee lig.' zei hij, waarna hij lachte. De keren dat hem verteld was dat hij eruit zag als een echte surfer kon hij niet eens meer tellen, maar hij bleek een typische surf look te hebben. Hij vond het niet erg, zo kon hij zich een beetje door het zwemmen bluffen. Hij deed het wel af en toe, maar een hobby was het niet echt te noemen. Soms deed hij het voor zijn plezier, maar dat was waarschijnlijk ook maar één keer in half jaar. Daarnaast zwom hij alleen als dat nodig was. Hij kon niet door water lopen in een andere vorm, hij was nog steeds in staat te verdrinken op die manier en een voordeel had hij dus niet in een andere staat.
'Maar ik vroeg me af of jullie ook wel eens vechten. Met je handen bedoel ik dan, of met wapens. Of vertrouwen jullie volledig op jullie gave om jullie te redden?' hij keek naar de drie. Hij had al vroeg geleerd dat hij niet volledig op zijn gave kon vertrouwen, maar voor hen was dat anders. Zij waren in staat om iets aan te richten met hun gave, hij niet. Hij was op zijn eigen lichaam aangewezen als hij schade aan wilde richten.

Account verwijderd

schreef:
"Hehe, ben ik even gerustgesteld" antwoordde ze met een lachje toen Oliver vertelde dzt hij haar wel zou redden als ze op het punt stond om te verdrinken. Ze gaf hem een prik in zijn buik met haar vinger. Ze luisterde aandachtig en trok gefronst haar wenkbrauwen samen tozn hij vertelde dat het hem twee jaar kostte om fatsoenlijk te leren zwemmen. "Wacht even, twee jaar?" Bracht ze uit. Ivy sloeg een hand voor haar gezicht en maakte een gefrustreerd geluidje. "Arghhh, ik ga nooit leren zwemmen" protesteerde ze. "En he ziet er inderdaad wel uit als iemand die elke dzg over het strand loopt" Ze glimlachte even plagerig en bekeek hem even. Yep, een regelrechte strandwacht. Jason maakte een geluidje toen hij vroeg of ze ook konden vechten. "Yeah, we hebben geleerd dat we niet alleen op onze krachten kunnen vertrouwen" vertelde Suzan. "Je weet nooit zeker dat er iets gebeurd waardoor je gave niet nodig is of geen nut heeft in bepaalde situaties" Ivy knikte even kort. "Juist, je had ooit dat ene meisje die iedereens krachten voor een vol uur kon uitschakelen" voegde ze eraan toe. "Dat was hel" mopperde Jason. "Wel, maar we hebben het gehaald" Ivy keek naar Oliver en raakte even zijn pols aan met haar hand. 'He, maar misschien kan je Derek wel trainen? Ik ben niet echt de geschikte persoon ervoor en ik denk dat je wel een goede coach zou zijn" stelde ze voor met een verwachtingsvolle blik. Ze zou het wel begrijpen als hij het niet wou, maar het zou wel fijn zijn. Derek had iemand nodig die wat gelijker stond aan zijn kracht en hem goede tips kon geven om nog beter te worden. "Ohhh, en heb je zin om vanavond met het team naar de bar te gaan? We hebben eens een vrije dag" vertelde ze nog vlug. Misschien was het wel een goede manier om hem in te wijden in het groepje en dan kon hij iedereen wat beter leren kennen.

Account verwijderd

schreef:
'Ik weet zeker dat ik je kan leren zwemmen in één week, als je het elke dag doet.' zei hij bemoedigend, ze kon het heus wel als ze dat echt wilde. Maar daar zou niet nu al mee bezig gaan, hij had nog geen idee hoe het allemaal zou lopen en of zoiets überhaupt wel toegestaan was. Zijn vorige bende had zelfs regels, het zou hem niets verbazen als deze groep er nog veel meer had. Ten slotte waren zij een project van de overheid, de overheid zou daar zeker eisen aan stellen en dus waren regels niet te vermijden. Misschien moest hij het daar binnenkort eens over hebben, voor hij regels zou overtreden waar hij niets van wist.
Ze hadden al leren vechten, hoewel hij betwijfelde of dat een geweldige training geweest was. Misschien wel, misschien niet. Tijd zou het hem waarschijnlijk leren. Ivy leek er echter niet zo heel lang bij stil te staan en vroeg hem al snel of dat hij Derek wilde trainen, iets waar hij toch heel even over nadacht. Derek was ontzettend sterk, dat betekende dat hij moest oppassen. Aan de andere kant, ze waren een team. Teamleden deden elkaar niets aan, hier in elk geval niet. Daar moest hij nog aan wennen, hij was niet gewend te vertrouwen op anderen.
'Jij hebt snel vertrouwen in mijn coaching kwaliteiten.' zei hij, waarna hij even naar haar glimlachte en toen zijn schouders ophief.
'Ik doe het wel.' hij kon het op zijn minst proberen, bovendien was het niet alsof Derek hem kon raken. Dereks gave had geen invloed op zijn gave, Derek was niet in staat om zijn kracht op hem te gebruiken. Tenzij hij het als een verrassing kwam, maar tijdens een training was dat zo goed als onmogelijk.
Hij glimlachte even naar de drie en ging er toen vandoor, op weg naar Derek. Derek bevond zich niet erg ver van hen, de man was bezig met gewichten. Elk normaal mensen had er waarschijnlijk van op gekeken dat Derek driehonderd kilo tilde, maar hier keek niemand daarvan op.
'Het lijkt erop dat ik je ga helpen met trainen.' zei hij, eenmaal aangekomen bij Derek.

Account verwijderd

schreef:
"You think?" Vroeg ze toen hij zei dat ze het wel kon na een week. "Echt?" Ivy haalde even een hand door haar haar en knikte. "Nou ja, ik heb talent voor het zoeken naar nieuwe coaches" zei ze met een lachje. Natuurlijk was dit niet zo, maar ze vond wel nog steeds dat hij geschikt was. Gewoon het gemak waarmee hij Ryan op de grond smeet daarjuist, het betekende wat. "Dankje dat je het wil doen" zei ze nog vlug terwijl ze haar haar in een slordige staart deed en hielp met Suzan haar bokshandschoenen aan te trekken. Ze had haar beloofd dat ze eens samen gingen trainen. "Klaar om ingemaakt te worden?" Grapte ze even tegen haar vriendin. "Okey okey, easy, wat dacht je ervan als we eens beginnen zonder gaves, safety first" Ivy knikte even en trok zelf ook een paar zwarte handschoenen aan. "Is goed, ready?" Vroeg ze terwijl ze even haar voeten schrap zette. "Probeer niet te veel uit te halen bij een grotere tegenstander, je bent net zoals ik redelijk klein dus zit je kracht in het uitputten van de vijand en in het in de war brengen" tipte ze voordat ze een klap behendig opving van Suzan. Ze haalde uit, maar haar vriendin kon het nog net op tijd tegenhouden. "Goed zo" complimenteerde ze. Het was fijn om dit te doen met iemand die ze echt wel vertrouwde. Hmmmm

Account verwijderd

schreef:
Tijdsprong yay

Zijn blik gleed kort door de bar toen hij binnen stapte. Hoewel hij in het plaatje paste van van een typische barganger, voelde hij zich niet meer op zijn plek in een bar. Vroeger had hij het leuk gevonden, nu maakte het hem nerveus. Gelukkig konden ze het afschuiven op het feit dat dit nog altijd zijn eerste dag was en hij met zijn team uit moest. Natuurlijk had hij aanbod niet afgeslagen, hij wilde graag dat ze hem mochten. Hij wilde graag bij het team horen en hij wilde dat ze hem vertrouwden zoals ze elkaar vertrouwden. Ze hadden geen aanleiding gegeven om hem te doen twijfelen aan hun vertrouwen in hem, maar hij geloofde niet dat ze direct al het vertrouwen in een nieuweling hadden.
'Laten we proosten op Oliver. Dat hij nog heel lang bij ons mag blijven!' riep Jason vrolijk, waarna hij het eerste shotje al achterover sloeg. Of dat echt toegestaan was, was voor hem nog de vraag. Hoewel, ze hadden vrij toch? Dat betekende vast dat ze zich ook niet aan de dagelijkse regels hoefden te houden.
'Ik ga dansen!' voor hij naar Suzan kon kijken, was ze al naar de dansvloer gelopen. Hij grijnsde even, ze leken allemaal zo zorgeloos op hun vrije avond. Zorgeloos konden ze niet zijn, maar ze leken zorgeloos en onschuldig. Hij ging op een kruk zitten en keek door de bar, de bar maakte hem zo veel nerveuzer dan hoorde.
'Is hier een regel voor?' vroeg hij aan Derek, terwijl hij het glaasje ophief. Derek schudde zijn hoofd.
'Een vrije avond is een vrije avond. De regel van alcohol drinken is niet van toepassing op vrije dagen of avonden.' hij knikte en kreeg al snel een nieuwe voor zijn neus. Hij klaagde niet, hij had iets nodig om door de avond heen te komen en dit was de enige manier om zijn nervositeit te onderdrukken. Hij staarde naar het glaasje met de doorzichtige vloeistof, het was drieënhalf jaar geleden dat hij gedronken had. Hij wist dat het niet lang zou duren voor de alcohol invloed zou hebben op zijn acties, hij had al lang niet meer gedronken en dat zorgde ervoor dat hij een stuk sneller lichter werd in zijn hoofd.
Met Derek zitten was makkelijk, de man was zo spraakzaam niet. En voor nu had hij dat nodig. De andere mannen stonden met een stel vrouwen te praten, maar hij had geen zin om zich bij hen te voegen. Dus zat hij daar maar met Derek, terwijl ze af en toe enkele woorden spraken en zich verder bezig hielden met hun eigen zaken en hun eigen drankjes.

Account verwijderd

schreef:
"Op Oliver!" Riep Ivy luid mee terwijl ze het shotje vlug achterover sloeg. Ze grimaste even bij de bittere, brandende smaak die zich in haar keel verspreidde. Sjoe, dit was goed spul. Voor de gelegenheid had ze haar skinny jeans en haar zwart topje met open rug eens aangetrokken. Vrije avonden waren perfectie voor haar. Ze deed dit dan ook al heel erg lang met haar team. Het was gewoon even de stress van de dag van zich afwerpen en genieten van het leven. De muziek galmde luid door haar oren en ze lachte even vrolijk naar Suzan. "Kan ik er nog één?" Vroeg ze vrolijk aan de barman. Ze glimlachte even en sloeg meteen weer get tweede shotje achterover. Ze had dit gemist. Het was geen geheilm dat Ivy er wel van hield om eens een avondje door te feesten. Maar het probleem was dat ze vaak minder goed tegen alcohol kon. Had iets met haar gave te maken. Alcohol reageerde sneller en heviger bij haar. Hah, ze herinnerde zich nog de eerste keer dat ze wijn dronk toen ze zestien was, en ze bijna onmiddellijk van haar stoel viel. Haar broer had zich doodgelachen toen en ze kon het niet helpzn om mee te lachen met hem. Ze schrok op uit haar gedachten toen ze opeens meegetrokken werd door Suzan. "Kom op Ivvvvvv, dansen!" Klaagde ze met een veel te enthousiaste blik in haar ogen. Ivy lachte even en liet haar meetrekken. "But I can't" protesteerde ze met een pruillipje. Ze gaf haar vriendin een vlugge tik en liep toen terug naar de bar. "Een mojito special met extra limoen alsjeblieft" bestelde ze. Ze liet haar blik even glijden over de zaal en glimlachte toen ze een al te bekend gezicht zzg dat naar haar toe kwam gelopen. 'He Brendon" begroette ze één van haar beste vrienden vrolijk. Ze gaf hem een snelle knuffel en een kus op zijn wang. Aangezien het een gewone bar was, konden mensen zonder gaves hier dus ook binnenkomen. En zo iemand was Brendon. Ze kende gem al van kleinsaf en hij was er altijd al voor haar geweest. "He Iv, wat doe je hier?" Hij beantwoordde haar omhelzing en haalde een hand door zijn haren. "Vrije dag met het team" legde ze vrolijk uit.

Account verwijderd

schreef:
'Wegdrinken hè?' Derek keek naar hem, de man was opmerkzamer dan hij had verwacht, misschien was hij daarom minder spraakzaam dan de rest. Ze hadden er een gezegde voor, maar daar kon hij nu even niet op komen.
'Kan ik over jou hetzelfde zeggen?' vroeg hij, waarna Derek zijn schouders ophief. Het was begrijpelijk dat Derek het niet direct toegaf, waarom zou hij ook. Hij was slechts een nieuweling, Derek had het recht om niet alles direct te willen delen. Maar geen van de anderen leken op Derek te letten, zij wisten het dus ook niet. Misschien wisten ze het wel, maar hadden ze respect voor Dereks privacy. Zijn blik gleed opnieuw door de bar. Jason en Ryan die met een paar vrouwen stonden te praten, Ivy die met een man stond te praten en Suzan die alleen aan het dansen was. Alleen was ze overigens niet lang, al snel had een man zich bij haar gevoegd. Geen van hen was alleen en eigenlijk vond hij het wel prima voor nu. Misschien dat hij er de volgende keer meer van kon genieten, maar vandaag zat dat er niet in.
'Hoe lang duurt zo'n avond gemiddeld?' hij keek naar Derek, die een lichte glimlach op zijn gezicht toverde. Het leek hem te amuseren, waardoor hij ook even glimlachte.
'Lang. Ik ben altijd de eerste die naar huis gaat, Jason altijd de laatste. De rest gaat ergens tussenin, het ligt een beetje aan de drukte. Maar zoals het er nu naar uitziet, gaat het wel een tijdje duren.' zei Derek, waarna hij een glas wodka voor hun allebei bestelde. Beide hadden het al snel achterover geslagen en hij besloot dat hij even moest wachten met het volgende glas. Hij klopte Derek op zijn schouder en stond toen op, waarna hij naar buiten liep. Hij zou niet weggaan, maar frisse lucht zou fijn zijn. Hij voelde zichzelf lichter in zijn hoofd, maar het veranderde weinig aan zijn nare gevoel. Hij leunde tegen de muur en staarde voor zich uit. Iedereen was binnen, het was bijna uitgestorven buiten, op een paar rokers na.

Account verwijderd

schreef:
"Ivy, misschien moet je niet zoveel drinken" opperde Brendon streng toen ze een nipje nam van haar glas. "He?" Mompelde ze even terwijl ze nog een slokje nam. Man, dit was goed. Ze fronste even toen het glas uit haar hand werd genomen en op tafel werd gezet. "Ivy, je zei de vorige keer ook al dat je minder zou drinken" zuchtte hij. Ze beet even kort op haar onderlip en ze wou weer grijpen naar het glas toen hij kort op haar vingers sloeg. "Af" zei hij kortaf tegen haar. Haar blik gleed kwaad naar zijn ogen en ze zag alleen maar een berispende blik. "Brendon, ik ben geen elf meer hoor" protesteerde ze geergerd. Waarmee bemoeide hij zich in godsnaam? Het was haar leven en ze was verantwoordelijk voor haar eigen keuzes. Ja, misschien had ze wel wat problemen, maar daar kon zij toch niet aan doen? Eigenlijk wel maar, dat wou ze zelf niet bekennen. "Je gedraagt je belachelijk" zuchtte Brendon even. "Oh wow, lovende woorden zo te horen" zei ze sarcastisch. Ze sloeg haar armen over elkaar. "What about, how are you Ivy or how are you holding up?" Voegde ze er kwaad aan toe. "He, ik kan er niet aan doen dat jij in dat freak institiut zit" Ivy sperde haar ogen kwaad open. "Wat zei je?" Vroeg ze ongeloofwaardig. "Meen je dat nou?" Vroeger was hij nooit zo. "De Brendon die ik ken zou dit nooit zeggen" voegde ze eraan toe. "Wel, jou lieve beste vriend is weg en daarmee zal je moeten leven" beet hij haar toe. Dat was genoeg. Ivy griste het glas van de bar en smeet de inhoud ervan op Brendons shirt. "Take that asshole" snauwde ze kwaad voordat ze richting de uitgang liep. Fresh air please... Eenmaal buiten haalde ze diep adem en fixte vlug haar kledij. Ze fronste toen ze even iets vanuit haar ooghoeken zag bewegen. Oliver. "He" zei ze met een zwakke glimlach tzrwijl ze haar hand onzeker opstak naar hem. Wat deed hij nou buiten? "Wat doe je?"

Account verwijderd

schreef:
De rokers kwamen en gingen en hij moest eerlijk toegeven dat hij geen idee had hoe lang hij daar al stond. De frisse lucht deed hem meer dan goed, de gesprekken van de rokers waren een geweldige afleiding. Toch waren de sigaretten een keer opgerookt en stond hij alleen buiten. Hij vond het niet erg, hij hield ook van de rust die het met zich meebracht. Die rust werd echter al snel verstoord door Ivy, die ook naar buiten gekomen was.
'Ik ontloop jullie.' hij keek naar haar op, hij loog niet. Derek wist wat hij deed, maar de rest was ook niet blind. Derek vroeg hem niets, maar de rest zou dat wel doen. Derek deed er zelf aan mee en er was nu eenmaal een ongeschreven regel dat je niet naar elkaars problemen vroeg als je het allebei weg dronk. Maar de rest? Zij hadden een leuke avond en hoewel ze misschien weinig aandacht voor hem gehad hadden, kon dat elk moment omslaan.
'De vorige keer dat ik een bar bezocht, werd mijn toenmalige verloofde vermoord op onze weg terug. Ik heb het niet meer op bars, ik word er nerveus van.' zei hij, waarna hij voor zich uit staarde. Vroeg of laat zouden ze er toch wel achter komen, dan kon hij het maar beter vertellen als er een kans was dat ze het morgen weer vergeten was. Hij was niet stom, hij zag ook wel dat Ivy niet helder was. Hij ook niet, maar Ivy was verder heen dan hij. Hij maakte keuzes waar hij morgen misschien spijt van zou hebben, zij zou keuzes maken waar ze nooit meer over wilde praten.
'Sorry. Te snel hè? Wat doe jij buiten? Je ruikt niet als een roker en je ziet er nog niet uit alsof je elk moment kan gaan overgeven. Hoewel ik moet toegeven dat ik denk dat dat niet lang meer duurt.' zei hij, waarna hij even glimlachte. Oké, het was niet nodig geweest om dat erbij te vertellen, maar dat was wat drank met hem deed. Hij was eerlijker dan hij normaal was. Of misschien was het niet eerlijker te noemen, minder beheerst was waarschijnlijk een betere verklaring. Een leugenaar was hij niet, maar hij wist heel goed wat hij wel en niet moest zeggen.

Account verwijderd

schreef:
"Je ontloopt ons.." Ze herhaalde zijn woorden en ging naast hem gaan staan. Dat klonk logisch. Ze luisterde naar wat hij allemaal zei en beet op haar onderlip. "Oh, sorry Ollie, ik had geen idee, anders waren we wel ergens anders naartoe geweest" zei ze zachtjes. Naar de bowling of een restaurant... Ze haalde even een hand door haar ogen. Had hij dat echt moeten meemaken? Ze beet kort op haar onderlip. "Het is okey" zei ze toen hij zich verontschuldigde omdat hij dat zo snel zei. "Ik vertel het niet door" zei ze met een korte knik. Ze was niet zo iemand. Hij had het recht om zijn geheimen te houden. Ze kuchte even toen hij vroeg waarom ze hier was. "Wel, mijn beste vriend noemde me net een freak en ik gooide mijn mojito in zijn shirt" flapte ze eruit. Ze kon er niets aan doen, dat deed de drank met haar. Ze keek even voor haar uit. "Ik wou gewoon even ontspannen, zonder enige drama, is dat nu zo moeilijk gevraagd?" Klaagde ze terwijl ze naar hem toe draaide. "En jij verveelt je blijkbaar ook dood dus dit heeft allemaal geen zin" voegde ze er ietswat gefrustreerd aan toe. Yep, Ivy was duidelijk emotional drunk. Ze fronste even toen hij zei dat ze misschien nog wel kon overgeven. "Ik weet het" zuchtte ze alleen maar. Ze rilde even. Het was best koud buiten, met de sneeuw enzo, maar ze wou om geen enkele reden meer naar binnen. "Misschien ben ik inderdaad slecht bezig, I mean, kijk nu eens naar me, en dat terwijl ik mezelf nog ao beloofd had niet te drinken" fluisterde zachtjes, stiekem toch wel van streek. Maar ze herstelde haar vlug. "Heb je toevallig geen flesje water mee?"

Account verwijderd

schreef:
'Het is oké, het is al drieënhalf jaar geleden. Ik ben gewoon nooit meer naar een bar gegaan daarna.' hij had niet eens meer naar een bar gekund daarna, vervuld van woede was hij achter de kerel aangegaan en niet veel later had hij zich bij de bende gevoegd. Hij was verbitterd en hoewel hij wist dat het niet zijn schuld was, gaf hij zichzelf wel de schuld. Nu was dat wel anders, tijd heelde wonden, hoewel het nooit helemaal helen zou. Ze zou zijn gedrag afgekeurd hebben, maar op een of andere manier had dat hem niet gestopt toen hij besloten had dat de wereld het niet waard was. De bende had hem in elk geval een soort uitlaatklep gegeven, positief of niet.
Hij luisterde naar Ivy en een grijns kwam op zijn gezicht toen ze vertelde dat ze een glas mojito op haar beste vriend gegooid had. Zij vond het niet grappig, maar hij wel. Het was een typische filmactie, zo'n moment dat niemand meemaakte en iedereen toch wel kende. Zelden zag je het gebeuren, maar Ivy leek daar weinig om te geven.
'Waarom heb je jezelf beloofd niet meer te drinken?' vroeg hij, terwijl hij naar de enkele rokers keek die naar buiten waren gekomen. Ze leken hen niet op te merken, waarschijnlijk kon het hen niets schelen of waren ze daar al te dronken voor. Hetzelfde gold voor hem, het kon hem weinig schelen dat ze daar stonden.
'Zeg me alsjeblieft dat je niet gaat huilen, ik ben echt een vreselijke trooster. Op een of andere manier lachen mensen me altijd uit als ik het probeer. Misschien maar goed ook, dan lachen ze in elk geval weer.' mompelde hij, waarschijnlijk meer tegen zichzelf dan een ander. Ivy was duidelijk emotioneel als ze gedronken had en daar had hij geen problemen mee, maar dat soort mensen begonnen vaak te huilen. En hij was er echt vreselijk in, zijn vriendin had hem er altijd om uit gelachen. Hij was er gewoon te ongemakkelijk bij, hij wilde graag helpen, maar hij wist gewoon niet hoe. Hij bestudeerde Ivy kort, maar hij was ook niet zo goed in inschatten of dat iemand zou gaan huilen of niet.

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld