Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

16 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

ORPG// Betrayal

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Jack Ivashkov

Hij zag haar wegkijken en beet even op zijn lip. Het was niet zijn bedoeling om het ongemakkelijk te maken, wat het duidelijk toch wel begon te worden. Hij had beter zijn problemen voor zichzelf kunnen houden in plaats van met haar te delen. Hij was echt niet zielig omdat hij weinig vrienden had hier op school. Dat lag niet alleen aan de leerlingen die er rondliepen maar ook een beetje aan Jack zelf. Hij nam genoegen met Tyler en Jason en zag geen andere reden om sociaal te doen. Ook was hij er op dit moment niet echt in de bui voor, wat waarschijnlijk wel aan hem af te lezen was. Toch vond hij het met Adoria wel anders. Hij voelde zich een beetje op zijn gemak en voelde niet de drang om weg te moeten gaan. Dat dat hem, een Ivashkov, nog eens zou overkomen was een wonder.
Hij zweeg en keek even rond de campus. Het werd ondertussen al weer langzamerhand zomer. De bloemen stonden volop in de bloei, wat de campus een vrolijke sfeer gaf. Overal was groen te bekennen, geen dood plantje te zien. Allerlei kleuren waren verspreid over de velden, waar Jack nog een aantal leerlingen spotte die in groepen sigaretten aan het roken waren. Dat waren de 'badboys' of hoe ze zichzelf ook noemden. Zo erg waren ze nou ook weer niet, van die naam zelf schrok hij meer dan de jongens in die groep. Die brachten hun schooldagen buiten door en zaten simpelweg met zijn allen de tijd door te roken. Af en toe zag hij er één de les in lopen, wat niet vaak voorkwam. Dat was amper één keer per week dat hij een van hen tegenkwam. Niet dat je hem hoorde klagen. Jack was allang blij dat die jongens geen ruzie met hem zochten.
Hij richtte zijn blik weer op Adoria. "Nou het is niet de leukste klas die je kan hebben" zei hij lachend. Ze moest hem niet verkeerd begrijpen, zo erg had hij het nou ook weer niet. Hij kon het gewoon niet echt vinden met zijn klasgenoten, dat was alles. Het waren allemaal van die arrogante types, waar hij niet veel mee had. Altijd maar weer praten over wat ze nu weer eens gekocht hadden en hoe rijk hun familie wel niet was. Wat voor goede cijfers ze haalden en het slijmen bij de docenten. Een bloedhekel had hij aan dat soort mensen. "Ja, daar ben ik ook al achter gekomen" Het harde geluid van de bel klonk in zijn oren, wat hem meteen deed realiseren dat de schooldag voor de anderen nog niet voorbij was. Hij was dan wel uit de klas gestuurd en had verder geen lessen meer, maar dat gold niet voor de anderen. Zij zal dan vast nog wel wat lessen hebben gezien haar geschrokken blik. Het meisje haalde ineens, uit het niets, een mascarapotje uit haar handtas en een briefje. Hoe ze daar toch op kwam? Lachend keek hij toe hoe ze wat op het briefje schreef. "Thanks. Veel succes nog met de rest van je lessen" zei hij terug terwijl hij het briefje van haar aanpakte en die in zijn zak stopte. Adoria was een aardig meisje maar er was iets anders aan haar. Ze was een aparte verschijning, dat was wel zeker. Hij had nooit gedacht om zo iemand tegen te komen op een saaie universiteit als deze. Hij keek haar nog kort na en draaide zich dan om. Hij had nog trainingen om te doen.

Ja dat dacht ik ook haha
Die broer van Adoria doet me echt denken aan WeeklyChris btw xd

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Adoria Robertson,

Het was een enorme chaos. Er waren zoveel mensen die door elkaar heen liepen en die schreeuwden als een stel speenvarkens. Gefrustreerd haalde ze met een enorme haast haar etui, schriften en nodige boeken uit haar kluis waarna ze diezelfde spullen tegen haar borst aandrukte. De laatste keer dat haar rugzak gebruikt werd, werd het gebruikt voor haar broer's vuile was. Sindsdien had ze hem niet meer gebruikt.Toen ze haar kluisdeur dicht was, stroomde ze mee met de vele mensen die nog steeds in de gang waren. Het tempo ging enorm traag. Er waren altijd wel een stel mensen die het doodleuk vonden om midden in de gang te stoppen. Logisch dat het dan weer trager ging. Ze rolde met haar ogen, zuchtend. "Het is vervelend, hè?" hoorde ze iemand vragen die naast haar dezelfde ergernissen uitstraalde. Een lichte glimlach verscheen op haar gezicht terwijl ze met haar hoofd knikte. "Altijd al zo geweest." Uiteindelijk kwam ze, na minutenlang te hebben gestaan, bij het lokaal waar ze moest zijn voor haar geschiedenislessen. De deur was al dicht, maar door het lawaai kon ze al vertellen dat de les nog niet begonnen was. In stilte opende ze de deur waarna ze het lokaal binnenstapte. "Goedemorgen, meneer," zei ze uit beleefdheid. Hij zei niets, wat ook te verwachten was. Bepaald sociaal was hij absoluut niet. Rollend met haar ogen liep ze naar Emily die haar plaats al gevonden had bij het raam.
"Ik zag je op het plein, daarstraks. Ken je hem?" Geen glimlach of grijns was te vinden op Emily's gezicht. Een zucht rolde over naar lippen. Ergens had ze wel verwacht dat ze haar excuses zou aanbieden, maar in plaats daarvan bemoeide ze zich opnieuw met Adoria en hem. Zwijgend legde ze haar spullen neer op de tafel naast haar. Misschien was het idioot om naast haar te gaan zitten. Vooral nu, na de 'ruzie' in de ochtend, maar ze zat liever naast haar dan naast mensen die ze nooit sprak. "Nee, Em. Ik heb hem nooit eerder gezien tot vandaag," vertelde ze haar terwijl ze ondertussen plaatsnam. De docent was al begonnen met zijn les. Echter had hij hun gepraat niet door, omdat hij te geconcentreerd bezig was om überhaupt te letten op de studenten in de klas. "Je bent nooit geïnteresseerd in jongens. Waarom dan nu wel? Vind je hem leuk?" Kort daarna volgde haar vriendin's gelach. Iets wat ze beter kon inhouden, want meerdere studenten keken geïrriteerd op van haar geluid. Glimlachend schudde ze met haar hoofd waarna ze haar aankeek. "Ten eerste, dat is absoluut niet waar. Ik kan echt wel geïnteresseerd zijn in jongens, maar dat betekent niet dat ik het ook altijd toon," zei ze, half luisterend naar het verhaal van haar docent. Haar vragen besloot ze niet te antwoorden. Ze kon moeilijk iemand leuk vinden na hem of haar twee keer aangesproken te hebben. Ze kende hem niet, maar hij had iets waardoor ze hem op de een of andere manier vertrouwde. Ze wist alleen niet wat het was.
>>>
Wow, ik ben echt in de schrijfmood today like heb net al een heel verhaal zitten te typen (gaat goed vandaag)

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Jack Ivashkov

De campus vond hij er rustig uitzien voor dit tijdstip van de dag. Normaal gesproken liepen er enorme hordes scholieren rond die de boel op stelten zetten. Lachend liepen ze dan over de wegen die hen langzaam wegleidden van het schoolgebouw. Nu was er enkel het geluid van de ritselende bladeren te horen, dat de grootste stilte zo nu en dan voor kort verbrak. De vogels hoorde hij in de verte nog vrolijk fluiten. Jack ademde de frisse buitenlucht diep in en een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht. Hij genoot van de rust. Het zorgde ervoor dat zijn hoofd wat leger werd. De gedachtes die zijn hoofd tot net nog helemaal tot een chaos maakten, verdwenen langzaam. Terwijl hij met een snel tempo over de weg liep naar het studentenhuis klonk een bekende stem die de stilte deed verdwijnen.
"Wat doe jij dan hier?" Het verbaasde gezicht van Jason verscheen naast hem. Die was wel vaker zo vroeg uit. Jason wist altijd wel weer wat te flikken om uit de les gestuurd te worden. Misschien dat Jack het dan toch van hem overgenomen had. "Wat denk je zelf" mompelde Jack droog, waarna hij weer voor zich uit keek. Hij hoorde Jason lachen. Zelf snapte hij niet wat er zo grappig aan was. "Aah, ik zie het al. Goed bezig gast" Geïrriteerd keek hij om. "Wat moet dat dan weer betekenen?" Kon hij dan ook nooit een keer normaal doen? Hij zuchtte diep en schudde met zijn hoofd. Wat was er toch mis met die jongen. "Sorry hoor, wist niet dat je boos zou worden." Jack haalde een hand door zijn warrige haar en balde zijn vuisten. "Ik ben niet boos. Ik heb gewoon een kutdag gehad, dat is alles" Jason keek hem fronsend aan alsof hij totaal niet begreep wat er met hem aan de hand was. Hij was dan ook niet een persoon die snel liet blijken hoe hij zich voelde. Jack hield dat soort dingen liever voor zichzelf dan anderen daarmee op te schepen. Die zouden hem toch maar als een zwakkeling zien. Niet dat iemand echt iets gaf om zijn gevoelens.
Het studentenhuis was ondertussen al in zicht gekomen. Blijkbaar had hij niet eens doorgehad hoe snel hij wel niet gelopen had. Het was een heel stuk van het studentenhuis naar het schoolgebouw. Dus hoe dit zo kwam? Hij had echt geen flauw idee.
Eenmaal bij het huis aangekomen draaide hij de deur van het slot en stapte naar binnen. Meteen kwam de sterke geur van alcohol en sigaretten bij hem binnen. Het was één grote rotzooi hier. Overal waar je maar keek zag je kleding, schoenen en soms zelfs onafgewassen borden met etensresten liggen. Tja, dat kon ook haast niet anders. Hij woonde tenslotte met twee andere jongens samen. Ze waren niet echt bezig met het onderhouden van hun huis. Dat was het laatste waar ze zich druk om maakten wanneer ze hier kwamen. Enkel het trainen was hun bezigheid. Het vervullen van hun plicht om de traditie voort te zetten en de wereld te bevrijden van de meest vreselijke wezens hier op aarde: namelijk de vampieren. Hij gooide zijn rugtas op de grond en liep zonder ook maar een woord met Jason te wisselen door naar de kelder, waar ze altijd trainden. Ze konden het niet riskeren dat anderen het zouden zien. Dat zou ze verraden en hen zelfs in groot gevaar kunnen brengen. De vampieren hadden ook hun connecties en het was niet ongebruikelijk dat ze zo hun mannetjes rond hadden lopen. Het laatste wat ze wilden was hun aandacht trekken. Ze moesten hier geheim blijven, voor hun eigen veiligheid. Hoe moeilijk dat ook zal zijn.

Ja ik zie het! Goed bezig c:

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Adoria Robertson,

Het lokaal was zwaar van de geur van mens. De wind, die via de buitenlucht naar binnenstroomde, bracht een lichtere zweem van zweet en rook met zich mee. De studenten in haar klas waren zo stil, dat alleen het gemompel van de docent en het gefluit van de vogels nog hoorbaar was. Een glimlach verscheen hierdoor op haar gezicht. Het gebeurde niet vaak dat zowel de mensen op de gang als de studenten in haar klas, stil waren. Negen van de tien keer praatten ze over onnozele dingen zoals de dingen die ze hadden gedaan in het weekend of over hoe geweldig het feest van gisteravond was, maar bij hem was het anders. Hij vertelde dingen die ervoor zorgde dat de mensen opkeken en luisterden. Aandachtig maakte ze aantekeningen over de belangrijkste dingen die de docent te vertellen had. Haar vriendin daarentegen keek roerloos uit het raam terwijl ze elke keer opnieuw diep zuchtte. Het stoorde enorm, maar het baarde Adoria geen zorgen. Het was niet de eerste keer dat ze zich zo opstelde in de lessen.
"Er werd een klep opengedaan en er kwamen heel stil een paar Griekse krijgers uit het paard gekropen. De hele dag hadden ze zich doodstil gehouden, bang dat de Trojanen hen zouden opmerken. Maar de Trojanen hadden niets gemerkt, ze lagen te slapen, en de Grieken slopen, nog verstijfd door het lange stilzitten, snel naar de stadspoorten." Emily wendde haar blik af en keek met een verveelde uitstraling naar haar. "Gaat het in de middag nog door?" fluisterde ze met een lichtelijke glimlach op haar gezicht. Shit, dacht ze toen. Dat de sfeer nog niet helemaal geweldig was, was één ding wat zeker was, maar ergens had ze spijt dat ze tegen haar broer vertelde dat ze wel zou komen. Een lichte zucht rolde over haar lippen, onhoorbaar, waarna ze haar pen liet rusten op het papier van haar schrift. "Ik kan niet heel de middag, maar .." Meteen werd ze onderbroken door haar vriendin met de vraag 'waarom niet?' Het kwam er bot uit en de manier waarop ze keek, was ook niet bepaald fijn, maar ze deed alsof er niets aan de hand was. Tenslotte was ze wel wat gewend van haar. "Omdat ik ook met mijn broer heb afgesproken."
"Jullie huiswerk is tot en met paragraaf twee lezen. Na het weekend krijgen jullie een onverwachte so," zei hij, het gelach negerend. Meer dan twee studenten maakten de opmerking dat het nu niet meer onverwachts was, maar had hij verteld op welke dag hij het zou geven? Nee. Dus geheel verwacht was het niet. Ze stapelde haar spullen op elkaar en richtte zich daarna weer op Emily die, in tegenstelling tot haar, haar spullen in haar tas deed. "Ga je naar het feest, aankomende zaterdag?" werd haar gevraagd.

Ty haha
Wow, nu je het zegt. Ik heb hem nooit eerder gezien, maar als ik zo sommige Google afbeeldingen bekijk, lijkt hij er echt heel erg op ja! (;

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Jack Ivashkov

Rustig liep hij de trap af die leidde naar de kelder. Gelukkig was Jason er niet verder op in gegaan. Natuurlijk had hij wel aan hem gezien dat hij het niet zo bedoelde. Dat soort opmerkingen maakte hij altijd al, meer om Jack te stangen dan dat hij het echt meende. Meestal kon hij er wel om lachen. Dat waren typisch de dingen die Jason maakten hoe hij was. Sarcastisch met ontzettende droge humor. Dat was hetgene wat ze met elkaar gemeen hadden en maakte dat ze het zo goed met elkaar konden vinden. Op dit soort momenten kon hij Jason's opmerkingen echter niet echt waarderen. Hij was al in niet zo'n goede bui dus hoe Jason deed hielp daar al helemaal niet mee. Soms was het beter als hij zijn mond maar gewoon hield wanneer Jack niet te genieten was. Hij was dan ook van plan om zijn vrije dag te besteden aan het trainen en zich even af te sluiten van iedereen. Zo zou hij zich vanzelf wel weer wat beter voelen en zou Jason of Tyler geen last van hem hebben. Alleen zijn, dat was waar hij nu behoefte aan had. Gewoon niemand om zich heen, zodat hij zich compleet kon focussen op iets anders dan wat er nu in hem omging.
Hij rammelde wat aan de deur, die met veel gekraak openging. Meteen kwam hij in de donkere kamer terecht, waar slechts een klein raampje voor wat licht zorgde. Een paar zonnestralen vielen door het raampje naar binnen. Het was niet veel maar genoeg om vaag wat vormen te kunnen onderscheiden. Eigenlijk had hij het licht helemaal niet nodig om zijn weg hier te vinden. Hij kon zelfs met zijn ogen dicht nog weten waar hij heen moest. Dat was het resultaat van vele avonden hard werken en zijn vrije tijd hier doorbrengen. Voor de rest had hij weinig hier. Jack hield wel van een goed feest, natuurlijk, maar dat was niet zijn prioriteit geweest toen hij besloot om te gaan studeren. De studentenfeesten waren het laatste wat hij aan zijn hoofd had de afgelopen tijd.
Met zijn handen greep hij naar een touwtje dat naast de deur hing. Lang duurde het niet voordat hij het gevonden had, zelfs in het donker zag hij het nog hangen. Voorzichtig trok hij eraan, waarna een kleine gloeilamp aanging. Het gaf niet veel licht maar genoeg om de hele kamer een wat beter te kunnen verlichten. De kamer was niet echt ingericht, voor zover je dat zo kon noemen. De wanden bestonden uit een soort cement om het zo geluidsdicht mogelijk te maken. Het liet het kamertje lijken op een soort oud warenhuis, maar dan natuurlijk veel kleiner. Er was een klein kastje dat volzat met boksspullen en er hingen een aantal posters in de poging om het wat minder saai te lijken. Een mislukte poging volgens Jack, hij vond de kamer er nog steeds niet uitzien. De muren hingen helemaal vol met allerlei soorten wapens, van zware geweren en katana's tot een kruisboog met pijlen. Ze moesten natuurlijk wel met alle wapens overweg kunnen, je wist maar nooit wat je overkwam. Je moest je altijd goed kunnen verdedigen, zelfs tegen een vampier die door zijn gaven toch wel erg aan de overwinnende kant stond. Aan het plafond hing een grote rode bokszak, die ze gebruikten om vechttechtnieken op te oefenen. Alles wat ze nodig hadden was hier te vinden. Hij wisselde nog snel zijn spijkerbroek om voor een donkerblauwe joggingbroek, die hij hier blijkbaar gisteravond had laten liggen. Jack liet wel vaker zijn spullen rond het huis slingeren dus het was geen verassing. Hij pakte zijn bandages uit het kastje en begon deze om zijn handen te wikkelen. Het was een gewoonte van hem geworden en hij kon met het trainen ook niet meer zonder.

No problem ):
Ja hé, die ogen en dat haar, het lijkt echt serieus hihi

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Adoria Robertson,

"Wij gaan naar het feest!"
"Je moet echt komen. Ik weet zeker dat het top gaat worden."
"Natuurlijk komt ze naar het feest. Welke loser komt er nu niet?"
De stemmen van de mensen achter hen, kwamen boven het volume uit van de andere studenten die fluisterend met elkaar zaten te overleggen. Ze zeiden wel dat het enorm zou worden, maar ze had zo haar twijfels over de mensen die het organiseerde. Meerdere malen had ze hen zien drinken in de Mystic Grills en veel ook. Het was dus bijna onmogelijk dat ze er geen drank in zouden gooien. Ze haalde haar schouders op, kijkend naar de nieuwsgierige ogen van Emily. "Ga jij dan wel?" Korte lachte ze terwijl ze een stomp in haar bovenarm gaf. "Wat denk je zelf?" Pas later besefte ze dat het een idiote vraag was. Het zou wel heel bijzonder moeten geweest zijn als haar vriendin niet ging, aangezien ze altijd wel in de stemming was voor een feestje. "Ik denk niet dat ik ga. Als iedereen naar het feest gaat, zit ik liever thuis dan dat ik mezelf moet omgeven met de stank van zweet en alcohol," zei ze, dit keer wel eerlijk, omdat elke keer als haar zoiets gevraagd werd, ze gewoon ging om de ander te vergezellen. Feesten waren haar ding niet. Ze zat veel liever in een bar met haar broer tussen een stel oudere, dronken mannen waar ze mee kon praten en waar ze mee kon lachen. "Oh, kom op. Je kan toch niet de enige zijn die niet komt?"
"Om eerlijk te zijn, zie ik er alleen de voordelen van. Geen mensen die over de straten lopen of rijdende auto's die de omgeving vullen met hun geluiden dus waarom zou het niet kunnen?" zei ze en op dat moment ging de bel. Studenten verlieten met luid kabaal het lokaal terwijl zij als enige bleven staan. Het gezicht van Emily betrok waardoor er vraagtekens in haar hoofd ontstonden. Het was niet gewoonlijk dat ze zo'n blik opzette bij het horen van haar afwijzing. Hooguit een teleurstelling. "Het spijt me, Ad. Je had gelijk. Ik had niet zo moeten reageren toen je met een ander stond te praten," begon ze, "maar ik zit niet lekker in mijn vel de afgelopen dagen. Mijn zus ligt in het ziekenhuis vanwege te veel bloedverlies."

Exactly en hij is nu ook niet bepaald lelijk

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Jack Ivashkov

Hij wikkelde de bandages goed om zijn handen. Ze moesten natuurlijk niet te strak zitten maar wel strak genoeg om zijn gewrichten een beetje te kunnen beschermen. Die hadden door al die trainingen al behoorlijk wat schade opgelopen. Enkele rode plekken en littekens waren te zien, die zijn huid er vreemd uit lieten zien. Van zichzelf was hij behoorlijk bleek dus zijn verwondingen vielen aardig op. Voor hem waren het een soort strijdtekens, die hem deden realiseren waar hij voor vocht. Hij was degene die de moed had om deze grote verantwoordelijkheid op zich te nemen, wat hij niet van vele anderen van zijn leeftijd kon zeggen.
Hij ademde diep in en haalde zijn Iphone tevoorschijn. Er stond een speaker bovenop het kastje die ze gebruikten wanneer ze gingen trainen. Dit ging natuurlijk veel makkelijker met muziek. Hij verbond de speaker met zijn mobiel, waarna hij zijn afspeellijst op shuffle zette. Meteen dreunde de harde muziek door de kamer. Dat anderen het zouden horen hoefde Jack zich verder geen zorgen te maken. De muren waren haast geluidsdicht. Als ze al wat konden horen was het zo zacht dat het niemand zou storen. Wellicht kon Jason het wel horen, die boven ergens in het huis rondliep. Die hield wel van dit soort muziek dus moeilijk zal hij er niet over gaan doen. Bovendien was die jongen altijd wel in voor een goede houseparty.
Hij liep naar de bokszak en begon met een kleine warming-up: een paar sets van 5 directe stoten. Met wapens was hij vandaag niet van plan te gaan trainen. Daarmee had hij al genoeg geoefend de afgelopen tijd en het begon hem eigenlijk ook een beetje te vervelen. Het was elke keer weer hetzelfde verhaal: wapen uitkiezen, basistechnieken oefenen en tenslotte leren er goed mee om te gaan in een gevecht. Ook had dit veel meer effect op zijn spieren en het hielp hem om genoeg kracht te ontwikkelen. Dat zal hij later wel nodig hebben aangezien het vechten tegen vampieren niet echt bepaald makkelijk was. Het vergde enorm veel kracht, doorzettingsvermogen en adrenaline wilde je een kans maken. En zelfs dan had je nog niet zo'n grote kans om ze te overwinnen. Zij hadden iets wat wij, mensen of zogenoemde vampierjagers, namelijk niet hadden. Ze hadden meer kracht en snelheid dan je ooit hoorde te vinden in een wereld als deze. Ze hadden het vermogen om mensen tot dingen te dwingen of zelfs te laten vergeten. En dan hadden ze nog een erg verbeterd genezingsproces, wat ervoor zorgde dat ze vaak geen enkele verwonding overhielden aan welk gevecht dan ook. Ze zijn meedogenloos en zullen er alles doen om aan bloed te komen. Zelfs als dat betekende dat ze daarvoor onschuldige mensen moesten doden. Ze vermoorden mensen zonder genade of ook maar een beetje twijfel. Ze waren 's werelds meest gevreesde wezens en het was dan ook noodzakelijk om ze uit te roeien. Dat was waar wij, vampierjagers, voor getraind waren om te doen. Maar was dat wel wat Jack echt wilde? Was hij bereidt om een persoon te vermoorden vanwege de verhalen in de legendes, waar vampieren werden bestempeld als monsters? Dat was nog één groot raadsel voor hem.

Ja hij is echt knap hé!
Ik bedoel kijk die ogen omg

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Adoria Robertson,

Een lichte schok ging door haar heen. Het was niet heel moeilijk om te raden wie het gedaan had, want ze wist dat haar broer altijd voor de dames ging, maar het stelde haar enorm teleur dat hij juist voor haar vriendin's zus koos. Nog zo vaak had ze hem verteld om uit hun buurt te blijven, maar elke keer flikte hij het weer om niet naar haar te luisteren door gewoon zijn eigen gang te gaan.
"Het spijt me echt heel erg. Als je het me gewoon verteld had, dan zou mijn reactie wel heel anders zijn geweest," zei ze, maar heel overtuigend kwam ze niet over. Het was ontzettend moeilijk voor haar om gewoon te reageren zoals andere mensen gereageerd zouden hebben, omdat zij wel wist wat de oorzaak was en wie de schuldige was. Met de brok in haar keel, sloeg ze haar armen om haar heen waarna ze haar naar zich toetrok. "Het komt wel oké, geloof me. Het is niet de eerste keer dat zoiets gebeurt." Een traan rolde over Emily's wang terwijl ze zwijgend haarzelf weer wegtrok uit de armen van Adoria. "Of ik heel de middag kan blijven? Ja, dat kan ik." Een glimlach verscheen op haar gezicht toen ze de traan wegveegde. "Dank je, Ad." Ze knikte met haar hoofd, als teken dat het 'oké' was waarna ze haar spullen van tafel pakte. "Naar het park?" Ze hadden nog een paar uur te gaan, maar haar concentratie voor vandaag kon ze wel vergeten.
Mensen hadden ontzettend veel vooroordelen. Ze kenden nauwelijks vampiers, maar ze konden je nu al vertellen dat ze een grote haat hadden gevormd voor deze wezens. Puur gebaseerd op de verhalen die de mens over hen schreven. Ze realiseerden zich niet dat niet elke vampier zo was als hoe meedogenloos ze geschreven werden in verhalen of hoe wreed ze afgebeeld werden op tekeningen. Niet elke vampier hield ervan om zichzelf dag en nacht te voeden met mensenbloed en niet elke vampier misbruikten hun zo welbekende gaves. Vroeger, rond een jaar of zestig geleden, wemelde het hier van de vampiers. Elk persoon die de lijn had doorgetrokken, stierf binnen een fractie van een seconde door de uitgehongerde vampiers die dagen, zelfs weken wachtten voor hun prooi. Het was dan ook niet niks toen een enorme groep vol jagers de stad binnendrongen. Elke seconde hoorde je het geschreeuw van een stervend persoon die op onverbiddelijke wijze werd vermoord. Honderden mannen en vrouwen waren en gesneuveld, maar niet alles was voor niks geweest. Zeker meer dan de helft van de vampiers werd vermoordt. De rest namen zelf het besluit om de stad te verlaten op een groep na. Niet veel vampiers maakten deel uit van die groep. Hooguit vijf mensen bleven, waaronder Adoria en Anicetus. Maar zelfs nu, tot op de dag van vandaag, werden ze nog altijd gevreesd door de mensen om hen heen.

Het spijt me tho voor als de stukjes niet echt geweldig over elkaar doorlopen, maar op de een of andere manier begin ik altijd bij het midden en het eind en dan denk ik altijd: oh fck, ben het begin vergeten en dat sucks dan echt ahaha, dus sorry daarvoor ;/
Jaa, die ogen zijn echt like gods

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Jack Ivashkov

Hij haalde diep adem en stopte even met de warming-up. Hij begon het al een beetje warm te krijgen hier in de kelder. Dat was eigenlijk ook niet vreemd. Enkel het kleine raampje zorgde voor een beetje ventilatie. En die kon niet eens ver open, maar een paar centimeter. Tegen de tijd dat die lucht ervoor had gezorgd dat er wat kouder werd, waren er al uren verstreken. Hij liep naar de deur toe en zette die open, in de poging om het wat te laten luchten. Veel had het niet geholpen, het was er nog steeds benauwd. De lucht was warm en vochtig geworden. Een flinke walm van zweet vulde de kamer, die nog erger was dan eerder het geval was geweest. Het deed hem een beetje denken aan de kleedkamers in de sportschool waar hij, voor hij hier op de campus kwam, elke dag naartoe ging. Toen was Jack ook al veel bezig met het trainen om zich voor te bereiden op de gevechten die nog zouden komen. Je kon maar niet te vroeg beginnen als je jezelf wilde kunnen verdedigen tegenover de sterkste wezens op aarde.
Hij liep weer terug en ging klaarstaan. De training was tenslotte nog lang niet voorbij. Hij had nu het gemakkelijke gedeelte gehad. Het ergste zou nog komen, aan het einde van de training. Dan was het conditie gedeelte waarbij je je letterlijk voelde alsof je elk moment neer zou vallen. Maar daar hoefde hij zich nu nog geen zorgen over te maken, dat was pas later op de middag. Hij begon weer overnieuw met stoten uitdelen. Dit keer wel met meer kracht en snelheid. Dat bouwde hij steeds meer op, om zijn lichaam nog meer aan het werk te zetten. Het zweet voelde hij langs zijn voorhoofd druppelen. Zijn ademhaling versnelde steeds meer en hij begon het al te voelen in zijn armen. Steeds maar weer gooide hij al zijn kracht in de strijd. Zijn spieren werden flink aangespand. Zijn concentratie was helemaal gericht op de bokszak. Geen enkele gedachte was nog in zijn hoofd te vinden. Het was niet te bedenken dat zijn hoofd net nog helemaal vol zat en er vanalles door hem heen ging. Enkel zijn bewegingen waar hij mee bezig was, waren belangrijk. Zijn frustratie gooide hij er helemaal uit. Alles wat de afgelopen tijd was gebeurd, alles had hij opgekropt. En nu, bij trainingen als deze, kwamen ze er in één keer uit. Nóg een typisch ding dat voorkwam in zijn familie. Dat had hij van zijn vader overgenomen, jammer genoeg. Dat was het enige waarop Jack erg op hem leek. Beiden beten ze de dingen flink van zich af tot ze niet meer anders konden dan alles eruit laten. Het was een ontzettende slechte eigenschap, waar Jack helaas niets aan kon doen. Hoe graag hij het ook zou willen veranderen, hij kon het niet. Hij moest er maar gewoon mee leren leven. Hij veegde met de achterkant van zijn hand wat zweet van zijn voorhoofd en ging ondanks alle spierpijn door. Voor geen goud dat hij zou stoppen voordat deze training voorbij was.

Je stukje is echt goed zo hoor! Ik vind het juist wel prettig lezen eigenlijk
Ja hij is echt bae <3

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Adoria Robertson,

Ze liepen synchronisch de traptreden af, gevolgd door een groep meiden die op een krakerige en hoge stem woorden met elkaar uitwisselden. "En dan zeker weer gebeld worden door de conrector om te vragen waar we zijn?" Ze trok haar wenkbrauw op. Het gebeurde wel vaker dat ze gebeld werden, maar het was een groot raadsel wat de conrector daarna uitvoerde. Nog nooit eerder stond haar naam op de 'black list', zoals ze het noemde. Het was alsof de man alleen belde en verder niets deed met de informatie. Niet dat het stoorde. In tegen deel. Ze profiteerde er alleen maar van. Daarbuiten had ze de lessen niet nodig. Al de stof dat ze moesten leren, had ze al meerdere keren herhaald in haar vorige schooljaren. "We zeggen dat er een ongeluk gebeurd is met jouw huisdier," vertelde ze haar toen ze al op weg waren naar de uitgang. Haar boeken, schriften en etui had ze nog in haar handen, maar alles kon ze dumpen in haar auto. Haar achterbak was niet zo rommelig als de meeste van haar leeftijdgenoten. Alles was keurig netjes opgeruimd. Zelfs zichtbaar vuil op de buitenkant van de auto was er nauwelijks te vinden. In dat opzicht kon ze haar auto haar tweede 'vriend' noemen. Het leefde niet, maar elke keer als ze de auto zag, werd ze herinnerd aan de 'leuke' tijden van vroeger. Het was dan ook belangrijk dat ze er met zorg mee omging.
"Die is oud. We hebben die al zo vaak gebruikt dat het gewoon, ja.. Je snap wat ik bedoel," zuchtte Emily, wetende dat ze gelijk had. "Dan nemen we gewoon niet op. Ze gaan er morgen toch niet om vragen. Die vent is zo lui als ik weet niet wat, Em. Geloof me." Lachend verlieten ze de school waardoor ze meteen terecht kwamen op de campus. Het was enorm, maar alsnog wisten de studenten het voor de helft te vullen. Het was mooi weer en ze hadden pauze dus wie ging er nu niet buiten zitten? "We kunnen eventueel naar de Grills, als je wilt? Ethan werkt nu momenteel," zei Adoria en een brede grijns verscheen rond haar lippen. "Ja, we gaan." Dat ze hem leuk vond, was al duidelijk sinds de eerste seconde dat ze hem zag. Ze spraken alleen amper, wat best zonde was aangezien hij, van wat zij hoorde, haar ook wel zag zitten. "Auto?"
"Auto."
Onopgemerkt liepen ze langs hun klasgenoten heen. Ze omringden de tafel waar een jongen, genaamd John, in het midden op de tafel zat. Hij, als een rijke kakker, was wel vaker het middelpunt over de meeste belachelijke dingen die je maar kon verzinnen. Dat was ook de reden waarom ze nooit eerder een gesprek met hem probeerde te voeren.

Thank youu, it's reallyyy sweett <3
Ian Somerhalder is ook bae x)

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Jack Ivashkov

Hij hoorde de traptreden achter hem kraken. Voetstappen kwamen langzaam dichterbij. Ondanks dat de muziek hard opstond waren die krakende geluiden niet te missen. Jack stopte meteen met zijn bezigheid en draaide zich fronsend om. Daar stond hij dan, in de deuropening, met een grijns op zijn gezicht. De kleine discussie die ze net nog hadden gehad leek hem niet meer te storen. Hij zag diezelfde eigenwijze blik in zijn ogen die bijna altijd bij hem te herkennen was. Dat was de Jason die hij kende. En Jack kon al haast raden waar dit over ging.
"Hé man, raad eens" Jack veegde met zijn shirt wat zweet weg en keek hem dan lachend aan. "Nou?" Raden deed hij niet eens meer aan, het was overduidelijk wat Jason was overkomen. Hij was altijd al een beetje een playboy geweest. Overal waar ze ook maar heen gingen, hij was degene die elke keer wel weer een nummer wist te krijgen. Zijn enige bezigheid was meiden, en dat was het ook altijd al geweest. Jack was het al van hem gewend en kon er wel om lachen. Het was tenminste nooit saai met hem.
"Ik heb het nummer van een knap meisje weten te fixen" zei hij grijnzend. Het viel wel te verwachten dat hij daar zijn aandacht aan had besteedt deze middag. Het was tenslotte Jason over wie ze het hadden. De meiden leken allemaal voor hem te vallen. Blijkbaar hadden de meiden iets met jongens die blond haar en blauwe ogen hadden. Had hij even pech met zijn groene ogen en bruine haar. Jack schudde lachend zijn hoofd. "Is het weer zover" Jason nam een paar stappen naar voren. "Dat is nog niet eens alles" Hij stopte zijn handen in zijn zakken. Zijn grijns leek alsmaar groter te worden. "Ze heeft me uitgenodigd voor een houseparty vanavond" Jack's mond viel bijna open van verbazing. Dat was het laatste wat hij had verwacht om te horen. Dat was hem tot nu toe nog niet gelukt. Jason had al vanaf het moment dat ze wisten dat ze hier op de universiteit waren toegelaten opgeschept over hoe hij allemaal meiden ging versieren en naar de vele studentenfeesten zou gaan om dronken te worden. Jack had hem nooit geloofd en lachte hem vol uit. Hij had niet gedacht dat hij het ook écht meende. "Hoe heb je dat dan weer voor elkaar gekregen?" riep Jack verbaasd uit. Hij kon aan zijn blik zien dat hij hier echt van genoot. Jason was altijd al een beetje competitief aangelegd, en zo nu en dan kwam die kant tevoorschijn. Jason haalde enkel zijn schouders op. "Ze gaat vanavond ook naar het feest, en haar vriendinnen komen ook" Nu wist hij waar dit over ging. Hij probeerde hem te koppelen aan een van haar vriendinnen! Hij had het kunnen weten dat Jason nooit iets deed zonder een plan. Al tijden probeerde hij meiden aan hem te koppelen. Tot nu toe zonder resultaat, tot grote opluchting van Jack. Hij kon prima voor zichzelf zorgen en had Jason niet nodig als 'wingman' om voor hem opzoek te gaan. Zijn gezicht betrok weer en een diepe zucht rolde over zijn lippen. "Aah kom op man, jij verdient ook een beetje lol" zei Jason, die hem bij zijn schouder vastpakte. "Ze zijn echt knap en volgensmij zit er wel eentje voor jou tussen" Die jongen wist ook nooit van ophouden. Als playboy zat Jason altijd achter de meiden aan. Zijn naam was ondertussen al bekend hier rond de campus. Jack wist nog steeds niet hoe hij dat voor elkaar had gekregen. Hij rolde met zijn ogen en schudde de hand van zijn schouder af. Hij wist het zo nog niet, of hij daar echt heen wilde gaan. Waarschijnlijk zouden al die verwende types daar ook weer zijn. Daar had hij al helemaal geen zin in. Dat hij bij ze in de klas zat vond hij al erg genoeg.

Jaa klopt hij is echt hot omg

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Adoria Robertson,

Uiteindelijk kwamen ze aan bij het café en restaurant in één, lopend. Ze hadden besloten om haar auto bij school te laten zodat ze een lange wandeling konden maken door het park. "Ik hoop echt dat je gelijk hebt. Anders ben ik zo weg," mompelde Emily voordat ze de deuren opende en ze gezamenlijk naar binnenliepen. Ze kozen voor een tafel bij het raam. Beiden keken liever naar buiten dan dat ze de ruimte bekeken. Iets wat Adoria maar al te goed in haar hoofd had.
De charmante glimlach die dag en nacht op zijn gezicht stond geschreven, de glinsteringen in zijn ogen en zijn empathische karakter, konden haar dag als sneeuw voor de zon weer goedmaken. Elk gesprek die ze met hem had, zelfs al waren het er twee, deden haar altijd goed, omdat hij een luisterend oor had en enorm behulpzaam was. Het was dan ook niet gek dat ze bij het zien van zijn komst, een glimlach van oor tot oor kreeg. "Ik zei toch dat hij werkte vandaag," lachte ze, kort, want het had niet veel tijd nodig of Ethan stond al bij hun tafel. "Emily, nietwaar?" Hij haalde zijn kladblok erbij, maar hield zijn blik gericht op het gezicht van Emily die zwijgend met haar hoofd knikte. "Leuk om je weer eens te zien," zei hij waarna hij hen vroeg voor het drinken. "Een kop koffie, zonder melk als het kan," zei haar vriendin. Het was standaard voor haar dat ze zowel in de ochtend als de middag koffie dronk. In de paar jaren dat ze met elkaar omgingen, had ze nog nooit voor iets anders gekozen. "Welke wijn kan je me aanraden?" Ze plaatste haar handen onder haar kin terwijl de glimlach op zijn gezicht verdween en ruimte maakte voor een lichte grijns. "Een dagdrinker dus," zei hij. "Altijd, toch?"
"Olivier Ravoire Gigondas is een echte aanrader, maar dat is dan ook de enige wijn die ik drink." Het was ook niet de beste vraag die ze kon stellen. De enkele keren dat ze hem zag drinken, zat hij aan de bier zoals alle andere mannen die hier kwamen en verdwenen. Wijn was niet hetgeen wat veel mannen dronken in Mystic Falls. "Wel, ik sta open voor iets nieuws dus doe dat maar." Hij knikte met zijn hoofd en nadat hij het opgeschreven had, liep hij weg. Ze richtte haar aandacht weer op Emily waarbij het leek alsof ze verzonken was in haar eigen gedachtes. Ze kende hem amper, maar hij dreef haar nu al tot waanzin. "Hé, Em. Je moet echt wat relaxter doen in zijn bijzijn. Ga naar hem toe en praat met hem. Hij zou dat vast en zeker wel waarderen," glimlachte ze terwijl ze haar hand op tafel vastpakte. "No freaking way. Ik zet me ongelooflijk voorschut, dat weet ik nu al."
"Er waren meerdere keren dat ik mezelf voorschut zette toen ik dronken was en geen enkele keer heeft hij anders naar me gekeken dan voorheen. Ethan is anders dan alle andere jongens."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Jack Ivashkov

Hij greep met zijn hand naar zijn nek en schudde even zijn hoofd. "Ik weet het niet man" mompelde hij. Natuurlijk wilde hij wel mee naar de houseparty, dat was het probleem niet. Het was eerder dat hij niet wist of hij wel zin had om die mensen daar weer te zien. De verwende jongeren uit zijn klas zullen er in ieder geval zijn, die zouden voor geen goud een feest als deze willen missen. Daar hadden ze een te groot ego voor. De vraag was of hij bereidt was om zijn avond te spenderen tussen al dat gezeik. Hij keek weer naar Jason, die hem met dezelfde blik aankeek zoals hij altijd deed wanneer Jack niet instemde met iets wat hij wilde. Jason was daarin erg eigenwijs en liet dingen niet snel voor wat het was. Nee, wanneer hij iets in zijn gedachten had dan kon je het er ook niet meer uit praten. "Kom op, het word echt leuk" grijnsde hij met zijn handen in zijn zakken. "Gratis sterke drank, knappe meiden en goede muziek. Wat wil je nog meer?" Jack moest er een beetje om lachen. Die jongen wist het altijd wel weer zó te brengen zodat hij Jack kon overhalen. "Oké, I'm in" zei hij lachend, wetende dat Jason ergens wel een punt had. Hij was al een tijdje niet meer naar een studentenfeest geweest. De lol was de laatste tijd ver te zoeken geweest hier. Misschien was dit juist wel even wat hij nodig had. Een avond zich uitleven en drinken. Hij was tenslotte wel op de universiteit, dan moest hij er ook echt flink van gaan genieten ook. Die studentenfeesten waren niet voor niets zo geliefd hier in de gemeenschap.
De grijns was nog steeds niet van Jason's gezicht af, en iets zei Jack dat die voorlopig ook niet zou verdwijnen. "Het begint om middernacht dus zorg dat je dan klaar bent" Hij knikte toestemmend en dwong een kleine grijns op zijn lippen. Hij had nu al spijt dat hij het hem had toegezegd. Jason zal zich nu alleen maar gaan uitsloven bij de meiden - zoals hij gewoonlijk ook deed - om iemand voor hem te vinden. Hij kende hem al lang genoeg dat te weten. Dat was de reden dat hij ook niet vaak met hem uitging. Elke keer moest hij dan weer een meisje zijn telefoonnummer geven, die hem vol zou spammen tot hij reageerde. Dan zou hij met haar af moeten spreken, om te merken dat hij niets met haar gemeen had en ze niet goed bij elkaar pasten. Jason zou dan weer verder zoeken naar een nieuwe meid voor hem, en zo herhaalde het zich. Waarom moest hij hem dan ook zo nodig weer overhalen? En waarom kon hij niet gewoon bij zijn standpunt blijven in plaats van toe te geven? Zoals altijd bleven zijn vragen helaas onbeantwoord. Hij keek Jason na, die zonder nog wat te zeggen weer terug naar boven liep. Dit zou nog een lange dag worden.

sorry voor het kortere stukje, had ff weinig inspiratie :/

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Adoria Robertson,

"Gaan jullie ook naar het feest vandaag?" vroeg hij terwijl hij voorzichtig de wijn en de koffie op hun tafel neerzette toen hij weer bij hen stond. "Ik ga met mijn zus, Adoria wilde niet gaan, omdat ze liever hier zat dan daar," mompelde Emily, maar het laatste stuk werd al vrij snel onhoorbaar toen Adoria tegen haar onderbeen schopte. Niet iedereen hoefde dat te weten. "Meen je dat? Dat is zo niets voor jou." Beiden keken haar met een verontwaardigde blik aan. "Ken je me zo goed dan om te vertellen dat zoiets niets voor mij is?" Hij pakte een stoel van de tafel achter hen vandaan en plaatste het zo neer dat hij aan de hoek van de tafel kon zitten. "Je mist echt wat als je niet komt, Ad. En je zal er verder echt geen spijt van hebben als je wel komt," zei hij, zijn aandacht volledig gericht op haar. "Probeert een serveerder me nu over te halen?" Lachend pakte ze haar glas wijn vast. Zo nu en dan had ze nog steeds haar twijfels over het feest. Er waren zoveel mensen die de moeite deden om te gaan. Sommigen werden overgehaald door hun vrienden, anderen waren allang blij dat ze uitgenodigd waren, maar over het algemeen kwamen ze allemaal voor de gezelligheid en voor de 'gratis' drank. Elk feest begon gezellig. Mensen maakten praatjes met mensen die niet bekend bij hen waren en vrienden vertelden de gekste dingen die hen overkwam de afgelopen dagen, maar naarmate ze steeds meer dronken, hoe meer ruzies er uitbraken en hoe meer mensen weggingen. Het liep uit tot een en al drama en dat was precies de reden waarom ze een hekel kreeg aan jongerenfeesten. Het was dat Ethan en Emily naar het feest gingen. Ze wist dat haar vriendin zonder haar ergens in de middle of nowhere zou belanden. Ze had hulp nodig. Iemand die haar vertelde dat alles goed zou komen en dat ze zich niet voor hem hoefde te schamen en die iemand wilde zij zijn.
Een korte stilte viel toen ze meerdere slok nam uit uit haar wijnglas. "Als ik ga hè, doe je dan net alsof onze drankjes al betaald zijn?" Het duurde wel even voordat hij daar antwoord op gaf, maar het was het wachten waard toen hij vroeg of ze contant betaalde of pinde. Gelach vulde de bar wat ervoor zorgde dat elke persoon die aanwezig was, verbouwereerd naar hen omkeek. "Ik kan jullie eventueel wel ophalen, als jullie willen?" vroeg hij toen, toen het gelach gestopt was. "Ja!" werd er toen luids en duidelijk geroepen door Emily die met glinsteringen in haar ogen naar Ethan keek. Haar reactie was té, maar ze had niets anders van haar verwacht. Wie wilde er nu niet opgehaald worden door de jongen die ze leuk vond? Fronsend keek ze hem aan. "Is het verstandig om te gaan rijden dan?" Ze wilde niet moeilijk doen. Integendeel, maar hij kon niet vermijden dat hij niets zou gaan drinken die nacht. Het was Ethan.

Geen inspiratie maar toch nog zo'n stuk schrijven, #respect

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Jack Ivashkov

Voor een paar seconden bleef hij zo staan. Zijn voeten vastgenageld aan de grond. Zijn armen, die slap langs zijn lichaam hingen. Zijn ogen gericht op de lege deuropening, alsof hij verwachtte dat er elk moment iemand naar binnen kon lopen. Natuurlijk wist hij wel beter. Tyler en James als uitzondering, wist voor de rest niemand van deze kelder. Dat konden ze ook maar beter zo houden, het was voor hun eigen bestwil. Maar toch was er iets wat zijn blik voor een klein moment vasthield.
Hij draaide zijn hoofd iets bij en keek nog even rond de kleine kamer. Het was er nog steeds erg benauwd en donker. Het kleine gloeilampje aan het plafond leek steeds minder licht te geven en flikkerde telkens weer. Het gaf de kamer een vreemde uitstraling. Hij werd er helemaal duizelig van en besloot daarom maar weg te gaan. Het conditie gedeelte kwam nu toch. Dat deed hij meestal buiten, in de open lucht. Het was dan ook niet erg dat hij wegging uit de kelder.
Langzaam kwam hij weer in beweging, de spieren in zijn lichaam nog steeds helemaal aangespannen. Bij elke stap leek het erger te worden. Zijn benen voelden erg zwaar aan en voor zijn gevoel kon hij zo neervallen. Dit gebeurde echter - tot Jack's grote verbazing - niet. Hij kwam al snel op de bovenverdieping aan. Daar was het gelukkig weer wat kouder. Jason en Tyler trof hij aan op de bank, met twee PlayStation controllers in hun handen. Ze waren weer eens bezig met gamen, zoals bijna elke middag. Nog steeds wist Jack niet wat die twee daar nou zo leuk aan vonden, zo'n virtuele wereld. Was het echte leven dan soms niet interessant genoeg? Hij zei er verder niets over en greep zijn koptelefoon van de tafel. Hij kon moeilijk met een speaker in zijn handen over de campus rennen. Bovendien zouden de andere studenten dat ook niet zo erg waarderen. De koptelefoon sloot hij aan op zijn Iphone, die hij in zijn broekzak stopte. Voor de rest kon hij hem nergens anders kwijt, dus het moest maar. Zijn afspeellijst zette hij op shuffle, zoals hij altijd deed wanneer hij ging sporten. Zo hoefde hij zich niet druk te maken over welke song hij te horen kreeg en zou het hem niet afleiden van het hardlopen. "Ik ga hardlopen, ben niet lang weg" zei hij nog snel, waarna hij het huis uitliep. Hoe weinig zin hij hier ook in had, het moest gebeuren. Als hij het nu niet deed dan moest hij het een andere keer. Zin had hij sowieso nooit in dit soort dingen dus daar kon hij al niet op rekenen. Hij ademde nog een keer diep in en begon dan in een flink tempo aan zijn tocht over de campus.

Haha dankuu c:
Sorry voor late reactie trouwens (en het falende stukje)

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld