Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

11 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

ORPG I'm an experiment

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Abigail:

Zijn reactie had ik wel verwacht, het was een domme vraag. Nog steeds hielt ik mijn hand omhoog om er naar te kijken, het was nog steeds half bevroren, maar pijn deed het niet. "Hmmm." mompelde ik en probeerde mijn vingers te bewegen. Beweging voelde ik wel, maar kon ze niet echt gebruiken. Even draaide ik mijn hand om en keek dan naar de jongen. Uiteindelijk draaide ik mij weer naar hem toe en ging bij hem staan. Hielt mijn hand nog steeds voor mij en probeerde weer even te bewegen. "Wat zie je?" vroeg ik dan en keek hem aan. Maar al snel was mijn blik weer afgeleid naar de spuit die de man had achter gelaten. Deze pakte ik dan en keek hem weer aan. "Ik weet wat er in je hoofd omgaat." zei ik dan en ging zitten. Hielt dan de naald, met het nieuwe vloeistof, tegen mijn huid aan. Was dit wel een goed plan om dit te doen? Ik wist niet hoe ik er op zou reageren, straks verloor ik mijn krachten. Maar ik wist dat hij, tenminste dat dacht ik, dat hij mij zou vol willen spuiten.
Ik besloot dan toch maar niet te doen en hielt het boven mijn hand. Soms was ik best een raar iemand om het vloeistof op mijn eigen huid te laten vallen. Op één of andere manier vond ik het branderige gevoel fijn wat het af gaf. Dan liet ik een flinke druppel op mijn bevroren hand vallen en hoorde het gelijk als een gek sissen. Mijn ogen kneep ik dicht en beet hard op mijn lip. Oke, ze hadden het echt sterker gemaakt, dit wilde ik het hem niet aan doen. De laatste die ze hadden gemaakt, die ik in hem had gespoten, was al erg genoeg. Toch hielt ik mijn hand omhoog en bracht het meer naar mijn gezicht toe. Haalde even diep adem en blies toen op mijn hand. "Heb jij de wereld nog mee gemaakt met mutants?" vroeg ik dan en keek de jongen aan terwijl ik mijn hand op mijn schoot liet zakken. Ik wilde hem even ergens anders aan laten denken dan wat er hier gebeurde, waarschijnlijk lukte dat niet, maar ik wilde zelf niet eens meer verder. Ik wilde nu echt weg, een paar keer had ik het besloten maar deed het toch weer niet, maar nu, nu er weer een nieuwe methode is, was het voor mij gedaan om verder te gaan.

Ladybambi
Popster

ladybambi schreef:
Jason
Nog steeds lig ik geïrriteerd op het bed met een krachtveld om me heen. Ik probeer te bedenken hoe ik los kan komen, voor die chic dat nieuwe vloeistof in me gespoten heeft. Ik heb echt geen flauw idee wat er in beide spuiten zat, maar die eerste was erg genoeg. Als ik de man waar ze net mee sprak moet geloven, is deze vast nog veel erger. Als ze haar half bevroren hand voor me houdt draai ik met mijn ogen. "Ik zit vastgebonden met een krachtveld, ben nog niet blind gans" zeg ik tegen haar. Ze kan het misschien denken, maar het is niet zo. Mijn blik volgt haar als ze de nieuwe spuit met vloeistof oppakt en snuif even. "Dat weet je niet." zeg ik tegen haar. Als ze het zou weten, zou ze dit niet doen. Niemand met een beetje gezond verstand zou dit horen te doen, maar blijkbaar heeft zij geen verstand. Zeer spijtig, dat er zulke mensen op deze planeet leven. Mijn ogen blijven haar volgen, als ze met de spuit op een kruk gaat zitten en de naald van de spuit tegen zich aan houdt. Gaat ze het dan in haar zelf spuiten? De man zei dat het voor mij bedoeld was. Waarom zou ze het dan in zichzelf spuiten? Heeft ze dan toch een hart? Vast niet, waarschijnlijk is dit gewoon om mijn gedachten af te leiden van het feit dat ik ontvoerd ben en overgeleverd aan freaks zoals haar en de man.
Even bijt ik zachtjes op mijn tong, als ze de naald bij haar huid weghaalt en een druppel van dat spul op haar bevroren vinger laat druppelen. Meteen hoor ik haar vinger sissen. Zou dat komen om dat haar hand bevroren is? Op welke manier dat dan ook is gebeurd? Of om een andere reden? Hoe is haar hand eigenlijk bevroren geraakt? Hij bevroor toen ze me aanraakte, maar zo koud ben ik niet. Wat voor troep zat er in die eerste spuit?
"Ja dat heb ik en hoewel iedereen ze monsters noemde, waren ze minder erg dan jij en die andere eikels hier" sis ik kwaad als ze vraagt of ik de mutanten nog heb meegemaakt. Mijn nichtje was een mutant. Van de ene op de andere dag verdween ze en heb ik niets meer van haar gehoord. Nog steeds vraag ik me af wat er met haar is gebeurt. Ik mis haar best, we waren echt close vroeger als kind. Mijn nichtje had de kracht om door muren heen te lopen, best ongemakkelijk als je stond te douchen. De deur opslot doen had geen zin, ze lette er niet eens op.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Abigail:

Voor een lange tijd kon ik zijn opmerkingen wel doorbrengen, maar nu ging het te ver, toch hielt ik mijn in. Even haalde ik diep adem en keek hem aan maar zei niets.
Als hij dan antwoord gaf op mijn vraag over de mutanten glimlachte ik even. Maar zijn gezicht zag ik nog steeds op een bepaalde stand staan dat hij walgde van mij en dat ook zei. Weer haalde ik even diep adem en liet mijn hand gaan richting de knop van het krachtveld, maar trok deze toch weer terug. Als ik hem los zou laten wist ik meteen dat hij mij wat aan ging doen, en ook met één aanraking ik zo bevroren kon raken. Mijn handen balde ik even tot vuisten. "Ik doe dit ook niet voor de lol." zei ik dan wat minder rustig en keek hem aan. "Ik ben gedwongen om hier te werken!" zei ik dan en stond op. "Het ik voor mij moeilijk om mensen gedwongen om een mutant te worden." zei ik en zuchtte. Zou ik het hem laten zien? Of pas later als we waren gevlucht? Inmiddels wist ik zowat alle omstandig heden hier, wanneer ze binnen werden gebracht, wanneer er pauze was alles. Er was ook een lek, een lek waar je zo door heen kon zonder gezien te worden. Een gang waar bijna nooit iemand komt, waarom, dat wist ik niet.
Voor even sloot ik mijn ogen en haalde nog een keer diep adem, ik miste mijn soortgenoten, ik miste de gezelschap, ik miste Xavier, hij had mij zo veel geleerd, en nog voordat hij overleed. Een traan rolde over mijn wang toen ik hier aan dacht en beet even op mijn lip. Ruw veegde ik dat dan weg en keek weer naar de jongen. "Waarschijnlijk ga je nu niet geloven wat ik ga zeggen, maar ik heb er lang over na gedacht en wil ontsnappen, ik ken zowat hoe alles hier gaat. Morgen vroeg gaat er een schip naar het land om voedsel in te slaan." zei ik dan en stond op van de kruk, pakte de spuit die ik dan leeg maakte in een bundel doeken. Een vieze geur kwam er gelijk af en al snel zag ik hoe de doeken reageerde op het vloeistof. Het was akelig om te zien en gooide ze dan weg. Zo deed ik het ook met alle andere spuiten en draaide mij om. "En jij gaat mee, en alle andere die nog leven." zei ik vastbesloten en balde mijn vuisten weer.

Ladybambi
Popster

ladybambi schreef:

Jason
Mijn blik blijft het meisje volgen. Het meisje wiens hand even naar de knop van het krachtveld rijkt, maar vervolgens weer haar hand terugtrekt. Als ze echt een hart had, had ze die knop ingedrukt en me laten gaan. Het bewijs dat ze gewoon zit te spelen met mijn gevoelens. Doen alsof je even wilt helpen en vervolgens niets meer doen. Ik heb geen zin om hier in te trappen, anderen doen het misschien, maar ik ben niet dom. Als ze zegt gedwongen te worden kijk ik haar aan. Ik betwijfel het. Waarom zouden ze dan niet het zelfde doen met haar als ze nu met mij doet? Ze is van mijn leeftijd, of kan het alleen bij jongens? Geen idee, maar het maakt ook niet veel uit. Ik vertrouw die meid niet, zelfs al spreekt ze de waarheid. Het is ook wel logisch alsje bedenkt dat ik net door haar collega's ontvoerd ben.
Mijn blik valt echter op het moment dat ze de spuit in een aantal doeken wikkelde en leegmaakte. Is dit weer zo'n truc om vertrouwen te winnen? Toch zou het wel eens een goede manier zijn om te ontsnappen. Ze kent het hier natuurlijk beter dan ik. Ze werkt hier tenslotte, als is ze ook de oorzaak van al deze hel. “En hoe weet ik dat je me niet in de val lokt en nog meer in de problemen brengt?” vraag ik aan het meisje, terwijl ik de vieze, chemische geur van de spuit probeer te negeren. Ik ben echt blij dat ik dat niet in me heb gekregen en ik hoop ook dat ze niet nog zo'n spuit hebben die ze later in me gaan spuiten.
Dit zijn momenten dat ik mijn nichtje mis. Met haar gave om door muren te lopen, was Melanie binnen een paar tellen binnen en had ze me zo bevrijd. Waarschijnlijk zou niemand het zelfs merken. Door anderen vast te houden, kon ze andere personen mee door muren krijgen. Met haar hulp ben ik ook vaak genoeg door muren heen gegaan. We zaten op de zelfde basisschool, voor ze naar een speciale school ging voor mutanten. Op die school hielp ze me vaak naar binnen als ik te laat kwam. De deur werd dan op slot gedaan en je moest op het raam kloppen, waarna je een grote preek kreeg over te laat komen. Echter als je zei dat je op het toilet zat, dan viel het wel mee. Dankzij Melanie kon ik altijd zeggen dat ik op de wc of zo zat, als ik weer eens te laat op school kwam.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Abigail:

Waarschijnlijk zou hij denken waarom ik niet de knop in had gedrukt om het krachtveld los te laten. En denken dat ik hierdoor geen hart had. Maar ik wilde eerst alle materialen die hier vloeistof in zich had, verwijderen voordat ik het toch deed. Het kon zijn dat hij het bij mij deed.
Als dat allemaal weg was, en er een vreselijke geur van de nieuwe methode spuit af kwam, schudde ik mijn hoofd. Ik begon er niet lekker van te worden en probeerde dat te negeren. Dan draaide ik mij om en liep ik terug naar de jongen, keek hem aan en sloeg dan op de knop, pakte zijn pols en trok hem van het bed af. Even schonk ik hem een kleine glimlach voor dat ik mij omdraaide en hem mee naar de deur trok. Terwijl ik zijn pols vast had, voelde ik dat mijn hand weer koud begon aan te voelen, maar negeerde dat. Eenmaal bij de deur aan gekomen, opende ik deze en keek ik even snel om mij heen. Niemand, nu was het nog de camera's ontwijken. Dat zou lastig worden, maar daar was ik op voorbereid. Met mijn andere hand, ging ik onder mijn jas en haalde er een pistool uit wat een soort goedje afschoot wat bleef kleven. De eerste camera stond gelukkig een kant uit op het moment dat ik de deur opende. Snel schoot ik wat af en het bedekte de lens. "Kom." zei ik dan en stapte de ruimte uit. Nu was het een kwestie van goed opletten en de camera's zo afdekken dat ze niet zien dat ik het was.
Terwijl ik met de jongen door de hal liep, hielt ik alles goed in de gaten en keek ook af en toe om naar hem om te kijken of het nog goed met hem ging.
De afgelopen tijd ging het zonder problemen en zei ik ook niet veel, maar als ik dan merkte dat er een groep aan kwam, keek ik snel om mij heen of ik de jongen ergens in kon verbergen. Er stond een kar met doeken "Sorry." zei ik dan en duwde hem daar in, gooide wat doeken er over heen en stopte mijn pistool weg. Haalde even diep adem en deed alsof er niets aan de hand was. Als de groep mensen langs kwam, groette ik ze vriendelijk en boog ik mijn hoofd. Voor even voelde ik ze naar mij kijken, maar liepen dan snel verder, als ze uit het zich waren, haalde ik de doeken van de jongen af en grinnikte even om hoe hij er bij lag. "Sorry, nogmaals." zei ik en stak mijn hand uit om hem er uit te helpen.

Ladybambi
Popster

ladybambi schreef:
Jason
De vreselijke geur van het vloeistof, prikte nog steeds in mijn neus. De geur was echt niet te harden en ik was dan ook blij dat ze het in een van de doeken spoot, in plaats van in mij. Wat voor troep was het? Ze zou misschien denken dat ik het middel in haar zou spuiten, als ik ooit bevreid zou worden. Toch was ik dat niet van plan. Hoe gevoelloos ze ook met ons gevangenen om gingen, ik was niet harteloos. Er waren andere manieren om ze te laten boeten voor wat ze deden, zonder hen door de hel van dat middel te laten gaan.
Toen ze mij uiteindelijk van het krachtveld verloste, had ze mijn pols al vast voor ik kon reageren en trok ze me ruw van het bed af. Ik wilde me los trekken, maar door dat middel wat me nu ijskoud maakte had ik nog niet vecht veel kracht over. Ik was al blij dat ik nu op mijn benen kon staan en rustig meelopen. Toch had ik het gevoel dat ze me uiteindelijk in de val zou laten lopen, in een val waardoor ik alleen maar meer problemen kreeg. Problemen waar ik niet uit zou kunnen komen. Toch was ze ook weer mijn enige aanknopingspunt om te ontsnappen en ze had het zo te zien oged uitgedacht door de beveiligingscamera's te besmeuren. Hoewel dat waarschijnlijk juist dwaas was. De camera's konden nu helemaal niets meer zien dus de bewakers, als die hier waren, hadden zo door dat er iets mis was en er een ontsnappingspoging bezig was.
Even beet ik op mijn lip, toen ik voetstappen op ons af hoorde komen en het meisje me behoorlijk ruw in een kar duwde, waarna ze doeken over me heen gooide. Even hield ik me stil, bang dat ik ontdekt zou worden. Ik zuchtte zacht toen het meisje me even later weer tevoorschijn haalde. “Zo hard duwen had ook niet gehoeven” zei ik, terwijl ik zonder haar hulp overeind kwam. Misschien had ik deze meid toch verkeerd beoordeeld. Ze leek aardiger dan ze eruit zag in die labjas. Dan deze plek haar deed denken, Misschien was ze inderdaad ook wel een slachtoffer, net als ik. Dat ze het probeerde goed te maken. Maar dit kpn ook allemaal een list zijn. Toch besloot ik haar een kans te geven, al zou ik haar wel in de gaten blijven houden.
De kar waar ik net nog in lag, was half bevroren, wat ik nog steeds niet begrijp. Waarom bevroor alles steeds? Het is niet eens koud.
“Waar is de uitgang” vraag ik, terwijl we verder gingen tot er opeens achter ons gehoest werd en ik slikte even zacht. Ook aan de andere kant van de gang kwam een man van de beveiliging tevoorschijn.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Abigail:

Ik trok mijn hand terug toen hij dat zei "Sorry, was niet de bedoeling." zei ik en volgde hem met mijn ogen toen hij uit de kar klom. Zoals mijn hand, was ook de kar bevroren en beet op mijn lip. Dat zal een tijdje duren voordat deze ontdooit was. Ook keek ik even achter om voor de camera die ik daarnet had afgedekt en zag dat het al weer weg was en keek snel de jongen weer aan. "We m...." net op dat moment dat ik wat wilde zeggen, hoorde ik achter ons gehoest en draaide mij geschrokken om. "Terug." zei ik haastig en hoopte dat de bewaker ons niet gezien had, maar te laat. De bewaker kwam met snelle passen op ons af, als de bewaker dichter bij kwam, ontspande ik en haalde ik op gelucht adem, het was Ben, met wie ik best goed op kon schieten en glimlachte. "En waarom zijn jullie hier?" vroeg hij streng terwijl hij ons aan keek. "Oh hej Ben, we zijn even een wandeling aan het maken, als een patiënt te lang ligt heb je er later niets aan." zei ik snel en op een toon alsof er verder niets aan de hand was. "Dat hebben we vaker gemeld, als ze te lang stil liggen terwijl ze eigenlijk er door heen zijn en er klaar voor zijn, maar hun spieren niets hebben gedaan dan gaat het alsnog fout." zei ik er achter aan en hielt de pols van de jongen weer vast om hem eigenlijk tegen de bewaker te beschermen. "Voor uit dan, maar maak het niet te lang, je hebt mazzel dat het hoofd een weekje weg is Abgail." zei hij met een knipoog. "Ik heb niets gezien." zei hij dan en liep weer weg. Als hij uit het zicht kwam, haalde ik nog een keer opgelucht adem en draaide mij om naar de jongen. Ik keek hem aan met een glimlach. "Laten we snel verder gaan, en de uitgang is niet ver meer. Oh trouwens, wat ik op de camera's schiet verdwijnt zo weer, je ziet voor een seconde of 2 niets en daarna verdwijnt het weer." zei ik en haalde de pistool weer te voorschijn. "Let's go." zei ik dan en ging weer lopen. Hopelijk kwamen we niemand meer tegen, want het was bijna tijd dat iedereen terug ging naar hun vertrek om te slapen. Zelf begon ik ook te gapen, maar ging stug door. Ik wilde graag weer eens de frisse lucht in, af en toe kon je wel naar een aparte ruimte waar af en toe wat lucht van boven in werd geblazen, maar het was niet veel. Even keek ik om naar de jongen en glimlachte weer. Dan keek ik naar mijn hand die weer half bevroren was, maar kon het nu wel gewoon bewegen. "Deze kant op." zei ik dan en stapte een, wat donkere, gang in. Hier zou de afdeling zijn waar we eigenlijk nooit meer mochten komen door een fout experiment. Naarmate je meer de gang in loopt, zag je enkele sporen die deze achter had gelaten. Herinneringen kwamen naar boven en zette mijn kaken op elkaar. De persoon die dit aan had gedaan, was mijn verantwoordelijkheid, alles ging goed tot er iemand opeens binnen kwam en een spuit in de persoon stak waardoor het flink fout ging, hij draaide door en dode iedereen die in de buurt was, behalve mij. Nog steeds snapte ik dat niet, maar ik kon de pijn in zijn ogen zien toen die een tijdje voor mij stil had gestaan voordat hij de ruimte uit vluchtte. Hier in de hal hadden ze hem neer gehaald.
Op de plek waar hij neer was gehaald, zag ik nog duidelijk zijn silhouet zien. Onbewust was ik stil gaan staan en staarde ik naar de grond, naar de plek. Ik had hem kunnen helpen, maar dan was ik er zelf geweest. "Het spijt mij zo." mompelde ik zachtjes en hielt mijn hand op mijn borst. De pijn voelde ik zo erg toen hij neer werd gehaald. Dan stak ik mijn hand uit naar de muur waar ik een hand afdruk zag en legde mijn hand er op. Snel haalde ik mijzelf weer bij elkaar en stapte stevig verder als ik door had dat ik stil was gaan staan.

Ladybambi
Popster

ladybambi schreef:
Jason
Ik keek het meisje aan toen ze dat zei en knikte even. “Laat ook maar, wat is je naam eigenlijk?” vroeg ik en keek haar even aan. “Ik ben Jason, maar volgens mij weet je dat al” die mensen hier wisten al teveel van me, dus zou het me niets verbazen als ze ook wisten hoe ik heet.
Even beet ik op mijn lip toen de bewaker sprak. Me weer in die kar verstoppen had niet veel zin. Hij had me toch al gezien Het verbaasde me eigenlijk dat hij het meisje zo gemakkelijk geloofde, ook omdat ze zo te horen niet vaak een wandeling maakten met de gevangenen. Stil luister ik naar wat het meisje verder zegt. Ze kent deze man best goed, als hij echt zo goed gelovig is. Eigenlijk vraag ik me ook af wie het hoofd is. Ik had gedacht die man die net het kamertje binnenkwam, maar blijkbaar dus niet.
Ik zucht zacht als de man vertrekt en het meisje me weer aankijkt. “Twee seconden zijn genoeg om het vreemd te vinden” zeg ik tegen het meisje. Als je een paar seconden niets ziet, kun je vragen gaan stellen bij de beveiliging. Daarbij konden we pas morgen weg, volgens haar. In die paar uur tot morgen en de uren van morgen, zouden we nog steeds ontdekt kunnen worden en in de problemen komen.
“waarom doe je dit eigenlijk echt?” vroeg ik en keek het meisje aan. Waarom was ze hier? Waarom werd ze gedwongen, waarom wilde ze weg en waarom nam ze mij mee? Hoe was ze van plan de rest te helpen. Al deze vragen vatte de vraag die ik luidop stelde samen en ik hoopte dat ze de v ragen die in mijn enige vraag zaten zou begrijpen. Zou kunnen beantwoorden. Ik wilde het namelijk erg graag weten. Weten wie dit meisje precies was. Ook vroeg ik me af of ze misschien meer wist van de echte mutanten. Van mijn nichtje Melanie bijvoorbeeld. Ik miste die meid echt, zeker op dit soort momenten. Ze was altijd al een steun in de branding geweest en haar hulp konden we nu goed gebruiken, leek me.
Snel liep ik achter het meisje aan en hoopte maar dat we niet weer betrapt zouden worden.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Abigail:

Daar had hij eigenlijk wel gelijk in, maar het hielp wel iets toch? "Abigail, je mag mij Abby noemen." zei ik dan en keek weer voor uit. "Sorry dat ik niet eerder antwoorden" zei ik en liep rustig verder. "Nee, dat wist ik niet, krijg nooit een naam te horen." zei ik dan als hij die van hem zei. Even haalde ik diep adem en knipperde met mijn ogen. Ik pikte iets op, maar kon het niet goed bijbrengen.
Plots bleef ik stil staan en draaide ik mij om, keek hem aan van top tot teen. "Hoe voel je je eigenlijk?" vroeg ik dan en keek hem in de ogen aan. Weer de domme vraag, waarschijnlijk voelde hij zich nog steeds rot. Maar het was al ruim twee uur nadat ik het bij hem in had gespoten. Rustig wachtte ik tot hij daar antwoord op gaf, maar dan merkte ik dat gevoel weer en keek meteen opzij. "Er is iemand." zei ik dan waarna ik zijn pols weer beet pakte en hem in één van de kamers mee trok. Ik ging onder het raam zitten die er was en probeerde te kijken of er werkelijk iemand kwam.
Een tijdje zaten we zo, maar er kwam niemand, wat best vreemd was. Ik liet mij op de grond zakken en staarde even voor mij uit, maakte dan mijn haar los en schudde mijn hoofd. "Vals alarm." mompelde ik en ging met mijn vingers door mijn haar, het kon de geest van de jongen zijn die er niet meer was. Het konden wel meer geesten zijn van overleden meisjes en jongens. Een koude rilling kwam over mijn rug heen en keek naar Jason. "Heb jij het ook zo koud?" vroeg ik dan en sloeg mijn armen om mij heen. Waarschijnlijk had hij het niet koud, omdat hij nu ijs krachten had. "Jason, ben je al bewust van wat je lichaam kan?" vroeg ik dan en keek hem aan.

Ladybambi
Popster

ladybambi schreef:
Jason
Juist die twee seconden dat de smurrie op de camera zat, zou een bewaker toevallig naar dat beeldscherm kunnen kijken, het vreemd gaan vinden en vragen kunnen gaan stellen. Bij die vragen zou hij misschien een onderzoek instellen, waar bijvoorbeeld alle gevangenen waren. Ook als ze niet op tijd uit het beeld van de camera konden komen en de bewaker hen nog net de hoek om zag lopen, zou een probleem kunnen vormen. Sommige gangen waren best lang tenslotte.
Jason irriteerde zich ook wel een beetje dat ze zo weinig antwoord gaf op zijn vragen, al was hij blij inmiddels de naam van het meisje te kennen. Abby dus. Het verbaasde hem een beetje dat ze zijn naam niet wist, hij had hier het gevoel dat ze alles van hem wisten. Toch was het ook wel een opluchting, het betekende dat hij tenminste nog iets van zichzelf en zijn vrijheid had, zolang ze hier nog zaten.
Even keek Jason Abby aan toen ze die vraag stelde. "Moet je dat echt vragen?" vroeg hij rustig. Als hij haar verhaal moest geloven, had ze dit meerdere keren meegemaakt. Hij ging er vanuit dat iedereen zich het zelfde voelde als hem. In één woord: kut, of terwijl heel erg rot. Zelfs al waren er al een aantal uren voorbij dat ze het middel in hem spoot, nog steeds voelde hij zich vreemd. Het ene moment had hij barstende pijn in zijn hoofd, het andere moment had hij het gevoel dat er iets door zijn aderen stroomde, wat hij niet kon plaatsen. Waarschijnlijk het middel dat ze in zijn arm en bloedbaan gespoten was.
Even keek Jason op toen Abby zijn pols opeens weer pakte en hem meesleepte naar een kamer, waar hij zich stil op de grond liet zakken. De woorden, er is iemand, deden hem rillen. Hij had toch gezegd dat die smurrie niet erg handig was. Dat zou het juist verdacht kunnen maken. Gelukkig bleek het vals alarm, maar Jason vroeg zich af hoe ze kon weten dat er iemand was. Hij zelf had niets gezien, maar ze kende de omgeving natuurlijk beter. Wist welke geluiden in welk deel van de gang hoorde, wat hij niet wist.
Even fronste Jason zijn voorhoofd toen Abby begon te rillen en vroeg of hij het ook zo koud had. "Ik heb het best heet" antwoordde hij rustig en keek haar weer aan. Wat was er met zijn lichaam? Hij besloot het te vragen. "Wat heb je in me gespoten?" vroeg hij toen. Ja de omgeving begon zich erna vreemd te gedragen. Abby haar hand is meerdere malen bevroren, de kar raakte bevroren en ga zo maar door. Waar kwam dat door? Door hem? Ook de grond onder hen begon een beetje te bevriezen, maar dat had hij niet door.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Abigail:

Ik keek hem weer aan toen dat zij en sloeg dan even mijn ogen neer. "Sorry, het is een standaard vraag geworden." Zei ik en beet op mijn lip. Even haalde ik diep adem en keek weer naar hem. Als hij dan zei dat die het warm had, beet ik weer op mijn lip, draaide mij zo dat ik beter bij hem kon en legde mijn hand op zijn voorhoofd. Weer voelde ik mijn hand bevriezen maar negeerde dat. Hij voelde inderdaad warm aan, eigenlijk te warm naar mijn smaak. Rustig haalde ik mijn hand weg en keek dan weer naar mijn hand. "Het voelt ook niet koud als dit gebeurd" zei ik en dacht even na. Ik kende iemand die dit ook had, maar die was er mee geboren. "Ik hoop dat het af neemt." Zei ik en keek hem aan.
Nadat ik weer was gaan zitten, hoorde ik zijn vraag en keek voor mij uit. "Een serum om een normaal mens tot mutant te maken" zei ik eerlijk en keek hem weer aan. "En blijkbaar heeft je lichaam besloten om ijskrachten te creëren." Zei ik en schudde mijn hand weer om het ijs er af te krijgen.
Een tijdje was het stil toen ik voetstappen hoorde en stond meteen op om te kijken wie het was. Het waren 2 bewakers, dit keer was het Ben niet. "Doe wat ik zeg oke." Zei ik nadat ik zijn pols had gepakt en stapte de ruimte uit. "Jij wat doe je hier?" Vroeg één van de mannen "mijn patiënt was ontsnapt, maar heb hem weer gevonden." Zei ik en keek even naar Jason. "Mooi dat je hem weer hebt, en er is een vergadering bezig, heb je het niet gehoord?" Zei de man weer. Dan paktr ikmijn Pieper en zag inderdaad dat er een oproep is. "Ik ga meteen" zei ik en trok Jason mee. "Mee lopen jij." zei ik en trok hem nog een keer hard aan zijn arm. Nadat we de hoek om waren, liet ik zijn pols los "Sorry" zei ik als ik een rode striem om zijn pols zag. "We moeten het maar uitstellen tot morgen" zei ik en liep verder. Telkens als we iemand tegen kwamen, pakte ik Jason op een bepaalde manier vast waardoor het leek dat ik hem stevig vast had, maar dat was niet zo. Eén beweging en hij was los.
Het duurde niet lang meer of we waren bij zijn kamer. Daar dan aan gekomen, sloot ik de deur achter mij en keek ik Jason aan. "Dit zal je niet leuk vinden, maar ik moet je weer vast zetten op het bed." zei ik en keek er even naar. Maar al snel weer naar Jason. "Heb je trouwens honger?" Vroeg ik dan. "Ik kan nog even wat halen als je wilt." Zei ik met een zwakke glimlach. "Normaal mag dit niet, maar je krijgt dan mijn eten." Zei ik er achter aan.zelf had ik best wel honger, maar hij ging voor.

Ladybambi
Popster

ladybambi schreef:
Jason
Ik keek Abigail aan toen ze dat zegt. Waarschijnlijk had ze die vraag inderdaad al vaak moeten stellen, aan andere jongens en meisjes. Eigenlijk vroeg ik me af wat er met de anderen was gebeurt. Toen ik wakker werd in die hal waren er erg veel tieners en als Abigail het al aan anderen had moeten vragen, terwijl ze de hele tijd met mij bezig was... Dan waren er hier vast super veel mensen gevangen.
De hand die ze op zijn voorhoofd had gelegd voelde koud aan, maar tegelijkertijd ook erg warm. Jason wist niet wat hij ervan moest denken. Het ene moment had hij het gevoel dat de hand bijna bevroren was, het andere moment had hij het gevoel dat de hand in het vuur had gelegen.
Even keek ik op als ze haar hand weer van me af haalde. "Je hand voelt het ene moment koud, het andere moment heet aan, maar verder niet" antwoordde ik, op haar vraag.
De uitleg die ze me gaf over het middel dat ze in me had gespoten, gaf me de kriebels. Goed, ik had Melanie als mutant geaccepteerd en stiekem wilde ik als kind ook krachten hebben, maar om op deze manier veranderd te worden in een mutant? Het bezorgde me de kriebels. En waarom dan ijs? Ik had dan liever de kracht gehad om door muren heen te lopen. Ten eerste was dat een trucje wat al in de familie zat, ten tweede was dat nu heel handig geweest om hier weg te komen. Veel handiger dan ijs waarschijnlijk.
Geschrokken keek ik op toen er opeens weer voetstappen te horen waren. Ow fijn, niet weer. Waarom had ik nu het gevoel dat deze mannen niet bevriend waren met Abigail? Even beet ik op mijn lip toen Abby me bij mijn pols pakte en me uit de kamer trok, recht naar de bewakers toe. Wat is ze van plan? Waarom doet ze dit? Dit is wel het domste dat ze kan doen! De gedachten schieten door mijn hoofd, maar ik hou me stil terwijl Abby in gesprek is met de bewakers en probeer ondertussen mijn pols nep los te trekken. Ze hield me zo vasst dat het leek alsof ze me stevig vasthield, maar dat niet deed. Toch kon ik beter doen alsof ik niet meewerkte, aangezien ze net zei dat ik diegene was die ontsnapt was.
Ik zucht zacht als ze me mee terug trekt naar het kamertje en zie mijn pols rode striemen krijgen. "Waarom liep je direct op de bewakers af?" vraag ik en kijk haar een aan als ze me bij mijn arm vastpakt, tot we bij de kamer zijn en me vervolgens vastzet op het bed van net. "Ik hoef niets" zeg ik tegen haar. Dit gedoe heeft mijn eetlust verpest namelijk.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Abigail:

Terwijl ik bezig was met de mannen, merkte ik dat Jason mee speelde. Als we dan verder liepen voelde ik een vervelend gevoel in mij opkomen. Het liefst had ik de mannen neer gehaald en verder met mijn plan, maar ik kon ook weer niet doden, daar hielt ik niet van. Meer van in slaap laten vallen. Even haalde ik diep adem en keek Jason aan als we weer in de kamer waren en vroeg of hij wat wilde eten. Als hij daarop nee zei, knikte ik en plofte ik op het krukje neer. "Waarom ik dat deed, ik heb geen idee." zei ik dan eerlijk en sloot kort mijn ogen. "Waarschijnlijk hadden ze ons toch gevonden als we daar stil bleven zitten. Blijkbaar word die hal en de kamers toch gecontroleerd." zei ik dan rustig en begon met mijn haar te spelen.
Via mijn wimpers keek ik naar Jason die op het bed zat/lag, zonder het krachtveld er over heen. Zelf had ik ook geen trek meer, maar de vermoeidheid voelde ik nu wel erg sterk worden. Weer sloot ik kort mijn ogen, het scheelde niet veel of ik viel zo in slaap. Dan leunde ik toch naar achter tegen de koude wit grijze muur aan en staarde naar het plafond. Met mijn vingers begon ik aan mijn labjas te pulken terwijl ik zo zat en een stilte in de kamer was gevallen. Het leek of mijn benen niet meer wilde en bleef maar zitten, om nu nog naar de vergader zaal te gaan had toch geen zin meer, veel had ik best al gemist. Dit was niks voor mij om weg te blijven of laat ergens te komen, meestal was ik er altijd op tijd. Dan ging de pieper af en pakte ik deze uit mijn zak en bekeek het. Het liefst had ik deze tegen de muur aan gegooid, maar deed het toch niet en zette deze dan maar helemaal op stil, tenminste, dat hoopte ik en legde deze op het tafeltje naast mij neer. Dan staarde ik weer naar het plafond en begon een liedje te zingen op een net hoor bare toon. Deze hoorde ik vaak genoeg door de gangen komen als ik aan het lopen was, maar waar het vandaan kwam, wist ik nog steeds niet, ik kon het nergens vinden als ik het volgde.

Ladybambi
Popster

ladybambi schreef:
Jason
Ik kon merken dat het meisje, Abby, blij was dat ik het spelletje een beetje meespeelde, alsof ik echt ontsnapt was en weg wilde vluchten. Weg van deze freaks, wat eigenlijk ook de waarheid was. Toch zou het misschien niet zo gemakkelijk gaan, zeker met deze ijs krachten. Hoe moest ik die ooit gaan beheersen en ermee leven? Begrijp me niet verkeerd, ik vond het echt super cool bij Melanie, maar dit bij mij was wel een beetje te overdreven cool. Daarbij was er vroeger een school, maar sinds de verdwijning van Mel heb ik er nooit meer iets over gehoord. Dat zou dus ook geen optie voor mij zijn waarschijnlijk.
"Blijkbaar ben je niet goed genoeg geïnformeerd om dit soort ontsnappingen te leiden" sprak ik rustig. Ik was blij dat ze me niet weer onder dat rottige krachtveld had gezet. Misschien dat dat ijs het kon vernielen, maar dat betwijfelde ik ook wel een beetje. Zoiets was waarschijnlijk en te gemakkelijk en te moeilijk. Ik beheerste dit gedoe tenslotte nog niet. Kon het niet eens geloven, ondanks dat het bed onder me weer een klein laagje ijs bezat en daardoor glad werd.
Stil keek Jason naar Abby, die op een stoel ging zitten. Ze zag er slaperig uit. Blijkbaar ging ze nu niet naar die vergadering toe, ondanks dat Jason best even alleen wilde zijn. Alleen om te kunnen nadenken. Een ontsnappingsplan voor zichzelf bedenken. Als hij op haar moest vertrouwen, zat hij hier volgend jaar waarschijnlijk nog, als hij het zolang zou overleven.
Stil bleef ik naar het plafond staren en de stilte luisteren, tot hij onderbroken werd door het zachte gezang van Abby. Even herkende ik het liedje wat ze zong niet, waarschijnlijk omdat ze zo ontzettend zacht zong, maar na een paar seconden schoten mijn ogen geschrokken open. Dat liedje, ik kende het ergens van. Het was niet zomaar een lied. Het was een lied van Melanie. Melanie wilde altijd zangeres worden. Ik wilde songwriter worden. We besloten ooit samen te werken. Samen met Melanie had ik het nummer geschreven. Langzaam kwam ik overeind en keek Abby aan.
"Hoe ken jij dit nummer?" vroeg ik en keek haar even aan. Ze kon dit nummer niet kennen, ze wist niets van me en ik was niet in de stemming om te zingen. Daarbij kon ik totaal niet zingen. Hallo, hier zat een halve kraai op een bed, als het om zingen aankwam. Dit kon ze niet weten door mij. Maar wat betekende het dan?

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Abigail:

Ik was inderdaad niet goed geïnformeerd meer. Normaal wist ik echt alles, maar nu, nu leek het alsof ik niets meer wist. Dat werd weer een keer de papieren door zoeken, wat altijd een risico was.
Terwijl ik aan het zingen was, had ik mijn ogen gesloten tot ik de stem van Jason weer hoorde en mijn ogen opende om naar hem te kijken. Even moest ik zijn vraag herhalen en slikte even. Hoe moest ik dit zeggen? "Eh..." mompelde ik en begon aan een plukje haar te draaien. Ik wist echt niet hoe ik dit moest zeggen. "Ik eh, heb het samen bedacht met een vriendin van we die ik verloren ben tijdens de grote uitbraak." zei ik dan, dit was de waarheid. Meteen voelde ik de pijn weer door mij heen trekken en de beelden voor mijn ogen zag komen. Hoe gruwelijk de mannen binnen kwamen en met geweld iedereen mee nam. Het liefste had ik willen ingrijpen, maar ik kon niet weg op één of andere manier. Ik kon mijn lichaam niet bewegen.
Maar snel trok ik mij zelf uit deze gedachten en keek Jason aan. "Ik moet gaan, blijf als je blieft in de kamer." zei ik zowat smeekent terwijl ik hem aan keek. Dan wende ik mijn blik af, pakte de pieper weer en liep naar de deur. "Probeer wat te slapen." zei ik en schonk hem nog een glimlach voordat ik de deur opende, naar buiten stapte en de deur op slot deed. Nu was het hopen dat hij niet het slot zou bevriezen en weg lopen.
Als ik in de hal stond, haalde ik even diep adem en schudde mijn hoofd. "Melanie." fluisterde ik "Iedereen, waar zijn jullie?" fluisterde ik er achter aan en slikte even. Weer schudde ik mijn hoofd en liep vervolgens weer terug naar mijn slaap vertrek. Terwijl ik door de lange koude gang liep, merkte ik dat het drukker werd, maar waarom, geen idee. Rustig liep ik door tot ik merkte dat ze steeds dichter bij kwamen. Nog geen paar seconde later, stonden er een paar mannen om mij heen en ik met mijn rug tegen de muur aan. "Eh, waarom was je niet bij de vergadering, dat is niets voor jou." zei één van de mannen. "Ik was mijn patiënt aan het zoeken, hij was ontsnapt." zei ik zo rustig mogelijk. "Hmmmm." hoorde ik een andere zeggen en merkte dat ze dichter bij kwamen. "Kom op miss Conley, spreek de waarheid, we merken dat je liegt." zei weer een andere. "Dit is de waarheid." zei ik dan en duwde één van de mannen aan de kant. "Excuseer mij, ik moet verder." zei ik dan en stapte stevig door. Maar voor dat ik eigenlijk twee meter had gelopen, voelde ik een harde stomp in mijn rug waardoor ik voorover viel op de grond. Ik werd bij de kraag gepakt en een paar klappen in het gezicht werden gegeven en lieten mij daarna weer los en liepen weg. Waar was dit voor? Normaal sprak niemand tegen mij? Liepen ze altijd zwijgend voorbij. Ach, wat maakte het uit, het kan zijn dat hun patiënten het niet hadden overleeft en gehoord hadden dat die van mij nog wel leefde. Snel stond ik op en liep ik naar mijn slaap vertrek, deed de deur goed op slot en gooide mijn labjas op de stoel die er stond, liet mijn vleugels weer los en voelde de ontspanning in mijn rug. Dan ging ik voor de spiegel staan en zag dat mijn linker wang enorm rood was. Deze verzorgde ik snel terwijl ik het liedje weer aan het zingen was.

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld