Paran0id schreef:
Het reageren op haar opmerking liet hij weg. Hij wist dat ontkennen geen zin had, omdat hij zeker niets te zeggen had over het weten dat hij er ergens wel van genoot. Om iemand in zijn armen te hebben. Om warmte tegen zich aan te kunnen voelen zonder het op te moeten zoeken, maar het was de persoon zelf die het erger maakte dan het was. Alpha in zijn bed hebben liggen, laat staan tegen zich aangedrukt intussen hij zich in dromenwereld bevond, stond nou eenmaal niet op zijn bucketlist. Zijn zwijgzaamheid werd daartegenover wél onderbroken zodra ze de posities onverwachts veranderde. Haar lippen die zijn gezicht verstreken met elke gevonden centimeter, maakte dat Alex zijn protest kenbaar wilde maken. "Wat denk je dat je aan het doen bent?" prevelde hij, ietwat geërgerd. Zijn ogen knepen zich samen om uiteindelijk een blik van pure afgunst te vormen, die hij vol uitstraalde onderwijl zijn hoofd overladen werd met gekus. Enkele keren grimaste hij afkeurend. Haar beide benen waren al gauw om zijn middel geklemd en maakten het onmogelijk voor hem te ontsnappen. Haar adem kleefde aan de rand van zijn mond, een onuitstaanbaar gevoel achtergelaten bij hem. Hij had zelfs momentenlang de neiging zijn lippen dan eindelijk te laten belanden op de hare. Een hartstocht die, alles op alles, weggedrukt werd door zich roerloos te houden. Ze verdiende de overwinning niet.
"Maar mijn gevangene gaat dat niet doen." De brutaliteit kwam er grotendeels vanaf met het uitspreken van zijn woorden. Het kon hem niet minder schelen wat ze van plan was en dat hij, als het over doodgaan ging, geen angst toonde was hierbij verduidelijkt. De wurggreep op zijn nek werd compleet genegeerd evenals de paniek die hij eigenlijk zou moeten voelen. Er werd gedaan alsof het de normaalste zaak van de wereld was om haar, zonder de boeien, vrij in zijn bed te kunnen weerzien.
"Als je me weg had willen hebben, had je dat gedaan voordat ik wakker werd. Al vanaf het moment dat je die handboeien daar-" Kortzichtig gleden zijn ogen secondenlang door naar haar eerdere plaats, waar het metaal aan bevestigd was geweest. "-af had kunnen krijgen. Je hebt me nodig, Dimitrova." Een kleine, kille grijns werd op zijn gelaat getoond. Hij wendde zich weer tot Alpha die zich wel degelijk in een intieme zone bevond. Ja, ze liet hem naar haar lijf verlangen, maar zijn vastbeslotenheid over alles overwon wederom. Alsof ze nooit plaats had genomen bij zijn kruis, kwam hij overeind tot de dochter van Mikael op zijn schoot weergevonden kon worden. Haar rondingen werden zijn focus. Zijn koele handen kwamen gelijk in aanraking met haar blote huid, zijn vingers strelend langs haar heupen. Wat zij hem gaf; gaf hij haar terug. Het punt waarbij er voor hem geen gevoelens aan te pas kwamen was nog hetzelfde gebleven. Hij zocht de grenzen op, maar geen spoor van genegenheid ofwel de bijbehorende passie kwam naar buiten. Het waren zijn eigen onvertogen, donkere ogen die opkeken naar de hare met geen blijken van andere emoties dan zijn gewaagde karakter normaliter met zich meebracht.
"En voor de duidelijkheid: het is Alex voor jou, kleintje."