Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

11 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

ORPG ~ You Say Run!

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Kenjiro:

Ze gaf weer zo'n grappige reactie terug en schudde even mijn hoofd, waarna ik dus de robot neer haalde en later haar weg duwde zodat deze niet op haar terecht zou komen. Nadat ik de robot stukken van mij af had geduwd en dus zag dat mijn benen open lagen. Rustig kwam ik omhoog, tot ik een hand voor mij zag en keek omhoog. Het was het meisje. Ik glimlachte toen ze ook nog naar mijn benen wees. "Dit komt goed, het is niet zo diep." zei ik en glimlachte. Ik pakte uiteindelijk haar hand, sinds ze die aanbood, en trok mij zelf het laatste stukje goed omhoog en knikte. "Bedankt." zei ik met een glimlach. De rest van de jongeren begonnen terug te lopen en ik keek haar weer aan. "Zullen we maar?" vroeg ik en wees met mijn duim richting de poort.
Nu ik eenmaal stond, voelde ik toch wel de wonden die ik had gekregen van de stukken, dat beet ik weg en begon te lopen als ik dacht een sein gekregen te hebben dat ze wilde gaan lopen. Het was jammer dat recovery girl er niet meer was, dan maar op de ouderwetse manier, ontsmettings- middel er op smeren en verder gaan.

Miyuki:

De jongen was nergens meer te bekennen, maar ik was inmiddels maar terug aan het lopen richting de grote poort. Wat er zo meteen zou gaan gebeuren wist ik niet, kregen we het al te horen of juist later? het zou alleen een probleem worden met een brief of iets verzenden sinds ik in de achter wijk woonde met mijn moeder. Ach, we zullen wel zien. Zelf voelde ik mij uitgeput sinds ik niet veel had gegeten voordat ik begon hier aan. Plus mijn arm deed nu wel redelijk pijn.
Eenmaal bij de poort aangekomen te zijn, werden we terug begeleid naar de school. Daar kon je je nog opfrissen, eventueel naar de school dokter gaan en wat eten. Opfrissen was geen slecht idee en besloot dat maar te doen.
Bij de kleedkamers aangekomen te zijn, waren er meerdere die het zelfde in gedachten hadden, gelukkig waren er aparte hokjes. Snel pakte ik er één voordat alles bezet was. Mijn tas zette ik neer op het bankje nadat ik de deur op slot had gedaan. Ik haalde diep adem en begon mijzelf voor te bereiden om onder de douche te stappen.

Anoniem
Internationale ster

GhostBC schreef:
Minako knikte door de woorden van de jongen. Zijn verwondingen zouden vast wel geholpen kunnen worden en daar was ze blij om. Ze gaf hem een glimlach en knikte terug toen hij haar bedankte. Het was zeker geen moeite geweest. Ze keek om zich heen en zag hoe andere studenten al terug begonnen te lopen, waarna ze terugkeek naar de jongen. Ze knikte na de vraag van de jongen. Dat leek haar goed idee. Hij wilde waarschijnlijk zijn wonden laten opknappen en zelf wilde ze graag iets eten. Ze begon daarom rustig te lopen naar de de poort, waar de anderen ook heen gingen.
Ze was moe maar tevreden. Ze had haar best gedaan tijdens het examen en ze hoopte dat het genoeg was om toegelaten te worden. Ze was niet blij dat er iets mis was gegaan maar ze wist dat ze dat als een goede les kon gebruiken. Ze moest de volgende keer meer naar zichzelf luisteren, ook al had ze het idee dat het haar nog wel eens zou gebeuren.
Toen ze bij de poort waren aangekomen werden ze terug begeleid naar de school. Gewond was Minako niet dus ze zou eerst iets eten voordat ze waarschijnlijk een douche zou nemen, als ze daarvoor nog tijd had.Ze bleef staan waarna ze zich omdraaide naar de jongen en met een vragende blik naar hem keek, afwachtend wat hij zou gaan doen.

Yoru keek terwijl hij terugliep naar de poort om zich heen om te zien of hij het meisje ergens zag. Hij zag haar al snel, een einde verderop lopend. Toch ging hij niet op haar af. Hij wilde wachten totdat ze meer tijd hadden om te praten en meer privacy hadden zodat hij met haar kon praten.
Hij liep met de anderen mee terug naar de school toen hij bij de poort was aangekomen en bedacht zich wat hij hierna zou kunnen gaan doen. Zin in eten had hij niet maar het klonk niet verkeerd om af te koelen. Hij besloot daarom om te gaan douchen. Toen hij bij de kleedkamers aankwam, zag hij het meisje weer. Ze had waarschijnlijk hetzelfde plan als hij. Hij stapte een leeg hokje in en deed het op slot, waarna hij zijn tas neerzette en zichzelf klaarmaakte. Toen hij dat had gedaan, zette hij de kraan en stapte eronder. Hij liet het koude water langs zijn lichaam stromen. Hij was een warm persoon vanwege zijn quirk maar als hij zijn quirk gebruikte werd dat versterkt. Een koude douche kon soms helpen. Hij stak zijn handen uit naar het water en koelde zijn handen. Hij zette zijn tanden op elkaar vanwege het temperatuurverschil en sloot daarna zijn ogen.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Kenjiro:

Met zijn allen liepen we terug richting de school, of sommige werden opgehaald met de bus. Er waren redelijk toch wat gevonden gevallen, waaronder ik, maar ik kon nog wel lopen. Toch met elke stap voelde ik de sneën in mijn benen maar zette door met lopen.
Bij de school aangekomen te zijn, kon je kiezen, of je ging eerst eten en daarna omkleden. Vele gingen gelijk omkleden, wat ik wel snapte. Zelf wilde ik mijn benen wel laten controleren. Het meisje was er nog steeds en glimlachte naar haar. Blijkbaar wachtte ze op wat ik ging doen. Even lachte ik en ging met mijn hand door mijn haar heen. "Ik ga denk de ehbo opzoeken, ik weet niet wat jij wilt doen." zei ik maar en keek haar aan. Ik merkte wel dat mijn lichaam flink aan het protesteren was door wat ik daarnet gedaan had. Dit was weer eens flink werken na een tijd geleden. Normaal deed ik nog wel is sparren met mijn vader, maar sinds hij nieuwe tijden heeft kregen, kon het niet meer, wat best jammer was. "Daarna ga ik wat eten." zei ik nog en glimlachte. "Oh, Ik ben Kenjiro trouwens." zei ik en stak mijn hand uit naar haar.

Miyuki:

De warme stralen van de douche voelde ik over mij heen gaan en glimlachte, dit was echt heerlijk, maar al snel draaide ik de knop kouder. Dit was ik juist gewent sinds we thuis niet veel warm water konden gebruiken en dus alleen koud. Met mijn rug stond ik richting de deur en mijn gezicht onder de stralen van de douche. Mijn arm prikte, maar negeerde dat flink. Zo kon ik wel uren blijven staan, thuis kon dat niet.
Mijn hoofd bewoog ik even en liet het water over mijn hoofd heen gaan zodat mijn haren ook nat werden. Sinds ik vloeistof over mij heen had gehad, was dit wel het fijnste om te doen. Alles er af spoelen.
Niet veel later was ik klaar en stapte ik onder de douche vandaan, kneep mijn haar uit, wikkelde deze even snel in een knot en begon mijzelf af te drogen. Mijn haar kwam later wel. Mijn kleding trok ik al snel weer aan en was klaar. Stapte het hokje uit en liep naar de spiegel, daar maakte ik mijn haar weer los en begon deze te drogen. Soms zou ik wel een warmte Quirk ofzo willen hebben om het snel te laten drogen, maar dat ging helaas niet, en de plek waar de föhn waren, was bezet, dus ik moest het maar met nat haar doen.

Anoniem
Internationale ster

GhostBC schreef:
Minako luisterde naar de woorden van de jongen en knikte. Het leek haar een goed plan voor de jongen om naar de ehbo te gaan. Zijn wonden zagen er pijnlijk uit. Als hij wilde, wilde ze gerust met hem meegaan. Het enige wat ze zelf wilde was wat eten waardoor ze weer kon opladen. Ze knikte nogmaals en zag hoe hij zijn hand uitstak. Ze schudde zijn hand maar zweeg. Ze wist dat ze nog niet opgeladen was en ze wilde niet weer riskeren dat ze zichzelf voor schut zou zetten dus ze besloot om weer te zwijgen. Ze stak haar hand op om zich te excuseren en rende naar de kantine toe waar ze haar tas neer had gelegd. Ze vond hem al snel waar ze het had gelaten en rommelde erin, waarna ze een reep met veel ijzer eruit haalde. Ze maakte het los en nam een paar happen. Nu zou ze in ieder geval normaal kunnen praten. De rest kwam later wel. Ze liep toen gauw terug naar waar Kenjiro en zij eerder hadden gestaan, hopend dat hij er nog stond.

Yoru bleef een tijdje onder het water staan, zijn gedachten zoals wel vaker ver weg. Hij merkte pas na een tijdje dat het water echt koud werd. Hij besloot om daarom onder de douche vandaan te gaan. Hij draaide de kraan uit en droogde zich af. Hij had geen haast, hij wist niet wanneer ze hun uitslag zouden krijgen.
Toen hij zich had afgedroogd trok hij zijn kleding aan en haalde een hand door zijn vochtige haren. Hij zou het gewoon laten drogen. Vanwege zijn warmte duurde het meestal niet lang voordat het droog was.
Hij stapte daarna het hokje uit en sloeg zijn tas over zijn schouder. Hij was niet zeker wat hij moest doen dus besloot hij om naar de kantine te gaan. Hij haalde daar koffie en zakte neer bij een leeg tafeltje. Hij zette zijn tas naast zich neer en hield het bekertje met warme vloeistof in zijn handen.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Kenjiro:

Het meisje zei niets, maar dat kon waarschijnlijk door wat er daarnet gebeurd was dat ze niet kon praten. Want als ze de dochter was van Pro Hero Stun Gun Hero: Chargebolt, dan had zij het zelfde toen hij jonger was. Als ze te veel deed, was ze numb voor een tijdje. Maar zij kon al meer doen. Ik knikte even toen ze zich excuseerde er voor. "Dat geeft niets." glimlachte ik en keek even om mij heen. Ze liep toen richting de kantine, ik bleef maar staan, want als ik in eens we zou lopen vond ik dat onbeleefd.
Het duurde al niet lang, of ze was in zicht. Ik glimlachte naar haar. "Ga je anders mee? Kan je je zelf ook laten controleren, want ik had je redelijk hard weg geduwd daarnet." zei ik en keek haar aan. "Sorry nog daarvoor." zei ik en legde mijn hand in mijn nek. Hopelijk kon ze het begrijpen, want anders had ze het volop haar gehad, en daar werd je niet blij van, zeker omdat het een entrace exam was.
"Ehmm, zullen we dan maar, denk dat er al een redelijke rij staat." lachte ik en wees weer met mijn duim naar achteren.

Miyuki:

Eindelijk waren de föhn vrij en ging ik er snel onderstaan om het meeste te laten drogen. Ondertussen had ik al wel trek gekregen, hopelijk kon ik wat halen in de kantine. Even gaapte ik en vlocht mijn haar al snel weer in als ik het wel oke vond van hoe het was. De douchejes waren al redelijk leeg gelopen. Er was nog omgeroepen dat we naar de plek moesten waar we vanmorgen waren, dan zouden we nog wat informatie krijgen en dan konden we naar huis.
Mijn tas hees ik op mijn schouder en begon rustig terug te lopen, eerst nog even snel langs de kantine om wat eten te scoren. Trek had ik ondertussen wel gekregen. Ik pakte mijn portemonneetje en keek er in van wat ik had. Als ik mazzel had, kon ik een simpele appel of iets halen. Mijn moeder zou binnenkort weer wat geld ontvangen, maar dat ging vooral richting het huis. Af en toe kreeg ik wat, maar dat was ook niet veel. Soms, heel soms kon ik wat kleding kopen, dus het was al heel wat dat ze toestond dat ik naar UA High mocht, want dat was een flink bedrag.

Anoniem
Internationale ster

GhostBC schreef:
Minako glimlachte naar Kenjiro en knikte. 'Graag', antwoordde ze. Ze schudde daarna haar hoofd. 'Je hoeft je niet te verontschuldigen, ik moet je juist bedanken. Dankzij jou is het goed afgelopen', zei ze. Ze was hem ook dankbaar. Ze was niet gewond. Misschien hier en daar een kleine schaafwond doordat ze de grond had geraakt maar meer niet. 'Ik wil ook graag mijn excuses aanbieden omdat ik zo weinig heb gezegd en omdat ik net weg ben gegaan. Mijn quirk heeft als bijwerking dat ik te ver kan gaan en dat ik kortsluiting maak. En dat is helaas gebeurd', zei ze en grinnikte zacht. 'Ik kraam dan onzin uit dus het leek me beter om maar niets te zeggen maar je hebt het waarschijnlijk wel gemerkt',
Ze keek naar waar Kenjiro heen wees en ze knikte nogmaals. 'Dat lijkt me een goed idee', antwoordde ze en glimlachte even, waarna ze begon te lopen naar de ehbo-post. 'Ik ben Minako, trouwens. Het spijt me dat ik je het niet eerder kon zeggen',

Yoru nam een slok van de koffie waarna hij het bekertje weer voor zich neerzette en hij om zich heen keek. Zijn blik bleef hangen toen hij het meisje zag. Hij moest zijn kans nu nemen, nu hadden ze nog even de tijd om te praten. Hij kwam overeind en nam zijn koffie mee naar voren toe. Hij haalde een klein zakje met suiker voor zijn koffie waarna hij het meisje passeerde. 'Ik wil met je praten. Zoek me op', fluisterde hij haar toe en deed daarna of er niets aan de hand was. Subtiel was het misschien niet maar ach.
Yoru liep weer terug naar de tafel waar hij eerst had gezeten en goot het zakje met suiker leeg in het bekertje met koffie. Hij zou zo meteen wel zich klaarmaken om naar de plek te gaan waar ze eerder vanmorgen waren geweest. Hij wilde eerst zijn koffie opdrinken.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Kenjiro:

Kort knikte ik en glimlachte. Ze begon te spreken en keek haar weer aan. "Ah, geen dank." zei ik en glimlachte weer. We begonnen ondertussen te lopen en schudde dan mijn hoofd. "Dat had ik al door, wees gerust." zei ik en lachte even. "Hmmm." begon ik dan en keek even haar aan via mijn ooghoek, zou ik het haar vragen? Nee, dat kwam later wel. "Nou, ik ben blij dat het bij dat is gebleven." zei ik en knikte weer.
"Om eerlijk te zijn was het niet de bedoeling om je zo weg te duwen, maar het kwam sneller dan gedacht." lachte ik en keek haar aan. "Het was de bedoeling dat ik je vast greep en samen verder op terecht kwamen, maar dat ging helaas mis." grinnikte ik. "Gelukkig is het niet te erg, en kan ik gewoon lopen, maar het had verkeerd af kunnen lopen." ging ik verder.
Bij de ehbo-post aan gekomen te zijn, leek de rij toch minder lang te zijn dan gedacht. "Ik weet niet hoe lang het zal gaan duren, maar over een uur moesten we terug naar waar we vanmorgen eerst heen moesten voor informatie." zei ik en dacht na. "Als het langer duurt, mag jij van mij alvast die kant op gaan, ik zie je dan daar wel." zei ik.

Miyuki:

Rustig liep ik de kantine binnen en keek rond, de rij werd gelukkig snel korter en ik liep er heen, maar voordat ik bij de lijn was, kwam de jongen van eerder langs. Ik hoorde wat hij zei en keek om, maar hij liep alweer door. "Hmm, oke." mompelde ik en volgde hem even met mijn ogen, maar liep dan snel door naar de lijn om wat te halen. Gelukkig was ik snel aan de buurt en nam maar een appel, want daar had ik toch alleen geld voor.
Met de appel in de hand, liep ik verder en nam ondertussen een hap er van. Even wreef ik over mijn arm heen, misschien moest ik toch langs de ehbo-post gaan. Ruw schudde ik mijn hoofd, nee, daar had ik nu echt geen zin in. Ik vond een leeg plekje buiten de kantine en ging daar zitten. Ik wilde even rust om mij heen na wat er allemaal gepasseerd was. Mijn ogen had ik even gesloten en luisterde naar alles om mij heen. Maar meteen opende ik deze toen ik de woorden van de jongen weer hoorde. Ohja, dat was waar ook.
Meteen stond ik op en liep de kantine weer in opzoek naar de jongen.

Anoniem
Internationale ster

GhostBC schreef:
Minako knikte. 'Gelukkig wel. Ik kan tenminste meer dan mijn vader. Als het bij hem gebeurd, dan kan hij een tijdje helemaal niks meer', antwoordde ze en grinnikte. Het was vaak genoeg gebeurd dat haar vader te veel van zijn kracht gebruikte en dan al onzin uitkramend op de bank zat. Ze was daarom in ieder geval blij dat ze zoiets tegen kon houden door gewoon niets te zeggen.
Ze keek naar Kenjiro terwijl ze liep. 'Het geeft niet, maak je geen zorgen. Je deed wat het beste was en je hebt gelukkig je benen nog', antwoordde ze met een kleine glimlach.
Ze keek naar de rij toen ze bij de ehbo-post aankwamen en ze hield de band van haar rugzak vast. Ze schudde haar hoofd door de woorden van de jongen. 'Ik blijf wel', antwoordde ze. Ze was blij dat ze iemand had ontmoet waar ze wat mee op kon schieten en ze wilde hem niet zo alleen laten.

Yoru dronk in stilte de rest van zijn koffie op, waarna hij het bekertje weggooide. Hij had nog wel even voordat hij weg zou lopen naar waar ze heen moesten, dus ging hij weer zitten bij de tafel. Hij vroeg zich af hoe en wat hij tegen het meisje moest zeggen. Hij wreef wat afwezig langs zijn kin. Hij besloot na een tijdje wat hij zou gaan doen en knikte bij zichzelf.
Hij pakte zijn tas en haalde daar zijn handschoenen uit, die hij langzaam aantrok. Daarna keek hij weer voor zich uit. Hij bedacht zich de dingen die hij nog moest gaan doen, als ze hier weg mochten. Hij moest in ieder geval iets te eten halen en dat later klaarmaken. Misschien zou hij die avond nog weer het dak op gaan.
Hij keek pas weer op toen hij het meisje zag lopen in de kantine. Ze was vast naar hem op zoek, bedacht hij zich. Hij wenkte haar daarom, om te laten zien waar hij was.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Kenjiro:

Ah, dan had ik toch gelijk en grinnikte. "Toevallig Pro Hero Stun Gun Hero: Chargebolt. Ik dacht dat die dat al onder controle had." zei ik nadenkend en keek haar aan met een glimlach.
Als ze dan zei dat ze bij mij bleef knikte ik. Dat was aardig van haar. Zo te merken vond ze het niet erg om bij mij te zijn.
Zo spraken we nog een tijdje tot ik aan de buurt was. Gelukkig was het snel gegaan, en hadden we tijd om naar de zaal te gaan. Ik moest gaan zitten en de dokter bekeek mijn benen. "Je hebt mazzel gehad jonge man." zei hij en pakte wat dingetjes. "Ze zijn niet diep, maar kunnen wel snel geïnfecteerd raken. Smeer dit dagelijks op." zei hij en gaf mij een potje. Ik knikte, nu smeerde hij er ook nog wat op en deed wat los verband om heen nadat hij wat had geplakt zodat de sneeën bij elkaar bleven. Ik bedankte hem en verliet de kamer.
"Mooi, nog op tijd om naar de zaal te gaan." zei ik en glimlachte naar haar. Dan schoot het mij te binnen dat ik haar naam nog niet wist, maar dat kwam vast nog wel.

Miyuki:

Terwijl ik rond liep, opzoek naar de jongen, keek ik op dat moment de juiste kant op en zag dat er een hand in de lucht ging en naar mij wenkte. Ik liep richting de jongen en glimlachte even.
"Hmmm." zei ik en keek hem aan. Ik wist even niet te zeggen dan alleen. "Hej." . Wat echt dom was, maar oke. "Je deed het geweldig daar, en je Quirk, het is echt sterk." zei ik dan. Om eerlijk te zijn had ik nog nooit echt met andere mensen gepraat, dan alleen mijn moeder. En wat vriendinnen van haar, maar dan ook niet meer. Even haalde ik diep adem en bleef voor hem staan. "Het, het komt mij ook op een manier bekent voor." zei ik dan terwijl ik hem even van top tot teen bekeek. Hij leek echt op iemand die mijn moeder gekend heeft. Ongemerkt, hield ik mijn hoofd schuin en hield mijn handen bij elkaar voor mijn borst. Ook zijn energie voelde vertrouwd aan, waardoor ik begon te grijnzen.

Anoniem
Internationale ster

GhostBC schreef:
Minako grinnikte en knikte. 'Het is minder erg dan eerst maar het kan soms nog wel eens gebeuren', antwoordde ze. 'En yup, dat is mijn vader', ging ze verder met een glimlach. Ze keek nadenkend naar Kenjiro. 'Ben je toevallig familie van pro hero Uravity?', vroeg ze toen.
Ze waren na een tijdje aan de beurt. Ze had het zeker niet erg gevonden om met de jongen te praten. Ze bleef rustig wachten terwijl de dokter bezig was met de jongen en liep met hem mee de kamer uit toen hij klaar was.
Ze knikte. 'Ik ben benieuwd wat er gezegd zal gaan worden', antwoordde ze. Ze hoopte dat er informatie te horen zouden krijgen over de uitslag van de entrance exam, want daar was ze wel benieuwd naar.

Yoru zag haar op hem afkomen en knikte. 'Hey', antwoordde hij. Hij grijnsde even door haar woorden. Hij kreeg niet vaak complimenten op zijn quirk. Hij bedankte haar dan ook. Hij keek op naar haar toen ze zei dat het haar bekend voor kwam. 'Toevallig', antwoordde hij. 'Want jouw quirk komt mij bekend voor', ging hij verder. Waarvan kon hij zo niet zeggen. Misschien had hij het ergens eerder gezien of verhalen over gehoord. Misschien zou hij er straks wel achter komen waarvan hij het kende en waarom zijn quirk haar bekend voor kwam. 'We hebben elkaar niet eerder ontmoet, dacht ik?',

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Kenjiro:

Daar had ze gelijk in, zeker als je het te veel doet kon het nog wel eens opkomen. Toen ze vroeg of ik famillie was van Pro Hero Uravity was knikte ik. "Jep, dat is mijn moeder." lachte ik nog voordat we naar binnen gingen.
Daar eenmaal klaar, liep we terug en knikte. "Ja, ik ook. Of we krijgen de uitslag al, of moeten nog wachten." zei ik en keek haar aan. Als ik het goed had, was zij zeker geslaagd, haar Quirk was sterk.
Dan bij de zaal aangekomen te zijn, nam ik maar ergens plaats wachtte rustig af tot de zaal vol zat.

Miyuki:

"Hmmm." begon ik en dacht even na toen hij het zelfde had over mij. Zou het kunnen zijn dat onze ouders elkaar gekend hadden? Maar daar kwam ik zo wel achter. Terwijl ik tegen over hem stond, bleef ik hem bekijken, maar bleef al snel bij zijn ogen hangen. "Ik ben Miyuki." zei ik dan, ik schrok er zelf van dat ik mijn naam zo zei tegen iemand die ik nog maar net kende. Oh well, als we beiden geslaagd waren, dan zouden we elkaar vaak genoeg zien. Tenminste, als ze in de zelfde klas kwamen.
Als hij zei dat we elkaar niet eerder ontmoet hadden, knikte ik. "Dat is waar, maar toch voelt het alsof we elkaar al wel langer kennen." zei ik en grinnikte.

Anoniem
Internationale ster

GhostBC schreef:
Minako keek met een verraste blik naar Kenjiro. Ze had het ergens wel verwacht maar ze was toch verrast dat ze iemand tegenkwam waarvan zijn ouders haar ouders kenden. ‘Wat toevallig dat we elkaar dan zo hier tegenkomen’, antwoordde ze met een kleine glimlach.
Ze knikte terwijl ze liep. ‘Ik hoop echt dat we de uitslag nu krijgen. Ik ben erg benieuwd’, zei ze. Ze wist vrijwel zeker dat Kenjiro toegelaten zou worden. Hij was sterk en zijn quirk ook.Toen ze bij de zaal aan waren gekomen, ging ze op een lege plaats naast Kenjiro zitten.

Yoru bleef naar het meisje kijken en wreef langs zijn kin. Ze kwam hem echt bekend voor maar hij begreep niet waarvan. Hij herhaalde haar naam zacht in zijn hoofd. Miyuki.. Dat kwam hem ook bekend voor.Alsof hij het ooit eerder had gehoord, jaren terug. ‘Aangenaam’, antwoordde hij. ‘Ik ben Yoru’,
Hij knikte en grijnsde even. ‘Ik weet het’, antwoordde hij. Hi groef diep in zijn gedachten en herinneringen. Hij kwam niet vaak mensen tegen. Hij vond het fijn om alleen te zijn. Misschien.. Nee, dat zou gevaarlijk zijn om te vragen. Hij wilde niet direct zijn achtergrond blootstellen aan iemand die hij nog niet zo goed kende.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Kenjiro

Mijn schouders haalde ik en knikte. "Er kunnen meerdere zijn, maar dat weet ik niet zeker." lachte ik en keek haar aan terwijl we liepen.
Eenmaal in de zaal terug, waren er gaan zitten. Deze liep al snel vol en werd er om stilte gevraagd, wat al snel gebeurde. "Jullie hebben het allemaal fantastisch gedaan,, met hier wat problemen, maar jullie uitslag komt bij jullie thuis gestuurd." zei de man die op het opdium stond.
Dit had ik al verwacht dat het thuis zou worden gestuurd. Maakte het wel leuker, ik keek naar het meisje en glimlachte. " Jij bent zo ie zo door, dat kan niet anders." glimlachte ik en gaf een knipoog.

Miyuki:

Beiden bleven we elkaar aan kijken, zoekend waar we elkaar nou van kende. Er werd ondertussen gevraagd of we naar de zaal wilde komen, maar ik wist dat we het thuis gestuurd zouden krijgen. Dit zou niet meteen worden gemeld.
Toen hij zijn naam zei, knikte ik en dacht na, maar het kwam niet al te snel boven. Ach, dit kwam wel weer op, ergens. Mijn achternaam wilde ik niet zeggen, zeker niet op een plek waar ik nu was.
Joe langer ik naar hem keek, hoe meer ik probeerde omhoog te krijgen, wat gewoon niet lukte. Hier kon ik zo niet tegen!
"Hej, laten we gaan, de uitslag krijgen we toch thuis gestuurd." zei ik en keek hem nogsteeds aan.

Anoniem
Internationale ster

GhostBC schreef:
Minako keek even om haar heen. ‘Ik heb ze nog niet gezien’, antwoordde ze voordat ze met een glimlach weer terug keek naar Kenjiro. Ze had alleen nog Kenjiro ontmoet. Misschien waren er nog anderen maar daar zou ze dan waarschijnlijk later nog achter komen.
Ze ging in de zaal zitten en luisterde aandachtig naar de man. Ze was blij om te horen dat ze het fantastisch hadden gedaan en ze wilde graag haar uitslag aan haar ouders laten zien als ze het goed had gedaan.Ze wilde hen ook graag vertellen dat ze Kenjiro had ontmoet. Ze zouden het vast leuk vinden om te horen dat ze de zoon van hun oud-klasgenoten had ontmoet.
Ze grinnikte zacht door de woorden van de jongen. ‘Ik hoop het. Ik verander niet graag in geroosterd brood’, antwoordde ze. ‘Je bent ook sowieso door. Je hebt het geweldig gedaan’,ging ze verder met een glimlach.
Ze keek op toen ze hoorde dat de man graag een aantal hoogtepunten wilden laten zien van de entrance exam. Het scherm achter de man liet beelden zien van het examen van verschillende studenten. Een glimlach kwam weer op haar gezicht toen ze Kenjiro op het grote scherm een robot zag verslaan. ‘Kijk!’,

Yoru hoorde de woorden die werden gezegd maar veel aandacht besteedde hij er niet aan. Zin om naar de zaal te gaan had hij niet en hij was benieuwd naar het meisje die bij hem zat. Hij bleef naar haar kijken.Hij moest haar toch ergens van kennen? Hij kon haar toch niet maar zo kennen? Hij zuchtte zacht. Had hij haar een keer op een school ontmoet? Was het misschien tijdens één van zijn vaders meetings met de League? Hij wist het niet. Misschien zou het nog wel eens terugkomen.
Hij knikte daarna door haar woorden. ‘Goed plan’, antwoordde hij. Veel zin had hij niet meer. Hij kwam daarom overeind. ‘Wordt je ergens verwacht?’, vroeg hij aan haar. Als ze ja zou zeggen zou hij haar thuisbrengen. Als ze nee zou zeggen, zouden ze nog nog wel rond kunnen hangen en iets samen kunnen doen, als ze dat zou willen.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Kenjiro:

Ik knikte op wat ze zei van dat ze ze nog niet gezien had, maar ik had zo'n gevoel dat er wel andere rond liepen.
Nadat we in de zaal waren gaan zitten en de man begon te spreken, werden er nog enkele beelden getoond van het entrance exam. Zelf lette ik even niet op, tot ik ineens haar hoorde en richting het scherm keek.
Toen ik mijzelf op het grote scherm zag, schudde ik even mijn hoofd. Oke, dit had ik niet verwacht, daar moest ik eerlijk in zijn. Ook merkte ik, dat er enkele in de zaal mijn kant op keken. Normaal vond ik het niet zo erg, maar het kwam nu on aangekondigd. Ik lachte wat ongemakkelijk en knikte naar haar.
Niet veel later kwam zij ook in beeld en ik glimlachte, ze zag er zo sterk uit op de beelden, ook al waren we nog in de begin fasen van wat we wilde bereiken, en we moesten ook nog de brief krijgen van dat we geaccepteerd waren.

Miyuki:

Even gaapte ik en schudde mijn hoofd. De vraag bleef door mij heen spoken waar ik hem van kende. Waarschijnlijk het zelfde bij hem ,want ik merkte hoe hij naar mij bleef kijken. Als hij antwoorden op mijn vraag om ergens heen te gaan, knikte ik en glimlachte ik even.
Mijn ogen hield ik op hem gericht toen hij op stond en dacht na toen hij wat vroeg. "Hmmm, nee nog niet." zei ik en glimlachte even. Gelukkig liet mijn moeder mij redelijk vrij, maar toch had ze enkele dingen gezegd waar ik mee op moest passen.
Hoe graag ik het ook wil doen, als er iemand mij aan het irriteren is die ik dan ergens het water in wil laten lopen, hield ik mij toch in. Ik had geen zin in problemen, en mijn moeder al helemaal niet. "Hmmm, het park zou wel rustig moeten zijn nu rond dit tijdstip, anders daar heen?" vroeg ik en keek hem vragend aan terwijl ik mijn hoofd iets schuin hield, wat mijn moeder ook wel vaak deed toen ze jong was.

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld